- ნუგეშინია შენს შეჭმას არ ვაპირებ, არამგონია გემრიელი იყო.
- აუცილებლია ყოველთვის ვიკამათოთ? არ შეგიძლია ადამიანო, რომ წესიერად დამელაპრაკო? ( ნიტა )
- რა არ მოგწონს?
- აჰჰ შენთან დალაპარაკებას აზრი არ აქვს. ( ნიტა )
შარვალი მოვნახე და ჩაცმა დავაპირე, რომ მისმა წიკვინმა შემაჩერა.
- იქნებ ჯერ გაგეფრთხილებინე? ( ნიტა )
- რისთვის? გინდა გითხრა ვიცმევ და არ შემომხედოთქო?
- თუნდაც. ( ნიტა )
- ჩემთვის საერთოდ არ წარმოადგენს პრობლემას ის, რომ ასეთ სიტუაციაში მხედავ, რადგან შენი სახით და რეაქციბით სასწაულად ვერთობი.
- ასე ხო, კარგი. ( ნიტა )
ოთახიდან გიჟივით გავარდა, შარვალი ნელი მოძრაობით ამოვიცვი და საათას დავხედე, დილია ნადმვილად არ იყო, რადგან უკვე თორმეტი საათი იყო, მაგრამ ყველას მაინც გათიშულს ეძინა, ჯიბეში მანქანის გასაღები მოვნახე, მაგრამ იქ არ დამხვდა ამიტომ იმ ოთახისკენ წავედი სადაც თურმე საოცარი ღამე გამეტარებინა, კიდევ კარგი თიკუშამ მოახერხა ძილის გაგრძელება, თორე ახლა მის „მზრუნველ“ ხასიათს რა აიტანდა - ამ ფიქრებში გართულმა გასაღებიც მოვნახე და ოთადიან გავედი, რომ ისევ ნიტა შემომხვდა.
- ალექსანდრეს ისევ სძინავს?
- კი და ვერ წარმოიდგენ, როგორ საყვარლად. ( ნიტა )
- რა?
- მოიცა სანამ რაიმე სიბინძურეს გაიფიქრებ გეტყვი, რომ ლენასთან ჩახუტებულს კმაყოფილი გამომეტყელებით იპყრობს ძილი. ( ნიტა )
- ჰაჰა დარწმუნებული ხარ, რომ ძილი იპყრობს?
ნიტამ უაზრო გამომეტყველებით შემომხედა და სამზარეულსკენ წავიდა.
- ყავის დალევას ვაპირებდი და თუ გინდა შენთვისაც მოვამზადებ. ( ნიტა )
- არა მეჩქარება.
- სად? ( ნიტა )
- საავადმყოფოში.
ამის გაგონებაზე გიჟივით მომვარდა და სწრაფად მომაყარა.
- ცუდად ხარ? ფეხი ისევ გაწუხებს? გინდა წამოგყვები, ახლავე ჩავიცმევ. ( ნიტა )
მის ასეთ რეაქციაზე გამეღიმა და უფრო მეტად მივუახლოვდი.
- დამშვიდდი ნიტა მე კარგად ვარ, მგონი დაგავიწყდა, რომ გია ჯერკდევ საავადმყოფოში წევს.
- აჰჰ მამაშენი სულ აღარ მახსოვდა, წადი ხო თორე ვატყობ რაღაც ძალაინ აგივარდა თავში. ( ნიტა )
ვეცადე მისი სრუნელი შემეგრძნო და ამის გამო თავი მის კისერში ჩავრგე, არვიცი რატომ მაგრამ ამის საოცარი სურვილი მქონდა, ისევ ვიგრძენი ნიტას გულისცემა ერთადგილას ვერ ისვენებდა და აი ის მივიღე რაც მეკუთვნოდა იმის გამო, რომ გაჩერებას ვერ ახერხებდა მისი მუხლი ზუსტად ნატკენ ფეხში მომხვდა, არაფერი არ მითქვამს, მაგრამ სიმწრისგანთავი ვერ შევიკავე და ოდნავ დავიხარე.
- რა სულელი ვარ, მაპატიე, ძალიან გეტკინა? ( ნიტა )
- გამაგებინე, რატომ ვერ ისვენებ?
- მე მე არ ( ნიტა )
დამთავრება არ ვაცადე, გავუღიმე და სახილიდან ნელა გავედი, ჩემს საყვარელ BMW - ში ჩავჯექი და მაშინ ვიგრძენი თუ როგორ მომნატრებია მისი საოცარი ხმა, სწრაფად დავძარი და რამდენიმე წუთში უკვე საავადმყოფოში ვიყავი.
- დადა მოხვედი შვილო, როგორ ხარ? ( ნინო )
დერეფანში ღიმილით შემხვდა ნინო და ძლიერად ჩამეხუტა.
- თქვენ როგორ ხართ? გია როგორ არის?
- კარგადაა შვილო, დღეს გასწრენ. ( ნინო )
- მშვენიერია, კარგი მე წავალ ხო.
- ასე მალე? გიას არ ნახავ? ( ნინო )
- არა მეჩქარება, უბრალოდ მაინტერესებდა როგორ იყავით.
- გერმაიაში ხვალ მიდიხარ ხო. ( ნინო )
- კი და ზუსტად მაგ საქმეზე გავრბივარ ახლა.
- კარგი შვილო თავს მიხედე, რომ გაგვწერენ დაგირეკავ. ( ნინო )
- რომ გაგწერენ დამირეკავ კიარა მაშინვე შმეხმიანე და მე წაგიყვანთ სახლში.
ნინოს ჩემგან ამის მოსმენა ძალიან გაუხარდა, შუბლზე ვაკოცე და საავადმყოფო სწრაფად დავტოვე, დაახლობეით ერთ საათში გერმანიაში წასვლის პრობლემა მოგვარებული იყო, ამიტომ გადავწყვიტე შემდეგი თემუკას საქმე ყოფილიყო და იმ ტიპს დავურეკე, შეხვედრამ მშვენივრად ჩაირა, იმ პირობით, რომ თეუმკას აღარასრდროს შეეხებოდნენ, დადა რისი დადა იყო ეს საქმე, რომ ვერ მოეგვარებინა. - ცოტახნით დასვნება გადავწყვიტე და სახლში ავედი, საძინებელში შევედი შარვალს, რომ დავხედე მხოლოდ მაშინღა გამახსენდა, რომ სისხლიანი იყო და მთელი ქალაქი იმ შარვლით შემოვიარე, ფეხი ახლიდან შევიხვიე და მაშინვე ჩამეძინა. რომ გავივიღვიძე უკვე საღამო იყო, ტელეფონში კი 11 გამოტოვებული ზარი დახმვდა, კიდევ ერთხელ გავარკვიე გერმანიაში წასვლაზე რაიმე პრობლემა ხომ არ იქნებოდა და პასუხით კმაყოფილმა მაცივრიდან ცივი ლუდი გამოვიღე, რომ ჩემი ტელეფონის ხმა ხელმეორედ გაისმა.
- ხვალ რომელზე მივფრინავთ? ( ალექსადნრე )
- ცოტახანში გამოგივლით და წესივრად დაგელაპარაკებით მაგ თემაზე.
- კარგი, ხო მართლა ლუდი ან რაიმე მინერალური სასმელი გამოაყოლე თორე ცოტახანში ძმაკაცი აღარ გეყოლება. ( ალექსადნრე )
პასუხი აღარ გავეცი, ლუდი უკან დავაბრუნე, სახლიდან სწრაფად გავედი და ჩემს კომფორტულ BMW-ში კომფორტულად მოვთავსდი, რამდენიმე წუთში უკვე ალექსანდრეს ბინაში ვიყავი.
- ჩვენი მხსნელი მოვიდა. ( ლენა )
ლენა ძლიერად ჩამეხუტა და მანიშნა უკან გავყოლოდი.
- მხსნელი რა პონტში?
- პახმელია გვებრძვის. ( ალექსადნრე )
- რა პახმელია? აქამდე ვერ გამოფხიზლდით?
- ვერა ვერა და ცოტაც და დავიბრიდებით. ( ლენა )
ოთახი მოვათვალიერე, მაგრამ ნიტა ვერსად შევამჩნიე, სამზარეულოში შევედი და ყველაფერი მაგიდაზე დავაწყე.
- ბიჭო ფეხი როგორ გაქვს? ( ალექსადნრე )
- რავიცი უკეთესად.
- ჩემი სიყვარული, ძალიან გტკივა? ( ლენა )
- არცისე.
- თუნდაც სტიკოდეს, როგორ გგონია აღიარებს? ( ალექსადნრე )
ალექსადნრეს ნათქვამს ყურადღება არ მივაქციე და მისაღებში გავედი.
- შენც დალევ ხო. ( ლენა )
- კი დავლევ.
სამზარეულოდან ალექსანდრემ ჭიქები გამოიტანა და ლენამ ღიმილით ჩამოასხა ლუდი.
- დღეს მთელი დღეა თიკუშა შენ გკითხულობს. ( ლენა )
- შესაძლებელია იმ ღამეს ვერ ივიწყებს.
- ჰაჰა რა ძმა ხარ. ( ალექსადნრე )
- რაო? რა ღამეს? არ მითხრა რომ ( ლენა )
- ხო რავიცი როგორც თვითონ ამობს.
- შენ რა არაფერი არ გახსოვს? ( ლენა )
- ბოლოს მისი ცეკვა მახსოვს მაგიდაზე და ჩემი სიმთვრალიდან - გამოდინარე დარწმუნებული ვარ ამის შემდეგ უარს ნამდვილად არ ვიტყოდი.
- აჰჰ ზოგჯერ მეზიზღები. ( ლენა )
ლენა სამზარეულოში გავიდა მინერალური წყლის გამოსატანად.
- ნიტა სასერნოდაა გასული. ( ალექსადნრე )
- როგორციქნა იკითხა ვაჟბატონმა, ასე თქვა თქვენი ყურება აღარ შემიძლია და ცოტახანს გავივლიო. ( ლენა )
- მე არაფერი მიკითხავს, საერთოდაც შენ სამზარეულოში არ იყავი?
- ნიტას სახელი გაიგო და იქ როგორ დარჩებოდა. ( ალექსადნრე )
- ჰაჰა ეს გოგოები რა ხართ.
- აღიარეთ, რომ საბოლოოდ მაინც ვერ გაძლებთ ჩვენს გარეშე. ( ლენა )
მოულოდნელად კარების ხმა გასიმა.
- კიდევ კარგი თორემ თქვენ ორს მარტო ვგრძნობ ვეღარ გაგიძლებდით. ( ლენა )
ნიტა ტირილით შემოვარდა და მაშინვე თავისი საიძინებლისკენ წავიდა.
- ნიტა ნიტა მოიაცადე, რა დაგემართა? ( ლენა )
მისი ცრემლების დანახვისას ვერ აგიღწერთ რა დამემართა, მის ოთახში გიჟივით შევვარდი და საწოლზე მჯდომს გადარეულივით მივვარდი.
- რატომ ტირი? რა მოხდა?
ჩემი დანახვისას ტირილს უფრო მომატა და ძლიერად ჩამეხუტა რასაც ნამდვილად არ მოველოდი.
- ისინი მე, ისინი ცდილობდნენ ( ნიტა )
- ნიტა დაწყნარდი და ისე თქვი რა მოხდა. ( ლენა )
- წყალი მოუტანე.
ლენამ ჩემი მითითება შეასრულა და ალექსადნრესთან ერთად სამზარეულოში გავიდა.
- ჩემი ლამაზი, დამშვიდდი და მითხარი რატომ ტირი?
უფრო ძლიერად მომეკრო და ისტერიკაში მყოფმა სწრაფად მომყარა სიტყვები.
- მე მე ვსერინობდი, შემდეგ ვიღაც მთვრალები, ორნი იყვნენ არა სამნი და მე მე ( ნიტა )
ამის გაგონებაზე გიჟივით წამოვხტი და კითხვები მივაყარე.
- სად იყვნენ? როგორ გამოიყურებოდნენ? რამე დაგიშავეს? რა გააკეთეს?
- არა მე უბრალოდ ძალიან შემეშინდა, აქვე მეორე კორპუსის წინ იდგნენ, ერთერთი ყველაზე მაღალი მომიახლოვდა და მოფერება გადაწყვიტა, მე ტირილი დავიწყე, შემდეგ ვიღაც მოვიდა და რაღაც უჩურჩულა, ამ დროს მე გამოქცევა
შევძელი და ახლა აქ ვარ. ( ნიტა )
ეს, რომ გავიგე ვერ აგიღწერთ რა დამემართა, სისხლი მომაწვა ყელში თითქოს რაღაც ბურთი გამეჩხირა, გიჟვით დავტოვე ოთახი და სახლიდან გავვარდი.
- დადა სად მიდიხარ? ( ლენა )
- ბიჭო რა მოხდა? ( ალექსადნრე )
პასუხი არცერთს გავეცი და ნიტას მითითებული ადგილისკენ წავედი, ბიჭები ისევ იქ იდგნენ ლუდის ბოთლებით ხელში.
- რას შვრებით ბიჭებო? როგორც ჩანს ძალიან მოგნატრებივართ.
- ვაჰ დადა, როგორ ხარ ძმაკაც?
- ვინ არის ბიჭო შენი ძმაკაცი? მე შენ მ******.
მხოლოდ ესღა ვუთხარი და სახეში ჩემი მუშტი მიიღო, წონასწორობა ვეღარ დაიცვა და მაშინვე ძირს დაეაცა, შემდეგკი ყველაზე მაღალს მივუბრუნდი, რომელიც დარტყმას აპირებდა და მთელი სახე გავუერთიანე.
- რაო ბიჭო გოგოს მოფერება მოგინდა და ქუჩაში მყოფ უცდოველ არსებას მიადექი?
- დადა მაპატიე არ ვიცოდი, რომ ის გოგო ()
- რა არ იცოდი ტო, დღეიდან თვალს გადევნებ ერთი არასწორი საქციელი და მაშინვე ანდერძს აგიგებ, არ გაცოცხლებ ბიჭო.
ბოლო დარტყმა იყო და გონება დაკარგა სულ სისხლიანი ვიყავი, მაგრამ ნიტას ცრემლები, რომ მახსენდებოდა ვერ ვჩერდებოდი და კიდევ უფრო ვაძლიერებდი დარტყმას ალექსადნრე, რომ არ გამოჩენილიყო ალბათ მართლაც ხელში შემომაკვდებოდა.
- დადა დადა, რას აკეთებ მოკვდება. ( ალექსადნრე )
ძლივს ამაცალა სიკვდილის პირას მყოფ სხეულს და კორპუსისკენ „გამათრია“.
- დამშვიდდი ბიჭო დამშვიდდი. ( ალექსადნრე )
ხელს არ მიშვებდა და ჩემს დაწყნარებას ცდილობდა, აი ეს არის ნადმვილი დადა - მე არ შემიძლია ამდაგვარ საქციელს ასეთი დარყმით არ ვუპასუხო, მე არ შემიძლია ასეთი ტიპები არ გავანადგურო, გოგოს ასე სასტიკად რომ ექცევიან და შემდეგ თავი გმირები ჰქონიათ, ბაზარი არაა ბევჯერ მითამაშია მათი გრძნობებით მაგრამ ძალა არასდროს დამიტანებია, ყოველთვის მათი სურვილი იყო ჩემთან ყოფნა, მე არ შემიძლია ვხედავდე უსამართოლობას და არ ვცდილობდე მის განადგურებას, მე არ შემმიძლია დავინახო მტირალი გოგონა და მის ასეთ სიტუაციაში ყოფნას შევეგუო მაშინ როდესაც მისი ცრემლების მიზეზი ვიღაც უაზრო ლაწირაკია, საერთოდაც მე არ შემიძლია თავი ავარდიო ასეთ „ტიპეფთან“ ბრძოლას და მათი სისხლი არ დავღვარო, როგორიც არ უნდა ყოფილიყო შედეგი მე ყოველთვის ვიცხოვრებდი სიმართლით და არასწორებს არასდროს გავახარებდი.
- კარგი კარგი, გამიშვი ხელი.
კიბეებში მშვიდად ავირბინე და სახლში შესვლისას მაშინვე ნიტას ოთახისკენ წვედი.
- დადა, რა დაგემართა? კარგად ხარ? გადარუელი ხარ ნადმვილი შეშლილი, სულ სისხლიანი ხარ, დაჭრილი ხარ? რა მოხდა? ( ლენა )
ლენა უპასუხოდ დავტოვე და მაშინვე ნიტას ოთახში შევედი, როგორცჩანს ჩასძინებია - ჩემთვის გავიფიქრე და მის გვერდით ჩამოვჯექი.
- ყველაფერი კარგად არის ნიტა, ისინი ვეღარასდროს გაბედავენ შენთან შეხებას.
ბავშვივით ფერება დავუწყე და უაზროდ ვუყურებდი, რამდენიმე წუთის შემდეგ ფრთხილად ავდექი და გასვლა დავაპირე, რომ მისი ხმა გავიგე.
- დადა. ( ნიტა )
- გაიღვიძე ტო, ჩემი ბრალია არ უნდა შემოვსულიყავი.
- ადამიანო შეგძლია ცოტახანს გაჩერდე? ( ნიტა )
ჩემი სიტყვები მეცნო და გამეღიმა
- სად გაიქეცი? კარგად ხარ? დარწუმებილი ვარ მათ სანახავად წახვედი, სულელო ასეთი საქციელით კიდევ უფრო მანერვიულე, რამე ხომ არ დაგიშავეს?
- ნუეშინია მე კარგად ვარ, აი შენკი გპირდები, რომ ეს აღარასროს განმეროდება.
- რომ იცოდე რა კარგია ნამდვილ დადასთან საუბარი. ( ნიტა )
- მე შენთან არასდროს მითამაშია ნიტა.
მისკენ გადავიხარე და შუბლზე ვაკოცე, თითქოს არ მინდოდა მისი დატოვება, მაგრამ მეორე მხრივ მასთან დარჩენაც აღარ შემეძლო, ოშახში ბნელოდა ამიტომ ის ვერ ხედავდა ჩემს სისხლიან ზედას, დილით მიყენებულმა ჭრილობამაც იმ დროს შემახსენა თავი და შარვალსაც წითელი ფერი ჰქონდა მიღებული, ვხვდებოდი, რომ ჩემი წასვლის დრო იყო ნიტას მალევე დავემშვიდობე და მისი ოთახი სწრაფად დავტოვე.
- გამაგებინე ნორმალური ხარ? სამ კაცთან საჩხუბრად მარტო გაიქეცი და სახლში მშვიდად ბრუნდები, ისე თითქოს არაფერი მომხდარაო. ( ლენა )
- ლენა საკმარისია შეწყვიტე ყვირილი, ხომ ხედავ კარგად ვარ.
ეს ტექსტები უკვე დაზეპირებული მქონდა, მისი ყვირილი საშინლად მოქმედებდა ამიტომ გადავწყიტე წავსულიყავი იქამდე სანამ მოთმინების უნარს მთლიანად დავკარგავდი.
- შენ რა ასე უბრალოდ წახვალ? მეზიზღება, როდესაც ასე იქცევი, საერთოდაც ძალიან მეშინია დადა, შენი მეშინია, შენი სიგიჟეების მეშინია, მეშინია რომ ერთ დღესაც ვეღარ გადარჩები, ყოველდღე ახალი თავგადასავალი, ყოველდღე ჩხუბი, არ დაიღალე დადა? როდემდე აპირებ ასე ცხოვრებას? ( ლენა )
ლანა ბოლო ხმაზე ყვიროდა შემდეგკი ტირილი დაიწყო, მისი კარგად მესმოდა, ამდენი ბნელი დღის შემდეგ თითქოს მაშინ გაბედა ყველაფრის ხმამაღლა თქმაო, წარმოიდგინეთ თქენს საყვარელ ადამიანას ყოველდღე სისხლით დასვრილს, რომ ხედავდეთ - ეს მართლაც საშინელებაა, მაგრამ სწორედ ეს იყო ჩემი ცხოვრება, სიმართლით და სწორი ქმედებებით მოვიპოვე ის სახელი, რომელსაც ღირსეულად ვატარებდი - ალექსადნრე მის დამშვიდებას ცდილობდა თუმცა არ გამოსდიოდა, რამდენიმე წამში ნიტას საოცარი ხმაც გასიმა.
- ლენა რა მოხდა? რა დაგემართა? ( ნიტა )
ჩემთვის არც შემოუხედავს მაშინვე ლენასკენ გაიქცა და ძლიერად ჩაეხუტა.
- კარგი რა გემართებათ? ბოლოსდაბოლს დაასრულეთ რომელიმემ ეს უაზრო კამათი. ( ალექსადნრე )
თითქოს ალექსადნრეს სიტყვები ვერ გამეგო, მაშინვე ისევ ლენას მივიბრუნდი.
- ახლა ხვდები? ხვდები რატომ არ მინდა თვქენი გერმანიაში წამოსვლა? იქ არცკი ვიცი რა მელოდება, შეიძლება იმ დღესვე დავიბრიდო არ მინდა ეს ყველაფერი თქვენს თვალწინ მოხდეს, შენ გგონია მე არ დავიღალე? დრამა დრამა და დრამა ხელები სულ სისხლში მაქვს ამოსრვილი, შენ გგონია ასეთ სამყაროში ცხოვრება მისწორდება? ჯანდაბა, ყველაფერი არცისეთი მარტივია როგორიც ჩანს ლენა.
გაჩუმება აღარ შემეძლო, ასეთ მდგომარეობაში ლენას ვეღარ ვუყურებდი, ამიტომ სწრაფად გავედი სახლიდან, კიბეები ჩვეული ტემპით ჩავირბინე და მანქანა დიდი სისწრაფით დავძარი. რამდენიმე წამში სახლში ვიყავი, წყალი გადავივლე და ჭრილობა ახლიდან შევიხვიე, შემდეგკი ყველაფრისგან დაღლილი დაწოლისთანავე გავითიშე.