თავი II
2014 წლის სექტემბერი იყო გაბრიელი ჯარში რომ გაიწვიეს... ამაზე უარესი რა უნდა მომხდარიყო არ ვიცოდი, ისედაც სულ ვჩხუბობდით, ძირითადად მისი უყურადღებობის გამო, გადიოდა დღე და მე რომ არ მიმეწერა არც მომიკითხავდა, მე რომ არ მეწუწუნა თვეების განმავლობაში არ მნახავდა, ახლა კიდევ ჯარი.... 3 დღეში ერთხელ მორიგეობა უწევდა და სამსახურისგან განსხვავებით ამჯერად ტელეფონზე დაკონტაქტებასაც ვერ მოვახერხებდით... წინასწარ გამოვიგლოვე ჩაშხამებული ახალი წელი, ვალენტინობა, ჩემი და მისი დაბადების დღეები, ხოო ამ დღეებში უწევდა მორიგეობები სწორედ.... დანარჩენი ორი დღე სამსახურში იყო, ხშირად ღამეც იქ რჩებოდა, თვეში ერთხელ კვირა დღეს ისვენებდა და იმ დღესაც არ ეცალა ჩემთვის... ვუგებდი? არ ვიცი არ მაქვს ამაზე პასუხი, უფრო ვუძლებდი ალბათ იმის იმედით, რომ რაღაც შეიცვლებოდა...
ერთ დღესაც ვიჩხუბეთ ისე, რომ თითქმის ორი კვირა ხმა არ გაგვიცია ერთმანეთისთვის.... ჩემგან რომ წავიდა, სახლში ისეთ მდგომარეობაში ამოვბრუნდი, სარკეში ჩახედვისაც კი მეშინოდა, გულში ათას მადლობას ვუხდიდი სტუმრად მყოფ დედაჩემის დაქალს, მას ეჭორავებოდა და ჩემთვის არ ეცალა, თუმცა ის ვერ გავითვალისწინე, რომ ეს დედაჩემი იყო, რომელიც მოხარშულს კი არა, შემწვარ–მოხრაკულს და შებოლილსაც კარგად მიცნობდა, მიხვდა რომ რაღაც ხდებოდა ჩემს თავს, ვერ გავუძელი ტკივილს და მოვუყევი ყველაფერი, თავიდან რა თქმა უნდა გაუხარდა, ეგონა საბოლოოდ დავშორდით და დამიწყო იმის მტკიცება, რომ უკეთესს ვიმსახურებდი და ა.შ. მალევე მიხვდა, რომ ამით უარესად მაღიზიანებდა და დამტოვა ჩემ ფიქრებთან მარტო. ამ დროს სმს მოვიდა: –სახლში მივედი. ტრადიცია არ დაურღვევია. –უარესად ნუ მტკენ, აღარ მომწერო– ვთხოვე. მეორედ რომ შემომაკითხა დედაჩემმა, ღია ფანჯარასთან ვიდექი და გაცხელებული ტვინის განიავებას ვცდილობდი, იქნებ გამოსავალი მეპოვნა, არ ვიცი რა იფიქრა, მაგრამ გვარიანად კი შეშინდა.. მერე დაწყნარება დამიწყო, იქნებ შერიგდეთო, არ შევრიგდებით მეთქი ვეუბნებოდი, თან ვტიროდი და თავადაც ვერ გამერკვია რა მინდოდა, აკი მე ვიყავი დაშორების ინიციატორი.... მეორე დილით სმს–ის ხმამ გამაღვიძა, ვიცოდი, ვთხოვე აღარ მომწეროთქო, ვიცოდი ასე მალე პრობლემების მომგვარებელი არ იყო და უბრალოდ „მომენატრე ვეღარ გავძელი“–ს მოწერით უარესად მატკენდა გულს, მაგრამ მაინც ველოდი, რომ ის იქნებოდა, სასწაულის იმედი მქონდა... არც მეტი, არც ნაკლები ლიკას (მეგობარია) ცარიელი მესიჯი დამხვდა, მეორეც მალევე მოაყოლა ბოდიში შემეშალაო, იღბლიან ვარსკვლავზე ყოფილა დაბადებული ქალბატონი, იქვე რომ მყოლოდა ნამდვილად ვერ გადამირჩებოდა ცოცხალი!
გავიდა ორი კვირა, რა თქმა უნდა ვიცოდი ამ მოკლე ხანში არსებულ პრობლემებს ნამდვილად ვერ მოაგვარებდა, მაგრამ აღარც უმისოდ ყოფნა შემეძლო... მივწერე: –მომენატრე... ნაწყენი ჩანდა, თითქოს არც დამიჯერა, –შენ ხომ მითხარი სხვა მოძებნეო.... –მიპასუხა. ასე მეგონა ცა თავზე ჩამომექცა და ქვესკნელში ჩამიტანდა... ამ მომენტში მივხვდი რას ნიშნავდა ფრაზა „გველნაკბენივით შევხტი“... დიდხანს ვუყურებდი ეკრანს გაშტერებული, არ ვიცოდი რა მეთქვა... ხელის კანკალით ავკრიფე: –ასე უცებ იპოვე?? მივხვდი, სიამოვნებით მოვისროდი მონიტორს მე–8 სართულიდან ოღონდ ის პასუხი არ დამენახა, რისიც ყველაზე მეტად მეშინოდა... he is typing .... პასუხის მოლოდინში თითქოს დავპატარავდი და სკამზე აღარც ვჩანდი... –რომ მეპოვა, უნდა მომეძებნა, ჩამეღიმა, მისეული პასუხი იყო, ის ხომ ჩემი იყო, ჩემი პატარა, მარტო ჩემი! –ანუ?– მივწერე თავის დაზღვევის მიზნით, –ანუ, არავინ მიძებნია და მიპოვნია. –დამირეკავ? ვკითხე. – ცოტა ხანში. გული ამოვარდნას მქონდა, ამდენი ხნის შემდეგ ისევ გავიგებდი მის ხმას... ტელეფონს ხელიდან არ ვუშვებდი, რომ მისი ზარი არ გამომპარვოდა და გაისმა კიდეც სასიამოვნო მელოდია... (დღემდე შემაძრწუნებლად მოქმედებს, როცა სადმე ამ ზარს ვისმენ...) ისე ვლაპარაკობდით თითქოს ორი კვირა კი არა ორი საუკუნე გასულიყოს, ყველაფერი მაინტერესებდა, ყველა დეტალი, წვრილმანი, რას აკეთებდა ამ დროის განმავლობაში, უყურადღებობის მიუხედავად, დილით მაინც ახერხებდა ხოლმე დარეკვას და ყოველთვის ვიცოდი, როდის, რომელ საათზე სად იქნებოდა დღის განმავლობაში, ამას მიჩვეული ვიყავი და ახლა ორი კვირის დანაკლისს ვინაზღაურებდი. მეორე დღეს ვნახე კიდეც და საბოლოოდ გამიარა გაბრაზებამ.... ვერ ვიტყვი რომ ამის მერე აღარ გვიჩხუბია, ახლანდელი გადასახედიდან რომ ვფიქრობ, ყველაფრის მიზეზი ალბათ ისევ და ისევ გაუსაძლისი მონატრება იყო, ძნელია საყვარელი ადამიანი ასე ახლოს და ამავე დროს ასე შორს გყავდეს…
ახალი შეყვარებულები ვიყავით ჯერ კიდევ, სამაგისტრო გამოცდა ვერ ჩავაბარე, აღარც სამსახური მქონდა, სახლში ვიჯექი ძირითადად და ერთი დის მომავალ და მეორის პოსტ საქორწინო სიტუაციებში ვიყავი ჩართული... სოფო ორსულად იყო და ჩვენთან იყვნენ ცოლ–ქმარი, მეორე დის შეყვარებული ჩამოსვლას აგვიანებდა შორეული ამერიკიდან, ოჯახურ მოვლენებში თავიდან ფეხებამდე ვიყავი გადაშვებული და მეც აღარ მრჩებოდა მისთვის ბევრი დრო. სექტემბრის ბოლო იქნებოდა, კახეთში რთველი გვქონდა, სოფო გაბერილი მუცლით ვერ ახერხებდა წამოსვლას, მაგრამ სიურპრიზი გაგვიკეთეს და წამოვიდა მაინც ( მე რა თქმა უნდა წინასწარ ვიცოდი ), გამეხარდა, ყველა ერთად ვიქნებოდით, უკვე გვიანი საღამო იყო ბიძაჩემმა რომ მომაკითხა, წვიმდა, საშინელი ამინდი იყო, მაგრამ მგზავრობა მაინც სასიამოვნო იყო, თან ჩემიანებთან ერთად .... თითქმის მთელი ღამე ვქეიფობდით და ვერთობოდით, მაგრამ რაღაც მაინც მიღრღნიდა გულს.... –სადაც არ უნდა წახვიდე, რა მანძილზეც არ უნდა იყო ჩემგან დაშორებული, გახსოვდეს, რომ ყოველთვის შენ გვერდით ვიქნები და ძალიან მაგრად მიყვარხარ, პატარა– გამეღიმა. –მანდ სასტავს უთხარი, რომ ძალიან მიყვარხარ – არ წყვეტდა მოწერას. მსგავსი შინაარის მესიჯებმა კი მიმახვედრა, რომ ის „რაღაც“ მონატრება იყო, თბილისში ყოფნის დროსაც არ ვნახულობდით ხშირად ერთმანეთს, მაგრამ იმის გააზრებამ, რომ კილომეტრები გვაშორებდა და რომც მომენდომებინა ვერ ვნახავდი, გაუსაძლისი გახადა მონატრებით გამოწვეული ტკივილი, მაგრამ მერე ხელახლა ვკითხულობდი ამ სმსებს და უაზროდ მეღიმებოდა... ვუსმენდი ჩვენს სიმღერას (Nazareth – Where are you now) და ასე ბედნიერად ჩამეძინა.... უამინდობა რამდენიმე დღეს გაგრძელდა და გეგმები ყველას ჩაგვიშალა.... ტელეფონის ზარი რომ გავიგე, სად მოვისროლე ჭურჭელი, რომელსაც ვრეცხავდი არც კი ვიცი, ტელეფონს დავწვდი და სინათლის სისწრაფით ავქანდი მეორე სართულზე, რომ არავის მოესმინა... –გოგას (მისი ბიძაშვილია, რომელიც მაშინ ჯარში მსახურობდა), სანახავად მივდივარ –მითხრა. მესმოდა მისი ხშირი სუნთქვა და ვგრძნობდი, რაღაც რიგზე ვერ იყო. ერთი შეხედვით, არაფერი იყო უჩვეულო იმაში, რომ გოგასთან მიდიოდა, როცა ახერხებდა ყოველთვის აკეთებდა ამას, მაგრამ ახლა თითქოს რაღაც ისე ვერ იყო... –მარი(გოგას შეყვარებული), უნდა წავიყვანო– განაგრძო და აქ უკვე მივხვდი საითკენაც მიჰყავდა საუბარი, დავაცადე სანამ თვითონ მეტყოდა, მის მეგობრებსაც უნდათ წამოსვლაო, მათ შორის ანუკისაცო (მისი ყოფილი შეყვარებული). ვერ ვიტყვი, რომ გამეხარდა ეს ამბავი, მაგრამ იმდენად ვენდობოდი ეჭვიანობაზე არც მიფიქრია და თან ძალიან მესიამოვნა, რომ ეს თავიდანვე მითხრა, არც უფიქრია დამალვა, ეს სასიამოვნო შეგრძნება კი ერთი–ორად გამიმძაფრდა, როცა დააყოლა: –თუ შენ არ გინდა, რომ წავიდე არ წავალ. ვიცოდი, მარი და გოგა დიდი ხნის შეყვარებულები იყვნენ, ერთმანეთი დიდხანს არ ენახათ და ამას ნამდვილად ვერ გავუკეთებდი მათ, გაბრიელის გარეშე მარი ვერ წავიდოდა, თანაც მე მართლა ვენდობოდი ჩემს პატარას! –რა სისულელეა, წადი –ვუთხარი. –არ გეწყინება? – არა. გაუხარდა და ვიგრძენი, როგორ გაეღიმა, მეც გამეღიმა. –რომ ჩამოხვალ, ერთადაც მოვინახულოთ, –დამასწარი შემოთავაზება. –მართლა წამოხვალ??? კიდევ ერთხელ გავახარე .......... გოგას სანახავად მცხეთაში ვიყავით წასულები მარისთან ერთად, მას მერე კიდე ვნახე ის და ვაღიარებ ერთ–ერთი იმ ადამიანთაგანია, ვისაც კარგად არ ვიცნობ და უზომოდ დიდ პატივს ვცემ .... ანუკი კი იმ დღეს აღარ წასულა ბავშვებთან ერთად გოგას სანახავად...
თუმცა ასეთი სასიამოვნო მომენტების ფონზე, სირთულეებიც არ გვანებებდა თავს. მისი მოუცლელობა ყოველგვარ ზღვარს სცილდებოდა და არ აღმოჩნდა ჩემი მოთმინება საკმარისი.... ახალ წელსაც ვიჩხუბეთ, 30 დეკემბერს დავადე თავი და კახეთში წავედი დედაჩემთან ერთად, ვერ მოვიტყუები, რომ ამის მიზეზი მხოლოდ გაბრიელთან ჩხუბი იყო, თუმცა ბევრ სხვა მიზეზს ესეც დაემატა... 31–ში მორიგე იყო, ვერც კი მივულოცე.... შეიძლება ვინმესთვის სასაცილო იყოს, მაგრამ იმის გამოც კი მიყვარდა, რისი გაკეთებაც უბრალოდ უნდოდა, სურვილი რომ ჰქონდა ამიტომაც კი... გიტარაზე ვგიჟდები, ყველანაირ გიტარაზე, მას უნდოდა დაკვრა ესწავლა, არა ჩემ გამო, თვითონაც უყვარდა, ჩემთვის ისიც საკმარისი იყო, რომ უნდოდა ესწავლა... მოგვიანებით მითხრა, რომ ახალი წლის დღეებში ჩემთან ჩამოსვლას აპირებდა, დიდმა თოვლმა და გადაკეტილმა გზებმა შეუშალა ხელი... შეიძლება სასაცილოა, მაგრამ მხოლოდ ეს სურვილი და მცდელობაც კი ჩემთვის თითქმის იმდენს ნიშნავდა, რაც შეიძლებოდა მისი მოულოდნელი ჩამოსვლით ყოფილიყო გამოწვეული.... კახეთის არდადეგები საკმაოდ დიდხანს გამიგრძელდა.... ჩამოსვლის შემდეგ კი მხოლოდ ერთხელ მოვახერხე მისი ნახვა..... ისევ მუდმივი ჩხუბი, კამათი, დარჩებოდა სადმე სხვაგან, დაუჯდებოდა ტელეფონი, ვეღარც მირეკავდა.... გაუსაძლისი გახდა ჩემთვის მისი დამოკიდებულება, მისთვის კი ჩემი მუდმივი ჩხუბი, აღარც მის ჯარს, სამსახურს ან რთულ პირობებს ვითვალისწინებდი, კაპასი დედაკაცივით სულ ვეჩხუბებოდი, ამით შემოიფარგლებოდა ჩვენი საუბრები, გათიშული და ძირს დანარცხებული ტელეფონი და მთელი ღამე ცრემლებით დასველებული ბალიში... ასე მივედით იმ დღემდე... 10 თებერვალი იყო, საღამო, დამირეკა..... დღეს უფრო კარგად ვხვდები რის ფასად დაუჯდა ეს ზარი და საუბარი, ისევ მე მცა პატივი, იცოდა ჩემთვის უფრო რთული იქნებოდა ამის თქმა და თვითონ აიღო საკუთარ თავზე ამ საკითხის წამოწევა.... დროებით დავშორდით... ერთმანეთი მოვიკითხოთ ხოლმეო, ისე მშვიდად და წყნარად ვსაუბრობდით, თითქოს რაიმე უმნიშვნელო თემას ვეხებოდით.... გავთიშე თუ არა მივხვდი, რომ მეტი აღარ შემეძლო... გვანცას დავურეკე და ბღავილით მოვუყევი ყველაფერი, მაწყნარებდა როგორც შეეძლო, მაგრამ არაფერმა მიშველა, საათები გავატარე აბაზანაში ჩაკეტილმა და ბოლომდე მაინც ვერ გამოვიგლოვე მომხდარი. ამის შემდეგ რამდენიმე დღე თითქოს ჩვეულებრივად გავატარე, დღისით არაფერს ვიმჩნევდი, ჩემებმა არაფერი იცოდნენ, ღამით კი.... ალბათ არასდროს არ მიტირია ამდენი ერთდროულად, მთელი ღამე ვტიროდი და მერე დაღლილს, გამთენიისას თუ ჩამეძინებოდა ხოლმე.... 14–ში მივხვდი რომ ასე გაგრძელება აღარ შეიძლებოდა, რა თქმა უნდა არ ველოდი მისგან არაფერს, მითუმეტეს იმის გათვალისწინებით, რომ ჯარში მორიგე იყო, თანაც უნდა შევგუებოდი იმ აზრს, რომ ამჯერად მართლაც საბოლოოდ დავშორდით ერთმანეთს. გვანცას დავურეკე და შესანიშნავი იდეა მივაწოდე, სად უნდა წავიდეს ორი მარტოხელა დაქალი ვალენტინობას, თუ არა ერთ–ერთის მამის საფლავზე.... ხან ვეჩხუბე, ხან ვიცინე, ხან ვიტირე, ყველაფერი მოვუყევი და დახმარება ვთხოვე, აზრებში გარკვევა, ჩამოყალიბება მჭირდებოდა, გზა უნდა გამეგრძელებინა თუ ისევ მისი ლოდინის რეჟიმში უნდა დავრჩენილიყავი .... ძილის წინ კიდევ ერთხელ ვთხოვე, რაიმე ძალიან გამოკვეთილი ნიშანი მოეცა ჩემთვის, როგორ იქნებოდა უფრო სწორი... რატომღაც არ მიფიქრია, რომ გადაწყვეტილება ჩემით უნდა მიმეღო... ჩემი გულისთვის უნდა მომესმინა და ზეციურ ნიშნებს არ უნდა დავლოდებოდი... „მინიშნება“ სიზმრის სახით მივიღე, ჩემ გამო მოჩხუბარი ბიჭი, გამშველებელი მამაჩემი და ჩემკენ წამოყვანილი ჩემი „მომავალი“ ამ ბიჭის სახით... არ ვიცი რატომ ჩავთვალე, რომ ეს ბიჭი გაბრიელი არ იყო, დარწმუნებული ვიყავი ამაში, გადაწყვეტილებაც მარტივად მივიღე, უნდა დამევიწყებინა! უფრო და უფრო ნაკლებს ვტიროდი, ნელნელა ძველ ყოფას ვუბრუნდებოდი და მის გარეშე ცხოვრებას ვსწავლობდი, პატარა ბავშვს ვგავდი, ახალ ფეხადგმულს, ნაბიჯების გადადგმა დამოუკიდებლად რომ უჭირს და სწორედ ასე ვიყავი მის გარეშე, სიარულიც მიჭირდა, აზროვნებაც, ცხოვრებაც, სუნთქვაც... ეჩვევა ადამიანი ყველაფერს, საკმაოდ დიდი დრო გავიდა.... გულის კუნჭულში შევინახე მასთან დაკავშირებული ყველა მოგონება, სხვებთან ურთიერთობის მცდელობებით ვცდილობდი საბოლოოდ დავიწყებას, არც ერთი არ აღმოჩნდა ის, ვინც ჩემ გამო იჩხუბებდა, არაფერი გამომდიოდა, სხვა ყველაფერს ვაბრალებდი იმის გარდა, რაც რეალურად იყო მიზეზი. ერთი იყო, ვერც ფოტოების წაშლა შევძელი, ვერც მისი ნაჩუქარი ნივთების, არ შემეძლო ასე ერთი ხელის მოსმით ამდენ წლიანი ურთიერთობის დასამარება, მაგრამ მთავარი მაინც სურვილის არქონა იყო, არც შემეძლო და არც მინდოდა, ვინახავდი თითოეულ მოგონებას სათუთად და არც ვფიქრობდი მათ გონებიდან ამოშლას....


პირველ რიგში, დიდი მადლობა მინდა გადაგიხადოთ თბილი კომენტარებისთვის. როგორც უკვე გითხარით, ისტორია რეალურია, ამიტომ განსაკუთრებულად მიჭირს ყველაფრის დეტალებში და თან მხატვრულად გადმოცემა. თქვენი რჩევებიც მაინტერესებს, როგორც მოიქცეოდით ჩემ ადგილას...