საოცარი შეგრძნებები,მისი სუნი და ყველა მასთან ეთად განცდილი წამი ბედნიერება იყო,სიამოვნებისგან რაღაც გაურკვეველი ბგერები აღმომხდებოდა ხოლმე,ეს ყველაფერი იმდენად ლამაზი და არარეალური იყო,რომ მეგონა სიზმარში ვიყავი და გამოღვიძებს როცა ვცდილობდი ის არ ქრებოდა ისევ ცემთან რჩებოდა და ეს მარწმუნებდა რომ ეს სიზმარი კი არა რეალობა იყო და ჩემს თავს ხდებოდა.სიამოვნებისგან დაღლილები ვიწექით გულაღმა,მას თავი ჩემს მკერდზე ედო და ტანზე თითებით მეფერებოდა.
-მარიამ
-ჰო
-ის ქალი დედაშენი იყო ხო?
-არა,ცდები ის ქალი იყო,რომელმაც უბრალოდ გამაჩინა
-რატო ამბობ მასე? რაც არუნდა იყოს მაინც დედაშენია და როგორც თქვი მან გაგაჩინა
-ეგ არაფერს ცვლის და არ მინდა ამ თემაზე ლაპარაკი
-მართლა ძალიან მკარცრად მოექეცი იმ დღეს
-ეგ კიდევ არაფერია დამიჯერე,უარესს იმსახურებს
-მაინც დედაა და მასე მოქცევა ტეხავს ტო-ამომხედა
-ძალიან გთხოვ რაც არიცი იმაზე ნუ ლაპარაკობ-მომეშალა ნერვები
-რაც არუნდა ყოფილიყო ის დედაშენია,მან გაგაჩინა და ამას ვერსად გაექცევი
-რა ინგასავით მელაპარაკები?! მისი გამოგზავნილი ხოარხარ?!-გამწარებული წამოვხტი საწოლიდან და მკვლელი თვალებით შევხედე
-ვაიმე მარიამ რამდენი მაცინე-კვდებოდა სიცილით,ამაზე უფრო მეტად გავმწარდი
-ვაიმე მარიამ კი არა იცი რას გიზამ?!-წინ ავესვეტე და გავიფხორე
-რას მიზამ აბა მოდი ერთი-ორივე ხელი დამიჭირა და მომეხვია
ამაზე ორივეს გაგვეცინა,რამდენიმე საათში უკვე სახლში ვიყავი,რაღაც პარკები დამხვდა
-ეს რა პარკებია მამა?-გაოცებულმა გადავხედე მამაჩემს
-არვიცი მა,კურიერმა მოიტანა
გავხენი და შიგნით უამრაი ბრენდული ტანსაცმელი და ფეხსაცმელი იყო,ძვირადღირებული ჩანთები და სამკაულები,მომესალა ნერვები ვიცოდი ეს ინგას გაკეთებული იყო,ბოლო 2 წელი სულ ასე იქცეოდა,არასოდეს ჩამიცვამს არცერთი მისი გამოგზავნილი ტანსაცმელი ყველას უსახლკრო ბავშვებს ვაძლევდი მათ მაინც გამოადგებოთ,მე მისგან არაფერი მჭრდებოდა.მომეშალა ნერვები რა წაათრევდა ახლა ამდენ რამეს თავშესაფარში.მალე ნანუკა მოვიდა თვალები გაუბრწყინდა ამდენი რამ რომ დაინახა
-გოგო ამის ფულები სად გქონდა?-თვალები გადმოყარა
-ჩემი არაა-თვალები გადაატრიალა
-აბა?მოიპარე?-შუბლზე ხელი მიირტყა და პირი დააღო
-როდის რა მომიპარავს შენკიდე?-გამეცინა და თავი გავაქნიე
-აბა ვისია გაფიცებ? ან აქ საიდან? ვაიმე ბაჩომ გამოგიგზავნა? მოკლედ რა ბიჭია რა!-ტაში შემოკრა
-ხო აბა ნუ იტყვი,ოქრო!-გამეცინა-ინგას გამოგზავნილია,მომეხმარე რა წამაღებინე წყნეთში.
-მერადავები ხო? ასეთ რამეს სხვებს აძლევ?-პირი დააღო ისევ
-რაც მოგეწონება აიღე-გამეცინა
-მართლა?-თვალები გაუბრწყინდა სიხარულისგან
თითქმის ყველაფერი მოეწონა და მეც რა თქმა უნდა ყველაფერი მას მივეცი.უნდ აგენახათ როგორი გახარებული იყო,მისი შემხედვარე ვკვდებოდი სიცილით
-პრადა! შანელი! ღმერთო ჩემო! ამ ყველაფერზე როგორ ამბობ უარს?-ჭკუაზე არ იყო ნანუკა მოხიკა ყველაფერი და გააქანა
-მიყვარხარ!-ჰაეროვანი კოცნა გამომიგზავნა და წავიდა
ამ ყველაფერზე კარგად ვიხალისე.საღამომდე სახლში ვიყავი მამას ვუვლიდი,შემდეგ კი ბაჩომ დამირეკა და დაბლა ჩავედი
-მომენატრე-ტუჩებში მეცა
-რა ხდება რომელი საათია?
-ხვალ ჩემი დის ქორწილია,მინდა რო ჩემს გვერდით იყო,წამოხვალ?-გაკრეჭილმა მახარა
-მამას ვერ დავტოვებ დიდი ხნით,ხო იცი?
-ეგაა მარტო მიზეზი თუ არ გინდა?-გაეცინა და საჭეს ხელი დასცხო
-გეყოფა! ასე ნუ იქევი-ხმა ვეღარ გავაკონტროლე
-რა გინდა ეს დედამოტ*ნული?! ვერ ხედავ რო შემიყვარდი?!
ამას ნამდვილად არ მოველოდი,ხმა ვეღარ ამოვიღე ადგილზე გავშეშდი
-ამის დედაც!-ისევ დასცხო საჭეს ხელი
ისევ ჩუმად ვიყავი,არც კი ვიცოდი რა უნდა მეთქვა
-კიდე დიდხანს აპირებ ესე ჩუმად ჯდომას და ჩემს ნერვებზე თამაშს?
-და შენი პირობა?-ხმა დამიწვრილდა
-რა ვქნა მაგას მე ვერ ვაკონტროლობ-ნერვიულად გაეცინა
-არ გინდა რა ბაჩო-მუდარის თვალებით გავხედე
-რა არ მინდა მარიამ? ვაბშე არაფერს გრძნობ შენ? აი პროსტა მითხარი რო მაგარ გკ*დივარ და იმის დედაც ვინც კიდე ერთხელ შეგაწუხოს
-არ ბაჩო ეგ თვითონაც კარგად იცი
-აბა რატო იქცევი ესე მარიამ? რომანტიკოსი არ ვარ-გაეცინა-არც არავინ მყვარებია
-აბა საიდან იცი რო გიყვარვარ?-მეც გამეცინა
-სულ მენატრები და იმენა უშენოდ ვერ ვჩერდები
-კარგი რა ბაჩო გადაგივლის დამიჯერე,შენ უბრალოდ ჩემთან სექსი მოგწონს და გერევა რაღაცეებში
-მარიამ რატო იქცევი ასე?რატო არ გინდა ერთად და ბედნიერად ვიყოთ?
-რა აზრი აქვს? რამდენი ხნით გეყვარები? 1 თვით თუ 1 წლით? მაინც წახვალ ბოლოს ასე რომ აზრი არაქვს დამიჯერე
-წავალ მაშინ როცა მოვკვდები,მანამდე რომც გამაგდო ასად წამსვლელი არ ვარ უშენოდ,მიყვარხარ
გამაჟრიალა ბოლო სიტყვაზე,როგორ მინდოდა მაგრად მოვხვეოდი და მეთქვა არასოდეს დამტოვოთქო,თუმცა ერთხელ უკვე მოვიქეცი ასე,ვენდე და იმედგაცრუების გარდა არაფერი მიმიღია,იგივე შეცდომას ვეღარ დავუშვებდი
-ჯობს წავიდე ბაჩო,დამიჯერე გადაგივლის მალევე
-და რო არ გადამიაროს მერე?
-სამუდამო არაფერია,მითუმეტეს სიყვარული-გავუღიმე და მანქანიდან სწრაფად გადმოვედი.იმდენად მომინდა მეტირა რომ თავი ვეღარ შევიკავე
-მარიამ-ისიც გადმოვიდა მანქანიდან,ზურგსუკანე მესმოდა მისი ხმა თუ როგორ იმეორებდა ჩემს სახელს იმ იმედით რომ მოვბრუნდებოდი...