დედაჩემის პასუხით გაკვირვებული შევლასლასდი ჩემ ოთახში და ყველაფრის გაანალიზება თავიდან დავიწყე...
ნამდვილად ვერ ვიტყვი იმას, რომ ნიკოლოზზე ყურებამდე ვარ შეყვარებული ან მასზე მზე და მთვარე ამომდის. მაგრამ ფაქტი ფაქტია, ნიკოლოზი ჩემთვის სულერთი არ არის...
მის მიმართ ისეთ რამეს ვგრძნობ, რისი გადმოცემაც უბრალოდ სეუძლებელია.. ვგრძნობ რომ შემიძლია ვენდო..
ვგრძნობ რომ არასდროს მირალატებს მაგრამ...
ვერ ვხვდები მის მიმართ რას ვგრძნობ..
ტელეფონის ზარმა მყუდროება დამირღვია..
უხალისოდ წამოვდექი ფეხზე და ამღერებულ ტელეფონს ვუპასუხე...
-დიდება შენ გამოჩენას ელენა !
საკმაოდ ნაცნობმა ხმამ გაიჟღერა და მეც დენდარტყმულივით უცე3ბ მოვიშორე ტელეფონი ნომრისთვის რომ შემეხედა..
-თაკო! როგორ მომენატრე
უცებ ჩავრთე მონატრების "რეჟიმი" და ყურებამდე გავიკრიჭე, თითქოს დაინახავდა..
-გოგო, მეგრელი შენ არ ხარ და ამდენი აფერისტობა საიდან?
ტელეფონში თაკოს აშკარად გაბრაზებული ხმა გაისმა და მეც უცებ დავაწყე სახე..
-კარგი ხო რა მოხდა ეხლა ისეთი, რომ გერმანიიდან ამ დროს მირეკავ?
-რა ხდება კი არა ახალ ამბებს გიორგისგან უნდა ვიგებდე?
ტონს არ ცვლიდა თოდაძე და მეც ინსტიქტურად ვიძაბებოდი...
-ვაიმე თაკო ეგ ტონი მოაშორე და გპირდები ყველაფერს მოგიყვები..
-ეხლა არ მცალია პაცინეტები მელოდებიან, მოგვიანებით დაგირეკავ...
უცებ მომახალა და დამშვიდობებაც არ მაცადა ისე გამითიშა ყურმილი..
თითქმის ათი წელია გერმანიაშია წასული და ის ბავშვური ხუშტურები მაინც არ ტოვებს...
სკოლაში თაკოსი ყველას ეშინოდა.. ზუსტად მაგაზეა ნატქვამი "მკვდარს გააცოცხლებსო"..
ერთს იტყოდა, მაგრამ სასწაულს..
ადამიანი დამნაშავე რომ არ ყოფილიყო, იმდენს იზამდა რომ დააჯერებდა, რომ დამნაშავეა...
ამის გახსენებზე უნებურად გამეღიმა და აბაზანაში შევლასლასდი.. ეხლა უკეთეს ხასიათზე, მხოლოდ ცხელი შხაპი მომიყვანს..
წყლის ქვეს რამდენხანს ვიდექი არ ვიცი, მაგრამ კაკუნის და ჩემი სახელის გაგონებამ მომიყვანა გონზე..
-ხო დე
უცებ შემოვიხვიე სველ ტანზე პირსახოცი და ოთახში დავბრუნდი...
-ხო დე კი არა სად ხარ ამდენხანს გასკდა სენი ტელეფონი.
უცებ მომაყარა და ხელების სავსავით გავიდა ოთახიდან..
მის ამ ჩვეულ საქციელზე გამეღიმა და ლოგინზე მიგდებულ ტელეფონს დავწვდი..
ნიკოლოზის ათი გამოტოვებული ზარი..
სასწრაფოდ ავკიბე ნაცნობი ნომერი და პასუხის მოლოდინში გავიყუსე...
-მადლობა ღმერთს, ელენა სად იყავი ამდენხანს?
ყურმილში ნიკოლოზის აღშფოთებული ხმა გასიმა..
-აბაზანაში ვიყავი და..
პატარა ბავშვივით ამოვიბლუყუნე და უხერხულად გავიღიმე..
-თხუთმეტ წუთში გამოგივლი მოემზადე
უცებ მომაძახა და ტელეფონი გამითიშა... როცა გაავანალიზე, რომ მხოლოდ თხუთმეტი წუთი მქონდა მოსამზადებლლად, ფეთიანივით მოვედე ყველაფერს და ოთახი მალევე დაემსგავსა ბრძოლის ელს..
-რა ამბავია ელენა აქ?
ოთახში დედაჩემი შემოვიდა და იქაურობის დანახვისას თვალები შუბლზე აუვიდა...
მე კი საცვლების ამარა ვიდექი კარადასთან და ტანსაცმელებს უმისამართოდ ვისვრიდი...
-უკვე ათ წუთში უნდა ვიყო მზად ნიკოლოზს ვხვდები..
დაღონებულმა ამოვილაპარაკე და უსულოდ ჩამოვჯექი საწოლზე..
-ვაიმე შვილო - რა ეშველებას სახით გამომხედა და შარვალი და რაღაც მაისური მესროლა.. - ჩაიცვი..
მომაძახა და კარები გაიხურა..
მეც მხრები რა გაეწყობას ნიშნად ავიჩეჩე, მოწოდებული ტანსაცმელი ჩავიცვი და მისაღებში გავედი...
ფეხზე ჩავიცვი, მკრთალი მაკიაჟი გავიკეთე და მზად ვარ..
კმაყოფილმა შევავლე თვალი ჩემ ანარეკლს კიდევ ერთხელ და ამღერებულ ტელეფონს ვუპასუხე..
-თუ მზად ხარ ჩამოდი..
მაშინვე გამითიშა, გასვლისას კიდევ ერთხელ ჩავიხედე სარკეში და ქუსლების კაკუნით ჩავედი პირველ სართულზე...
უსიტყვოდ მოვთავსდი მანქანაში და ოდნავ შესამჩნევად გავუღიმე.. დანიშნულების ადგილამდე ისე მივედით, რომ ერთმანეთისთვის ნორმალურად სიტყვა არ გვითქვამს..
-მოვედით..
ათ წუთიანი უსიტყვო მგზავრობის შემდეგ უფრო თავისთვის ამოილაპარაკა და მანქანიდან გადავიდა..
მეც მორჩილი ბავშვივით გავყევი და გვერდით ამოვიდექი..
უცებ ვიგრძენი წელზე ხელი და დაფეთებულმა ავხედე ერთი თავით მაღალ ნიკოლოზს, რომელსაც ჩემთვის ყურადღება საერთოდ არ მოუქცევია..
-აი იქ არიან
თითით ვიღაცეებისკენ მანიშნა და აჩქარებული ნაბიჯით წავიდა მათკენ..
-ვააა ჩვენი ნიკუშა მო..ოვიდა?!
ერთერთმა მათგანმა წამოიძახა და როგორც კი დამინახა ენა დაება..
-გაიცანით ეს ელენაა, ესენი კი ცოტნე, ირაკლი და ლევანია..
სამივეს მსუბუქად გავუღიმე და ნიკოლოზის გვერდზე ადგილი დავიკავე..
-ის მეოთხე სადაა?
ინტერესით იკითხა ნიკოლოზმა და ლუდი მოსვა..
-მალე მოვალო და..
მხრების ჩეჩვით უპასუხა ცოტნემ..
-ისე კი ამბობდა ეს მუდო ძალიან მაგარი ადვოკატი მყავსო, მაგრამ ესეთი მაგარი თუ იქნებოდა ნამდვილად არ მეგონა..
სხვათაშოირის თქვა ირაკლიმ და ნიკოლოზისგან ტავში წამორტყმაც დაიმსახურა..
-რა იყო შე*ემა კომპლიმენტი ვუტხარი, ხო არ შემიგინებია?!
გაკვირვებულმა უპასუხა და ნატკენი ადგილი ხელიტ დაიზილა...
-არაუაშავს აწი გააკონტროლებ ვისთან რა უნდა თქვა..
ღრენით უპასუხა ნიკოლოზმა და ოდნავ შესამჩნევად შემეხო წელზე..
-მოდის..
უცებ წამოიყვირა ლაშამ და ფეხზე წამოდგა
-სასტავს გაუმარჯოს..
ომახიანად მოგვესალმა ახლად მოსული და ბიჭები სათითაოდ გადაკოცნა..
-გაიცანი ეს ელენაა, ეს კი ლაშაა..
უცებ წარმადგინა ლაშას წინაშე და უნებურად გამეღიმა..
-გამარჯობათ ქალბატონო ელენა, გადაიხადეთ ჯარიმა უკვე?
წარბაწვით გამომკხედა და მსუბუქად ჩამომართვა ხელი..
-ჯერ არა ბატონო ლაშა ამ დღეებში გადავიხდი..
ღიმილით ვუპასუხე და ჩემი ადგილი დავიკავე..
-იცნობთ ერთმანეთს?
კიტხვისნიშნის თვალებით გადმომხედა ნიკოლოზმა..
-შენ სასამართლოზე რომ მოვდიოდი სიჩქარის გადაწარბებისთვის დამაჯარიმა..
ვითომც არაფერიო ისე ვუპასუხე და წვენი მოვსვი..
ლაშამ კი უფრო ვრცლად ქაუხსნა სიტუაცია და ბოლოს ხუთივე ერთად იცინოდნენ ჩემ საქციელზე, მე კი დაბღვერილი ვიჯექი და მთელი ძალით ვცდილობდი ღიმილის შეკავებას..
დარჩენილმა საღამომ ძალიან სასიამოვნოდ ჩაიარა, ბიწები ნიკოლოზის ბავშვობაზე მიყვებოდნენ და ეხლა მას დავცინოდით..
უკვე წამოსვლას ვაპირებდით ნიკოლოზს ტელეფონზე რომ დაურეკეს და სალაპარაკოდ უკანა ეზოში გავიდა..
დაახლოებით ათ წუთში დაბრუნდა უკან ისეთი გაბრაზებული, რომ ჩვენთვის არც შემოუხედავს, მაშინვე გარეთ გავვარდა მანქანაში ჩაჯდა და წამებში მიეფარა თვალს....


--------
იმედია მოგეწონებათ <3 პატარა თავისთვის ბოდიში <3