ღმერთო გთხოვ, გვიშველე ოთხივეს! მათთან მივედი, ბაიას წასვლა ვთხოვე,ნიკა კი დარჩა.ჩემთან სახლში შევთავაზე დელაპარაკება,თუმცა სტადიონზე მინდაო.
-ბაია,გთხოვ-სიტყვის დასრულება არ მაცადა,ისე შემომხედა თვალებში.
-რა უნდა მთხოვო ჰა ? მაინტერესებს ძალიან,რა უნდა მთხოვო ? რომ გაპატიო და ისევ მეგობრები ვიყოთ ? რა უნდა გაპატიო, გითხარი მიყვარს მეთქი ის ადამიანი,ვიცი სულ დაგსედვდა,მაგრამ შენ ეს არ უნდა გაგეკეთებინა ჩემთვის, გაიგეე ? არ უნდა გაგეკეთებინა,სულ,ყოველთვის შენ მოსწონხარ იმათ,ვინებიც მე მომწონს, სკოლაში ყველაზე პოპულარული ვიქნებოდი,რომ არა შენ, მე ყველაფერში,ყოველთვის მეორე ვიყავი,შენ კი სულ პირველი,ახლაც უნივერსიტეტში ყველას პირველი შენ უყვარხარ, მერე მე. მხოლოდ ერთხელ გამიმართლა,გახსოვს საყურეები რომ მოგეწონა და ფული დაგაკლდა,მეორე დღეს რომ წამოვედით და გაყიდული დაგხვდა, ის მე დაგასწარი და ვიყიდე,დიახ მე.ყოველთვის შენ მეღობები წინ, დიდი კლდესავით, შენ რანაირი მეგობარი ხარ ? ვერ გიტანნ,გასაგებია ?- მთელი ძალით მიყვიროდა,ჩემი ბავშვობის მეგობარი აი ასე მელაპარაკებოდა, მთელი 20 წელი ერთად გავატარეთ
, მეგონა მასზე კარგი მეგობარი არ მყავდა,თუმცა ვცდებოდი.წვიმა მოდიოდა, ჩემი ცრემლები სახეზე მოძრაობდნენ,თუმცა არა მგონია წვიმის გამო ეს ბაიას შეემჩნია. პასუხის გაცემას ვაპირებდი,როცა გიგის ხმა გავიგე გავშეშდი, მაგრამ თქვენ უნდა გენახათ,თუ როგორი გაოცებული,გაშეშებული და შიშით სავსე თვალები ჰქონდა ჩემს “მეგობარს“.
-ყოჩაღ,ყოჩაღ ბაია, ახლა უფრო კარგი წარმოდგენა შემექმნა შენზე,სხვათაშორის გინდა სიმართლე გითხრა ? ეს შენი იყავი მაშოსთვის საშინელი მეგობარი,დიახ შენ. შენ მისი სილამაზის გშურდა, სწავლის, სიკეთის, სიმხიარულის,მეგობრული და თბილი ხასიათის გშურდა. შენ კი მეგობარი აღარ ხარ მისთვის.მართლაც, შენ ყოველთვის მტრული თვალით უყურებდი მას და არა მეგობრული. აი შენ ეს ხარ ბაია ლობჟანიძე. შენ მაშო არასდროს გიყვარდა,ის კი შენთვის ყველაფერს დათმობდა. საშინელი ადამიანი ხარ, საშინელი.
-ბაია ყოჩაღ,მართლა, რათ გინდოდა მთელი 20 წელი მსახიობობანას თამაში,მოსიყვარულე მეგობრის ? არ შეგეძლო,რომ უბრალოდ წასულიყავი ჩემი ცხოვრებიდან ? შემდეგ ალბათ შენ როგორც ამბობ უბედური აღარ იქნებოდი, ისე გიგი,რომ არა ვინ იცის რამდენი ხანი ვიქნებოდი,კიდევ ამ ტყუილში, არ გრცხვენია ? ჰა ? არ გრცხვენია ? წადი ჩემი ცხოვრებიდან ბაია ლობჟანიძე.
სიტყვები აღარ მყოფნის, არ ვიცი რავთქვა, საერთოდ არ ვიცი. გიგიმ გამომიყვნა სტადიონიდან და სახლში ამიყვანა. სავარძელში ჩავჯექი ემოციებისგან დახუნძნული.
-არ მჯერა,გეფიცები ახლაც არ მჯერა,რაც 5 წუთის წინ მოხდა.
-ვიცი,ძნელია,მაგრამ ეგეთი მეგობრის ყოლას,გირჩევ საერთოდ არ გყავდეს,თუმცა შენ ? და უმეგობროდ,წარმოუდგენელია, არაუშავს ალბათ კი არა აუცილებლად გამოჩნდება ისეთი გოგო,რომელიც შენი ნამდვილი მეგობარი იქნება.
- ალაბთ ხო- გავუღიმე. შემდეგ მე და გიგიმ ერთად გავაკეთეთ რაღაცეები, შესანიშნავი მზარეულია. ერთამენთს ვთხაპნიდით, შემდეგ ყველაფერი დავალაგეთ და ვივახშმეთ. უცბად მამაჩემის გიტარა გამახსენდა, ოთახში შევვარდი .ისე ჩემები ისევ ბათუმში არიან,მამაჩემის ძველი სახლი დაულაგებიათ და იქ არიან, სახლიდან მათი ნივთებიც წაიღო და მე მარტო დამტოვეს თბილისში,ასე გამომიცხადეს უნდა გახდე დამოუკიდებელიო. მოკლედ გიტარა გამოვიტანე და ხელებში შევაჩეჩე. პირველად მომინდა მისი სიმღერა მომესმინა.
-ეს რა არის ?- გაკვირვებულმა შემომხედა.
- პირველად ნახე ? მიდი რა იმღერე რამე.
-ოჰ,როდის აქეთ მოგინდა ჩემი ხმის გაგონება ? მე ხომ კატასავით ვკანავი.
-ოოოო,კარგი რა,მიდი ახლა იმღერე და მერე გეტყვი სიმართლეს კაი ?
-კარგი,იქნებ მოეწონოს-ჩაიბურტყუნა თავისთვის,გამეცინა,რა საყვარელია,ვაიჰჰ ეს რა ვთქვი ჰა ?
გიგიმ დაიწყო სიმღერა, მთელი თავისი ენერგიით უკრავდა გიტარაზე მსუბუქად და საიამოვნოდ. პირველად ვაღიარებ,რომ უმაგრესი ხმა აქვს, ძალიან კარგად მღერის, ძალიან მომეწონა, იმაზე მეტად ვიდრე წარმომედგინა.იმ კატის კნავილს აღარ გავდა,ადრე რომ ვამსგავებდი.
-აუუუ ძალიან მაგარიი იყო-აღტაცებით შევძახე.
-ღმერთო,ძლივს,როგორც იქნა ამის მოსაწონი რაღაც არის- ხელები მაღლა აწია, მე კი ამისანაცვლოდ თავში მსუბუქად ჩავარტყი.
-ვაიი,ახლა დაგერხა,დროზე გამასწარიი- ეს თქვა თუ არა დენდარტყმულივით გავიქეცი, აქეთ-იქით დავბროდი,რომ არ დავეჭირე,ბოლოს კი დავეცი, იმდენი მიღუტუნა, ცუდად გავხდი.
-კარგი,გაჩერდი გთხოვ რა- შეწუხებულა,სიცილისგან ძლივს ვთქვი.
-ხო კარგი,მაგრამ ერთი პირობით.
-რა ?
-რადა ახლა რა კითხვასაც დაგისვავ, აუცილებლად სიმართლეს მეტყვი,მპირდები ?
-გააჩნია რა კითხვას.
-კარგი,მაშინ განვაგრძობ ჩემს საქმიანობას.
-არა,არა,გთხოვ ხო კარგი,გპირდები.
-მე შენ მიყვარხარრ, მაგრამ შენ?-ეს თქვა და სუნთქვა შემეკრა, მგონი ჯობია გამოვუტყდე.
-პასუხი შენც კარგად იცი-ეს ვუთხარი და მოწყვეტით ვაკოცე.

ჩემი ცხოვრება კიდევ უფრო გაფერადდა,გიგი
ადამაშვილის წყალობით, ძალიან ბედნიერები ვიყავით მე,გიგი,ნიკა და ტასო. უი,ტასო ნიკას შეყვარებულია,ასევე ჩემი საუკეთესო მეგობარი,ძალიან საყვარელი და თბილი გოგოა. ისიც ჩვენხელაა და სამსახიობოზე სწავლობს. ნიკა და ტასო არაჩვეულებრივი წყვილია,როგორც მე და გიგი. მე როგორღაც ვისწავლე სახლის მოვლა და ა.შ. ზოგჯერ გიგი დარჩენილა ჩემთან,როცა ჭექა-ქუხილი იყო.მოკლედ ძალიან ბედნიერები ვართ. ბაია ? ბაიას ყველა ჩამოშორდა, სხვაგან გადავიდა საცხოვრებლად. უნივერსიტეტიც გამოიცვალა. იმედია აღარასოდეს შევხვდები. ჩემები ბათუმში ცხოვრობენ,ასე ამბობენ ზღვა გავწყნარებსო. ნანა და მაკა თითქმის ყოველდღე მირეკავენ,ხომ კარგად ხარო. ხოდა ვართ ასე ბედნიერად.
-მაშ,ჩემი მშობლები ჩამოვიდნენ და შენი ნახვა უნდათ- ტელეფონში მითხრა გიგიმ.
-რაა ? სერიოზულად ? იცი,ვაი.
-კაი დაწყარდი,ესენი კი არ იკბინებიან,კაროჩე მოემზადე და გამოგივლი.
-ჰო კაი.
აფორიაქებულმა ტასოს დავურეკე.
-გოგოოო მიშველე-ჩავყვირეე ტელეფონში.
-რა იყო გოგო,გული გამიხეთქე.
-რადა გიგის მშობლებს უნდათ ჩემი ნახვა და რომელი კაბა ჩავიცვა ?
-აუ რა გიჟი ხარ რა, აი იცი რა ჩაიცვი აი ის ლურჯი კაბა,მე რო მინდა აგახ^იო.
-ვერ ეღირსებიი.
-ძროხა,მიდი მოემზადე.
-კაი ვირო.
ცხელი შოკოლადი გავიკეთე და ვფიქრობდი გიგის მშობლებზე. იქნებ არ მოვეწონო მათ ? გიგისგან ვიცი,რომ მკაცრები არიან, ღმერთო,რამე არასწორად რომ გავაკეთო ? ძალიან მეშინოდა,თუმცა რა იყო აქ საშიში ვერ ვხვდებოდი,რაღაცნაირი შეგრძენბა მქონდა.
შხაპი მივიღე, ლურჯი,მუხლებამდე,ტანზე მომდგარი კაბა და ლურჯი მაღლები მოვირგე. გრძელი,ქერა თმა ცხენის კუდად ავიწიე. მაკიაჟის გაკეთება არ მინდოდა, უბრალოდ “ბლესკი’’ წავისვი ვარდისფერ ტუჩებზე,ტუში წამწამებზე და სუნამო. მგონი კარგად ვარ,მოიცა ტასოს დავურეკავ სკაიპში.
-გოგოო,კარგად ვარ ?- დავტრიალდი ლეპტოპის (კამერის) წინ.
-გოგო ძალიან კარგად ხარ მართლა,ძალიან გიხდება, ვსიო აღარ გამოიცვალო,ძალიან კარგად ხარ,აბა ძალიან არ ინერვიულო ახლა,კარგი ?
-კარგი,მაგრამ ვფიქრობ რომ არ მოვეწონები მათ.
-აუუ ნუ დებილობ ძალიან გთხოვ რა.
-კაი გოგო,გიგიმ მომწერა ჩამოდიო,პაკაა.
-პაკა.
ლეპტოპი დავხურე. ტელეფონი ავიღე და დაბლა ჩავირბინე. მაღლები მაცვია და მაინც დავხტივარ ამხელა ქალი,მაგრამ გიგის მშობლებთან ასე არ უნდა მოვიქცე. მანქანაში ჩავჯექი.
-აუ ნუ გეშინია ტო- გადმოიხარა და თავზე მაკოცა.
-კარგი, მიყვარხარ.
-მეც უზომოდ- კიდევ გადმოიხარა და თავზე მაკოცა,მეც ვაკოცე (ნუ ცუღლუტობთ,ლოყაზე მხოლოდ !!)
ცოტახანში 2 სართულიანი სახლის,შესასვლელი კარების წინ ვიდექით. ხელები ჩამჭიდა და დააზარუნა. კარი მოწესრიგებულმა და დახვეწილმა ცოლ-ქმარმა გაგვიღო. ესენი გიგის მშობლები არიან.
-გამარჯობათ- ღიმილით შევეგებე მათ.
-მოგესალმებით, შემოდით,შემოდით.
-დედა,მამა გაიცანით მაშო კვარაცხელია,ჩემი სიყვარული.
-მაშო, ესენი ჩემი მშობლები არიან, ნინო და ვახტანგი,ნუ ყველა რათქმუნდა ვახოს ვეძახით.
-სასიამოვნოა- ვთქვი მე.
-სასიამოვნოა,მობრძანდით აქეთ.
როგორც ჩანს უკვე ყველაფერი მომზადებული ჰქონდათ, ქალბატონი ნინო სუფრისაკენ მიგვიძღვა. ბოლოს ყველა შემოუსხდა სუფრას და დაიწყო კოშმარი,ეჰ დედამისი გამომცდელი თვალებით მიყურებს. ღმერთო,ყველაფერმა კარგად ჩაიაროს გთხოვ.
-მაშო, შვილო სად სწავლობ ?
-ჯავახიშვილში,ფსიქოლოგიაზე.
-კარგია, რამდენი წლის ხარ ?
-20 ის.
-ჰმ, გიგი ჯერ მხოლოდ 19 წლისაა.
-ნინო,მერე რაა ?- კითხვას უსვამს ბატონი ვახო მეუღლეს.
-არაფერი-ცხვირი აიბუზა.
თვალებს აბრიალებს დედამისი,დაკითხვას მიწყობს,რა წესია ? ასევე ვიცი რომ გულში გააპროტესტა, ჩვენი ასაკის სხვაობა. რა არის 1 წლით დიდი თუ ვარ გიგიზე,დიდი ამბავი. დედამისი ძალიან ამბიციურა,აი ხომ ვგრძნობდი,რაღაც რიგზე ვერ იქნებოდა. მაღიზიანებს ეს ქალი. მამამისი კი ჩანს რომ ძალიან თბილია,ახლა მესმის გიგისი. სულ ამბობდა,რომ არა მამაჩემი,დედაჩემთან არ ვიცხოვრებდიო. მე კი სულ ვეჩხუბებოდი ამაზე, სულ ტყუილად. ცუდად ვარ უკვე,დედამისი ისე აცეცებს თვალებს, სულ მიყურებს. ლუკმას ძლივს ვყლაპავ. გიგი ამას ამჩნევს და ცდილობს გამაგებინოს,რომ დავიკიდო და ვიცოდე რომ ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარს.
ვახშამი დასრულდა,მე წასვლა მინდა,თითქოს დამფრთხალი ჩიტი ვარ,რომელიც გაალიდან ვერ გამოდის. გიგი ამასაც ამჩნევს.
-ისა, მგონი მაშო ცოტა დაიღალა და წავიყავან სახლში- გულში მადლობებს ვუხდი.
-კარგი,მალე მოდი სახლში- ღმერთო ჩემო,თავისი შვილი ისევ 12 წლის ხომ არ გონია ამ ქალს ? ამხელა ბიჭია და რასაც უნდა იმას იზავს,საწყალი გიგი ამ ქალის ხელში.
-უკაცრავად ? ეს ბრძანებაა თუ თხოვნა ? იმედია, თხოვნაა. დედა, კი მოვალ მალე,არ იღელვო. დედამისი მტრული თვალებით მიყურებს,ბატონი ვახო კი ღიმილით მემშვიდობება.
სახლიდან გამოვედით,მოულოდნელად ტირილი მივარდება და გიგის ვეხუტები.
-არ მოვეწონე-ამოვისლუკუნე.
-კარგი რა, დედაჩემის თავისითავის გარდა არავინ მოსწონს,დამიჯერე,ვიცი არ უნდა ვამბობდე ასე,მაგრამ ესაა სიმართლე.
-მიყვარხარ.
-მეც,ჩემო პრინცესა.
მალევე მივედით სახლში. ვაკოცე და ავედი სახლში. მაშინვე ვურეკავ ტასოს და ველაპარაკები დღევანდელზე. 2 გზის გალანძღა ის ქალი,მართალია,მაგრამ უფროსია. შემდეგ მეძინება, ტასოს ვუთიშავ,ვიბან და საწოლში ვესვენები. დილას საშინელმა მაღვიძარამ გამაღვიძა რათქმუნდა. დილის პროცედურები ჩავიტარე. ჯინსი,შავი ზედა და კეტები უკვე ჩაცმული მაქვს. თმას ვიშლი,სათვალეს ვიკეთებ და სახლიდან გავიდვარ.
ლექციებიც უაზროდ გაიწელა, უნივერისტეტიდან გამოვდივარ,თუ არა გიგის მანქანსიკენ მივდივარ.
-ჰეი
-ჰეი,როგორ ხარ ? - მკოცნის ის.
-კარგად შენ ?
-რავი რა.
-დედაშენს ეჩხუბე ხო ?
-აუუ ხოო რა,მარა მოგვარებულია ეგ საქმე.
-როგორ ?
-კაროჩე,დაიკიდე რა,წამო ნიკუშასთან ტასოც იქაა.
-კარგი.
ნიკუშასთან ავდივართ.
-ეი თხაჯან,როგორ ხარ ? - ვახტები უკნიდან ტასოს.
-ეეე ვირი მოსულაა- მეხუტება ჩამომხტარს.
-აუ თქვენ სახელებით მიმართვას ისწავლით ჰა ?-გვეკითხებიან ბიჭები.
-არაა-ვეჯღანებით.
-ბიჭო ლუდი გინდა ?
-აუ კი ტოო.
ჩვენ ოთახში შევდივართ და ვიწყებთ ჭორაობას.


მგონი პატარა თავი არ არის,აი ძალიან დავიღალე,ხელები აღარ მიმუშავებს, ლამისაა მოვკვდე. ველოდები თქვენს კომენტარებს ^___^ მიყვარხართთთ <3