_მშურს მათი ვინც ყოველდღე ახერხებს შენს ნახვას?! (5)
_რა..რა მოხდა?_ხმის სიმტკიცე ვერ შევინარჩუნე _დამშვიდდით_ჩემი დამშივდება ცადა _ძალიან გთხოვთ მითხარით რა მოხდა?ეს რა სისხლია?_უკვე ტირილი მივარდებოდა,ხელი სისხლისკენ გავიშვირე რომელიც შესასვლელ კარებთან იყო და მეც იქით გავიხედე როცა დემეტრეს გაყინულ,გაშეშებულ დაგანადგურებულ სახეს წავაწყდი,ხელები სულ სისხლიანი ქონდა,მისი დანახვისას ვეღარაფლის გაფიქრება მოვასწარი ისე ჩავიკეცე პოლიციელის წინ,,მაგიჟებდა ეს ტკივილი მაგიჟებდა,ნუთუ დემეტრეს რაე ტკივა .ისეთი სახე ქონდა შეხედვის მეშინოდა მანაც წამით გააჩერა ჩემზე მზერა,ჩაკეცილს ერთი დამხედა და ურეაქციოთ გადადგა ნაბიჟები.მანქანას მიუახლოვდა,ჩაჯდა და ისე წავიდა უკან არ მოუხედავს,რა იცოდა რომ აი ამ წამს ზუსტად მის გამო დავკარგე ფეხებში მგრძნობებოდა _კარგად ხარ?_შეშინებული ხმით წამომაყენა პოლიციელმა და დამეხმარა მანქანას დავყრდნობოდი_ექიმი!_დაიძახა სასწრაფოს მანქანის მიმართულებით. _არა არ მინდა_სუსტად ამოვილაპარაკე_ბოლოს და ბოლოს მითხარით რა ჯანდაბა მოხდა?_ მოთმინება დავკარგე _ახალგაზრდა ბიჭი დაჭრეს..._თავში თითქოს ურო ჩამარტყეს _ახლა...ახლა...ახლა რომ გავიდა ი..ის?_ამოვიბლუყუნე ნერვიულობისგან და შოკისგან ენა დამებნა _არა..სხვა. დამშვიდდით კარგად არ გამოიყურებით _ვინ?ვინ სხვა?_თითქოს დამშვიდდი რომ დემეტრეს არაფერი სჭირდა მაგრამ მისი სახის გახსენებისას,მისი უსაზღვრო ტკივილის გახსენებისას კვლავ დავკარგე წამით ფეხებში ძალა. _ერეკლე სახლეი თუ სწორად მახსოვს ერთი წუთით საქმეს ვნახავ...ხო ერეკლე დევდარიანი ამ კორპუსში ცხოსვრობდა _ერეკლე_უღონოდ ამოვილაპარაკე_როგორ არის?რამე შერიოზული სჭირს?_ამოვიკრუსუნე და უცბად ამომიტივტივდა თავში პოლიციელის ნათქვამი "ცხოვრობდა" ,უსაზღვრო ტკივილი ვიგრძენი _რა..რას ქვია ც..ცხოვროდა?_ცრემლი მომადგა და მხედველობა გამიჭირდა _ამ კორპუსში მცხოვრები ბიჭი დაჭრეს_მშვიდად გამიმეორა პოლიციელბა _ცოცხალია?_ჩუმად ამოვილაპარაკე _მძიმედ იყო მაგრამ მისი გადარჩენა შეიძლებოდა.._შევაწყვეტინე _გადარჩა? _არ ვიცით_მათთვის აღარაფერი მითქვამს სუსტი პატარა ნაბიჯებით დავიწყე სვლა სისხლიანი კედლისკენ,გული მეკუმსებოდა პირველ რიგში ერეკლეს გამო ის ძალიან კარგი ბიჭი იყო ძალიან მეცოდებოდა და მერე ჩემი დემეტრე,წარმომიდგენია რას გრძნობს და მეც ზუსტად ისე მტკივა,თითქოს მის უსაზღვრო ტკივილს ვგრძნობ,მინდა მასთან მივიდე და მთელი ძალით ჩავეხუტო,მაგრამ არ შემიძლია. თვალებ დახუჭულმა გავიარე სისხლიანი კედელი და შემდეგ მთელი ძალით ავირბინე კიბეები და კარებზე დავაბრახუნე,დედამ კარები შეშინებული სახით გამიღო,მაშინვე მთელი ძალით მივეკარი და ავსლუკუნი. _დედა მე მას ვიცნობ,მე ვიცნობ,ვიცნობ.._და ავსლუკუნდი _დამშვიდდი ჩემო ლამაზო დამშვიდდი_მთელი ძალით მომხვია ხელები და გულში ჩამიკრა _დედა დაჭრეს..ადამიანი აქ ჩვენ კორპუსში დაჭრეს..დაჭრეს დედა_უკვე პანიკამ მეწყებოდა ნელნელა ხმაც მიქნრებოდა _დამშვიდდი ჩემო ლამაზო,გარგადაა ის ბიწი გადარჩება_დედასაც ცრემლიანი ქონდა თვალები _რა მოხდა დედა?_შდედარებოთ დამშვიდდი,დედას მოვშორდი და ნელი ნაბიჯით წავედი სკამისკენ _არ ვიცი შვილო,არ ვიცი_ამოიოხრა დედამ_არ ვიცი_დააყოლა ბოლოს და გაჩუმდა,ჩაფიქრდა. _მაინც?რას ამბობენ?მამა სად არის?სამსახურშია? _სამსახურშია შვილო,არ გაუგია აქ მომხდარი ამბები_დედაც გვერდით დამიჯდა და ოდნავ შასამჩნევად გამიღიმა _ვინმემ დაინახა? _არ ვიცი შვილო..._შევწყვეეტინე _რამე იცი დედა? _Aრა შვილო არაფერი_წამოდგა და სამზარეულოში შევიდა ნელი ნაბიჯით,მეც თან გავყევი _მე ვიცნობ ერეკლეს ძალიან კარგი ბიჭია დედა_ხმა ისევ გაბზარული მქონდა _ვიცი რომ კარგი ბიჭია დე,ვიცი,რამდენჯერაც შემხვდა იმდენჯერ ზრდილობიანად მომესალმა,მეზობლის ბავშვებს უკვე ისე ყუვართ რომ რავიცი... _მოვინახულოთ?_შეაწყვეტინე _მოვინახულოთ შვილო _წამოდი ახლავე წავიდეთ_სახე გამებადრა და კარისკენ დავიძარი _არა დე ახლა არა,ხვალ ან ზეგ შვილო,დღეს მოვასვენოთ ოჯახის წევრები _კარგი_მივხვდი რომ დედა მაართალი იყო და ცხვირჩამოშვებული მოვტრიალდი უკან,დედასთან საუბარი არარ გამიგრძელებია,ღრმად ამოვისუნთქე და ოთახში სევიკედე.კიდევ დიდხანს ისმოდა სირენების ხმა,მაგრამ მე გარეთ აღარ გამიხედავს,გული ვერაფერს დავუდე ახლა მხოლოდ ერეკლე და დემეტრე მიტრიალებდა თავში,ვერ ვისვენებდი,ადგილს ვერ ვპოულობდი.დიდი ხნის უსაქმურობის შემდეგ სადარბაზოში გავედი და კიბეზე ჩამოვჯექი,არ ვიცი რატომ უბრალოდ,ალბათ გულის სიღრმეში იმედი მქონდა რომ რომელიმე მოვიდოდა სახლში და ერეკლეზე სასიხარულო ამბავს მეტყოდა,ერთი საათი მაინც ვიჯექი ასე,ბოლოს კი შესვლა დავაპირე როცა კიდევ ერთხელ მომესმა ნაბიჯების ხმა,მაშინვე დაპროგრამებულივით დავუბრუნდი საწყის ადგილს,ის აღარ მიფიქრია რომ შეიდზლება ესეც მორიგი სხვა აღშფოთებული მეზობალი ყოფილიყო,მართალი აღმოვჩნდი ,ნაბიჭების ხმა ნამდვილად არ ეკუთვნოდა მორიგ მეზობელს,დემეტრეს იყო,მისი მძიმე ნაბიჯები,მალე გამოჩნდა მისი განადგურებული სახე,ჩაწითლებული თვალები,ეტყობოდა ეტირა ის გამოც კიდევ ერთხელ დავაფასე როგორც ძალიან კარგი მეგობარი,ისე მოდიოდა ყურადღებას არავის და არაფერს აქცევდა მეც ისე ამივიდა გვერდს რომ არც შემომხედავდა მის მოკუმულ მუჭზე ხელი ინსტიქტურად რომ არ მომეკიდა და მის ღრმა თვალებში მთელი გრძნობით არ ჩამეხედა.ჩემი შეხებისას გაშეშდა,ოდნავ შეცბა კიდეც,ნელა მოტრიალდა ჩემსკენ და ჯერ ჩვენ ხელებს შეხედა შემდეგ კი მე გამომხედა აწყლიანებული თვალებით,გული მომეკუმშა,დავიბენი,სისხლისხეულში ორმაგად სწრაფად ამიმოძრავდა,ვეღარაფერი მოვიფიქრე,ისიც გაშეშებული იდგა და ტვალებში მიყურებდა ისე როგორც მე,არ მრცხვენოდა არც მას,ან უბრალოდ ახლა ამას საერთოდ არ ვაქცევდით ყურადღებას,ბოლოს როგორც იქნა მოვაბი თავი წინადადებას და დაბალი ხმით ვკიტხე _ერეკლე როგორ ხარი? _ცუდად!_ურეაქციოდ მითხრა და კიდევ ერთხელ შეხედა ჩვენს ხელებს,მისი მზერა დავინახე და ლოყები ამიხურდა,ხელი სწრაფად მოვაშორე.დავინახე,დავიფიცებ რომ დავინახე როგორ ჩაეღიმა ოდნავ შესამჩნევად. _ყველაფერი კარგად იქნება_ჩუმად ვუთხარი _უნდა იყოს! _მარიამი როგორ არის?_გამახსენდა ჩემი კურსელი _კარგად_გავიგონე როგორ შეეპარა ხმაში ბრაზი რომელმაც ისედაც გაბზარული ხმა სულ დაუმსხვრია _ერეკლეს გამოჯამრთელებას ვუსურვებ_იმედიანად გავუღიმებ _გმადლობ_თავი ოდნავ დამიქნია და კიბეს აუყვა,თვალს როგორც კი მოეფარა ,ღრმად ამოვისუნთქე ,ადგილიდან ფეხიც არ მომიცვლია.რატომ?იდიოტი ვარ და მაგიტომ.მაგიჟებს დემეტრე და მასთან დაკავშირებული ყველაფერი,ცუდიც და კარგიც,მიხარია მისი სიხარული და მტკივა მისი ტკივილი,ბოლოჯამში კი მიტკივა დემეტრე.არ ვიცი რა მეშველება,ჯერ ჰორიზონტრე არაფერი კარგი არ ჩანს სამწუხაროდ.ჩემი თავის გაკიცხვაში,დემეტრეს ნაბიჯებების ხმაც გავიგონე,სახლში შევარდნა გადავწყვიტე თუმცა საბედნიეროდ მალევე მივხვდი რომ ვერ შევასწრებდი სა კიბეზე დაველურსმნე.დემეტრე ნელი ნაბიჯით ცამოვიდა ,თვალი ერთხელ მომავლო და კიბეებს ახლა უკვე ჩქარი ნაბიჯიტ ჩაუყვა. ************** ორი დღე გავიდა რაც ერეკლე დაჭრეს,მისი მდგომარეობა სტაბილურია,მაგრამ სამწუხაროდ სავადმყოფოში დიდხანს მოუწევს ყოფნა,დღეს მე და დედა სანახავად მივდივართ ამიტომ უნივერსიტეტის შენობა სასწრაფოდ დავტოვე და მარშუტკის ან ავტობუსის მაგივრად ტაქსით გავწიე სახლში,მარიამი ჯერ უნივერსიტეტში არ გამოცენინა.არავინ იცის რატომ დაჭრეს ერეკლე,ყოველშემტხვევაში ისეტმა არავინ ვინც მე მეტყვის ან ვისი ნატქვამიც ჩემ ყურამდე მოვა,არც არავის დაუნახია როგორ იჩხუბეს ან ვინ დაჭრა,როგორც გავიგე ერეკლეც არ თანამშროლობს დიდად გამოძებასთან,დემეტრე აღარ მინახია ვგიჟდები ისე მინდა უკვე დავინახო,მხოლოდ დავინახო.სახლში შევვადი და მაშინვე დედას ყვირილი დავიწყე _რა გინდა ლილე რას შემოვარდი და ყვირიხარ?_შეშინებული გამოვიდა ნიკუშას ოთახიდან _წავოდეთ! _სად შვილო? _ერეკლეს სანახავად _ცოტახანში დე _აუუ კარგი რა დედა ხო მითხარსი სახლში რომ მოვალ მაშინვე წავიდეთო _ლილე ცოტა ხანს არ მცალია შვილო!_შეწუხდა უკვე _შენ ხო მითხარი დედა! _კარგი კარგი შვილო!შენ თუ ვინმეს გადაეკიდე მტრისას_გონებაში ამოვიოხრე,ერთადერთი დემეტრეს გადავეკიდე და ვერაფერი გავაწყვე. _კარგი წავედით,ხო მართლა_უკან შემოვტრიალდი_ნიკუშა სადაა? _გაგახსენდა როგორც იქნა ძმა?_გაეცინა_ზუკამ წაიყვანა დედას მოენატრაო. _ზუკა?აუ აქ იყო და მე არ მნახა?ოხ ოხ ზუკა_დავიწყე დეიდაშვილის ლანძღვა და კიბეებს დავუყევი დედასთან ერტად ქოთქოთში.სავადმყოფოში მიხულებს მხოლოდ ერეკლე და მისი მშობლები გადხვდა,სხვა არავინ,გული დამწყდა.დედამ და ერეკლეს მშობლებმა გარეთ დაიწყეს ლაპრაკი. _მიდი შვილო შედი შენ აი იმ პალატაშია_ხელით მაჩვენა ერეკლეს ადგილსამყოველი და გამიღიმა ,მეც გავუღიმე ამ კეთილ ქალს და პალატისკენ წავედი.პალატის კართან მისულმა ნელა დავაკაკუნე. _მობრძანდით!მობრძანდით!_მხიარულად დაიძახა ერეკლემ მაგრამ ცოდა ჩუმათ,კარები შევაღე და საწოლში მოკალატებულ ერეკლეს გავუღიმე. _როგორ ხარ ერეკლე?_მხიარულად წამოვიძახე და მისი საწოლისკენ წავედი,მისმა ასეთ კარგ მდგომარეობაში დანახვამ ძალიან გამახარა. _ჩუუუ_ტუჩზე ხელი მიმიღო და ჩუმად გაიცინა_არ გააღვიძო_ჩუმად მითხრა და თვცალებით ფანჯარასთან მდგარი სავარძლისკენ მანიშნა,გაკვირვებულმა გავხედე სავარძელს და მასზე გაჭირვებით მოკალატებული მძინერე დემეტრე რომ დავინახე გულში იმდენი სიყვარული ვიგრძენი რომ მგონი მთელი ცხოვრება მეყოფა.*მიყვარხარ* გამიელვა გონებაში. _ლილე მიდი ის სკამი მოიტნე და ცამოჯექი მომიყევი მსოფლიოში მიმდინარე ამბები _გამიღიმა_რა ხდება უბანში?რა კუდები გამოაბეს და ასე შემდეგ_გამიცინა,მიკვირდს ამ ამბავზე ასე ხალისიანად რომ ლაპარაკობდა წარბები შევკარი ინსტიქტურად _ასეთი სახე რატომ მიიღე?_გულწირდა _არა..მე უბრალოდ_დავუბენი _მიდი მიდი მიტხარი ჩვენ ხომ მეგობრები ვართ? ვიცი რომ გამართლება არ მაქვს,მაპატიეთ,თუ კიდევ გაინტერესებთ აუცილებლად დავიწყებ ხშირად თავების დადებას.გამოცდები როგორც იქნა მოვრჩი და შედარებით მეტი დრო დამრჩა თავისუფალი.ძალიან დიდი მადლობა თითოეულ თქვენგანს და დიდი ბოდიში . |
 |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ქალის და მამაკაცის ურთიერთობაში უპირველესი არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
