ოღონდ ახლა არა რა, არა გთხოვ. ვეხვეწები ტელეფონს რომ ხმა აღარ გამოსცეს, თუმცა მაინც არჩერდება. მაინც რეკავს ვინ არის? ან რაუნდა ამ დილაუთენია? არიცის ჩემი ამბავი? დავამხობ რამეს თავზე. არადა რა კარგი სიზმარი იყო. რაუნდოდა რას მერჩოდა. მოცკლავ.
-მარიამმმმ. - ჩამყვირის თათა ტელეფონში.
-გამყრელიძე, ახლა თუ ავდექი და დაგადექი თავზე, ხო ჩაგფშნი მაქ. რა ჭირი გინდა ამ დილას? ადამიანი არ ხარ? რას მერჩი? ხოიცი როგორ მიყვარს კვირაა.
-მორჩი წუწუნს და აეგდე.
-ვთიშავ. ძაან მეძინება. მაინც არ ავდგები ტყუილად აღარ დარეკო. - ყურმილს ვთიშავ, თვაებს ვხუჭავ უნდა დამეძინოს რომ ყვირილთ შემოდის ვიღაც ჩემ ოთახში და საბანს მაძრობს.
-აეგდეეეე. - ისევ თათა, ვაიმე მოვკლავ ამ გოგოს.
-აუ თათა ახლა არ გელაპარაკე? მეძინება. - ჩემთვის ვბურდღუნებ, საბანს ვიწევ და თავს ვმალავ. ცოტახანი სიჩუმე ჩამოწვა, მგონია გადავრჩი დამანება თავი ამ გადარეულმა, მაგრამ ვერ მოგართვით. ბოლო ხმაზე უწევს რაღაც სიმღერას და ჰყვება. მისი ყროყინის გაგონებისას უფრო მეშლება ნერვები და ვყვირივარ:
-გაეთრიეეეეე. დამანებე თავიიი. ნუ ყროყინებ გასკდა თავი. - მაგრამ მაიც არ წყევტს, იცის რომ ასე ნერვები მეშლება.
-i need to know now. know now can you love me again? – კივის მთელ ხმაზე. ბოლოს საბანს ვიძრობ სიმღერა ვრთავ, ძლივს სიწყნარეა, უკან ვბრუნდები რომ ჩემი ლოგინი უკვე გასწორებულია. თათა მკვლელი მზერით ვუყურებ, ფეხს ვდგამ, ხოლო მისი წამოკივლება და მთელი სისწრაფით ოთახიდან გავარდნა ერთია. უცბად ვყვები. ის წინ მირბის, თითქმის ყველა ოთახში შედის და აივნის საშუალებით მეორედან გამოდის. მე კიდე ისე მეძინება ვერ ვტვინავ რომ მეორე ოთახიდან დავხვდე. ბოლოს სამზარეულოში ჩავდივართ, სადაც ყველა ჩემის ოჯახის წევრს აქვს თავი მოყრილი, ნუ რათქმაუნდა ანდრიას დამატებით.
-ვაიმე მეგი დეიდა უთხარით რა ნუღარ დამსდევ აღარ შემიძლია. - დედაჩემის უკან იმალება. მაგრამ მე ცოფიანი ძაღლივით ხან იქეთ ვხტები ხან იქეთ. დედაჩემი რომ ვერ მიდის მამაჩემთან გადადის. ყველას ეცინება ჩვენ ბავშვურ საქციელზე.
-ტყუილად ეფარები მაგას, მაინც დაგიჭერ.
-კარგით ბავშვებო, გეყოთ. მარიამ ხომ ხედავ როგორ დაიღალა თათა, აკრგი ბავშვი ცოდოა ნახე ვეღარ სუნთქავს.
-და მე არ ვიყავი ცოდვა ამ დილაუთანია რომ გამაღვიძა მისი ყროყინით? - ისეთი საცოდავი თვალებით ვუყურებ ყველას, ისევ ხარხარებენ.
-აუ დე წყალი ჩამისხი რა. მწყურია ცუდად ვარ. - სკამზე ვჯდები და ველოდები.
-აჰა დე. - ხელში მაწვდის. ამ დროს კი ხელსაყრელ მომენტს ვნახულობ, თათა ჩემ დას და ანდრიას ელაპარაკება, მე კი ჩუმად უკნიდან მივდივარ თათასთან, და სულ „შემთხვევით“ წყალს ვასხამ თავზე. ორი წუთი თათა შოკშია, თვალებს ახელს, გახელვა იყო რომ წამოვიდა იქვე მდგარი წყლიანი ჭიქით.
-შენ მაცადე, ჯაჭვლიანო. თუ არ განანო. - უცბად ეზოში გავრბივარ, უცბად კი ყინულივით ცივი წყალი მხვდება პირდაპირ წელზე. დრო ვიხელთე და ღილაკს დავაჭირე, რომლის საშუალებითაც თათა სადაც იდგა წყალმა გადმოასხა.
-3:2 საყვარელო. -ენა გამოვუყე და გავიქეცი. ბოლოს იმდენი ვიწუწავეთ, დედაჩემი გამოვარდა ეზოში.
-ბავშვებო გეყოთ მართლა, პატარები ხომარახართ არა? - ამის თქმა იყო მამა რომ გამოვიდა და მთელი წყლიანი ბოთლი თავზე გადასხა დედას. უცბად მიბრუნდა და დაედევნა.
-მოდი აქ ჯაჭვლიანო ეგ თუარ განანო. - მთელი სისწრაფით დარბოდა დედაჩემი.
-დამინდე, ყიფიანო. გთხოვ, ასე ნუ გამწირავ. -მამაჩემი უფრო ამწარებდა დედას ამაზე კი ყველა ვიცინოდით, თამაშში ანდრიაც და სესილიც აგვყვა. ბოლოს ყველა ჩვენ ოთახში ავედით. მე თათას მივეცი ტანსაცმელს. ხოლო სესო რას იზამს ეგ არვიცი. ჩემთვის ჩუმად გამეღიმა როცა გაწუწულმა ანდრიამ სესო შეაკითხა ოთახში. ბოლოს ყველამ ვისაუზმეთ, მე თათას გავყევი მასთავ. იქაც ბევრი ვიმხიარულეთ. უკვე მოსაღამოვდა, წამოსვლასაც ვაპირებდი ჩემი ტელეფონი რომ აწკრიალდა. მისი სახელი რომ დავინახე ეკრანზე, გამეღიმა ვიცოდი რომ თათას სახლთან ახლოს იყო და მელოდებოდა.
-გისმენთ.
-ქალბატონი მარიამი დაკავებულია?
-იცით ამჯამად კი, და რა გადავცე?
-ის რომ მიყვარს. - გავშრი. არ ველოდი. რათქმაუნდა ვიცოდი რომ ესე იყო, უბრალოდ ეს არასდროს უთქვამს.
-აქ ხართ? - მივხვდი რომ ჩაეღიმა.
-დიახ, დიახ მემგონი კავშირი გაწყდა და ვერ გავიგონე რა თქვით.
-აჰ ესეიგი ვერ გაიგონეთ?
-დიახ მაპატიეთ.
-არაუშავს, გადავიფიქრე.
-რა? - უცბად შემეტყო აფორიაქება.
-როცა ვნახავ თვითონვე ვეტყვი.
-კარგით.
-ოღონდ ისიც გადაეცით რომ ორ წუთში მაქედან თუ არ გამოვა, მერე კივილი არ დაიწყოს. - ვიცოდი ეს გადარეული, რამეს მოიმოქმედებდა და ყურმილი დავკიდე. გავედი, მისი დანახვა და ჩემი გულის აფორიაქება ერთი იყო. ყოველთვის ესე მემართება როდესაც მას ვნახულობ. ყვავილებით ხელში მომაჯადოებლად მიღიმებდა, აი ისე მე რომ მიყვარდა. გავიქეცი და მთელი ძალით ჩავეხუტე, ხოლო მანაც როგორც მიყვარდა მთელი ძალით გულში ჩამიკრა.
-მომენატრე.
-მეც. - ესღა ვუთხარი და როგორც მჩვევია წამოვწითლდი. მეგონა იმ სიბნელეში ვერ შემამჩნევდა.
-ჩემი მორცხვი გოგო. - ისევ არ მიშვებდა ხელს.
-ალექს სად იყავი ამდენი ხანი? გუშინ არ უნდა ჩამოსულიყავი?
-ხო მაგრამ ფრენა გადაიდო. მეკიდე ვერ დაგიკავშირდი. შენთვითონაც ხომიცი მეც ვერვიტან დიდი ხანი რომ ვერ გნახულობ. თუმცა რა ვქნა ამ სამსახურმა კიდე შემჭამა. ხან სად მაგზავნის ხან სად.
-კიდევ კარგი ორი სამი დღით, თორემ ჩამოგაკითხავდი. - მეცინება და ისიც ჩემ ჩაჩხველით ლოყაზე მეფერებო როგორც მას უყვრს.
-გინდა გავისეირნოთ?
-კარგი. - მანქანაში ვსდებით. სწრაფად უყვარს ტარება თუმცა იცის რომ შიში მაქვს და მაინც ნელა ატარებს.
-ალექს შეგიძლია ცოტა სწრაფად ატარო, მთლად 20-ით ნუ ივლი. - მეცინება და ფანცრიდან ვყოფ თავს. ვგიჯდები ღამით თბილისსზე. ბოლოს თავს ვყობ მანქანაში და მხარზე ვადებ. მის სუნთქვას ვგრძობ, ისიც ჩემსავითაა. აჩქარებული აქვს. ხელები დაჭიმული აქვს, ვგრძნობ რომ რაღაც აწუხებს. უნდა რომ გამიმხილოს, თუმცა მაინც არ იშლის და არ მეუბნება. ყოველთვის ვხვდები ესე როდის არის, აი მაშინ სადმე რომ მიდის და ჩემი დატოვება რომ არ უნდა.
-ისევ მიდიხარ? - ჩუმადაა, ხმას არ იღებს.
-რამდენი ხნით? -ისევ ვაგრძელებ კითხვების დასმას.
-ალექსანდრე. - ასე მაშინ ვეძახი როდესაც უკვე ვბრაზდები.
-ხმა ამოიღე.
-ნახევარი წლით.
-როდის მიდიხარ?
-ორ კვირაში.
-კარგი. - ხმას არ ვიღებ, ვიცი არ უნდა წავლა, არ უნდა რომ დამტოვოს. მითუმეტეს ამდენი ხნით. მანქანას აჩერებ გადმოდის. სიგარეტის კოლოფს იღებს და ეწევა. გადავდივარ, ღერს ვაგდებინებ და თვალებში ვუყურებ. მას პირველად ვხედავ ესეთს, ვუყურებ და მის თვალებში ვიძირები. მიახლოვდება და ჩემ ბაგეებს ეხება. ჯერ ქვედა ხოლო შემდეგ ზედა ტუჩს მიკოცნის. კოცნაში ვყვები და ხელებს მის თმებში ვაცურებ. მას კი მისი ხელები ჩემს წელზე აქვს შემოხვეული. მეწვის, ის ადგილები მეწვის სადაც მეხება. როდესაც სუნთქვა არ გვყოფნის ვჩერდებით. მთელი ძალით მიხუტებს, მე კი თავს ვეღარ ვიკავებ და ცრემლებით ვუსველებ მაისურს. ჩემ სახელს ხელებში იდებს და თვალებში მიყურებს:
-მისმინე. მიყვარხარ. ვიცი ამას არასდროს გეუბნები, თუმცა ეს იმას არ ნიშნავს რომ არ მიყვხარხარ. კარგად იცი რასაც ვგრძნობ შენს მიმართ. ხოიცი რომ შემეძლოს დავრჩებოდი და ერთი წუთითაც არ გაგიშვებდი ხელს. თუმცა შენთვითონაც გესმის რატომ უნდა წავიდე. - თავს ვუქნევ და ვუღიმი.
-ღმერთო შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა. რისთვის უნდა მეჩხოვრა ჰა? - მეუბნება და მიღიმის.
-გთხოვ მითხარი რომ მალე გავა დრო. - თვალებში ვუყურებ და მიცრემლიანდება თვალები.
-ისე გავა ვერც მიხვდები გესმის ჩემი? ყოველდღე ხაზზე ვიქნები.
-ხომ არ დამივიწყებ? - უკვე ქვითინზე გადავდივარ.
-სულელო, შენ რანაირად უნდა დაგივიწყო? შენ? მარიამ ჯაჭვლიანო მე როგორ უნდა დაგივიწყო? ყველაფერზე მეტად მიყვარხარ. გპირდები მალე გავა დრო და როგორც კი ჩამოვალ ვერ მომიშორებ. კარგად დაიმახსოვრე ჩემი სიტყვები. მოველაპარაკე და ეს ბოლო წასვლაა. - ცრემლებს მისი წვრილი თითებით მიწმენდს.
-დამპირდი რომ არ იტირებ. - ისევ არ მაშორებს თვალს.
-ალექს
-დამპირდი. იცოდე რომ იტირო ჩემ თავზე პასუხს არ ვაგებ. ჩემს გამო არ იტირო არასდროს.-ამასღა ამბობს და ისევ ეხება ჩემს ბაგეებს, ვერ ვღწერ თუ რას ვგრძნობ, ყველაზე სასიამოვნო შეგრძნება რომ ეკითხათ აქამდე ვეტყოდი თბილ ლოგინში რომ ჩაწვები და დაიძინებ ეგარითქო ვეტყოდი. თუმცა ეხლა სრუილად შემეცვალა აზრი, მისი ტუჩების შეგრძნება, რომელსაც შოკოლადის გემო აქვს ამაზე დიდი სიამოვნება არაფერია ჩემთვის. ბოლოს მანქანაში ვჯდებით და სახლამდე მაცილებს. სანამ შევალ ისევ იგივე მეორდება და სახლამდე მომყვება მისი ტუჩების გემო.