- შეძლებ თამაშში ამყვე?
- რას გულისხმობ? ან რა თამაში? ( ნიტა )
ვანიშნე დამჯდარიყო, მეკი მის წინ ჩავიმუხლე და ვეცადე ყველაფერი გარკვევით ამეხსნა.
- ნიტა ეს ქალი ჩვენი „ჯოკერია“ მხოლოდ მისი დახმარებით შევძლებთ აქედან გაქცევას.
- არაფერი მესმის, რას ამბობ? ეგ ქალი ჩვენ, როგორ უნდა დაგვეხმაროს? ( ნიტა )
- მისმინე სულელო, დარწმუნებული ვარ ეს ქალი აქ წლებია მუშაობს, მე ტელეფონი მჭირდება და მხოლოდ მისი წყალობით შევძლებ მის „დათრევას“ .
- სასაცილოა, შენ გჯერა, რომ იგი უპრობლემოდ მოგცემს ტელეფონს და დაგეხმარება გაქცევაში? ( ნიტა )
- სასაცილო ეს გეგმა კიარა შენი აზრებია, თავი უნდა შევაცოდოთ და მისი ნდობა მოვიპოვოთ.
- მაინც, როგორ? ( ნიტა )
- რავიცი ტო, რომ შემოვა ტირილი დაიწყე მეც სასოწარკვეთილი ადამიანის როლს მოვირგებ და მისი გულიც მოლბება.
- ჰაჰა სასწაულია, ასეთ მომენტშიც კი ახერხებ ჩემს გაცინებას, შემდეგ რა იქნება? შენი მაცდური ღიმილით ტელეფონს სთხოვ? ( ნიტა )
- ნიტა დამღალე უკვე.
მისი პასუხები ჩემზე საშინლად მოქმდებდა, ამიტომ ჩემი სინაგლეც არ დავივიწყე, უაზრო გამომეტყველებით მოვშორდი და ფანჯარასთან დავდექი, ნეტავ რის დანახვას შევძლებდი? ხეების მეტი არაფაერი ჩანდა, მოულოდნელად კარები გაიღო და ოთახში ისევ ის ქალბატონი გაჩნდა, ყურადღება არ მიმიქცევია, რადგან ნიტასთან საუბრის შემდეგ საბოლოოდ დავრწმუნდი, რომ სხვა გეგმის მოფიქრება იყო საჭირო, მაგრამ კიდევ უფრო მოულოდნელად ნიტას ტირილი შემომესმა.
- მოგვკლავენ, ვერ გადავრჩებით. ( ნიტა )
მაინც როგორ ახერხებს ქალბატონი ასე ბრწყინვალედ თამაშს? - ჩემთვის გავიფიქრე და მის დამშვიდებას შევუდექი, სიცილს ძლივს ვიკავებდი ისკი სულ ჩვეულებრივად განაგრძბობდა თამაშს, ბოლოს ეჭვიცკი შემეპარა მართლი ხომ არ იყო მისი ცრემლები.
- მე შენთან ვარ ჩემო ლამაზო, ყველაფერი კარგად იქნება.
წამსვე მეც წამოვიწყე ჩემი თამაში და ნიტას ძლიერად ჩავეხუტე, მართლაც გაგვიმართლა, იმიტომ რომ ქალბატონი ძალიან კეთილი აღმოჩნდა, თორემ ერთი ჩვეულებრივი უჟმური “არსება”, რომ ყოფილიყო თავის საქმეს გააკეთებდა და ოთახს მაშინვე დატოვებდა, მაგრამ როგორ? ის ხომ ქართველი იყო? - შეშინებული გვადევნებდა თვალს, შემდეგ კი ჩვენთან მოახლოებაც გაბედა.
- გოგონა ასე ცუდად გახდებით, ამდენი ნერვიულობა როგორ შეიძლება? ()
- ნებისმიერ დროს შეუძლიათ ჩენი მოკვლა და თქვენ მაინც ბედავთ და ჩემს დამშივდებას ცდილობთ? ( ნიტა )
ეს ნიტაა? ყოჩაღ ჩემო სულელო, ასე გააგრძელე - ჩემთვის ვფიქრობდი და ნიტას ხელს არ ვუშვებდი.
- ნეტავ შემეძლოს თქვენი დახმარება, მაგრამ მე არაფრის გაკეთება შემიძლია ()
ფეხზე წამოდგა, მეგონა ყველაფერი დამთავრდა და ჩვენმა თამაშმა შედეგი ვერ გამოიღო-მეთქი, მაგრამ სწორედ ამ დროს მაგიდასთან მივდია, წყლით სავსე ჭიქა აიღო და ნიტას გვერდით ჩამოჯდა.
- დალიე შვილო, დალიე, საჭმლისთვის პირიც არ დაგიკარებიათ. ()
ნიტას თმაზე ეფერებოდა და მის დამშვიდებას ცდილობდა.
- არ მინდა არ შემეხოთ, დარწმუნებული ვარ თქვენც მათნაირი ხართ, სხვა შემთხვევაში მათთან არ იმუშავებდით. ( ნიტა )
მართლაც უცნაურია ხო? ასეთ ადამიანს იმ მხეცებთან რა ესაქმებოდა? მაგრამ დარწმუნებული ვიყავი, რომ ეს ქალი უბრალო მოსამსახურე არ იქნებოდა.
- ნეტავ შემეძლოს ყველაფრის ახსნა, მაგრამ ()
წამებშივე გაჩუმდა და ოთახიდან გასვლა დააპირა, აცრემლებული თვალებით დაგვემშივოდა და სწორედ მაგ დროს - ტელეფონის „დათრევა“ ვერ მოვახერხე და რაიმე შედეგი მაინც ვნახო ამ თამაშიდან-მეთქი - ჩემთვის გავიფიქრე და ნიტა ჩემსკენ მივიზიდე, ცმრელები მოვწმინდე და მის ტუჩებს „ნაზად“ შევეხე, ქალმა გაიღიმა და მაშინვე დატოვა ოთახი. ნიტა სწრაფად მომშორდა და ყვირილი დაიწყო.
- რა გააკეთე? ეს რაიყო? ( ნიტა )
- კარგი ნუ ყვირი, გაიგებენ.
- რა? შენ მართლაც არანორმალური ხარ, ამას როგორ ახერხებ? როგორ შეგიძლია ასეთ მომენტშიცკი, შენ მართლაც ( ნიტა )
რამდენიმე წამში ჩემს მკლავებში მოექცა და სიტყვის დაბოლოება ვეღარ მოახერხა.
- მართლაც რა? რისი თქმა გინდოდა?
- კი, მაგრამ რა უფლებით? ( ნიტა )
- კარგი რა ნიტა, ბავშვივით რატომ იქცევი? საერთოდაც რა საჭიროა თავის „გამოდებილება“ ?
- რას გულისხმობ? ( ნიტა )
- კარგი არ გინდა აღიარება და მეც არაფრის თქმას აღარ ვაპირებ, უბრალოდ შეგეახსენებ, რომ პირველად შენ მაკოცე ისე, რომ ჩემი აზრი არაც გაიგია მინდოდა თუ არა შენი კოცნა.
მოულოდნელად თითქოს განრისხებული ნიტა მორცხვმა გოგონამ შეცვალა, სწრაფად მომშორდა და ისევ თავისი ადგილი დაიკავა, მეც არ დავაყოვნე და წამსვე მის გვერდით აღმოვჩნდი.
- ნიტა.
- აიღე ტელეფონი. ( ნიტა )
გაკვირვებული ერთ ადგილას გავშეშდი, როდესაც მის ხელში ტელეფნი შევნიშნე.
- კი მაგრამ როგორ ტო.
ჩემს რეაქციაზე გაეღიმა და ტელეფონი ხელებში ჩამიგდო.
- სწრაფად, სანამ დაბრუნებულან. ( ნიტა )
სწრაფად ავიღე და მაშინვე ალექსანდრეს ნომერი ავკრიფე.
- ალექსადნრე.
- დადა? ძმაკაც შენ ხარ? სად ხართ? როგორ ხართ? ახლა ველაპარაკე გიუშას, როგორ შეძელი ჩემთან დარეკვა? ( ალექსადნრე )
ალექსანდრესთვის, რომ მომესმინა კითხვების დასმას არ შეწყვეტდა, ამიტომ არ დავაცადე და სწრაფად მივაყარე.
- მისმინე, ბევრი დრო არ მაქვს, ის სახლი გახსოვს პირველად, რომ ვნახეთ დასარჩენ ადგილს რომ ვარჩევდით?
- კი კი როგორარა. ( ალექსადნრე )
- გახსოვს სახლის მფლობელმა გვითხრა, რომ სახლი ტყიდან მხოლოდ რამდენიმე კილომეტირით იყო დაშორებული.
- კი მაგრამ ეგ ახლა რა შუაშია? ( ალექსადნრე )
- სწორედ მანდ უნდა გვეძებოთ, დარწმუუნებული არ ვარ ზუსტად ის ტყეა თუ არა, მაგრამ გზად თითქოს ის სახლი შევნიშნე.
ალექსანდრე პასუხის გაცემას აპირებდა, რომ მოულოდენლად ფეხის ხმა გაისმა.
- დადა გათიშე მოდიან, სწრაფად. ( ნიტა )
ტელეფონი ჯიბეში ჩავაცურე და კარებიც გაიხსნა.
- როგორ ხართ? ჩვენმა ლამაზმანმა ხომ არ მოიწყინა? მაგრამ არა ჩემმა ლამაზმანმა, სულ დამავიწყდა, რომ ახლა ის მხოლოდ მე მეკუთვნის. ( გოგი )
არვიცი რა დამემართა, მაგრამ საკუთარი თავის გაკონტროლება ვეღარ შევძელი და გოგის გიჟივით მივვარდი, ყვირლიზე ოთახში მაშინვე გაჩნდა დაცვა და გოგის სწრაფად მომაშორეს.
- ვიფიქრე დაცვის გარეშე, შევძლებდი შენთან დალაპარეკბას, მაგრამ როგორც ჩანს შენ მართლაც შეშლილი ხარ, ნეტავი გამაგებინა რაზე ფიქრობ დადა დემატრაძე? როგორ გგონია ჩემგან ვინ დაგიხსნის? ( გოგი )
რამდენიმე წამში ის მოხდა რაც ყველაფრის დასასრული იყო, ჯიბეში ჩადებული ტელეფონი „აწკრილადა“ და ყველაფერს ფარდა აეხადა. რამდენიმე ძლიერი დარტყმა მივიღე, ძირს დავეცი და ტელეფონი ამომაცალეს.
- დადა, ნუ სცემთ გთხოვთ, თავი გაანებეთ. ( ნიტა )
- შენ ნ******** ეს როგორ? შენთან ეს საიდან აღმოჩნდა? ( გოგი )
- წადი შ********.
ჩემს ასეთ პასუხს კიდევ ერთი დარტყმა მოყვა და ნიტა მაშინვე ჩემთან გაჩნდა.
- სწრაფად ყველაფერი მოამაზადეთ, აქ ვეღარ გავჩერდებით. ( გოგი )
გოგიმ დაცვასთან ერთად სწრაფად დატოვა ოთახი.
- დადა კარგად ხარ? დადა. ( ნიტა )
პასუხად ჩემგან ღიმილი მიიღო, რამაც კიდევ უფრო გააკვრივა.
- ჩემი დადა, შენ მართლაც შეშლილი ხარ. ( ნიტა )
გულზე მიმიკრა და „ბურტყუნი“ განაგრძო.
- ნიტა ყველაფერი კარგად იქნება, ესენი კი თითოეული დარტყმისთვის შესაბამის პასუხს მიიღებენ, ეს მათ შესანიშნავად იციან და ამიტომაც ეშინიათ.
- კარგი დადა ახლა მაინც გაჩერდი, საკმარისია. ( ნიტა )
- რა არი საკმარისი? მე მხოლოდ ახლა ვიწყებ თამაშს, ვერცკი წარმოიდგენ წინ რა მაგარი სანახაობა გელოდება.
- იცი, ზოგჯერ შენი მეშინია. ( ნიტა )
- ღადაობ ხო.
- არა მართლა, ზოგჯერ ვერ გცნობ. ( ნიტა )
- ხომ იცი, რომ შენ არასდროს არაფერს დაგიშავებ? უბრალოდ მინდა ყველაფერისთვის წინასწარ მოგამზადო, რათა შემდეგ უფრო არ შეგეშინდეს.
- წინასწარ მომამზადო? რას გულისხმობ? ( ნიტა )
- ნახავ ლამაზო, თამაშის დასაწყისს აუცილებლად ნახავ, რადგან კიდევ მაქვს ერთი გეგმა.

აბა როგორია? მოგეწონათ თუ არა ეს თავი? მადლობა ყველას ვინც ყოველთვის წერს საკუთარ აზრს ისტორიას ბევრი კითხულობს, მაგრამ ძალიან ცოტა აფასებს. ამიტომ კიდევ ერთხელ ძალიან დიდი მადლობა თქვენ ამისთვის.