ათი წუთიც არ იყო გასული, იმხელა დისკომფორტი ვიგრძენი მობილურის გამორთვით, რომ შინაგანადაც შემაწუხა და ისევ ჩავრთე. საბედნიეროდ თუ საუბედუროდ ჩემთან არ შემოდიოდა გამოტოვებული ზარები და ვერც გავიგე გათიშვის შემდეგ ვინმე მირეკავდა თუ არა.
ისევ აწკრიალდა მობილური
-ჰო კესო
-გოგო გაგიჟდი? რატო გქონდა გამორთული ვინერვიულე
-ალბათ მიღება დაკარგა - ვიცრუე
-ისეთ ადგილას სად ხარ მიღება რო დაეკარგა?
-ოოო კესო რამნიშვნელობა აქვს მაგას? რახდება რატო მირეკავ?
-ყველა ნერვიულობს, ნატალიას კი ვუთხარი, მაგრამ დანარჩენებმა არ იციან და გასმოვლას აპირებენ საძებნელად
-აუუუუ რააა კაი მოვალ - ამოვიხვნეშე ცხოვრებით დაღლილი ქალივით

___

ოც წუთში უკვე სახლთან ვიყავი. ეზოში შევედი და თვალი მოვავლე ფანჯრებს - შუქი მხოლოდ მისაღებში ენთო.
მოვემზადე მოსალოდნელი პანიკებისა და ჩხუბისთვის, ერთი ღრმად ჩავისუნთქე და შევედი სახლში.
უეცრად ყველამ მე მომაპყრო თავიანთი ინტერესით სავსე თვალები.
შემოხედვა და ვაჩეს ჩემსკენ ნაბიჯის გადმოდგმა ერთი იყო. მეგონა მეჩხუბებოდა, მიყვირებდა, დაუმართებელს დამმართებდა, მაგრამ არა, მოვიდა და თავისი ძლიერი ხელები მჭიდროდ შემომხვია.
-ასე აღარ მანერვიულო გთხოვ - ჩემთვის ეს ძალიან მოულოდნელი იყო. სიხარულით ავივსე და გაუცნობიერებლად მეც შემოვხვიე ხელები. ამაზე შეკრთა და უფრო მეტად მიმიკრო.
-ვაიმე არმინდა გვრიტებო მყუდროება დაგირღვიოთ , მარა სალო რო არ დავტუქსო არ შემიძლია - სიცილით შემოგვეჭრა დამიანე - გეთქვა გოგო შენცკიდე სეირნობა თუ გინდოდა და იმის იქით გამოგყვებოდით - იცინის - რაიყო ეხლა ეს რო გვანერვიულე და დაგვიხეთქე გულები ჰაა?
-არ მინდოდა ასე გამოსულიყო - დასჯილ ბავშვს ვგავდი იმ წამს
-კარგი კარგი ნუ ინაზები ეხლა, რაც იყო იყო, მთავარია მეტი არარ გაიმეორო. წამო ეხლა კაი კინო ავარჩიოთ და ვუყუროთ ყველამ ერთად.

ამ ხნის მანძილზე ვაჩე ჩუმად იდგა კედელთან და გვისმენდა. ერთხელ შევხედე სანამ კინოს საყურებლად წავიდოდი და იმდენად მომკლა მისმა ტკივილიანმა გამოხედვამ, რომ ნაბიჯიც ვეღარ გადავდგი.
დამიანეს ვანიშნე წადი და მეც მალე მოვალთქო, მანაც მხოლოდ თავი დამიკრა და ბავშვებთან ერთად გაგვშორდა.
დარცხვენილი მივედი ვიბლიანთან, მივუახლოვდი მაქსიმალურად და თავი მივადე მკერდზე.
-სპეციალურად გააკეთე ხო?
-ხო
-არადა როგეუბნები ბავშვი ხართქო მეჩხუბები
-იმიტორო არ ვარ ბავშვი
-კარგი იყოს მასე
-მეგონა როგაბრაზდი
-ასეც არის
-აბა რატომ არ მეჩხუბე
-ღმერთო რა ძალიან საყვარელი ხარ სალო - სიყვარულით სავსე თვალებით შემომხედა და თავზე მაკოცა - ამის მერე სეირნობა რომოგინდება ჩვენც გვითხარი და წამოვალთ, მარტო შენ კი არ გიყვარს აქეთ-იქით ბოდიალი - ჰო კარგი - გამეცინა
-წამოდი ახლა ბავშვებთან - გავედით ჩვენც და დავიწყეთ ფილმის ყურება. როგითხრათ მომენტი არგამომპარვია და ზედმიწევნით გავიაზრე შინაარსითქო მოგატყუებთ. თვალი მაინც ვაჩესკენ გამირბოდა და მეუცნაურებოდა ყველაფრის, მითუმეტეს ჩვენი ურთიერთობის გამოსწორება.
ორი დღე გართობაში და ხალისში გავატარეთ. ვიბლიანი არც ახლა გამოირჩეოდა დიდი სითბოთი, თუმცაღა ისიც აღსანიშნავია, რომ არც მაბრაზებდა და არც მიწვევდა.
მაინც არ მომწონს ყოველივე ეს!
საღამოს ყველამ ერთად გადავწყვიტეთ ჩაიხანაში წასვლა და საგულდაგულოდ გამოვეწყვეთ.
რატომღაც ძალიან მომინდა გამოპრანჭვა. კიდევ კარგი წამოღებული მქონდა ჩემი მაღალ ქუსლიანი ფეხსაცმელი ყოველიშემთხვევისთვის და სწორედ ახლა გამომადგა. შავი, მკერდზე ზომიერად ამოღებული, ცალ ფეხზე ჩახსნილი, ტანზე მომდგარი კაბა ჩავიცვი, რომელიც ისე დააკვდა ჩემ ზაგარს, რომ მეთვითონვე გავგიჯდი. გრძელი, წელამდე თმა გავისწორე, მსუბუქი მაკიაჯი გავიკეთე და გოგოებთან ერთად ჩავედი მისაღებში. ბიჭების პირდარებულმა სახეებმა ძალიან გამახალისა. ნიკა მაშინვე მივარდა კესოს და კომპლიმენტების მთელი არმიით შეამკო.
რატომღაც მეც ველოდი, რომ ვაჩე რამეს მეტყოდა, თუმცა მისმა დუმილმა გულში რაღაც ჩამწყვიტა. თავი დანებებით გავიქნიე, შევეცადე არშემტყობოდა და ასე მოჩვენებითი მხიარულებით მივედი მანქანასთან.
ვაჩე დაწინაურდა, ჯერ ნატალიას გაუღო კარი, შემდეგ კი ჩემს მხარეს გადმოვიდა. უეცრად წელზე შემომხხვია ხელი, წელიდან თეძოებზე ჩააცურა და ძლიერად მომიჭირა
-ძალიან სექსუალურად გამოიყურები - მომანათა თავისი შავი თვალები, კარი გამიღო და სავარძლისკენ თავისივე ხელით მიბიძგა. ყველაფერი წამებში მოხდა, ასერომ გამიჭირდა აღქმა. ერთ ადგილას მიყინული მანამ ვერ მოვედი აზრზე, სანამ გაბროს მანქანამ არ ჩაგვიქროლა.

სასიამოვნო საღამო იყო. ყველანი კარგ ხასიათზე ვიყავით, იმდენად კარგზე რომ ჩაიხანადან სხვაგან გადავინაცვლეთ და ალკოჰოლურ სასმელს დავეწაფეთ. მათ შორის მეც - ადამიანი, რომელიც თითქმის არასდროს ვსვამდი, მაგრამ იმდენად შევედი აზარტში, რომ ბოლოს უკვე აქეთ ვითხოვდი დამალევინეთთქო.
დავთვერით, ყველანი გონების დაკარგვამდე დავთვერით...

___

დილით თავის ტკივილმა გამომაღვიძა. არა რა, როცა არშეგიძლია, უნდა ამოიკერო ადამიამა პირი როვეღარაფერი დალიო. ავყევი მეც სხვებს და კი მისკდება ეხლა თავი.
ერთი წამით...
ვაჩე? ჩემთან საწოლში რას აკეთებს? კიარადა მე რას ვაკეთებ ვაჩეს ოთახში, თანაც სულ მთლად შიშველი? ღმერთო ისიც შიშველია.
ვაიმეეე სალომე რაჩაიდინე გუშინ? - შემოვუძახე ჩემსთავს
-ვაჩეეეეეეეეე - მოვრთე კივილი
-რაახდება რაგაყვირებს? - შიშისგან ლამის საწოლიდან გადმოვარდა
-შეგიძლია ამიხსნა რატომ ვართ ერთ საწოლში სულ მთლად შიშვლები? - სახეზე ალმური ამეკიდა
-რაა? მოიცა შენ რა არაფერი გახსოვს?
-დაიცა რაუნდა მახსოვდეს? - დიდი სიფრთხილით ვიკითხე
-მითხარი რო მეხუმრები - ლამის თვალები გადმოუვარდა ბუდიდან
-ნუ მაწვალებ ვაჩე მითხარი ბოლოს და ბოლოს რახდება
-ჯვარი დავიწერეთ გუშინ - ამის თქმა და ჩემი კივილი ერთი იყო
-რაააააააა? რასქვია ჯვარი დავიწერეთ? - ჩემი რეაქცია ვიბლიანს აშკარად არ მოეწონა ისე წამოიწია საწოლზე და გაკვირვებულმა ამომხედა ქვევიდან
-შენ რა მართლა ყველაფერი დაგავიწყდა? სულ ყველაფერი? - თავი გავაქნიე უარის ნიშნად
-მე... მე კიდე მეგონა რომ შენც გინდოდა
-რა უნდა მდომოდა ადამიანო? - უკვე ცრემლები მდიოდა - წესიერად არც კი გიცნობ, ყოველშემთხვევაში ისე არა როგორც ხოლი და ქმარი უნდა იცნობდნენ ერთმანეთს. როგორ იფიქრე რომ... - სიტყვა გამიწყდა იმდენად მომინდა მებღავლა
-ამის დედაც ვატირე - ორივე ხელი თავზე გადაისვა ანერვიულებულმა სვანმა
-არმჯერა ნუთუ ჩემს თავს ხდება ეს ყველაფერი, ახლა რავქნა, თვალებში როგორ შევხედო ნატალიას, ეს რაგავაკეთე - ვბუტბუტებდი ჩემთვის ისე, რომ ვაჩეს არ გაეგო და თან ცრემლად ვიღვრებოდი
-მოემზადე თბილისში მივდივართ- წამოდგა უცებ დენდარტყმულივით. მაშინვე გავიაზრე შიშველი რომ იყო და თვალები დავხუჭე. სხვა დროს ალბათ დამცინებდა, მაგრამ ახლა ნამდვილად არიყო ამის დრო. სასწრაფოდ შევიდა სააბაზანოში.
ათ წუთში პირსახოც შემოხვეული გამოვიდა და ისევ იგივე პოზაში მჯდომს მომიახლოვდა
-სალო შემომხედე, ერთი წამით შემომხედე, ნუ ხარ ასე. თავს ისედაც ბოლო დონის ნაბიჭვრად ვგრძნობ და გთხოვ ბოლომდე ნუ გამასწორებ მიწასთან. ადექი დაემზადე, თბილისში უნდა ჩავიდეთ. არ მაინტერესებს სხვების აზრი პირდაპირ ჩემთან მოდიხარ სახლში, ჩემი მშობლები უნდა გაგაცნო. ახლა ჩემი ცოლი ხარ და გვინდა თუ არა ასე მოგვიწევს ყოფნა გარკვეული პერიოდი მაინც - უკვე ურეაქციოდ ვუსმენდი იმდენად იმოქმედა ყველაფერმა. ზეწარშემოხვეულმა ადგომისას ინსტიქტურად მის შუა ნაწილს მოვავლე თვალი და... ნეტავ არ შემეხედა! ნეტავ იმ წამს დავბრმავებულიყავი ოღონდაც არ შემეხედა!
ემოციების გამომჟღავნების ტავი აღარ მქონდა, ერთადერთი ვაჩეს შევხედე, რომელიც მგონი ჩემზე მეტად გაოცებულიყო და ამის შემდეგ აღარაფერი მახსოვს.
გონება დავკარგე...

___

თბილისისკენ მომავალ ავტობანს გავცქეროდი და ჩემი თავი მძულდა. როგორ დამენგრა მთელი ცხოვრება ერთი ხელის მოსმით.
გუშინ ამდროს ჯერ კიდევ ზღვაზე ვიყავით ბავშვები გასულები და გემრიელად ვიზაგრებოდით.
მართლა ბედის ირონიაა ეს ცხოვრება. არასდროს მიყვარდა მსგავსი გაცვეტილი ფრაზები, მაგრამ რაც დრო გადის მით უფრო ვრწმუნდები, რომ ჩვენს წინაპრებს არაფერი უთქვამთ ტყუილად!
საკუთარი ბედი მეთამაშებოდა და რის გამო? რა დავაშავე ასეთი? ერთი შეხედვით არაფერი, უბრალოდ ძალიან ბევრი დალიე და მეტი არაფერი, საერთოდ არაფერი!
როგორ გავაგრძელო ცხოვრება ისეთ ადამიანთან რომელიც ჯერ არც მიყვარს? ან როგორ ვუთხრა ეს ჩემს მშობლებს? რანაირად შეხვდებიან ვაჩეს დედა და მამა ამ ამბავს? ქალბატონ მარიკას ნატალიასგან ბავშვობიდან ვიცნობდი და ერთიწამითაც ვერვიფიქრებდი, რომ ოდესმე მისი რძალი გავხდებოდი. დარწმუნებული ვარ ისიც ვერასდროს წარმოიდგენდა ამას.
არაფერი ვიცი. ერთადერთი იმაში ვარ დარწმუნებული, რომ წინ დიდი ამბები მელის, მე - ერთ უჭკუო ბავშვს - სალომე მაჩაბელს და სვანეთის სიამაყეს - ვაჩე ვიბლიანს.