ახლა წვიმს, საღამოა.შინ მარტო ვარ. სექტემბერია, ფოთოლცვენა უკვე დაიწყო.ფანჯარასთან ვდგავარ და ვფიქრობ, ვინ იცის , მერამდენედ ვიხსენებ, როგორმოხდა ყველაფერი.ოთახში ბნელა, მხოლოდ ლამპიონების ყვითელი, რბილი შუქი შემოდის ქუჩიდან . მერე სინათლეს ვანთებ , მაგიდასთან ვჯდები და ვიწყებ წერას. რა დღე იყო მაშინ? გამახსენდა. ძალიან უბრალოდ დაიწყო ყველაფერი.
ხუთშაბათს საღამოს დამირეკეს და მითხრეს, შაბათს დილაადრიან მივდივართო. საკუთარი მანქანებითაც შეგვეძლო წავსულიყავით , თითქმის ყველას გვქონდა, მაგრამ ავტობუსი ვარჩიეთ , იმ მოსაზრებით , რომ ერთად უფრო მხიარულად ვიქნებოფით. იმათ... თორემ ჩემთვის სულერთი იყო , მსუბუქი ავტომობილით გავემგზავრებოდი თუ ავტობუსით და, საერთოდ, წავიდოდი თუ არა. ხათრი ვერ გავუტეხე. თან რა მიზეზი უნდა მეთქვა? ივლისის შუა რიცხვები იდგა, ცოლ-შვილი ტველას გაგზავნილი გვყვავდა, ვის სად და ვის სად, ესეიგი , ,, თავისუფლებით ვტკბებოდით", უფრო სწირედ, ასე ითვლებოდა , თორემ როგოც კი სახლრბი ცარიელდებოდა და ყოველდღიური ოჯახური თუხთუხი წყდებოდა მე, მაგალითად, ვხედავდი , რომ ეს თავისუფლება ბებრში არაფერში მჭირდებოდა. მივეგდებოდი ხოლმე სამსახურის შემდეგ , თბილისური სიცხით დაოსებული, დავუშვათ , საძინებლის მაგივრად, შუა ოთახში და ფიქრსაც ვერ ვახერხებდი .ირგბლივ ავეჯზე მტვერი გროვდებოდა და სამზარეულოში -გასარეცხი ჭურჭელი . დავუშვათ , ამ დროს ქალებთან კიარ მიცდიოდით , შინ მოგვყავდა( თუ ვინმე გულისხმიერი შეგვხვდებოდა იმ ზაფრულს, მაშინ ავეჯიდან მტვერი ქრებოდა და ჭურჭელიც ირეცხებოდა.; აკეძალური გზით შემოდიოდა სისუფთავე ), ესეც ისე, კაცმა , რომ თქვას, სეზონი რომ გამოგვეყენებინა ,თორემ მე, მაგალითად , მთელი თვე ისე გავიდოდა , ქალის არსებიბაც კიარ მახსენდებოდა , ცოლთანაც დიდი ხანი იყო , უფრო მოვალეოვას ვიხდიდი, თან , რომ არაფერი ეფიქრა. ბერ ვიტყვი , რომ ფიზიკურად სუსტად ვგრძნობდი თავს.უბრალოდ , თანდათან უსურველობა და უხალისობა დამჩემდა და ესეც ისე ჩუმად და ბუნებრივად მოხდა, რომ მაინცდამაინც არ მაწუხებდა... ერთი სიტყვით, მაშინაც არაფერი მინდოდა. წასვლა მეზარებოდა, მაგრამ უარი ვერ ვთქვი . კიდევ ვინ მოდის- მეთქი . ჩვენი განყოფილება თითქმის მთლიანად , ორნი რაშჩენკოს განყოფილებიდან და სამიც უცნობი ქალიო . ერთი იდას ამხანაგია , არვიცი , მაახიობი თუ მხატვარი, ერთი რუსუდან მოყვება , შორიდან ვიცნობ , ძალიან ლამაზი ქალია , ცისფერთვალება, და მესამე , ვიღაც მითხრა იმის ბიძაშვილიო ,.
ჩვენი ქალებიდან, ყველანი ამხანაგებად მიმაჩდნენ იდას გარდა . ისიც, კაცმა , რომ თქვას , მაგრამ მგონი , თვითონ არ ფიქრობდა შარშანდელი ზაფხულის შემდეგ . სხათა შორის, არაფერი უთქვამს, გარდა იმისა, რომ ერთი ორჯერ მწარეთ გადმომკრა, რაც უსამართლოდ ჩავთვალე და ქალების აუტანელ ხასიეთს მივაწერე, მაგრამ ჩვენმა ურთიერთობამ ბუნებრივობა დაკარგა და ეს მართლა მწყინდა, რადგან ცხადი იყო , რომ ჩვენი ამხანაგობა წყალმა წაიღო , რაც გადაჭარბებად და ზედმეტად მიმაჩნდა . დიდი ამბავი ერთმანეთი გინდოდათ და ერთად იყავით , რა აუცილებელია , მერე ერთმანეთი დაჭამოთ მეთქი. ასე ვფიქრობდი ; თანაც მაინცდამაიც ჩემი წამოწყებით არ დავახლოვებულვართ და არც არაფერს დავპირებულვარ. აცლა რაღა უნდოდა , აზრზე არ ვიყავი. მაგრამ ხომ ყოველთვის ვიცოდი , რომ თუ გინდა ქალი დაკარგო ( ადრე თუ გვიან) უნდა ფიზიკურად დაუახლოვდე . სულერთია ცოლია თუ ისე.... ცოლქმროვა ხომ ამის უტყუარი გარანტიაა... სხვაგან არა, როგორც ვხედავ , მაგრამ , ჩვენში რატომღაც Aსე ხდება. რატომ , არვიცი, ამასე აღარ მიფიქრია.