*ტასო*
ყველაფერი მეორდება, ტკივილი, ტკივილი, ტკივილი და სიცარიელე, ყოველთვის ასე ხდება, როცა მგონია რომ ყველაფერი დამთავრდა და ბნელს ნათელი შეცვლის სწორედ მაშინ მთავრდება ყველაფერი. ისევ და ისევ მთელი ძალით ვეხეთქები რეალობას და ყველა ჭრილობა სათითაოდ იხსნება, სისხლი კი თითქოს ყინულად მექცევა. სული ტკივილზე ვეღარ რეაგირებს, თვალს ტკივილზე ცრემლი აღარ სდის, გული გაქვავდა, იგი რკინაზე მტკიცე და ყინულზე ცივია. მცივა, მე არა. გულს სცივა. მტკივა, მე არა, გულს სტკივა. მინდა სულის ტკივილამდე ვიყვირო. დამღალა ცხოვრებისგან ამდენმა დამცირებამ და დაცინვამ როდის დასრულდება ეს?

მანქანიდან გადმოვედი, და სახლში შევედი. აივანზე გავედი და სავარძელზე დავჯექი. ძალა აღარ მაქვვს, დავიღალე ამდენი იმედგაცრუებით. თვალებიდან ცრემლებიც კი აღარ მდის, გამიშრა.
ვეძებ მიზეზს, მიზეს ცხოვრებისა, ცხოვრების გაგრძელებისა,მაგრამ პასუხი? პასუხი არაა. ჩემთვის ბედნიერება უბრალოდ მოკვდა! თვალები დავხუჭე და ვერც კი მივხვდი ემოციებისგან დაცლილს როდის ჩამეძინა.


*დამიანე*
ბავშვებთან განადგურებული დავბრუნდი და ყველაფერი მოვუყევი. ძალიან ინერვიულეს ტასოს გამო, მაგრამ იცოდნენ რომ ახლა მაინც ვერაფერს ვერ გახდებოდნენ ტასოსთან და ეს უმოქმედობა ყველას კლავდა. მეკი მხოლოდ ტასოს სიტყვები ჩამესმოდა ყურში. "მიყვარხარ" ისედაც ვიცოდი რომ ვუყვარდი, მაგრამ მან რომ მითხრა რაღაც საოცრება დამემართა.
-ძმაო ვიცი რომ შენც ძალიან ცუდად ხარ, მაგრამ უნდა გებრძოლა, შენი სიყვარული უნდა დაგეცვა. ასე ადვილად არ უნდა დანებებოდი. ტასოს ძალიან კარგად ვიცნობ და ვიცი რომ ის აუცილებლად გაგიგებდა, ყველას და ყველაფერს დაივიწყებდა და შენთან იქნებოდა. იცი ერთხელ რამითხრა? "დამიანე ალბათ ღმერთმა გამომიგზავნა გიუშ, ის უბრალოდ საოცრება, ჩემი ბედნიერებაა და ჩემი ტკივილის შემცვლელია"-ო . იღიმოდა და თვალები ცრემლით ჰქონდა სავსე.
პირველად ხმა გიორგიმ ამოიღო და მის სიტყვების შემდეგ თავი ვეღარ შევიკავე და თვლებიდან რაღაც მლაშე სითხე წამომივიდა. გიორგის სიტყვებმა მომიყვანა გონს და მივხვდი რა დიდი შეცდომა დავუშვი.
-დამიანე, სიყვარულში დიდი არაფერი გამეგება, მაგრამ მგონი რარაც მეც შემომიჩნდა, რაღაც მაგის მსგავსი და მიდი ტასოსთან, ჯერკიდევ არარის გვიანი. ტასოო ყველაზე ძლიერი ქალია ვინც კი ოდესმე მინახავს, ის აუცილებლად გაგიგებს და გაპატიებს.
თორნიკეს ხმა გავიგე თავჩაღუნულმა და ყველამ გაკვირვებულები შევხედეთ მას, მერე გამეღმა, მივვარდი და ჩავეხუტე.
-მადლობა ძმა, ყველას მადლობა ეხლა კიდე გავიქეცი.
კარებში გავჩერდი, გიოს მივუტრიალდი და ვუთხარი:
-გიო, ძმა ხარ. შენს სიყვარულსაც მიხედე.
თვალი ჩავუკარი და ტასოსთან წავედი.


*ელა*
როდესაც დამიანემ ყველაფერი მოგვიყვა მეტყველების უნარი დავკარგე, წარმომიდგენია ეხლა ტასო რას გრძნობს. ეს უმოქმედობა კი ბოლოს მიღებდა, მინდოდა ტასოს მივვარდნილიყავი და გულში ჩამეკრა, მაგრამ ვიცოდი ახლა ყველაზე მეტად მარტოობა სჭირდებოდა და თავს ვიკავებდი. როდესაც დამიანე ყველაფერს მიხვდა და ტასოსთნ გავარდა ისე გამიხარდა სიხარულისგან ტაში შემოვკარი და გადავიკისკისე. ჩემი საქციელის მიზეზს ყველა მიხვდა და ჩემს ბავშვურ ქცევაზე გულიანად გადაიხარხარეს, უკვე ყველამ იცოდა რო ისინი შერიგდებოდნენ და ამოისუნთქეს.
-ჩემი პატარა ბავშვი.
იოანემ თმებზე ხელი გადამისვა და საფეთქელზე მაკოცა. მეც სიამოვნებისგან გავინაბე და უფრო მივეხუტე.
-აბა ჩემო ბარტყო, ჩემო კოკობო და ჩემო ხოხობო ვინ ჩაგივარდა გულში ვინაოოო?
მიუსკუპდა ლიკა თორნიკეს და აფერისტულად დაუკოცნა ლოყები.
-შენ გოგო ნიკამ უფრო გაგაგიჟა მგონი.
-რას მკადრებ ჩემო დღნაჩვო.(ციყვის შვილი)
არარსებული ცრემლი მოიწმინდა და უფრო მიეხუტა.
ამ დღნაჩვის ხსენებაზე ყველამ ისე გადავიხარხარეთ რამის ახალი ასაშენებელი გაგვიხდა სახლი.
-გამხადა მთელი ფლორა-ფაუნა ამ სპლიყვა ამან.
უკვე ჩავბჟირდით და ერთმანეთს ვაწვებოდით რომ არ გადავარდნილიყავით.
-კაი ვსო, ვსო გეყოთ. მართლა თოკუნია ვინ შეგიყვარდა?
თქვა სოფომ და ცრემლები მოიწმინდა.
-ერთი კვირის წინ გავიცანი და გადამრია ეს წყნარი და მშვიდი ბიჭი.
ისეთ რაღაცეებს მიჩალიჩებს სულ მაგიჟებს და მერე მიფახუნებს იმ დიდ თვალებს.
ყვებოდა აღშფოთებული და მისი შემყურე ძლივს ვიკავებდიით სიცილს.
-რაქვია თოკჩო?
-ქეთა ანჯაფარია.
ჩემს სახეს რომ შეხედა დაამატა.
-იცნობ ტო?
-კი, კი ჩემი კურსელი იყო უნივერსიტეტში, სულ ერთად დავდიოდით, მაგრამ მერე რატომღაც დავკარგეთ ერთმანეთი. ეგ თუ ჩეგიყვარდა მაგარი დარხეულიგაქ ძმაო.
ვუთხარი სერიოზული გამომეტყველებით და მერე მეთვითონ გამეცინა ჩემს ნათქვანზე.
-არვიცი ამ ერთ კვირაში როგორ მოახერხა, მაგრამ სასწაულად შემაყვარა თავი. გუშინ ვფიქრობდი, ყველა ჩემს ქცევას დავუფიქრდი. როდესაც მეხება როგორ მეხორკლება კანი, როდეს... აღარ დაამთავრებინა ნიკამ.
-კაი ეხლა ძმობას გაფიცებ ეროტიულ სცენებსაც ნუ აღგვიწერ.
გადაიხარხარა და მიიღოო კიდეც ბალიში თორნიკესკან.
ასე და ამგვარად შემოგვაღამდა, სულყველა ჩვენ-ჩვენ საძინებლებში გავნაწილდით და გემრიელად დავიძინეთ ახალი და ძალიან კარგი ამბავის გაგების მოლოდინში.


*ტასო*
ძილში ვგრძნობდი რომ ვიღაც სახეზე მეფერებოდა და დარწმუნებული ვიყავი რომ ეს დამიანე იყო, მაგრამ ჩათვალე რომ ეს სიზმარი იყო და მეორე მხარეს გადავტრიალდი. უკვე ბაგეებზე კოცნამ გამომაღვიძა, თვალები ვჭყიტე და დამიანეს თვალებს გადავაწყდი. თვალები ცრემლით ამევსო, მაგრამ არაფერი შევიმჩნიე.
-რაო დამიანე ვნებებს ვერ იკმაყოფილებ და ისევ ჩემთან მოხვედი?
ვკითხე ირონიულად და ძლივს გავიღიმე.
-არა ასე არარის, დამიჯერე ტასო უბრალოდ მე...
-რა შენ დამიანე, რა შენ? არგეყო რაც მითხარი? თუ კიდევ დაგრჩა რამე სათქმელი?
უკვე ყვირილზე გადავედი და თავს ვეღარ ვაკონტროლებდი.
-მიპასუხე, გისმენ. დაგჩა კიდევ რამე სათქმელი? არგეყო რაც გამანადგურე? არგეყო რა ტკივილიც მომაყენე? რიღასთვის მოხვედი აქ ამიხსენი, გისმენ!
უკვე ვხაოდი და დამიანეც მკერდზე ხელებს ვუშენდი.
-მისმინე! ვიცი ძალიან დიდი შეცდობა დავუშვი, არარის არაფერი ისე როგორც გითხარი. ეს ერთხელაც მომისმინე, ძალიან გთხოვ. უბრალოდ ამყველაფრის თქმით ვიცოდი რომ უარესად გეტკინებოდა,მაგრამ გვიან მივხვდი რომ ისევ ამის თქმა ჯობდა. ძალიან გთხოვ ანასტასია.
მიმიხუტა, ჩემს თმებში ჩარგო თავი და ბუტბუტებდა. ვენდობოდი, მაინც მჯეროდა მისი, რაღაც ძალა დამიანესკენ მექაჩებოდა ამიტომ უხმოდ დავუქნიე თავი და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი. ყველაფერი მომიყვა, თვითვეული მისი სიტყვა ისარივით მერჭობოდა გულში. ცრემლები შეუჩერებლად მდიოდა თვალებიდან და ტკივილისგან ხანდახან ჩუმი კვნესა აღმომხდებოდა ხოლმე პირიდან. ახლა მესმის მისი, ის ჩემზე ფიქრობდა მეკიდევ, მეკიდევ მასში ეჭვი შევიტანე. უსიტყვოდ მივვარდი და ჩავეხუტე, თვითონაც შემომხვია მისი ტორები და მისი ცრემლი დამეცა მხარზე. ღმერთო, ის ტიროდა. თვალებში ჩამხედა და მითხრა:
-მაპატიე, მჭირდები, მიყვარხარ.
ეს სამი სიტყვა მიტრიალებდა თავში და უზომოდ ბედნიერი ვიყავი ამ დიდი ტკივილის მიუხედავად. მთელი გრძნობით დავაცხრი ტუჩებზე და იქამდე ვკოცნიდი სანამ სუნთქვა არ გაგვიჭირდა. მისი თვალები უდიდეს ბედნიერებას ასხივებდნენ. შუბლზე მაკოცა, ხელში ამიყვანა და ისე შემიყვანა საძინებელში. საწოლში ჩამაწვინა, თვითონაც შემოწვა, მის ტორებში ჩამმალა და ასე ტკბილად დავიძინეთ.


________________
ესეცც ახალიი თავიიი... მგონი კარგია ხოო ? შემიფასეთ რაა.. თქვენი აზრი გამოხატეთ გთხოვთ..

მე მაინც მიყვარხართ...