ყოველთვის ვფიქრობდი რა მოხდებოდა ჩემი სიკვდილის შემდეგ, ვფიქრობ, რომ სიყვარული ჩემთვის არ არსებობს . მხოლოდ მარადიული მარტოობითვის ვარ განწირული მაგრამ ჩემი აზრების ხმამაგლა გამოხმაურება არასოდეს შემეძლო რადგან ჩემი არასდროს არავის არ ესმოდა.ცხოვრება ისე გძელდებოდა ოჯახის წევრების გარდა არავის ვახსოვდი ,არც მე ვიყავი დიდად ხალხის მოყვარული მაგრამ მარტოობ არ მიყვრდა დიდად . ცხოვრებაში მყავდა 2 მეგობარი ჩემი ძაღლიდა ჩემი მეზობელი ლენა. რომელიც ყველას უყვრადა ,ყველასთვის ლამაზი და მომხიბლავი , ამიტომაც მასთან ერთად სიარული დიდი არ მიყვარდა , ყველას თვალში დამცირებული მეგონა ჩემითითავი. გადავწყვიტე ყველასთავ განმარტოებით წავსულიყავიდა ბინა ცალკე მექირავა ამიტომ ჩავალაგე ბარგი და მალევე გავიპარე სახლიდან სანამ დედაჩემი სამსახურში იყო. მოვიარე მთელი ქალაქიი , ახლო მახლოს მყოფი სოფლები მაგრამ ვერ ვიპოვე ვერაფერი ბოლოს კი გადავწყვითე მუაყაოს ყუთს შემეფარებინა თავი. თავზე ისე დამათენდა ვერვც კი გავიგე სხეულის ყველა ნაწილი მტკიოდა სიარულიცკი არ შემეძლო , დავფიქრი რატომ გავაკეთე ეს , ხალხისთვის რომ მომეყოლა , მეტყოდნენ შურის ბრალიოა , მაგრამ ვინ მყავდა დამლაპარაკებელი ან ტუნდაც ვის უნდა დაინტერესებოდა ჩემი აზრი ,ყველასთვის უვარგისი დ ა არაფრის გამკეთებელი არსება ვიყავრი რომელიც გინდ ყოპილიყო ამ ქვეყანაზე გინდ არა მაინც არავის უყვარდა და არ ადარდებდა . უცებ ვიგაც ახაალგაზრდა ყვაწვილის ხმა გავიგე . ცჰემი მუყაოს ზემოდ ,
- უკაცრავად , დახმარება ხომ არ გჭირდებათ?
არ ვიცოდი სირცხილისგან რა მეპასუხა, ვიფიქრე რომ ისიც სხვების მსგავსად მასხრად ამიგდებდა და ამიტომად მოკლედ და უხეშად გავეცი პასუხი.
- არა!!
არადა ისეთი სიმპატიური და ახალგაზრდა იყო ,იქნებოდა ასე 18 წლისმაგრამ არ შევიმჩნიე არადა თითქოს ჩემში რაგაც გძნობამ დაისადგურა .მაგრამ ვიცოდი რომ მას შევებრალე . ტელეპონზე გაისმა დედაჩემის ზარი რომელსაც რათქმაუნდა მოვატყუე რომ მეგობარტად ვრჩებოდი ეს კვირა და ვერ მოვახერხებდი სახლში მისვლად ტკბილად მოვებოდიშე და გავუთიშე. გადავწყვიტე მარტოობის თითქოს კომპლექსი მომეხსნა და კლუბში წასვა გადავწყვიტე. ჩემი ბედის ამბავიც აქ დაიწყო როგორც ყველა რომანტიულ ფილმშია მეც ამიხდა ჩემი პატარა სურვილი და სწორედ ის ყმაწვილი ვნახე თავიდან ვეცადე ისე წავსულიყავი იქიდან რომ ვერ დავენახდე,და თან გავიფიქრე რომ აღარც ვემახსოვერებოდიდა ნელი ნაბიჯებით გავუყევი კლუბის კარებისკენ ტავ ვფიქრობდი ჩემნაირი ადამიანი რა დასამახსოვრებელიაო მაგრამ ,ჰოი და საოცრებავ უცებ მხარზე ვიგაცის ხელი ვიგძენი . უხერხული მომენტისგან არ ვიცოდი რა მექნდა და მწარე სილის გარტყმით მივბრუნდი მისკენ ისელი საყვარელი და სიმპატიური იყო ვეგარ გავმოძრავდიადგილიდან მხოლოდ მის ხმას და სუნს ვგრძნობდი ამ მინდოდა არსად წასვლა ამგრამ არც დარჩენა უბრალოდ მინდოდა მის წინ დგომა და მისი თვალებისთვკის ყურება . ის იყო ის ერთ ადერთი ადამიანი რომელმაცჩემში რაგაც პატარა გრძნობაგააგვიძა . მინდოდა მეთქვა დაბოდიშ მომეხადა დღევანდელი დღისთვის მაგრამ ხმის ამოგებას ვერ ვბედავდი სანამ თვითომ . წყანი ტონით და მისი ბოხი ხმით არ შემომთავაზა ცეკვა ლამაზ მუსიკაზე, არასდროს მიცეკვია მსგავს ლამაზ და მომხიბლელ ყმაწვილთან ოდნავ დისკომფორტი მქონდა ვგრძნობდი რომ ძლიერ მომწონდა .
-ვიცეკვოდ ?
-რათქმაუნდა.
ცეკვის დროს თავის მის ყურთან მივწიე და ჩუმად ჩავჩურჩულე მაპატიე მხოლოდ ეს რადგან მეტის თქმა ვერ მოვახერხე ,მცხვენოდა ,ვნერვიულობდი და მეშინოდა.
მეშინოდა რომ მხოლოდ იმიტომ ცეკვავდა ჩემთან რახან პარტნიორი არ ყავდა და ტან მაეჭვებდა ეს ფაქტი რადგან ასეთ მომხიბლავს რატომ არ უნდა ყოლოდა პარტნიორი ?!
დავთვერით . იმ გამეს ერტადაც გავერთედ საბოლოოდ ღავაზეც დამპატიჟა და წავიდა. რათქმაუნდა ყავაზე წასვლაზე დავთანხმდი ახლა მხოლოდ ისგა დამრჩჰენია მოვიფიქრო რა ჩავიცვა მაგრამ ამაზე მეტად იმაზე ვფიქრობდი მოვიდოდა თუ დამტოვებდა . წავედი დაბარებულ კაფეში და ვხედავ მაგიდას სანთლებით წითელი ღვინით და იტალიური კერძით . ცხოვრებაში არსდროს ვყოფილვარ ასეთ სადილზე მხოლოდ ჩემ მეგობარ ლენას დავყვებოდი ხოლმე ისიც მეორფე კუთხის ბოლოში ვიჯექი ჩუმად და ველოდებოდი როდის მორჩებოდა მომხიბლავ ბიჭთან პაემას. ტავჩაგუნული მივედი მაგიდასთან და დავჯექი ისიც იქ იჯდა თეთრ საროჩკასა და შავ კოსტუმ-შარვალშ . თავი სიზმარში მეგონა . ეს ყველაფერი თითქმის ყოველდღე გრძელდებოდა ვხვდებოდით ერტმანეთს დავდიოდით ერთმანეთთან ერთად , ყველგან და ყოველთვის შემიყვარდა და უკვე მის გარეშ აგარ შემეძლო მინდოდა რომ მხოლოდ მისი ვყოფილიყავი. საოცარი იყო მასთან ერთასდ ყოფნა / შემდეგ სანაყინე შემდეგ რესტორანი .ჩვენი ერთად ყონა არ მთავრდებოდა რადგან მიყვარდა მიყვარდა ისე როგორც არასდროს , მიყვარდა იმიტომ რომ მარტო არ ვიყავი თითქოს ჩემ სხეულში შმოიჭრა თთოს დამისაკუთრა მაგრამ ვიციდი რომ მიყვარდა. უბრალოდ მიყვარდა ვერ ვჩერდებოდი მხოლოდ ეს სიტყვა მინდოდა რომ მეყვირა ბოლო ხმაზე მიყვარს, მიყვარს ,მიყვარს.თთქოს იმედი მომეცა რომ სიყვარული ჩემთვისაც არსებობს თთოს მეგონა რომ ყველაფერი ჩემს სასიკეთოდ დაიწყო თითქოს ყველაფერი ჩემთვის იყო დამიბრუნდა იმედი . უბრალოდ ბედნიერი ვიყავი არ ვიცოდი ეს ბედნიერება დროებით იყო თუ სამიუდამო მაგრამ ხო იყო მიყვარდა უზომდოდ და იისიც ნელ-ნელა ცდილობდა ჩემს მოხიბვლას მიუხედავად რომ ყელამდე მოხიბლული ვიყავი..
მაგრამ , ერთ დგეს არც მოვიდა ჩემს სანახავად არც დამირეკე არც მომაკითხა უბრალოდ გამაბედნიერადა ისე გაქრა ჩემი ცხოვრებიდან უკანაცარ მოუხედია , ისე დამტოვა და წავიდა არც გაუგია ჩემი ამბავი, იმედი მომცა , იმედი დამიტოვა რომელიც ჩემს გულშ კვდებოდა , იმედი რომელიც მან გააღვიძა, ნაწენი , მარტოსული და უბედური ვიყავი მაგრამ მაიც ბედნიერი რადგან მან რამოდენიმე დღის სიყავრული მაჩუქა. როგორც ვთქვი ყველასთვ ის გამოუსეედეგარი , უვარგისი , მარტოობით აღსავსე ხურჯინი ვიყავი, ყველა მიხენებდა არ ვუყვარდდი არავის ვახსოვდი, ჩწმი სიცოცხლე წამიერი იყო, მატრო ვიყავი სიცოცხლეშ და მკვდარიც მარტო ვიყავი , სუიცის წინაც მარტო ვიდექი სახურავის ტავზე მარტო და უსიყვარულო ყველაფრისგან გარიყული, ყველასგან დავიყვებული მარტო. და ასევე მარტოობში გადმოვხტი და გავლიე ჩემი სული.მის მერე მხოლოდ დედაჩმს ვხედავდი მომტირალს მის მეტი ხალხი არ მყავდა დამტირალი არავის ვუყვარდი რომ ჩემთვის ყვავილი მაინც მოეტანა ყველატვის ნაგავი ვიყავი მარტო მოვკვდი ხოლოხ დედის დატირების ქვეშ ... მაგრამ ეს იყო ჩემი ბედი და მალევე დავასრულ;ე მე ის ..