-დიდი ხანია მე შენი შვილი აღარ ვარ
-ხო არა..რაო მარტო მოსვლავერ გაბედე?
-უბრალოდ დროა მგონი შენებს მიეჯდე გვერდით
-იცოდე იქიდანაც მოგწვდები
-ეჭვი მეპარება..
-შენ ჩვენი ბიჭები ჩაუშვი,ამას გგონია ვინმე შეგარჩენს?
-მე ჩემი ძმის მკვლელბი ჩავუშვი,სხვა არავინ_ კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა მაგრამ აღარ აცალეს ოთახში პოლიცია შემოვიდა..
-ნიტა,კარგად ხარ?
-კი..შენ?
-ახლა უკვე კი_მთელი ძალით მომეხვია _არარ დაგტოვებ,არასდროს..აი ეს მჭირდებოდა ამ სიტყვების გაგება,უფროსწორად მეგონა რომ მჭირდებოდა მაგრამ არ გამომივიდა მასზე გაბრაზებული ვიყავი..მეგონა რომ ყველაზე შევძლებდი გაბრაზებას და მასზე ვერა,მაგრამ არ გამომივიდა ახლა ყველაზე მეტად მასზე ვიყავი გაბრაზებული.. გული მატკინა,მთელი შვიდი თვე მაწამა და ახლა უბრალოდ მოდის და მეუბენბა „ნიტა კარგად ხარს“ ეს ხომ უბრალოდ საშინელება იყო..მთხოვდა სახლში წაგიყვანო ,მაგრამ მაინც სტასის დავურეკე და რეზიკოს მანქანით მომაკითა..როგორც აღმოჩნდა მარტო ლუკა კიარა ჩემი მშობლებიც მეძებდნენ..დროის შეგრძნება სტრესისგან დაკარგული მქონდა.დაკარგული დრე ნახევარი ვყოფილვარ..სტასი მირჩევდა დავლაპარაკებოდი მაგრამ არ შემეძლო ახლა არ შემეძლო.. სკოლა დაიწყო მე კი ისევ არ ველაპარაკებოდი სამაგიეროდ რეზიკოს დავუახლოვდი, კლასში წყვილასც კი გვიწოდებდნენ.მხოლოდ სტასი გვიყურებდა ისე როგორც უბრალოდ მეგობრებს იცოდა რომ ლუკა არასდროს მომცემდა უფლებას რეზისთავ ვყოფილიყავი.. ნელ ნელა ჩვენი ბოლო ზარი ახლოვდებოდა.სკოლაში ვიყავით გვიანობამდე როცა წამოვედით უკვე ბნელოდა.. რეზიკოს თხოვნის მიუხედავად მე და სტასი მაინც ფეხით წავედით, სკოლა ჩემი სახლიდან რამდენიმე ქუჩის დაშორებით იყო ამიტომ თუ სკოლიდან გვიან მოვდიოდითი სტასი ჩემთან რჩებოდა..სტასი მთელი გზა უცნაურად იქცეოდა,ტელფონზე ვირაცას წერდა გამუდმებით სულ უკან იხედებოდა როცა ვკითხე რა ხდება- მეთქი დაწყნარდა და არაფერი მიპასუხა..სადარბაზოში რომ შევედით შუქი არ აინთო
-აჰ, ამას მაინც რა დაემართა,ალბათ შუქი გაითიშა
-აარა მე გამოვრთე დაბნეულო
-რაა_ვიღაცის ხმის გაგონებაზე ხმამაღლა სევკივლე მაგრამ მერე მივხვდი რომ ლუკა იყო..ტელეფონზე ფანარი ავანტე და სადარბაზოს შემოვატარე მინდოდა დამენახა სად იყო
-აქეთ ნიტა აქაა
-სტასი, იცოდი არა?
-გეფიცები წარმოდგენა არ მქონდა რომ აქ იქნებოდა
-და აბა მთელი გზა ვის წედი
-მერე მოგიყვები,ილიას უნდა შევხვედროდი
-ლუკა,სად ხარ? გამოხვალ თუ სახლში ავიდე?
-აქ ვარ_სიბნელიდან ლუკა გამოვიდა
-რა გინდა?
-შენთან დალაპარაკება
-მე არაფერი მაქ შენთან სალაპარაკო
-არ გინდა იმის მიზეზი გაიგო რატომ წავედი?ან იმ კაცს
-მამაშენს..
-ხო მამაჩემს რა უნდოდა შენგან არ გაინტერესებ?
-არა ლუკა,შენი ერთი სიტყვაც კი არ მაინტერესებს,მორჩა..ჩემთვის არ არსებობ
-ნიტა
-რა ნიტა ლუკა რა..თავი დამანებე
-ნიტა მიყვარხარ
-ხოდა თ გიყვარვარ თავი დმანებე...მეცი პატივი და ჩემს სიახლოვეს აღარ გამოჩნდე.. _ამ სიტყვებთან ერთად კიბეებზე ავირბინე და სტასი აღარც გამხსენებია,ცოტახანში ზარი დარეკეს და სტასიც შემოვიდა..ჩემს ოთახში ვიყავი ღერს ღერზე ვეწეოდი
-რას აკეთეს?
-რას ვაკეთებ?_ისე ვკითხე არც გამიხედავს
-ლუკას ასე რატომ ექცევი
-სტასი,თვითონ როგორ მომექცა..შენ არც კი იცი..შენ აქ არ იყავი..ორი თვე კოშმარში ვცხოვრობდი გესმის? ხომ შეეძლო უბრალოდ დარეკა..მხოლოდ ერთი ზარი და მეტი არაფერი..მაგრამ არა ,მისთვის ისეთივე გასართობი ვარ როგორც სხვა ყველა
-შენთვითონ მოისმინე რომ უყვარხარ
-საინტერესოა..ეს დაკერვის ახალი ფორმაა? რომ ის მიიღოს რაც უნდა..ასეა არა?
-ნიტა,მას შენ სჭირდები...იცი რატომ დამაგვიანდა?
-გელაპარაკა?
-კი
-არაუშავს,დრო ტყუილად რატო დაკარგე მაგასთან ლაპარაკით ვერ ვხვდები.._ამის შემდეგ ლუკა აღარ მიხსენებია..ძალიან გაბრაზებული ვიყავი..ახლა მხოლოდ ერთი რაღაც მჭირდებოდა,ლუკა უნდა დამესაჯა..ეს კი დასჯის პირველი ნაწილი იყო..ხო ვიცი,ბანალურია მაგრამ არა იმაზე ბანალური როგორც ის მოიქცა..რეზიკო..რა თქმა უნდა რეზიკო მჭირდება..არ მიყვარს ადამიანების გამოყენება მაგრამ რეზიკოს დახმარება მჭირდებოდა და არა გამოყენება..ცოტახანი უნდა გამეძლო,იმის შემდეგ რაც ატესტატს ავიღებ სამუდამოდ დავტოვებ აქაურობას..სწავლას გერმანიაში ვაგრძელებ..ძალიამ მალე შორს ლუკასგან..
-მოიცა ნიტა რას ბოდიალობ..შენ ლუკას გარეშე გაძლებ?ეს ხომ წარმოუდგენელია?მგგონია გული გატკინა?იქნებ ეს შენ დასაცავად გააკეთა..იქნებ დაელაპარაკო..იქნებ გაარკვიო რა მოხდა..წარმოდგენაც კი არ გაქვს რა მოხდა..და ასე უბრალოდ გინდა ყველააფერს ხაზი გადაუსვა? _ჩემმა მეორე მემ შემომიტია..იმ ღამით ბევრი ვიფიქრე და გადავწყვიტე ლუკას დავლაპარაკებოდი..მეორე დილას სანამ სკოლაში წავიდოდი მივწერე
-დაგელაპარაკები,თუ ისევ გინდა
-რა თქმა უნდა..მითხარი სად მოგაკითხო
-ჯერ არსად ასე 12 საათვისთვის სკოლასთან მოდი ოღონდ ბევრი დრო აქ მაქ
-კარგი_არვიცოდი ეს სწორი გადაწყვეტილება იყო თუარა მაგრამ გული ამას მკარნახობდა..მაგრამ ახლა ვინმე ისეთი მჭირდებოდა ვინც დამეხმარებოდა.. რა თქმა უნდა სტასი გვერდით მყავდა მაგრამ ახლა აშკარად სხვა მჭირდებოდა..
-სტას წადი შენ მე დღეს დამაგვიანდება ან ვერ მოვალ_ვუთხარი როცა სადარბაზოდან გავედით
-და საც მიდიხარ?
-ერთ ვიღაცასთან,მერე მოგიყვები..გინდა გაგაცილო გაჩერებმდე?
-არაა..ნუ ილიამ უნდა მომაკითხოს
-აჰა კარგი_ვუთხარი და თავზე ვაკოცე
-ნიტა მომწერე როგორც კი თავისუფალი იქნები
-აუცილებლად_
...............
ლუკა
...............
სასაფლაოს მძიმე კარი შევაღე და გიორგის საფლავისკენ წავედი. ახლა დამშვიდება და მასთან ლაპარაკი მჭირდებოდა..ეს ყოველთვის მშველოდა..მის საფლავთან მივედი და დავიჩოქე
-გამარჯობა ძმაო,მართალი იყავი როცა მეუუბნებოდი როცა შეგიყვარდება მიხვდები,ანიზე ასე რატომ ვგიჟდებიო,თავს რატომ არ ვანებებო..მართალი იყავი.. მივხვდი გესმის, მივხვდი... შემიყვარდა..ხო ვიცი ახლა იფიქრებ შენ ეგე გიყვარდება სულო მაგრამ ის არცერთ ჩემ ნაშას არ გავს..შენც ხომ იცი რომ არასდროს მყვარებია..არასდროს დღევანდელ დღემდე..მას ნიტა ქვია,ნიტა სარაჯიშვილი..იცი როგორ მიყვარს? აი რომ ვერ წარმოიდგენ, ის..ის ისეთი განსხვავებულია, ჩემს დანახვაზე სული კიარ ეელევა, პირიქით..ყველაფერში მაკრიტიკებს მეკამათება, ალბათ სწორედ ამიტომ შემიყვარდა..სხვებს რომ არგავს იმიტომ..მაგრამ ახლა რა მოხდა? გამებუტა..აღარ მელააპრაკება,შენი დანახვა არ მინდაო ასე გამომიცხადა..რატომ?ჰმ მართლაც რატომ.. გავიქეცი,სხვა გზა არ მქონდა ის მეძებდა გესმის..მას შემდეგ რაც შენი მკვლელები ჩავუშვი მამაჩემი მეძებდა..ამიტომ წავედი..მეგონა ეს ყველაფერი მალე დასრულდებოდა მაგრამ არა, ნახევარი წელი მიტოვებული მყავდა და ნახევარი წელი თავს იკლავდა..მართალია ამას არ მაპატიებს..შემდეგ კი ჩემი მიზეზით მოიტაცეს და ორი დღე იმ *ლეს ყავდა გამოკეტილი..ახლა როგორც იქნა აიყვანეს მაგრამ მხოლოდ იმ დღეს ჩამეხუტა როცა გავათავისუფლეთ,მას მერე ახლოს არ მეკარება..ვურეკავ არ მპასუხობს..თავის დაქალს ველაპარაკე და დრო სჭირდებაო..მერე სადარბაზოში დავხვდი ვუთხარი რომ მიყვარს მაგრამ არა,თითქოს ვიღაც უბრალოდ გამვლელს ეთქვა..ჩემკენ არც გამოუხედავს ისე წავიდა..რამე ნიშანი მომეცი რა გავაკეთო უკვე ცუდად ვარ გესმის?ეს მანგრევს მკლავს...ახლა მალე ბანკეტიაქვს,მინდა რომ მივაკითხო მაგრამ ვიცი არ დამელაპარაკება და კლასელებთან უხერხულ სიტუაციაში ჩავაყენებ ამიტომ ვიკავებ თავს თორემ რა მიშლის ხელს..არც კი ვიცი როგორ მოივქცე..არადა მიყვარს..გაგიჟებამდე მიყვარს.._თავი საფლავის ქვას მივადე და გავინაბე..მინდოდა ირგვლის გამეფებული სიჩუმით დავმტკბარიყავი და ცოტახანს მაინც ვყოფილიყავი მშივიდად..მაგრამ ვინ გაცადა,სასაფლაოზე ვიღაცის მონოლლოგი ისმოდა..არ მინდოდა მომესმინა მაგრამ თავი ვერ შევიკავე..ძალიან ძალიან ნაცნობი ხმა ისმოდა...და ეს არც შვილმკვდარი დედის ქვითინი იყო და არც ქვრივის..
-მიჭირს უშენოდ გაძლება,ახლა ისე მჭირდება შენი რჩევა როგორც არასდროს_გოგონა დაბალ ხმაზე ლაპარაკობდა.._რას წარმოვიდგენდი ოდესმე შენ თ გკითხავდი ასეთ რჩევას..ალბათ ერთადერთი გოგო ვარ ვინც ძმას ეკითხება რჩევას მაგრამ გიკა_ოღონდ ეს არა,ეს ხომ ნიტაა,აქ მისი ძმაა დამარხული..გიკა... არ მქონდა უფლება მისი ლაპარაკი მომესმინა, მაგრამ იქნებ მე ვეხსენებინე,ეს ჩემთვის ყველაფერ ი იქნებოდა..თუნდაც ერთი პატარა სიტყვა ეთქვა
-მაგრამ გიკა მე სხვა არავინ მყავს,არავინ ვისაც ასე ველაპარაკები.. დედას ვერ მოვუყვები არ შემიძლია..მამას კი შენი წასვლის მერე თითქმის სახლში აღარაა..სულ სამსახურშია..ახლა ისე მჭირდები როგორც არასდროს..იცი ლუკა მიყვარს მაგრამ მომატყუა..დამტოვა..შვიდი თვე ტანჯვაში გავატარე..მერე გამოჩნდა მაგრამ ვერ ვპატიობ გესმის..მინდა რომ ვაპატიო ძალიან მინდა მაგრამ არ გამომდის..მეშინია გიკა,მეშინია რომ ისევ წავა მაგრამ მის გარეშე უკვე ვერავ ვძლებ..მინდა რომ ჩავეხუტო..მინდა ვუთხრა რომ მეც მიყვარს მაგრამ რააღაც არ მაძლევს ამის საშუალებას..რაღაც გაურკვეველი..თავმოყვარეობა?სიამაყე? სიჯიუტე? არ ვიცი გიკა, არც კი ვიცი რა არის, მაგრამ ფაქტია რომ რაღაც არის... დღეს უნდა ვნახო..მინდა რომ რა მიზეზითაც არ უნდა დაეტოვებინე ვაპატიო..მინდა ვუთხრა რომ მიყვარს..გიკა გთხოვ მიპასუხე..რამე მიპასუხე
........
ნიტა
........
-დღეს უნდა ვნახო..მინდა რომ რა მიზეზითაც არ უნდა დაეტოვებინე ვაპატიო..მინდა ვუთხრა რომ მიყვარს..გიკა გთხოვ მიპასუხე..რამე მიპასუხე_ მის საფლავზე დამხობილი ჩუმად ველაპარაკებოდი,მიყვარდა..მტკოდა მასთან განშორება..მისი სიშორე ჩემთვის ყველაფერი იყო.. ჩემი ძმის ნიშანს საფლავზე დამხობილი ველოდებოდი..მის პასუხს
-ნიტა,აპატიე მას..მას უყვარხარ.._სანატრელი ხმა ჩამესმა გონებაში..ესეც ამას მეუბნება უნდა ვაპატიო სხვანაირად არ შეიძლება..თავი ავწიე და ავდექი,თვალები გავიშრე და უკან მოვტრიალდი..
მოვტრიალდი და ის დამხვდა..ის ვისაც ასე ვნატობდი..ჩემს უკან,საფლავთან რომელსაც რამდენიმე ხელ ფარავდა ლუკა იდგა..ოდნავ მოშორებით საფლავისგან..
-შენ მე მისმენდი?_ვუთხარი გაბრაზებულმა,,ჰმჰ გაბრაზებლმა არადა როგორ მინდოდა ყველაფერი გაეგო
-ნიტა არ მინდოდა..უბრალოდ
-რა უბრალოდ ლუკა-ნელ ნელა მიახლობვდებოდას
-უბრალოდ ის რომ როცა შენი ხმა გავიგე ვეღარაფერი ვეღარ გავაკეთე,რადგან შენი ხმა მაშეშბს და მადებილებს..შენ საერთოდ შენ მაგიჟებ იმ დღიდან რაც პირველაფდ გნახე..იმ დღიდან შენ სურვილს ჭკუიდან გადავყავარ..მჭირდები ნიტა გესმის..მიყვარხარ და მჭირდები
-ლუკა შენ გაიგონე რაც ვთქვი- უკვე ჩემ წინ იდგა,იმდენად ახლოს რომ მის სუნთქვას ვგრძნობდი
-კი ნიტა გავიგონე და მე შენ არასდროს დაგტოვებ..გპირდები რომ ყოველთვის შენთან ვიქნები..ნიტა უბრალოდ მიყვარხარ
- ლუკა უბრალოდ მიყვარხარ _რამდენიმე წამში კი ჩვენ უკვე ერთმანეთს ვკოცნიდით,ეს არცერთისთვის არ იყო პირველი მაგრამ ეს იყო ემოციების აფეთქება..ეს ყველაფერი იყო..ამ კოცნით ლუკა ჩემი ნაწილი გახდა მაგრამ ვიცოდი რომ ეს ყველაფერი ასე არ დასრულდებოდა რადგან ეს არ იყო ზღაპარი ..წინ ჯერ კიდევ ბევრი რაღაც მქონდა და ეს ყველაფერი უნდა გადამელახა


..............................
ისე ვჩქარობდი ახალ თავს რომ არც კი გადავიკითხე და ალბათ შეცდომები გამეპარა რისთვისაც ბოდიშს გიხდით <3 <3 მიყვარხართ და თქვენ შეფასებას ველოდები <3 <3