***
-მოვკლაავ. არვაცოცხლებ ამ ნაბიჭვარს-ღრიალებდა დიტო და ანდროს მისდევდა.
-დიტო გაჩერდი- დემეტრე და სანდრო დიტოს მისდევდნენ, თუმცა დიტო გაცილებით წინ იყო. შურისძიებით იყო შებყრობილი.
***
დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა.
-გისმენთ ბოს.
-ლიზა მანქანა გამოიყვანე და საქმეს მიხედე.
***
აი უკვე მივსისინებ ტრასაზე ჩემი ახალი მანქანით. უცებ შეჯახება ვიგრძენი და ინერციით წინ გადაიხარე. მანქანიდან გადმოვხტი და ჩხუბისთვის მოვემზადე. ჩემს წინ მდგომი BMW M3-ის კარი გაიღო და იქიდან უცნობი გადმოვიდა. მის დანახვაზე ყბა ჩამომვარდა.მოდიოდა მაღალი, შავგრემანი, ოდნავ მოშვებული წვერით, ტყავის ქურთუკით და შავი სათვალეებით. სრული შოკი. ვიდექი და გაშტერებული ვუყურებდი. მხოლოდ მაშინღა გამოვფხიზლდი, როდესაც თვალწინ ხელი ამიფრიალა. ჩემს მანქანას შევხედე და ვისღა აინტერესებდა მისი სიმპატიურობა მთლიანად გავცოფდი.
-ნახე რაუქენი ჩემს მანქანას. თვალებიდან ვერ იყურები?-გაცოფებულმა შევხედე. ის კი დამცინოდა.
-ჰეი პატარავ დაწყნარდი. ყველაფერს მოვაგვარებ.-სათვალე მოიხსნა. ოო ჯანდაბა მისი თვალების დანხვაზე კინაღამ იქვე არ ჩავიკეცე. ლიზა მანქანაზე იფიქრე.
-ახლა მომისმინე- წამოვდექი და საჩვენებელი თითის ქნევა დავიწყე-ისაა-ჩხუბის მიზეზი ვეღარ მოვიფიქე და ენის ბოდძიკით ვუთხარი-გიჟი ხარ ვიღაცა და მანქანაში ჩავჯექი. უკვე წასვლას ვაპირებდი მინაზე რომ მოაკაკუნა. მინა ჩავწიე.
-აჰა ბავშვო ჩემი ნომერი. თუ რამეა ძია დემეტერე იკითხე-თვალი ჩამიკრა და ბარათი შემომიგდო, რომელზეც თავისი ნომერი ეწერა. რაო ბავშვიო? სიბრაზიზსგან გავწითლი თუმცა აღარ ვაპირებ მასთან კამათს.
***
დემეტრეს თვალთახედვით:
სიცილით ჩავჯექი მანქანაში და გზა გავაგრძელე. თან იმ გოგოზე ვფიქრობდი. რამ გააგიჟა ამხელა გოგო ამ პატარა რაღაცაზე. დანიშნულების ადგილას მივედი. კარებში უცხო გოგონა შემეჩეხა, რომელსაც ,,საროჩკის’’-ის ღილები ბოლომდე არცკი ჰქონდა შეკრული. ოთახში შესულს ნახევრად შიშველი ყიფო დამხვდა, რომელიც სიგარეტს აბოლებდა.
-ვახ ტოო ხომ გითხარი ნაშები აქ ნუ ამოგყავთ თქო-გაბრაზებით ვუთხარი, თუმცა სიცილი მაინ შემეპარა.
-კაი რადროს ეგარი .
-ჰო რაუნდა მეთქვა. მოკლედ ერთი მანქანის პატრონის გარკვევა მინდა და ვიცი რომ გამირკვევ.
-კი რა პრობლემაა
გარეთ გასროლის ხმა გავიგეთ. მე და ყიფო გარეთ გავვარდით. იქ კი ჩვენი მასხარა ძმაკაცები დაგვხვდნენ, რომლებსაც შამპანიური გაეხსნათ. სიცილით შემოვლაგდით და ადგილები დავიკავეთ.
-რაარი ბიჭო ეს რა ფორმაში დადიხარ-სიცილით უთხრა გრუშამ
ყიფომ ახლაღა შეამჩნია რომ მხოლოდ საცვლის ამარა იყო.
-ოუუუ ყიიფოო რა ზეგზი ხააარ-სიცილით უთხრა ალექსამ
-ოოო გაა*ვით რაა-ყიფომ შემოგვბღვირა. 10წუთში ოთახში ჩაცმული შემოვიდა და ყურში მიჩურჩულა-ლიზა აბაშიძე. 18 წლის. ცხოვრობს ვაკეში. მეტი ვერაფერი ვნახე. დაბლოკილი იყო და ვერაფერი გავუგე.
-როგორ მოხდა რომ მეტი ვერაფერი გაიგე? წონას და ფეხის ზომასაც კი მეუბნები ხოლმე.
-არვიცი ისეთი პროგრამით იყო დაცული რომ ვერ გავტეხე.
-კაი მაინც მადლობ.
-კაროჩე ერთი საქმე უნდა მოვაგვაროთ რაა- თემა წამოიწყო სანდრომ და მეც ახალ საქმეზე გადავიტანე ყურადღებას. -საქმე ჩემს დას ეხება -ამისთქმა იყო და ყიფო ანერვიულდა. დიდიხანია სანდროს და მოსწონს. მარტო მემითხრა სანდრიკას ვერ ეუბნევა, არვიცი როგორი რეაქცია ექნებაო და არმინდა ჩვენი მეგობრობის გაფუჭებაო...
-რამოხდა?-მოთმინებიდან გამოსულმა ყიფომ იკითხა...
-კაროჩე ერთი ბიჭი უტრაკებს რაა და უნდა მივხედოთ. არმინდა დიტოს ამბავი განმეორდეს. იცოდნენ, რომ ჩვენთან საქმე არ უნდა დაიჭირონ.
-ალაგდა გავდივართ...
***
ოთახში ბარბაცით შევბარგდით და დავეხეთქეთ. თან ვიცინოთ იმ ღლაპზე. კაი ძლიერი ძმაკაცები კი ყოლია, ტუჩი გამიხეთქეს მარა ეხა მაგაზე ვიდარდო. უნდა გენახათ ყიფო რა გამეტებით ურტყავდა იმ საწყალს. ძლივს გამოვგლიჟეთ ხელიდან, თორემ მოკლავდა ეს დებილი.
-ეხლა უნდა დავლიოთ-წაამოიძახა ლოთმა ალექსამ.
-კაი იდეაა ჩხუბის მერე ასწორებს. ავლაგდით და კლუბში დავახვიეთ.
***
სასმელი შევუკვეთეთ. ყიფო ტრადიციულდ გოგოებს კერავდა. ის ხომ მექალთანეებს შორის ყველაზე მექალთანეა. ალექსა სასმელს ელოდებოდა და დუმდა. ძალიან უყვარს დალევა. გრუშა დიდი ჩხუბის თავია. აგერ კლუბში ვართ და აქეთ-იქით იყურება ვინმეს ცემის მიზეზი იპოვოს. სანდრო ნამდვილი მასხარაა.
როგორც იქნა მოქვთ სასმელი, თუმცა მიმტანი გაგვცდა და პოდნოსს სახესთან იფარებდა. რაარი გიჟია ეს გოგო? დავუძახე რომ სასმელი ჩვენთვის მოეტანა, ხელში კი ფიცხი ქალბატონი შემრჩა.
-ოუუ ლამაზო შენ ხარ?-წარბები ავუწიე. მიხვდი გაცხარდა. მიყვარს ნერვებზე თამაში.
-როგორც ხედავ მევარ-სიმკაცრე შეინარჩუნა.
-მოდი დაჯექი-ხელი ჩემს გვერდით დავუტყაპუნე, იმის ნიშნად რომ დამჯდარიყო.
-სამსახურში ვარ და ისედაც არ ვაპირებ აქ დაჯდომას- ბიჭების ხითხითი მესმოდა. ეს გოგო როვერ დავკერო ძალინ დამცინებენ. არაუშავს მოვარჯულებ.
-ოო მოდი რაა დაჟექი. უფროსთან მე მოგიგვარებ...
ძალიან გამიკვირდა როდესაც უცებ ჩამოჯდა. მეც დრო ვიხელთე და ბიჭებს გავაცანი
-ბიჭებო ეს ჩემი ლიზოკოა-ხელი ლიზას გადავხვიე და კბილები დავკრიჭე. თუმცა ვატყობდი, რომ ლიზა აღელვებული იყო და ხელს ხელზე მიჭერდა
-რა გჭირს ლიზა?
-იქ ჩემი ყოფილია და არმინდა ვნახო
-რატო?-თავი წამოყო გრუშამ. ჩხუბისთვის უკვე მზად იყო.
-არაფერი მოყოლა არ მინდა
-ნუ ღელაავ ლიზ მე მივხედავ-გრუშა ბედნიერი წამოდგა და მისკენ წავიდა.
-არა გაჩერდი-ლიზა ეძახდა, თუმცა ვერ გააგონა.
-ტყუილად ეძახი ვერაფერს გააგონებ. კლუბში აურზაური ატყდა. ბიჭები კარგად ვხალისობდით, ლიზა კი შეშინებული იყურებოდა. ამით ვისარგებლე და მასთან უფრო ახლოს მივიჩოჩე. ბოლოს ჩხუბში მაინც ჩავერიეთ და გავაშველეთ.
ლიზას მიცილება ფეხით გადავწვიტეთ. გზაში სანდრო ლიზას ჩვენს ამბებს უყვებოდა. ჩვენც რო ვიხსენებდით სიცილით ვკვდებოდით.
-გახსოვს დემე-სანდრომ წამოიწყო. ოღონდ ის არ თქვას
-რაარი?-ლიზა დაინტერესდა.
-ისეთი არაფერი. სანდრო მოკეტე.
-ხოდა რას ვამბობდი. დემე გახსოვს ჩვენ რო გვიჩვენებდი გოგოს დაკერვა როგო უნდოდა და... სანდროს საყელოში ვწვდი, ის კი დამისხლტდა და გაიქცა. გავეკიდე.
- გოგო კიარა კაცი აღმოჩდა იმდენად მთვრალი იყო ვერ შეამჩნია-ბოლო ხმაზე იყვირა. ლიზას შევხედე ის კი სიცილისგან უკვე დაბლა ეგდო. სანდროს ერთ დღეს მოვკლავ ამისთვის. დაბღვერილი მივყვებოდი, ეს ლიზამაც შეამჩნია და მხარზე ხელი წამკრა.
-კაი რაა დაიკიდე. ვის არ მოსვლია, თუმცაა.. არავის მოსვლია. -მის ბავშვობაზე გაეცინა. ძალიან საყვარელი გოგოა. ერთ წამში გამამხიარულა.
***
დღეს დასვენება მაქვს და შოპინგზე წასვლა გადავწყიტე. ჩავედი ჩემს ეზოში, თუმცა მანქანა ვერსად დავინახე. აუუ რაუნდა ვქნა. უკვე ნერვიულობა მეწყებოდა სანამ მესიჯს მივიღებდი.
-,,შენი მანქანა მე მყავს ცოტას შევალამაზებ. *ბიძია დემეტრე’’-გულში გამეცინა. ძალიან საყვარელი და ნამდვილი გიჟია. უკან ავბრუნდი.
საღამოსკენ აბაზანაში ვნებივრობდი. ოთახში პირსახოცშემოხვეული გამოვედი, როდესაც კარზე კაკუნი გავიგე. ალბათ დედაა.ფლარტუნით გავუყევი შესასვლელს. კარი გავაღე და დედას ნაცვლად დემეტრე დავინახე, რომელიც დებილივით იკრიჭებოდა.ძალიან შემრცხვა ასეთ ფორმაში რომ დავხვდი. დემემ ამათვალიერა და ეშმაკურად გაიცინა.
-დემეტრე? აქ რას აკეთ-კითხვის დასრულებაც არ მაცადა ისე შემოიჭრა სახლში. უზრდელი.
-ლიზ მანქანა გაგიმარიაჟე-დაიკრიჭა და გასაღები გადმომცა.
-დაუკითხავად რატომ წაიყვანე ან ეს გასაღები საიდან?
-ძიას კითხვები არუყვარს. მიდი წყალი მომირბენინე-ხელით მანიშნა სამზარეულოსკენ.
-მიდი და დაისხი. ორი ნაბიჟის გადადგმა ეზარება ბიჭს.
-მგონი სტუმარი ვარ და მომემსახურე გოგო-თვალები გადავატრიალე და წყლის მოსატანად გავედი. რომ მოვედი დემეს უკვე დაეკავებინა ადგილი სავარძელში. მეც მის გვერდით დავჯექი.
-ამმ ლიზ ისეთ ფორმაში ხარ ძალიან აღმაგრძნებ-თვალი ჩამიკრა და ტუჩი მოიკვნიტა.
-ეხლა გამოვიცვლი და რომ გამოვალ აქ აღარ დამხვდე დედაჩემი უნდა მოვიდეს და შენ არ უნდა დაგინახოს-მკაცრად ვუთხარი, წეღანდელი კი როგორღაც დავაიგნორე.
-და რომ დამინახოს რა? ეტყვი რომ ერთად ვართ-დემე უკვე ჩემს წინ იდგა და სახიდან სველი თმები გადამიწია. მისი ხელი სწრაფად მოვიშორე.
-წა დი -დავუმარცვლე და კარები დავხურე. ოთახიდან გამოსულს ძალიან უცნაური სიტუაცია დამხვდა.დედჩემი მაგიდასთან იჯდა, დემე კი ყავას ასხავდა.
-აქ რა ხდება?-გაკვირვებუმა ვიკითხე
-ლიზ შაქარი სად არის?-ვითომ ვერ გაიგო.
-შვილო დემეტრეს თუ იცნობდი არ უნდა გეთქვა?-დედამ მკითხა და ყავა მოსვა.
-დეე შენ საიდან იცნობ დემეტრეს?
-დემეტრე ნათიას შვილია, ჩემი მეგობრის. დემეტრესაც კარგად ვიცნობ. არ გახსოვს რომ გეუბნებოდი ნათიას კარგი შვილი ყავს წამოდი გაგაცნობთქო.
-ჩემი წასვლის დროა. ნახვამდის ნინო დეიდა-დემეტრე წამოდგა. როგორც იქნდა მიხვდა რომ წასულიყო.
-ნახვამდის შვილო. ლიზიკო გააცილე სტუმარი.
-ისე ხო მანქანისთვის მადლობა-დემეტრე უკვე კარებში იდგა. ამის გაგონებაზე მოტრიალდა და შუბლზე მაკოცა.-არაფრის პატარავ...
***
-ბიჭო სად იყავი ამდენ ხანს? სერიოზული საქმე გვაქვს.
-ლიზასთან, მანქანა მივუყვანე.
-ხო იცი რომ ახლა სიყვარულის დრო არაა. თან არავის არუნდა ვენდოთ, მითუმეტეს ქალებს.მან არ იცის ჩვენი ნამდვილი საქმიანობა-სერიოზულად მომმართა ალექსამ.
-კარგით რა საქმეა.
-მოკლედ საქმე ამჯერად ,,ბექაურის კლანს“ ეხება.
-ძმაკაცის მკვლელობას არ შევარჩენთ.
დიტოს გახსენებაზე ყველას დაგვისერიოზულდა სახე.
***
გამწარებული დიტო ბექაურს იარაღს უმიზნებდა.
-ეს რატო გაუკეთე ჩემს დას. რადაგიშავა იმ უცოდველმა გოგომ. მეხომ ძმასავით მიყვარდი ანდრო.
-დედაშენის გამო მამაჩემმა დედაჩემი მიატოვა მან კი თავი მოიკლა. დედაშენი რომ არ გამოჩენილიყო ახლა ბედნიერი ოჯახი მექნებოდა და დედაჩემიც ცოცხალი იქნებოდა
-ჩემი და რა შუაში იყო. ჩემს გოგოს ეგ როგორ გაუკეთე.
-მინდოდა თქვენი ოჯახიც ისე დანგრეულიყო, როგორც ჩემი დაინგრა-დიტომ ამდენი ვეღარ მითმინდა და სასხლეტს ხელი გამოკრა...
***
ფიქრებში წასულს ალექსას ხმამ გამომაფხიზლა.
-რა უნდა მოვუხერხოთ?
-დროა რომ პასუხი აგოს.-მტკიცედ თქვა სანდრომ.
-ორ დღეში გადაწყდება საბოლოოდ ვინ მოიგებს ამ თამაშს.
***
ლიზას თვალთახედვით:
-,,სად ხარ?“-დემეტრესგან შეტყობინება მომივიდა.
-,,სახში მივდივარ. კლუბიდან ახლახანს გამოვედი“
-,,კაი ეზოში დამელოდე მოვალ და პიცასაც წამოგიღებ“
-,,კაი“ .გზა გავაგრძელე. მალევე კიდევ ერთი მესიჯი მომივიდა. დემე მეგონა თუმცა......
ტელეფონი გამოვრთე დაგზას გავუყევი. უკვე ჩემი სახლის გადასახვევისკენ შევუხვიე, როდესაც უკნიდან ამაზრზენი ხმები მომესმა.
-ამ შუაღამისას მარტო რას აკეთებ ლამაზო?-ერთ-ერთი წინ გადმომიდგა.
-შემეშვი თორემ განანებ.
-ოჰ როგორ იმუქრება პატარა ქალბატონი.
-არჩევანი შენზეა-უცბად იარაღი ამოვიღე და მათ დავუმიზნე. ამ დროს ირგვლივ რაღაც განათდა და ჩვენს წინ მანქანა გაჩერდა. იქიდან დემეტრე გადმოვიდა.იარაღი უცბად შევინახე და სასოწარკვეთილი სახე მივიღე. დემეტრემ რო სიტუაცია გაანალიზა მყისვე გაცოფდა. შეშინებული უცნობები გაიქცნენ, დემემ კი გულზე მიმიხუტა.
-რაც მოხდა წარსულშია. მთავარია ვერაფერი დაგიშავეს. არ ინერვიულო.-დემეტრე მამშვიდებდა. შემდეგ ორივე სახლში ავედით.
-ეხლავე მოვალ პიცას ამოვიტან. -აფორიაქებულმა დემემ მითხრა
-კარგი მიდი, მე მანამდე გამოვიცვლი-ღიმილით ვუთხარი
სანამ დემე ამოვიდოდა იარაღი გადავმალე და გამოვიცვალე.
-კარგი პიცაა თუმცა მე უკეთ გამომდის-თავაწეულმა ვუთხარი
-რაღაც ეჭვი მეპარება-დამცინავად მომმართა დემეტრემ
-კაი ეხლავე დაგიმტკიცებ-წამოვდექი და პიცის ინგრედიენტები მოვამარაგე. დემეტრეც წამოდგა და თავზე შალი წაიკრა დედაკაცივით. აიჩემა უნდა დაგეხმაროვო, თუმცა პირიქით ხელს მიშლიდა.
-დებილო ძეხვი წვრილად უნდა დაჭრა ეს რამხელებია-ვუსაყვედურე სიცილით
-არაფერიც მშვენივრად ვჭრი. ბოლოს როგორც იქნა გავაკეთეთ პიცა. მეც და დემეც მთლიანად დასვრილები ვიყავით. ერთმანეთს ხან ფქვილს ვესროდით, ხან მაიონეზს ვასხავდით. იმდენი ვიმხიარულეთ რომ უკვე პიცა აღარც კი მინდოდა.
-კაი წავალ წყალს გადავივლებ.
-მეც წამოვალ-დემე ამეკიდა
-არა- გავუცინე და კარი წინ დავუხურე. იქიდან გამოსულს დემე საწოლზე წამოკოტრიალებული დამხვდა. ხელები თავქვეშ ამოედო და თვალები დაეხუჭა. ოო არა ჩემს ქათქათა საწოლზე ასეთი ჭუჭყიანი ტანსაცმლით რატო წევს. ფეხსაცმელიც არ გაუხდია. მივედი და თავში პატარაზე წამოვარტყი, თუმცა არგაუღვიძია. ქამარზე ჯაჯგური დავუწყე, რომ როგორღაც შარვალი მაინც გამეხადა. სახეზე შევხედე და ღიმილით იყურებოდა.
-ოუ პატარავ ეს თუ გინდოდა აქამდე რატომ არ თქვი?-ეშმაკურად გამიღიმა
-შე ვირო თავი მომაჩვენე რომ გეძინა? მიდი ეხლავე წყალი გადაივლე-გაბრაზებით ვუთხარი
-კარგი ბუტია ქალბატონო-დამემორჩილა და შევიდა. ამდროს ტელეფონზეც დამირეკეს. დაბლოკილი ნომერი.
-გისმენ ანდრო.
-....
-კარგი კარგი წავედი სადაცაა გამოვა.
დემე აბაზანიდან გამოვიდა. უსიტყვოდ მომიახლოვდა და ტუჩებზე მეძგერა. მეც ავყევი.
-მიყვარხარ ლიზ-ყურთან მიჩურჩულა
,,ნეტა მეც შემეძლოს“-გავიფიქრე და ცრემლები წამომივიდა.
***
დიტომ სასხლეტს ხელი გამოკრა, თუმცა იარაღმა არ გაისროლა. ამით ანდრომ ისარგებლა და ტყვია პირდაპირ გულში დაახალა. შემდეგ კი გაიქცა. ტყვიის გასროლის ხმის გაგების შემდეგ დემეტრე და სანდროც მოვიდნენ, მაგრამ უკვე გვიანი იყო...
***
გაღვიძებისთანავე ლიზას ულამაზესი სახე დავინახე. მშვიდად ეძინა ტუჩები კი წინ ჰქონდა გამოწეული. გამეღიმა და სახეზე მოფერება დავუწყე. ამ მოკლე დროში არვიცი როგორ მოახერხა ჩემთვის თავის შეყვარება. ლიზა შეიშმუშნა და ზურგი მაქცია. გამეღიმა და წამოვდექი. ლიზას ტელეფონზე მესიჯი მოუვიდა. დავინტერესდი და ავიღე. ტელეფონზე პაროლი ედო, თუმცა მოხსნა არც გამჭირვებია. ყიფოსგან რას აღარ ვსწავლობ. მესიჯებში შევედი და ნანახმა გამაკვირვა. დაბლოკილი ნომერთან ლიზას მესიჯები ვნახე:
,,ლიზა საქმე როგორ მიდის“ უცნობი
,,ყველაფერი კარგად მიდის ბოს. ვერაფერს ხვდებიან“
,,კარგია შენი იმედი მაქვს. არავითარი სიყვარულობანა საქმე შეასრულე“
ეს რა ჯანდაბაა. რა საქმე? რა ბოს?. გაცოფებულმა ტელეფონი კედელზე მივახეთქე. ხმაურზე ლიზას გამოეღვიძა.
-დემეტრე რახდება რა ხმაურია?
-იქნებ შენ ამიხსნა რას ნიშნავდა ის მესიჯები.
-რა მესიჯები?-ლიზა ერთწამს ჩაფიქრდა-შენ რა უფლებით კითხულობ ჩემს მესიჯებს?
-მაგას არ აქვს მნიშვნელობა. მითხარი ვინაა შენი ბოსი ან საერთოდ ვინ ხარ?
-მე უბრალოდ.... შენ ამას ვერ მიხვდები-ლიზა სიტყვებს ვერ აბავდა. რაღაცის თქმას ვაპირებდი, როდესაც მესიჯი მომივიდა. სანდრო მწერდა, რომ ხვალინდელი დღისთვის მზადებას აპირებდნენ და ჩემი იქ ყოფნა აუცილებელი იყო.
-ლიზა ამაზე მერე ვილაპარაკებთ. უბრალოდ შენგან ტყულს არ მოველოდი-კარი მოვიჯახუნე და ბიჭებთან წავედი.

***
ლიზამ ტირილი დაიწყო. მას ხომ მართლა შეუყვარდა დემეტრე. მის დაკარგვას ვეღარ გადაიტანდა. ამიტომაც თავის ბოსსთან წასვლა გადაწყვიტა ჯერ კიდევ ქონდა დრო.
-მე ამას ვერ გავაკეთებ.დემეტრეს ასე ვერ მოვექცევი-ლიზას სიტყვებში სასოწარკვეთილება ჩანდა
-რას ნიშნავს ვერ მოექცევი? ეს შენი დავალებაა და პირნათლად უნდა შეასრულო. მოიცადე ხომ არ შეგიყვარდა?-აუღელვებლად ლაპარაკობდა ანდრო.
-კი შემიყვარდა. არ ვიცი როგორ ძალიან ვფრთხილობდი მაგრამ...
-არუნდა მაგრამ. ან დემეტრეს მოკლავ ან დედაშენი მოკვდება. არჩევანი შენზეა.
გოგონა მუხლებზე დაემხო და ტირილი დაიწყო. მას ხო თავისი ორ უსაყვარლეს ადამიანს შორი არჩევანის გაკეთება უწევდა.
***
-დემეტრე სად ხარ ბიჭო ამდენ ხანს?-დემეტრეს კარში ყიფო დახვდა.
-არაფერი საქმეზე ვიყავი.
სანდრომ ბიჭები თავისთან მიიხმო და გეგმა გააცნო.
მეორე დილით ბიჭები გასვლას აპირებდნენ, როდესაც დემეტრეს ტელეფონმა დაურეკა. ლიზა იყო. თავიდან გათიშვას აპირებდა, თუმცა მაინც უპსუხა.
-რაგინდა ლიზა?
-დემეტრე გეხვეწები დამეხმარე.
-ლიზა წესიერად ამიხსენი.
-...... ადგილას მოდი. გეხვეწები. მომკლავენ -ლიზამ ტელეფონი გაუთიშა. დემეტრე მწარედ შეიგინა და ტელეფონი იატაკზე დაანარცხა.
-რა ხდება ძმაო?
-ლიზა იყო. მომკლავენ დროზე მოდიო
-ჩვენს მიტოვებას აპირებ? ამ მომენტს ხომ ამდენი ხანია ველოდებით. ასე ვერ მოგვექცევი.
-ნუ ღელავთ მალე შემოგიერთდებით და მოგისწრებთ. თქვენ წადით.
დემეტრე მაშინვე მანქანაში ჩაჯდა და ლიზას მიერ ნათქვამ მისამართზე წავიდა. იქ მისულს რაღაც დანგრეული შენობა დახვდა. შიგნით შევიდა, თუმცა ვერავინ დაიხანა. ზურგს უკან ნაცნობი ხმა გაიგო. მიტრიალდა და ლიზა დაინახა, რომელსაც ხელში იარაღი ეჭირა და დემეტრეს უმიზნებდა.
-ლიზა რას აკეთებ?
-მაპატიე დემეტრე.
-რაუნდა გაპატიო ლიზა ამიხსენი. იარაღი რათ გინდა?
-ყველაფერი უნდა მოგიყვე. მე ანდროსთან ვმუშაობ. შენთანშემთხვევით არ დავახლოებულვარ. გაანზახვული მქონდა შენთვის თავის შეყვარება და შემდეგ შენი მოკვლა, თუმცა მე ეს ვერ შევძელი. შემიყვარდი დემეტრე. მთელი გულით შემიყვარდი. ჩემს თავს ვერ ვიტან ამის გამო. ანდრო დედაჩემის სიკვდილით დამემუქრა, მე კი მის გარდა არავინ მყავს. შენც შეგიყვარდი, თუმცა მე ამას არ ვიმსახურებ. შენ უნდა იცოცხლო-ეს თქვა და ლიზამ იარაღი მისკენ შეიტრიალა. ცრემლები დაუსრულებლივ ასველებდა მის სახეს. -დემეტრე მიყვარხარ-და გაისმა იარაღის გასროლის ხმა. დემეტრემ ბოლო ხმაზე იღრილა და საყვარელი ქალის სხეულს მივარდა.
-ლიზააა, ლიზააა-ყვიროდა და სხეულს არხევდა.- არ შეგიძლია ჩემი მიტოვება. უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ-დემეტრეს ცრემლები მოსდიოდა. არასდროს არ უტირია, ახლა კი ცხარე ცრემლით ტიროდა, თუმცა ეს ლიზას ვეღარ გააცოცხლებდა. უცბად გაახსენდა თავისი ძმაკაცები. ლიზას აკოცა და წავიდა.
იქ მისულს წინ შემზარავი სანახაობა დახვდა. ირგვლივ რამოდენიმე გვამი იყო, მათ შორის .....სანდროც. დემეტრე მისკენ გაიქცა და მუხლებზე დაემხო. გრუშა, ყიფო და ალექსაც დაჩოქილები უყურებდნენ სანდროს უსულო სხულს.
-სანდრო ძმაო. ვერ მოგისწარი.-დემეტრეს ყელში ბურთი გაეჩხირა. ის ამდენს ვეღარ გაუძლებდა. ჯერ ლიზა, ახლა სანდრო.
-მორჩა ამას ბოლო უნდა მოეღოს. მოვკლავ-ბოლო ხმაზე იყვირა და მანქანისკენ გაიქცა. ბიჭები აჩერებდნენ, თუმცა ვერ მოუსწრეს.
დემეტრემ მანქანა ანდროს სახლის წინ გააჩერა. მას ახლა უკვე ვეღარავინ შეაჩერებდა. დაცვა იქვე დახოცა და შენობაში შეიჭრა. ანდრო ტახტზე იჯდა და დემეტრეს დანახვაზე ჩაიცინა.
-ბატონი დემეტრეც მოსულა-ცინიკურად მიმართა
-მოგკლავ-დემეტრემ იარაღი ანდროს დაუმიზნა.
-მომკლავ და მოგკლავენ-დემეტრემ შეამჩნია რომ იარაღი მას კეფაზე მიაბჯინეს.
-4 ადამიანი შეიწირე. ჩემს სიცოცხლეს აზრი დაუკარგე. ახლა შენც ჩაძაღლდები-დაიყვირა დემეტრემ და ანდროს პირდაირ გულში ესროლა. შემდეგ კი თვითონ გამოესალმა სიცოცხლეს.
***
მე მართალია მოვკვდი, მაგრამ უაზროდ ნამდვილად არ მიცოცხლია. მე მყავდნენ ძმაკაცები და ნამდვილი სიყვარული, რის გამოც შური ვიძიე. თქვენც დააფასებ თქვენი საყვარელი ადამიანები, სანამ თქვენს გვერდით არიან...