ცრემლებ წამსკდა,მას თვალს არ ვაშორებდი ის კი იარაღს არ მაცილებდა,მეშინოდა ამიტომ იძულებული ვიყავი მას დავმორჩილებოდი, მანქანაში ჩავჯექი, კარები მომიჯახუნა და სწრაფად იქაურობას მოვსწყდით.. გავიაზრე, რომ ტელეფონი მქონდა, ამიტომ ჩუმად ამოვაძვრინე, შუქს დავუწიე რადგან დიდი გამოსხივება არ ჰქონოდა
-კარგ დროს ამოიღე ტელეფონი, მიდი დროზე მომეცი
არ მოვუსმინე და ფართხალით ვკრებდი კოდს. მან მანქანა გააჩერა და იარაღი ამოიღო
-მანდამაინს უნდა დაგიმიზნო, რომ რამე გააკეთო?
უსიტყვოდ გავუწოდე, მან კი ხელიდან გამომგლიჯა.
-ვინ ხარ? რა გინდა? სად მიგყავარ?
-შენი მომავალი ქმარი, რაც მინდოდა უკვე ავისრულე, რადგან უკვე ჩემი ხარ და ჩვენს სახლში მივდივართ.
-არც იოცნებო
-აღარ ვოცნებობ.
-ვინ ჯანდაბა ხარ?
-......
-ბექაა?
-......
-პასუხი გამეცი იდიოტო
-.....
-ეიიი დაყრუვდი?
-.....
ამ დროს ჩემმა ტელეფონმა დარეკა.
-შენი ძმა არის, სპეაკერ-ზე ჩავრთავ, შენ კი მშვიდად ელაპარაკე, ვითომაც არაფერი.
-ოკ
-ნუ სწერვობ
გვერძე მომიჯდა და იარაღი გადატენა შუბლზე მომადო
-კრინტი არ დაძრა გესმიიის?!
მის ხმაში საშინელი სიმკაცრე იყო, შემზარავი და განრისხებული..
-ნიინ, მისმინე სასწრაფო საქმე გამომიჩნდა და საქმეზე მივდივარ ბათუმში, როდის ჩამოვალ არ ვიცი, არ მოიწყინო კარგი?
-კარგი ნიკ, მიყვარხარ
-მეეც ჩემო პატარა და ხოო, მე დაგირეკავ ხოლმე, ხშირად ვერ შეგეხმიანები, ვიცი გადარბენები მექნება, 1 წუთითაც თუ მოვიცლი დაგირეკავ
-კარგი
-არ მოიწყინო, სოფელში ხო აპირებდი წასვლას და აღარ მიდიხარ?
-ამმმ..არვი..
არვიცი რატომ მაგრამ ნიღბიანს გავხედე
-უთხარი რომ მიდიხარ, 1 კვირით
-ალბათ კი, აბა აქ რა მინდა, წავალ 1 კვირით
-კაი მიდი, გკოცნი, მომენატრებიი
-მეეც, წარმატებები
ტელეფონი გათიშა და აქ გაფრინდა ჩემი იმედებიც
-კარგი გოგო ხარ
მომიახლოვდა და შუბლზე მაკოცა
მთელი ძალით ხელი ვკარი
-გაეთრიე, ცხოველო
მას უბრალოდ გაეცინა, შემდეგ კიანქანა დაძრა და გავქანდით. დანიშნულების ადგილას მივედით, მანქანიდან გაკავებული გამომიყვანა, მე კი გამბედავივით გაქცევას ვცდილობდი.
-ნუ ფართხალებ,შენზე ძლიერი ვარ და თან საკმაოდ, ამიტომ დაწყნარდი. ან რომ გაიქცე სად მირბიხარ?! მიიხედ-მოიხედე და მიხვდები, რომ შეეშვა მაგ უტვინო საქციელს.
მეც უსიტყვოდ გავყევი, შევეშვი ბრძოლას. სახლი საკმაოდ დიდი იყო, ორ სართულიანი, მეორე სართულზე ერთ ოთახში შემიყვანა. იქაურობა საკმაოდ მყუდრო იყო, იმწამსვე ფანჯარას შევხედე, თუმცა რად გინდა, გისოსებით იყო,ამიტომ აქედან ვერ გავაღწევდი.
-ეს შენი ოთახია,ჯერ-ჯერობით, შემდეგ კი საერთო ოთახი გვექნება, თუმცა ეს ცოტა ნაადრევია. მე წავედი, გაქცევას ტყუილად ნუ ეცდები,მაინც ვერ გახვალ.მიყვარხარ საცოლევ
-მძულხარ
-როგორ გძულვარ? არც კი იცი ვინ ვარ, იქნებ მოგწონვარ ან გიყვარვარ
-ვიცი, რომ ბექა ხარ
-კარგი
ეს თქვა და გავიდა, გარედან კი კარი ჩაკეტა. მალევე მანქანის ხმა გავიგე, ის აქაურობას მოსწყდა და სადღაც წავიდა.მეე? აზრზე რ ვიყავი საერთოდ რა ადგილი იყო ეს, ან ვინ ჯანდაბა. ოთახს თვალი მოვავლე. საკმაოდ დიდი, თუმცა მყუდრო. ამ ცხოველს მშვენიერი გემოვნება ჰქონია, თითოეულ დეტალს ვათვალიერებდი. აქ ყველაფერი იყო: ტანსაცმელი,საჭმელი,სასმელი, მაგიდა, სკამი,მაცივარი, აბაზანა. იდეაში საძინებელი იყო თავისი აბაზანით, თუმცა ამ ნიღბიანს ყველაფერი გათვალისწინებული ჰქონდა. ის მე მიცნობდა და თან ისე, როგორც საკუთარ თავს. ჩემი ყველა დეტალი იცოდა, ყველაფერი. რას ვჭამდი, რას ვსვამდი, რას ვიცმევდი,რა მომწონდა და რა არ მომწონდა. ბოდილის და თვალიერების შემდეგ კი,დავჯექი და ვფიქრობდი,ნუთუ ეს ბექა არის? შემდეგ კი მისი სიტყვები გამახსენდა "ჩემი აუცილებლად გახდები"
-იდიოტი, იდიოტი,იდიოტი,იდიოტი,იდიოტიი, იდიოტი,იდიოტი,იდიოტი,იდიოტი... მას ვერ ვიტაააააააან...რ ვერ შეიგნო, შეუგნებელი, ვირიიი..
ჩემოი ემოციები ერთიანად გამოვუში, დავიცალე, დავიღალე, საშინლად ვიყავი. არ ვიცი რა უნდა გამეკეთებინა ან რა იქნებოდა მომავალში, უბრალოდ ლოგინზე დავენარცხე და გაუნძრევლად მივანდე ჩემი თავი ბედს, არა იმ ნიღბიანს.თუმცა იმედი მაიმც მქონდა, მაგრამ რისი ან ვისი არ ვიცი. როგორ ჩამეძინა ვერც კი გავიგე, თვალები რომ ვჭყიტე თითქოს წამიერად დამავიწყდა რა მოხდა და მეგონა, რომ ჩემს ოთახში ვიყავი, უცებ ჩემად აღვიქვი, თუმცა მალევე რეალობაში დავბრუნდი. ამ საშინელ და საზარელ რეალობაში, სადაც მხოლოდ მე ვიყავი და უცნობი გარემო. ავდექი და ამჟამად სხვა მანქანა იდგა ეზოში, ჩემში გაძლიერდა ის საოცარი რამ.. ეს იმედი იყო. მალევე კარის ხმა გავიგე და ლაშა შემოვიდა
ამ დროს არ ვიცი რა დამემართა, საოცარი სიხარული, ადრენალინი, ბედნიერრბა ვიგრძენი. ეს წარმოუდგენელი იყო, არ ვიცი რა დამემართა, მან საოცრად გამახარა, ის ის იყო ჩემი იმედი
-ლაშაააა
მისკენ გავექანე და მთელი ძალით ჩავეხუტე და ისე ჩავებღაუჭე , რომ ვერავინ გამომწიწკნიდა
-როგორ? როგორ მიპოვე? ღმერთო ჩემო, როგორ მიყვარხარ. გთხოვ მალე წამიყვანე აქედაან, რადგან ბექა როდის მოვა არ ვიცი, ძალიან გთხოვ, უბრაალოდ წავიდეთ ხო? სანამ მოოვაა. შენ ჩემი იმედი ხარ, ის იმედი რომელზეც გუშიმ ვოცნებობდი. მადობა, დიდი მადობა იმისთვის,რომ მიპოვე და ჩემში არ ჩაკალი ერთადერდი რაც ამ დროს დრჩენოდა, იმედი..
ემოციებში ვიყავი და თავს ვერ ვაკონტროლებდი, ვლაპარკობდი და არ ვჩერდებოდი. მოზღვავებულ ენერგიას და ბედნიერებას ვგრძნობდი და ჩემ მხსნელს ვებღაუჭებოდი.

P.შ მოგწონთ? მყაავს საერთოს მკითხველები? თუ აზრი არ აქ გაგრძელებას? თქვენი კომენტარი სტიმულს მაძლევს ამიტომ ძალიან გთხოვთ დააკომენტაროთ და გამოთქვათ თქვენო მოსაზრება. დამწყები ვარ, რჩევები და შენიშვნები მჭირდება.. ასევე თქვენი კენტრებო. თუ უინტერესო, მშრალი და ბანალურია მითხარით, აღარ ვიწვალებ და შევწყვეტ..