-მოხვედი ნიაჩკა ?-ყურადღების გადასატანად ვთქვი მე .
-ხო რაიყო ? და შენ აქ რაგინდა , როდის მერე პუნქტუალური ?
-ჰმმმ-ჩავფიქრდი მე .-ომ ვთქვი ! ადამიანები იცვლებიან .
-კარგი გოგოებო , მორჩით ამ უაზრო ლაქლაქს და შოკოლადის დონატზე დამეწვიეთ.-შემოგვთავაზა დეიდა ლელამ .
-დიდი სიამოვნებით -წამოვიძახეთ ორივემ მოურიდებლად და სამზარეულოში დიდ ხის მოორნამენტებულ მაგიდას მივუსხედით .
ტრრრ.... ტრრრრ....ტრრრრრ
ჩვენ სიმყუდროვე ერთმა უბრალო ზარმა დაარღვია . დეიდამ გრძელი ყავისფერი კაბიდან ტელეფონი ამოიღო წაგვჩურჩულა :"ლიკაა და რო არ ვუპასუხო გაგიჟდება !" და აიღო:
რამდენი მეწუთში ტელეფონი დაკიდა და ანერვიულებული სახით გვითხრა :"ბიჭები ჩხუბობენ , სკოლის წინ" . მე და ნია ალმოკიდებულები გავქანდით სკოლის შესასვლელთან რო მივედით ჩვენს თვალწინ ნამდვილი საშინელებათა ფლმი გადაიშალა : აბაშიძე ჩასისხლიანებული იდგა სკოლის კარებთან , ცხვირიდან სისხლი მსდიოდადა თავისი მუქი-ლურჯი პიჯაკის სახელოთი იწმენდდა . მის წინ კი არანაკლებ დაშავებული ნიკა ფაცურია იდგა .
-ნიკა -მივვარდი გაგიჟებული -კარგად ხარ ?
-ელენე -ასე მაშინ მომმართავდნენ როცა რაღაც ცუდი ხდებოდა.-შენ თავს გეფიცები , მოვკლავ ! ნამდვილად მოვკლავ !-თქვა და მისკენ გაიწია , თუმცა მევაკავებდი .
-ვისი მომკლავი ხარ შე ლაჩარო ! ელემენტარული თავი ვერ დაგიცვია ! შენი დედა ვატირე ! -თქვა აბაშიძემ და მისკენ გაიწია !
-შენ თვითონ ხარ ლაჩარი ! ვაი შენს პატრონს , რა საცოდავი ხარ რაა ! მოდი აბა ! მოდი! მე არ მეშინია ! -თქვა და ხელები გაშალა ნიკამ.
-კაი დაწყნარდით ! როდემდე შეიძლება ასე ?-ჩხუბში ჩაერია ნია.
-აუ !შენ ნუ ერევი რა !-უხეშად უთხრა აბაშიძემ და ხელი კრა .
-ეხა ! ძაან გათავდედდი ხო შენ ?!გოგოს ვინც რამეს უშავეს ის თვადაა ლაჩარი ! დაიმახსოვრე -ვთქვი მე და ნიკას წასვლაში დავეხმარე . თითქმის გასულები ვიყავით რომ აბაშიძემ შემომძახა .
-ხომერიკი! -შემომძახა მან და რამდენიმე წამოს შემდეგ მითხრა მან -გასწავლი შენ ვინაა ლაჩარი !~
ამაზე მაინც და მაინც არ მინერვიულია . ახლა მხოლოდ ნიკაზე ვფიქრობდი . სახლში მეთვითონ მივიყვანე და ჭრილობების დამუშავება დავუწყე :
-რატო იჩხუბეთ ?-ვკითე სრულიად სერიოზულად .
-ჰაჰჰ! არ მინდა ჩაგრიო ელეჩოო!-თქვა და სიმწრისგან გაიკრიჭა ნიკა
-შენ ჩემი ძმა ხარ ! ჩემი საუკეთესო მეგობარი! ყველაფერი მომიყევი !
-კარგი ! კარგი !-დამნებდა ნიკა - შენზე მითხრა პატარა ძუ.ნააო .მითხრა დებილი , გულუბრყვილო ძუ.ნააო. ვღარ მოვუთბინე და დავარტყი .-ეს ქვა თუ არა თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა .-ელე გეწყინა ?
-ნიკ , შენ ნამდვილი ძმა ხარ ! საუკეთესო ხარ !-ვთქვი და მაგრად ჩავეხუტე . ამის გამო ასე დაშავდა და ერთხელაც არ დაუწუწუნებია .
-უნდა წავიდე , მაპატიე -ვუთხარი მე როცა ჭრილობა შევუხვიე და საწოლში ჩავაწვინე .
მივრბოდი , მირბოდი შორს .... მივრბოდი ჩემს საყვარელ ადგილას . მივრბოდი იქ სადაც სიმშვიდე და სიწყნარეა . სადაც არ არსებობს წყენა , ტკივილი ... არ არსებობენ ადამიანები რომლებიც სიცოცხეს გიმწარებენ .გავიქეცი იქ სადაც ჩემი სული მშვიდადაა .
თქვენ გგონიათ ეს რაიმე ქოხი ან მეგობრის ძველი სახლია ? არა , ეს მდინარის უბრალო ნაპირია , სადაც მზის ჩასვლა ულამაზესია , სადაც შენი გული მშვიდადაა .
მოკლედ მივედი მდინარის ნაპირზე და პატარა ქვაზე ჩამოვჯექი . მდინარეში კენჭების სროლა დავიწყე , ეს უარო ჩვევა პატარაობიდანვე მქონდა . ვფიქრობდი :"ღმერთო ! იმ იდიოტმა აბაშიძემ ძუ.ნა მიწოდა . არა ! არა ! ელენე ხომერიკი ამას არ შეარჩემს იმ კრეტინს ."



მგონი პატარა თავია , მაგრამ ალიან ცოტა დრო მქონდა და ბევრი საქმე ასე რომ.....იმედია მოგწოთ .^^