იმ გაკვეთილზე ჯგუფში არ შევსულვარ, მაგრამ მეორეზე კი შევედი, მაგრამ მასწავლებელს წინასწარ ვთხოვე
_აუ, მას გთხოვთ სხვაგან დავჯდები ან ანდრო გადააჯინეთ
–ანდრო ვინაა? ახალია ვინმე?
–ხო ახალია
–კი მაგრამ რატომ?
–საშინლად გამაღიზიანა, და სხვაგან დავჯდები რაა, გთხოვთ
–კარგი, ელესთან დაჯექი
გამიხარდა, რადგან ელესთან ახლოს ვიყავი, ძალიან კარგი ბავშვი იყო, მეგობრული, ერთგული, თანაც ძალიან საყვარელი, და არ იყო მომაბეზრებელი როგორც სხვა. მაგალითად ანდრო, ისე გარეგნობით სიმპატიური იყო, მაღალი, ლამაზუ ნაკვთები ჰქონდა და არ იყო ლამაზი ან ბიჭუნკელა, საკმაოდ სიმპატიური იყო, მაგრამ რად გინდა შინაგანად მახინჯია. ნუ ჯერ ჯერობით ეგრე ვფიქრობ, და მერე რას იზამს არ ვიცი..
გაკვეთილები რათქმაუნდა საშინლად გაიწელა, მასწავლებლების ტიქტიკი და ყვირილი, როგორც იქნა გავიდა.. გარეთ ჩემი ძმა მელოდებოდა, გამიკვირდა რადგან არ მაკითხავდა ხოლმე.
_როგორ მოხდა რომ მოხვედი?
_რავი აბა...... პატიების ნიშნად
–რა საყვარელი ხარ
სახლში რომ მივედი, ჯერ ვიმეცადინე ხოლო შემდეგ კომპთან დავჯექი, ცოტახანი ვიჯექი მაგრამ
_გოგო, შენ დაამთავრე მეცადინეობა?
_კი
_მაშინ რას უზიხარ აქ, წადი დაწექი!
–აუუ არ მინდაა
–დაწექი მეთქი!
_არა, 5 წლის ხო არ ვარ,10 ზე რომ დავწვე
_დროზე ახა, ნერვები არ მომიშალო, ისედაც არ ვარ კარგად მალე, დროზე! ნუ ტლიკინებ ბევრს
_აუ კარგი რაა..რა გინდა? რას მერჩი? გგონია მე არ მტკივა? არ განვიცდი? ყოველდღე ვცდილობ ბედნიერი წუთების გახსენებას დედაზე ან თუნდაც მამაზე, რომელმაც მიგვატოვა, თუმცა არ მახსოვს, არფერი გესმის? მტკივა, ყოველწამს. მე მისი სითბო მაკლია, არ მყვს და არც მოგონებები მაქ, არ ვიცი თუ რა გრძნობაა რომ დედასთან იყო, როდესააც ცუდად ხარ ჩაგიხუტოს და დაგამშვოდოს. მე ის არახსოვს, არ ვიცი. მე მოგონებებიც კი არ გამაჩნია, მხოლოდ სურთები და ვიდეოები.. და შენ მეჩხუბები, გამუდმებით, სულ. მესმის ცუდად ხარ, მაგრამ ჩემიც გაიგე. უბრლოდ შეწყვიტე უხეშობა
-გეყოს
-ეგრე ამბობ სულ, აღარ შემიძლია აღარ.. გამომეკიდები, მერე თითქოს მამშვიდებ, და მეხუტები, მეუბნები რომ ასე აღარ იზამ, მაგრამ რაა? რა იცვლლება ამით გამაგებინე! მეორე დღესაც იგივე, მესამესაც, მეოთხესაც.... უკვე აღაღ შემიძლია ნიკა. გესმის?! დავცარიელდი, დავბნელდი, ჩემში არანაირი ნთელი არ არის. ხედავ ჩემს თვალებს?! ის ჩამქრალია, სევდიანი, ბნელი , უსასრულო, უკუნი და საშიში. მტკივა, აღარ შემიძლია. სითბო? ეს აღარ ვიცი რა არის, აღარ, მეეე სითბო მჭირდებაა, სითბოო... იცოდე თუკიდე ასე გაგრძელდება მე ამ სახლიდან წავალ, მე არ მინდა რომ შენთან ვიყო თუ არაფერი შეიცვლება ჩვენს შორის, აი როგორც ახლაა ასეე! გაიგე?! გესმის! მაგას მირჩევნია სულ მარტო ვიცხოვრო, ყველასგან შორს, მირჩევნია ბავშვთა სახლში წავიდე, ასე აღარ შემიძლია, აღარ. ასე როგორც ახლა ვართ სითბოს ვერ ვიღებ, შეიძლება ვერც წასვლით მივიღო, მაგრამ არ მეტკინება..გესმის? უბრლოდ შეწყვიტე. ამ მჭირდებ ხუთ წუთინი ჩახუტებები.
_ გეყოს (საშინლად გაღიზიანებული იყო)
_არ მეყოფა, გამიგე?! ერთხელ და სამუდამოდ!
_ნია!
_არა
_ნია
_დავრჩე თუ დღესვე წავიდე? ხმა გამეცი, ამპღერღე
-ნიააა გეყოს
-დავიღალე, დამღალე, შენ ძმაა? არ მიწევ ძმობას. უბრალოდ უცნბი ხარ,ჩემთვის უცნპბი ხარ. რავინ მყავს და ასე აღარ შემიძლია,მე წავედი
-ნია დეტიე აქ
-არა, შემეშვი, ვერგიტან, მძულხარ
ოთახში შესვლას ვაპირებდი,რადგან ბარგი ჩამელაგებინა, რადგნ ამ საშინელებას მოვშორებოდი.
მაგრამ, მან ხელი მსტაცა, არ გაამიშვა,გამწარებულიიყო და სილა გამაწნა, მთელი ძალით დამარყა.
-არარაობა ხარ.
-აქეან არ წახვალ,ფეხს არ გაადგამ,კარგია,რომ არ გახსოვს, რდგან მამა ნაბი*ვარი იყო, ის მშიშარა იყო, არაფერი, როდესაც დედა ცუდად იყო,ის სვამდა, ვითომ ჯავრობდა,თუმცა ქალებში დადიოდა.დედა კი იტნჯებოდა, ტკივილიაგან,ტკიოდა,თუმცა არაფერი შემეძლო, ვერფერს ვკეთებდი, მამა კი ლოთობდა,ფული არ გვქონდა. დედას ყოველდღე ვუყურებდი თუ როოგრ იტანჯებოდა,როგორ ჭამდა მას კიბო. მინდა რომ ეს ყველაფერი გონებიდან ამოვშალო, თუმცა არ შემიძლია. ყოველდღე მახსწნდება, და ვფიქრობ,ყველაფერი რომ, სხვნაირად ყოფილიყო? მერწმუნე ნია,კარგია რომ არაფერი გახსოვს. შენ არ იცი, და არც ის იცი მაშინ როგოე ვიყავი..თავის მოკვლსაც ვაპირებდი,ხედავ,ხედავ ამ დაჩეხილ ხელებს? უბრალოდ მაპატიე,ფეთქებდი ვარ,წყობიდან გამოვდივარ. მათ ხსენებაზე წყობიდან გამოვდივარ, რადგან ამით მახსწნდება, დედის და მმოს გუთავებელი ჩხუბი. თურა ნაგავი ოყო მამა, და როგორ მაკვდებოდა ხელში დედა და მე პატარა 12 წლის ღლაპი ვერაფერს ვაკეთებდი.ნია მაპატიე, ნია გესმის არ მინდოდა, მართლაარ მინდოდა ნია..უბრაალოდ ცუდად ვარ, ყველაფერი თავზე მენგრევა,ყველფერი, სამსახური დავკრგე და მეშინია მე ნაგვ მმჩემს არ დავემგვნო. მასავითარ გავლოთდე და არარაპბა გვხდე. გთხოვ არ წახვიდე,თუ წახვალ ვიცი ამას ვეღარ გადავოტან
მას ვუყურებდი და ვტიროდი, ვსლუკუნებდი. მისმა ნათქვამმა ცუდად იმოქმედა,რადგან მას არასდროს ჰქონდა ნათქვამი რომ, დედ იტანჯებოდა და მამ ასეთი იყო. ის მეუბმებოდა,რომ ბედნიერი ოჯხი ვიყწვით,დედა კიბოსგან გრდამეცვლა,თუმცა ის არ იტანკებოდა,ის მეუბნებოა რომ აქაურობ მშვიდად დტოვა,ტანჯვის გრეშე.მამაზე კი,რომ უბრალოდ ვეე გაუძლო და წავიდა. არ უთქვმს ,რომ ისინი ჩხუბობდნენ,ღალატობდა.არ ვიცოდი თუ ნიკ იტნჯებოდა
ვტიროდი გაუჩერებლად და ვერაფერს ვკეთებდი,პსუზის გაცემაც მიჭირდა
-ნია,გთხოვ არ მიმატოვო
-კარგო
მოიწია და ჩამიხუტაა
-მაპატიე,მაპატიე,მაპატიე, რომ ყოველდღრ გტკენ
-დასვენება მჭირდება,ცუდად ვარ. ხვალ აე გამაღვიძო,სკოლაში არ მინდა

მას აღარაფერი უთქვამს არ შემეწინაამღდეგა, მეც კი უხმოდ და ჩუმად გავედი დასაძინებლად, მაგრამ არ მეძინებოდა.ვფიქრობდი ნიკს ნათქვმზე და ვაანალიზებდი. ალბათ მართლაც კარგი იყო,რომ არ მახსოვდა.ვიწექი გაუნძრევლად და ვფიქრობდი,დედაზე,მამაზე,ძმაზე და საერთოდ ამ ყველაფერზე. მთელი ღამე ფიქრში გადავთენე,მთელიდღე,ისევ დაღამდა. ნიკა პერიოდულად შემოდიოდა,თუმცა არაფრის თქმა შემეძლო,ჩვეულებრი შოკი მქონდა,დეპრესია,სტრესი თუ რაც ერქვა ამ წყეულ გრძნობას.
ნიკა შემოვიდა ისევ
-ნი,გთხოვ ადე, მიდი რა, პსუხი გამეცი დამელაოარაკე.
-არშემიძლია, აქ მინდა,მარტო,გთხოვ გადი ხო?უბრალოდ ყვეკაფერი უნდა გდავხარშო,მეგონა რომ ადრე ბესნიერებო ვიყავითნმდე სანამ დეა გვყვდა,მაგრამ
-არ უნდ მეთქვა
-კი, ილუზიებში არ უნდა მეცხოვრა,თითქოს ბედნერი ოჯახი მყავდა. ბედნიერი დედა და მზრუნველი მამა. ეს უნა მცოდნონა
-არ იყო აუცილებელუ,ისედაც ბევრი გადიტნრ, კიდევ დამატება რაში გჭირდებოდა
-არა,მეგონა რომ შენ ჩემზე მეტად არ გტკიოა,რაგან მეგონა რომ რაღაც პერიოდი მათტან ბედნიერი იყავი
-არა ნია,ჩვენი ოჯახი არსდროს იყო იდელური
-გთხოვ მომიყევი კიდევ რამე,წარსულიდან
-არგინდა
-გთხოვ
-როგოეც ვთქვი არასდროს იყო იდეალური,გამუდმებით ჩხუბობდნენ დედა და მამა. დედას უყვარდა ის,თუმცა მას არა. არ მუშაობდა,ლოთობდა,ღალატობდ,მას არფერში ეხმარებოდა. როდესაც დედა ეწინღმდეგებოდა,ხმას ამოიღებდა,შეეპსიხებოდა,ცემდა. ერთხელ ის დავიცავი,უფეოსწორედ როდესაც შევესწარი,მაშინ,თუმცა მეც საკადრისი მივიღე.. აი სწორედ ამ დროს ვცდილობდი პირველად თვითმკვლელობას,თუმცა პატრ ვიყავი ა როდესაც ვენები გადვიჭერი,შემეშინდა დ დედს შევტყობინე. ამ ამბის შემდგენ თითოს ცოტანით რაღაც შეიცვალა,დალაგდა დედის და მამის ურთიერთობა,სწორედ ამ დროს დიბადე შენ. მაგრამ მლევეყველფერი შეიცვლა..მერე ხომ გითხარი,უბრალიდ ისევ ამის თქმა არ მინდა
-მაპატიე. მაგრამ ეს უნდა მცოდნოდა,მეც მჭირებოდა ა შენც. მარტო ხარ, ვინმეს უნდა მოესმინა.
-მე მაპატიე
-აღარვგვინდა ხო?
-ხო,მიყვრხარ
-მეეც
მასთან მივედი და ჩავიხუტე
-გთხოვ ცოტახნით მოდი სითბო მჭირდება, ორივეს გვჭირდება,რადგან მის გარეშე გამოვიფიტებით.მომიწვა, ჩამიხუტა და დაღლილს და გამოუძინებეკა ჩამეძინა..დილას შიმშილის გრძნობამ გამაღვიძა,2 დღე არფერი მიჭამია. ნიკა შემოვიდა
-პატარავ, არ გშია?
-კი
წამოვდექი თუმცა თავბრუ საშინლად დამეხვა და წავიქეცი
-ნიაა
-დამშვიდდი,უბრალოდ უჭმელი ვარ
ხელში ამიყვანა და სუფთა ჰაერზე გაიყვანა ხოლო შემდეგ საჭმელიც მომიტანა, ცოტა აზრზე მოვედი
-გპირდები, რომ ასე აღარ მოვიქცევი,ყველაფერი იცი მდლობარომყველფერი მთქმევინე და დავიცალე

პ.ს როგორია, ღიირს გაგრძელება? რაც მითხარით გავითვალისწინე,ნუ ვეცადე.. თუ რამე შეიშვნებ გაქვს,ითხარით, არ დამინდოთ,არ მეწყინება და შევეცდები გავითვლისწინო.