კარზე როგორც იქნა დარეკა ზარი, მაგრამ არავინ გამოვიდა, მეორეჯერაც ცადა მაგარამ კიდევ არავინ უპასუხა, მერე ზარის ღილაკს ხელი მიაჭირა და აღარ აუშვა, იქიდან კი ზურას ყვირილის ხმა გაიგო. რკინის კარი მძიმედ გაეღო და შორტებში გამოწყობილი ზურა დაინახა. ხმა ვერცერთმა ვერ ამოიღო, ზურას ეს ექვსი წელი დატყობია, თვალების ირგვლივ ნაოჭებიც გასჩენია, რამდენიმე ჭაღარა თმაც მოუჩანდა და რას მთავარია თვალები დიდი სევდა ჩასდგომოდა. ლილემ გარკვევით დაინახა როგორ შეცვალა სიბრაზემ მონატრება ზურას თვალებში, სახეზე ძარღვები დაებერა და ლილეს თვალს არ აშორებდა.
- არ შემომიშვებ? მობეზრებულად უთხრა ლილემ
- არა, მკაცრად უთხრა ზურამ. ახლავე წადი ჩემი სახლიდან.
- უნდა ვილაპარაკოთ , მკაცრად წარმოთქვა ლილემ და ზურა ხელით გასწია და სახლში შევიდა. იქ ყველაფერი ისევ ისეთი იყო როგორც ექვსი ქლის უკან, საერთოდ არაფერი შეცვლილა.
- აქ როგორ გაებედე მოსვლა? წამოენტო ზურა
- ახლა არ გვინდა რა საქმის გარჩევა, სასწრაფო საქმეზე ვარ მოსული.
- გოგო შენ რა მეღადავები? ექვსი წლის მერე მოდიხარ და მეუბნეი სასწრაფო საქმეზე ვარ მოსულისო. გაგახსენო რაც გააკეთე?
- არ გვინდა წარსულის გახსენება ეხლა.
- გვინდა თანაც ძალიან. ჯერ იყო და გაიქეცი როდესაც გითხარი რო მიყვარხარ, გაიქეცი ესპანეთში და რვა წელი არ ჩამოხვედი. მერე რვა წლის მერე გამომეცხადე და ისარგებლე იმით რომ ვერ გიცაი და ჩემთვის თავის მოწონება დაიწყე. სისმართლე გითხრა თავი ძალიან მომაზონე. მერე სულ მხვდებოდი შესვენებაზე კაფეში, მერე დაიკარგე ორი თვით. მერე ისევ გამოჩნდი და ოთხი თვე გვერდიდან არ მშორდებოდი. დამაჯერე რომ ნამდვილი გრძნობა გგქონდა ჩემს მიმართ და მეც ძალაინ მომწონდი იმის მიუხედავად რომ "ჩემი თინეიჯერობის სიყვარულს" მივტოროდი. ერთად ვიყავით იმ დღემდე სანამ ის დაწყევლილი სურათი არ ვნახე შენს უჯრაში და მივხვდი რომ შენ ის ლილე ხარ და თავს სხვად ასაღებდი.
-ზურა, ამოიჩურჩულა ლილემ
- ნუ მაწყვეტინებ! ერთად გატარებული რამის მერე კი წახვედი. წახვედი მეორეჯერ და ახლა ექვსი წლის მერე გამომეცხადე. უკვე ორჯერ გაიქეცი, პირველად რვა წლის და მეორედ ექვსი წლით. აქ როგორ გაბედე მოსვლა ამ ყველაფრის მერე? დაიღრიალა ზურამ.
- ზურა ძლაიან მნიშვნელოვანი რაღაც უნდა გითხრა. ზურა ერთხანს იდგა, თვალებიდან სიბრაზეს ასხივებდა.
- რა გინდა გისმენ. წარმოთქვა ზურამ, ხელები გადაიჯვარედინა და კარს მიეყრდნო
- მოკლედ, ლილე სიტყვებს ვერ უყრიდა თავს, არ ვიცი როგორ გითხრა....
- თუ მოხვედი თქვი ნუ წელავ დროს¬ არ მაქვს შენთვის დრო და მითუმეტეს სურვილი მოგისმინო! მკაცრად წარმოთქვა ზურამ
- ხედავ ვინები გავხდით ერთმანეთისთვის? ალბათ ქუჩაში ახალ გაცნობილ ადამიანს უფრო კარაგდ მოექცევი, დანანებით ჩაილაპარაკა ლილემ და თვალები ცრემლით აევსო.
- დარწმუნებული ვარ რომ ქუჩაში ახალ გაცნობილი ადამიანი შენაირად არ მატკენს
- ზურა!
- მითხარი რა გინდა?
- მოკლედ, იმ ღამეს.....ზურას შეხედა სათქმელს ვერ აბამდა თავს,- მე და შენ....ლილეს ეუხერხულებოდა ამაზე ლაპარაკი და გაჩერდა.
- სე“სი რომ გვქონდა? იორნიულად უთხრა ზურამ. ლილე წამოწითლდა, არ იცოდა სად დამალულიყო. - მერე? ჩაეკითხა ზურა. ლილე კიდე ხმას ვერ იღებდა. ზურამ მობეზრებულად გააქბია თავი და გაიცინა, - ცოტა დაგვიანებული ხომ არაა აქ ექვსი წილის მერე მოსვლა? ირონიულად კითხა ზურამ
- -რა? ლილემ გაკვირვეულმა შეხედა
- ანუ იმ ღამიდან რამდნეიმე დღეში უნდა მოსულიყავი და გეთქვა რომ ცოლად უნდა მომეყვანე რადგანაც ორუსლად ხარ, ექვსი წელი გავიდა დაგვიანებულია უკვე, უემოციოდ წარმოთქვა ზურამ.
- ესეთი უგულო როდის გახდი? სევდიანად წარმოთქვა ლილემ
- თხუთმეტი წლის უკან, თხუთმეტი წლის უკან, მაშინ როდესაც პირველად უთხარი უარი ჩემს სიყვარულს და ესპანეთში გაიქეცი.
- მე მიზეზი მქონდა, მაგრამ ეხლა მაგაზე არ მოვსულვარ სალაპარაკოდ. ხმას აუწია ლილემ, და დიახაც დავვორსულდი იმ ღამეს. ზურას სახეზე გაოცება გამოიხატა, გაოცება და სიხარული სიბრაზემ შეცვალა.
- და ამას ექვსი წლის მერე მეუბნები? დაიღრიალა ზურამ და ლილეს მკლავში ხელი ჩაავლო.
- მეტკინ გამიშვი ხელი, ამოიკვნესა ლილემ.
- რატომ არ მითხარი?დაიღრიალა ზურამ,ისე რომ ლილესთვის ხელი არ გაუშვია
- იმიტომ რომ ვერ მიტანდი, იმიტომ რომ შენს თვალებში ზიზღის მეტს ვერაფერს ვხედავდი. გახსოვს ბოლოს რომ მოვედი შენთან და ვიღაც ძუკნამ რომ გამიღო კარი, გახსოვს? მაშინ მიდოდა მეთქვა მაგრამ გამაგდე და არ ისურვე ჩემი მოსმენა. ვიცოდი ვერ მიტანდი მაგრამ ბოლოს გადავწყვიტე რომ ჩემი ორსულობის შესახებ უნდა გცოდნოდა. მაგრამ არა, არ ისურვე მოსმენა და კარი ცხვირწინ მომიკეტე.
- მაინც უნდა გეთქვა ! მტკიცედ წარმოთქვა ზურამ
- მე მაბრალებ არა? სინანულით ჩაილაპარაკა ლილემ. -შენ ერთი სიტყვის თქმის სასუალებაც კი არ მომეცი, როგორ მეთქვა?! ზურა დივანზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში ჩარგო. რამდნენიმე ხანი ჩუმად იყო, ლილესთვის არც შუხედავს.
- არ მეზიზღები ლილე! ყრუდ ამოილაპარაკა ზურამ, უბრალოდ არ შემიძლია წარსული გაპატიო, ტყუილს ვერ გპატიობ, ხელი რომ მკარი დღემდე ვერ გპატიობ.
- ზურა ხომ იცი რომ დააშვე თავიდან, ჯერ არ მელაპარაკებოდი და სულ მაიგნორებდი მერე კი სულ “დაიკოს“ მეძახდი. მე თუნდაც მქონოდა რაიმე გრძნობა შენს მიმართ ნათქვამი “დაიკო“ მაშინვე გააქრობდა იმ გრძნობას. მეუბნებოდი რომ შენი “და“ ვიყავი და თურმე გყვარებივარ. ლაჩარი ხარ რომელსაც საკუთარი გრზნობების გეშინოდა.
- მოკეტე! დაიღრიალა ზურამ. - მოკეტე გაიგე! არ გაქვს უფლება რამე მისაყვედურო.
- მშიშარა ხარ! მტკიცედ წარმოთქვა ლილემ
- ლილე გეყოს! კიდევ ერთხელ დაიღრიალა ზურამ და მანქანის გასაღებს ხელი დაავლო.მიხვდა რომ დააშავა, მიხვდა რომ მშიშარა, დანახვის თანავე მოეწონა პატარა ლილე და უხეშად ამიტომაც დაუწყო მოქცევა. მერე რომ გაიაზრა რომ შეიძლებოდა ლილეს ვინმეს შეჰყვარებოდა სულ გადარია და გოგოს გვერდიდან არ ცილდებოდა. ვერ უბედავდა თქმას, ეშინოდა ლილეს ხელი არ ეკრა, უნდოდა მისი ნამდვილი სახე დაენახა ლილეს და შეჰყვარებოდა მაგრამ საქმე სულ სხვანაირად წავიდა. ერთხელ წამოცდა ჩემი დაიკოა და იმის მერე თითქოს ყველამ აიტაცა. სახლში ლილეს გვერდზე გაჩერება აღარ შეეძლო, სადმე უნდა წასულიყო.
- ზურა არ წახვიდე, მნიშვნელოვანი რაღაც უნდა გითხრა.
- ლილე ახლა არა
- ახლა უნდა გითხრა! მკაცრად წარმოთქვა ლილემ, კარი ჩაკეტა და გასაღეი ჯიბეში ჩაიცურა.
- გისმენ. ჩურჩულით ქარმოთქვა ზურამ.
- ბავშვები, მზიმედ დაიწყო ლილემ, ზურამ გაკვირვებულმა შეხედა, -მე, მე, ჩვენ ტყუპები გვეყოლა, სოფია და ლუკა. ლილე გაჩერდა და ზურას რეაქციას დააკვირდა. მის სახეზე ჯერ გაკვირვება მერე კი სიხარული გამოეხატა. ლილემ გარკვევით დაინახა ზურას თვალებში სიხარული. ლილესაც სიხარულით აევსო გული ზურას შემხედვარე. ზურა იღიმოდა და ხმას ვერ იღებდა.
- ლილე ახლა რატომ გადაწყვიტე ბავშვების შესახებ გეთქვა , ეჭვის თვალით შეხედა ზურამ.
- ლუკას ძვლის ტვინის გადანერგვა ჭირდება!, რამდნეიმე წამიანი დუმილს მერე ხმა ამოიღო ლილემ
- რა? სასოწარკვეტილმა ამოთქვა ზურამ
- ხო ასეა, სოფიას გავუკეთე ანლიზები მაგრამ სოფია დონორად არ გამოდგება, არც მე და შენ და შენი ოჯახის წევრებიღა დარჩით. ზურა სასოწარკვეთილი ჩამოჯდა თავი ხელებში ჩარგო. ჯერ ის გაიგო რომ ტყუპები ყავს და ახლა კიდევ ეს. თავში ყველაფერი აერია. არარ იცოდა ემხიარულა ბავშვების ამბის გაგების გამო თუ დადარდიანებულიყო ლუკას გამო. კარგი და ცუდი ამბვაი ერთად გაიგო და ვერ გაეგო რა რეაქცია უნდა ქონოდა ან როგორ მოქცეულიყო. ჯერ ბოლომდე ვერ გაიაზრა სიხარული და ახლა ეს ლუკას ავადმყოფობა.
- ბავშვების ნახვა მინდა, დიდი ხნის დუმილის მერე წარმოთქვა ზურამ
- აქ არ არიაა, ესპანეთში დავტოვე დედაჩემთან.
- კარგი ვეცდები ესპანეთის ვიზა ხვალვე ავიღო და გავრინდეთ და ანალიზებსაც იქ გავიკეთებ. დედეაჩემს და დანარჩენებიც იგივეს გაააკეთებენ და ესპანეთში გადმოვაგზავნინებ
- კარგი, დაღლილმა აღმოთქვა ლილემ
- ბავშვებს ჩემზე რა უთხარი? ინტერესით კითხა ზურამ
- მე, უთხარი რომ სხვა ქვეყანაში იყავი საიდუმლო მისიაზე და დაბრუნდებოდი, სევდიანად გაეღიმა ლილეს.
- იციან როგორი ვარ? კითხვების დასმას არ წყვეტდა ზურა
- კი, - გაეღიმა ლილეს, შენი რამდნიმე ფოტო მაქვს
- კარგია და მიხარია რომ არ უთხარი მამთქვენმა მიგატოვათო, გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა ზურამ
- ზურა ამას როგორ ამბობ? ასეთ რამეს როგორ ვეტყოდი
- არ ვიცი ლილე შენგან ყველაფერია მოსალოდნელი
- კი მაგრამ ხომ მიცნობ, ასეთ რამეს არ გავაკეთებდი
- არა ლილე ცდები თოთხმეტი წლის უკან მეგონა რომ გიცნობდი და თურმე შემცდარვარ. ექვისი წლის უკან კი ძალიან ოსტატურად გამაცურე
- ზურა გთხოვ, ტირილნარევი ხმიათ წარმოთქვა ლილემ
- კარგი რაც იყო იყო, ხვალ დაგიკავშირდები და გაგაგებინებ ვიზაზე რას ვიზამ. ზურა კარისკენ დაიძრა და ლილეს კარი გაუღო. ლილეც უხმოდ გამოვიდა, ზურას მისთვის არც შეუხედავს.


შუადღეს ზურამ დაურეკა და უთხრა რომ ვიზა გააკეთა და ბილეთების საყიდალად მიდიოდა. ფრენა მეორე დღეს იყო. ზურა მთელი გზა ღელავდა, ფიქრობდა იმაზე თუ როგორ ჩეხვდებოდნენ ბავები, ხომ არ გაუუცხოვდებოდნენ და საერთოდ თუ მიეკარებოდნენ. მთლეი ეს პერიოდი თავში ათასნაირი შეხვედრა წარმოიდგინა მაგრამ წარმოდგენილით კმაყოფილი არ იყო და იცოდა რომ სულს სხვა რაღაც შეილებოდა მომხდარიტო.

თვითმფრინავსი ორივე ჩუმად იჯდა, ორივე ფიქრებსი იყო გართული და ერთმანეთისთვის არც შეუხედიათ. ლილემ აეროპორტიდან გამოსვლისას ტაქცი გააჩრა და მისამართი უთხხრა, ტვითონ ჩანთა მუხხლებზე დაიდო და ფანჯრიდან დაიწყო ყურება.

- ლილე ესპანური არ ვიცი და იქნებ სასტუმრო დამიჯავშნო
- არაა საჭირო, დიდი სახლი გვაქვს, არ მოუხედავს ისე ჩაილაპარაკა ლილემ
- შენი მშობლების მერიდება, ხმადაბლა ჩაილაპარაკა ზურამ
- ნუ დარდობ, და თუ იმის გეშინია რომ გისაყვედურებენ ცდები
- კარგი, უკმაყოპილოდ ჩაილაპარაკა ზურამ
- ახლა ბავშვები სკოიდან ახალ დაბრუნებულები იქნებიან, ჯერ შენ ნუ დაენახვები მინდა აუხსნა, არ მინდა მოულოდნელი იყოს.
- კი მაგრამ ხომ მელოდებიან? შეშინებულმა შეხედა ზურამ. ლილეს მის სახელზე გაეხიმა, პატარა ბავშვს გავდა რომელსაც სათამაშო წაართვეს.
- კი, კი გელოდებიან მაგრამ ხომ უნდა უთხრა რომ ჩამოხვედი.


***
ზურა მისაღებში იდგა და ორ პატარა ბავშვს ღიმლით მიშტერებოდა, ბავშვებიც გაკვირვებული სახით უყურებდენ უნახავ მამას რომელიც საიდუმლო საქმიდან დაბრუნდა და ვერაფერს ამბობდნენ. ზურას თვალები ცრემლით აევსო და ბავშვებიდან მისმა მზერამ ლილეზე გადაინაცვლა. თითქოს მადლიერი თვალებით შეჰყურებდა ლილეს, ალბათ ლილეს ბავშვებისთვის უხდიდა მადლობას მაგრამ ლილე ვერ ხვდებოდა აქ მადლობა რა საჭირო იყო, იმისი ხომ მისი შვილებიც იყვნენ.
-ლუკა! სოფია! მიდით მამასთან, ხედავთ დაბრუნდა. პირველი ნაბიჯი სოფიომ გადადგა და ზურას წინ დადგა.
- დიდი ხანი გვალოდინე, აქამდე რატომ არ გვნახე? ინტერესით იკითხა სოფიამ.ზურა ხმას ვერ იღებდა, ან რა უნდა ეთქვა. მოხლებზე დაეშვა და სოფიას მოეხვია. მერე ლუკაცას უნთხრა მასთან მისულიყო.

სანამ ანალიზების პასუხებო მოვიდოდა ზურა თითქმის მთელ დღეს ბავშვებთან ატარდებდა. ლილეც მათთან ერთად იყო გარეთ რომ გადიოდნენ მაგრამ ლილეს ზედაც არ უყურებდა ზურა.. რამდენიმე ფრაზას თუ ეტყოდნენ ერთმანეთს ისიც ბავშვებთან დაკავშირებით. ლილეს ეს დუმილი და იგნორი ყელში ამოუვიდა და ერთ საღამოსაც როდესაც ყველამ დაიძინა ზურას ოთახში დაუკაკუნებლად შევიდა. ტრუსებში გამოწყობილი ზურა რომ დაინახა დაიბნა, ჯერ მის სხეულს გაუშტერა თვალი მერე კი მის თვალებზე გაუშტერდა თვალები, როგორ მონატრებია, როგორ მონატრებია მისი თვალები, მისი ტუშები , მისი შეხება და მკაცრი ხმა.
- გინდოდა რამე? ფიქრებიდან ზურას ხმამ გამოიყვანა
- როდემდე უნდა არ შემიმიჩნიო? გაბრაზებულმა წარმოთქვა ლილემ
- რა გინდა ლილე? დაღლილმა ამოილაპარაკა ზურამ და საწოლზე ჩამოჭდა
- უკვე ვთქვი რაც მინდა, ხმამაღლა წარმოთქვა ლილემ
- არ მესმის რა გინდა
- ხო არა? არ გესმის? მთელი ეს დღებია არ მიმჩნევ, გამირბიხარ, არ მიყურებ და არც მელაპარაკები.
- აბა რას ელოდი იმის მერე რაც შენ გამიკეთე, დაიყვირა ზურამ
- ხმას დაუწიე ბავშვები არ გააღვიძო
- ხოდა გადი და ნუ მაყვირებ
- ეს ჩემი სახლია და არსადაც არ გავალ
- ძალიან,კარგი, ხვალვე გადავალ სასტუმროში
- მე, მე ეგ არ მითქვამს, ჩუმად ჩაილაპარაკა ლილემ
- ზუსტად ეგ მითხარი. ერთი თავნება გოგო ხარ რომელსაც სხვისი გრძნობები ფეხზე კიდია.
- არაა ეგ სიმართლე
- ლილე გადი ჩამი ოთახიდან, მკაცრად ჩაიალაპარაკა ზურამ და საწოლი გადაშალა.