-დღეს რა ვაკეთოთ ?-იკითხა მარიამ და სიგარეტი "გააბოლა ".
-არ არვიცი რააა ... კლუბში წავიდეთ ?-შემოგვთავაზა ჯეკმა .
-ჰმმმ .... არა რაა ! მომბეზრდა .-დაიწუწუნა ფეიმ და ვენაში ნემსი გაითხარა .
-ჩემთან წავიდეთ .-შევთავაზე მე და სიგარეტი ამოვიღე .
-არაა ფრობლემა , მარა შენები ?-მკითხა ფეიმ .
-მამიდაჩემი წასვლას აპირებს და მისი ქმარი სამსახურში იქნება .
-ხოდა ძაან კაი , წადი ეხა თორე იფიქრებენ რომ სკოლას აცდენ .-ფეხზე წამოდგა ჯეკი .
-კაი წავე ხვალამდეე .-დავემშვიდობე მე და ბნელი ჯურღმულიდან გამოვედი .
ახლა მივაბიჯებ ქუჩაში ვხედავ სახეებს რომლებზეც ღიმილი , სიცილი და მხიარულებაა აღბეჭდილი . მეც ვიღიმი , მაგრამ ამ ღიმილის ქვეშ დიდი სევდა , უაზრობა , სიძულვილი და ზიზღია აღბეჭდილი .
გაგაცნოთ ჩემი თავი ? რათქმაუნდა , აბა სხვანაირად როგორ შეიძლება ... მე ოლივია (ლივ) პარკერი ვარ , 17 წლის , მაქვს გრძელი რიჟა თმა , მწვანე თვალები , მიყვარს მაღალ ქუსლებზე სიარული და ვარ მდიდარი ოჯახიდან . ჰაჰ ! გგონიათ ძალიან ბედნიერი , განებივრებული და "კოპწია" გოგო ვარ . ანდა რატომ ? რატომ უნდა ვიყო ბედნიერი ?
ვიმოგზაუროთ წარსულში ? დიახ , გადავიდეთ 11 წლით ადრე ...



-ალეეეეე ჰოოპ -მეთამაშებოდა უსაყვარლესი მამიკო .
-ჰა , ჰა ... მა , მა დამსვი .-ვთხოვე მე მამას .
-კაი , მიდი ჭამე და მერე ვითამაშოთ ხოო ...? - მითხრა და შემიღიტინა მამამ .
-ჰა ! ჰა !-გავიცინე მე და მაგიდასთან დავჯექი .
-ელის ....-დაუძახა მამამ დედაჩემს -ელის ....
-აბა ... უფროსო და უმცროსო პარკერებო , დღეს საჭმელად გვექნება შემწვარი ქათამი და ფორთოხლის წვენი . -გამოვიდა ოთახიდან დედიკო .
-ვაშააა ..-დავიძახე მე და ჩემი ნაჭრის ჭამა დავიწყე .
-ლივ ... ჭამე და შენს ოთახში ადი , კარგი ?-ლოყაზე მომეფერა დედიკო . მეც დავემორჩილე და ჩემს ოთხში შევედი ...



აიიი .... უკვე მივედი ჩემს სახლში . უზარმაზარი სახლის უზარმაზარ კარს მივუახლოვდი და კარი შევაღე .
-სად დადიხარ ?! -თმებში მეცა მამიდა (ჯენა )
-გამიშვი ! -ვუყვირე მე .
-ჯენა გაუშვი , ამას მე დაველაპარაკები...-თქვა მეორე მამიდამ (ჯორჯინა ) .-შენმა დირექტორმა დარეკა ... 3 კვირაა სკოლაში არ გამოჩენილაო ... სად დადიხარ ?
-რა მნიშვნელობა აქვს ...-ვუთხარი მე .
-რას ქვია რა მნიშნელობა აქვს ?! მე შენი მამიდა ვარ და ვალდებული ვარ შენზე ვიზრუნო .
-პატარა აღარ ვარ , ჩემს თავს თვითონ მივხედავ .-ვთქვი მე და ჩემს ოთახში ავედი .
ხოოო ... სად გავჩერდით ?



რამდენიმე საათი ჩემი ზღაპრების წიგნის წაკითხვით ვერთობოდი , სანამ ....
-ლიიივ ! ლიიივ ! ლიიივ !-ყვიროდნენ მშობლები , მე კი გაოცებული ვიყავი ....
ჩემი ოთახის კარი გავაღე და .... რაღაც უცნაური სუნი მეცა , უცნაური .ხოლო ქვედა სართულზე რაღაც სინათლე იყო . იქ კი ჩემი მშობლები იატაკზე იწვნენ და ძალიან დასუსტებულები ცდილობდნენ ამდგარიყვნენ .
-დედააააა !-ვიყვირე მე და ქვემოთ ჩავვარდი . მხოლოდ ახლა მივხვდი რა იყო ეს სინათლე - ცეცხლი , ხოლო სუნი-კვამლი .
-ლიიივ ! წადი ! წადი გაიქეცი !-ყვიროდნენ ისინი მე კი გაშტერებული ვიდექი . საშინლად ვიყავი ! ვკანკალებდი ! და ბოლოს ... ბოლოს წავიქეცი ...თავბრუ დამეხვა და წავიქეცი .





ჰმმმმ ... მამიდა უკვე წავიდა , ახლა კი ბავშვებს დავპატიჟებ ...
-ჯაკ , სასწრაფოდ მოდით და გასართობებიც წამოიღეთ .. სხვებსაც უთხარი -დავურეკე მე ჯაკს .
-კაი საყვარელო , ჩაო ამიგო .
-ჩაოოო -ვუთხარი მე და ტელეფონი დავკიდე .
რამდენიმე წუთში კარის ხმა მომესმა . მაშინვე გავქანდი და კარები გავაღე .
-აბაააა , გავერთოთ გავშვებოო ?-ვიკითხე მე .
-ვუუუუ !-შემოვარდა 25 ბავშვი სახლში .
რას არ ვაკეთებდით ? ვცეკვავდით , ვსვამდით , ვმხიარულობდით ... და ბოლოს გარეთ გავვარდი (ეზოშიი ) და უზარმაზარ აუზში ჩავხტი , რათქმაუნდა ტანსაცმლიანად .
-აუუ , ეს მაგარი დარტყმულია .-წამოიძახეს ერთხმად ბავშვებმა .
-არ ჩამოხვალთ ?-ამოვყვინთე მე და შევთავაზე მე .
-აბა რააა !-წამოიყვირეს ყველამ და ჩამოხტნენ .
იქაც ვსვავდით , ვწუწაობდით , ვერთობოდით ..... სანაამ ....
-ოლივიაააააა !-მიღრიალა ნაცნობმა ხმამ .
-მამიდააა ....-ქვედა ტუჩზე ვიკბინე და ...
რამდენიმე წუთში დასჯილი ბავშვივით დივანზე თავჩაღუნული ვიჯექი , ჩემს წინ კი მამიდა და მისი ქმარი ისხდნენ .
-ჩვენ მოვილაპარაკეთ -დაიწყო ჯორჯინამ .
-და გადავწყვიტეთ -გააგრძელა მისმა ქმარმა (ჯიმმა) .
-რომმმმმ......-მკაცრად გახედეს ერთმანეთს და მერე მამიდამ გააგრძელა .
-გადავწყვიტეთ რომ შენს დასთან გაემგზავრები , ფილადელფიაში .
-რაააა ? ხომ არ გააფრინეთ ? არა ! არა ! ცხოვრებას მიმწარებთ ? არა ! არა ! არა !
-ჰმმმ ... უკვე გადაწყვეტილია და ვსო . მორჩა .
-აუუუუ ! რამდენი ხნით ?
-შეიძლება სამუდამოდ .
-მაგას მირჩევნია კისრით დამკიდოთ 100 მეტრიან ცათამბრჯენზე .
-ბარგი ჩაალაგე , ხვალე მიდიხარ .
-აუუუუ !-ამოვიხვნეშე მე და ჩემს ოთახსი ავედი .
იქაურობა მივლეწ-მოვლეწე და საწოლზე მუშტშეკრული დავჯექი . მალევე დავწექი , თუმცა რა დამაძინებდა ? ისედაც უაზრო ცხოვრება მთლად ჯოჯოხეთური გახდებოდა .....
მეორე დღეს დილაადრიან წავიყვანა მამიდამ აეროპორტში და ჩემს თვითმფრინაში ჩამსვა .
ახლა ვზივარ და ვუყურებ ჩემს ცოდვით სავსე , იდიოტურ ქვეყანას .მაგრამ ეს ადგილი სამოთხედ მეჩვენება ფილადელფიასთან შედარებით .
უკაცრავად , ჩემი ძველი ისტორიაარ დამისრულებია ..





საავადმყოფოში გამეღვიძა , გარშემო ექიმები მედგნენ . ცხვირზე სასუნთქი მილი მქონდა მიკრული . ვენაში კი ნემსი მქონდა გარჭული , რომელიც საშუალებას მაძლევდა წამალი მიმეღო .
-დედა , მამა ...-ამოვილუღლუღე მე .
-შვილო , გახსოვს რა მოხდა ?რამდენ თითს გიჩვენებ?-მკითხა ექიმმა .
-მახსოვს , დედაჩემი სადაა ? მამაჩემი ?-გავაგრძელე მე .
-შვილო , შენი მშობლები .... შენი მშობლები .... ვწუხვარ .
-ჰმმ...ჰმმმ-ტირილი დავიწყე მე .



აი როგორც იქნა ჩამოვედიიი . გავედი გარეთ და , მესმის ხმა ...
-ლიივ ....-წლების წინ მივიწყებული ხმა , რომელიც ძალიან გავდა დედის ხმას .
-მია ?-მივუახლოვდი გოგონას რომელიც ტყუპისცალივით მგავდა .
-ლივ , როგორ მომენატრე ... ლიივ -გადამეხვია ის .-წამოდი , წამოდი , მანქანაშ ჩაჯექი .
სიტყვისუთქმელად ჩავჯექი მის ძველებურ მანქანაში და თავით შუშას მივეყრდენი . რამდენიმე წუთი ვიყავით ასე , მერე კი როგორც იქნა მივედით სახლში .
ჩემი ბარგი ძლივ-ძლივობით გადმოვათრიე და სახლის ეზოში შევაბიჯე , სახლის კარი გავაღე და საკუთარ თავს ვუთხარი :"აბაა , ლივ პარკერ , კეთილი იყოს შენი მობრძანება ფილადელფიაში ".

წინა მოთხრობასთან ერთად ამ მოთხრობასაც დავიწყებ თორემ ვეღარ ვითმენდი . გავაგრძელო ?