ყველაზე ცუდი რაღაც ჩავიდინე , ყოველთვის ვფიქრობდი თუ მოთხრობის წერას დავიწყებდი და გამოვაქვეყნებდი არ გავწყვეტდი გამოქვეყნებას ხოდა ეგ ვქენი. ესსს ახალბედა ცუდი გამოვდექი... ბოდიშს გიხდით დაწერილი მქონდა და დადებამდე ვერ მოვდიოდი რაღაც მაბრკოლებდა. თუ გახსოვთ მმოთხრობა ეს ბოლო თავია. ვინ ცკითხულობდით მადლობა ყველას. და ბოდიში რომ გალოდინეთ . თქვენი ენჯი.

ახალწლამდე უნდა დაბრუნებულიყო დედა უკან და მეხიც გავარდა.
- დეე ლატვიაში მოდიხარ ჩემთან ერთად.
-რაა ? რა ლატვია? გამოცდები მაქვს.
-უკვე გადაწყვეტილია. ხელი მოვაწერე ხელშეკრულებას რომ მომავალი ორი წელი იქ ვიმუშავებ კარგი საცხოვრებელი პირობებიც შემომთავაზეს და შენთვის უკეთესი სასწავლებელი პირობებია.
- რაა? უჩემოდ როგორ გადაწყვიტე?
- ნუციკო... კარგი რა დაფიქრებაც არ უნდა მაგას იქ სჯობს თან სულ ჩემთან ერთად იქნები.
- არა დედა ვერსად წამოვალ. მეორედ არ დამელაპარაკო.
ცოტახნით თავსაც კი იაკვებდა მახსოვს რომ ამ საკითხზე ლაპარაკით არ გავეღიზიანებინე , მაგრამ არ დავიწყებია ჩვეულებრივ მითხრა მივდივართო ლაპარაკის საშუალებაც არ მომცა . ერთკვირაში მივდიოდით. საბამ იცოდა და თურმე მერე ისიც ჩამოვიდოდა. მე ამ ყყველაფრის ბოლოში ვიყავი ყველაფერი ბოლოს გავიგე თან ბოლომ . როგორ არ შეიძლება ლაპარაკის საშუალება არ მოგცეს ვინმემ ? გიკვირთ ხოო? მეც და ახლა ისევ ჩემს თავს ვადანაშაულებ იმ ყველაფერში რაც მოხდა.
- სანდრო უნდა ვილაპარაკოთ და შეგიძლია შემხვდე. ანერვიულებული ხმით დავურეკე და მაშინვე უარესი ხმით მიპასუხა
- რახდება ? ნუცცც რამე გჭირს ?
- არაა მომაკითხავ ? ლიზასთან ვარ გელოდები...
ლიზას როგორ ავუხსენი არ მახოსვ ორივე ვბბღაოდით. ჩემი გაშვებაც არ უნდოდა. მაგრამ ვერაფერს ვცვლიდით. და მაინც რა მოხდა ბოლოს?
-ახსნა შეუძლებელია, არ მისმენ სანდრო.
- რისი ახსნა ნუცა რისი? გგონია არ მესმის რასაც ამბობ ?მესმის იქ უკეთესია შენთვის და შენი მომავლისთვის
- სანდრო ეს მე არ გადამიწყვეტია
- გადაწყვიტე
- არ უკითხავთ ააზრი ჩემთვის.
- იქ უკეთესი მოომავლი გელის ნუუცც მართალია დედაშენი.
- არა არ მინდა მომავალი უშენოდ ხომ იცი ეს შენ კარგად
- უნდა წახვიდე. მახოსვ მის მწვანე თვაებში ჩამდდგარი უფერო სითხე რომელიც მანამდე არ მინახავს. მის დანახვაზე კანკალი დავიწყე . მახსოვს მის მუქ მწვანე თვალებს როგორ გადაეკრა ბინდი, როგორ გაუთეთრდა სახე და წამში როგორ იქცა სხვა ადამიანად.
მართლაც მე ვინ მეკითხებოდა ისევ ბავშვი ვიყავი . 18 ისაც კი არ ვიყავი. პატარები ვიყავით . ესმაინც თავის გასამართლებლად.
- ნუც უნდა წახვიდე. არ გიბრაზდები ხო იცი.სამაჯური არ მოიხსნა არასდროს . ყველაზე თბილად ჩამეხუტა მახსოვს მაშინ , ისე მაგრად მიმიკრა გულზე მართლა არ უნდოდა ჩემი გაშვება რომ ვუფიქრდები რამდენად ძლიერი იყო სანდრო ჩემი თავის მრცხვენია, ჩემი კარგი მომავლისთვის დამთმო და ჩემივე სასიკეთოთ გამწირა და გაიწირა თავი ამდენხნიანი "უჩვენობისთვის "
მეორე დღეს აეროპორტში საბამ მიგვიყვანა .მეგობრებს ადრე დავემშვიდობე . აეროპორტში ლიზა და თემუკა დამხვდენ . ლიზას სახე არ დამავიწყდება. როგორ მომენატრებიო და ერთი მაკოცა და გამომიშვა. ველოდებოდი რომ სანდრო გამაცილებდა მაგრამ არმოსულა იქნებ მოვიდა და არ მმნახა? არვიცი არვიცი.

იმ დღიდან ორი წელია ზუსტად გასული , მე ლატვიაში ვარ დედასთან ერთად სტუდენტი ვარ და სამხატვრო აკადემიაში ვსწავლობ . პირადული არაფერი არაფერი საერთოდ ხვალ თბილისში მივფრინვ და რამდენი ხნით? სამუდამოდ. ამ სიტყვებზე ხელზე სამაჯურს ვიმომწებ მეღიმება და შვებას ვგრძნობ
-სიცოცხლეს მირჩევნიხარ გახსოვდეს მუდამ.

როგორი შეგრძნება ორი წლის შემდეგ უკან დაბრუნება? ძალიან ცუდი შეგრძნება დამერწმუნეთ, არც კარგი არც ცუდი არ იცი რა და როგორ დაგხვდება.ყველაფერს ლიზასგან ვგებულობდი. ლატვიაში ბევრი არვინ გამიცვნია. კურსელებით შემოვიფარგლებოდი. სწავლას თბილისში განვაგრძობ. ვზივარ ეხლა თვითმფრინავში სწიუარდესას მოთხოვნით ქამარს ვიკრავ მეღიმება სამაჯუსრ ხელსვუჭერ და წამებს ვითვლი რომ თვითმფრინავი დაფრინდეს. ბებიაჩემი ზოია "ტიტუ საოცრება პირდაპირ" ისევ წვიმს........................... გახარებული გავრბივარ ლიზასკენ და ზედ ვახტები ერთ საათიანი ხვევნა კოცნის შემდეგ თემუკაზეც გადავდივარ არა რა როგორმიყვარს ეს ბიჭი სურნელი მეცნო და მომინდა იმ წუთას სანდროც აქ ყოფილიყო და მასაც ჩავხუტებოდი. ნუ ეხლა ვერაფერს ვიზავთ. აქ ვარ და ვერსად გავექცევით ერთმანეთს.ლიზა და თემუკა ვერ მითანხმებენ მათთან წასვლაზე და ჯერ მე მტოვებს თემუკა სახლში და მერე მიდიან. მარტო ვარ ჩამოსული საბამ ლატვიაში დაიწყო ფისოსთან ერთად მუშაობა და ცოტახნით მოუწევს გაჩერება კიდევ. სახლში შევდივარ თუ არა ბარგს ვდებ ხმამაღლა სასიამოვნო ოხვრას ვუშვებ და სახლს ვათვალიერებ
- როგორ მომენატრა აქაურობა. თითქოს პასუხს ველოდები მერე ჩემი ოთახისკენ მივდივარ და გზადაგზა ვიხდი სააბაზანოში შევდივარ და წყლაში ვფხიზლდები ღამის ოთხი საათია და ძილი არ მეკარება დავბოდიალობ სახლში უმისამართოდ ბოლოს როგორც იქნა "დამეწია" დაღლილობაც და მისაღებ ოთახშიგავითიშე.
სასიამოვნოა ტელეფონის გამაყრუებელი ზარი რომ გაღვიძებს . ფეთიანივით ვდგები და ფანჯარასთან მივდივარ -ოოო კაი რა ისევ ?
- გისმენთ
ტელეფონისთვის არ დამიხედია ისე ვუპასუხე
- გოგო გამოიძინე?
-ლიზა შენ ხარ ? კიკიი გამოო რა ჩემთან
- ოო არაა საქმე მაქვს და ერთ საათში ჩემთან გაჩნდი
-კარგი
თვალებს ვისრეს და ვიზმორები. მერე ხელზე სამაჯურს ვისწორებ და ხმამაღლა ვიძახი
- პირობას ვასრულებ.
თავს ვიწესრიგებ, ლურჯ ჯინსებს შავ სვიტრს და ოლ სტარებს ვიცვავ ვსაუზმობ აარა ვსადილობ იმიტომ რომ ოთხია დაწყებული და სახლიდანაც გავდივარ. როგორ მომნატრებია თბილისი. დოლიძეზე სიწყნარეა ტაქს ვაჩერებ და ის 17 აპრილი მახსენდება სანდრო რომ გავიცანი. სუნი იგივეა სიგარეტის, მძღოლის, სურნელოვანი ბრელოკის და წვიმის. სიმღერას ვერ ვცნობმაგრამ ქართულია. თბილისს ვათვალიერებ არაფერია შეცვლილი მგონი. თავს ვაქნევ და მაღაზიასთან ვაჩერებინებ . მაღაზიაში ტვიქსს ვყიდულობ და ლიზას სახლისკენ გავრბივარ .
ეზოში ყვირილით შევვარდი ისევ
- ლიზზ ლიიზუ ლიზაზუ ლიზვარდდი
სამზარეულოში თემუკა შევნიშნე მაგიდაზე ბევრი სალათის ფურცლები სიცილი დავიწყე და შევედი თემუკა გადვკოცნე, გვიან დავინახე უცნობი ნაცნობი და გავშრი, გავშავდი გვალურჯდი ფერები გადამივიდა ბოლოს ერთ ადგილზე გახევებულმა დავიწყე ბუტბუტი
- სანდრიკა სანდრო სანნნ
-ნუციკო
მიღიმის მომაჯადოებლად ვიბნევი და სად წავიდე არ ვიცი. როგორ მომნატრებია...
-ხო ეს სანდრიკა ბერიძეა , ეს ნუცა საბანაძე სალათის ფურცლები გვაქვს და თქვენც აქ ხართ სამუდამოდ.