-აქ რა გინდა?
-ქეთის ვეძებდი
-ხომ ხედავ აქ არაა,ახლა წადი.
-შენ როგორ ხარ მარიამ?
-არაჩვეულებრივად
-მართლა?
-რა იყო არ მეტყობა თუ რა?
-და ბოდიშს შენ რატომ უხდიდი ეხლა?
-იმიტომ რომ გული ვატკინე,საშინელი სიტყვები ვუთხარი.
-ეგ არაფერი მეგობრეში მოსული პონტია,გავა რამდენიმე საათი და დაავიწყდება,დამიჯერე.
-მე მისთვის ასეთი საშინელი სიტყვები არასდროს მითქვია,გული საშინლად ვატკინე.
ისევ ნაცნობი თემაა,ჩემს სიტყვებზე ისევ ამეტირა,თვალებიდან ცრემლები ჩანჩქერივით მდიოდა.
-კარგი რა რა გატირებს
-წადი ძალიან გთხოვ
-არა მარიამ არსად არ წავალ,მოდი ჩემთან
ამ სიტყვებზე დავიბენი,რა მოდი ჩემთან?ან რატომ არ მიდიოდა? დათო მომიახლოვდა და ჩამეხუტა.მის შეხებაზე რაღაც ვიგრძენი,რაღაც ისეთი რასაც სიტყვებით ვერ აგვწერ.უეცრად გულის ცემა შენელდა თითქოს ახლა შეწყვეტს ფეთქვასო.მისი ხელები წელზე მეხვეოდა თითქოს ჩემს გათბობას ცდილობსო,წელიდან ბეჭებზე აცურდებოდა ხოლმე ხან პირიქით.ის ისეთი თბილი იყო ამ ცივ ზამთარში,რომ თავი შუა აგვისტოში მეგონა.თავი თავზე დამადო და მისმა სიტყვებმა გამომაფხიზლა რომელიც ყურში ჩამჩურჩულა.
-ნუგარ იტირებ გთხოვ
ეს სიტყვები იყო და გამოვფხიზლდი და უხეშად მოვიშორე თავიდან.
-wow wow რა მოხდა?
-არაფერი
-აბა ეს რა იყო?
-გამახსენდა რომ მეჩქარებოდა
-სად?
-სახლში,დილით ისე გამოვიქეცი დედა არ გამიფრთხილებია,რომ დავაგვიანებდი და ინერვიულებს.
-კარგი გაგაცილებ მაინც თან გზაში ვილაპარაკოთ
-კარგი
სტადიონიდან რომ ამოვედი იქვე ჩემი სკოლელი ბიჭები იდგნენ და ალმაცერად იყურებოდნენ,თან ერთმანეთს რაღაცას ეჩურჩულებოდნენ და იცინოდნენ.ერთერთი მათგანი წინ გამოიწია სიგარეტის ნამწვი ჩემსკენ მოაგდო და თქვა
-ჰეი მარიამ როგორც იქნა დანებდი ვიღაცას
ამ სიტყვების თქმა იყო და ყველამ სიცილი დაიწყო.დათომ სიარულის დროს ადგილი შემიცვალა და მათ მხარეს გადავიდა ,მე მეგონა საჩხუბრად უნდა მისულიყო და ხელიდან მოვქაჩე
-არ ღირს ჩხუბი.
-არც ვაპირებდი.წინ იხედე ფეხი არაფერს წამოკრა.
-კარგი.
გზაში ხმა კარგა ხანს არცერთს არ ამოგვიღია.ეს სიჩუმე ნელნელა უხერხულობაში გადადიოდა,ამიტომ დუმილი მე დავარღვიე.
-ამდენი ხანია ამ ქალაქში ვცხოვრობ და ნეტავ რატომ არ ვიცნობდით ერთმანეთს?
-წელს გადმოვედი თბილისიდან
-რა იყო გამოგაგდეს?
-საიდან გამოიცანი?
-ნათელმხილველი ვარ. :დ
-მმმ კარგია.
-რატომ გამოგაგდეს?
-რა იყო ეგ ვერ დაინახე :დ
-ვერააა
-კალათბურთის მასწავლებელი ვცემეე
-გაგიჯდი რატომ?
-ქულას არ მითვლიდა
-არანორმალური ხარ :დ
-ვიცი
ორივეს გულიანად გაგვეცინა.მაგრამ ცოტა შემეშინდა რამე შეცდომა არ დამეშვა და მეც არ ვეცემე.
-შემომხედე მარიამ
-რა იყო
-ტირილზე მეტად სიცილი გიხდება
-მადლობა მაგრამ ტირილი უფრო გამომდის.
-ამიერიდან ვეცდები სიცილი გასწავლო
-კარგი რაც გინდა ის მასწავლე მაინც არ გამოგივა
-ვნახოთ
ამ სიტყვებზე თავი უხერხულად და დამნაშავედ ვიგრძენი,ის ხო მეგობრის შეყვარებული იყო.კიდევ კარგი სახლს მივუახლოვდით დათო გავუშვი რომ ქეთის არ დაენახა და სხვა რამე არ ეფიქრა.როცა სახლის კარს ვაღებდი თვალი ქეთის სახლისკენ გამექცა რომელიც ჩემს წინ ცხოვრობდა.მისი საძინებლის ფანჯარას შევდედე ფარდა ცოტადი შეირხა მივხვდი რომ მიყურებდა მაგრამ კითხვები არ მასვენებდა.ყველაფრის მიუხედავად რატომ აინტერესებდა სახლში როდის მივიდოდი?რატომ ფიქრობდა ჩემზე?რატომ ვანაღვლებდი?მე ხომ ასეთ უხეში სითყვებით გავლანძღე.ამ ყველაფერზე პასუხს მაშინ გავიგებდი როცა ვნახავდი და დაველაპარაკებოდი.დედას მივესალმე და პირდაპირ ჩემს ოთახსი ავედი წყალი გადავივლე და საწოლში ჩავწექი,მალევე დამეძინა.
დილით რომ გავიღვიძე ქეთის ფანჯარას გავხედე,ფარდები ისე იყო გაწეული რო მზის სხივიც კი ვერ შეაღწევდა მის ოთახში.სამზარეულოში ჩავედი ვისაუზმე და ისევ ჩემს ოთახში ავედი ლეპტოპში კინო ჩავრთე და ვუყურებდი.შაბათ -კვირა ასე უაზროდ გადიოდა ქეთი მხოლოდ ერთხელ დავინახე როცა მაღაზიიდან შინ ბრუნდებოდა მოწყენილი.
ორშაბათს დილით სკოლაში წავედი,კლაშში რო შევედი ქეთი ჩევენს ადგილას იჯდა მომღიმარი სახით.გაკვეთილი ჩვეულებრივი რიტმით მიმდინაერეობდა.მანამ სანამ ჩემდა გასაოცარი რამ არ მოხდებოდა .....

გამარჯობა მეგობრებო როგორ ხართ?იმედია მოგწონთ და გაინტერესებთ რასაც ვწერ. ველი თქვენს კმენტარებს :*