სიმწრისგან ისტერიკული სიცილი აგვიტყდა მე და ბაჩოს,ერთმანეთს ვუყურებდით და ვხარხარებდით,ნათია ხან მე შემომხედავდა ხან ბაჩოს ვერ მიხვდა რა გვაცინებდა
–მეცოდები!–კბილებში გამოსცრა ბაჩომ და იქაურობა დავტოვეთ.ჩემს გოგოს მშვიდად ეძინა.
–წარმოგიდგენია?–გამეცინა
–ხო მიხვდი რა ნაგავცაა?
–იმედია არ აპირებ ფულის მიცემას–დაეჭვებულმა გადავხედე
–შანტაჯს მუხლით რო ვუჩივლო ხოა ღირსი? მარა მაგას არ ვკადრებ საუთარ თავს,დედობის უფლებას ჩამოვართმვ,არ მინდოდა ეს გამეკეთებინა თუმცა სხვა გზა არ დამიტოვა.
–და როგორ იზამ მაგას?
–რთულ არაფერია მაგაში,ნანოს დაველაპარაკები და მოაგვარებს
ნანო მისი მოსამართლე დედაშვილი იყო.აქამდე მართლა მეცოდებოდა ნათია,თუმცა ახლა ამ სიცოდოდვილსც ვეღარ ვგრძნობ მის მიმართ იმდენად დაეცა ჩემს თვალში,მთელი მსოფლიოს სიმდიდრეზე არ გავცვლიდი ჩემს შვილებს!
სანამ სახლამდე მივედით დაგვათენდა,მარიამს ეძინა ფრთხილდ გადაიყვანა ბაჩომ მანქანიდან და სახლში ავედით.უკვე დილის 6 საათი იყო. ძალაგამოცლილი შევედით სახლში არცერთს არაფრის თავი აღარ გვონდა ოღონდ საწოლამდე მიგვეღწია და დაგვეძინა,ისეთი გამოფიტულები და გადაღლილები ვიყავით. 12 საათამდე მკვდარივით მეძინა,რომ გამომეღვიძა ბაჩო და მარიამი სამზარეულოში იყვნენ და რაღაცას ამზადებდნენ
–რასაკეთებთ?–თმაგაბურძგნული შევედი
–დედიკო–გაკრეჭილი გამოექანა მარიამი ჩემსკენ
–დედიკოს სიხარული ხარ შენ!–ლოყები დავუკოცნე
–ხელში არ აიყვანო მძიმეა უკვე შენთვის–გამაფრთხილა სიცილით ბაჩომ
–რას აკეთებთ?–მიმოვიხედე ირგვლივ
–ბროკოლის სალათს
–რას?–სახე დამემანჭა
–რა იყო? სასარგებლოა
–ფუ მოაშორე აქედან,გამატარე სენდვიჩებს გავაკეთებ
–დიეტა რო უნდა დაიცვა დაგავიწყდა ხო?
–რა დიეტა ბაჩო? არაფერი მიჭირს არც არფერი მაწუხებს,ნუ ფეხების დასიებას თუ არ ჩავთვლით–მაცივრიდან ხორცი და სალათის ფურცლები გამოვიღე
–აბა სულ ტყუილად მოვამზადე ეს ბროკოლი?–გაეცინა
–ნანუკას უყვარს მაგას ვაჭმევ–მეც გამეცინა
არავისთვის გვითქვამს მომხდარის შესახებ,ის დღე სამივემ ერთად გავატარეთ.მზიანი,თბლი ამინდი იყო,მტაწმნდის პარკში წავიყვანეთ მარიამი ისე გერთო მომხდარი სულ გადაავიწყდა. საღამოს ნანუკა და სანდო მოვდნენ,იმდენი ჭმა ბროკოლის სალათი ნანუკამ და ისე მოეწონა ბაჩოს რეცეპტიც კი გამოართვა.
–როდის ელოდები მარო?
–ივნისის ბოლოს
–აუ,ერთი სული მაქვს როდის დაიბადება–ხელები გაასავსავა ბაჩომ,ამაზე ყველას გაგვეცნა
–აუ ვაბშე გახსოვთ წყნეთის დვიჟენიები? მნდ რო გაიჩითეთ შენ და ნანუკა,მაშინ ვინ რას იფიქრებდა სერთოდ–სიცილით გადმომხედა სანდრომ
–აბა ბიჭო–გაეცინა ბაჩოსაც და გადმომხედა
–რა გაცინებთ ერთი ჰა?–გამეცინა მეც და ვუჩქმიტე ბაჩოს
–ჩემი ალქაჯი–გამეკრიჭა ბიჭი
–აუ მეთქვი იტყოდა ახლა ჩემი დედოფალიო,ა ალქაჯი ბიჭო?
–აუ სუფთა შრეკი და ფიონა ხართ–აღადავდა სანდრო
–ოე,ფიონა! ადე უნდა გიხმარო–აღადავდნენ ბიჭები
–წესიერად ილაპარაკეთ ბავშვი გისმენთ–შევუღრინე ბაჩოს
ამაზე ოთხივეს გულიანად გაგვეცინა
–ვის უნდა დალევა?–გადმოგვხედა სანდრომ
–მე მინდა მაგრამ ვერ დავლევ–ბაჩოს გადავხედე და მერე ჩემს გაბერილ მუცელს დავხედე
–დაასხი თუ ძმა ხარ –სიცილით გადმომხედა და ამოიხვნეშა
–უნდა დათვრე?–დაეჭვებულმა გადავხედე
–ჰო რა იყო მერე? რაც დაქორწნდით მას მერე არ დავმთვრალვარ,არ გაინტერესებს როგორი ვარ მთვრალი?
–ხო მაგრამ ახლა არ გინდა კარგი? მარიამს დივანზე ჩაეძინება და მერე მე საწოლზე ვერ გდავიყვან,დღეს არ გინდა სხვა დროს დალიე,აი რო გავჩენ მერესვი რამდენიც გინდა მიზეზიც გექნება
–დამარწმუნე–გაეცინა და ჭიქა დააბრუნა მაგიდაზე
–ჩემი დამჯერი ქმარუკა–ლოყაზე ვაკოცე გაკრეჭილმა
–მოკლედ რა,რაც ცოლი მოიყვანა ქალებში ვერ წვიყვანე და ვერ დავალევინე არაყი–ხელი აიქნია სანდრომ
–მოიცა და შენ დაეთრევი ქალებში?–აიფხორა ნანუკა
–ნუ ეხლა შენ როცა კრიტიკული დღეები გაქვს მარტო მაშინ
–ნაგავი ხარ! უნამუსო!
–ეე კარგით ეხლა გეყოთ რა დღეში ხართ? შენ კიდე ნანუკა კაცია რა ქნას?–სიტუაციის განმუხტვა სცადა ბაჩომ
ხმა აღარ ამოუღიათ ამ თემაზე სიტყვაც კი აღარ უთქვამთ. გვიანი იყო რომ წავიდნენ,მარიამი დავაწვინეთ და ჩვენც დავწექით.
ყველაფერი მშვიდად მიდიოდა ჩვენს ცხოვრებაში,ბაჩომ ნათიას საქმე მოაგვარა,მას მერე აღარ დალაპარაკებია თავის მშობლებსაც,მართალი მწყინდ აეს ამბავი თუმცა არ იყვნენ ღირსები მარიამის და ბაჩოს ნახვის.ძალიან რთული ფეხმძიმობა მქონდა მიუხედავად ყველაფრისა, იმდენად მქონდა ფეხები დასიებული,რომ სარულიც აღარ შემეძლო ბოლო თვეში,მარიამსაც ვერ ვუვლიდი სულ ინგა იყო ჩემთან,ახლ სახლში ბავშვის დაბადების შემდეგ ვაპირებდით გადასვლას.
მშობიარობა ძალიან გამირთულდა,4 და 200 დაიბადა ჩემი ბიჭი, სიტყვებით ვერ გადმოვცემ იმ გაცდებს რაც მისი დაბადებისას დამეუფლა.საოცარი შეგრძნება იყო.ლევანი დავარქვით მამას საპატივცემულოდ.გამომწერეს თუ არა მამას საფლავზე წავედით,ყოველთვის ოცნებობდა შვილისშვილზე. მადონა შვილისშვილის სანახავადაც კი არ მოსულა,თუმცა ეს ბაჩოს აღარც ანაღვლებდა.შესაძლოა და ზუსტადაც ვიცოდი რომ გულის სიღმეში სტკიოდა კიდეც,მაგრამ არაფერს იმჩნევდა. ლევანის დაბადებიდან 1 თვის შემდეგ მადონა მოვიდა ჩემთან,არ ველოდი ნამდვილად,თუმცა სახლში მაინც შემოვიპატიჟე
–შეიძლება?–ისეთი უდრეკი აღარ ჩანდა როგორიც უწინ
–მობძანდით–გამოვეცალე, რომ შემოსულიყო
–ვიცი,აქ არუნდა მოვდიდოდე იმ ყველაფრის შემდეგ,თუმცა გულმა ვერ მომითმინა,მინდა პატიება გთხოვოთ მარიამ
–იმ ყველაფრის შემდეგ რთულია პატიება,თუმცა მე რა უნდა გითხრათ,მთავარია თქვენი შვილი რას გეტყვთ
–ეს ლევანიკოა?–საწოლში ჩაიხედა და მძინარე ლევანს თვალი შეავლო
–კი ლევანია
–რამხელაა უკვე
–ჰო ერთი თვისაა
–ბაჩოს ძალიან გჰავს
არაფერი მითქვამს,ან რა უნდა მეთქვა.საღამომდე დარჩა,ელოდებოდა ბაჩოს,თავიდან ხმას არ იღებდა ჩემი ქმარი იმდენად ქონდ აგული ნატკენი,თუმცა შემდეგ მაინც შეურიგდა,ბოლოსდაბოლოს დედა იყო და სამუდამოდ ხომ ვერ დაკარგავდა.
მას შემდეგ ზუსტად 5 წელი გავიდა,ყველაფერი სიევ ისე იდეაულურად გვქონდა,ნინა არ ჩამოსულა სკაიპით და ვაიბერით გვქონდ ამასტან ურთიერთობა,როგორც ვიცი ალექსანდრემ გერმანიაში ჩააკითხა,მეტი არაფერი უთქვამს.მარიამი 8 წლის გოგოა ლევანი კი 5 წლის,ერთმანეთზე გიჟდებიან.მათთავის არასოდეს მიგრძნობინებია რომ მარიამი ცემი ღვიძლი შვილი არ იყო,აღარც ნათია გამოცენილა მას შემდეგ.
–დედა–მარიამის ხმა შემომესმა ოთახიდან
–რა იყო დე?–სარეცხის კალათი მეჭირა ხელში
–ლევანიკო ნერვებს მიშლის! რამდენჯერ ვუთხარი ჩემს ლეპტოპს არ მეკაროთთქო?! რატო არ ესმის? უთხარი რა რამე
–მამამ ხო გიყიდა ლევან ლეპტოპი,რატო არ ეშვები მარიამისას?–გავუჯავრდი ლევანს
–ჩემი დიდია და ვერსად დამაქვს! მეც ასეთი პატარა მინდა!
გამეცინა,ასეთ წვრილმან რამეებზე ჭიჭყინებდნენ ხოლმე.
საღამოს დედაჩემთან წავედით,გიჟდებოდნენ ბავშვები იქ ყოფნაზე.
–მარიამ მოდი აქ–დაუძახა ბაჩომ
–რა იყო მა?–ქოშინით მოვარდა
–ნახე რა გიყიდეთ მე და დედამ–ტელეფონის ყუთი მიაწოდა
უნდა გენახათ როგორი გახარებული სახე ჰქონდა,სულ გვეუბნებოდა ჩემს ყველა კლასელს აქვს მობილური და მეც მინდაო ხოდა ეს სურვილიც ავუსრულეთ. არ მინდა ოდესმე გაიგოს მარიამმა რომ ის ჩემი ღვიძლი შვილი არა,თუმცა ასე მგონია ამის გაგების შემდეგაც არაფერი შეიცვლება ჩვენს შორის.
ცხოვრებაშ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს,მთავარია ჩვენ მივიღოთ ეს ყველაფერი ისე რომ ამით ბედნიერები ვიყოთ,არც ჩემთვი ყოფლა ადვილი სხვისი შვილის ჩემად მიღება,მაგრამ მე ეს შევძელი,იმიტომ რომ თავად ვცოდი როგორი იყო დედის სიყვარულის და სითბოს გარეშე ცხოვრება...


დასასრული ...

_______________________________________________
დიდი მალდობა ჩემო კარგებო,რომ მთელი ამ ხნის მანძილზე კითხულობდით და მგულშემატკივრობდით,ძალიან მიყვარხართ. სიყვარულით ნია! <3