ბედის ბრალია!(2)
ფიზიკურად აქ უკვე ჩემი ქმრის გვერდით ვიდექი,სულიერად კი აშკარად სხვაგან ვიყავი,ფიქრებში გადავეშვი ისევ და ბავშვობაში დავბრუნდი საიდანაც ყველაფერი იწყებოდა,უყურებდი ხალხს როგორ ტოვებდნენ ეკლესიას,მანამდე გვილოცავდნენ მეც ვუღიმოდი ყველას,მარა გათიშული ვიყავი..აი გქონიათ ისეთი მომენტი ერთ ადგილას რომ ხართ მაგრამ გგონიათ რომ იმ მომენტში იქ არხარ?აი ეგრე ვიყავი მე..მანქანაში ჩავჯექით,ალბათ რესტორანში მივდიოდით ეს ‘ბედნიერება’ რომ აგღვენიშნა,არც მიკითხია..ისევ ვფიქრობდი და ვფიქრობდი... ამერიკაში რომ წამოვედი,ყველაფერი სხვანაირად მქონდა აღწერილი ჩემ გონებაში..როგორი იქნებოდა ამერიკა,როგორ ვისეირნებდი დედასთან და მამასთან ერთად მის ქუჩებზე მანჰეტენზე,როგრო წავიდოდით ერთად ოკეანეზე..ახალი სკოლა,მოსწავლეები,ალბათ მეგობრებიც მეყოლებოდა მაგრამ ჩემ ქართველ მეგობრებს ვერასდროს შეცვლიდა..სკოლაში კიდევ 2წელი უნდა მევლო,მიხაროდა,ყველას სძულს სკოლა მე კიდე მიხაროდა სხვა ბავშვებს რომ გავიცნობდი,ეს ძნელიც იქნებოდა და მე ეს ყველაფერი გაანალიზებული მქონდა უკვე,სად საქართველოს სწავლების დონე და სად ამერიკის,კერძონ ნიუ-ოირკში ვიყავი..წინასწარ მოვემზადე,ბევრი ვისწავლე,მინდოდა დედას და მამას გული გამეხარებინა,ჩემითაც ეამაყათ ისე როგორც გიორგითი ამაყობდნენ..მაგრამ ალბათ ესეც ბედი იყო..საშინელება,კატასტროფა,არვიცი როგორ ამეღწერა სკოლის პირველი დღე..გახარებული ვიყავი დილიდანვე,სკოლის ნივთები მოვიმარჯვე,გამოვეწკეპე ახალ სამოსში..დედა სამსახურში იყო მამამ წამიყვანა სკოლაში..თავიდან რომგადავხედე კლასს არ ჩანდნენ ცუდები მარა ასეთი საშინელება მე არმინახავს..შურიანთა ბრბო მეტი არაფერი..ყველა აგდებით მიყურებდა,არავის მოვწონდი ან ზედმეტად შურდათ ჩემი,რატომ არ უნდა შეშურებოდათ ერთი..მაღლი,გამხდარი,წვრილი შხვართალა ფეხებით,ცისფერი თვალებით,და მუქი ქერა თმებით კოპწია გოგო ვიყავი..ნუუ ზედმეტად ვიქებ თავს მარა რავქნა ასე იყო,რაც კაია კაია..გოგოებს შურდათ ჩემი მაგრამ რამოდენიმე იყო ვისთანაც დავახლოვდი..როგორღაც გადავაგორე ორი წელი მარა სულ ლოკიკინასავით წინსვლით,მიუხედავად იმისა რომ კარგად ვსწავლობდი,შესანიშნავადაც კი,სულ ჩხუბი მომდიოდა ეგრეთწოდებულ ჩემ კლასელებთან,რის გამოც სულ საყვედურებს ჩემ მშობლებს ეუბნებოდნენ,ეს 2წელი ყოველი დღე ლექცია იყო..უფრო დედასგან..მამა მიგებდა..ბოლოს მოწყინდათ და აღარაფერს მეუბნებოდნენ,როგორც იქნა დავამთავრე სკოლაც,სკოლის პერიოდში ვფიქრობდი კიდეც მეთქი ხო არ დავბრუნდე ჩემ საქართველოში ამგენის ჯიში მოისპო გადამიყვანეს ჭკუიდან თქო,მარა არა ბატონო..უკან მე არასოდეს ვიხევ..გამოცდები წარმატებით დავამთავრე..მაგრამ ეს რა იყო..სრული შოკი მაშინ მივიღე ჩემ დაბადების დღზე მამამ კოლოფი რომ დამახვედრა ლოგინში.გავხსენი რას ვხედავ... -ეს მანქანის გასაღებია?ვაიმე შემომარტყით ვინმემ..ჩემ თავს ულაწუნებდი ხელებს და გამოფხიზლებას ვცდილობდი..ქვემოთ ჩავვარდი. -გაიღვიძე მაა?შემომეგება ალექსანდე.. -მა ეს ეს... -წამოდი გარეთ გავიდეთ.გარეთ გავედი და ჩემი ოცნება,ჩემი რაში,ჩემი შოკოლადი..ჩემი ჩემი ჩემი და მხოლოდ ჩემი ბრაბუსი იდგა..არ მჯეროდა.. -გილოცავთ დაბადების დღეს!იმედია არ დალექავ..წამეხუმრა დედა და ჩამეხუტა. არ მჯეროდა ისე მიხაროდა,სულ ვოცნებობდი ეს მანქანა რომ მყოლოდა,მამა ადრე შემპირდა რომ გახდები სწულწლოვანი და დაამთავრებ სკოლას გიყიდიო,მაგრამ რას ვიფიქრებდი მართლა თუ მიყიდდა მე გიჟს,მარა ჩემნაირი გიჟია მამაჩემიც..ამ ყველაფრის გახსენებაზე გამეღიმა და ჩახველება გავიგონე. -გიხდება ღიმილი. -რას მეპირფერები!დამხატა რას ამბობ..შეუბღვირე მიშოს. -ვახ ჩემი სად გავიქცე!დაიზუილა. -მე სად გავიქცე შენ რა გიჭირს??იდოტო!შემომიტია ყველა გაბრაზებამ ერთად და ვიფიქრე დავცხებ რამეს თქო მარა მერე გამახსენდა მძღოლიც რომ იყო და თავი შევიკავე..უკვე რესტორანში ვიყავით როგორც ჩანს,ისე შევედით არც გამიგია სად ვიყავით,მაგრამ აშკარად კარგად იყო მორთული..იქეთკენ წავედით სადაც ნეფე-პატარძალი უნდა დამსხდარიყო.უამრავი ხალხი იყო..ჩემ გოგოებს რომ მოვკარი თვალი გიჯივით წამოვვარდი და გავიქეცი. -ვაიმე მოაღწიეთ!რამაგარია. -ანუსიიიიიიი მოგვენატრე ქალოუუ..შესძახა კისკისით მარიამმა. -მეც მომენატრეთ გიჟებო. -მაინც ჩაიგდე ხო ეს კარამელი ბიჭი ხელში?ლანამ დატუქსა. -აუ არ თქვა რა..აღარ ვიცი რა ვქნა..ეს რაგამიკეთეს აზრზეე ხარ.. -აუ მოგვიყევი მერე დაწვრილებით რა წავედით ახლა გავერთოთ!დაქალი გაგვითხოვდა ავოიეე...ყვიროდა მარიამი. -გიჟოოოო...ხალხია.. -მერე რაა...ოჰო სიძე ბატონიც მოსულა..მიხეილ როგორ ხარ?განაგრძობდა ლაქლაქს მარიამი.. -მარუს კარგად შენ როგრო ხარ?ლანუჩუ როგორ გიკითხოთ?გადაკოცნა ლანა და მარიამი..გოგონებმა მიულოცეს დაოჯახება..მერე ისევ ადგილებს დაუბრუნდით,მე კი ჩემ ფიქრებს...საუკეთესო წლები იყო უნივერსიტეტში რომელსაც ნამდვილად არ დავივიწყებ..ვინც მყავს მეგობრები უნივერსიტეტში გავიცანი,საუკეთესოები იყვნენ რომ მართლაც..არანაირი ზეტმეტი ან გადაკვრითი საუბარი მე მაგენისგან არ მომისმენია,ყველა ისეთი კარგები იყვნენ,ხოლმე სათითაოდ ყველას ჩავბროშტნიდი და აღარ უშვებდიი..ის წლები საუკეთესო იყო,ისე გაირბინა ვერც გავიგე 4წელმა..გული დამწყდა კიდეც,რომ აღარ ვიყავი მოსწავლე,სტუდენტი,აწი ჩემით უნდა დამეწყო საქმიანობა,ან კიდევ ოჯახი უნდა შემექმნა..არა არა რა სისულელა რა ოჯახი,შეყვარებულიც კი არ მყოლია 22წლის ქალს..მარა ვინ მკითხა?ისე უცებ მოხდა ყველაფერი...და მაინც ასე კარგად იყო ყველაფერი და სად დაუშვი მთავარი შეცდომა?უმაქნისად რო ვიქეცი მანდ..არა არა მაგას მაპატიებდნენ მშობლები იმ ხარჯებსაც დამიფარავდნენ,მაგრამ იმდენი თანხა არ უნდა ამეღო დაუკითხავად ანგარიშიდან და არ მომეტყუებია...ეგ ყველაფერი რომ არა..ოხ ჯანდაბა ახლა ასე არ იქნებოდა,ან იქნებ უნდა ყოფილიყო,ხომ ვამბობ რა ყველაფერი ბედია..მოკლედ გეტყვით ახლა როდის დავიწყე ყველაფრის გაფუჭება აქამდე რომ მომიყვანა..უნივერსიტეტი რომ დავამთ..ხელზე ვიღაც მეხება. -არ ვიცეკვოთ?მიშო იყო. -მეღადავები? -რანაირად მელაპარაკები ანიიი? -ანი არ მქვია მე!ანა მქვია ხისთავიანო პირველყოფილო გადმონაშთო! -ვიამე გადამრევს ეს გოგო!რაჯანდაბად მოგიყვანე ცოლად??? -გაძალებდა გენაცვალე ვინმე?რას გამიუბედურე ცხოვრება! -მერე რას მთანხმდებოდი! -მიზეზები მქონდა ალბათ!შეუღრინემე ისევე. -მერე მეც მქონდა ‘სერიოზული’ მიზეზები ალბათ.ეს სერიოზული რატო გამოკვეთა..უმე დედა რა სერიოზული მიზეზები ქონდა ერთი გავიგოთ ვაჟბატონს. -რა მიზეზები გქონდა? -ეგ რო გითხა ახლავე გამეყრები და ჯერ ადრეა!დავტკბე!გაიცინა თქო რომ ვთქვა მოგატყუებთ,პატარაზე დააშორა ერთმანეთს ტუჩები ალბათ ღიმილის ნიშანი იყო. -წამოდი ჯანდაბას შენი თავი ვიცეკვოთ!ორივე გავედით,ხალხმა დაგვითმო სცენა და ვცეკვავდი მარტო ჩვენ ორი,ყველა ჩვენ გვიყურებდა,ოვაციების ხმაც მესმოდა,ზოგი ფოტოებსაც იღებდა,აბა ამხელა ბიზნესმენების შვილები დაქორწინდნენ პრესას ამას გამოაპარებდნენ... მთელი ცეკვის დრო სხეულზე ეკლები მაყრიდა,მისი ხელები რომ მეხებოდა ასე მეგობა პეპელა ვიყავი და გავფრინდებოდი მალე,ვწითლდებოდი ვატყობ ყოველ მის შეხებაზე და ის ამას მშვენივრად ხვდებოდა,მოახერხა ჩემი შეცნობა,ტუტუცი უტაქტო..ხელები გავაშვებინე და ადგილები დავიკავეთ.. -აუ მომწყინდა.დავიწუწუნე ჩუმად. -წამო წავიდეთ. -საკუთარი ქორწილიდან წასვლას მთავაზობ? -ოჰ ვითომ ძალიან გინდა აქ ყოფნა..წამო სახლს განახებ სადაც ვიცხოვრებთ,რაც მალე მით უკეთესი. გავიპარეთ..მანქანაში ვიჯექი,სახლს რომ მოუახლოვდით მერე შემეშინდა,სად მოვდიოდი რომოვდიოდი,მარა სად გავიქცეოდი ჩემი ქმარია,ახლა რა უნდა ვქნა,მერე მისი სიტყვები ამომიტივტივდა თავში რაც მალე მით უკეთესიო..იმედია ის არ უგულისხმიარაც მე ვიფიქრე..სახლი ძალიან ლამაზი იყო,ორსართულიანი,დიდი ეზოთი და აუზით. -აქ უნდა ვიცხოვროთ? -ჰო რაიყო.. -მარტო ჩვენ?ნაღვლიანად ჩავილაპარაკე. -ხო რაიყო კი არ შეგჭამ! ამაზე გამეცინა მარა არაფერი მითქვია.სახლი დამათვარიელებინა,ბოლოს ჩვენს ოთახში შევედით.შემეშინდა,ახლა რა იქნებოდა,ის უნდა მომხდარიყო რისიც მეშინოდა..ჰოო მეშინოდა,პირველი იყო,მანამდე არავისთან მქონია სექსუალური კავშირი,მარა შეყვარებულიც არ მყოლია სხვა რაზეა საუბარი..ნაკოცნიც არ მქონდა ვინმესთვის..ახლა კი ამ ხეპრესთვის უნდა..არმინდა თქმა და წარმოდგენა..ამ ფიქრებში რომ ვიყავი ვიგრძენი კაბა როგორ შორდებოდა ჩემს სხეულს უცებ შევხტი და მიშოსკენ შევტრიალდი. -რასაკეთებ? -გაგიხსენი,გაგიჭირდებოდა..გამოიცვალე სააბაზანოში ვიქნები.მითხრა და გაოცებული დამტოვაა...ანუ ეს რას ნიშნავდა..უცებ გამოვიცვალე და ლოგინზე ფეხებმოკეცილი დაველოდე როდის გამოვიდოდა,გამოვიდა მარა სულ არ გამოსულიყო,პირსახოცი ჰქონდა მარტო წელზე შემოხვეული,მისი კუნთები რომ დავინახე ცხელმა და ცივმა ოფლმა ერთად დამასხა,მართალია პირველად არმინახავს ასეთ სიტუაციაში მარა მაინც იმოქმედა ჩემზე..დიდი ნერწყვი გადავაგორე,იმხელა კინაღამ დავიხჩვი. -მიშო..ხმაჩაწყვეტილმა ვთქვი.. -გისმენ.. -ისა..მე და... -ანუკა თქვი რაგინდა! -ანუ იმის თქმა მინდა რომ..ახლა..მე და შენ ის..ვეღარ ვამთავრებდი მცხვენოდა ამხელა ქალს ერთი სიტყვის თქმა..თვალები დავხუჭე და მიშომ დაამთავრა ჩემი ნათქვამი. -სექსი არ გვექნება? თავი დაუქნიე და თვალებს არაფრის დიდებით არ ვახელდი,ყელთან სუნთქვა ვიგრძენი და უცებ ვჭყიტე თვალები სანამ გავბრუვდებოდი..ჩემ გვერდით დასკუპულიყო მიხეილ ბატონო. -რაიყო მაშინ ასეთი არ იყავი?ძალიან თავდაჯერებულიც კი იყავი.სად გაქრა ის ანა? მე ვდუმდი ვერაფერს ვამბობდი..რას მიშვება ეს ბიჭი მადუმებს რასაც ქვია..ცოტა იქით მივიწიე. -ანა..დაიწყო..შემომხედე..მეც გავხედე..მე არაფერს გაძალებ,მიუხედავად იმისა რომ შენ უკვე ჩემი ცოლი ხარ და ეს შენი და ჩემი მოვალეობაცა,მე გიყურებ შენ და ვგრძნობ როგორც ხარ!რომ დავიწყოთ ეგ საქმე ბოლომდე ვერ მივიყვანთ,არ გეყოფა ნებისყოფა,თან ხელზე ჩამოუსვა თავისი დაცვარული ტორი..ამიტომ მე არვაპირებ რამე დაგაძალო..თან უყურებ პირველი მე უნდა ვიყო და არმინდა შენი სურვილის გარეშე მოხდეს..გაიგე ხო? მეც თავი დაუქნიე. -შენ რა დამუნჯდი? -გავიგე თქო!შეუბღვირე ახლა მე.ჩაიცვი თუ შეიძლება.. -კარგი არა პრობლემა..პირსახოცი შემოიხსნა და იმხელაზე დავიკივლე გაოცებულმა შემომხედა,მე კიდე თვალებზე ვიფარებდი ხელებს.. -ვაიმეეე...არმითხრა ახლა არც შიშველი კაცი მყავს ნანახიო თორე ავიჭერი.. -ჩაიცვი მალე!ლოგინში შევწექი და საბანი გადავიფარე. -შენი ქმარი ვარ!შეეჩვიე აწი სულ ასე ვივლი. -ვაიმე რამეშველება მე საცოდავს. -თავის დროზე არ გეტლიკინა ბევრი! -ვაიმე გადამაყოლე!ძაან ვიცოდი ახლა ჩემ ქმარი თუ აღმოჩნდებოდი!ჩაიცვიი??გავიგუდე,მცხელა! -ჩავიცვი შეგიძლია გაახილო თვალები და გადაიძრო საბანიც.. მეც გადავიძვრე და კომფორტულად დავწეკი,მალე გვერდით მიშო მომიწვა. -შენ რა აქ აპირებ დაძინებას????????თვალები გადმოვკარკლე. -აბა სად მიშვებ? -ღმერთო თუ არსებობს გადმომხედე,მომაშორე ეს იდიოტი ძველი ცხოვრება მინდა აღარასოდეს მივქარავ არაფერს გევედრები!ჩუმად ჩავიბურტყუნე მარა გაიგონა ვაჟბატონა როგორც ვატყობ და ჩაიცინა.. დააფიქსირეთ თქვენი აზრი რა ისტორიის შესახებ მაინტერესებს ღირს თუ არა გაგრძელება. |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.