იმ ღამით ნაინა დამესიზმრა.
ზღვის ნაპირზე კისკისით მორბენალი.
და საოცარი სანახავი იყო ერთად ბობოქარი ზღვა და მწვანეთვალება ნაინა.

დილით ტელეფონის წკრიალი მაღვიძებს.
ყველაზე მეტას ეს მომენტი მეზიზღება.
ადრესატისაკენ რამდენიმე გინება გავუშვი და ძლივს ვუპასუხე.
-გისმენთ.
-რა იყო ხოარ გეძინა? ნამძინარევიც კი ვცნობ ნიკუშას ხმას.
-არა ს*რო დილის 6 საათზე ვჭამს, მეძინა აბა რას ვაკეთბდი. გულმოსულმა დავუღრიალე მე.
-ასეთი ახალგაზრდა და ასეთი დანევროზებული? მე ჯერ არ მინახავს. განაგრძობდა ნერვებზე თამაშს ის.
-რა გინდა თქვი თუ არადა ვთიშავ.
-ზღვაზე არ წავიდეთ სასტავი?
-შენ ცოლი ეხლა მოიყვანე რა გებათუმება? გამეცინა მე.-ჯერ მამამისს გადაურჩი.
-ჩამოსული იყო, იწივლა-იკივლა, მაგრამ გავაიასნე რა.
მერე ძალიან ბევრი ვიცინეთ.
-როდის წავიდეთ? მთლად გამოვფხიზლდი მე.
-როცა გინდა.
-ზეგ წავიდეთ, რაღაც საქმეს მოვაგვარებ და.
-კაი, გკოცნი. მეუბნება სიცილით და მითიშავს.
ბიჭმა ცოლი მოიყვანა, მაგრამ ამისი ტვინის საშველი არაა.

შემდეგ ავდექი, წყალი გადავივლე და 9 საათამდე სახლი დავანგრიე.
ოღონდ დრო გამეყვანა და არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი.
შემდეგ ოფისში წავედი, რაღაც საბუთებს გადავხედე.
თანამშრომლების გაოცებას ყოველთვის ვიწვევ.
საშინლად არ მიყვარს ოფისში სიარული, ამიტომ ხშირად კი არა ყოველთვის დედაჩემი მოდის ხოლმე.
დღეს რომ დამინახეს ყბა ჩამოუვარდათ.
-დახურეთ ყბები, ხანდახან მეც მოვალ ხოლმე. გამეცინა მე.
-გასაგებია ბატონო ლუკა. ლუღლუღებდა ერთი გოგო.
აშკარად ახალი მიღებულია.
-ბატონოები და ეს ოფიციალური რაღაცები არ გვინდა ჩემო...
-ნინია. უცებ მეუბნება სახელს და ხელს მართმევს.
-ხო ნინია. ამის მერე გეცოდინება.
თვალს ვუკრავ და ოფისიდან ისე გავდივარ, როგორც შემოვედი.
მერე ისევ მარჯანიშვილი.
ისე ის კაფე.
მაგრამ არა ნაინა.
ზედმეტად ამეკვიატა და ვერ ვხდები რატომ.
არასოდეს არ მქონია გოგოს მიმართ ასეთი დამოკიდებულება.
რაღაც განსხვავებულს ვგრძნობ.
კი იყო ჩემს ცხოვრებაში უამრავი გოგო, მაგრამ არცერთის მიმართ არ მიგრძვნია ასეთი რამ.
იყვნენ რამდენიმე კვირიანი თოჯინები და ეგ იყო და ეგ.
და ეს ის მომენტია,როდესაც გინდა, რომ შენს ფიქრებთან მარტო დარჩე.

რამდენიმე დღეში ბათუმის გზას ვედექით.
ყველანი სიჩქარის მოყვარულები.
მე მამის მხირდან რბოლისაკენ მიდრეკილება მაქვს.
მთელი ბავშვობა მასწავლიდა, რომ სიჩქარის არ უნდა შემშინებოდა.
საჭეს პროფესიონალურად როგორ უნდა დავუფლებოდი.
ახლაც 180-ს მიჩვენებს სიჩქარის მაჩვენებელი და სიამოვნებისაგან მაკანკალებს.
მაგრამ გვერდით ისე ჩამიქროლა წითელმა M5 სულ დამავიწყა ყველაფერი.
ისე მოხდენილად ძვრებოდა მანქანებს შორის მე და ნიკუშას პირი დაგვაღებინა.
-დაინახე? მიყვირის ბექა.
-დავინახე. ძლივს ამოვიღე ხმა.
-აშკარად არ იჯდა ბიჭი. ახლა ნიკუშა იწყებს.
-რა სისულელეა. გამეცინა მე.-ასე კარგად გოგო შანსი არაა ვერ ივლიდა.
-უმცირესობაში მაყენებ ლუკა? უკანა მხრიდან ანასტასიას სიცილნარევი ხმა მესმის.
-არა როგორ გეკადრება, მაგრამ სიმართლეა რა. მეცინება ახლა მე.
-დამსვი საჭესთან. მომთხოვა კატეგორიულად.
-არა! დაგვამტვრევ.
-თუ არ დამსვავ ისედაც დაიმტვრევი. მეკრიჭება ის. მერე ნიკუშას უკრავს თვალს და ცოლ-ქმარს ვუყურებ და ვფიქრობ, რომ შარში ვარ.
მერე მანქანას ვაჩერებ და ანასტასიას ვუთმობ ადგილს.
მანქანის კარი არ მაქვს დაკეტილი უცებ, რომ სწყდება ადგილს.
-რას აკეთებ მკლავ? გამეცინა მე.
-არ გიგიმტკიცე ქმრის ძმაკაცო. ეცინება ახლა მას.
ერთი ნაინა მაიძულებს ჩემი აზრების დაგმობას ხოლმე და მეორე ეს გოგო.
საოცრად კარგად მართავდა.
მეც რაღა მიჭირდა.
მშვიდად დავიძინე მანქანაში და ბათუმში ჩასვლამდე არავის არ შევუწუხებივარ.

ჰილტონში დავბინავდით.
მიყვარს ბათუმი.
აქ ყველაფერს ვისტორებ.
თბილისის კლუბები მეზიზღება.
ხშირად ყოფილა ბათუმში კლუბის გამო ჩამოვსილვარ.
-დღეს ვსვავთ ისე, რომ სახელებს ვივიწყებთ. ყვირის ანასტასია.
-რახდება? დაინტერესდა ნიკუშა.
-ჩემი დაქალი ჩამოვიდა დღეს, ძლივს დააღწია სამსახურს თავი.
-და მერე ეგ რა აღსანიშნავია? გავიკვირვეთ ბიჭებმა.
-მხდალო, გამიცინა ანასტასიამ.-თუ გეშინია არ დალიო.
-ლოთს ელაპარაკებით ქალბატონო. დავიწყე მე.
-განახებ, განახებ. ისეთი გოგო მოდის იქნებ ყბა დააღო. ენა გამომიყო და კისკისით წავიდა.
და მერე ვფიქრობ, რომ ნიკუშას გავლენაა.
გადარია გოგო.
ცხორებაში არ დაულევია.

საღამოს სასტუმროსთან მანქანას ვხედავ, რომელმაც პირი დაგვაღებინა.
ქერა გოგო გადმოდის.
ნაინას მსგავსი.
ერთი წამით ვუშვებ იმ ვარაუდსაც, რომ მართლაც ნაინაა.
მერე მისი გეგმები მახსენდება და მეღიმება.
-‘’შარში ვინ არისო?’’-სისინებს ჩემი ალტერეგო.
-მოკეტე. ვბრაზდები მე.
-‘’დან*რეული გაქვს.’’ ისევ აგრძელებს ის.
-წადი შენი.
შემდეგ თავს ვაქნებ, რომ ნაინა და მასთან დაკავშირებული ფიქრები დავივიწყო, მაგრამ სულ ტყუილად.
შემდეგ ანასტასია გვეძახის მოვიდა უკვეო.
ხოდა ბედისწერის ნამდვილად დავიჯერე.
ნაინას ელაპარაკება.
ისიც მზის სხივივით აფრქვევს თავის ღიმილსა და სილამაზეს.
მე ვჩლუნგდები.
პატარა ბიჭივით ვიბნევი.
შემდეგ მიდვივარ და გულში ვიკრავ.
-მჯერა. ვეუბნები და შეუმჩნევლად ლოყაზე ვკოცნი.
-ვიცი. გამიღიმა ახლა მან.
ანასტასია გაკვირვებულია.
ბიჭებს პირი აქვთ ღია.
და მინდა მივაძახო პირი დაკეტეთ ბუზი შემოგიფრინდებათ თქო.
დავინახე და უკვე ვერ ვარ.
-საიდან კი მარა? ახლა ანასტასია კითხულობს.
-მარჯანიშვილიდან. ეღიმება ნაინას.
შემდეგ მეც.
და ყველა ხვდება, რომ მე რაღაც მემართება.
სიტყვებსაც კი ვაკონტროლებ, რაც ჩემში ნამდვილად არ იყო.
თითოეულ მისკენ გადადგმულ ნაბიჯს ვზომავ.
და ვაგრძელებ ასე უსასრულოდ.
-მგონი პირი მართლაც დაგაღებინე. ისევ მიტევს ეს გოგო.
და ვიცი, რომ ცამდე მართალია.
-ხო. ჩუმად ვამბობ მე.
შემდეგ მართლაც სახელის დავიწყებამდე ვსვავთ და გონს ვკარგავთ.
ჰილტონიდან სად წავედით არ მახსოვს.
იმ ღამით ნაინა დამესიზმრა.
ზღვის ნაპირზე კისკისით მორბენალი.
და საოცარი სანახავი იყო ერთად ბობოქარი ზღვა და მწვანეთვალება ნაინა.

დილით ტელეფონის წკრიალი მაღვიძებს.
ყველაზე მეტას ეს მომენტი მეზიზღება.
ადრესატისაკენ რამდენიმე გინება გავუშვი და ძლივს ვუპასუხე.
-გისმენთ.
-რა იყო ხოარ გეძინა? ნამძინარევიც კი ვცნობ ნიკუშას ხმას.
-არა ს*რო დილის 6 საათზე ვჭამს, მეძინა აბა რას ვაკეთბდი. გულმოსულმა დავუღრიალე მე.
-ასეთი ახალგაზრდა და ასეთი დანევროზებული? მე ჯერ არ მინახავს. განაგრძობდა ნერვებზე თამაშს ის.
-რა გინდა თქვი თუ არადა ვთიშავ.
-ზღვაზე არ წავიდეთ სასტავი?
-შენ ცოლი ეხლა მოიყვანე რა გებათუმება? გამეცინა მე.-ჯერ მამამისს გადაურჩი.
-ჩამოსული იყო, იწივლა-იკივლა, მაგრამ გავაიასნე რა.
მერე ძალიან ბევრი ვიცინეთ.
-როდის წავიდეთ? მთლად გამოვფხიზლდი მე.
-როცა გინდა.
-ზეგ წავიდეთ, რაღაც საქმეს მოვაგვარებ და.
-კაი, გკოცნი. მეუბნება სიცილით და მითიშავს.
ბიჭმა ცოლი მოიყვანა, მაგრამ ამისი ტვინის საშველი არაა.

შემდეგ ავდექი, წყალი გადავივლე და 9 საათამდე სახლი დავანგრიე.
ოღონდ დრო გამეყვანა და არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი.
შემდეგ ოფისში წავედი, რაღაც საბუთებს გადავხედე.
თანამშრომლების გაოცებას ყოველთვის ვიწვევ.
საშინლად არ მიყვარს ოფისში სიარული, ამიტომ ხშირად კი არა ყოველთვის დედაჩემი მოდის ხოლმე.
დღეს რომ დამინახეს ყბა ჩამოუვარდათ.
-დახურეთ ყბები, ხანდახან მეც მოვალ ხოლმე. გამეცინა მე.
-გასაგებია ბატონო ლუკა. ლუღლუღებდა ერთი გოგო.
აშკარად ახალი მიღებულია.
-ბატონოები და ეს ოფიციალური რაღაცები არ გვინდა ჩემო...
-ნინია. უცებ მეუბნება სახელს და ხელს მართმევს.
-ხო ნინია. ამის მერე გეცოდინება.
თვალს ვუკრავ და ოფისიდან ისე გავდივარ, როგორც შემოვედი.
მერე ისევ მარჯანიშვილი.
ისე ის კაფე.
მაგრამ არა ნაინა.
ზედმეტად ამეკვიატა და ვერ ვხდები რატომ.
არასოდეს არ მქონია გოგოს მიმართ ასეთი დამოკიდებულება.
რაღაც განსხვავებულს ვგრძნობ.
კი იყო ჩემს ცხოვრებაში უამრავი გოგო, მაგრამ არცერთის მიმართ არ მიგრძვნია ასეთი რამ.
იყვნენ რამდენიმე კვირიანი თოჯინები და ეგ იყო და ეგ.
და ეს ის მომენტია,როდესაც გინდა, რომ შენს ფიქრებთან მარტო დარჩე.

რამდენიმე დღეში ბათუმის გზას ვედექით.
ყველანი სიჩქარის მოყვარულები.
მე მამის მხირდან რბოლისაკენ მიდრეკილება მაქვს.
მთელი ბავშვობა მასწავლიდა, რომ სიჩქარის არ უნდა შემშინებოდა.
საჭეს პროფესიონალურად როგორ უნდა დავუფლებოდი.
ახლაც 180-ს მიჩვენებს სიჩქარის მაჩვენებელი და სიამოვნებისაგან მაკანკალებს.
მაგრამ გვერდით ისე ჩამიქროლა წითელმა M5 სულ დამავიწყა ყველაფერი.
ისე მოხდენილად ძვრებოდა მანქანებს შორის მე და ნიკუშას პირი დაგვაღებინა.
-დაინახე? მიყვირის ბექა.
-დავინახე. ძლივს ამოვიღე ხმა.
-აშკარად არ იჯდა ბიჭი. ახლა ნიკუშა იწყებს.
-რა სისულელეა. გამეცინა მე.-ასე კარგად გოგო შანსი არაა ვერ ივლიდა.
-უმცირესობაში მაყენებ ლუკა? უკანა მხრიდან ანასტასიას სიცილნარევი ხმა მესმის.
-არა როგორ გეკადრება, მაგრამ სიმართლეა რა. მეცინება ახლა მე.
-დამსვი საჭესთან. მომთხოვა კატეგორიულად.
-არა! დაგვამტვრევ.
-თუ არ დამსვავ ისედაც დაიმტვრევი. მეკრიჭება ის. მერე ნიკუშას უკრავს თვალს და ცოლ-ქმარს ვუყურებ და ვფიქრობ, რომ შარში ვარ.
მერე მანქანას ვაჩერებ და ანასტასიას ვუთმობ ადგილს.
მანქანის კარი არ მაქვს დაკეტილი უცებ, რომ სწყდება ადგილს.
-რას აკეთებ მკლავ? გამეცინა მე.
-არ გიგიმტკიცე ქმრის ძმაკაცო. ეცინება ახლა მას.
ერთი ნაინა მაიძულებს ჩემი აზრების დაგმობას ხოლმე და მეორე ეს გოგო.
საოცრად კარგად მართავდა.
მეც რაღა მიჭირდა.
მშვიდად დავიძინე მანქანაში და ბათუმში ჩასვლამდე არავის არ შევუწუხებივარ.

ჰილტონში დავბინავდით.
მიყვარს ბათუმი.
აქ ყველაფერს ვისტორებ.
თბილისის კლუბები მეზიზღება.
ხშირად ყოფილა ბათუმში კლუბის გამო ჩამოვსილვარ.
-დღეს ვსვავთ ისე, რომ სახელებს ვივიწყებთ. ყვირის ანასტასია.
-რახდება? დაინტერესდა ნიკუშა.
-ჩემი დაქალი ჩამოვიდა დღეს, ძლივს დააღწია სამსახურს თავი.
-და მერე ეგ რა აღსანიშნავია? გავიკვირვეთ ბიჭებმა.
-მხდალო, გამიცინა ანასტასიამ.-თუ გეშინია არ დალიო.
-ლოთს ელაპარაკებით ქალბატონო. დავიწყე მე.
-განახებ, განახებ. ისეთი გოგო მოდის იქნებ ყბა დააღო. ენა გამომიყო და კისკისით წავიდა.
და მერე ვფიქრობ, რომ ნიკუშას გავლენაა.
გადარია გოგო.
ცხორებაში არ დაულევია.

საღამოს სასტუმროსთან მანქანას ვხედავ, რომელმაც პირი დაგვაღებინა.
ქერა გოგო გადმოდის.
ნაინას მსგავსი.
ერთი წამით ვუშვებ იმ ვარაუდსაც, რომ მართლაც ნაინაა.
მერე მისი გეგმები მახსენდება და მეღიმება.
-‘’შარში ვინ არისო?’’-სისინებს ჩემი ალტერეგო.
-მოკეტე. ვბრაზდები მე.
-‘’დან*რეული გაქვს.’’ ისევ აგრძელებს ის.
-წადი შენი.
შემდეგ თავს ვაქნებ, რომ ნაინა და მასთან დაკავშირებული ფიქრები დავივიწყო, მაგრამ სულ ტყუილად.
შემდეგ ანასტასია გვეძახის მოვიდა უკვეო.
ხოდა ბედისწერის ნამდვილად დავიჯერე.
ნაინას ელაპარაკება.
ისიც მზის სხივივით აფრქვევს თავის ღიმილსა და სილამაზეს.
მე ვჩლუნგდები.
პატარა ბიჭივით ვიბნევი.
შემდეგ მიდვივარ და გულში ვიკრავ.
-მჯერა. ვეუბნები და შეუმჩნევლად ლოყაზე ვკოცნი.
-ვიცი. გამიღიმა ახლა მან.
ანასტასია გაკვირვებულია.
ბიჭებს პირი აქვთ ღია.
და მინდა მივაძახო პირი დაკეტეთ ბუზი შემოგიფრინდებათ თქო.
დავინახე და უკვე ვერ ვარ.
-საიდან კი მარა? ახლა ანასტასია კითხულობს.
-მარჯანიშვილიდან. ეღიმება ნაინას.
შემდეგ მეც.
და ყველა ხვდება, რომ მე რაღაც მემართება.
სიტყვებსაც კი ვაკონტროლებ, რაც ჩემში ნამდვილად არ იყო.
თითოეულ მისკენ გადადგმულ ნაბიჯს ვზომავ.
და ვაგრძელებ ასე უსასრულოდ.
-მგონი პირი მართლაც დაგაღებინე. ისევ მიტევს ეს გოგო.
და ვიცი, რომ ცამდე მართალია.
-ხო. ჩუმად ვამბობ მე.
შემდეგ მართლაც სახელის დავიწყებამდე ვსვავთ და გონს ვკარგავთ.
ჰილტონიდან სად წავედით არ მახსოვს.
მაგრამ ბეშუმს ვცნობ.
მანქანებს ვერ ვხედავ.
და გარეთ მძინარე მეგობრებს.
შემდეგ ნაინას, რომელსაც ლოყები აქვს აწითლებული და ტუჩებს აცმაცუნებს.
და ვფიქრობ ძილიც რა მშვენიერი აქვს.
მერე გონზე მოვდივარ და ვერ ვხვდები აქ რა გვინდა.
ან როგორ გავჩნდით.





ვიცი ძალიან უნამუსო გოგო ვარ ამდენი ხანი,რომ დავაგვიანე.
ბოდიშს გიხდით.
უბრალოდ ქალაქში არ ვარ და ვერ ვახერხებ ხშირად დადებას.
ესეც მესამე თავი.
არვიცი როგორ მოგეწონებათ.
ველოდები თქვენს კომენტარებს.
სიყვარულით ნინე.
მახარებთ ძალიან ხოლმე <3