თვალები გავახილე.კარგად ვერ ვარჩევ ვერაფერს, წესიერად ჯერ გონებასაც არ გაუღვიძია.ოდნავ ისევ მესხმის თავბრუ სიცივეს ვგრძნობ

თვალი მოვავლე გარშემო ყველაფერს და აღმოვაჩინე რომ იატაკზე ვწევარ ,არ ვიცი რამდენ ხანს ვიყავი ასე გათიშული მხოლოდ უკანასკნელი სცენა გამახსენდა გონების დაკარგვამდე და კიდევ ერთხელ გამცრა სხეულში.
ზურგზე ვწევარ და უაზროდ მივჩერებივარ ჭერს, გარშემო შემოვატარე მზერა ოთახის იატაკს და კარისკენ გარკვევით გავარჩიე როგორ გაუყვა ნელი ნაბიჟებით სილუეტი და კარი ,რომ გაიღო მხოლოდ მაშინ მივხვდი რომ დერეფნიდან შემოსულმა სინათლემ ოქროსფერი ზოლი შემოიტანა პალატაში,ოდნავ ხმაურით დაიხურა და შევკრთი,შიშმა
და კანკალა ამიტანა, ასე ცხოვრება შუძლებელი ასე სიცოცხლე უკვე აღარ შემილია, იატაკზე მობუზული კანკალს ვერ ვაჩერებდი და ვხვდები როგორ აღარ მყოფნის ძალა ვხვდები რომ მალე ეს ჩამითრევს და მეც ვერ შევეწინააღმდეგები ეს ყველაფერი მანადგურებს.

როგორც იქნა გათენდა, აქ გაჩერება აღარ შემილია გაქცევა მინდა საკუთარი სხეულიდან მინდა გაქცევა.

-როგორ ხარ? მომიკითხა პალატაში შემოსულმა თომამ და ჩემი სახის დანახვაზე ცოტა ჩაფიქრდა, რა გჭირს ცუდად ხარ?
-წასვლა მინდა,გამწერეთ ვუთხარი და თვალი ავარიდე
-გაგწერთ რამდენიმე დღეში,გაფითრებული ხარ არ გიძინია? შუბლზე ხელი დამადო მგონი სიცხეც გვაქვს აბა სწრაფად საწოლში
-გამწერეთ ან მე თავად წავალ.
-კარგი დამშვიდდი გაგწერთ რამდენიმე დღეში ჯერ უნდა გამოჯანმრთელდე,რა დაგემართა მოხდა რამე? მოდი ჯერ ტემპერატურა შევამოწმოთ
-არ მინდა თითქმის ყვირილით ვუთხარი და ფანჯრისკენ შევბრუნდი
-როგორ იქცევი, პატარა ბავშვივით ჯიუტობ
არაფერი ვუპასუხე დატრიალდა ყველაფერი და რომ არა თომა იატაკზე დავეცემოდი.

სულელი ბავშვი, არ უნდა წასვლა უნდა და ფეხზე ვერ დგას, თავისთვის ჩხუბობდა ექიმი და გადასხმას ამზადებდა, ტემპერატურა 40 გრადუსამდე აღწევდა.

ერთ საათზე ცოტა მეტ ხანს ვიწექი და ყოველი წვეთის ჩამოსვლას ვადევნებდი თვალს,როგორც იქნა დასრულდა ჩამოიცალა წყეული სითხე და სხეულში შევიდა

-ხედავ დაგიწია სიცხემ,ჯანმრთელობას ნუ ეთამაშები მკაცრად გამომხედა ექიმმა
-როდის გამწერთ?
-რამდენიმე დღეში თუ დაგვიჯერებ მითხრა და გამიღიმა

კოკამ მომინახულა, გოგონებიც იყვნენ სიმართლე რომ ითქვას არავის ნახვის სურვილი არ მქონდა რაღაცნაირად ვიყავი საშინელებაა უბრალოდ ასე ყოფნა საშინელებაა. კოკას სოლიდური ჯარიმა დაუწერეს და ტყუილად ვამტკიცებდით რომ გზაზე ადამიანმა გადაგვირბინა, ჰმ ადამიანმა საინტერესოა ადამიანია კი, სწრაფად მოვიშორე უსიამოვნო ფიქრები და მინდოდა გონებიდან სამუდამოდ ამომეშალა.ეს ყველაფერი სამწუხაროდ არ გამომდის ის სულ თან დამდევს სულ გონებაშია და არვიცი ამას როგორ დავაღწიო თავი. იმდენი კითხვა მაქვს და პასუხი არაფერზე მაქვს.უკვე არაფერი აღარ ვიცი ...

ცოტა მოგვიანებით თომამ მომინახულა, აშკარად გეტყობა უკეთესად ხარ რასაც დილით შენზე ნამდვილად ვერ ვიტყოდი მითხრა და ნიკაპზე ხელი მომკიდა.ნაძალადევად გავუღიმე და თავი მოვარიდე

-ემილი სულ სხვანაირ მახსოვხარ როდესაც პირველად გნახე , რამ შეგცვალა ასე?შემიძლია დაგეხმარო?
-კი აქდან გამიშვით მალე
-გაგიშვებთ ეგ თუ გიშველის მალე ახლა კი წამლები დალიე და ჭკვიანად მოიქეცი, დღეს მორიგე ვარ და ასე რომ გაგაკონტროლებ მითხრა და გაიცინა..

არაფერი განსაკუთებული ჩვეულებრივზე ჩვეულებრივი დღე გავიდა, გარეგნულად მშვიდი და ჩემში კი შიგნით ყველაფერი დუღს არეულია, ყველა გრძნობა ერთმანეთშია აზელილი და არც კი ვიცი ეს რა არის. ყველაზე მეტად კი შიში დაბნეულობა, გაურკვევლობა მკლავს ვხვდები ვიცი რომ ეს რაღაცა მალე სრულიად დამცემს და მე ძალა არ შემწვს ამას გავუძო.
უკვე დაბნელდა მეშინია.. ყველზე მეტად მეშინია არც კი ვიცი რატომ მაგრამ ვერ ვერევი ამ შიშის გრძნობას,უკანასკნელ შემოვლაზე დამხედა ექთანმა მერე ექიმიც შემოვია ცოტა გვიან და კმაყოფილი იყო ყველაფერი წესრიგში გაქვს ახლა მშვიდად დასივენებ დაიძინებ და ხვალ უკეთ იქნები..

-თომა...მეც არ ვიიც რატომ დავუძახე
-გისმენ შეობრუნდა კარისკენ მიმავალი
-მეშინია
-გეშინია? რისი ემილი?
-უბრალოდ მეშინია არ წახვიდე, იქაქმდე მაინც სანამ ჩამეძინება
-ემილი კარგად ხარ? შეგილია მითხრა რა მოხდა?
-არაფერი უბრალოდ ცოტა ხანს იყავი
როდესაც თომამ დაინახა როგორ ვკანკაებდი შეეცადა დავემშვიდებინე და უბრალოდ სტრესით აეხსნა ეს ყველაფერი.
არც კი მახსოვს რამდენ ხანს იყო ჩემთან ერთად პალატაში,რამდნეიმე ღამის უძილოს ჩამეძინა.

უსიამოვნოდ შევიშმუშნე და გვერდით გადაბრუნებას ვაპირებდი , რომ მშვიდი ძილი გამეგრძელებინა როდესაც კარში სილუეტი გამოჩნდა მთელი ხმით შევყვირე და საწოლს ავეკარი....