საშინნლად შემეშინდა , ვკანკალებდი , მაგრამ ეს არ ყოფილა ყველაზე უარესი , ისე შემეშინდა ვერც კი ვინძრეოდი , თითქოს ვიღაცამ პარალიზება გამიკეთა . უეცრად ჩემს ზურგს უკან სიცივე ვიგრძენი , უკვე საშინლად მეშინოდა და ...უეცრად თავბრუ დამეხვა და წავიქეცი .
-ლიივ , ლიივ , ლიივ !-მიღრიალა მიამ .
-აააააააააააააა!-ბოლო ხმაზე ვიღრიალე მე .
-კარგად ხარ ?
-ხოოოო , არა კიიი , მაგრამ მე ხომ არააა .....-ვბლუყუნებდი იმას რაც თავში პირველად მომივიდა .
-ლივ , რა მოგივიდა გახსოვს ?-და ამ დროს გამახსენდა ყველაფერი და მათ შორის მესიჯიც .
-არაა , მაგრამ აქ როგორ მოვხვდი ?
-მირამ გიპოვა ....რამე ხომ არ გინდა ?-მერე მიმოვიხედე ირგვლივ და მხოლოდ მერე შევამჩნიე , რომ ჩემს ოთახში ვიყავი .
-არა მადლობა ....მარტო მინდა ყოფნა , რაღაც სუსტად ვარ ...
-კარგი , კარგი ...-ხელები მაღლა აწია ფეიმ და ოთახიდან გავიდა .
მეც მაშინვე წამოვფრინდი და ტელეფონს დავხედე , მესიჯი ვნახე ... ესეიგი ეს ჩემი სიზმარი არ ყოფილა . ნერწყვი ჩავყლაპე და საწოლზე წამოვჯექი . მაგიდაზე რიტმულად თითების კვრა დავიწყე და ფიქრი დავიწყე , თუმცა არა ვერაფრით ვხვდებოდი ვინ შემაშინა ....
-ლიივ , -ოთახში შემოვიდა ფეი და მეც მაშინვე დავწექი .- ვიცი , რომ დაღლილი ხარ , მაგრამ მირაა შენთან და ...
-შემოვიდეს .-სიიტყვის დასრულება არ ვაცადე მე .
-ლიივ , კარგად ...
-მირაააა , საშინლად მეშინია .
-რა ხდება ?
-გუშინ გული რომ წამივიდა , იცი რარაცის შემეშინდა ?
-რაა , გახსოვს ? რის შეგეშინდა ?-არაფერი მითქვია ისე მივაწოდე ტელეფონი და მესიი წავაკითხე .
-ჰაა ?-იღრიალა მირამ მაგრამ ხელი პირთან მივაფარე და გავაჩუმე .
-რა გაღრიალებს გოგო .... ეს ფეიმ არუნდა გაიგოს თან აქ ვერ ვილაპარაკებთ , სადმე გავიდეთ ....
-კარგი .-მითხრა ნიამ და შავი ფეხსაცმელები მომაწოდა .
შავი მაისური და სერი ელასტიკი ამოვიცვი და სახლიდან ჩუმად გავედით .
-ლიივ , იქნებ ვინმეს შენი შეშინება სურდა ?
-შესაძლოა , მაგრამ .... -რაღაც ფაჩუნის ხმა გავიგეთ , და მერეღა შევამჩნიე , რომ ტყის გვერდზე ვიყავით .
-ალბათ კურდღელი იყო .-დამამშვიდა მირამ .
-ხოოო , ალბათ .
-ანდაც შესაძლოა , რომ .....
-მირააა ...-ხელი ჩავჭიდე მე მას .
-აააააააააააააა !-ყვირილი დაიწო მირამ . მეც შევბრუნდი და.... გავფითრდი , როდესაც ჩემს წინ მის დოუთფაგერის (მუსიკის მასწავლებლის ) გვამი დავინახე .და უეცრად ....
ბრჟჟჟჟჟჟჟჟჟჟჟ!
კიდევ ერთი მესიჯი , გავხსენი და....
"ზედმეტად ბევრი იცოდა , გირჩევ არც შენ არ ჩარიო სხვა ."
გავფითრდი , ხელები ამიკანკალდა , თუმცაღა მირა უფრო შეშინებული ჩანდა .უეცცრად მოვტვინე და პოლიციაში დავრეკე :
-ალიო , პოლიციაა ?
-დიახ .
-იცით ,ჩ....ჩვენ გვამი ვ......იპოვეთ და გთხოვთ , გთხოვთ მოდით . ფეტონჰილსის 15 ში ვართ .
რამდენიმ წუთში ჩვენს წინ პოლიციის მანქანა იდგა , პოლიციელები ყვავებივით დაესივნენ განსვენებული მასწავლებლის გვამს . დაიწყეს ფოტოების გადაღება ჩვენ კი განყოფილებაში წაგვიყვანეს , ცალ-ცალკე დაგვკითხეს . პირველი მირა , ხოლო შემდეგ ჩემი ჯერიც დადგა :
-მისის პარკერ , მსხვერპლს ახლოს იცნბდით ?
-ჩემი მასწავლებელი იყო .-სრულიად უემოციოდ , გაფითრებული სახით ვუპასუხე და ერთ წერტილს მივაშტერდი .
-ვინმეზე ხომ არ გაქვ ეჭვი ?
-არ...არა -გავიფიქრე ხომ არ ვუთხრა მესიჯის ამბავი თქო , მაგრამ მერე "მისი " მეორე მესიჯიც გამახსენდა .
-დაახლოებით რა დროისკენ მიხვედით იქ ?
-10ის ნახევრისკენ .
-და რა გინდოდათ იქ ?
-თქვენ რა მკვლელი გგონივართ ?!-მკაცრად ვუთხარი მე
-თქვენ დანაშაულის ადგილზე იმყოფებოდით -ამავე ტონით მიპასუხეს .
-გასაგებია , ესეიგი ტყეში სიარულიც ამიკრძალეთ ხომ , არ შეიძლება უბრალოდ მე და ჩემს მეგობარს გასეირნება მოგვდომებოდა და იქ წავსულიყავით ?
-10ის ნახევარზე ?
-რატომაც არა ?
-თქვენ ეჭვმიტანილი ხართ ...
-იცით რააა , ამ ქალაქში გუში წინ ჩამოვედი და უკვე საშინელება დამემართა ,არ ვაპირებ აქ დიდხანს გაჩერებას ...-მკაცრად ვუთხარი მე და ოთახიდან გასვლა დავაპირე თუმცა კარში მივაძახე -რაც ვიცოდი ყველაფერი ვთქვი .
ოთახიდან გამოსული არ ვიყავი , რომ ახალი მესიჯი მომივიდა , ხელის კანკალით ავიღე ტელეფონი და გავხსენი უცხო ნომერი :
"ოლივია პარკერ , ხვალე დაახლოებით საღამოს 2ის ნახევრისკენ , ტყეში მიდი , ზუსტად იმ მუხის ხესთან შენ და მირა რომ იყავით . თუ არადა .... მერწმუნე არ გამიჭირდება არც მირას და არც შენი დის მოკვლა ...."
-ლიივ , -მითხრა ფეიმ როცა სახლში გაფითრებული მივედი .-არაფრის თქმა არ გინდა ჩემთვის ?
-მაინც რის ?
-რავიცი მაგალითად რატომ წახვედით შენ და მირა ტყეში ?!
-ზომბბი შემჭამენ , მგლები თუ ვამპირები -რულიად უემოციოდ ვუთხარი მე .
-იქ აღარ წახვალ.
-ვითომც რატომ ?
-არათქო და ვსოოოოო!
-იცი რააა , უკვე გავიზარდე და შენიკუდში დვნა არ მჭირდება , ასე რომ როცა მინდა , სადაც მინდა იქ წაავალ !-ვუთხარი მე და ჩემს ოთახში ავირბინე .
მეორე დღეს ზუსტად 2 საათზე გამეღვიძა , ნერწყვი ჩავყლაპე და უკვე გამზადებული ლურჯი მაიკა და შავი შარვალი ჩავიცვი , ჩანთაში დასაკეცი დანა ჩავიდე და ხელი მოვკიდე , იმ უცნაურ ყელსაბამს რომელიც დედამ მაჩუქა .
იმ ადგილას მივედი და დანა ამოვიღე , და აი უეცრად ...... უკან საშინელი ფაჩუნი მომესმა , ამას შემდეგ სიცილიც მოჰყვა .
-მაგ სათამაშოთი გინდა ჩემი შეშინება ?ჰაჰააა!-მომესმა ვიღაცის გამაღიზიანებელი ხმა .
-ვინ ხარ ?!-ვუღრიალე მე .
-ლივ , სასაცილო ხარ , მაგრამ სამწუხაროა , რომ ვერაფერს გიშავე !-სიბნელიდან 18-19 წლის შავგვრემანი ბიჭი გამოვიდა .
-ვინ ხარ ?!-გავუმეორე შეკითხვა .
-ბრენდონი მქვია , ბრენდონ როჯერტსი .
-რა გინდა ?!-ვკითხე გაღიზიანებულმა .
-ლიიივ , ცუდად მიცნობ .....დიახ ასეა , ცუდად მიცნობ .
-საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენა გაქვს ...-ვუთხარი მე და დავიჭყანე .
-ასეცაა ! -მითხრა მან და მომიახლოვდა , მე უკან ვიწეოდი ის კი ნელ-ნელა მიახლოვდებოდა . უკვე ჩემთან მილიმეტრები
აშორებდა , რომ თვალების ქვემოთ რაღაც ზოლები გაუჩნდა და ეშ...ეშვები გამოუჩნდა . ვცახცახებდი , მაგრამ ეს უფრო გაკვირვება იყო ვიდრე შიში . -ჰაჰააააჰაჰაა ! ძალიან სასაცილო ხარ ! ჰაჰაჰა ! -დამცინოდა ვამ...ვამპირი .
-ანუ შენ , შენ , შშშ...
-ვამპირი , ვამპირი -შემახსენა ბრენდონმა . -რა , რა გინდა ჩემგან ?
-უბრალოდ მე შენ უნდა დაგიცვა .....
-შენ ჩემი მასწავლებელი მოკალი...!-ვუღრიალე მე , მაგრამ მერე გამახსენდა ვინც იყო და მივყუჩდი .
-ის მაქცია იყოო ...
-რრრ...რა იყო ?
-მგელ-ძაღლა რაა!.....-მითხრა სრულიად უემოციოდ , მაგრამ ტოგორც კი შეამჩნია , რომ ცუდად ვიყავი მომვარდა და მკითხა -ჰეი , კარგად ხარ ?
-ხო , ხო , მაგრამ...მე , მე დაცვა რათ მინ.... -ეს მახსოვს ბოლოს . ჩემი სულელური ლუღლუღი , რომლის შემდეგაც უეცრად გული კიდევ ერთხელ წამივიდა და რომ არა ბრენდონის მკლავები სადღაც გადავიჩეხებოდი .


ძაან ცუდი არ იყო ხომ ? ცოტა იაქტიურეთ რაააა ! გთხოვთ ! იმედია არ მიწყენთ ....ესეც ჩვენი ლივი ...