-იცი ვერ ვხვდები რა დაგემართა?
-მარიამ ისე როგორც მე და შენ ვცხოვრობდით,უბრალოდ მოსაბეზრებელია
-ანუ მე ვარ მოსბეზრებელიი?
-არა ჩვენი ცხოვრების სტილი
-აჰამ და როდის მიხვდი მაგას
-დიდი ხნის წინ,ვიცი რო გენატრები და გაკლივარ მაგრამ ახლა ესე აჯობებს.
-არ მაკლიხარ!შენნაერს ბევრს ვიშოვი
-არ გაკლივარ?კარგად დაფქრდი მარიამ
-არაააა
ჩუმი ხმიტ ვლუღლუღებდი დათო ნელნელა ჩემსკენ იწეოდა და მიმეორებდა
-არაა ხო?
-არააა
-მარიამ ევრჯერ ნუ ამბობ ლამის აგეტიროს
-არ ამეტირება
-ანუ ტირილი გინდა და იძახი არ მაკლიხარო
-არ მაკლიხ
ეს სიტყვები იყო და დათომ მაკოცა,ისე ვნებიანად მკოცნიდა რომ თავიდან მოცილება არც მიფიქრიაა,რამდენიმე წუთის შემდეგ თავი შუბლზე მომადო და მითხრა
-მიყვარხარ იდიოტო-და შუბლზე მაკოცა მერე ადგა და წავიდა.
ამის შემდეგ რამდენიმე კვირა გავიდა არც მოუწერია და არც დაურეკავს,სწავლა ორ კვირაში იწყებოდა და თბილისში წასვლას ვაპირებდი.სწორედ მშინ მომწერა დათომ
-რას შვრები მარიკუნა?
-არაფერს შენ?
-მომენატრე
-მეც მომენატრეე <3
-მალე ჩემთან იქნებიიი
-ხო შენთან ახლოს
-ვნახოთ ჩემთან ახლოს თუ ჩემთან
-კაი :დ .ჩამოვალ მანდ და მოგხედავ მეშენ
-მართალი ხარ ^_^ გცალია დღეს რო გნახო?
-კი
-კაი საღამოს გამოგივლიი
-კაი
საღამოს გავემზადე,მთლიანი კაბა ჩავიცვი გაშლილი და დაბალძირიანი პეხსაცმელიი,მე და დათო რაბათის ციხეში წავედით სასეირნოდ.ფოტოები გადავიღეთ და გავერთეთ.
-მარრ
-ჰოუ
-ცოლობა რო გთხოვო რას იზავ?
-არ დაგთანხმდები
-რატომ?
-შენ რა გაგიძლებს მთელი ცხოვრება-და გამეცინა ცოტა არ იყოს ეწყინა,მაგრამ არაფერი მითქვია სახლში ვბრუნდებოდით როცა კიბეს ფეხი წამოკრა და წაიქცა,მის ასაყენებლად მივედი უცებ არსაიდან ხალხი გამოჩნდა და მუსიკები ჩაირთო.დედა,მამა,დათოს მშობლები და ჩვენი საერთო მეგობრები.დათომ დაიჩოქა ხეში ნიშნობის ბეჭედი ეჭირა და მითხრა
-როგორმე უნდა ამიტანო მთელი ცხოვრება.ცოლად გამომყვები?
დავიბენი არ ვიცოდი რა მეპასუხა,მე ამაზე საერთოდ არ მიფიქრია ჯერ კარიერის აწყობა მინდოდა მაგრამ დათოს ამ საქციელმა ყველაფერი გადამაფიქრებინდა თავი დავუქნიე ჩავეხუტე და ტირილი დავიწყე
-აგიტან მთელი ცხოვრება აგიტან
-მიყვარხარ მარიკუნა
-მეც მიყვარხარ არანორმალურო
მე და დათო ქორწილს არ ვგეგმავდით არც ხელის მოწერა არც ჯვრისწერაა,უბრალოდ დარკვეული პერიოდი ერთად ვიცხოვრებდით და სწავლას რო დავამთავრებდი დავქორწილნდებოდით.
თბილისში მე და დათო ერთ პატარა ბინაში ვცხოვრობდით,ყოველ შემთხვევაში ჩვენ გვყოფნიდა და კარგად ვიყავით.მიუხედავად იმისა რო დათო მაინც ძმაკაცებს იყო გადაყოლილი არაფერი მითქვია და ხმა არ ამომიღია.ვიფიქრე დრო გავა და გაიზრდება და დაჯდება თქო.მაგრამ შევცდი დათო იმავეს აგრძელებდა ყოველ დღე იმავეს აგრძელებდა ყოველთვის გვიან მოდიოდა სახლში და ცოტათი ნასვამიც იყო ხოლმე.არაფერი არ მითქვამს არასდროს თითქმის ერთი წელი გავიდა რაც ერთად ვცხოვრობდთი,მასთან დალაპრაკება მას შემდეგ გადავწყვიტე როცა რაღაც გავიგე.
ერთ დღეს მასთან ლაპარაკი გადავწყვიტე.სახლში ისევ ნასვამი მოვიდა,როცა ვუსაყვედურე ხელი უხეშად მკრა და რაღაცას დავეჯახე ზუსტად არც მახსოვს რა იყო,იმ წამსვე მუცელში ტკივილი ვიგრძენი და სისხლი რომ დავინახე გული წამივიდა.
გონს რომ მოვედი საავადმყოფოში ვიაყავი დედაჩემი დათო და მისი მშობლებიც იქ იყვნენ.ექიმი შემოვიდა თუ არა მაშინვე წამოვიწიე და აღელვებულმა ვკითხე
-ჩემი შვილი?
დათომ ამ სიტყვებზე პირი დააღო და გაკვირვებულმა შემომხედა
-ნუ გეშინიათ თქვენს შვილის ვატყობ ძალიან უნდა დაბადება,მებრძოლი ბავშვია,ნებისმიერი ნაყოფი მოწყდებოდა მუცელს ასეთი ტრამვის მერე მაგრამ ის დედას არ შორდება.
ექიმმა გამიღიმა და გავიდა.მას მალევე ჩვენი მსობლები მიყვნენ როცა შეხედეს რომ ჩმსა და დათოს შორის სიტუაცია იძაბებოდა ..........

სალამი ჩემო მკითხველებო,სამწუხაროდ ვერ ვახერხებ დიდი თავების დადებას ახლაც ვდებ და ექიმთან გავრბივარ <3 მიყვარხართ ყველანიიიი