ამჯერად ლიფტს აღარ დავუცადეთ,კიბეებით გადავწყვიტეთ ჩასვლა.
-წამო,ჩავირბინოთ,-თქვა და გამიღიმა
-მახსოვს მსგავსი წინადადება,როგორც დასრულდა,გმადლობთ არა,-ამაზე გაეცინა,ბედად სანდრამ დარეკა
-მე თუ არ დაგირეკე,ისე არ გამიხსენო,ასე უცებ დაგავიწყა მიშომ ჩვენი თავი?ვითომ გაბრაზებული ხმა ჰქონდა
-სანდრა,გუშინ დაგირეკე შუადღისას,დაგავიწყდა?-მის ჭირვეულობაზე მეცინებოდა
-უიმეე,აწი ამას მთელი ცხოვრება დამაყვედირის,ეჰ,-ვითომ ძალიან ეწყინა, სიცილის ხმა მომესმა
-ეე,ვინ იცინის?-ვთქვი და თან კიბეზე დავიწყე ჩავსლა,მიშო ღიმილით მადევნებდა თვალს
-ვინაა და კატოა,ყველანი აქ ვართ,გოგოიან ბიჭიანა,-ამაზე ხმამაღლა გამეცინა,მიშომ წარბი აწია
-ერთად შეკრებილან გიჟები,-ვუჩურჩულე მიშოს,მასაც გაეცინა
-მოიცა ბექას უნდა ლაპარაკი
-გამარჯობა,ლამაზო,როგორ ხარ?ახლა მოყევი ვინ დააზარალე და როგორ,-თან იცინოდა
-ბექაა,ჯერ არავინ,-ვთქვი და გამეცინა
-ჯერ?რა იყო აპირებ?იმედია მიშო არ იქნება,-თან ხარხარებდა
-არაა,არის ერთი
-აჰა ,გასაგებია ქალების ჩხუბი,ნეტა მეც მანდ ვიყო,რას ვიცინებდი,-როგორღაც უცებ მიხვდა ქალს რომ ეხებოდა საქმე
-შენ გირჩევნია ჭკვიანად იყო,-მომესმა კატოს ხმა,ამაზე გამეღიმა,მიშოს გავხედე,დაინტერესებული თაველებით მიყურებდა ,ბექას პასუხი მომესმა ,კატოს ეპასუხებოდა
-კარგი,სხვა დროს დავრეკავ,ახლა ამ ქაჯს უნდა მივხედო,ძმაკაცი მომიკითხე და არ იმაიმუნოთ
-ბექაა,-ვთქვი და გათიშა
-მოგიკითხეს ბავშვებმა,ვთვი და ჯიბეში ვიდეებდი ტელეფონს,როცა კიბის საფეხურები დამთავრდა და ფეხქვეშ მყარი იატაკი გამომეცალა,ვეცემოდი,მიშოს რომ არ დავეჭირე,ტავისი ტორები წელზე მომხვია და გამიღიმა
-ძალიან მიხარია რომ ბარბაცებ ხოლმე,-თქვ ადა კულული ყურს უკან გადამიწია,მასზე აკრული ვიყავი,მის სურნელს ხარბად ვისუნთქავდი.ვიცოდი რომ უნდა გავცლოდი,მაგრამ ამის სურვილი არ მქონდა,მის სხეულს ვიყავი აკრული და ვგრძნობდი ლოყები როგორ იხურდა,მიშო მიღიმოდა და ჯერ ერთ ლოყაზე მაკოცა,შემდეგ მეორეზე,
-წამოდი გველოდებია,-თქვა და ხელი ჩამჭიდა,საოცარ დისკომფორტს განვიცდიდი,როცა მასთან ასე ახლოს ვიყავი,თან ამავდროულად ყველაზე ბედნიერიც,ოდესმე ხომ უნდა გავერკვე გრძნობებსი რა უბედურებაა,ნინი და გიო უკვე მაგიდასთან ისხდნენ და გველოდნენ,
-გამარჯობა ბავშვებო,-თქვა ნინიმ
-მიშო,ესენი ნინი და გიო არიან
-სასიამოვნოა,-მიშომ მომაჯადოვებლად გაიღიმა,დავსხედით
-ტყუპებს ჰგავხართ,-თქვა გიომ და გაიკრიჭა,-თან ერთად ხართ,იმენა ლანისტერები ხართ რა,-ამაზე ყველას გაგვეცინა,როგორც ჩანს ყვეანი ვუყურებდით "სამეფო კარის თამაშებს",მიშოს გაუხარდა,როცა გიომ თქვა რომ ერთად ვიყავით,არადა არ ვართ,თუ ვართ?
-კარგი,ჩვენ თუ ლანისტერები ვართ,ტქვენ ვინ ხართ?კეიტლინი და ედი?
-არა ეგენი ,ბებრები არიან,მე ჯონ სნოუ ვარ,ეს კი იგრიტია,-ისევ გაიცინა,ღმერთო ეს ბიჭი ოდესმე სერიოზული არის?
-მოიცა მე რატო ვკვდები?-ნინის ვითომ ეწყინა,-კარგიმაშინ სიკვდილლის წინ კარგად დავნაყრდები,-ტქვა და მენიუ აიღო ხელში,საჭმელი შვუკვეთეთ,როგორც ჩანს გიოსაც ჰყვარებია ფეხბურთი,მასთან განიხილავდა მის საყვარელ გუნდს,ნინი კი თავის ამბებს მეტიტინებოდა,გიორგის ენა არ გაუჩერებია,ცანცარებდა სულ,მის შემხედვარეს მეღიმებოდა,მერე ნინიმ აიცემა,ფოტო გადავიღოთო,უამრავიი ფოტო გადაიღო,ხან დაჭყანვას გვთხოვდა,ხან ღიმილს,მიშო ჩემ გვერდით იჯდა და ხელი ჩამჭიდა,მაგიდის ქვეშ,გაპროტესტება არც მიფიქრია,მისგან წამოსული სითბოთი ვტკბებოდი,გვიან დავიშალეთ,ფეხით ავუყევით ისევ კიბეს,ლიფტი დაკავებული იყო,სიცილ-კისკისით მივდიოდით,მივაცილეთ ნინი და გიო ოთახამდე,მესმოდა სიცილით როგორ ყვიროდა გიო:ქალო,გამხადე ნასკები,მათ ოთახს გამოვცდით,თუ არა ლიფტის კარი გაიღო და იქიდან კოსტუმებში გამოწყობილი ხალხი გამოვიდა,როგორც ჩანს წვეულებას აწყობდნენ,მიშო მათ დანახვაზე იცინოდა,ზომბები,კუდიანები,ისე ეცვათ თითქოს ჰელოუინი იყო,ყველაზე ბოლოს კი კლოუნის ფორმაში გამოწყობილი ბიჭი გამოვიდა,მის დანახვაზე გამაცია,მე ხომ ბავშვობიდან მეშინია მათი,გავშეშდი,ადგილიდან ვერ ვიძროდი და როცა გვედით გამიარა და გადმომხედა აი იქ კი კანკალი დავიწყე მაშინვე,მიშო ჩემი სახის დანახვაზე მიხვდა,რომ ცუდად ვიყავი და მაშინვე მომვარდა
-სალო,რა გჭირს?რა დაგემართა ხმა გამეცი,-ტქვა და თან ფრთხილად მანჯღრევდა,
-ის იყო,უნდა წავიდეთ,-მხოლოდ ეს ვთქვი,მიშოს ხელი ჩავჭიდე და გავიქეცი,არ ვიიც სირბილის ძალა როგორ შემომრჩა,მე ხომ ფეხზეც ვერ ვიდექი ნორმალურად,ვგრძნობდი,რომ შიშისან მალე ჩავიკეცებოდი,გადმომხედა და გამიღიმა,ამაზე უარესი რა უნდა მოხდეს?
-ამიხსენი,რა ხდება?-მიშო დაზაფრული იყო,ოთახში შევვარდი და კარები გადავკეტე,ტავლები დავხუჭე და ცრემლი გადმომცვივდა თვალებიდან
-მისი მეშინია,როგორც იქნა ამოვღერღე,-მიშო მიხვდა ვის ვგულისხმობდი,ჩემთან მოვიდა და ჩამეხუტა,თან მებუტბუტებოდა რაღაცეებს,მერე ხელში ამიყვანა,ლოგინზე დამსვა,გვერდით მომიწვა,მაშინვე ჩაეხუტე,სახე მის მკერდს მივადე ა მაისურს ცმი ცრემლებით ვასველებდი
-ნე გეშინია,შენტან ვერ მოვა,მე არ მოვუშვებ,ახლა დაიძინე,-ამას ამბობდა და თან თავზე მკოცნიდა
-დაიძინე,შენთან ვარ,-არ ვიცი ტირილი როდის შვწყვიტე და როდის გადავეშვი სიზმრებში...