-დედა აქ რა ხდება? დათო აქ რას აკეთებ?
-როგორ მომენატრე შვილო. მოდი მამიკოსთან.
-გგონია გამოვიქცევი და ჩაგეხუტები? არასოდეს. დედა აქ რას აკეთებს?
-ხომ გითხარი დათო არანაირი შანსი არ გავს. სანდრო დათოს თქვენთან უნდა ცხოვრება.
-მართლა? როგორ მოხდა რომ დაგჭირდით?
-ჩვენს მეტი არავინ ყავს და ეხლა გავახსენით.
-გაჩუმდი მაია მე თქვენ ყოველთვის მიყვარდით. თიკო როგორ ხარ ჩემო საყვარელო?
-დათო გეყოს თიკოს მაინც ნუ მიმართავ ეგრე. შენ ის არასოდეს გიყვარდა და შენს თვალში არაფერს წარმოადგენდა.... წავედი მე, ბავშვებო ერთი წამით მოდით. თქვენი გადასაწყვეტია მიიღებთ თუ არა დათოს ისევ, როგორც მამას. მე მჯერა რომ სწორ გადაწყვეტილებას მიიღებთ. თავს მიხედეთ და ჭკვიანად იყავით.
-კარგი დედა როგორც კი მოიცლი დაგვირეკე.
-კარგი ჩემო საყვარლებო....

-თიკო დათოს რა ვუყოთ?
-არვიცი ეგ შენი გადასაწყვეტია. დაგეთანხმები რა გადაწყვეტილებაც არ უნდა მიიღო.
-აპა ბავშვებო წავედით სახლში?
-არ დათო. ჩვენ შენ არ გვჭირდები, ისევე როგორც შენ არ გჭირდებოდით და მიგვატოვე. წავედით თიკო ახლავე.
-კარგი ეგ თქვენი გადასაწყვეტია. მალე გნახავთ
-სანდრო რატომ ხარ მოწყენილი?
არაფერი ჩმეო პატარა. მე ჩემს ოთახში ვიქნები და თუ რაიმე მოხდება შემატყობინე.
-კარგი ხო. მიდი.
დათოს ნახვამ თიკოსა და სანდროს გულში რაღაც დოზით სიხარული გამოიწვია, მაგრამ უფრო მეტად სევდა, რადგან ორივეს გაახსენდა ის დიდი ტკივილი, რომელიც მათ მიაყნა. სანდროს თითქოს ენატრებოდა მამა და სურდა მას დაბრუნებოდა, მაგრამ თიკოზე ღელავდა, იცოდა რომ თუ ამას გააკეთებდა დათოს დანახვა თიკოს ტკივილს მიაყენებდა. რაღაც დოზით თიკოსაც სურდა დათოს დაბრუნება, მაგრამ იცოდა რომ დათოს ის არასოდეს უყვარდა და დარწმუნებული იყო, რომ გულზე არც ეხლა ეხატებოდა, მაგრამ ამ ყველაფერს სანდროსთან არ ამხელდა. იმ დღემ ორივესთვის საშინლად ჩაიარა. მეორე დილით გვიან გაიღვიძეს, უფრო სწორად კარზე ზარმა გააღვიძა.
-თიკო თუ შეგიძლია გააღე კარი რა.
-აუ ნეტავ ვინ არის ამ დილაადრიან?
-რა დილაადრიან გოგო? პირველი საათი დაიწყო.
-უი, ეხლავე მოვდივარ... დათო?
-გამარჯობა თიკო. შეიძლება შემოვიდე?
-კი შემოდი სანდროს ეხლავე დავუძახებ.
-რა იყო გოგო რა სახე გაქვს? ვინ არის?
-მამაშენია, დათოა და არ ვიცი რა უნდა.
-დათო? როგორ ხარ? აქ რას აკეთებ?
-რავიცი სანდრო როგორც ახალ მეზობლებს მეთქი მოვიკითხავ როგორ არიანთქო.
-რას ნიშნავს ახალ მეზობლებს?
-ვიცოდი რომ არასოდეს მაპატიებდით იმას რაც გავაკეთე და არ მომცემდით თქვენთან ცხოვრების უფლებას, მე კი თქვენთან ახლოს ყოფნა მინდოდა. ამიტომ გადავწყვიტე თქვენს კორპუსში გადმოვსულიყავი საცხოვრებლად. დღეიდან კარის მეზობლები ვართ.
-რაა? გინდა თქვა რომ ჩვენს წინ ორიანი შენ იყიდე?
-ხო რაიყო არ გაგიხარდა?
-უკეთესს ვერც ვინატრებდი. დათო მომისმინე: ჩვენ შენ არ გვჭირდები, ისევე როგორც შენ არ გჭირდებოდით და მიგვატოვე ასე რომ საჭირო არ არის ყოველდღე ჩვენთან იარო.
-სანდრო დაივიწყე ძველი დრო, ყველაფერია ხლიდან დავიწყოთ. მე დიდი შეცდომა დავუშვი და ვნანობ კიდეც ამას, მაგრამ ეხლა თქვენს მეტი არავინ მყავს და გთხოვ ნუ მომიშორებთ.
-როცა აღარავინ დაგჩა მაშინ დაგჭირდით ხო? შენი მეორე ცოლი და ბავშვები ცოცხლები რომ იყვნენ, არც კი გაგახსენდებოდით, მაგრამ აღარავინ დაგრჩა შენზე რომ იზრუნოს და ეხლა გაგახსენდით ხო? ეხლა ჩვენ აღარ გვჭირდები.
-სანდრო დაწყნარდი. ყველაფერი ისე არ არის როგორც შენ ფიქრობ.
-აპა როგორ არი? შენ სხვასთან წადი მიგვატოვე და კიდევ აამბობ დამნაშავე არ ვარო?
-გეყო სანდრო! დამამთავრებინე სათქმელი.


ბოდიში დაგვიანებისთვის, ვერ მოვახერხე დადება. იმედია მოგეწონათ ახალი თავი. ვისაც მოგწონთ გთხოვთ დაწეროთ კომენტარებში თორე მგონია რომ არავის აინერესებს და წერასაც არ აქვს აზრი. მადლობა წინასწარ