დილით მის ოთახში შემოღწეულმა მზის სხივებმა გააღვიძა, რომელიც თვალებში აჭყიტებდა. ზლაზნით წამოდგა ფეხზე, ფანჯარა გააღო, ნიავმა დაუბერა და უსწორმასწოროდ მხრებზე დაყრილი თმები აურია, ზღვასავით ლურჯი თვალებიდან ობოლო ცრემლი გადმოუვარდა, როგორ ვერ იტანდა ამ დღეს! ეზიზღებოდა!მოწყენილი დაეშვა საწოლზე და ამ დროს ტელეფონი აწკრიალდა.
-გოგოო რაშვები? მხიარულად ჩასძახა ყურმილში ანამ.
-ეხლა გავიღვიძე.მიდი რა გამო ჩემთან ხო იცი დღეს მთელი დღე როგორ ვიქნები.
-კაი რა მარუ, ცრემლები არდამანახო ხო იცი ვერ ვიტან!
-5წუთში ჩემთან გაჩნდი.
ტელეფონი დადო და გაეღიმა მეგობარზე. არა ანა მხოლოდ მეგობარი არ იყო მას ხომ ანას მეტი არავინ გააჩნდა ამ ტანჯულ ცხოვრებაში, რამდენი ტკივილი გამოიარა, რამდენი განსაცდელი მოუვლინა უფალმა, მაგრამ მაინც ასეთი ძლიერი და ამაყი როგორ იყო ვერ ხვდებოდა. ამ ფიქრებში იყო გართული ზარის ხმა რო გაიგონა, წამოდა კარის გასაღებად და ამ დროს ვიღაცა შეაფრინა და მაგრად ჩაეხუტა. ვინ იქნებოდა თუ არა ანა!
-ასე უცებ როგორ მოდი ჩემო გადარეულო გოგო მოფრინდი?
-ჰოოოო მომენატრე! იცი როგორ ძალიან მიყვარხარ მარუსა!! მარრრრ!თვალებს აფახურებდა ანა.
-ოჰოჰ რაიყო ახლა რაგინდა? მომღიმარი სახით უთხრა მეგობარს.
-ჩემი ბიძაშვილი ჩამოვიდა გერმანიიდან დღეს და საღამოს რესტორანში ვქეიფობთ და შენ ხო ხო შენ რას მიყურებ? უეჭველი წამოხვალ!! ფლიზ თუ გიყვარვარ!
-ანუუუუ მშვენივრად იცი რო არმიყვარს ხმაური, გართობა, ხალხმრავლობა და ასე შემდეგ და მემგონი ამის თქმა არუნდა მჭირდებოდეს შენთან! ის გიჟი ლუკაც კიდე რაღა მანდამაინც დღეა დაბრუნდა ან ვაბშე ამდენ ხნის მერე რამ ჩამოიყვანა აქ?
-ოოო რავიცი მე ვერც ჩავიგდე ხელში რო გამოვკითხო ყველაფერი!! წამოოო რა მიდი ნუმახვეწებ ერთხელ რო გაერთო რამოხდება დალპები სახლში! მოწყენილმა და გაბრაზებულმა გახედა მარის.
-არვიცი, ვინები იქნებიან კიდე?
-ლუკა და მისი ძმაკაც-დაქალები, ხო კიდე გერმანიაში გაიცნო ორი და ისინიც იქნებიან არც მე არ ვიცნობ.
-კარგი ხო რაგაეწყობა წამოვალ,მაინც არმინდა დღეს სახლში მარტო ყოფნა.
-უჰუჰჰ რამაგარია!! რას იცმევ?! როგორც გჩვევია ჯინსის შარვლით და კეტებით არწამოხვიდე თორე გავგიჟდები იცოდე! კაბა ჩაიცი იქნება ვინმეს მოეწონო ტორე დამირჩი ეს ანგელოზივით გოგო შინაბერა!!
-ოჰჰჰჰჰ რადროს ჩემი შინაბერობაა 21 წლის ვარ ჯერ ეხლა ვიწყებ ცხოვრებას! გაუღიმა მაგრამ ვინ იცოდა რამდენი სევდა იმალებოდა ამ ღიმილის უკან.
-ოო კაბას იცმევ და მორჩა! ამ ერთხელ ჩემი ხათრით!
-კარგი ხო ჯანდაბას შენი თავი ჩავიცმევ.
-ოკები, წავე ეხლა და საღაოს 8ზე გამოგივლი და მზად იყავი, ყურში ჩაკივლა ლოყაზე აკოცა და კარებში გავარდა.
მარიამი იჯდა და ფიქრობა, ვერც გაიგო ისე უცებ გავიდა დრო, საათი 7ს უჩვენებდა. უცებ შევიდა აბანოში, წყალი გადაივლო, გამოვიდა და კარადის წინ დადგა, დიდხანს არც უფიქრია რა ჩაეცვა. მუხლამდე შავი კაბა ჩაიცვა უკან ცოტა ამოღებული, მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა და ფეხზე შავი მაღლები მოირგო , გრძელი ყავისფერი თმა გაიშალა, ჩანთა აიღო და სარკეში ჩაიხედა, ამ დროს მობილუზე ანამ
მიწერა "მოვედი ჩამოდი ქვემოთ გიცდი". მარიამმიც ჩავიდა და მანქანაში ჩასკუპდა, დაქალს ლოყაზე აკოცა.
-რალამაზი ხარ შეოხერო, ეგრე არ ჯობია?
-კარგი რა ანუშა შენ ვიზე რას ამბობ რალამაზი ხარ მეშინია ვინმემ არმომტაცოს შენი თავი თორე რა მეშველება მერე??!გაუცინა
არც ჩვენი ანა ჩამორჩებოდა მარის სილამაზით. მხრებამდე ხვეული თმა გაეშალა, გრძელი წითელი კაბა ეცვა წინ ამოღებული და ქვემოთ ჩახსნილი, მისი მწვანე თვალები კონტურით გამოეკვეთა, ფეხზე კი ვერცხლისფერი მაღლები მოერგო. ძალიან ლამაზი იყო!
ცოტა დააგვიანდათ, როცა დარბაზში შევიდნენ ყველას მზერა მათკენ იყო მიმართული. მარიამი დიდი ხნის უნახავ მეგობარს მოეხვია და სხვბიც გაიცნო. აი ის ორი ძმაკაი კი არსად ჩანდა. ერთად იდგნენ მარი, ლუკა და ანა და ლაოარაკობდნენ ტოცა დარბაზის კარი გაიღო და შემოვიდა კი არა შემოფრინდა ერთო ბიჭი რომელიც მათკენ წავიდა, ანამ როცა დაინახა გულნა სხვანაირად დაუწყო ძგერა.
-აბა რახდება აქ უჩემოდ?
-კიდე კაი მოაღწიე სადხარ ამდენი ხანი? ის სადა? ლუკა კითხა ბიჭს
-რავიცი ტოო დამაგვიანდებაო.
-კაი ხო მოდი გაგაცნო ჩემი ანუციუსი და მარიციუსი.გოგოებოო გაიცანით ეს ჩემი არაბიოლოგიური ძმა მიშოა!!
-სასიამოვნოა თქვა მიშომ და ანას ხელი გაუწოდა ანამ რეაგირება ვერ მოახდინა ისე უცებ მოკიდა თავისი ტორები მიშომ
ანამ სათუთ ხელებს, ანას გულის ცემა აუჩქარდა მისი შეხებისას და გაწითლდა, ხელი გამოგლიჯა დაიქაურობას გაეცალა. მარიამს მისი რეაქცია არგამორჩენია. მიშო გაიცნო და მისი ადგილისკენ წავიდა.
ფიქრებმა შემოუტია, უჰაერობამ შეაწუხა და ჩქარი ნაბიჯებით აივნისკენ წავიდა, როგორც კი გავიდა მისდა უნებურად ცრემლები წამოუვიდა, იქვე კუთხეში ჩაიკეცა და ატირდა, აღარ ახსოვს რამდენი ხანი იყო ასე თბილი ხელის შეხებამ დააბრუნა ამ სამყაროში, ნელ-ნელა აწია თავი ზემოთ და მის წინ მდგომის შავ თვალებში ჩაიკარგა...
კიდევ დიდი ხანი გაუნძრელად უყურებდა თვალებში მისთვის უცნობს რომ არა ანა რომელიც მის სახელს გაჰკიოდა. თავი გვერდზე შეატრიალა და დაინახა როგორ მორბოდა ანა უკან მოზდევდა მიშო და ლუკა. ანა იმწამსვე მივარდა დაქალს.
-მარი, ჩემო მარიკუნა რაგჭირს რამოხდა? სასაწარკვეტილი კიოდა ანა.
მიშომ იქ მდგარ ბიჭს თვალით რაღაც ანიშნა და სამივე წამში გაქრა ტერიტორიიდან.
-მე მე არვიცი უბრალოდ არმინდოდა მაპატიე ანა თუ განერვიულე.
-კაი არაუშავს დაწყნარდი ჩემო ლამაზო მე აქ გასართობად წამოგიყვანე მინდოდა ყველაფერი დაგვიწყებოდა და არ გენერვიულა და რაგამოვიდა ეხლა. მოწყენით უთხრა ანამ.
-ხო იცი რო ვცდილობ უკვე 3წელია ეს დასაწვავი ვცდილობ მაგრამ არაფერი გამომდის რაგავაკეთო რა??!!
-კარგი დამშვიდდი კარგად იქნება ყველაფერი .ის ბიჭი ვინ იყო ?
-მე არვიცი თვალები რო გავახილე ჩემ წინ უდგა და მის თვალებში ჩავიკარგე. ეს თქვა და პირზე ხელი აიფარა ეს როგორ წამომცდაო.
-ოჰოოო ქალბატონი ერთი ნახვით შეყვარებულია?
-ნუ სულელობ რა ანა უბრალოდ გამვლელი ვიღაც იყო დამინახა და შევეცოდე ალბათ ასეთ მდგომარეობაში რომ დამინახა და ოვიდა მეტი არაფერი!
-ჰო რავიციიიიიიი აბა..
რესტორანში შევიდნენ და მაგიდას მიუსხდნენ. ანა თვალებით ვიღაცას ეძებდა.
-ანუციუს საყვარელო ვის ეძებ??
-მე? მე არავის რასისულელეა ვისუნდა ვეძებდე მარი
-რავიცი მიშჩოს ხო არ ეძებ?
-ვამეეე ეგ იდიოტო რატო უნდა მოვძებნო? როგორ უსირხხვილოდ ჩამომართვა ხელი და მიყურებდა ხეპრე , გაუთლელი ხეპრე!!!
-ჩიტო გაები?
-ენას ამოგაცლი არაფერიც არგავები და ვაბშე აქ გასართობად ვართ!ჭიქა აწია ხელში და დალია ერთი ჭიქა ,ორი ჭიქა,სამი, ოთხი, ბოლოს რას აკეთებდა აღარ ახსოვს აი მარიამს კი ყველაფერი შესანიშნავად ახსოვს!
დილით თავის ტკივილმა გააღვიძა ქალბატონი ანა ძლივს აიზლაზნა ფეხზე და ლუკას გაძახა ნაბეღლავი მომიტანეო! ჰო მართლა ლუკა ანასთან ცხოვრობს დროებით სანამ მისი სახლის მშენებლბას დაასრულებენ. ლუკამ მიუტანა მინერალური წყალი და გავიდა. ანა წამოდგა აბანოში შევიდა და წყალი გადაივლო რაღაც უცნაურად გრძნობდა თავს მაგრამ მიზეზი არიცოდა . ჩაიცვა და წავიდა. ვისთან წავიდოდა თუ არა მის საყვარელ დაქალთან ისიც სახლში დახვდა რათქმაუნდა საზაფხულო არდადეგები იყო და დასვენებულები იყვნენ უნივერსიტეტიდან დროებით. კარზე დააკაკუნა მაგრამ რომ არავინ გააღო თავად გააღო მასაც ქონდა გასაღები რათქმაუნდა ყოველი შემთხვევისთვის. ოთახში შევიდა და მძინარე მარიამი დაინახა და საზარელმა ფიქრმა გაუელვა თავში.სამზარეულოში გაიძურწა,ბოთლი აავსო წყლით და მარიამ დაადგა თავზე ერთი,ორი ,სამი.
-ააააააააააააა ანა მოგკლავვვ!!
-აჰაჰაჰაჰაჰჰა არაფერი უჭირს საყვარელო!
-აუ კაი რა მცივა ეხლა.
-მოდი აქ ჩაგეხუტო.
-საზიზღარი ხარ ანა!
-ვიცი. აუ თავი მისკდება გუშინ რამოხდა არმახსოვს ვაბშე არაფერი სახლში ვინ მიმიყვანა?
-ჰმ მართლა არ გახსოვს?
-არა!
-სულ სულ არაფერი?
-არა მეთქი მარიამ!
-ჰო კარგი მოკლედ გეტყვი შენ კარგად რო გამოთვერი მერე ლუკა და მიშო დაბრუნდნენ შენ მიშოსთან მიდი და რაღაცებს ეუბნებოდი მერე უცებ მის მკლავებში აღმოჩნდი როგორც მიხვდი გაითიშე მერე მიშომ მიგიყვანა და დაგტოვა სახლში როგორც ვიცი.
-ჰააა? არააა!! არარსებობსსსსს! ვაიმე არა!
-კაი დამშვიდდი რაიყო გოგო რას ჩამწივი ამ დილაუთენია!
-მშვიდად ანა რამოხდა მერე იმ იდიოტმა თუ მიგიყვანა სახლში არაფერია!
-აი ეგრე რა.
-აუ მარუ წამო რა ჩემთან.
-კაი ჩავიცმევ და გავიდეთ მომწყინდა სახლში.
-ოკე გიცდი.
მარიმ ჩაიცვა და ანასთან წავიდნენ.სახლში ლუკა დახვდათ მარიამი მიესალმა და მისაღებისკენ აიღო გეზი, სავარძელში და ანას ეჭორავებოდა.
-მარ ყავა არგინდა?
-აუ კი მიდი რა მოადუღე.
-კაი მოვალ მალე.
ამ დროს კარზე ზარი იყო.
-აუ მარუსი მიდი რა გააღე კარი ნუ ამაყენებ.ლუკამ გამოძახა მარის სამზარეულოდან.
-კარი გააღო და მიშო დაინახა.
-პრივეთ მარი როგორ ხარ?
-კარგად მიშო შენ როგორ ხარ? შემო
-არამიშავს.
მიშო სამზარეულოსკენ წავიდა და გაიგონა ხმა რომელმაც გაგონებისთანავე მონუსხა.
-ბიძაშვილო გეკადრება შენ ეგეთი ხეპრე ძმაკაცი?
-ვის გულისხმობ ანუსი?
-ვის და იმ ხისთავიან მიშიკოს ვის ეხლა როგორ გაბედდ....
მიშო ამ ყველაფერს უსმენდა და ძარღვები დაეჭიმა! სწრაფად შეეჭრა სამზარეულოში ანას კი სიტყვა შუაზე გაუწყდა როცა დაინახა მომავალი მიშო. მისი მზერა დააიგნორა და იქაურობას გაეცალა.
მარიამი კარის დახურვას აპირებდა როცა ვიღაცამ ხელით გააჩერა კარები აიხედა და ენა ჩაუვარდა ისევ უყურებდა შავ, უფსკრულივით შავ თვალებს.ხმა ძლივს ამოიღო.
-შშ..შე.. .შენ? შენ აქ რა გინდა?
-არ შემომიშვებ ლამაზო?
- შემოდი ბიჭო რა კარებში დგახარ?! ამ დროს ლუკა მოვიდა
-რავიცი ტო ეს ლამაზმანი არ მიშვებს.
-რატო მარიკუნა გაგაბრაზა ალექსი ბიძიამ?
-ისაა .. არა უბრალოდ..
-კაი დაიკიდე , მიდი შემოო.
-ანააა,მარი მოდით ალექსანდრეს გაგაცნობთ
-ეს ალექსანდრე დევდარიანია ჩემი ძმა და მეგობარი გაიცანით. ესენი კი ჩემი იგივე დები ანა და მარი.
-სასიამოვნოა თქვა ანამ და სანდროს ხელი ჩამოართვა.
-ჩემთვისაც უპასუხა ალექსმა.
-მარუუ აქ ხარ?? შენ არ მიესალმები ალექს?
-აა, ჰო კიი მე სასიამოვნოა.
-მარიიი წამო ოთახში გამყევი რა.
-მოვდივარ.
-გოგოოოო ეს ის არა ? აქ რაუნდა ? ის მეორე ძმაკაცი ყოფილა ხო ? ვაიმე რამაგარია ხშირად ნახავ ხოლმე გამოჩნდა შენი პრინციც ჰეჰ!
-ვაიმე მე რავიცი ნუ ბოდიალობ რა რაღაცებს ანა!
-კაი გავიდეთ ეხლა სირცხილია.
-კაი წამო.
სანამ გოგოები ოთახში იყვნენ ალექსმა დროიხელთა და ლუკას კითხა.
-ვინა ეს გოგო?
-რა იყო სანდრიკო გაები ?
-ვამე რაშუაშია გეკითხები და ნურმალურად მიპასუხე!
-ნუ ასერიოზულებ რა ძმა!
-იტყვი თუ არა?
-მარიამ მაჭავარიანი,21წლის,მესამე კურსზეა, არჰყავს არავინ ანას გარდა, დაკმაყოფილდი ბატობო ალექსანდრე?
-როგორ თუ ანას გარდა არავინ?
-დიდი ამბავია და სიმართლე გითხრა არავისთან ლაპარაკობს ამის შესახებ გამონაკლისი არც მე ვარ.
ამ დროს გოგოები შევიდნენ ოთახში და მდივანზე დასკუპტნენ. მარიამი სანდროსკენ აპარებდა მზერას სანდრომ შენიშნა თუმცა არაფერი გაუკეთებია ადგა ბიჭებს რაღაც უთხრა და წავიდა. მარიამ თიტქოს რაღაც ჩაწყდა ასე უცებ რო წავიდა.რაღანაირად მოიწყინა და ანას უთხრა რო სახლში წასვლა უნდოდა ანამაც უარი არ უთხრა გააცილა და უკან დაბრუნდა.ამ დროს ლუკას ტელეფონი ამღერდა.
-ალოო.. ხოო .. კაი მოვალ მალე.. არა მოვალ ეხლავე.
-ბავშვებო არგაადგათ ფეხი აქიდან ნახევარ საათში დავბრუნდები! მიშოს თვალი ჩაუკრა და იქაურობას გაეცალა.
-ამ პირველყოფილთან ერთად რატო უნდა დავრჩე ჩემ სახლში შეიძლება გავიგო?????? მიაძახა ანამ მარა ლუკამ ყურადღება არმიაქცი.
-ჩაოოოოო.
-აჰა ესეიგი მე ვარ პირელყოფილი? მაგას შენ ამბობ ალქაჯო?
-ალქაჯო? ვინა ალქაჯი??? ენას ამოგაცლი.
-ენა ვისაც აქ ამოსაცლელი ეტყობა ზოგჯერ ბევრი არუნდა ილაპარაკო რაიცი ვინ გისმენს, თვალი ჩაუკრა და სამზარეულოში გავიდა.
ანამ როდესაც გაიაზრა თუ რაუთხრა მიშომ უკან გაეკიდა და სამზარეულოში შევარდა სადაც როგორც ჩანს მიშოს უკვე ევაჟკაცა და ფორთოხლის წვენი ძირს დაესხა.ანა ქოთქოთოთ მოდიოდა და სიტყვებს გზაში ისროდა.
-აუტანელი ხარ! ნამიოკებით მელაპარ....
სიტყვა გაუწყდა და ძირს გაშოტილი აღმოჩნდა რაზეც მიშომ გულიანად სიცილი დაიწყო.
-რაგაცინებს იდოტო?!! ვერ უყურებ როგორ ვარ? იქნებ იკადრო და ამაყენო?! მარა შენ ისე გონება ჩამორჩენილი ხარ მაგდენს სანამ მიხვდები საუკუნე გავა!
-აჰ როგორ არა თქვენო აღმატებულებავ ახლავე!
მიში ანასკენ წავიდა ის სულ დაავიწყდა რო ძირს წვენი ესხა თვითონაც ფეხი აუსრიალდა და ანას ზეოთან აღმოჩნდა და სულ გაჭყიტა ეს ერთო ციდა გოგო მის ქვეშ მოქცეული ფართხალებდა, ისე ახლოს იყვნენ ერთმანეთთან ანას მიშოს სუნთქვა ესმოდა მიშოს კი ანას გულის ცემა. ამდრო ლუკა შემოვარდა სამზარეულოში და ასე რო დაინახა სიცილი ატეხა გაბრაზებული ანა როგორღაც მიშოს ზემოდან მოექცა გაბრაზებულმა შეხედა, ბიძაშვილს დაუბღვირა თავის ოთახში გავარდა და აბანოში შევიდა .ოხ როგორ ეშლებოდა ნერვები ამ იდიოტ ბიჭზე და რატო თვითონაც ვერ ხვდებოდა.
მარიამი კი სახლისკენ ბილიკებს ფეხით მიუყვებოდა.ფიქრობდა ისევ და ისევ ფიქრობდა ,მაგრამ ამჯერად ფიქრობდა სანდროზე რომელიც ისე ჩაუვარდა გულში ვერც გაიგო როგორ, როდის, ან რატომ მოხდა ასე ,თითქოს ამ სამყაროს მოწყვეტილი იყო მაგრამ მაინც გრძნობდა დაჟინებულ მზერას რომელიც ზურგს უწვავდა, რამოდენიმეჯერ გაიხედა კიდეც უკან მაგრამ ვერავინ დაინახა იფიქრა მელანდებაო და გზა გააგრძელა.
დღეები გადიოდა.ისეთი არაფერი მომხდარა დღემდე. დილას მარის ტელეფონმა დარეკა.ნამძინარევი ხმით უპასუხა.
-ალო, გისმენთ!
-მარო როგორ ხარ გოგო?
-ვა ბელს კარგად შენ როგორ ხარ? ჩამოდი? როგორ დაისვენე?
-კი ჩამოვედი. აბა რა დღეა დღეს?
-დღეს.. მოიცა არარსებობს როგორ დამავიწყდა გილოცავ ჩემოლამაზო გოგო!
-მადლობა მარო! იცოდე ანას ხელს მოკიდებ და საღამოს ვგუგუნობთ ბოლომდე ყველაა!
-აუუუ კაი რააა!
-წავედი მე ანას დაურეკავ და ვეტყვი თორე შენ ისე წამომსვლელი არ ხარ! ზარმაცოოო
-ოჰოჰჰ.
გაუთიშა და ცოტახანში ანა შემოვარდა ქარბორბალასავით ოთახში.
-აბააააა რომელ კაბას იცმევ მარუსი? ამას თუ ამას?კარადასთან იდგა და კაბებს ხელით ანახებდა.
-გიჟი ხარ რა.
-ვიცი სიცოცხლე. აბა რომელი?
-სულერთია.
-კარგი ხო მე აგირჩევ . მერე ჩემთან გავიაროთ და მეც ჩავიცმევ აბა ასე ხო არ წამოვალ . დაიხედა მოკლე შორტზე, ბრეტელებიან მაიკაზე და კეტებზე და გაიკრიჭა.
მარიამმა მუხლს აცდენილი ლურჯი კაბა მოირგო, მკერდი ლამაზად იმზირებოდა, როგორც ჩვევია მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა, თმები ბოლოში ოდნავ დაიხვია და გაიშალა , ფეხზე კრემისფერი მაღლები მოირგო და ამავე ფერის ჩანთა დაიკავა. ანა გაბრწყინებული უყურებდა.
-რალამაზი მყავხარ მარ!
-არა საჭირო ეს კომპლიმენტები ხოიცი არმიყვარს ქალო.
-ხოკაი წავიდეთ ეხლა ჩემთან მეც გამოვიპრანჭო.
-კაი წამო გავიდეთ.
ანასთან ავიდნენ მარა სახლში არავინ იყო.
-ლუკა გასულია ალბათ.
ანას ოთახისკენ წავიდნენ, ანა კარადასთან მივიდა და დიდიხნია ძებნის შემდეგ ამოარჩა ჩასაცმელი.თეთრი წინ ამოღებული კაბა ჩაიცვა საიდანაც ნათლად ჩანდა ორი ბურთი, ფეხზე ატმისფერი მაღლები მოირგო , თმები გაიშალა , ჩანთა ასევე ატმისფერი ფერის აიღო.მართლაც ანგელოზზ გავდა. ჩაჯდნენ ანას ბრაბუსში,გზად მაღაზიაში შეიარეს ანაბელს საჩუქარი უყიდეს და რესტორანში წავიდნენ.იქ მისულებს სხვა მათი კურსელებიც დახვდათ. ( ანაბელი ანას და მარის კურსელია) ერთმანეთი ნახეს და წავიდა ქეიფი. მარიამი ნაცნობ მზერას გრძნობდა მაგრამ ვერ გაეგო ვის ეკუთნოდა ეს მზერა. ხვდებოდა მარა არუნდა დაჯერება რო აქიყო ისიც უბრალოდ მისი წარმოსახვა ეგონა, იფიქრა გარეთ გავალ ჰაერზე გამოვფხიზლდებიო და აივანზე გავიდა ცოტახანი იდგა და ღრმად სუნთქავდა მალე ისევ იგრძნო მზერა შეეშინდა შეტრიალება იდგა და მოვლენების განვითარებას ელოდა , მის ყელთან სუნთქვის ხმა ესმოდა თვალები დახუჭა და გამოფხიზლება ცადა დიახ არმოგესმათ გამოფხიზლება რადგან თავი სიზმარში ეგონა რაიცოდა რა შარში იყო. ალექსანდრემ სხეული ხელის ნახი მოძრაობით მისკენ შემოაბრუნდა და გულზე მიიკრა მარიამმა აზროვნების უნარი დაკარგა ეს ხომ მისთვის უცხო იყო არავისთვის მოუცია მასთან ასე ახლოს მისვლის უფლება ეხლა კი ყველაფერი თავდაყირა დადგა . ალექსანდრემ ნელ-ნელა სხეული უკან დააჩოჩა ჯიქურ უყურებდა ლურჯ თვალებში და მისკენ მიიწევდა მარიამს უნდოდა იქაურობას გაცლოდა მაგარ ვერ მიდიოდა რაღაც ძალა აჩერებდა, უეცრად ტუჩებზე იგრძნო შეხება. ალექსმა ნელა შეახო მისი ტუჩები მარიამის ტუჩებს და მოშორდა.
-შენ ალექსანდრე დევდარიანის გოგოხარ და იქნები სიკვდილამდე დაიმახსოვრე!
უთხრა და იქაურობას გაეცალა , მარიამმა ვერაფერი გაიგო რახდებოდა მის თავს, იდგა ერთ ადგილას გაშეშებული და ჰორიზონტს გასცქეროდა . ალექსანდრე დევდარიანმა პირველი კოცნა მოპარა! ჰო ასე მეამიტურად მიისაკუთრა ისე რომ მარიამისთვის არც უკითხია! მარიამი დიდხანს იდგებოდა ასე მაგრამ შევიცდა და დარბაზში დაბრუნდა, ანას ეძბდა მაგრამ ვერ ნახა, ანაბელს დაემშვიდობა და სახლში წავიდა. აიი ანა კი რატო ვერ ნახა ეს უკვე სხვა საქმეა.
მარიამი აივანზე რომ გავიდა ანასთან მისი კურსელი ლაშა მივიდა რომელსაც დიდიხანია უკვე ანა მოწონს და ცეკვაც თხოვა ანაც დათანხმდა რას ვკარგავ ასე ვიჯდე გავერთობიო და წაყვა. მაგრამ მალევე თავი დაიწყევლა რო საერთოდ ადგა ლაშა უხერხულად დააცოცებდა მის სხეულზე ხელებს ეს არ სიამოვნებდა მაგრამ როგორც კი მიშო დაინახა რომელსაც ძარღვები დასკდომაზე ქონდა და ისეთი მზერით უყურებდა გეგონებოდათ მოკლავდა ამ ანგელოზ გოგოსო. მის გასამწარებლად აყვა ანაც ლაშას ცეკვის ბოლოს მხურვალედ აკოცა ლოყაზე და იქაურობას გაეცალა. საპირფარეშოში შევიდა და ფიქრობდა ოჰოჰ როგორ გავამწარე როგორ მიყურებდა ის პირველყოფილიო!! და ამდროს კარები ჩამოაგდეს რასაცქვია, მიშო შემოვარდა და გაავებული უყურებდა ანას.
-რაგინდა გოგო გინდა გამაგიჟო?
-უკაცრავად? შენ რატო უნდა გაგაგიჟო ? ვინ ხარ ვაბშე რო გაგაგიჟო?
-ენას ნუ მიტლიკინებ ლაწირაკო! მიწას არ აცილებულხარ!გსიამოვნებდა ის *ირი ხელებს რო გიფათურებდა?
-არავინაც არ მიფათურებდა ხელებს! და ლაშაზე წესიერად ილაპარაკე მშვენიერი ბიჭია!!ძალიანაც მომწონს!
-ჰო არა?
-დიახ!
-მაშინ ვნახოთ!
-რა უნდა ვნახ...
ვეღარ მოახერხა რამის თქმა მიშო დააცხრა ტუჩებზე .იქვე შემოსვა,ანაბელი კოცნაში აყვა. მიშო მოწყდა მის ტუჩებს და ირონიული მზერით უთხრა.
-ლაშა მოგწონს არა? ნეტა შენმა ლაშიკომ ასეთი კოცნა თუ იცის! უთხრა და იქაურობას გაეცალა .აი ანა კი დატოვა გაოგნებული და ამას დამატებული პირველი კოცნაც მოპარა ამ პირველფოფილმა. სწრაფად დატოვა შენობა სახლში წავიდა და დაიძინა.
დილით თავის ტკივილმა გააღვიძა ქალბატონი ანა. ოთახიდან პენუარით გავიდა რომელიც ლანდავდა, თან ლუკას უძახოდა.
-აუ ლუციუს მინერალური წყალი მინდა თავი მისკდება მომე რა.
-რას სვამდი მერე მაგდენს?
-აუუ არდაიწყო ეხლა რა.
ჯერ კიდევ თვალებდახუჭული მიდიოდა, ლუკას კალთაში მოკალათდა და თმებზე დაუწყო თამაში.
-ხელი გააჩერე გოგო.
-ოო მოიცა რა.
-რაგჭირს შენ?
-არაფერი რაუნდა მჭირდეს? შენ ჭირვება ნახე ის პირველყოფილი, უსირცხვილო, ხეპრე რო დავინახო სადმე, ჩემი ხელით მოვკლავ!
-ჩემზე ხო არ საუბრობ ალქაჯო?
როგორც ეს გაიგონა ფეხზე წამოდგა და თვალები ჭყიტა. მიშო დაინახა რომელიც მის წინ სავარძელში მოკალათებულოყო და ირონიულად უყურებდა.მისი ნათქვამი დააიგნორა და ლუკას მიუბრუნდა.
-ლუკა შეუძლება გავიგო ამ დილაუთენია ამ არსებას რა უნდა ჩემს სახლში? იქნება ტიტველს მინდა სიარული!
-რაღა გაკლია! მიშომ უპასუხა ირონიით.
-როგორ თუ რაღა მაკლია? ეს თქვა და დაიხედა ტანზე და ლოყები აუწითლდა.ორივეს გაბრაზებული მზერა ესროლა.
-წავედი მე ჩემ სახლში ვეღარ გავჩერებულვარ ჩემ მეორე სახლში წავალ!
-ჰო ჰო მიდი მასე წადი და როგორ მიხვალ სახლამდე ვნახავ მეტიჩარავ!
-უზდელი ხარ!!!!!!
ანა ოთახში შევიდა და ცოფებს ყრიდა. უცებ ცაიცვა და სახლიდან შეუმჩნევლად გავიდა. მარიამთან წავიდა მისი მეორე სახლი იქ იყო.
მარიამი კი ამ დროს ახალი ამდგარი იყო და გუშინდელზე ფიქრობდა,ძაანაც ბრაზობდა და ნერვები ეშლებოდა მის უსუსურობაზე როგორ ვერ შეწწინააღმდეგა, ამ ფიქრებში იყო როცა ზარის ხმა გაიგონა. წამოდგა და კარი გააღო რათქმაუნდა იცოდა მისი გიჟი გოგო იქნებოდა. ანა მივარდა და ჩაეხუტა.
-რაიყო გოგო ნუ გამჭყლინტე. როცა ცუდად ხარ მაშინ მეხუტები ასე რამოხდა?
-მე არც კი ვიცი საიდან დავიწყო მარრ.
-შენ კი არა მე საიდან დავიწყო.
-შენ? რა შენ საიდან დაიწყო ? რამოხდა? ხო მშვიდობაა?
-კი.
-მითხარი და გეტყვი.
-არა ჯერ შენ მითხარი.
-აუ არა ჯერ შენ.
-ოოო.
-მიშომ მაკოცა..
-ალექსანდრემ მაკოცა..
ორივემ ერთად თქვეს და ერთმანეთის გაკვირვებულ სახეებისთვის რო შეგეხედათ გულიანათ გაცინებდით .
-რააააააააა???! ორივემ ერთად წამოიყვირა.
შემდეგ ამბაბი გაცვალეს და ცოტა დამშვიდნენ.
-წამო ჩვენ საყვარელ კაფეში დავჯდეთ . არმოგწყინდა სახლში?
-კი წამო.
მარიმაც ჩაიცვა და კაფეში ჩავიდნენ.უკვე პიკი იყო იქ მისულევბს ალექსანდრე და მიშო რო დახვდათ ვიღაც ვულგარულად გამოწყობილ გოგოჩკებთან.მარიამა ისე მოეშალა ნერვები ალექსანდრესთის ცხვირ პირის გაერთიანება მოუნდა თან ფიქრობდა."რა სულელი ხარ მარიამ აბა რა გეგობა რადგან გაკოცა და ერთი ორი სიტყვა მოგიგდო მთვრალზე შენი მონა მორჩილი გახდებოდა? არა არმაინტერესებს საერთოდ მიდი არსებობა , ჩემ შავ-თეთრ ცხოვრებაში მისი ადგილი არცა ვსიო მორჩა".!
-მარიამ რავქნათ?
-რაუნდა ვქნათ ანა მშიშრებივით წავიდეთ? დაიკიდე დააიგნო რო აქ არიან და თავიანთ არსებობაშიც ეჭვი შეეპარებათ მალე.
-დაბრუნდა ჩემი მარიამი.
-გეყოს დავჯდეთ.
ყავა და ალუბლის ნამცხვარი შეუკვეთა მარიამმა, ანამ ატმის. მიირთმევდნენ თან რაღაცაზე საუბრობდნენ და ხმამაღლა კისკისობდნენ.ისევ გრძნობდა მზერას, მისი ვინაობაც იცოდა რათქმაუნდა.
ალექსანდრემ სიცილის ხმა გაიგონა და
სისხლი გაეყინდა როცა მარიამი დაინახა. აქ მის ნახვას არ ელოდა. მიშოს რაღაც გადაუჩურჩულა და გოგოებთან ერთად გავიდნენ.ანამ მშვენივრად დაინახა როგორ წავიდნენ მიშომ არც გამოხედა იქით აიგორებდა.ამაზე კიდე ნერვები მოეშალა და დამშვიდებას ცდილობდა.
1კვირაში უნივერსიტეტი იწყებოდა.მარიამსაც და ანასაც საფიქრელად ბევრი დრო აღარ დარჩებოდა.
-მარუუ ხვალ არ წავიდეთ საშოპინგოთ?
-რავი წავიდეთ, მაქ კიდე ცოტა დანაზოგი მეყოფა.
-რაებს ლაპარაკობ გოგო აგერ არვარ თუ რამე?
-არა ანა!
-კარგი ხო. აგრძელებ ისევე მუშაობას იმ ბარში?
-ჰო აბა რავქნა სხვა გზა არმაქ.
-არმმწონს ეგ ადგილი.
-არც მე.
ერთმანეთი გადაკოცნეს და სახლებში წავიდნენ.
მეორე დღეს მარიმ კარგ ხასიათზე გაიღვიძა და ანას დაურეკა.
-ანუუ გამო ჩემთან ხო თქვი საშოპინგოთ წავიდეთო.
-მარი შენ ხარ?
-კიი მევარ და დროზე ადექი და მოდი ჩემთან! მალეეეე
-მოვდივარ.
10წუთში ანაც გამოვიდა და მარის გაუარა და წავიდნენ საშოპინგოთ.როცა მაღაზიაში შევიდნენ და მარი ფერადი ტანსაცმლისკენ გაემართა ანას გაოცება უნდა გენახათ თითქმის ყბა ჩამოუვარდა.
-მარი ნამდვილად შენ ხარ?
-კი უბრალოდ გადავწყვიტე შევცვალო ჩემი ცხოვრება, ბევრი ვიფიქრე და ჩემებს ჩემი ასე ცხოვრება არგაუხარდებოდათ.
-მაგას გიძახი 3წელია და ეხლა ჩაწვდი მაგის აზრს?
-ჯობს გვიან ვიდრე არასდროს.
ბევრი რაღაცეები იყიდეს და სახლებში წავიდნენ.
1კვირა თვალის დახამხამებაში გავიდა.ესეც ასე წავიდნენ უნივერსიტეტში ისეთი არაფერი მომხდარა ლექციებს დაესწრო მარიამი , შემდენ ანას დაემშვჯდობა სახლში წავიდა და ცოტა იმეცადინა, წყალი გადაივლო, დაისვენა და საღამოსკენ სახლიდან გავიდა.
ღამის კლუბში მუშაობდა მიმტანად. ფული ხო ჭირდებოდა , სხვა სამსახური ვერ იშოვა და დროებით ამასაც ჯერდებოდა. ასე გრძელდებოდა მისი ცხოვრება , ისეთი არაფერი ხდებოდა .
ერთდღეს როცა სამსახურში წავიდა, უფროსმა გააფრთხილა დღეს განსაკუთრებული სტუმარი გვყავს კარგად მლემსახურე არ უყვარს რო ალოდინებენო. მარიამიც გაემართა მისი მაგიდისენ შეკვეთა მიქონდა. ბიჭი ზურგით იჯდა გოგოებში ამიტომ რათქმაუნდა სახეზე ვერ უყურებდა.შეკვეთა მიიტენა.
-ინებეთ.
ბიჭმა თავი აწია და ისევ ჩაიკარგა მარიამი მის შავ თვალებში. როგორ უნდოდა ეხლა იქიდან გამქრალიყო ან მიწა გასკდომოდა და შიგ ჩაეტენა. იმწამსვე ირონიულ მზერას სეხედა რომლითაც ალექსანდრეს თვალები უმზერდნენ. ალექსანდრეს ძაან გაუკვირდა მისი იქ ყოფნა მაგრამ მისი ფიქრები დააიგნორა.ამ დროს გამაღიზიანებელი ხმა გაიგონა მარიამმა.
-სანნნნ რას უყურებ ამ *ახპას? როცა მე გყავარ გვერდით.
-ტასო გაჩუმდი!
მარიამი უხმოდ გაეცალა იქაურობას და საფირფარეშოში შევიდა და ცრემლები წასკდა. რატო აქ ასეთი ცხოვრება ხო შეიძლებოდა სხვებივით ეცხოვრა მია მშობლებთან საყვარელ ძამიკოსთან ერთად უზრუნველად, ხო არ დაჭირდებოდა აქ მუშაუბა და დამცირების ატანა. წრემლები მოიწმინდა და გარეთ გავიდა. მკვრივ სხეულს შეეჯახა აზედა და ალექსანდრე შერჩა ხელში არაფერი უთქვია ისე გაეცალა იქაურობას. აი ალექსს კი ძარღვები დაეჭიმა , მართალია სიბნელი იყო მარა მისი ჩაწითლებული თვალები მხედველობიდან არ გამორჩენია და კიდევ ერთხელ შეძულდა მისი თავი. სასწრაფოდ დატოვა იქაურობა.
სამსახურიდან გვიან მოუწია გამოსვლა, ტაქსი აღარ მოძრაობდა უკვე, ანასთანაც აღარ დარეკა ფეხით წავალ არ გავაღვიძებო. დაჟინებული მზერა იგრძნო, მაგრამ ეს არ იყო სანდროს. ვიღაც ხელზე შეეხო და უხეშად შეაბრუნა . მასში ვიღაც უცხო მამაკაცი რომ ამლიცნო თან მთვრალი ცოტა არ იყოს შეეშინდა.
სანდრომ დაინახა მარიამი სამსახურიდან რო გავიდა დაუკან გაყვა როცა დაინახა რომ ვიღაც ნაბი*ვარი ძალით კოცნას ცდილობდა მისი ფერიისთვის , ხო მისი ფერიისთვის ,მარი მისად მაშინ ჩათვალა როცა პირველად დაინახა აივანზე კუთხეში მობუზული. მივარდაა და უმოწყალოდ ურტყამდა მუშტებს ერთი ორჯერ მასაც მოხვდა. მარიამი აზრზე ვერ მოდიოდა ჯერ რახდებოდა. სანდროს ტუჩი და წარბი ქონდა გახეული და სისხლი მოდიოდა ,ხელები სულ გადატყაული ქონდა. შეეშინდა ხელი მოკიდა და სახლისკენ წაიყვანა.ის ლეში კი იქ დატოვეს.
-ხმა არგავიგო.
სახლში შევარდა რაც ჭირდებოდა აიღო , მისაღებში გავარდა და სანდროს ჭრილობები დაუმუშავა.მხოლოდ ეხლა ამოიღო ხმა ალექსანდრემ.
-მადლობის მაგიერია ეს?
-ინფექცია შეგეჭრებოდა. მოკლედ მოუჭრა.
-ყველა ასე ამოგყავს სახლში ვისაც გალახულს დაინახავ?
-არა!
-საიდან იცი ამდენი?
-მე უბრალოდ არაფერი დაივიწყე!
-თქვი.
-უბრალოდ ბავშვობაში ძაან მინდოდა ექიმობა.ალექსანდრე დაიფიცებდა რო მის თვალებში დიდი ტკივილი და სევდა დაინახა , მაგრამ მისი მიზეზი არიცოდა . თვალები აუცრემლიანდა მაგრამ ცრემლებს უფლება არმიცა გარეთ გამოსულიყვნენ!
-მერე ?რამოხდა?
-არაფერი ზოგჯერ ისე არხდება როგორც ჩვენ გვინდა! ისევ შეეცვალა გამომეტყველება.
წახვალ? თუმცა რას გეუბნები ასე სად უნდა წახვიდე ძლივს დადიხარ. მდივანზე საწოლი გაუშალა და თვითობ თავის ოთახში წავიდა როცა ხმა გაიგო.
-ტკბილი ძილი ფერია.
-ძილინების სანდრო!
მარიამს ბევრი ფიქრის შემდეგ ჩაეძინა, დილას გაეღიძა წამოდგა და მისაღებში გავიდა , სანდრო არსად ჩანდა , გული დაწყდა ასე გაუფრთხილებლად რო წავიდა .ლოგინიც აელაგებინა ,მისი იქ ყოფნის კვალი არაფერს ეტყობოდა მათრობელა სუნამოს გარდა რომელიც გამეფებულიყო.
ალექსანდრეს დილას ადრე გაეღვიძა მარიამს დახედა გაეღიმა მის ძილზე , საბანი გადააფარა შუბლზე აკოცა და სახლი დატოვა.
ანასთან ყველაფერი თავდაყირა იყო. ერთ დღეს უნივერსიტეტიდან გამოვიდა და გზად ლაშა შეხვდა.
-ანა როგორ ხარ?
-კარგად ლაშიკო შენ?
-არამიშავს, გცალია? წამო კაფეში წავიდეთ.
-კაი მაინც მეზარებოდა სახლში წასვლა.
ერთად გავიდნენ უნივერსიტეტიდან და ჰოპ გჯერათ სასწაულების?მიშომ ჩაიარა მანქანით იქვე და უცებ დაინახა ლაშა და ანა. ძარღვები დაებერა, გულში ფიქრობდა ეს გოგო გამაგიჟებს კიდე ამ *ირ ბიჭთან რაუნდაო. დაინახა რო ფეხით მიდიოდნენ დააინტერესა სად მიყვებოდა ქალბატონი და უკან გაყვა.რო დაინახა კაფეში დაჯდნენ ამაზე კიდე სულ აენთო უცდიდა მოვლენების განვითარებას და უყურებდა როგორ კისკისობდა ანა, ამასზე სულ გადაირია მოუნდა მისულიყო და გვერდები მიენაყა ლაშასთვის მაგრამ რას იტყოდა მერე? ცოცხალი თავით არ აღიარებდა რო ანას მიმართ რაღაც გრძნობა აქ,ამიტო იცდიდა.
ლაშას ტელეფონმა დარეკა ანას ბოდიში მოუხადა და კაფე დატოვა. ანა ცოტახანი იჯდა მერე ადგა და კაფიდან გამოვიდა, სახლისკენ ფეხით წავიდა, რატომღაც გრძნობდა რო უკან ვიღაც მოყვებოდა , შავი მაქანა დაინახა როელსაც დაბურული ფანჯრები ქონდა ამიტომ ვერ დაინახა შიგნით მჯდომი, ცოტა არ იყოს შეეშინდა.მანქანამ ფეხებთან გაუჩერა და ფანჯარა ჩამოწია , აი მიშო რო დაინახა იქ გადაეკეტა.
-ვააა!! პირველყოფილებს ფეხით სიარული არ ეკადრება?!!
-ენა დაიმოკლე ან მე დაგიმოკლებ! ჩაჯექი!
-გამაგებიე მე რატო უნდა ჩავჯდე შენ მანქანაში?
-ჩაჯექი მეთქი! რაგინდოდა იმ *ირთან ერთად? ვეღარ მოთოკა ნერვები და კითხა.
-რაშენი საქმეა?????! მომშორდი ვაბშე იდიოტო გაიარე!
-ან ნებითა შენითა ჩაჯდები ან ძალითა ჩემითა!
-როგორ იზამ მაგას ძაან მაინტერესებს!
-რაპრობლემაა.
მიშო მანქანიდან გადმოვიდა ანასკენ მიიწევდა ანამ ვერ გაიგო რასაკეთებდა, მიშომ ხელი მოკიდა მხარზე გადაიდო და მანქანისკენ წაიყვანა. ანა ხელებს ურტყამდა.
-გამიშვი მხეცო!
-ალქაჯო ენას ნუ ატლიკინებ!
მანქანაში ჩასვა და კარებები ჩაკეტა!ანა დიდხანს წიოდა კარი გამიღე, გამიშვი მომკლავს ლუკა რო ვერ მნახავსო მარა მიშოს ყურადღება არ მიუქცევია მისთვის,მალე დაიღალა ამდენი ყვირილ-წივილით და ჩაეძინა.რო გაიღვიძა ფანჯრიდან გაიხედა და გაგიჟდა, ისევე ყვირილი მორთო!
-ვაიმეეეეე გაგიჟდი შენ? ეს ეს რა არის? ჩვენ რაჭაში ვართ?????
-კი.ურეაქციოდ უპასუხა.
-რაგვინდა აქ? ძლივს ინარჩუნებდა ხმის ტემბრს რო არ ეყვირა.
-მოგიტაცე.ისევ ურეაქციოდ უპასუხა.
აი აქ კი გაგიჟდა ჩვენი ანიშა.
-რასქვია მომიტაცე??! შენ შენი თავი ვინ გგონია? ლუკას რას ეტყვი ძაან მაინტერესებს!
-იცის ლუკამ.
-რააააა?
-რაც გაიგონე. ენა ეხლა თავი მისკდება ისედაც მთელი დღეა წივი.
ანამ აღარ იცოდა რა ექნა მოწონდა მიშოსთან ერთად ყოფნა მეტიც მიშოც მოწონდა მაგრამ არ აღიარებდა არაფრის დიდებით.მანქანიდან ჩამოვიდა.ძალიან ლამაზი იყო იქაურობა.სახლში შევიდნენ ,კარგად მოწყობილი სახლი იყო.
-ვის სახლში ვართ?
-ჩემია.
ერთ-ერთ ოთახში ავიდა და საწოლზე დაწვა ფიქრობა , ყველაფერზე და მაინც მიშოსთან მიდიოდა ფიქრებით.არასოდეს არავინ ყვარებია, მეტიც სიყვარული ბანალურ რამედ მიაჩნდა, სხვა რო ისტერიკებში იყო არიკა შეყვარებულს დავშორდიო ხელს აუქნევდა ერთი მოგცლიაო, ეხლა კი თვითონ გაება მახეში მიშოს რო უყურებდა უნდოდა გაქცეულიყო ჩეხუტებოდა,მაგრამ რა არის ეს სიამაყე! აღარ იცოდა რა ექნა ან ეხლა აქ რას აკეთებდა? ან რატო წამოყვა ასე მარტივად? იქნებ მანიაკია ? მაგრამ
მაინც ენდობოდა ყველაზე და ყველაფერზე მეტად. მიშომ დააკაკუნა კარებზე ჩამოდი ვჭამოთო. გავიდა და დაბღვერილი უყურებდა მიშოს იმის მიუხედავად რომ სხვას ფიქრობდა. მერე დასაძინებლად წავიდა.
ორი დღე გავიდა სულ კბენდნენ და ჩხუბობდნენ. მესამე დღეს რო გაიღვიძა ჩხუბის ხმა შემოესმა უცებ ადგა და ძირს ჩავიდა. მოჩხუბარის ხმაში ლუკა რო ამოიცნო სულ გაგიჟდა მან ხო იცოდა მიშოს რო ყავდა წამოყვანილი და არაფერი გააკეტა იფიქრა მივარდები ეხლა და არვიცი რას უზამ ჩემი ამ იდიოტთან დატოვებისთვისო მაგრამ გაჩერდა, იქვე კარებთან აიტუზა და მათ საუბარს მოუსმინა.
-შენ ბიჭო *იგ ხო არ გაქ?? არმითხარი ერთო დღე წავიყვანო. ყვიროდა ლუკა.
-აუ რამოხდა ახლა რაგაბღავლებს დაიქცა ქვეყანა?
-რა რამოხდა გაგიჟდნენ ანას მშობლები სადააო რა მეთქვა ძმაკაცს გავატანე რაჭაში 1დღით იქნება დაკეროს და არგამოუშვა თქო ??! სულ გარეკე!
-აუ ნუ ა*რაკებ ახლა რაა!!
-ხმა! რატო არ გამოუშვი ვიცი აქ ისტერიკებს ატეხავდა? როგორ გაძელით ერთად? შეეშვი ხო უყურებ რო არუნდა შენთან.
-ვერ შევეშვები!!!
-მშვენივრადაც შეეშვები!
-არშემიძლია ძმაო არა!
-რატო არ შეგიძლია??
-მიყვარს!!! რავქნა შემიყვარდა ეგ ალქაჯი არსება და ვერ ვსუნთქავ უმისოდ რო ვფიქრობ რო სხვასთან იქნევა აი იმ *სირ ლაშასთან სისხლი მეყინება მარტო ჩემი მინდა იყოს!
-ბევრი მოგდომია! კაი ძმა მენ გვერდში ვარ მარა იცოდე როგორც რამე არ მომეწონება ცხვირ-პირს გაგიერთიანებ! ჩემ გოგოს არ აწყენიო!
-იქეთ ვაწყენიებ ვინც ანას აწყენიებს!
-კაიიიი ეხლა აუ სანდრიჩკას დაურეკოთ ჩამოვიდეს გავერთობით, ანასაც ვეტყვი მარიკუნას უთხრას. გაბრაზებული იქნება ჩემზე წავალ ვეტყვი იქნება შემოვირიგო.
ანას ეს ყველაფერი ესმოდა და ყურებს არ უჯერებდა. ოთახში ავარდა და მარის დაურეკა.თან ისიც ხო იცოდა ალექსანდრე რო ჩამოვიდოდა.
-მარრრრრრრრრ
-რაიყო გოგო სად დაიკარგე ხოა მშვიდობა? ლუკამ კი მითხრა რაჭაშიაო მარა რხდება?
-ვაიმე არმკითხო რაც გინდა ქენი გაენთავისუფლე სამსახურიდან და ჩემთან გაჩნდი ძაან მჭირდები!!!
-ხო არგაგიჟდი? მარტო სად წამოვიდე?
-აუუ ბელსი წამოიყვანეე რა თან ლუციუსს გავაცნოთ იქნება ეშველოს რამე! ძაან კი ვარ გაბრაზებული მარა.
-ვინაა მანდ კიდე?
-ლუკა და ის პირველყოფილი.
-ჰოო კაი ვეტყვი.
ლუკა ანასთან ავიდა.ანა ხმას არ ცემდა.
-ახლოს არხვიდე! მე ბიძაშვილი აღარ მყავს ძმაკაცში გამცვალა!
-კარგი რა ანუუსი გეყოს ეხლა მიდი მარის დაურეკე ჩამოვიდეს აქ.
-მადლობა უკვე დაურეკე! გადი ოთახიდან.
ლუკამ ხელი ჩაიქნია და გავიდა.
მარიმ ანაბელს დაურეკა და წამოსვლაზე დაითანხმდა.ანაბელის მანქანით წავიდნენ რადგან მარიამს მანქანა არყავდა. სანამ ისინი გზაში იყვნენ ალექსანდრე ჩავიდა რაჭაში უკვე. ცოტახანში მარი და ანაბელიც მივიდა.
ანა,ლუკა,მიშო და ალექსანდრე ეზოში იჯდნენ როცა ჭიშკარში ორი ანგელოზი შემოვიდა.
მარიამი თავდახრილი მოდიოდა და ალექსანდრე არდაუნახია აი სანდრომ კი მარი რო დაუნახა სიხაულისგან გაგიჟდა მარა იჯდა ჩვეულებრივი ფეხებზე გამომეტყველებით,აი მარიმ რო თავი აწია და შავ თვალებს წააწყდა ანას ფიქრებში კლავდა უკვე რო არ უთხრა მისი აქ ყოფნის ამბავი.
ლუკამ გაიხედა და მეორე გოგო ვერ იცნო როგორც კი შეხედა მოეწონა, გოგოები პირდაპირ ანასკენ წავიდნენ და მოეხვიენ.
-ბიჭებო გაიცანით ჩვენი მესამე და ანაბელი.
-სასიამოვნოა .ლუკა წამოიჭრა და მიესალმა ანაბელს.
-ჩემთვისაც. ჩაილაპარაკა ანაბელმა.
მოკლედ ერთმანეთი გაიცვნეს და გოგოები სახლში შევიდნენ.
-ააააააა არაფერი მესროლო მარ! ხოიცი როგორ მიყვარხარ!
-მომშორდი! ვერ გიტან ეს როგორ გამიკეტე?? აქ რაუნდა იმ ვირს?
-ბიჭებმა დაპტიჟეს რაჩემი ბრალია.
-კარგი როგორმე ავიტან.
-ანუუ ის ბიჭი შენი ვინა? მორცხვადკითხა ანაბელმა ანას.
-ჩემი შეყვარებულია არიცოდი? რატო მახსოვდა რო გიტხარი?ანამ მარიამს თვალი ჩაუკრა.
-აა შენი შეყვარებული ხო მე არვიცოდი.
-რაიყო გოგო ნუ გაფშიკავ ფეხებს ჩემი ბიძაშვილია. გაგირიგებ თუ გინდა.
-ვაიმე ისე გკითხე.
-ისე მკითხა.
-გეყოს ანა.
ბიჭები ეზოში ისხდნენ.
-აქამდე რატო არვიცნობდი ნეტა ანაბელს?
-ჩვენ რავიცით ტოო.
-კაი წამო შევიდეთ.
სახლში შევიდნენ. გოგოები სამზარეულოში ფუსფუსებდნენ. საჭმელი მოამზადეს და დასხდნენ. მიშო და ანა ერთმანეთს უბღვერდნენ,ანაბელი ლუკასკენ აპარებდა თვალებს, აი მარიამი
კი ისე აიგნორებდა ალექსანდრეს რო სანდრო ფიქრობდა ნეტა მართლა აქ ხო ვზივარო.
ანას ერთი სული ქონდა როდის ავიდოდნენ ოთახში რათა გოგოებისთვის ყველაფერი მოეყოლა. მაგიდა მიალაგეს და ანას ოთახში ავიდნენ. ანამ ყველაფერი მოუყვა აქ ჩამოსვლიდნა ბოლოს ლუკასი და მიშოს საუბრის ჩათვლით. ბელსი და მარი გაკვირვებულები უყურებდნენ.
-ვახ რა სიძე მყავს!!! მარის შემოკივლა.
-ჰო კაი ბიჭია მიშო.დაეთანხმა ანაბელი.
-სიძე არა კვახი! ნუგადაირიეთ! იმ ხისთავიანს რადგან უყვარვარ ეგ იმას არ ნიშნავს რომ მეც მიყვარს.
-ვის ატყუებ ნეტა?
-არც არავის!
ოთახებში გადანაწილდნენ და დაიძინეს.
მარის დილით ადრე გაეღვიძა, იფიქრა არავინ იქნება ამდგარიო და მოკლე ღამის პიჟამოებით ჩავიდა ქვემოთ, იქ კი....
ალექსანდრეს შეასკდა და ძირს მოადინა ზღართანი. ფეხი ცუდად გადაუბრუნდა ერთი საცოდავად დაიკნავლა.სანდრო მივარდა უცებ და წამოყენება ცადა.
-მარიამ კარგად ხარ?
-ხელი გამიშვი ჩემით!
-როგორც გინდა.ხელი გაუშვა მაგრამ მარიამი ისევ ძირს დაეცა პლიუს სანდრო დაასკდა ზემოდან.
-ააა ადექი მალე!
-მე კარგად ვარ ვიყოთ თუ გინდა.
-სანდროოოოოოო!!
-კაი ვდგები.
ნელა წამოდგა და მარიამიც წამოაყენა.
-კარგად ხარ? რამე ხო არ გეტკინა?
-არა! კარგად ვარ
-რა საჭიროა უხეშობა ისე ვერ იტყვი?
-ვერა!
-მარიამ გეყოს!
-არ მეყოფა! ვერ გიტან !უსირცხვილო ხარ
-რას მერჩი მარიამ?
-არაფერს სულ არაფერს!
მარიამი ოთახიდან გავიდა, ოთახში შევიდა , კარები უნდა დაეკეტა როცა ალექსანდრსემ გააჩერა შიგნით შევიდა და შიგნიდან ჩაკეტა, მარიამი დამფრთხალი ბეღურასავით უყურებდა.
-ალექსანდრე აქ რაგინდა?
-შენ!
-რა მე?
-შენ მინდებხარ!
თქვა და ტუჩებზე დააცხრა , მარიამმა ვერც მოასწრო გააზრება ამ
ყველაფრის ფეთიანივით მოშორდა და ისეთი სილა გააწნა, ალექსანდრე კინაღამ ძირს გაიშხლარდა ეს ამხელა ბუმბერაზი კაცი.
-აღარ გაბედო გესმის?!! აღარასოდეს! არგაქ უფლება მოხვიდე და მაკოცე მაშინ როცა მოგინდება და მერეისე წახვიდე ვითომაც არაფერია! დამაიგნორო ვითომაც არვარსებობ, იმ ძუ*ნებთან ერთად იყო! ერთერთმა მშვენივრად მახსოსვს როგორც დამამცირა! შენ არაფერი გააკეთე მის მერე კი ასე უსირცხვილოდ მოდიხარ და მკოცნი?! შენი თავი ვინ გგონია? ან მე ვინ გგონივარ ? შენი მორიგი ნაშა? თუ თოჯინა და შენ ჭკუაზე მატარებ? არგამოგივა ალექსანდრე მე სხვებს არვგავარ არა! რაგინდა ჩემგან საერთოდ რატო გამლჩნდი ჩემ ცხოვრებაში?? რაგინდა რა!!მარიამი უკვე ვეღარ იაზრებდა რო ყვიროდა და თვალებიდან ცრემლები მოდიოდა!
-მიყვარხარრ! გესმის? მიყვარხარრრ პირველად რო დაგინახე იმ დღის მერე მიყვარხარ და შენ ამას ვერ შევცლი!
მარიამი გაკვირვებული უყურებდა არიცოდა რა ეთქვა.
-წადი ალექსანდრე, წადი მე არშემიძლია ! ჩაიმუხლა და ატირდა.
ალექსანდრე მასთან მივიდა და გულზე მიიხუტა.
-რაგატირებს სულელო სიყვარული აგიხსენი,ცოლად წამომყევი ეხლავე და შვილები გამიჩინე თქო ხო არმითქვია? ისე არ ვიტყოდი უარს შენისთანა ლურჯ თვალება პრინცესაზე.
-მე მე არვიცი უბრალოდ გაჩუმდი.
ალექსანდრეც გაჩუმდა და იყვნენ ასე ჩახუტებულები. საყვარელი მამაკაცის მკლავებში გატურნულ მარიამს ჩაეძინა,ალექსანდრემ საწოლზე დააწვინა,შუბლზე აკოცა და ოთახიდან გავიდა..
ანაბელმა გადაწყვიტა განმარტოებულიყო . გარეთ გავიდა და ჰამაკში ჩაწვა , მზის ჩასვლას უყურებდა. ამდროს ლუკა გარეთ გავიდა იფიქრა ჰამაკში გავწვები დავისვენებო, რატომღაც ანაბელზე ფიქროდა, გარეთ ცოთა ჩამოღამებულიყო, ჰამაკში ჩაჯდომა და კივილი ერთო იყო.
-აააააააააააააა ფეხიიიი
-ვაიმე ანაბელ შენ ხარ? ისეთი პატარა ხარ ვერ დაგინახე.სიცილი დაიწყო ლუკამ.
-ჰოო? ვერ დამინახე არა შენ განახებ დანახებას ეხლა იქვე ბოთლი იდგა წყლით სავსე აიღო და ლუკას თვალის დახამხამებაში გადაასხა. ლუკას განრისხებული თვალები რო დაინახა სად წასულიყო აღარ იცოდა,ჰამაკიდან წამოფრინდა და ეზოში გარბოდა, ლუკაც პატარა ბიჭივით ეს 26წლის ვირი მიზდევდა ციცქნა გოგოს.უცებ ფეხი რაღაცას წამოდო და დაეცა.
-აუუუუ ფეხიი, ძაან მტკივა. ამოიკრუსუნა და ობოლი ცრემლი გადმოუვარდა თვალიდან.
ლუკა მასთან მივარდა, ხელში აიყვანა და საძინებელში დააწვინა. მიუხედავად მისი ურჩობისა ფეხი გაუწმინდა შეუხვია და ოთახიდან გავიდა.
ანუშა ყველაფერს აივნიდან უყურებდა და მათ ბავშვურ საქციელზე ეცინებოდა, უცებ მოიწყინდა მიშოსთან ჩახუტება მოუნდა მაგრამ აბა როგორ ხო არმივიდოდა და ჩაეხუტებოდა ასე უბრალოდ? თუმცა რატომაც არა სიყვარულს ხომ ვერ გაუგებ იფიქრა ეხლა წავალ ოთახში შეუხტები და მაგრად ჩავეხუთები არ მაინტერესებს რასიზამსო, შეტრიალდა და... ჰოოპ მის უკან მიშო არიდგა?
-ვაიმე გული გამიხეთქე! წამოიყვირა ანამ.
-სად მიგეჩქარებოდა?
-შენთან! ეს თქვა და პირზე ხელი აიპარა , თავისი თავი მიწასთან გაასწორა ეს როგორ წამომცდაო.
-ჩემთან? ჩემთან რაგინდოდა პატარა ქალბატონო?
-არაფერიც არმინდოდა ხისთავა!
-სამაგიეროდ მე მინდოდა!თქვა და ტუჩებზე ეცა რასაცქვია. ანამ თავი მისგან გაინთავისუფლა.
-ვიღაცას ჩემი მხურვალე კოცნა მონატრებია!
-თავდაჯერებული იდიოტი! როიცოდე როგორ მეზიზღები!
-ჰოო?? მე კი პირიქი ვფიქრობ!
-ტყუილად!
-რატო ხარ ანა ჯიუტი? რატო დავიჟერო გეშინია გრძნიბების გამოხატვის? რატო იკლავ გულში? ამ ცხოვრებაში ერთხელ მოვდივართ და რას გულით გვსურს ის უნდა გავაკეთოთ, დაფიქრდი.
-იცი მართალი ხარ! მარა არმჭირდება ფიქრი.
მიშომ იფიქრა ეხლა ეს რაღაცა საშინელებას მეტყვის და ჯობია გავეცალო აქიდანო. ამდროს იგრძნო ვიღაც მის ტუჩებს როგორ ეცა და მომთხოვნად კოცნიდა, გაგიჟდა სიხარულისგან ტუჩები დაუკოცნა ანას და შემდეგ მის მწვანე წრფელ თვალებში ჩახედა.
-მიყვარხარ ანა ჯიშკარიანო! ყველაზე და ყველაფერზე მეტად!
-მეც მიყვარხარ.
-რათქვი?
-რაც გაიგონე.
-გაიმეორე!!!
-მეც მიყვარხარ თქო!
-კიდე გაიმეორე!!
-მიყვარხარ მიშო ახვლედიანო! მიყვარხარ მიყვარხარ
მიშომ ანა ხელში ააფრიალა ,ანა კი კისკისებდა და დრო გამოშვებით ტუჩებზე აკვდებოდა. შემდეგ ოთახში შევიდნენ და ჩახუტებულები დაწვნენ,ცოტახანში მიშო წამოდგა.
-სად მიდიხარ?
-ჩემ ოთახში გავალ.
-რატო არგინდა ჩემთან ერთად დაძინება? კაი წაბრძანდი
-მართლა? შეიძლება აქ რო დავიძინო?
-კი! ერთი პირობით.
-რაპირობა?
-ჩამეხუტე!
დილას ანამ გაიღვიძა და იგრძნო რო მკვრივ სხეულს ყავდა ჩახუტებული.გუშინდელი გაახსენდა და ბედნიერებისგან გაეღიმა, მიშოს ჩაეხუტა და კუბიკების ხაზვა დაიწყო.
-მმმმ დამაძინე ანა.
-ოოო
-ეგრე ხო.
უცებ წამოფრინდა მიშო ზემოდან მოექცა ანას და ტუჩები დაუკოცნა თან სხეულზე დააცოცებდა ხელებს.
-დილამშვიდობის ალქაჯო.
-დილამშვიდობის პირველყოფილო.
თავიანთ ნათქვამზე ორივემ გულიანად იცინა.
მარიამის გაეღვიძა, აბანოში შევიდა, გამოვიდა თან თმას იმშრალებდა და მღეროდა, კარადასთან მივიდა ტანსაცმელი გამოიღო და პირსახოცი სხეულისან უნდა მოეშორებინა ზურგს უკან ხმა რო გაიგონა.
-აპპაპპაპ მოიცა აქვარ ჯერ არგვინდა პატარა ხარ ადრეა მოიხურე თორე ვეღარ გიყურებ ეგრე.
-ალექსანდრე?! აქ რაგინდა? დაკაკუნება შენთვის არ უსწავლებიათ?!
-ჩემი მომავალ მეუღლესთან შესვლაზე ნებართვა ვითხოვო?
-იოცნებ!
-არმჭირდება ოცნება!
-ჰო? რა თავდაჯერებული ხარ, რადგან მითხარი მიყვარხარო ეს იმას არნიშნავს რო ლოგინში ჩაგიგორდები!
-აუ ჩემი გოგოოოო ეხლა ჩკუაზე არ ამჭრა!! რასქვია ლოგინში არ ჩაგიგორდები????? შენთან მარტო სე*სი რო მინდოდეს ამას დიდიხნის უკან ვიზამდი ისე რო თითსაც ვეე გაანძრევდი! გასაგებია?! მე მართლა მიყვარხარ და ჩემ სიყვარულს ეგეთი აზრებით ნუ ბღალავ! ბოლოს შებ ინანებ!
-ოთახიდან გადი ალექსანდრე!
-მარიამ
-სასწრაფოდ! შენი დანახვაც არმინდა!
-კარგი როგორც გინდა! იფიქრე შენ გრძნობებზე. შენ თავს ნუ მოატყუებ მარიამ!
ანაბელი ამდროს საწოლში იყო და ფეხს უყურებდა. ნელ-ნელა წამოდგა და წაბორძიკდა უცებ დაბარებულივით ლუკა გამოჩნდა და ხელი მოხვია.
-მოდი დაწექი. ძაან გტკივა?
-არა არც ისე.
-ბოდიში ჩემი ბრალია.
-პირიქით ჩემი ბრალია არუნდა გადამესხა ცივი წყალი.
-გამოვისყიდი როგორმე.თვალი ჩაუკრა და ოთახი დატოვა.
ცოტახანში ყველა მისაღებში იჯდა მიშოს და ანას გარდა . დაინახეს ჩახუტებული წყვილი როგორ მოდიოდა და გაოცებულებმა გახედეს ლუკას გარდა,მაინ ხო იცოდა ყველაფერი ნუ თითქმის ყველაფერი.
-ანააა რახდება? მარი უტრიალებდა თვალებს.
-ჩვენ ერთად ვართთ!!!მხიარულად წამოიყვირა ანამ!
-ხო ვამბობდიი! მარი მივარდა ჩაეხუტა და მიულოცა დაქალს და ყურში ჩაჩურჩულა "იცოდე ყველაფერს მომიყვები!! ხო არ გიმაიმუნიათ შემთხვევით?" ანამ დაუბღვირა მაცადეო.
შემდეგ მიულოცეს სხვებმაც.ლუკა ფეხზე წამოიჭრა.
-მოვკვდები ეს ამბავი რო არ ავღნიშნოდ,ბოლოს და ბოლოს ჩემი გიჟი გოგოშეყვარებულია. დღესვე დავბრუნდეთ თბილისში და საღამოს ვგულაობთყველა.
შუადღე იქნებოდა რაჭა რომ დატოვეს.მიშო და ანა ერთად წავიდნენ რათქმაუნდა. ანაბელს ფეხი ტკიოდა და მანქანას ვერ წაიყვანდა ამიტომ ლუკამ დაიჟინა მე წავიყვან ანაბელს მარის შენ სანდროს წაყევიო! სხვა რა გზა ქონდა მარიამს იქ ხო არ დარჩებოდა ამიტომ ჩაჯდა ალექსანდრეს მანქანაში და მთელი გზა ხმა არ გაუღია ,სახლთან რომივიდნენ არაფერი უთქვია ისე გადავიდა მანქანიდან და კიბეებს აუყვა.
მიშო და ანა მუსიკებს უსმენდნენ ბოლო ხმაზე და ერთობოდნენ.ორმა გიჟმა იპოვა ერთმანეთი.
აი ანაბელი და ლუკა ინფორმაციებს ცვლიდნენ ერთმანეთზე.
-ანაბელ მომიყევი რამე შენზე.
-რამოგიყვე?
-რავი რაც გინდა.
-მაინც რა?
-მოკლედ მომიყევი შენს შესახებ.
-ანაბელ ლომთაძე 22წლის, ვარ დედის ერთა, დავდივად უნივერსიტეტში როგორც იცი მარის და ანას კურსელი ვარ ვსიო.
-შეყვარებული არგყავს დავიჯერო?
-არა.
-არც არასოდეს გყვარებია ვინმე?
ეს რო კითხა ანაბელს მზერა შეეცვალა, მის თვალებში დიდი სევდა დაინახა რამაც ლუკა შეაშფოთა.
-მაპატიე არუნდა მეკითხა.
-არაუშავს შენზე რას მეტყვი?
-რავი აბა ლუკა ჯიშკარიანი 26 წლის, გერმანიაში ვსწავლობდი ახალი ჩამოსული ვარ.
-ჰოო.
მეტი აღარაფერი უთქვათ ანაბელი სახლში დატოვა თვითონ კი იქაურობას მოწყდა..
საღამოსთვის დაიწყეს გოგოებმა მზადება...
მარიამმა გადაწყვიტა მოკლე კაბა ჩაეცვა რომელოც ახლახანს იყიდა თორე ისე მოკლე კაბების ჩაცმა არ უყვარდა.კაბა მუხლს აცდენილი იყო მოვერცხლისფრო ფერის, მკლავები გამჭირვალე შავი ქონდა,ფეხზე შავი ოდნავ წვეტიანი მაღლები ჩაიცვა, თმები დაისწორა და გაიშალა, ხელში შავი პატარა ჩანთა დაიჭირა.მაკიაჟი გაიკეთა და უკვე მზად იყო.
ანამ შავი კაბა მოირგო,ქვემოთ ორივე მხრიდან გახსნილი, წინ ამოღებული რომლიდანაც მკერდი გაომწვევად იმზირებოდა,ფეხზე შავი მაღლები ჩაიცვა,თმები უკან შეიკრა და წინ ცოტა ჩამოიშალა.მაკიაჟი გაიკეთა და მზად იყო.
-ანა მზად თუხარ გაიდეთ.ისე თუ გინდა ანაბელს დაურეკე და უთხარი გამოგივლი თქო.
-ოკეი. მარა მარუსა მარტო ხო არწამოვა?
-სანდროს ვეტყვი გაუვლის თან იქნება დალაგდნენ როგორმე.
ანამ ანაბელს დაურეკა.
-ანაბელ გამოგივლი ერთად წავიდეთ.
-კაი ანუსი გიცდი.
ანაბელმა ღია ლურჯი კაბა ჩაიცვა ოდნავ გამჭირვალე იყო, ფეხზე შავები მოირგო, მაკიაჟი გაიკეთა, ჩანთა აიღო ამასობაში ანამ მიწერა მოვედი ჩამოდიო. ანამ იჩალიჩა ლუკას უთხრა ცოტა თავს ვერ ვგძნობ კარგად უკან დავჯდებიო.
ანაბელი ძირს ჩავიდა და ცოტა გაუკვირდა ლუკას მანქანა რო დაინახა.უკანა კარი გააღო და ჩაჯდომას აპირებდა ანამ რო გააჩერა.
-აპპაპ წინ დაჯექი!
-ანა მოგკლავ!
ანა წინ მოკალათდა და ლუკას გაუღიმა.
ლუკამ წამოსვლამდე ალექსანდრეს დაურეკა და უთხრა მარიამს გაუარე და შენ წამოიყვანეო, ალექსანდრემაც გაუარა მარიამს და ქვემოთ უცდიდა.
მარიამს ეგონა ანა მოაკითხავდა და ქვემოთ ჩასულს ალექსანდრენრო დახვდა გაუკვირდა, გული აუფართხალდა.
სანრდრო მანქანაზე იყო მიყუდებული და სიგარეტს აბოლებდა. ჯინსის შარვალი, და ნაცრისფერი ზედა ეცვა, რომელიც თანზე მომჯდარი ქონდა და მის ნავარჯიშებ სხეულს კარგად აჩენდა. მარიამმა ნერწყვი მძიმედ გადააგორა და მანქანისკენ ნერვებ მოშლილი წავიდა. ალექსანდრემ კარები გაუღო და მარიამიც შიგნით ჩაჯდა.ალექსანდრემ
მოუარა და საჭესთან დაჯდა.მარიამს ნერვები მოეშალა რო არაფერი უთხრა მარა რას თხოვდა ბოლოს თვითონ ეუხეშა და თვალით არდამენახეო უთხრა და ეხლა რას მოელოდა.
-ძალიან ლამაზი ხარ! გაიჭექა სანდროს ხმამ.
-მადლობა.
მეტი არაფერი უთქვიათ რესტორნამდე , რესტორანში ერთად შევიდნენ,ყველას თვალი მათკენ იყო მიმართული.მარიამს ლოყები აუწითლდა კიდე კაი მაკიაჟი ფარავდა.
მიშო კი ამ დროს სად დარბოდა არავინ იცოდა,ყველა ადგილზე იყო მის გარდა,ანა ცოტას ღელავდა,ტელეფობზე ურეკავდა,მაგრამ არ იღებდა.უეცრად დარბაზში მუსიკის ხმა გაისმა და დაინახა მიშო იდგა დარბაზის ცენტრში, უცებ გაიქცა და ჩაეხუტა.
-სად იყავი ამდენი ხანი იდიოტო?
-ხო მოვედი რატო ბრაზდები ალქაჯო.
-ენა ეხლა შენ.
-მოდი მეცეკვე.
მიშომ ხელი გაუწოდა ისიც დაყვა და ცეკცავდნენ,მეგობრები გაბადრული თვალებით უყურებდნენ და უხაროდათ ანას ბედნიერება.გვიანობამდე ქეიფობდნენ,მარიამმა ცოტა დალია.
-მარ მე და მიშო მივდივართ,შენ სანდროს წაგიყვანს არგამიბრაზდე რა.
მარიამა არაფრის თავი არქონდა ვერც გაიაზრა რა უთხრა ანამ.ალექსანდრემ მარიამს ხელი მოხვია და მანქანაში ჩასვა, მანქანა დაქოქა და სახლში მიიყვანა,რო შეხედა ჩაძინებულს ხელში აიყვანა და სახლში შეიყვანა.მის ოთახში შევიდა ფეხზე გახადა და ლოგინზე დააწვინა.მარიამი გრძნობდა სხეულზე თბილ ხელებს და ძილბურანში იყო როცა ალექსანდრე გასვლას აპირებდა მარიამმა ხელი მოკიდა.
-დარჩი არწახვიდე, ჩემთან დარჩი.
ალექსანდრეს აღარაფერი უთქვამს გვერდით მიუწვა და ხელი მოხვია.
დილით მარიამს ადრე გაეღვიძა და წელზე შემოხვეული ხელი რო იგრძნო ყვირილი დაიწყო.
-აააა შენ აქ რაგინდა?
-აუუ რაგაყვირებს გასკდა თავი!
-ადექი ჩქარა!
-ხელები გააჩერე მარიამ მეძინება!
-რაგინდა აქ კერძოთ ჩემს საწოლში?
-ოჰ რავიცი ერთმა ქალბატონა თვითონ მთხოვა გუშინ აქ დარჩენა.
-აჰაჰაჰა ალბათ შენ გინდოდა ძაან და მოგელანდა! ადექი ჩქარა!
-არა მშვენივრად ვწევარ!
-ალექსანდრე!
-კარგი ხო ვდგები.სანდრო ადგა და ნახევრად მძინარე ოთახიდან გავიდა მერე კი საერთოდ სახლი დატოვა.მარიამს ნერვები მოეშალა მის თავს და ისევე გააგრძელა ძილი.
გუშინ ლუკამ ანაბელი წაიყვანა სახლში ,ანაბელს მანქანაში ჩაეძინა,ლუკას გასაღვიძლებლად შეეცოდა და როცა სახლში მიიყვანა ხელში აიყვანა და კარებზე დააკაკუნა. კარები სანდომიანმა ქალმა გააღო,როგორც ჩანს მოსამსახურე იყო.
-ანაბელ რაგჭირს??!შენ ვინ ხარ შვილო?
-ბელას მეგობარი ვარ ქალბატონო.ჩაეძინა გზაში და გასაღვიძებლად შემეცოდა.მითხარით სადა მისი ოთახი ავიყვან და წავალ.
ქალმა ასწავლა მისი ოთახი და ლუკამაც აიყვანა, საწოლზე დააწვინა და გასვლას აპირებდა ანაბელის შემაცბუნებელი ხმა რო გაიგონა.
-არაააა...არრრააა ..არ წახვიდეეეე! უშენოდ არმინდა ცხოვრებააა! შ..შეე.შეენ ძლიერი ხარ გაუმკვლავდები !არწახვიდე მარტო არდამტოვო! საბა ჩემო საბა...
ლუკანმ ვერ გაიგო რახდებოდა მარა ძარღვები დაეჭიმა როცა გაიფიქრა რო ანაბელს ვიღაცამ გული ატკინა.მან ხო სიმართლე არ იცოდა. როცა ანაბელი ცოტა დამშვიდდა ლუკამ ოთახი დატოვა და სახლში წავიდა. სვამდა და ფიქრობა რაშეიძლება ანაბელს დამართნოდა...
მეორე დილით ლუკას თავი უსკდებოდა. რადგან მისი და ანას ოთახები ახლოს იყო ანას გასძახა
-აუ ანუშკამიდი რა მინერალური მომირბენიე.
-მომაქ ხო რა დალიე ამდენი.აჰა აიღე
მიაწოდა და ოთახიდან გასვლას აპირებდა ლუკამ რო გააჩერა.
-მოდი აქ რაღაც უნდა გკითხო.
-რამოხდა?
-მისმინე ჩვენს შორის დარჩება იცოდე.
-აუ თქვი ეხლა რაგინდა მეჩქარება მარისთან უნდა გავიდე.
-ანაბელს საბა უხსენებია შენთან?
-საბა? შენ რაიცი საბაზე?
-გეკითხები და მითხარი.
-მე ვერ გეტყვი საერთოდ რაში გაინტერესებს?
-ისე.
-ისე? სიმართლე თქვი ეხლა ანაბელი მოგწონს?მასე ადვილად ვერ ჩაიგდებ ხელში.
-რატომ? ვინდა საბა?
-გიმეორებ კიდევ ერთხელ მე ვერ გეტყვი, ანაბელი თუ ჩათვლის საჭიროდ თვითონ გეტყვის, ზედმეტი არაფერი გააკეთო იცოდე მერედ ვეღარ გადაიტანს გულის ტკენას.
ეს თქვა და ოთახი დატოვა.ლუკა ინტერესით კვდებოდა რაშეიძლება მომხდარიყო ან ვინ იყო საბა.ტელეფონი აიღო და ანაბელს დაურეკა.
-გისმენთ.
-ანაბელ როგორ ხარ?ლუკავარ
-აა ლუკა კარგად შენ როგორ ხარ?
-არამიშავს,თუ გცალია კაფეში დავჯდეთ.
-ისა იციიი..
-უარს არ მივიღებ.
-კარგი ხო რომელზე?
-1საათში გამოგივლი ასე.
-კარგი.
ჩაძინებულ მარიამს გაეღვიძა და დილანდელი ინციდენტი გაახსენდა.რადგან უნივერსიტეტში ერთ თვიანი დასვენება ქონდა სახლში იყო და უცდიდა ანას როდის მოვიდოდა რო გარეთ გასულიყვნენ. ანამაც არ დააყოვნა 5წუთში მარისთან იყო.გარეთ ცოტა ციოდა ამიტომ ჟაკეტი მოიცვა და ანასთან ერთად გარეთ სასეირნოდ წავიდა.
ბაღში სეირნობდნენ როცა ალექსანდრე დაინახა ვიღაც გოგოსთან ერთად ხელი ქონდა გადახვეული.ნერვები დაგლეჯაზე ქონდა.ანამაც დაინახა ალექსანდრე და დაუძახა.
-სააააანდრო
-ვა ანუუ როგორ ხარ? აქ რაგინდა
-მე და მარი სასეირნოდ ვართ.
-ჰოო? გამარჯობა მარიამ.
-გამარჯობა თავისთვის ჩაიბურტყუნა მარიამმა.დაქალი თითქოს მის ფიქრებს მიხვდა.
-ლექსო ვინა ეს ლამაზი გოგო?
-ეს ლამაზი გოგო ჩემი დეიდაშვილია, სოფლისან ჩამოვიდა და ქალაქს ვათვარიელებიბ.
-აჰა სასიამოვნოა.თქვენი სახელი?
-ნუცა
-სასიამოვნოა ნუცა მე ანა ვარ ეს ჩემი დაქალი მარი.
-სასიამოვნოა გოგოებო მორჩხვად თქვა ნუცამ.
-კარგი აბა დროებით.
ანა მეგობარს შეუტრიალდა თვალი ჩაუკრა და წავიდნენ.
-რატო მიდი ალექსანდრესთან?
-რა არგინდოდა მისვლა ხო?
-არა!
-აჰ კაი! არც ის გაინტერესებდა ვინ იყო ის გოგო ხო?
-არა მეთქი!
-ვის ატყუებ მარიკუნა? შენ თავს? აღიარე ეო სანდროზე გიჟდები!!!
-სახლში მინდა.
მარიამი სახლში წავიდა ანა კი მიშოსთან წავიდა.ზარი დარეკა და უცდიდა კარებს როდის გააღებდა.მიშოს ეძინა და ზლაზნით წამოდგა ფეხზე მარტო შორტები ეცვა.კარი გააღო და..
-სადხარ ამდენხანს? ვინმე გყავს ხო????
-ანა რაებს ბოდავ!
-შემომიშვი!
-არა ჯერ ჩამეხუტე.
-არა!
-ნუ მეჯიუტები! თავი მისკდება ეხლა გავიღვიძე?
-ეხლა გაიღვიძე? კაი მოდი ჩეგეხუტო.
მივარდა და ჩაეხუტა მთელი ძალით,როცა შიშველ სხეულზე შეეხო ჟრუანტელმა დაუარა.შემდეგ სახლში შევიდნენ ასე ერთმანეთზე გადამბულები და მთელი დღე ერთად ჟღურტულობდნენ.
ლუკამ ანაბელს გაუარა და კაფეში დაჯდნენ.საუბრობდნენ უკეთ გაიცნეს ერთმანეთი.
-იცი ანაბელ ძალიან მომწონხარ და შენთან ურთიერთობა მინდა.
-მე მე არვარ მზად ახალი ურთიერთობის დასაწყებად.მეშინია.
-ლუკას ათასმა აზრამ გაუელვა თავში,ხოიცით ამდროს ყველაზე ცუდს ფიქრობენ.
-რატომ?
-არმინდა ამაზე საუბარი.იქნებ ერთ დღეს გითხრა კიდეც.სახლში მინდა ეხლა წასვლა.
-კარგი.
ლუკამ ანაბელი სახლში მიიყვანა და მანქანიდან გადასვლის წინ ლოყაზე აკოცა და უთხრა:
-იფიქრე ბელა!
-მშვიდობით ლუკა.
ლუკა ისევ საფიქრებელში იყო აღარ იცოდა რა ექნა.სახლში წავიდა.
მოსაღამოვდა მარიამი სამსახურში წავიდა.როცა მივიდა უფროსმა უთხრა რო ისევ ის განსაკუთრებული სტუმარი ყავდათ,მარიამი მიხვდა სანდროზე რო იყო ლაპარაკი და უფროს ბევრი თხოვა მის მაგიდას სხვა მომსახურებოდა,როგორც იქნა უფროსი დათანხმდა.ალექსანდრემ მარიამი იკითხრა იმ წუთას როცა სხვა დაინახა მასთან მისული.უფროსმაც მარიამს დაუძახა.
-მარიამ მოდი აქ დროზე.
-გისმენთ ბატონო ანდრო.
-იმ მაგიდას მოემსახურე ბატობო ალექსანდრეს შენ სურხარ,რაიცი შეიძლება უფრო მეტ ფულს გამოკრა ხელი ვიდრე აქ იღებ.
-კი მაგრამ... მარიამს გული შეეკუმშა ეს რო უთხრა მაგრამ ვერ ეუხეშა სამსახურის დაკარგვა არუნდოდა.
-დროზე.
მარიამი მაგიდისკენ წავიდა,ფეხები უკანკალებდა.
-ინებეთ თქვენი შეკვეთა.
-აქ დაჯექი.
-სამსახურში ვარ აქ რიგითი კლიენტი კი არვარ ალექსანდრე!
-დაჯექი რო გეუბნები!
-მარიამიც დაჯდა.
ამდროს მისი უფროსი ანდრო მოვიდა.
-აქ დასაჯდმად გამოგიშვი გოგო? აწიე *რაკი და იმუშავე ჩქარა! თითქმის დაიყვირა.
აქ ალექსანდრე აიჭრა.
-ანდრო მარიამი დღეიდან შენთან აღარ მუშაობს ამიტომ უფლება აქ როგორც კლიენტი სადაც უნდა იქ დაჯდეს და მეორედ მასთან ხმას აუმაღლებ და კბილები ჩაგენაყება ან უკეთესი ენას ამოგაჭრი. მოუხაზა ალექსანდრემ,მარიამს ხელი დაავლო და იქაურობას გაეცალა.მარიამი კიდე გაცოფებული იყო.
-რას ნიშნავდა ეს ყველაფერი?
-რა რას ნიშნავდა გოგო არ ამჭრა! არმინდა აქ რო იმუშაო და მორჩა!
-შენ ვინ გეკითხება?!
-მე მეკითხება თუ მეკითხება! ჩქარა ჩაჯექი მანქანაში სახლში მიგიყვან!
-არსადაც არ ჩავჯდები! წადი ალექსანდრე! წადი ცემი ცხოვრებიდან! არა ჩემ ცხოვრებაში შენი ადგილი!
-ხმა! ჩაჯექი მანქანაში!
-არა თქო!
სანდრომ მარიამს ხელი მოკიდა და ძალით ჩატენა მანქანაში.მანქანა ძაან ჩქარა მიყავდა მარიამი ფანიკაში ჩავარდა.რამდენ დიდი სატვირთოებს დაინახავდა გზაზე მომავალს ყვიროდა.
-ალექსანდრეე გააჩერე!!!გააჩერე! გთხოვ გააჩერე!
სანდროს ეგონა მიტო იძახის ძალით რო ჩავსვი მანქანაშიო.მარიამი ბოლოს ძაან ხუდად გახდა ,სავარჩელზე მოიკუნდა და თვალებიდან ცრემლები ღაპაღუპით მოდიოდა.
-გგგ....გთთ....გთხოოვ გააჩერე სანდრო მანქანა გთხოვ. უკვე სახე ცრემლებით ქობდა დასველებული და ბუტბუტებდა...გააჩერე სანდრო შეეე..შეენც რო დაგკარგო ჩემი ცხოვრება აღარ იარსებეს .
სანდრო გაგიჟდა მარიამის ცრემლები რო დაინახა,სიტყვები აღარ ესმოდა რომელსაც მარიამი ბუტბუტებდა.მანქანა სასწრაფოდ გადააყენა.
-მარიამ გავაჩერე.ყველაფერი კარგადაა დაწყნარდი.. მარიამ შემომხედე .
მარიამს თავიი ააწევი ცრემლებიი მოწმინდა და უკანა სავარძელზე ხელი გადაყო ბოთლით წყალი იდო და მიაწოდა.
-დალიე.
-მადლობა, ნამტირალევი ხმით თქვა მარიამმა.
-დამშვიდდი მარიამ და ამიხსენი რა მოხდა ამის დედა შე***ცი!!!!
ალექსანდრემ მანქანა დაძრა,ეხლა შედარებით ნელა ატარებდა.
მარიამი ნელ-ნელა დამშვიდდა,იცოდა რო ყველაფრის თქმის დრო იყო....
მარიამთან ბინაში ავიდნენ. გაუნძრევლად იჯდნენ ორივე.უეცრად მარიამმა დაიწყო.
-18წლის ვიყავი.მამაჩემს კომპანია ქონდა,რომლის სათავეში მისი სიკვდილის მერე უნდოდა მე და ჩემი ძმა ჩავმდგარიყავით.დიდი წვეულება მოაწყო,სურდა საზოგადოებისთვის გაეცნო ჩვენი თავი...ჩემი ძმა ჩემზე 2წლით უფროსი იყო. დედამ სახლში გავმართოთ წვეულებაო, მაგრამ მამამ დაიჟინა დარბაზში მინდაო.საღამოსთვის ყველა გამოვეწყვეთ,მანქანაზე ჩემი ძმა დაჯდა,მამა ღრმა პატარაობიდან ასწავლიდა ტარებას და ძაან მაგრად ატარებდა მანქანას, მე და დედა უკან დავსხედით,მამა კი წინ დაჯდა.გვაგვიანდებოდა,მამაჩემმა სირცხვილია ასე რო მივალთო,ჩემ ძმას მეტი რა უნდოდა ისედაც გიჟდებოდა სიჩქარეზე და მანქანა დიდი სისწრაფით მოწყვიტა ადგილს და...მარიამმა ღრმად ამოისუნთქა.ალექსანდრემ მის თვალებში დიდი ტკივილი დაინახა...უეცრად საპირისპირო მიმართულებით გამოჩნდა დიდი სატვირთო,ჩემმა ძმამ ფეხი ტორმუზს დააჭირა მაგრამ მანქანა არ გაჩერდა,კიდევ რამდენჯერმე სცადა,სატვირტო ჩვენი მიმართულებით მოდიოდა პირდაპირ,უცებ დედაჩემის ხელები ვიგრძენი,როგორ შემომეხვია და მომეფარა,მეტი აღარაფერი მახსოვს.როცა გავიღვიძე წამლების სუნი მეცა უცებ ამომიტივტივტივდა გონებაში მომხდარი და უცებ წამოვჯექი ყველაფერი მტკიოდა,ექიმებმა 2დღე უგონოდ იყავიო,საერთოდ როგორ გადარჩი გვიკვირს ფაქტიურად მკვდარი იყავი რო მოგიყვანესო.ამ დროს პალატაში ბებია შემოვიდა და ჩამეხუტა.რაღაც ისე ვერიყო.ვკითხე სად არიან დედა მამა და ჩემი ძმა თქო მაგრამ არაფერი მიპასუხა ცრემლები წასკდა.ისტერიკაში ჩავვარდი მას ხომ არაფერი უთქვამს მაგრამ მე ყველაფერს მივხვდი ექიმებმა ვერ გამაჩერეს და დამამშვიდებელი გამიკეთეს.რო გავიღვიძე ბებოც იქ იყო ვერ ვიჯერებდი რატო მე რატო გადავრჩი და ისინი არა? და მაინც ვფიქრობდი სულ რომ დედაჩემმა გადამარჩინდა ის ჩემი მფარველი ანგელოზია.ჩემმა სიცოცხლემ აზრი დაკარგა მეც ჩავყევი კუბოში თითქოს მათ და ჩემგან აღარაფერი დარჩენილიყო,იმ მხიარული,ლაღი,სიცოცხლით სავსე მარიამისგან,ფიტულად ვიქეცი,აღარ ვჭამდი ცხოვრების მიმართ ინტერესი დავკარგე. მაგრამ ერთ დღეს დავფიქრდი როგორ? როგორ მოხდა ეს ყველაფერი ჩემმა ძმამ ხო ისე იცოდა მართვა ვერავინ დაუდგებოდა გვერდით. გარკვევა დავიწყე,სანამ მე თვალებში გამოვიხიდე კომპანია და აქციები გაყიდული დამხვდა.სახლი გავყიდე და დანაზოგით ბინა ვიქირავე. აქციები ვინ იყიდა ვერ გავარკვიე,მის ვინაობას არავინ ამხელს.მაგრამ მე ყველაფერი ვიცი ვატო ქვია,მამაჩემის კონკურენტი დიდიხნის მანძილზე იყო,მისი მოწყობილია ყველაფერი!! 2წელი ვარკვევდი ყველაფერს მაგრამ ვერ გამოვიჭირე რო ვაზღვევიო ყველარისთვის რაც მე და ჩემ ოჯახს დაგვმართა! ბოლოს თითქოს ეს არმეყოფოდა ნერვიულობას ბებია გადაყვა და დავრჩი ამ წამებულ ცხოვრებაში მარტო,ზოგჯერ ვნატრობ რო მეც წამიყვანოს მათთან მაგრამ სანამ იმ ნაბი*ვარს არ ვიპოვი და ვაზღვებიებ ყველაფრისთვის მანამდე ვერ მოვისვენებ!მარიამმა თხრობა დაამთავრა და თვალიდან ობოლი ცრემლი გადმოუვარდა.
ალექსანდრეს ძარღვები დაებერა,ფეხზე ადგა და ნერვიულად დადიოდა,რაგაეკეთებია აღარ იცოდა ბოლოს თქვა.არჯეროდა მოსმენილის შეუძლებელი იყო ეს სიმართლე ყოფილიყო.
-შენ შენნნ გიორიგის და ხარ?
-საიდან იცობდი ჩემ ძმას?!
-არა ეს ხომ შეუძლებელია!შანსი არა! ეს როგორ მოხდა!ვერ დავიჯერებ.
-ხო მოგიყევი როგორც მოხდა.
-არა შენ არგესმის! შენ მკვდარი იყავი გესმის??! ექიმებმა მითხრეს რო არავინ გადარჩენილა!
-ეს რას ნიშნავს?
მე და გიო დიდი ხნის ძმაკაცები ვიყავით.ვიცოდი რო და ყავდა მარა არასოდეს მინახია ის გოგო არ უყვარდა გარეთ სიარული როგორც გიო მეუბნებოდა.როცა გიოსთან მივიდოდი სულ ოთახში იყო გარეთ არგამოდიოდა.შესაბამისად არასოდეს მინახია.ერთხელ მოვკარი თვალი ისიც ზურგით იდგა სამზარეულოში და ტელეფონზე ლაპარაკობდა.ეგ ამბავი რომოხდა გავგიჟდი ასე მითხრეს არავინ გადარჩენილაო.ყველაფრის გარკვევა დავიწყე რატომღაც ვიცოდი რო ყველაფერი ისე არ იქნებოდა როგორც ჩანდა.გერმანიაში წავედი მეორე დღეს და გამოძიება დავიწყე,სწორედ იქ გაიცანი ლუკა და მიშო და ისინიც დამეხმარნენ ყველაფერი გავარკვიე მაგრამ ის ნაბი*ვარი ხელში ვერ ჩავიგდე!
მარიამი სრულ შოკში იყო არჯეროდა რო მისი ძმის სათაყვანებელი ძმაკაცი ალექსანდრე მისი სანდრო აღმოჩნდა ეს ხომ შეუძლებელი იყო მაგრამ არავინ იცის ბედისწერა ვის რას უმზადებს.დიდიხანს უყურებდნენ ერთმანეთს თვალებს ბოლოს სანდრო მივიდა მარიამთან და ძლიერად ჩაეხუტა,მარიამსაც აღარ შეეძლო ამდენი მხარზე თავი დაადო და ხელები წელზე შემოხვია, ცრემლები თვალებიდან უკითხავად წამოუვიდნენ.
-ჩემო პატარა რამდენი რამე გადაიტანე და მაინც როგორი ძლიერი ხარ! ხედავ ბედმა ისევ შეგვახვედრა ერთმანეთს!
-სანდრო..
-ჩუუ..ტუჩებზე თითები მიადო და გააჩუმა.არ მინდა შენ თვალებზე ცრემლებს უყურებდე! შენ ღიმილი გიხდება!მერე დაიხარა და ნელა აკოცა ტუჩებზე,ისე ფრთხილად კოცნიდა გეგონებოდათ ფაიფურია და ეშინია ხელში არ შემოატყდესო.
-მიყვარხარ მარიამ!ყურთან დაჩურჩულა.
-მეც მიყვარხარ ალექსანდრე.ვეღარ გაუძლო მთელი გულით უნოდა ეთქვა სიმართლე და ბოლოს როცა ყველაფერი უამბო მის თავზე გადაწყვიტა მისი გრძნობების შესახებაც ეთქვა.
-სხვათაშორის სახლი მე ვიყიდე.
-რა სახლი?
-შენი სახლი.
-რა? როგორ?
-რომ გავიგე რო სახლი იყიდებოდა ვერ დაუშვი რო სხვის ხელში ჩავარდნილიყო ამიტომ გადახდა რადგან გერმანიაში ვიყავი იქიდან განვახორციელე,ვინ ყიდდა არც დაინტერესებულვარ.
მარიამა ძალიან გაუხარდა იმიტომ რომ ენანებოდა ის სახლი სადაც გაიზარდა, სადაც მისი ცხოვრების 18წელი გაატარა ასე უბრალოდ სხვისთვის გადაეცა მაგრამ სხვა გზა არქონდა ამხელა სახლის გადასახადებს ვერ აუვიდოდა არანაირი შემოსავალი გააჩნდა ეხლა კი როცა ალექსანდრემ ეს უთხრა თვალები სიხარულით აევსო და ძლიერად ჩაეხუტა სანდროს.დიდხანს ისხდნენ ასე ჩახუტებულები.
-მე უნდა გავიდე რაღაც უნდა გავარკვიო და მალე დავბრუნდები სახლიდან არგახვიდე. მზრუნველი ტონით უთხრა მარიამს თავზე აკოცა და სახლი დატოვა.
ალექსანდრე წავიდა და გარკვევა დაიწყო
ყველაფრის სად იყო ის ნაბი*ვარი ეხლა.აქამდეც არ ქონდა ეგ ყველაფერი დავიწყებული მაგრამ როცა ეხლა გაიგო მარიამის ოჯახზეიყო საუბარი გაცეცხლდა და გაორმაგებულად დაიწყო ძიება.ყველაფერს გააკეთებდა ოღონდ მარიამისთვის ტკივილი შეემსუბუქებინსა.ასევე გადაწყვიტა მარიამისთვის სიურპრიზი გაეკეთებინა და აქეთ იქით დარბოდა საქმეებზე.
ლუკა ამ დროს იჯდა სახლში და ფიქრობდა.ისე აინტერესებდა რამოხდა ანაბელის თავს,ინტერესი კლავდა მაგრამ რა ექნა ხო არ კითხავდა ასე პირდაპირ.ტელეფონზე დაურეკა.
-როგორ ხარ ბელა?
-კარგად ლუკა შენ როგორ ხარ?
-არამიშავს. შენთან ლაპარაკი მინდა.
-მეც მინდა.
-კარგო ერთ საათში ჩვენ ბარში შევხვდეთ.
-კარგი დროებით.
ანაბელმა ყურმილი დაკიდა და ფიქრობდა თავისი გადაწყვეტილების სისწორეში.ყველაფრის თქმას აპირებდა რადგან ამდენი ხნის შემდეგ პირველად ვიღაც მოეწონა არა მოეწონა არა მემგობი შეუყვარდა მაგრამ ვერ ბედავდა თქმას და გულში გაფიქრებასაც კი.მოემხადა და კაფეში წავიდა.
ლუკა ნერვიულობდა ძალიან აღარ იცოდა რა ექნა ან რა უნდა ეთქვა ანაბელს.მალე დაინახა როგორ შემოფარფატტა ანაბელი კაფეში.ფეხზე წამოდგა,ლოყაზე აკოცა,სკამი გამოუწია და დასვა.
-ხო არ გაცდევინე?
-არა ახალი მოსული ვარ მეც.
-ჰოო...
-აბა რისი თქმა გინდოდა.
-ჯერ შენ თქვი.
-შენ გითმობ.
-იცი არც კი ვიცი საიდან დავიწყო ან როგორ ვთქვა უბრალოდ მეტს ვეღარ უძლებ.
-ანაბელ რახდება?ნუ მანერვიულებ
-უბრალოდ მე ბევრი ვიფიქრე და შენთან ურთიერთობას ვერ დავიწყებ სანამ რაღაცას არ გეტყვი მაგრამ ...არ ვიცი როგორ გითხრა.
-თუ გინდა ჩემთან წამოდი სახლის მშენებლობა დამთავრდა და მარტო ვიქნებით უფრო თავისუფლად ვილაპარაკებთ.
-ჰო მემგონი მასე ჯობია წავიდეთ.
კაფიდან გავიდნენ,ლუკა მანქანაც ნელა ატარებდა დრო და დრო ანაბელს გადახედავდა.
ანაბელი ნერვიულობდა არიცოდა მართლა არიცოდა საიდან დაეწყო მოყოლა.სახლში მივიდნენ და მისაღებ ოთახში დასხდნენ.ცოტახანს ჩუმად იყვნენ და ანაბელმა დაიწყო.
-2წლის უკან მოხდა ეს ყველაფერი.მე და საბა 3წელი ერთად ვიყავით ერთმანეთი ძალიან გვიყვარდა,ერთმანეთზე ვგიჟდებოდით,ყოველ დღე,ყოველ წამს,ყოველ წუთს ერთად ვიყავით,ფაქტიურად უერთმანეთოთ ვერ ვძლებდით,დაქორწინებაც გადავწყვიტეთ ძალიან გახარებულები ვიყავით.ბოლო 1წელი საბა შეიცვალა ისეთი აღარ იყო როგორც ადრე მაგრამ ცდილობდა არაფერი ეგრძნობინებინა ჩემთვის მაგრამ მე ხომ მოხარშულსაც ვიცნობდი ჩემ საბას ვერაფერს გამომაპარებდა.არც არაფერს მეუბნებოდა გაგიჟებას ვიყავი უკვე აღარ ვიცოდი რამექნა.ერთხელ საბასთან ვიყავით,მდივანზე ვისხედით,ტელეფონზე დაურეკეს საბას,ფეხზე წამოდა და უცებ ძირს ისე დავარდა აზრზე ვერ მოვედით რამოუვიდა.გონზე ვერ მოვიყვანე ძალიან შემეშინდა შოკში ვიყავით, უცებ დავრეკე სასწრაფოში აბა მარტო მე რას მივიყვანდი მანქანამდე,5წუთში მოვიდნენ და შოკურ მდგომარეუბაში ვიყავი ისევე.სავადმყოფოშს კარიდორში ნერვიულად დავდიოდი მალე საბას მშობლები მოვიდნენ,მისი მეგობრები არავინ იცოდა რახდებოდა.მალე ექიმი გამოვიდა და..
-ძალიან რთული მდგომარეობა,კიბო აქ უკვე ბოლო სტადიაზეა და გადარჩენის შანსები ძალიან მცირეა.
მე უკვე აღარაფერი მესმოდა ერთ ადგილას ჩავიკეცე და ყველაფერი ბრუნავდა არმჯეროდა რო შეიძლებოდა ჩემი საბა დამეკარგა.იმ დღის მეფე ყველაფერი შეიცვალა საბა ძლივს დავითანხმეთ მკურნალობაზე,მაგრამ ჩვენ სასიკეთოდ არ შემობრუნდა,1თვე გვერდიდან არმოვცილებივარ,მაგრამ ეთყობა ღმერთს კარგ ადამიანები თავისთან მიყავს.საბასთან ერთად ვიყავი,სკამი მივაჩოჩე საწოლთან და ხელზე ხელი მოვკიდე და ველაპარაკებოდი,ისიც მელაპარაკებოდა შეძლებისდაგვარად.ჩვენ მომავალზე ვლაპარაკობდით ვეუბნებოდი რო ყველაფერი კარგად იქნებოდა,ყველაფერს გადალახავდა,გამოკეთდებოდა,დაამარცხებდა კიბოს,არუნდა დავეტოვებიე მარტო.ის გამე ლაპარაკში ჩამეძინა.დილას რომ გავიღვიძე შემცივდა.საბას შევეხე სულ გაყინული იყო.ბოლო
ხმაზე ავტირდი,მაინც წამართვა უფალმა მე მაშინ მოვკვდი მან რომ
დამტოვა,მაგრამ მითხრა აი იმ ღამეს რო ვინმე თუ გამოჩნდებოდა ჩემ ცხოვრებაში ვისი დანახვაც კი ბედნიერებას მომღვრიდა,გულს ამიჩქარებდა რომ მასთან ურთიერთობაზე მის გამო უარი არ მეთქვა.პირიქით შენი ბედნიერება გამიხარდებაო.მეც გადავწყვიტე და ყველაფერი გიამბე.ეს თქვა და თვალებიდან ცრემლებმა დაიწყეს დენა.
ლუკა სრულ შოკში იყო და მომხდარის გაანალიზებას ცდილობდა.შეუძლებწლი იყო ეს მის ფერიას დამართნოდა.ხმას ვერ იღებდა.ანაბელთან მივიდა ჩაიმუხლა მისი თლილი თითები მის ხელებში მოიქცია,ნაზად აკოცა და ჩახლეჩილი ხმით უთხრა.
-ყველაფერი კარგად იქნება ჩემო ფერია.
-მეც მინდა რო მასე იყოს.სრუტუნით თქვა ანაბელმა.
-მიყვარხარ ბელს მთელი არსებით მიყვარხარ! პირველად რო დაგინახე იმ დღის მერე გულში ჩამვარდი დასიგიჟმდე შემიყვარდი.ისე მინდა რო გიყურებ ახლოს მოვიდე და ჩეგეხუტო,ეგ წითელი ლოყები დაგიკოცნო მე როცა მხედავ რო გიწითლდება.ამხელა ქალი მაინც ბავშვი ხარ ჩემი ბავშვი ხარ!
-მეე...ლუკაა..
-ჩშ..არა არაფრის თქმა საჭირო მე არაფერს გაძალებ,როცა მიხვდე რომ გიყვარვარ იცი სადაც ვარ მოდი ჩემთან!ჩემი გულის კარი შენთვის მუდამ ღია იქნება.მზრუნველად ჩაეხუტა და ასე ერთმანეთზე მიკრულები იჯდნენ უხმოდ.
მარიამი სახლში იჯდა და ფოქრობდა.ვერ მოისვენა სანდროს კი აგვიანდებოდა.ტელეფონი აიღო და სანდროს დაურეკა.
-ალექსანდრე სადხარ? ესა მალე მოვალო?
-კარებს თუ გამიღებ მალე მოსული ვიქნები,პლიუს აღარ გავიყინები ან გაიყინები და ჩამეხუტეეე...
მარიამ ფეხზე წამოხტა და კარებში მდგარო სანდრო რო დაინახა მაგრაფ ჩაეხუტა.
-სად იყავი?????! იცი როგორ შემაშინე?
-რითი შეგაშინე ნუ გადამრიე!
-აბა სად იყავი ამდენიხანი.
-წადი უცებ ჩაიცვი გიცდი.
-რატო?
-მიდი მალე.
-კარგი ჰო.
მარიამი ოთახიდან გადიოდა სანდრომ რო მიაძახა.
-თბილად ჩაიცვი გარეთ სიცივეა.
მარიამს გაეღიმა,აღარაფერი უპასუხია ოთახში შევიდა უცებ გამოიცვალა და სანდროს წინ აესვეტა.სანდრომ ხელი მოხვია და მანქანაში ჩაჯდნენ.მარიამმა გზა რო იცნო გულმა ბაგაბუგი დაუწყო.არჯეროდა და არც ეგონა აქ კიდე ოდესმე თუ მოვიდოდა.
-ესს..ეს.. ალექსანდრე სად მოვდივართ?
-მივალთ და ნახავ.
მარიამს აღარაფერი უთქვია მაგრამ იცოდა უეჭველი იცოდა სანდროს სადაც მიყავდა მაგრამ დადასტურება ჭირდებოდა.მალე სამ სართულიან სახლთან მივიდნენ,ეზოში შევიდნენ მარიამი გაგიჟებას იყო თვალებს არ უჯერებდა,უკვე 3წელია აქ არყოფილა.
-სანდრო არმჯერა რო აქ მომიყვანე.
-მე შენს გასაბედნიერებდალ ყველაფერს გავაკეთებ!
-მე ძალინ გამიხარდა.მოდი რა შევიდეთ მოდი მოდი მარიამიპატარა ბავშვივით ცქმუტავდა,აქ ბევრი არაუამრავი კარგი მოგონება აკავშირებდა ამ სახლთან.უცებ აირბინა დაირბინა ყველა კუთხე კუნჭული თითქმის არაფერი საერთოდ არაფერი შეეცვალათ ძალიან გაუხარდა.კიბეების ჩაირბინა და სავარძელში მჯდომ სანდროს ჩაეხუტა.
-მადლობა როგორ გადაგიხადო არც კი ვიცი.
-მარიამ ძალიან მიყვარხარ! უზომოდ და მე მჯერა რო ჩვენი სიყვარული ყოველგვარ ტკივილს გაკურნავს!
-მეც ძალიან მიყვარხარ სანდრო.
-დღეს აქ რო დავრჩე შეიძლება?
-მარიამ მე რას მეკითხები? შენი სახლია.ეს უთხრა და ხელში გასაღები აუფრიალა.
-სანდროო..
-ჩშ...
-არვიცი რავთქვა ძალიან ბედნიერი ვარ.
-ჩემი მიზანიც ეგ იყო.შენი ბედნიერება მინდა არა ამქვეყნიურად.
შემდეგ ერთად ჩახუტებულები იჯდნენ დიდხანს.
ორ დღეში ჩვენი გიჟი ანუციუსის დაბადების დღე იყო. 22წლის ხდებოდა ქაბატონი.დიდი გრაციოზული დაბადების დღის გადახდა უნდოდა უყვარდა ასეთი რაღაცეები.მარიამი და ანაბელიც ეხმარებოდნენ წვრილმანებში.სასტავი ქეიფობდა მარტო.ასე გადაწყვიტა ანამ
არმინდა ზედმეტებიო.
და დადგა ანას დაბადების დღეც.ანაბელი და მარიამი შეუვარდათ ოთახში დილას.
-ანუციუსსს გილოცავთ!!!!!!!! ჭკუა მოგემატოს მარა მეეჩვება. მიაძახა მარიამმა კისკისით.
შემდეგ იყო მილოცვები,საღამოს კი რესტორანში მიდოდნენ.მიშო არსად არ ჩანდა ანა გაფრენაზე იყო არც მიულოცა არც ტელეფონს იღებდა.ძალიან გავრაზდა მაგრამ არ იმჩნევდა. მზადება დაიწყო.მოკლე შავი კაბა ჩაიცვა,ფეხზე კრემისფერი მაღლები მოირგო,მაკიაჟი გაიკეთა და ქერა თმები დაიხვია და გაიშალა. ძალიან ლამაზად იყო.ბრწყინავდა რესტორანში რო შეაბიჯა.შუა ცენტრში იდგა არვიცი ასე როგორ აღმოჩნა და თვალებით იმ ხისთავა მიშოს ეძებდა მაგრამ არსად ჩანდა,უეცრად პატარა გოგო მოვიდა თეთრი ვარდით ხელში,ღმერო როგორ უყვარდა თეთრი ვარდები...ერთს მეორე მოყვა მესამეს მეოთხე და ასე გაივსო ვარდებით ვერ ხვდებოდა რა ხდებოდაკის ირგვლოს ვერც მის წინ მდგარი მიშო დაინახა.რომელიც მომაჯადოებლად უყურებდა.
-ჩეო ქალღმერთო!!გეგონა დამავიწყდი? გილოცავ დაბადების დღეს და კიდევ......
-თქვი შე კაცო ამ საუკუნეში!
-მოკლედ გახდები ანა ჯიშკარიანო ჩემი კანონიერი მეუღლე?
ანა მშვიდად იდგა და ხმას არ იღებდა.
-ჰაა თქვი ამომხდა სული.
-ანუ დღეს ნერვები რო მომიშალე რომ
დაგსაჯო დრო მაქ საკმარისად რადგან შენი ცოლი გავხდები ძალიან მალე!!!!!!!
-ჩემი გოგოოო!
მიშომ ანა ხელში აიტაცა და აფრიალევდა.ოვაციების ხმა ისმოდა.შემდეგ იყო მილოცვები და ერთი ამბები ,ქეიფობდნენ ბოლომდე.ბოლოს ყველა გატიშული მიიტანა ლუკამ სახლებში,თვითონ არდაულევია ანაბელზე ფიქრობდა რომელიც მის გვერდით იყო და მშვიდად ეძინა მანქანაში.სახლში მიიყვანა და კარებზე ზარი დარეკა. ისევ იმ სანდომიანმა ქალმა გაუღო კარი რომელიც მიღიმოდა.თავი დაუკარი და გზა გააგრძელა რადგან ეხლა იცოდა ანაბელის ოთახი.დააწვინა საწოლზე და გასვლას აპირებდა ბელამ ხელი რო მოუჭირა.
-დარჩი!შენ მაინც არ მიმატოვო.
-მე არასოდეა მიგატოვებ ანაბელ!მშვიდად დაიძინე აქვარ ჩემო პრინცესა...
ლუკას ღამე გაეღვიძა და სამზარეულოში ჩავიდა.წყალს სვამდა შუქი რო აინთო და ის ქალი დაინახა რომელიც იქვე იდგა...
-იცით..მეეე..
-არარის ახსნა საჭირო ჩემო ბიჭო,ლუკა ხომ?
-დიახ.
-მოდი აქ დაჯექი.
ლუკა მივიდა და იქვე ჩამოჯდა.
-მე ანაბელის ძიძა ვარ ჩემი გაზრდილია ჩემი ბელა.აღარ მეგონა მის თვალებში კიდე თუ დავინახავდი ბედნიერებას.გთხოვ ჩემო ბიჭო შენც არ ატკინო გული.მან ბევრი გამოიარა ცხოვრებაში.ჩემი საბრალო გოგო.
-იცით მე ანაბელი ძალიან მიყვარს.
-ვიცი ჩემო ბიჭო,ვიცი განა არვიცი? ანაბელსაც ძალიან უყვარხარ მაგრან ეშინია.მე მის თვალებში ვხედავ.
ლუკამ ეს რომ გაიგონა ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე იყო უკვე. უცებ ავარდა ოთახში და ანაბელს ჩაეხუტა ლოყები დაუკოჩნა და მასთან ერთად ჩაეძინა.
დილით ლუკას გაეღვიძა პირველს და უყურებდა მძინარე ანაბელს.
აი ანაბელი კი გამოღვიძების პირას იყო და გრძნობდა მწველ მზერას,ნელ-ნელა გაახილა თვალები და მის გვერდით ლუკა რომ დაინახა ლოყები გაუწითლდა.
-ვაიმე ჩემი მორცხვი გოგო!როგორ მიყვარსო.ეხლა არდაიწყო ისტერიკა გოგოებივით შენ აქ რაგნდა და ეგეთები..
-მშვენივრად ვიცი მე რაც გინდა აქ! მე გთხოვე დარჩენა!
-გახსოვს?
-კი.აბა შენ რაგეგონა?მთვრალზე გითხარი ისე?
-მე არვიცი.
-ნუ ხარ სულელი ლუკა.
-შენ გამასულელე.
-ოჰ დამაბრალა ეხლა მე შენ ისედაც სულელი,გიჟი და გადარეული იყავი!და მასეთი შემიყვარდი!
ეს რომთქვა ლუკას პირი ღია დარჩა,ვერ გაიაზრა რახდებოდა,აი როცა გაიგო ანაბელი საწოლიდანნ ააგდო,ხელში ააფრიალა და ჩაეხუტა,თვალებში უყურებდა,თითქოს თანხმობას უცდიდა და ანაბელის ტუჩებს დაეწაფა.
-მე შენ ძალიან მიყვარხარ ჩემო პრინცესა!
-მეც მეცც.
-რა შენც?
-ოოო
-????
-მეც ძალიან მიყვარხარ!!
ანა ქორწილის გაწამაწიაში იყო.უნდოდა ყველაფერი უნიკალური ყოფილიყო.გოგოებს დაატარებდა აქეთ-იქეთ და ყველაფერს არჩევდა.ბოლო დღეებში მარიამმა და ანაბელმა კაბები შეიძინეს,ბევრი იარეს მაგრამ სასურველი კაბები ბოლოს მაინც იპოვეს.ანას კაბა იყო რაღაც საოცრება.მარიამს შავი კაბა ეცვა წვრილი ბრეტელებით,თმები გაშლილი და ბოლოში დახვეული ქონდა,ფეხზე შავი მაღლები ეცვა.ანაბელს გრძელი ღია მწვანე კაბა ეცვა,ცოტა გამჭირვალე იყო და გვერდებზე გახსნილი.ფეხზე შავი მაღლები ეცვა,თმები აიკრა.მაკიაჟი როგოც ყოველთვის სამივემ გაიკეთა.აიიი ჩვენი ბიჭები იყო შოკი!!! კლასიკურად,შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილები.
მიშო აქეთ-იქით დადიოდა და ნერვიულობდა.
-აუუ სადა ამდენი ხანი...
და ამ დროს დაინახა როგორ ჩამოდიოდა კიბეებზე ულამაზესი ანა.თეთრი გრძელი,გაშლილი კაბა ეცვა,წელს ზემოთ გამჭირვალე იყო.თმები მაღლა ქონდა აწეული და სადა მაკიაჟი ეკეტა.ძალიან ლამაზი იყო მიშო შოკში იყო.წელზე ხელი მოხვია და ყურში ჩაჩურჩულა.
-ეს სილამაზე დღეს სამუდამოდ ჩემი გახდება!
შემდეგ ყველა გავიდა სახლიდან.ჯერ ეკლესიაში დაიწერეს ჯვარი.ძალიან ბედნიერები იყვნენ.მათი თვალები ბრწყინავდნენ.ბევრი ფოტოები გადაიღეს.შემდეგ წავიდნენ რესტორანში და იქ წავიდა ქეიფი.ყველა ერთობოდა ბოლო დონეზე.ყველა ბედნიერი იყო.წყნარი მელოდია გაისმა და მიშომ
ანას ხელი გაუწოდა და ცეკვა დაიწყეს.მარი ამ ყველაფერს უყურებდა და მისი მეგობრის ნაცვლად ბედნიერებით ივსებოდა.უცებ წელზე ხელო მოხვია ვიღაცამ,გაიხედა და სანდრო იყო.
-შენ როდის გახდები ჩემი კანონიერი მეუღლე?
-სანდრო..
-მინდა დილას რო გავახელ თვალებს შენ ჩემ გვერდით იყო,დილას შენით ვიწყებდე და საღამოს შენით ვამთავრებდე,დავიღალე აქეთ-იქეთ პატარა ბიჭივით სირბილით.
-სანდრო..სანამ არ მოვაგვარებ ყველაფერს ვერ ვიქნები ბედნიერი,ციხეში უნდა ამოვალპო ის ის...სიტყვებიც არ მყოფნის!!
-არგვინდა ეხლა მაგაზე ჩემო პრინცესა..მაგას ერთად მოვაგვარებთ,ერთად ვაზღვევინებთ ყველაფერს მაგ ნაბიჭვარს და მერე ბედნიერები ვიქნებით.მანამდე მე არაფერს გაძალებ უბრალოდ ძალიან მინდა ჩემი ცოლი რაც შეიძლება მალე გახდე.
-მიყვარხარ ალექსანდრე.
-მეც ჩემო ლამაზო.
გვიანობამდე ქეიფობდნენ,გიჟობდნენ,ძალიან მაგრად ერთობოდნენ რა რასაც ქვია დარბაზი თავზე დაიმხვეს.მიშომ ანას ყურში უჩურულა...
-წამო გავიპაროთ.
-მე ხო გიჟი ვარ მარა შენ ჩემზე გიჟი ხარ!! ჩვენი ქორწილიდან გავიპაროთ?
-კი კიი.
მიშომ ანას ხელი მოკიდა და უკანა კარიდან ჩუმად გაიპარეს.დანარჩენები მიუხვდნენ ჩანაფიქრს რათქმაუნდა ქეიფი გააგრძელეს,შემდეგ კი ისინიც დაიშალნენ და სახლწბში წავიდნენ.
ოოო ანასთან და მიშოსთან ხდებოდა თი ხდებოდა.რესტორნიდან რო გაიპარნენ მიშოსთან წავიდნენ,ახალ სახლში რომელიხ ვაჟბატონმა მაშინ ააშენა გერმანიდან რო ჩამობრძანდა.. ანა ხელში აიყვანა და ოთახში აიყვანა.ოთახში შევიდნენ თუ არა კარებზე მიაკრა და ტუჩებზე და ნელ-ნელა დაიწყო კაბის გაძრობა.ანამ საყელოში წყვდა და საროჩკის ღილების გახსნა დაიწყო და თან თავში მზაკვრულმა აზრმა გაუელვა.მიშომ კაბა გახადა,ანა საცვლების ამარა იყო ,მიშო კოცნიდა და ხელებს დააცოცებდა მის სხეულზე.საწოლისკენ წაიწიეს მიშო ანას ზემოდან მოთავსდა და ამ დროს ანამ კოცნა შეწყვიტა და..
-მეე...მე არშემიძლია..
მიშო ჯერ კიდევ ვნებების ქარცეცხლში იყო და ძლივს მოვიდა გონს.
-მიშოოო..მაპატიე..
-ნუ გადამრიე გოგო
-რავქნა არშემიძლია და..
მიშო ფეხზე წამოდგა და ანაც მას მიყვა.
-კარგი როგორც გინდა მაშინ ვიდგეთ სამივე და ვიყოთ!
ანა სიცილს ვეღარ იკავებდა და ბოლო ხმაზე აკისკისდა და ტუჩებზე ეძგერა.
-რა არ შემიძლია ბიჭო ამ დღეს უცდი მთელი ცხოვრებაა მემგონი!!ჰმმმ..მაგრამ ხო უნდა გამეწამებინე.
მიშო გადაირია მაგრამ ამის დროს არ იყო ტუჩებზე ეძგერა და ლოგინზე გადააწვინდა,ნელა და ნაზად ეალერსებოდა,ბოლო საფარველიდანაც გაანთავისუფლა და ფეხებს შორის მოექცა..თან ნელა ეალერსებოდა და ტკბილ სიტყვებს ეუბნებოდა...ანამ ყრუ ტკივილი იგრძნო და თვალიდან ცრემლი ჩამოუგორდა..მიშომ დაუკოცნა თვალები.
-მაპატიე პატარავ,ვეცადე არ გტკენოდა..დღეიდან ჩემი ხარ სამუდამოდ!
დიდხანა ეალერსებოდნენ ერთმანეთს,ბოლოს გათანგულები ერთმანეთს მიეხუტნენ,ანამ მიშოს გულზე მიადო თავი და ტკბილად დაეძინა.
დილას ორივემ ბედნიერებით აღსავსეებმა გაიღვიძეს.ანას სხეული ცოტა ტკიოდა მაგრამ მიშომ დილის პროცედურები ჩაუტარა და მთელი სხეული დაუკოცნა..მერე ერთად იბანავეს,შემდეგ ბარგი ჩაალაგეს და თაფლობის თვეში გაზქურეს...
ლუკამ ქორწილის შემდეგ ანაბელი არ ენახა და ძალიან ენატრებოდა,ანაბელი კი ამდროს სახლში მარტო იჯდა და მასაც ძალიან ენატრებოდა.ბოლოს დაურეკა.ლუკამ ანაბელის ფოტო რომ დაინახა სიხარულისგან ფრენა დაიწყო.
-ლუკა როგორხარ?
-ანაბელლ...კარგად შენ როგორხარ?
-ცუდად..
-რატო? რამოხდა ანაბელ ხოხარ კარგად? ეხლავე მოვალ მითხარი სადხარ???
-სახლში ვარ.
ლუკას ამის გაგონება უნდოდა და გავარდა იმწუთას კარებზე ზარი დარეკა რო არავინ გააღო გაგიჟდა,უკანა მხრიდან მოუარა და კარები მადლობა ღმერთს ღია იყო,უცებ ავარდა მეორე სართულზე,ანაბელის ოთახის კარი გააღო და..დაინახა ანაბელი ლოგინზე იჯდა და მუსიკებს უსმენა ნაოშნიკებში.თან თავს აქეთიქეთ აქანავებდა.ლუკა გაგიჟდა ეგონა რამე დაემართაო.ანაბელმა დაინახა ლუკა და გაოიძრო ნაოშნიკები.
-გინდა გამაგიჟო არა?? ესა ცუდად ვარო?
-ჰო ცუდად ვარ ისე მომენატრე,რო არ ჩაგხუტებოდი მოვკვდებოდი.
-ვაიმე ჩემი ბოთე.იცი როგოე შემაშინე ანაბელ?!
-მე არმინდოდა.უბრალოდ მომენატრე დაა...
ეს უთხრა ანაბელმა და ლუკა ტუჩებზე დააცხრა.
-მეც ძალიან მომენატრე.. ადე ეხლა გავისეირნოთ.
-კაი წამო მომწყინდა ისედაც სახლში მარტო ვარ ძიძა საყიდლებზეა.
-წამო ჩემო პრინცესა.
ბევრი ისეირნეს,ბოლოს მთაწმინდაზე ავიდნენ,დეკემბერი იწყებოდა და ციოდა,ლუკამ თავისი მოსაცმელი მოახურა ანაბელს და დასხდნენ..
-ჩემო ლამაზო გოგო.
-მიყვარხარ ლუკა.
-კიდე მითხარი.
-მიყვარხარ
-კიდე კიდე..
-მიყვარხარ,მიყვარხარ!!!!!
-მეც სიცოცხლეზე მეტად!!!!!!!საღამოს მინდა ერთ ადგილას წაგიყვანო და გამოგივლი გამოეწყვე.
-სად?
-სიურპრიზია.
-ოოო მითხარი..
-ანაბელ
-კარგი ხო,წამო წავიდეთ შემცივდა ,თან მოვემზადები საღამოსთვის.
-წამო პრინცესა.
ლუკამ ანაბელი სახლში დატოვა,მოწყვეტუტ ეამბორა ტუჩებზე და დაემშვიდობა.
ამ დროს მიშო და ანა გულაობდა.პარიზში იყვნენ თაფლობის თვეში წასული.ბევრს ხალისობდნენ,მოკლედ რომ ვთქვათ ძირითადად სასტუმროში იყვნენ და მაიმუნობდნენ თავისთვის,გარეთაც გადიოდნენ რათქმაუნდა,ღირსშესანიშნაობებს ათვარიელებდნენ და ასე შემდეგ რა..ჯერ არ გეგმავდნენ უკან დაბრუნებას..
სანდრო იმ ნაბი*ვარზე აგროვებდა ინფორმაციას.რომელიღაც დაწესებულებამ შეამჩნია და ფეხდაფეხ მიყვებოდა,ჯერ არ უთქვია მარიამისთვის არაფერი,მაგრამ დამნაშავედ გრძნობდა თავს რო არაფერს ეუბნებოდა..იმ საღამოს მარიამთან იყო ალექსანდრე მარიამს ტელეფონზე რო დაურეკეს. ალექსანდრე არასოდეს გასულა სხვაგან ეხლა კი ადგა და აივანზე გავიდა,ალექსანდრეს გაუკვირდა მისი ეს ქცევა,მარიამი ანერვიულებული გამოვიდა მაგრამ ცდილობდა არაფერი შემჩნეოდა.სანდროს უთხრა რო ანაბელმა დაურეკა და მასთან გასვკას თხოვდა.
-მე წაგიყვან ჩაიცვი.
-არა საჭირო ჩემით წავალ.
-რო გეუბნები წაგიყვან ნუ მეჯიუტები მარიამ!
-კარგი ხო.
მარიამმა გაუღიმა მიხვდა რო ისე სანდროს ვერ დააღწევდა თავს არადა ეჩქარებოდა..
სანდრომ მარიამი ანაბელთან დატოვა და მანქანა იქით მოფარებულში დააყენა,იცოდა რათქმაუნდა მარიამი
ანაბელთან რო არ მიდიოდა.მართლაც მარიამმა დაზვერაბსიტუაცია დაინახა რო სანდრო წავიდა ეჭვიც არ შეპარვია და ტაქი გააჩერა,სანდრო უკან აედევნა უკვე იცოდა სადაც მიდიოდა ისიც საქმის კურსში იყო მაგრამ მარიმმა რო არ უთხრა გაბრაზდა.მარიამი დანგრეულ ადგილზე მივიდა ,ტაქს ფული გადაუხადა და გადავიდა.ალექსანდრე არ ჩქარობდა გადასვლას არ უნდოდა მაიამს დაენახა.
მარიამი შენობაში შევიდა.
-გამოდი შე ნაბი*ჭვარო! აქვარ გამოდი!
ამდროს გამოჩნდა საშვალო ასაკის მამაკაცი,ცინიკური ღიმილით მიიწევდა მარიამისკენ. მარიამმა იარაღი ამოიღო და დაუმიზნა.
-სათქმელი თუ გაქ თქვი შენი წუთები დათვლილია!
-ოჰო მართლა? და შენ მართლა მესვირი?არამგონია!
წინ და წინ მიიწევდა მამაკაცი.
-არმომიახლოვდე თორე ნახავ რა შემიძლია!
-არაფერიც არ შეგიძლია!შენც ისე დაამთავრებ სიცოცხლეს როგორც შენმა ოჯახმა..პრინციპში შენ მკვდარი უნდა ყოფილიყავი!
მარიამმა ეს რო გაიგო გაშრა,არა ხო იცოდა რო ყველაფერი ამ ნაბი*ჭვრის გაკეთებული იყო მაგრამ აღიარება რომ მოისმინა გული შეეკუმშა.დაუფიქრებლად გამოკრავდა ჩახმახს ხელს რომ არა ორი იდიოტი რომელმაც იარაღი გააგდებინეს და ხელები გაუკავეს!
-პრინცესა გეგონა მარტო ვიქნებოდი??!
-ნაბი*ვარი ხარ!
სანდროს პოლიცია უკვე ყველაფრის კურსში ჩააყენა.თვითონ შეიჭრა შენობაში იმ ორს მიეპარა უკნიდან და ორივე გათიშა.იმ ნაბი*ვარმა სირენების ხმა გაიგონა იარაღი ამოიღო სანდროს დაუმიზნა და ესროლა,თვითონ გაიქცა.
მარიამი იმ წუთას სანდროს მივარდა.წამოაყენა და მანქანაში ჩააჯინა,სწრაფად დაძრა.
-ალექსანდრე...ჩემო სანდრო არ გაითიშო მალე სავადმყოფოში ვიქნებით.
მალე მივიდნენ მარიამი შეშფოთებული იყო კიდე კაი არაფერი იყო სერიოზული ყველაფერთან ერთად მიზანიც ცუდი ქონია იმ ნაბი*ვარს.
-რამდენიმე დღეში გაგწერენ.გტკივა?
-არ მტკივა! შენ მიფრთხილდი! რამოხდა ხო არ გაქცევით?
-არა რო გაიქცაგარეთ პოლიცია იყო და აიყვანეს,ციხეში ჩალპება! ყველაფრისთვის ეზღვევინება!
-დამშვიდდი! ჩვენ მერე ვილაოარაკებთ!არა როგორ არ მითხარი???!!! მარიამ როგორ არმითხარი?
-მე..მე შემეშინდა არაფერი მოგსვლოდა!
-და შენ? შენ რომ რამე მოგსვლოდა?ახლა მაინც გამომყევი ცოლად თორე ავიჭერი კაცი!
-მერე ვილაპარაკოთ მაგაზე.
-კარგი როგორც გინდა.
მარიამი ჩაწხუტა და ასე იყვნენ ,რამოდენიმე დღეში კი სანდროც გაწერეს.
ახლა კი უკან დავბრუნდენ ანაბელთან და ლუკასთან.
ანაბელი საღამოსთვის ემზადებოდა,გამოიორანჭა.ლურჯი კაბა ჩაიცვა,თმები ცხენის კუდივით გაიკეთა,შავი მაღლები ჩაიცვა,მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა და სარკეში კმაყოფილმა მოავლო თავის ანარეკლს თვალი დ ამდროს ლუკამაც დაურეკა მოვედი გამოდიოდა.
ანაბელი მანქანაში ჩაჯდა მოწყვეტით აკოცეს ერთმანეთს და ლუკამ მანქანა დაძრა,ანაბელს აინტერესებდა სას მიყავდა,თბილისს გაცდნენ არიცოდა სად მიდიოდნენ,ტყეში შევიდნენ.ლუკამ მანქანა გააჩერა,ანაბელი გადმოვიდა ერთმანეთს ხელი ჩაკიდეს და ფეხით გააგრძელეა გზა,ცოტახანში გამოჩნდა პატარა ქოხის მაგვარი სახლი.ლუკამ
კარი გააღო და შიგნით შევიდნენ სადაც მაგიდაზე გაწყობილი ქონდა რომანტიული სუფრა,ანაბელს ლუკასგან ეს ყველაფერი მარა ძალიან გახარდა.მაგიდასთან დასხდენენ და ლუკამ დაიწყო საუბარი.
-ანაბელ..დიდი დრო გავიდა თქო ვერ გეტყვი მაგრამ როცა პირველას დაგინახე მის მერე გულში ჩამივარდი,ძალიან განსხვავებული იყავი თავიდანვე და როგორღაც ჩემი გული გაალღვე და თავი შემაყვარე. უშენოდ სიცოცხლე არაფრად მიღირს.სულ მინდა შენთან ვიყო,დილით რო გავიღვიძებ შენ გიყურებდე..მოკლედ რა არ გამომდის ესეთები და გამომყვები ცოლად? გახდები ჩემი მეორე ნახევარი?
ანაბელმა ტირილი დაიწყო.ლუკას ეგონა ჩემი ნათქვამის გამოო და ნერვები მოეშალა თავის თავზე.
-ანაბელ ნუ ტირი.მეე..
-ჩშ... არაფერი თქვა ეს...ესსს ბედნიერების ცრემლებია!! რათქმაუნდა თანახმა ვარ რათქმაუნდა!!!!
ლუკა ძალიან გახარებული იყო ანაბელი ხელში ააფრიალა.
-ხვალ ხვალვე დავიწეროთ ჯვარი!ანდა არააა!! ეხლავე წავიდეთ!
-გაგიჟდი? ეხლა როგორ?
-ნუღელავ ყველაფერს მოვაგვარებ! ოღონდ შენ იყავი თანახმა და!
ანაბელმა თეთრი სადა კაბა ჩაიცვა ანგელოზზს გავდა,ეკლესიაში ჯვარი დაიწერეს,ქეიფით კი გადაწყვიტეს მერე აღენიშნათ მიშო და ანა რომ დაბრუნდებოდნენ თაფლობის თვედან.ლუკამ დაიჟინა ჩემთან წამოდიო დღესვეო აიღე ბარგიო ანაბელიც წაყვა.
სახლში მივიდნენ,ლუკამ კარები ფეხით გააღო თან ანაბელს აკოცა,მერე საძინებელში ავიდნენ.ლუკამ ფრთხილად დაიწყო ანაბელის გახდა.თვალებში ცეცხლი ჩასდგომოდა,მაგრამ ეს ჩვეულებრივი ცეცხლი არ გახლდათ ეს ანაბელის მიმართ სიყვარულის ერთ-ერთი ნიშანი იყო.ლოგინისკენ წაიწიეს,ლუკა ანაბელს ზემოდან მოექცა და ნაზად კოცნიდა,ბოლოს საცვლების ამარა იწვა ლოგინზე,ლუკამ შეამჩნია რომ
ნერვიულობდა.
-მოდუნდი და მომენდე არგატკენ ჩემო პრინცესა.
ეს უთხრა თან მის სხეულზე გზა ტუჩებით გაიკვლია.ცოტახანში ანაბელმა ტკივილი იგრძნო,მერე კი იყო სიამოვნება და სიამოვნება ბოლოს ერთმანეთზე ჩახუტებულებს ჩაეძინათ....
ალექსანდრემ მარიამს თხოვა საღამოსთვის გამოწყობილიყო და მასთან ერთად წასულიყო კომპანიისათვის გამართულ წვეულებაზე.
მარიამმა შავი კაბა ჩაიცვა,შავი მაღლები მოირგო ფეხზე,თმები გაიშალა,მსუბუქი მაკიაჟი გაიკეთა და მზად იყო.
სანდრომ კლასიკურად ჩაიცვა და მარიამს გაუარა.დარბაზში რომ შევიდნენ ყველა მათ უყურებდა.საღანო ჩვეულებრივად მიდიოდა სანამ ალექსანდრე არ ავიდა სცენაზე. მარიამს არ მიუქცევია იმდენად ყურადღება ეგონა სიტყით თუ გამოდიოდა და ამდროს გაიგონა...
-მარიამ მაჭავარიანს ვთხოვ სცენაზე!
მარიამი გაკვირვებული იყო,ხელი მის თავზე მიიდო და ჩუმად ჩაიდუდუნა..
-მეე??
-მარიამ ამოდი!
მარიამიც სცენაზე ავიდა და სანდრომ დაიწყო.
-უკვე დიდიხანია მიყვარხარ,პირველად რომ დაგინახე იმდღის მერე ჩამივარდი გულში და მინდა სულ ჩემთან იყო!გახდები ჩემი კანონიერი მეუღლე?თანახმა ხარ?
მარიამი გაოცებული იდგა და არ ესმოდა არაფერი.მხოლოდ ოვაციები ესმოდა,არიცოდა რა ექნა. სანდროს მოეხვია.სხვა გზა უკვე აღარ ქონდა!
-თამახმა ვარ! თანახმა ვარ შენი კანონიერი ცოლი გავხდე!
შემდეგ იყო ბევრი შეძახილები და ამბები.ქორწილიც ახლო მომავალში დაგეგმეს.
ანამ ეს ყველაფერი რო გაიგო მიშოს ხელი ჩაავლო,მართალია კი გაუტკბა თაფლობის თვეში,მაგრამ მისი საუკეთესო მეგობრის იგივე მისი დის ქორწილს გამოაკლდებოდა??!ჰოდა პირველივე რეისით გაფრინდნენ საქართველოში.
ქორწილი 1კვირაში იყო,ყველა სამზადისში იყო ჩაფლული.სანდროს უნდოდა ყველაფერი მარიამს როგორც უნდოდა ისეყოფილიყო.მარიამის სახლსაც ამზადებდნენ გადაწყვიტეს რო ქორწილის მერეიქ ეცხოვრად.რაღაცეები შეცვალეს.მარიამი დარბოდა გოგონებთან ერთად კაბაზე.ანამ და ანაბელმა ადვილად შეარჩიეს კაბები,აი მარიამის კაბაზე კი ბევრი კარეს და ბოლოს ნახეს კაბა სასწაული...
ქორწილის დღეც დადგა გოგონები გამოეწყვნენ დილაადრიან,ანაბელნა სადა კრემისფერი კაბა ჩაიცვა,ანამ წითელი და მარიამს ეხმარებოდნენ კაბის ჩაცმაში.
ბიჭები კლასიკურად იყვნენ გამოწყობილი და ქვემოთ უცდიდა ყველა გოგონებს.რათქმაუნდა სანდრო უცდიდა მარიამს.. და აი დაინახა კიბეებზე ჩამოდიოდა მარიამი და გულმა ძგერა შეწყვიტა.გრძელი თეთრი კაბა ეცვა,ბოლოში ორნამენტებით ლამაზად მორთული,თმები მაღლა ქონდა აწეული,ყელზე კი პატარა ყელსაბამი ეკეტა.მარიამისკენ წავიდა,წელზწე ხელი მოხვია და ტუჩებზე დააცხრა.
-მოითმინე!მაკიაჟს გამიფუჭებ თქვა და გადაკისკისდა.
-ჩემი ულამაზესი!!ბიჭებოოო აე რა გოგო მომყავს ცოლად!!
-სანდრო გეყოს!
-რაც სიმართლეა იმას ვამბობ!
შემდეგ ეკლესიაში წავიდნენ ჯვარი დაიწერეს რათქმაუნდა,მერე კი რესტორანში წავიდნენ,ორმაგას ქეიფობდნენ ანაბელის და ლუკასასაც ინაზღაურებდნენ.საღამომ არაჩვეულებრივად ჩააიარა.მეფე დედოფალმა იცეკვეს, იგიჟავეს ყველაფერი იდიალურად იყო,არა სანდროს კიუნდოდა გაძურწვა მაგრამმ მარიამმა რომ დაიჟინა რას იტყვიან სირცხვილიაო მის ნებას დაჰყვა მაინც მასთან იქნებოდა მთელი ცხოვრება.გვიან დაიშალეს.სანდრო და მარიამი წავიდნენ მარიამის კუთვნილ სახლში რომელიც ეხლა ორივეს იყო და მათი მომავალი საცხოვრებელი კერა გახდებოდა.ხელში ატატებული აიყვანა ოთახამდე,ყველგან სანთლები იყო ანთებული,ძალიან ლამაზად იყო,მარიამს გული უფართხალობდა,შფოთავდა,ალექსანდრემ შამპანიური გახსნა და დაასხა,ერთი ორი ჭიქა დალიეს,მარიამს სითამამე შეემატა,ალექსანდრე ნაზად კოცნიდა,ლოგინზე გადააწვინა,არაფერს არ ჩქარობდა არ უნდოდა მარიამისთვის რაიმე დაეძალეინა,ნელა გახადა კაბა და სხეულს უკოცნიდა,მარიამმა საროჩკა გახადა,სანდრომ საცვლებისგანაც გაანთავისუფლა და ფეხებს შორის მოექცა,თან ნაზად კოცნიდა და ეალერსებოდა,ყველანაირად ცდილობდა არ ეტკინა მისი პრინცესასთვის,მარიამმა მალე ტკივილი იგრძნო მაგრამ ეს არაფერი იყო იმ სიამოვნებასთან შედარებით რაც შემდეგ მიიღო....ერთმანეთზე აკრულებს ჩაეძინათ...
ყველა ბედნიერად იყო.2კვირაში ახალი წელი დგებოდა...ყველა ალექსანდრესთან და მარიამთან შეიკრიბა 2კვირის შემდეგ.გოგოები განსაკუთრებით ცქმუტავდა აღარ იცოდნენ რა ექნათ,მხიარულად დარბოდნენ პატარა ბავშვებივთ იქეთ აქეთ,ბიჭებმა ვერ გაიგეს რა ხდებოდა.და აიი 12საათიც დადგა..ერთმანეთს ულოცავდნენ,ყველა ბედნიერი იყო მაგრამ ჯერ კიდევ წინ იყო ყველაფერი...გოგონებმა ყურადგება ითხოვეს.
-აბა ბიჭებო მორჩით სმას და გამოგვხედეთ სიურპრიზი გვაქ!!
-რახდება აბა? მიშომ შესძახა მხიარულად
-ჰმმმ რახდება და.. სამივემ ერთდროულად დაიყვირა.ორულად ვართ!!!!!
ეს იყო სრული შოკი არ სჯეროდათ ასე სამივე ერთად როგორო მაგრამ შემდგომში გაირკვა რომ ანა 3კვირის იყო უკვე მარიამი და ანაბელი კი 2კვირის.ყველა ძალიან ბედნიერი იყო.ბიჭები განსაკუთრებით მათ ცხოვრებაში ახალი ეტაპი დაიწყებოდა და მათ ერქმებოდათ მამები! ეს ხომ დიდი ბედნიერება და დედასთვის ხო შვილზე მეტი ბედნიერება არ არსებობს ამ ქვეყნად!!!
9თვე კი აწვალეს გოგონებმა ბიჭები ხან რაზე დაარბენიებდნენ ხან რაზე მაგრამ მაინც იტანდნენ ყველაფერს.
პირველი ანას და მიშოს ვაჟკაცი დაიბადა რომელსაც დამიანე დაარქვეს.
ანაბელს და ლუკას პატარა პრინცესა ეყოლათ და ლიზი დაარქვეს.
აი სანდროს უყოჩაღია და მარიამმა ამ ქვეყანაზე ტყუპები მოავლინა.დემეტრე და ნუცა.
ცხოვრობდნენ დიდხანს და ბედნიერად.
მარიამზე კი მინდა ვთქვა რომ სიყვარულმა მართლაც ყველა ტკივილი განუკურნა და ძალიან ბედნიერი იყო თავის ქმარ-შვილთან ერთად.

ამ საიტზე რამოდენიმე ხნის უკან ასე რომ
ვთქვათ მოღვაწეობა ამ ისტორიით დავიწყე..მახსოვს ყველა თავი ტელეფონით მაქვს დაწერილი და იმდენი ნაწვალები მაქვს რომ რავიცი...ახლა ვათვარიელებდი ჩემს 'ნაჯღაბნებს' და ამ ისტორიას რომ წავაწყდი გადავწყვიტე სრულად დამედო,თან არამგონია ბევრს ჰქონდეს წანაკითხი..შემაფასეთ..მარა გაითვალისწინეთ რომ პირველი ისტორია იყო,შეიძლება ზედმეტად ბანურიც მოეჩვენოს ზოგს..გემოვნების საკითხია..