არავის ვუსურვებ ისეთი ახალი წლის გათენებას, მე რომ გამითენდა. შინ ჩავიკეტე, ტელეფონი გამოვრთე და ლოგინში შევწექი. რამდენჯერმე ვიღაცამ დააბრახუნა კარზე, არ გავუღე. ვიცოდი, ნიტა იქნებოდა. აღარაფერი მახსოვდა, არც ჭამა მინდოდა, არც არავის ხმის გაგონება. მხოლოდ სანდროს ხმა ჩამესმოდა ყურში, მხოლოდ მისი სიტყვების შინაარსი მიფორიაქებდა სულს. «მე სხვა მიყვარს და იმიტომ, კონკრეტული ახსნა ეს არის. გასაგებია?» _ თითქოს ჩაქუჩივით მხვდებოდა თავში ეს საბედისწერო წინადადება.

მციოდა და გაზქურის ანთება მეზარებოდა, მშიოდა და ჭამის სურვილი გამქრობოდა, ბნელოდა და შუქის ანთება არ მინდოდა. არაფერი არ მინდოდა, სიკვდილის გარდა. რა მიქნა ამ ბიჭმა, როგორ დამშალა, როგორ გამანადგურა… რა უნდა ჩემგან, რას მერჩის… ფიქრი ფიქრს ცვლიდა. ნეტავ სად არის ახლა, თუ ვახსოვარ მაინც? დავიჯერო, არ ფიქრობს ჩემზე? იქნებ მართლა სხვა უყვარს? იქნებ ტყუილი თქვა? იქნებ… იმდენი «იქნებ» დაგროვდა, გზა და კვალი ამერია.

არა, მორჩა! უნდა დავურეკო და ველაპარაკო! ასე გაგრძელება არ შეიძლება. სულ არ მაინტერესებს, ნარკომანია თუ არა, ჩემთვის სულერთია, ვინც გინდა იყოს, ოღონდ მოვიდეს, ოღონდ შემიყვაროს, ოღონდ არ მიმატოვოს… მე მასთან მინდა, მხოლოდ მასთან და სხვა არავისთან. ყველაფერზე თანახმა ვარ, სანდრო. მხოლოდ შენთან ვიქნები ბედნიერი, მხოლოდ შენთან…

ტელეფონი ჩავრთე და ნიტას დავურეკე, შინ არ აღმოჩნდა, საქეიფოდ იყო წასული. ვისთან? იქნებ ჯიმისთან და სანდროსთან ერთად? როგორ გავიგო? დავიჯერო, არ დარეკავს? ვინ იცის, იქნებ რეკავდა კიდეც, მე კი ტელეფონი გამორთული მქონდა. რატომ გამოვრთე, რატომ, რატომ? ახია ჩემზე! ვტუქსავდი თავს.

ისე მოსაღამოვდა, არავის გავხსენებივარ. რვა საათი იქნებოდა, გაბმული ზარი რომ გაისმა. ეს მოსკოვი იყო, დედა მირეკავდა შეშინებული, ხომ კარგად ხარ, წუხელ ღამის მერე გირეკავ და ხმა ვერ მოგაწვდინეო. მოვატყუე, კარნავალი გვქონდა და ღამე ინსტიტუტში გავატარეთ-მეთქი. ძლივს დავამშვიდე. თუ ასე გააგრძელებ, ჩამოვალ და შენ გვერდით ვიქნები, ნერვიულობის თავი არა მაქვსო. დავაწყნარე, ვეფერე, ახალი წელი იყო, შინ ხომ არ დავჯდებოდი მარტო, ჯგუფელებთან გავერთე-მეთქი. როგორც იქნა, დავარწმუნე.

ნიტა კი, თითქოს განგებ, არ მირეკავდა.

ლოდინით გული გადამეწურა. ავწრიალდი, ლამის იყო, კივილი დავიწყე. მე ვიცი, რასაც ვიზამ, საუკეთესო ახალ წელს მოვიწყობ ჩემთვის, _ მტკიცედ გადავწყვიტე და ლოგინიდან გამოვძვერი…

ერთ საათში ისეთ ფორმაში ვიყავი, ჰოლივუდის კინოვარსკვლავებსაც კი შეშურდებოდათ. საცხობში ჩავედი, ნამცხვრები ვიყიდე, ხილი და სასმელიც გამოვაყოლე, ლამაზი სუფრა გავშალე, სანთლები ავანთე და მაგნიტოფონი ბოლო ხმაზე ჩავრთე. თუ ქეიფია, ქეიფი იყოს, ამას მარტოც მოვახერხებ, მათ გარეშე-მეთქი, ჩემთვის ვლაპარაკობდი. ცალ ხელში შამპანურით სავსე ფუჟერი მეჭირა, მეორეში _ ნამცხვრის ნაჭერი. შამპანურს ვწრუპავდი, ნამცხვარს ვაყოლებდი, თან ვცეკვავდი, თან ვმღეროდი… ერთი სიტყვით, მოლხენის ხასიათზე დავდექი. სასმელმა თავისი ქნა. ორი ჭიქის შემდეგ ისე გავხურდი, ყველანაირმა წყენამ გადამიარა, გავხალისდი. თითქოს ახლა აღმოვაჩინე, რა მშვენიერია ცხოვრება, რა სიამოვნებაა, როცა ვიღაც გიყვარს, როცა გენატრება, ელოდები, როდის გაიღებს მოწყალებას «მისი ბრწყინვალება» და გამოჩნდება, დაგაფასებს თავისი ვიზიტით თუ სატელეფონო ზარით…

სარკეში ჩავიხედე. ლამაზი ვიყავი, ძალიან ლამაზი. მივხვდი, რომ საკუთარი თავი არა მარტო მიყვარდა, მომწონდა კიდეც. ეს მკვრივი მკერდი, მრგვალი თეძოები, მაღალი წელი და სანთელივით ჩამოსხმული ფეხები ჩემია, მე მეკუთვნის. თვალები? კიდევ ვის აქვს ასეთი უძირო, იდუმალი, მომნუსხველად ნაცრისფერი თვალები? ეს ჩემი მთავარი იარაღია, რომლითაც ნებისმიერი მამაკაცის გული შემიძლია დავიპყრო, ერთი გასროლილი მზერით, ერთი გამოუცნობი შეხედვით… სანდროთი კი არ მთავრდება საკაცეთი…

ამ ფიქრებში ვიყავი, რომ კარზე ძლიერი ბრახუნის ხმა გაისმა…

* * *



მუსიკა გამოვრთე. ბრახუნი კვლავ განმეორდა. გულმა რეჩხი მიყო, ნიტას «ხელწერას» არ ჰგავდა. სანამ კარს გავაღებდი, სარკეში ჩავიხედე, მშვენივრად გამოვიყურებოდი. შემოსასვლელისკენ, რატომღაც, ფეხის წვერებზე გავემართე და სათვალთვალოში გავიხედე, რომლისთვისაც ვიღაცას ხელი აეფარებინა.

_ ვინ არის? _ დავიძახე და პასუხის მოლოდინში ჭერს ავხედე დოინჯშემოყრილმა.

_ სტუმრები ვართ, _ ნიტას ხმა ვიცანი.

ხელები ამიკანკალდა, მკლავებზე ხორკლებმა დამაყარა ნერვიულობისგან _ იქნებ ისიც მოვიდა?

კარი გავაღე… ზღურბლთან თვალებგაბრწყინებული ნიტა იდგა უზარმაზარი თაიგულით ხელში.

_ არ მელოდი, არა? _ მხიარულად შესძახა და ოთახში შემოიჭრა.

ის იყო, შემობრუნებას ვაპირებდი, რომ სიბნელიდან ჯერ ჯიმი გამოჩნდა შამპანურის სამი ბოთლით ხელში, მერე კი სანდრო _ მუყაოს დიდი ყუთით, ალბათ ნამცხვრები თუ მოჰქონდა. სიტყვით ვერ გადმოვცემ, რა დამემართა. გავშეშდი, ადგილიდან ვერ ვიძროდი.

_ გილოცავ ახალ წელს, ჩემო კარგო, _ თქვა ჯიმიმ და ლოყაზე მაკოცა.

_ მეც გილოცავ, მრავალს დაესწარი, _ ძლივს ამოვილუღლუღე.

_ ბედნიერებას გისურვებ, _ მითხრა სანდრომ და თვალი თვალში გამიყარა.

კინაღამ წამომცდა, შენთან ერთად-მეთქი, მაგრამ თავი შევიკავე.

_ მეც, _ მოკლედ მოვჭერი.

სანდრო ჩემკენ გადმოიხარა საკოცნელად, ჩემდა უნებურად, ლოყის ნაცვლად ტუჩები მივუშვირე. ოდნავ შემეხო. ცივი ტუჩები ჰქონდა, მაგრამ მისი კოცნის გემო მაინც ვიგრძენი. ნეტარებისგან წამით თვალები დავხუჭე. ღმერთო, როგორ მინდოდა ეს წამები გაგრძელებულიყო. სასიამოვნო ჟრუანტელმა მთელ სხეულში გავარვარებულ ლავასავით დამიარა.

_ ხომ არ შეგაწუხეთ, სოფიო, ასე რომ შემოგეჭერით? _ ღიმილით მომიბრუნდა ჯიმი.

_ არა, რას ამბობთ, ძალიან გამახარეთ, _ ისეთი ბედნიერი ვიყავი, მეგონა, დავფრინავდი.

_ მუსიკის ხმა რომ გამოდიოდა, ვიფიქრე, სტუმრები ჰყავს და უჩემოდ ქეიფობს-მეთქი და საყვედურის თქმას ვაპირებდი, _ ნიტამ თვალი ჩამიკრა.

_ არა, მარტო ვარ, _ მორცხვად ვთქვი.

_ და შენთვის უბერავ, არა? _ გადაიკისკისა ნიტამ.

_ აბა რა ვქნა, გამოვყრუვდი სახლში, _ ვიმართლე თავი.

_ მერე ვისი ბრალია? წამოსულიყავი ჩვენთან და მაგარ დროს გაატარებდი. დილიდან ვგიჟობთ. ეს ყვავილები ჯიმიმ გიყიდა, სად წავიღო?

_ ლარნაკი საძინებელშია, ისე მეკითხები, თითქოს არ იცოდე.

_ რა მახსოვს, სოფიო, ამ ბოლო ხანებში ყველაფერი მავიწყდება. გუშინ მთელი დილა სათვალეს ვეძებდი და თურმე თავზე არ მქონია დაკოსებული? _ ისევ გადაიკისკისა ნიტამ და ლარნაკის მოსაძებნად გავიდა.

_ ეს იმიტომ, რომ ზამთარში არაა სათვალე საჭირო, ასე არ არის, სოფიო? _ დაასკვნა ჯიმიმ და თანამოაზრესავით შემომხედა, დამიდასტურეო.

_ მაგაში გეთანხმებით, მაგრამ ნიტა ზამთარ-ზაფხულ არ იშორებს სათვალეს, სულ უკეთია, _ გავამართლე მეგობარი.

სანდრო ხმას არ იღებდა, ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი დადიოდა წინ და უკან და ბინას ათვალიერებდა.

_ ლამაზი სახლია… შენსავით, _ გამომხედა და ორაზროვნად გამიღიმა.

_ ჰო, არა უშავს, _ ვუპასუხე და მისი მზერით მონუსხულმა თავი დავხარე, სახეზე ალმური წამეკიდა.

_ სუფრაც გაშლილია, ქეიფის გაგრძელების მეტი არაფერი დაგვრჩენია, _ ნიტა ოთახში ლარნაკით ხელში შემობრუნდა, _ ამ ყვავილებს კარადაზე შემოვდგამ, მაგიდაზე ხელს შეგვიშლის.

_ სადაც გაგიხარდება, იქ დადე, რა მნიშვნელობა აქვს, _ მხრები ავიჩეჩე და მაგიდის განახლებას შევუდექი.

სტუმრების მოტანილი ყუთი გავხსენი, ნამცხვრები ამოვალაგე და ორ თეფშზე გადავანაწილე.

_ აბა, დავსხდეთ. ჯიმი, ჩამოასხი, რა! _ ნიტა აქტიურობდა, _ სანდრო, შენ აგერ დაჯექი, მაგიდის თავში, მე სოფიოს მივუჯდები გვერდით.

_ არ მინდა მაგიდის თავში, მე თქვენ წინ მოვკალათდები და გიყურებთ, როგორ დათვრებით ლამაზი ქალები, _ გაიხუმრა სანდრომ.

_ მე აუცილებლად შენ გვერდით უნდა მოვხვდე, ჩემო აღმაფრენავ! _ გამოაცხადა ჯიმიმ და დაელოდა, ნიტა სად დაჯდებოდა.

_ როგორმე აქაც არ მომასვენო. გირჩევნია, შენს ცოლ-შვილს მიხედო, პატივცემულო! _ გაიპრანჭა ნიტა, გრძელი ქვედაბოლო ერთმანეთზე გადაიდო და დაჯდა.

მე მარჯვნივ მივუჯექი, ჯიმი _ მარცხნივ. სანდრო ზუსტად ჩემ წინ აღმოჩნდა. ისევ გამიყარა თვალი თვალში, ისევ დამიარა ცხელმა ტალღამ. ამ თვალების შემოხედვას ვერ ვუძლებდი, რაღაც საშინელება მემართებოდა.

_ აბა, ბუჩქი, ბუჩქი, _ კეკლუცობდა ნიტა.

ერთმანეთს ახალი წელი მივულოცეთ და ყველამ დავლიეთ.

_ ერთი ამათ უყურე, სანდრიკ, რა მსმელი ქალები არიან, ხედავ შე-ენ? _ ხელი ხელს შემოჰკრა ჯიმიმ.

_ არამარტო მსმელი, დამრტყმელიც, _ შენიშნა ნიტამ და ნიშნისმოგებით დაუქნია თავი ჯიმის.

_ რას მელაპარაკები, ქალბატონო, ეგეთებიც შეგიძლია?

_ სცადე და ნახავ, თუ არ გჯერა, _ ვალში არ დარჩა იგი მამაკაცს.

_ მე მშია, იცით? _ თქვა უცებ სანდრომ.

ელდა მეცა, სახლში ერთი ნამცეცი არაფერი მქონდა, პურიც კი არ მიყიდია მეორე დღეა.

_ ვაიმე, მაცივარი გამოცარიელებული მაქვს, ჩავალ, რამეს ამოვიტან, _ შეწუხებული ფეხზე წამოვხტი.

_ არ გინდა, სად უნდა წახვიდე, რა სისულელეა. შენ რაღა მოგივიდა, სანდრიკ, რა დროს ჭამაა, რესტორნიდან არ მოდიხარ, ადამიანო?

_ არც იქ მიჭამია არაფერი.

_ ეგრეა, ეგრე, რაღაც ამ ბოლო ხანებში ცოტას ჭამ, რაშია საქმე? _ მრავალმნიშვნელოვნად იკითხა ჯიმიმ.

_ სხვა დროს ხომ ერთი ხარი არ მყოფნიდა, აი, _ სანდრომ თავი გადააქნია.

_ იცით… კარტოფილი მაქვს, ახლა გამახსენდა, უცებ გავთლი და შევწვავ, _ წამოვიძახე გახარებულმა.

_ აჰა, კარტოფილი კარგია. ნიტა, მე და შენ ჩავიდეთ და პური ამოვიტანოთ. ტყემალი გააქვს? _ მკითხა ჯიმიმ.

_ ტომატის საწებელა მაქვს, არ წავა?

_ მაგას რა ჯობია, კიდევ უკეთესი. წამო, ნიტა, ჩავიდეთ რა, მარტო მეზარება.

_ წავიდეთ, რა გაეწყობა, _ ნიტას მაინცდამაინც არ ეხამუშა შემოთავაზება, მაგრამ უარიც ვერ თქვა.

სამზარეულოში თითქმის ბარბაცით გავედი, ჯამში წყალი ჩავასხი, კალათიდან კარტოფილი ამოვყარე და გათლას შევუდექი.

_ მოგეხმარო? _ სანდრო მომიახლოვდა და ჩემ უკან დადგა.

_ არა, გმადლობთ, _ ცეცხლი წამეკიდა სხეულზე.

_ რაღაც უხასიათოდ მეჩვენები, ასეა? _ თქვა, თმა გადამიწია და კისერზე გაშლილი ხელი დამადო.

ლამის იყო, კვნესა აღმომხდა.

_ ცუდად ვარ, _ კი არ ვთქვი, დავიკნავლე.

_ რა დაგემართა?

_ მოვიწამლე, _ ხამამაღლა წარმოვთქვი და მოვტრიალდი. ჩემი მკერდი მისას შეეხო.

_ მოიწამლე? რითი? _ სანდრო ტუჩებზე მიყურებდა.

_ შენი სიყვარულით. ჩემი სისხლი შენი სიყვარულითაა მოწამლული. ამის განკურნება შეუძლებელია, სანდრო, აღარაფერი ეშველება.

_ ვითომ? _ თავი გვერდზე გადახარა და ზემოდან დამხედა, _ რა მაგის პასუხია, მაგრამ არაჩვეულებრივად ლამაზი მხრები გაქვს და საოცრად მაღალი ყელი.

_ მართლა?

_ მართლა.

_ შენი იყოს, თუ გინდა.

_ თუ მინდა?.. მინდა რომელია, მაგრამ არ შემიძლია, სოფი.

_ რატომ?

_ ასეთ ძვირად ღირებულ საჩუქარს ვერ მივიღებ, უფლება არ მაქვს.

_ რატომ გგონია, რომ უფლება არ გაქვს?

_ იმიტომ, რომ ვერ გავუფრთხილდები, არ მინდა დავაზიანო, არ მინდა გამიტყდეს…

_ არა უშავს, მე მემეტება. მე გჩუქნი, რაც მთავარია. რა მოუვა, არ მაინტერესებს.

_ დავიჯერო, ასეთი უგულო ხარ? _ თვალებმოჭუტულმა გამიღიმა და მზერა ახლა ჩემს მკერდზე გადაიტანა. მისი სიახლოვე თავბრუს მახვევდა.

_ ამ ბოლო ხანებში კი, ნამდვილად უგულო გავხდი.

_ რატომ, რა მოხდა?

_ ერთი გული მქონდა და ისიც დავკარგე.

_ დაკარგე? სად?

_ ვიღაცამ მომპარა, _ ჩვენ ბანალურად ვფლირტაობით, მაგრამ ეს ფლირტი უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებდა.

_ მითხარი, ვინ გაბედა ეს და სასტიკად დავსჯი, _ სანდრომ შუბლი შუბლზე მომადო, მისი ცხელი სუნთქვა სახეში მცემდა.

_ მე თვითონ დავსჯი, შენ დახმარება არ მჭირდება.

_ და როგორ დასჯი?

_ აი, ასე, _ ვთქვი გაბედულად, თავი ავწიე, თმა უკან გადავიყარე და ყელზე დავადე სურვილისგან გამშრალი ტუჩები.

მამაკაცმა ერთი ამოიგმინა, ცალი ხელი წელზე მომხვია, მეორე თმაში შემიცურა და მძლავრად მიმიკრა გულზე. მერე…

მერე ყველაფერი ერთმანეთში აირია. სანდროს ტუჩებმა ადვილად იპოვეს ჩემი ტუჩები.. მის მკერდზე მიხუტებულს მესმოდა, როგორ უცემდა გული, როგორ გაუხშირდა სუნთქვა, ტუჩებიც გახურებოდა. აღარაფერი მახსოვდა, თავდავიწყებას მივეცი. მკერდი ვნებიანად მიღელავდა, ძუძუსთავები ჩემდა უნებურად მიიწევდნენ მამაკაცისკენ, მთელი ძალით ეგლისებოდნენ მის ფართო გულმკერდს. არ ვიცი, სანამ გაგრძელდებოდა ეს ღვთაებრივი ნეტარება, ნიტას ხმა რომ არ გამეგონა. მეხნაკრავივით მოვწყდი მამაკაცს, თმა გავისწორე, შევტრიალდი, დანას დავტაცე ხელი და კარტოფილის გათლა გავაგრძელე ვნებისგან აძიგძიგებულმა. სანდროც მსწრაფლ გამერიდა და ონკანის წინ დადგა, წყალი მოუშვა, ჭიქა შეუშვირა, აავსო და მოიყუდა.

ნიტა და ჯიმი სიცილით შემოვიდნენ სამზარეულოში.

_ რა ჰქენით, გათალეთ? _ ნიტამ პურები მაგიდაზე დააწყო, ძეხვი და კვერცხიც ამოალაგა პარკიდან.

_ ასე უცებ კიო კი არ ვიყავი, ვთლი, _ ვთქვი აჭარხლებულმა.

_ მე კი ძლივს გავგრილდი, _ გაიღიმა სანდრომ და ჭიქა ონკანის კიდეზე შემოდგა, თან მრავლისმეტყველი მზერა მესროლა.

_ გინდა მოგეხმარო? _ ნიტა მომიახლოვდა.

_ არ მინდა, ცოტაა, უცებ მოვრჩები, _ ვიუარე.

_ ტაფას დავადგამ, იქამდე გაცხელდება, _ საქმიანი კილოთი წარმოთქვა და დატრიალდა.

_ შეხედე, რა დიასახლისები იზრდებიან ჩვენ თვალწინ, ნეტა იმათ, ვის ოჯახშიც ესენი შევლენ, _ გაიხუმრა ჯიმიმ.

_ კაცები თუ იქით გახვალთ და ხელს არ შეგვიშლით, კარგს იზამთ, _ ხმა გაიმკაცრა ჩემმა დაქალმა და დემონსტრაციულად გახედა მამაკაცებს.

ბიჭები გავიდნენ. მე და ნიტა მარტონი დავრჩით.

_ რაო, რა გითხრა? _ საიდუმლოდ მიჩურჩულა ნიტამ.

_ არაფერი, რა უნდა ეთქვა, _ არ შემიხედავს, ისე ვუპასუხე სევდიანი ხმით.

_ აბა რისთვის დაგტოვეთ მარტო, ვერაფერი ათქმევინე, გოგო? ჰმ! _ წაიბუზღუნა ნიტამ და კარადიდან ზეთის ბოთლი გამოიღო.

_ ძალით ხომ არ ავალაპარაკებ, რა ვქნა.

_ ისე, იცი, რა მაგარი ტიპია? მაგიჟებს. ასე მამაკაცი ჯერ არ მომწონებია. სოფიო, რა ბედნიერი ხარ, შენ რომ მოსწონხარ. ნეტავ მე მიყურებდეს ასე.

_ არ გინდა, რა, მე დიდად არ მაღელვებს მისი ყურება.

_ ჰოდა, მაშინ მე დამითმე. გინდა, ჩემს ყველა თაყვანისმცემელს შენ გადმოგილოცავ, შენ კი სანდრო დამითმე, მოსულა?

სიცილი ამიტყდა.

_ მოსულა, შენი იყოს.

ტაფაზე ზეთი აშიშინდა. მერე ნიტაც მომეხმარა, კარტოფილი წვრილად დავჭერით და ცხელ ტაფაზე დავყარეთ. რამდენიმე წუთში კერძი მზად იყო. შემდეგ კვერცხიც შევწვით ძეხვთან ერთად და სუფრაზე მივიტანეთ.

_ ჰო, ჰო, ჰო, რა საამო სურნელი დატრიალდა სახლში! _ ბუბუნებდა ჯიმი და კმაყოფილებისგან ხელებს ერთმანეთს უსვამდა, _ სანდრიკ, შენი არ იყოს, მეც მომშივდა.

ჭამის თავი ნამდვილად არ მქონდა, ჯერ კიდევ მიხურდა სანდროს ნაკოცნი ტუჩები, მაგრამ თავს ძალა დავატანე და ზრდილობის გულისთვის რამდენიმე ლუკმა გადავყლაპე.

სადღეგრძელოს სადღეგრძელო მოჰყვა. ნელ-ნელა შევთვერით. ნიტას მგონი, ბევრიც მოუვიდა, რომ მოვიდა, ისედაც ნასვამი იყო.

_ მეტი არ დალიო, გეყოფა, _ მის ჭიქას ხელი დავაფარე.

_ რატომ, არ ვარ მთვრალი, დედის სულს გეფიცები, _ არეული თვალებით შემომხედა.

_ ყველაფერს აჯობებს, წამოხვიდე და დაწვე, ფეხზე ძლივს დგახარ უკვე.

_ არ მინდა, სოფიო, ნუ მაძალებ, რა.

_ გინდა, დამიჯერე. მამაშენს მე დავურეკავ და ვეტყვი, რომ ამაღამ ჩემთან რჩები.

რის ვაივაგლახით წამოვაყენე და საძინებელში ბანცალ-ბანცალით გავიყვანე. გაუხდელად მივაწვინე ლოგინზე და საბანი გადავაფარე.

_ ისინი წავიდნენ? _ ძლივს ლუღლუღებდა მთვრალი.

_ არა, მაგრამ მალე წავლენ, დაიძინე, _ შუქი ჩავაქრე და ოთახიდან გამოვედი.

ჯიმი სიგარეტს ეწეოდა, სანდროს ჩანგალი დაეკავებინა ხელში და ჭიქას უწკარუნებდა.

_ ჩვენ წავალთ, გვიანაა უკვე, _ ჩემს დანახვაზე სანდრო ფეხზე წამოდგა.

_ არა, რატომ, იყავით, _ მასპინძლისეული დავიჭირე და სანდროს მუდარით სავსე მზერა ვესროლე.

_ ერთიც დავლიოთ და წავიდეთ, _ თქვა ჯიმიმ და ჭიქები შეავსო.

_ სიყვარულს გაუმარჯოს, ჩემო სოფიო, ნამდვილ, ჭეშმარიტ სიყვარულს, ღამე რომ არ გაძინებს და დღე რომ არ გასვენებს, იმ სიყვარულს. ალავერდი შენთანა ვარ, იცოდე, _ მომიჭახუნა მამაკაცმა და შეუსვენებლივ დალია.

_ შენს სიყვარულს გაუმარჯოს, ჯიმი, _ ხაზგასმით წარმოვთქვი და ოდნავ მოვსვი.

სანდრო არ განძრეულა, თავდახრილი იდგა და მაგიდას დასჩერებოდა.

_ შენ არ სვამ, სანდრიკ? არ გინდა სიყვარულის სადღეგრძელო დალიო? _ ჯიმიმ ბოკალი დადგა და ტუჩები ხელით მოიწმინდა.

_ შენს სიყვარულს ვადღეგრძელებ, ჯიმი, მაგრამ დალევით ვერ დავლევ, ხომ იცი, დილიდან ვსვამ.

_ კი არ სვამ, დილიდან… _ აღარ გააგრძელა ჯიმიმ და ირონიულად გახედა ძმაკაცს.

_ მორჩი ახლა, გეყოფა! _ ცივად გამოუვიდა სანდროს, _ სოფი, დიდი მადლობა მასპინძლობისთვის, ყველაფერი ძალიან გემრიელი იყო, ყველაფერი! ასეთი გემრიელი ჯერ არაფერი გამისინჯავს, რომ იცოდე! _ იდუმალად გამიღიმა და ჯიმისკენ გაემართა.

_ ჰოდა, შენც დარჩი, სხვა რამეებსაც გასინჯავ, _ ღვარძლიანად წარმოთქვა ჯიმიმ და მტრულად შეხედა მეგობარს.

_ წამო, წამო, თვითონ არ იცი, რას ლაპარაკობ, _ მხარზე ხელი მოუთათუნა სანდრომ და შემოსასვლელისკენ უბიძგა მთვრალ ძმაკაცს.

უკან მივყევი. კარგა ხანს ხელებგადაჯვარედინებული ვიდექი და ვუყურებდი, როგორ აცმევდა სანდრო ჯიმის «დუბლიონკას». მერე თვითონაც ჩაიცვა და შემომხედა.

_ იმედია, კიდევ გნახავ…

_ იმედია, _ ნაძალადევად გავუღიმე და ნაღვლიანი მზერა გავაყოლე მიმავალთ.

როგორ მინდოდა, კიდევ ერთხელ ეკოცნა დამშვიდობების წინ, კიდევ ერთხელ ჩამხუტებოდა… რატომღაც, არ მოინდომა.

_ მეც წამიყვანეთ, რა, აქ არ დამტოვოთ, _ მოულოდნელად ჩემ ზურგს უკან ნიტას ხმა გაისმა.

_ შენ საიდან გაჩნდი აქ, რატომ არ გძინავს? _ გავოცდი.

_ შინ მინდა… ჯიმი, სანდრო, დამელოდეთ! _ იყვირა.

_ გაგიჟდი? მოგკლავს მამაშენი, ასეთ დღეში რომ დაგინახავს, _ მისი შეჩერება ვცადე.

_ მე პატარა გოგო აღარ ვარ, სოფიო, გავიზარდე დიდი ხანია, _ ნიტამ პალტო მოიხურა და უკან მოტრიალებულ სანდროს მიაჩერდა.

_ არ წახვიდე, გთხოვ, დარჩი ჩემთან, _ შევეხვეწე.

_ წამოვიდეს, სოფი, რა პრობლემაა, ჩემი ხელით ავიყვან სახლში, არ მენდობი? _ ისე გულწრფელად ამბობდა სანდრო, გული დამეწვა.

_ ეგ რა შუაშია, უბრალოდ, არ მინდა მამამისმა ამ მდგომარეობაში ნახოს, ჩხუბს დაუწყებს.

_ არავინ არაფერს არ დამიწყებს. მე ვიცი, რასაც ვაკეთებ.

_ შენც წამოდი, თუ გინდა, ერთად მივიყვანოთ, _ შემომთავაზა სანდრომ.

_ მერე მე… მეც ტვირთად დაგაწვეთ? _ ავღელდი.

_ უკანვე წამოგიყვან, ასეთი სასიამოვნო ტვირთის ტარებაზე მთელი ცხოვრება არ ვიტყვი უარს.

გახარებულმა სასწრაფოდ გადავიცვი ქურთუკი…

8 8 8

ბედად, ნიტას მამაც მთვრალი დაგვხდა, უკვე ეძინა. ბებიამისმა თავში შემოირტყა ხელი, ეს რა გიქნია, ამდენის დალევა როგორ გაბედეო. მე მადლობა გადამიხადა, შინ «უვნებლად» რომ მივაცილე მისი ერთადერთი შვილიშვილი, თან გამომკითხა, სად იყავით, ვისთან ქეიფობდითო. ავუხსენი, ჩემთან შევიკრიბეთ ჯგუფელები და ყველამ დავლიეთ-მეთქი. ქალი ვიშვიშით დამემშვიდობა და კარი მიიხურა.

ჯიმის მანქანაში ჩასძინებოდა. ძილში რაღაცას ბოდავდა თავისთვის.

_ სოფი, მოდი, ჯერ ამას მივიყვან სახლში და მერე შენ მოგემსახურები, კარგი? _ მითხრა სანდრომ.

_ როგორც გინდა, მე არსად მეჩქარება, _ ბედნიერებისგან ვცახცახებდი, კვლავ მარტო რომ მომიწევდა მასთან დარჩენა.

ჯიმი სვანეთის უბანში ცხოვრობდა. იტალიურ ეზოსთან გააჩერა სანდრომ მანქანა და დაასიგნალა. ცოტა ხანში მაღალი, ტანადი ქალი გამოვიდა, თმა უკან აეწია და კუდივით დაემაგრებინა. ლამაზი ქალი იყო.

_ სოფი, გაიცანი, ეს ჯიმის მეუღლეა, თეა, _ გამაცნო სანდრომ ძმაკაცის ცოლი.

_ სასიამოვნოა, _ ხელი ჩამოვართვი ქალს.

_ რას ჰგავს ეს უპატრონო, სულ მთვრალი როგორ უნდა იყოს, _ აბუზღუნდა თეა და ქმრის გაღვიძებას შეეცადა.

ძლივძლივობით გადაიყვანეს ჯიმი მანქანიდან. გალეშილი რაღაცას ბურტყუნებდა. ნიტას სახელიც წამოცდა ერთი-ორჯერ.

_ ეს ნიტა ვიღაა, რას ამოუჩემებია, სანდრო, ხომ არ იცი. შემთხვევით, საყვარელი ხომ არ გაიჩინა ამ უბედურმა? _ ჩემს სმენას ეზოში შესული თეას ხმა მოსწვდა.

_ სადა აქვს მაგის ტრ… ჩემო თეა, ვერ ხედავ, რა დღეშია? _ იცინოდა სანდრო.

შეაგვიანდა. გული გადამეწურა ლოდინით. ბოლოს სირბილით გამოვიდა ეზოდან და მანქანაში ჩაჯდა.

_ აუ, რა ცივა! მაპატიე, სოფი, ძლივს გავხადეთ სამმა კაცმა, გამოიღვიძა და უნდა ვიქეიფოთო, ყურები გამოგვიჭედა. ხომ მაპატიებ, რომ დავიგვიანე?

_ მთავარია, რომ მოხვედი, დაგვიანებას არა უშავს, _ გავიღიმე და ცხვირ-პირი ქურთუკის საყელოში ჩავმალე.

_ შემომხედე ერთი, _ ჩემკენ მოტრიალდა მოულოდნელად სანდრო.

შემკრთალმა შევხედე, ვერ მივხვდი, რა უნდოდა.

_ იცი, როგორ გიბრწყინავს თვალები? კატასავით. შემთხვევით, კაწვრაც ხომ არ იცი?

_ მე ყველაფერი ვიცი, _ დავიტრაბახე.

_ ხეზე ასვლაც? _ ისევ ამყვა ფლირტში სანდრო.

_ ხეზე ასვლაც.

_ მე არ მასწავლი?

_ რატომაც არა.

_ კარგი, ამას დავიმახსოვრებ. წავედით?

_ წავედით.

მთელი გზა არც ერთს ხმა არ ამოგვიღია. სანდროს ნელა მიჰყავდა მანქანა, თითქოს უნდოდა, რაც შეიძლება დიდხანს გაგრძელებულიყო გზა, მაგრამ ისე უცებ მივედით ჩემს სახლამდე, თითქოს მხოლოდ ორი წუთი ვყოფილიყავით მარტონი.

_ მოვედით, _ თქვა სანდრომ და ამოიხვნეშა.

_ არ შემოხვალ? ყავას დაგალევინებ.

_ არა, უკვე გვიანაა, მეზობლები რას იტყვიან.

_ მეზობლებს მე მოვუვლი, შენ თუ გინდა, წამოდი.

_ მინდა, მაგრამ აჯობებს, არ წამოვიდე.

_ რატომ?

_ ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ და იმიტომ.

_ მე ყველაფრისთვის მზად ვარ და ყველაფერზე თანახმა ვარ, რომ იცოდე.

_ სწორედ ეგ მაშინებს, სოფი. შენ ჯერ ბავშვი ხარ, წარმოდგენა არა გაქვს, ცხოვრება რა ჭუჭყიანია, ზედაპირულად უყურებ ყველაფერს.

გავჩუმდი, პასუხის გასაცემად სიტყვები ვერ მოვიძიე.

_ მაკოცე, რა, _ ჩურჩულით მთხოვა სანდრომ.

თავი ნელა შევატრიალე მისკენ, ასევე ნელა გადავიხარე და თვალებდახუჭულმა გავიწიე მისი ტუჩებისკენ. ძებნა არ დამჭირვებია. მხრებში ჩამავლო ხელი და ტუჩებზე მთელი გრძნობით დამაკვდა. კვნესა აღმომხდა. დიდხანს, ძალიან დიდხანს ვკოცნიდით ერთმანეთს. სანდროს მარჯვენა ხელით ჩემი თავი ეჭირა, მარცხენით კი ქურთუკის ღილების შეხსნა დამიწყო, ჩემს მკერდს ეძებდა. კინაღამ გული წამივიდა, როცა მისი თითები ჩემს ძუძუსთავებს შეეხო. მთელი არსებით მივიწევდი მისკენ, ახლა მართლა ყველაფერზე თანახმა ვიყავი, თუნდაც მანქანაში მოესურვებინა ჩემი დაუფლება, უკან არ დავიხევდი.

_ მიყვარხარ, სანდრო, სიგიჟემდე მიყვარხარ, _ აგონიაში მყოფივით ვჩურჩულებდი.

ჩემმა სიტყვებმა ისევ უარყოფითად იმოქმედა მასზე. მოულოდნელად გაშეშდა, ხელი შემიშვა და სავარძელში გადაწვა.

_ რა გემართება, რა გითხარი ასეთი? _ საყვედური გავურიე ხმაში.

_ შენ რა იცი, რა არის სიყვარული, _ თქვა დახშული ხმით.

_ ვიცი, _ გაბუტული ბავშვივით წამოვიძახე.

_ მითხარი მაშინ, _ სანდროს არ შემოუხედავს ჩემთვის, წინ იყურებოდა და ისე მელაპარაკებოდა.

_ ეს ის არის, რასაც… რასაც ახსნა არა აქვს, _ დავიწყე სიყვარულის განმარტება, _ ერთადერთი გრძნობა, რომელიც არ იცი, საიდან მოდის, როდის მოდის და რა დოზით მოდის. ერთადერთი გრძნობა, რომელსაც ორი ერთმანეთის საპირისპირო თვისება ახასიათებს _ ერთდროულად ტკბილიც არის და მწარეც. ეს საწამლავია, რომელიც სხეულის ყველა უჯრედს ერთნაირად ედება და…

_ ესე იგი, ტკბილ-მწარეა, არა? _ ოდნავ მოტრიალდა და შემომაჩერდა.

_ შენთან მინდა დავწვე, _ ყველაზე გაბედული რამ ვთქვი და თვითონაც გამიკვირდა, რადგან ასეთი ურცხვი არასდროს ვყოფილვარ.

_ და შენ გგონია, მზად ხარ ამისთვის? _ იჭვნეულად მკითხა.

_ მზად ვარ, _ თავდაჯერებით ვუპასუხე.

_ კარგი, მე ვიფიქრებ მაგაზე, _ თქვა ცოტა ხნის ფიქრის შემდეგ.

_ ამის მეტი არაფერი გაქვს სათქმელი ჩემთვის?

_ არ მინდა ცხოვრება გაგიმრუდო, სოფი, შენ კარგი გოგო ხარ, ბედნიერი უნდა იყო. მე ეს არ შემიძლია. მე ნარკომანი ვარ.

_ ვიცი.

_ იცი? მერე? გინდა ახლა შენ ნარკომანი ქმარი?

_ რა აუცილებელია, ჩემი ქმარი გახდე? არ შეიძლება, ისე ვიყოთ ერთად, სანამ…

_ სანამ რა?

_ სანამ არ მოგბეზრდება?

_ მერე რას იზამ, როცა მომბეზრდები? ამაზე გიფიქრია?

_ არ მინდა ამაზე ფიქრი, მე წარსულით ვცხოვრობ და არა მომავლით.

_ არც აწმყოთი? _ ხელზე ხელი წამავლო და მომიჭირა.

_ აწმყო იმდენად ცოტა ხანს გრძელდება, რომ ფაქტობრივად, არც არსებობს, _ ამოვიოხრე და მის თითებს თითები გავუსვი, _ ერთ საათში ეს ყველაფერი, რაც ჩვენ შორის ხდება, წარსულში გადაინაცვლებს უკვე. მე კი დავწვები ლოგინში და სწორედ იმ წარსულში დავბრუნდები, იმ წარსულით გავაგრძელებ ცხოვრებას. სულ ეს არის.

_ გასაგებია. მაშინ მოდი, ასე მოვიქცეთ. ხვალ დილით, თორმეტ საათზე, ჩემთან გელოდები, სახლში. რაც მოსახდენია, მოხდეს. რადგან ასე გსურს, ასე იყოს, _ მტკიცედ წარმოთქვა, მისამართი მიკარნახა, მერე ჩემკენ გადმოიხარა, ხანგრძლივი კოცნით კიდევ ერთხელ დამშანთა და დამემშვიდობა.

ახლა კი ნამდვილად მქონდა მიზეზი, ღამე თეთრად გამეთენებინა…



* * *

«სკვერიდან რომ შემოხვალ, სამი კორპუსი დგას, მე მეორეში ვცხოვრობ, მაგრამ დაიმახსოვრე, მეორე კორპუსი სინამდვილეში შენგან მესამეა, არ შეგეშალოს. მხოლოდ სახელური ჩამოსწიე, კარი ღია დაგხვდება,» _ დილით სახლიდან გასულს, ჯერაც სანდროს ჩურჩული ჩამესმოდა ყურში.

ერთი გაჩერებით ადრე ჩამოვედი, მინდოდა ფეხით გამევლო, იქნებ ცოტათი დავწყნარებულიყავი. ვერაფერს ვუხერხებდი საკუთარ თავს. ცივი ქარი სახეში მცემდა, თმას მიწეწავდა. ისე ყინავდა, საკუთარი სუნთქვის ანაორთქლი უმისამართოდ იფანტებოდა ჰაერში. მიხარია, ქარი რომ ამოვარდა. ეს ყოველთვის კარგად მაქვს დაცდილი. ესე იგი, ყველაფერი კარგად დამთავრდება, ვამხნევებდი თავს. გზად გამვლელებს ვათვალიერებდი, ნეტავ რომელიმე თუ მიდის ახლა ჩემსავით პაემანზე, თანაც როგორ პაემანზე? პირველად უნდა დავუწვე მამაკაცს და ჩემი ქალწულობა ჩავაბარო. საინტერესოა, რა მაწერია სახეზე? ვინმე თუ მატყობს, როგორ ვნერვიულობ, რა აფორიაქებული ვარ? რაც უფრო ვუახლოვდებოდი დანიშნულების ადგილს, მით უფრო ხმაურობდა გული. რაღაც მომენტში გამოტრიალება დავაპირე, ეს რა სისულელეს ჩავდივარ, აჯობებს, გონს მოვიდე-მეთქი, მაგრამ ფეხები თავისით მეწეოდა იქითკენ.

აი, მივედი კიდეც, ეს უნდა იყოს. კორპუსს ავხედე, ჩვეულებრივი ცხრასართულიანი იყო, არაფრით სხვებისგან განსხვავებული. მუხლებაკანკალებულმა ავირბინე სამი სართული და კიბიდან მარჯვენა მხარეს მდებარე კარის სახელური ჩამოვწიე. არ გაიღო. ასე მეგონა, გული გამიჩერდა. როგორც ჩანს, შემეშალა, სხვაგან მოვხვდი. სასოწარკვეთილმა მიმოვიხედე. ახლა მეორე კარს მივადექი, ისიც დაკეტილი დამხვდა. შემრცხვა, თან შემეშინდა, ვინმე არ გამოვიდეს და თავი არ მომეჭრას-მეთქი. გამოვტრიალდი. გარეთ გამოსულმა ისევ შევათვალიერე კორპუსები. სამი ერთმანეთის გვერდით. ჰო, ასეა. მეორე შუაშიაო. ესეც სწორია, მაშ რა შემეშალა? სართული? იქნებ სხვა სართული მითხრა? მეოთხეო, ასე გავიგე. მარჯვნივ გავიხედე. ღმერთო, აქაც სამი კორპუსი დგას, ზუსტად ერთნაირი, ოღონდ _ თექვსმეტსართულიანი. იქნებ ეს არის? სხვა გზა არ მქონდა, იქაც უნდა მეცადა. თავდახრილი შევვარდი სადარბაზოში, რომელიმე ნაცნობს არ წავაწყდე-მეთქი. არ ვიცი, რისი მეშინოდა. ბოლოს და ბოლოს, ვიტყოდი, ახლობელთან მივდივარ-მეთქი, ვინ შემამოწმებდა? ხელები გამეყინა ნერვიულობისგან. აი, ეს იქნება უეჭველად. ფრთხილად შევავლე ხელი კარის სახელურს და ნელა ჩამოვწიე… გაიღო. მადლობა ღმერთს, მოვედი. შვებით ამოვისუნთქე _ პირველი ბარიერი გადალახული იყო.

ოთახში შევედი, კაციშვილი არ ჭაჭანებდა. მეგონა, კართან დამხვდებოდა ჩემი გამოჩენის მოლოდინში, შენც არ მომიკვდე, არავინ გამომეგება. პირდაპირ ავიღე გეზი, სამზარეულოში აღმოვჩნდი. იქაც არავინ იყო. გამოვბრუნდი და გვერდითა ოთახის კარი შევაღე…

შევაღე და… მუხლები მომეკვეთა. სანდრო საწოლში იწვა, საბანი სახეზე აეფარებინა და მხოლოდ თვალები მოუჩანდა _ გამოუცნობი მზერით მომზირალი თვალები.

_ მოხვედი? _ ხმადაბლა მკითხა.

თავი დავუქნიე, მეტყველების უნარი წამერთვა, ნერწყვი გამიშრა, სიტყვას ვერ ვძრავდი.

_ გაიხადე და შემოწექი, ძალიან ცივა, _ ისე მშვიდად თქვა, თითქოს ყოველდღე დავდიოდი მასთან ამ საქმისთვის.

ვერ გეტყვით, რა დამემართა. ძალიან განვიხიბლე. ლამის თავქუდმოგლეჯილი გავქცეულიყავი. სულ სხვა რამეს მოველოდი და რა? ნუთუ მამაკაცები ასეთი გულგრილები არიან? ნუთუ მათთვის სულერთია, ქალისთვის პირველი სექსია თუ მეასე? ნუთუ ვერ ხვდება, რას განვიცდი? თითქოს ერთ ადგილს მიველურსმნე, ვერც წინ მივდიოდი, ვერც უკან.

_ სოფი, რა მოგივიდა? _ იდაყვებზე წამოიწია სანდრო და შეთმიანებული შიშველი მკერდი და მხარ-ბეჭი გამოუჩნდა. რაღაც უსიამოვნო ტალღამ დამიარა, ავძაგძაგდი.

_ მე წავალ, _ ვთქვი პირგამშრალმა და ტუჩებზე ენა მოვისვი.

ამის თქმა და წამოხტა, მომიახლოვდა, მხარზე ხელი გადამხვია, თავი უკან გადამიწია და ტუჩებში მეძგერა. წამით გავითიშე მისი კოცნით გონდაკარგულმა. წვერი საგულდაგულოდ გაეპარსა, ისე უპრიალებდა ლოყები, მსიამოვნებდა მისი შეხება.

თან მკოცნიდა, თან ტანსაცმელს მხდიდა. წინააღმდეგობას ვერ ვუწევდი, ისე ვიყავი ძალაგამოცლილი. რამდენიმე წუთიც და თბილ ლოგინში აღმოვჩნდით.

რა არის ქალისთვის ყველაზე დიდი ბედნიერება? ამ კითხვას ალბათ ყველა ქალი სხვადასხვანაირ პასუხს გასცემს. ჩემთვის? ჩემთვის არაფერია იმაზე ღვთაებრივი, როცა საყვარელ მამაკაცს შიშველ სხეულზე შიშველი ეხები. სექსუალურ აქტს არ ვგულისხმობ. აქტი მაშინ არც ვიცოდი, მაგრამ იქამდეც სასიამოვნო იყო ეს მომენტი, უდიდესი ნეტარება. ამ დროს შენ ხარ სიტუაციის გამგებელი, შენ ხარ მესაკუთრე, ამ სხეულის ბატონ-პატრონი. შეგიძლია მოეფერო მას, როგორც გინდა, რამდენ ხანსაც გინდა, გაილაღო მის სხეულზე, თევზივით ისხმარტალო… ამ გრძნობას ვერანაირი სხვა გრძნობა ვერ შეედრება… იმწუთას სხვა არაფერზე ვფიქრობდი, მხოლოდ იმას ვგრძნობდი, როგორ ვეხებოდი სანდროს შიშველ ტანს, როგორ მეხვეოდა მისი ცხელი მკლავები, როგორ მთანგავდა მისი ტუჩები… ხმამაღლა სუნთქავდა, თითქოს ისრუტავდა ჩემს სურნელს, თითქოს გამოუცნობ, იდუმალ ძალას მაცლიდა თავისი ალერსით. ენით აუწერელი იყო ეს სიამოვნება.

_ არ გადაიფიქრე? _ მკითხა უცებ, ხელი შემიშვა და გულაღმა გადატრიალდა.

გავშრი. სიცივემ მთელ სხეულში დამიარა, თითქოს ქარმა დაუბერაო.

_ არა, _ ვთქვი და ჭერს მივაშტერდი.

_ მე ამას არ გავაკეთებ, სოფი, მიუხედავად იმისა, რომ სიგიჟემდე მინდა, _ იმავე ტონით გაიმეორა.

ცოტა ხანს შევყოვნდი, ვფიქრობდი, რა მეპასუხა.

_ მაშინ რისთვის მომიყვანე აქ?

_ შენი გაბედულების წონა მინდოდა შემემოწმებინა, _ სიცილით თქვა და ჩემკენ გადმოტრიალდა, მარჯვენა ხელი ძუძუზე შემახო და მომეალერსა.

ნეტარებისგან თვალები დავხუჭე, თრთოლვამ ამიტანა, მაგრამ ისე ვიყავი გაწბილებული, არ გავნძრეულვარ.

_ თუ ჩემი სიყვარულის წონა? _ ცივად გამომივიდა.

_ ეგეც იყო, არ დაგიმალავ. არ მეტყვი, რა მოგეწონა ჩემში? რაში გჭირდები? არ გიფიქრია იმაზე…

_ ხვალ რა იქნება? _ გავაწყვეტინე.

_ ჰო, იმაზე, ხვალ რა იქნება?

_ რაში მაინტერესებს, ხვალ რა იქნება? ხომ გითხარი, მე დღევანდელი დღით ვცხოვრობ-მეთქი?

_ არ გეშინია, ინანო?

_ არ მეშინია, _ მტკიცედ ვთქვი.

ისევ გაიცინა და კვლავ გულაღმა გაიშოტა.

_ ბავშვი ხარ, იმაზე მეტად ბავშვი, ვიდრე მეგონა. სიმართლე გითხრა, არ მემეტები გასაფუჭებლად. შენ რომ უბედური იყო, ჩემს თავს ვერ ვაპატიებ. მოვა დრო და მადლობას მეტყვი.

_ მე მიყვარხარ, სანდრო, ძალიან მიყვარხარ, _ გულსაკლავად ამოვთქვი და სატირლად გავემზადე.

_ ამისთვის სულაც არ არის იმის გაკეთება საჭირო, რისთვისაც აქ მოხვედი, გაიგე? ადექი, ჩაიცვი და წადი შინ, საქმეს მიხედე, _ ცივად თქვა და წამოდგა.

უხმოდ შეუდგა ჩაცმას, ჩემკენ ზურგით შეტრიალებული. როგორი შეურაცხყოფილი ვიყავი, ამას ვერასდროს ვაპატიებდი. ხელები მოვმუშტე გამწარებულმა. ცოტა ხანში მოიხედა, გაოცება შეეტყო სახეზე.

_ არ დგები? რაღას უცდი?

_ მაგდებ?

_ ჰო, გაგდებ, შინ წადი, მერე გნახავ.

ძლივს ავითრიე ტანი. სანდრო ოთახიდან გავიდა. არ მახსოვს, როგორ ჩავიცვი, ცრმლები ღაპაღუპით ჩამომდიოდა ღაწვებზე, თვალებიდან ვერ ვიყურებოდი. პალტოს ღილები შევიკარი, ჩანთა მხარზე გადავიკიდე და მის მოლოდინში კედელს მივეყრდენი. რამდენიმე წუთის შემდეგ შემოვიდა, სახე დაწყნარებოდა. მომიახლოვდა, ხელები მომხვია და გულში ჩამიხუტა.

_ რა ჩურჩუტი ხარ, სოფი, ძალიან ჩურჩუტი. მაპატიე, მაგრამ არ შემიძლია. შენ ზედმეტად კარგი ხარ იმისთვის, რომ ჩემი იყო.

_ სულ არ გიყვარვარ? _ ლოყა მის პრიალა ლოყას მივადე და გავიტრუნე პასუხის მოლოდინში.

_ მე სიყვარული არ ვიცი. არც მჭირდება და არც ვფიქრობ ამაზე. ვიცი, რომ კარგია შენთან, მაგრამ… არის ერთი «მაგრამ», რომელსაც გვერდს ვერ ავუვლი.

_ სხვა გყავს? _ ფრთხილად ვკითხე.

_ არა, ერთი და კონკრეტული არ მყავს, თუ ეგ გაინტერესებს. თუ სექსი მომინდა, ამისთვის არსებობენ ქალები. ისე არავინ მყავს, მუდმივად არავისთან დავდივარ, დამშვიდდი?

_ ნაწილობრივ, _ ლოყაზე გავეხახუნე და ყელზე ვაკოცე, _ არ მესმის, რატომ უნდა მოვიკლო ეს სიამოვნება, ნუთუ ასე ბევრია შენთვის? მე სულ ცოტას გთხოვ, ძალიან ცოტას, ხანდახან მაინც მომეცი უფლება, მოვიდე და ასე მოგეფერო. სხვა არაფერი მინდა, სანდრო.

_ კარგი, მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ. მაცალე ცოტა, ვიფიქრებ. ვნახოთ. შენ იმდენს იზამ, ვატყობ, ცხოვრების წესს შემაცვლევინებ, _ გაიცინა და შუბლზე მზრუნველად მაკოცა, _ ძალიან მაგარი ვიღაცა ხარ. ახლა კი წადი.

_ ცოტა ხანს დავრჩები, გთხოვ, სულ ცოტა ხანს, არ მოგეკარები, მხოლოდ გიყურებ. მე ამაზეც თანახმა ვარ.

არ ვიცი, ჩემმა სიტყვებმა იმოქმედა თუ უბრალოდ, შევეცოდე, ისევ მოფერება დამიწყო, კოცნით დამიფარა მთელი სახე, მერე ხელში ამიყვანა და ლოგინზე დამაწვინა, თვითონაც გვერდით მომიწვა.

_ რა იქნებოდა, ცოტა ადრე შევხვედროდით ერთმანეთს, ცოტა ადრე, _ ჩურჩულებდა ვნებამორეული.

_ როდის, სამი წლის წინ? _ ვეკითხებოდი ხასიათზე მოსული.

_ არა, სამი არა, ხუთი-ექვსი წლის წინ.

_ რას ამბობ, მაშინ ხომ მთლად პატარა ბავშვი ვიყავი, _ სიცილით თავი გავითავისუფლე მისი მკლავებისგან.

_ მერე რა, ჩემს გემოზე გამოგზრდიდი და საკუთარ თავსაც სხვანაირს გავზრდიდი.

_ არასდროს არ არის გვიან, მთავარია სურვილი გქონდეს, _ დავმოძღვრე.

_ და გგონია, შენ შეძლებ ამ სურვილის გაღვიძებას ჩემში?

_ რატომაც არა, მე ბევრი რამ შემიძლია, _ დავიკვეხნე.

_ ჩურჩუტი ხარ, ჩურჩუტი, ვნახოთ ერთი, რა შეგიძლია, _ ძლიერად მიმიხუტა და საბანი გადამაფარა.

_ რომ იცოდე, რა საამო სურნელი ასდის შენს სხეულს, _ თქვა უცებ.

_ რისი?

_ როგორ აგიხსნა…

_ ოღონდ არ მითხრა, რომ ახალმოთიბული ბალახის ან ხმელი თივის, _ გამეცინა.

_ არა, ქარს შემოყოლილი ქალის სუნი გაქვს. შეგიმჩნევია ოდესმე, რა სურნელი ტრიალებს ჰაერში, როცა ქარი ქრის? სწორედ ასეთი სურნელი აგდის, ქარიდან მოსული ქალის სურნელი.

მისი სიტყვები მუსიკის ჰანგებივით ჩამესმოდა. ვუსმენდი და მსიამოვნებდა, ვუსმენდი და ბედნიერებისაგან მეცხრე, მეათე, მეასე ცაზე დავფრინავდი. საზღვარი არ ჰქონდა ამ სიხარულს, რომელსაც ერთდროულად შიშიც ახლდა და სევდაც _ განშორების და უარყოფის.

ცოტა ხანში ისე დამცხა, სუნთქვა აღარ შემეძლო. პალტოთი ვიწექი ლოგინში. ხმას არ იღებდა, ჩემი თავი მკლავზე დაედო და თავისთვის ფიქრობდა. ცოტა ხანში თანაბარი სუნთქვის ხმა შემომესმა, როგორც ჩანს, ჩაეძინა. ხელი დამიბუჟდა, მაგრამ განძრევას ვერ ვბედავდი, არ გავაღვიძო-მეთქი. როგორ მსიამოვნებდა ეს ყველაფერი, ჩემთვის ეს ბედნიერების მწვერვალი იყო.

მთელი ღამის უძინარს მალე მეც მომერია რული. მალე ძილმა მეც წამართვა თავი…

ოფლში გაწურულს გამეღვიძა. თავი ავწიე, სანდრო არსად ჩანდა. ფანჯარაში გავიხედე, ჩამობნელებულიყო, საღამოს ბინდბუნდი შემოპარულიყო ოთახში. ღმერთო, ნუთუ ამდენ ხანს მეძინა? ლოგინიდან წამოვხტი და სამზარეულოში გავვარდი ჩემს პალტოჩანთიანად. სანდროს მაგიდა გაეშალა, ჩაის ადუღებდა.

_ ხომ ივახშმებ ჩემთან ერთად? უარი არ მითხრა, მაინც არ მივიღებ, _ არ შემოუხედავას, ისე თქვა.

_ დაღამებულა, _ ბედნიერი ხმით წარმოვთქვი.

_ ჩემს კითხვაზე გამეცი პასუხი, _ მითხრა და თვალებმოჭუტულმა შემომხედა.

_ თუ გინდა, სულ არ წავალ, ამაღამ შენთან დავრჩები. ოღონდ უარი არ მითხრა, მაინც არ მივიღებ, _ გავიმეორე მისი სიტყვები და ზუსტად მისნაირად შევხედე.

_ რა ეშმაკი ხარ, სიტყვაში ვერ მოგიგებს ადამიანი, _ სიცილი ვერ შეიკავა და ჩაიდანს დაწვდა, _ გაიხადე, ვივახშმოთ.

_ ჩემს კითხვაზე გამეცი პასუხი, _ ღიმილით მივუახლოვდი.

_ გნებდები, ვხედავ, რომ წავაგე. ჯერ ვივახშმოთ და კითხვებს მერე ვუპასუხოთ, _ მზრუნველად მითხრა, თავზე მაკოცა და პალტოს გახდაში დამეხმარა…

დაუვიწყარი საღამო იყო. ასე ყველაფრით სავსე ჯერ არ ვყოფილვარ _ სიხარულით, ბედნიერებით, სითბოთი, ალერსით, საჭმლით, სასმლით… ნუთუ ასე ცოტაა საჭირო ბედნიერებისთვის. და ნუთუ ასე ცოტა არ ემეტება სანდროს ჩემთვის. საოცარია…

_ მიყვარხარ, სანდრიკ, _ პირველად მივმართე ასე და გავწითლდი.

პასუხად მხოლოდ გამიღიმა. ქუჩაში ვიდექით, მაცილებდა. რა უსინდისოა, ერთხელაც ვერ დავაცდევინე, მიყვარხარო. ჰმ, როგორი კეთილმოსურნეა, უნდა, რომ «კარგი გოგო» გავიზარდო, «ბედნიერი ქალი» გავხდე. ეგ კარგია, მაგრამ მის გარეშე ეს საქმე არ გამოვა, კარგი მომავალი მხოლოდ მასთან ერთად უნდა იყოს.

_ მე ვიბრძოლებ შენი სიყვარულისთვის, _ დაქადნებით ვთქვი.

_ მე კი შენი ბედნიერებისთვის, _ ეშმაკურად გამიღიმა.

ტაქსი გააჩერა, ჩამსვა და ფულიც გადამიხადა. ხვალ ინსტიტუტში გნახავო, მითხრა და თითქოს ნიშნის მოგებით დამიქნია ხელი. დიდხანს ვიყურებოდი უკან, სანამ თვალთახედვიდან არ გაქრა…

არა, მე მის დათმობას არ ვაპირებდი, არაფრის და არავის გულისთვის ამქვეყნად.

8 8 8

გამოცდები დაგვეწყო, ამიტომ ყოველდღე მიწევდა ინსტიტუტში სიარული. იმ ღამით, შინ რომ დავბრუნდი, მაშინვე ნიტას დავურეკე, ვერ ვითმენდი, ვინმესთვის რომ არ მომეყოლა სანდროსთან შეხვედრის ამბავი. მართალია, ყველაფრის ბოლომდე თქმას არ ვაპირებდი, მაგრამ მაინც… ბებიამისმა მითხრა, ეს წუთია, შენთან წამოვიდაო. ველოდე, მაგრამ არ მოვიდა. გამიკვირდა. ვიფიქრე, ალბათ ჯიმის უნდა შეხვედროდა და თავისიანებს დაუმალა-მეთქი, ამიტომ მეტჯერ აღარ დამირეკავს.

დილით გვიან გამეღვიძა. მთელი ღამე ისე ტკბილად მეძინა, ფეხი არ გამიქნევია, გვერდიც კი არ შემიცვლია. ფართხაფურთხით ჩავიცვი და გავვარდი. ნიტა არც ინსტიტუტში მოვიდა. ცოტა არ იყოს, ავნერვიულდი. ასეთი რამ ადრე არ გაუკეთებია, რამე ხომ არ შეემთხვა? ავწრიალდი, გული ცუდს მიგრძნობდა. ერთი სული მქონდა, საქმეები მომეთავებინა და სახლში წავსულიყავი. არც სანდრო მოვიდა. გულში რაღაც ჩამწყდა, ხომ შემპირდა, ხვალ გნახავო, რატომ მომატყუა? რაღაც ხდება. ჯიმიც აქ ტრიალებდა ხოლმე ოცდაოთხი საათი და ისიც დაიკარგა. არ მომწონს ეს ყველაფერი.

როგორც კი შინ მოვედი, ტელეფონს ვეცი და ნიტასთან დავრეკე.

_ წუხელ შენთან არ იყო, შვილო? _ ტკბილად მკითხა ბებიამისმა.

_ ა…რა, იცით?.. არ მოსულა ჩემთან… _ დავიბენი, არ ვიცოდი, ტყუილის თქმა ჯობდა თუ სიმართლის.

_ აბა სად წავიდა, ასე თქვა, სოფიოსთან დავრჩები, უნდა ვიმეცადინოთო, _ შეშფოთდა ქალი.

_ არ ვიცი, ქსენია ბებო, წარმოდგენა არა მაქვს.
_ იქნებ ინსტიტუტშია?

_ არ ყოფილა, ახლა მოვედი იქიდან.

_ გადავირევი ქალი. რა ვქნა ახლა მე? _ აწრიალდა ბებია.

ტელეფონი გავთიშე და სანდროსთან დავრეკე სახლში. ყურმილს არავინ იღებდა. იქნებ გამორთული დარჩა? გუშინ მთელი დღე გამორთული ჰქონდა, რადგან ერთად ვიყავით, ასე თქვა, არ მინდა ვინმემ ერთად ყოფნის იდილია დამირღვიოსო. ალბათ დაავიწყდა ჩართვა.

არა, მეტის მოთმენა არ შემეძლო. საბაბიც მომეცა სანდროს სანახავად, ჩანთას ხელი დავავლე და სახლიდან გავვარდი…

ბინა გამოკეტილი დამხვდა. ზარიც დავრეკე, ვაბრახუნე კიდეც, არავინ გამომეხმაურა. რას გავაწყობდი, კვლავ უკან დავბრუნდი და ახალი ამბის მოლოდინში შინ ჩავიკეტე. რა გამოშტერებული გოგოა, იმ ჯიმის ხომ არ გაჰყვა ცოლად? ისე შეიცვალა ბოლო ხანებში, მისგან არ გამიკვირდება. ეს სანდრო სადღა აორთქლდა?

საღამო ხანი იყო, კარზე კაკუნი რომ გაისმა. გულამოვარდნილი ვეცი საკეტს, მეგონა, ნიტა მოვიდა. მამამისი შემრჩა ხელში, ბატონი გიორგი.

_ გამარჯობა, ნიტა, _ კაცი მაქსიმალურად ცდილობდა სიმშვიდის შენარჩუნებას.

_ გაგიმარჯოთ, გიორგი ბიძია.

_ სად არის? _ ოთახში შემოვიდა და მიიხედ-მოიხედა.

_ არ ვიცი, გეფიცებით, არაფერი ვიცი. ბოლოს გუშინწინ საღამოს ვნახე.

_ რამეს ხომ არ მიმალავთ, გოგოებო? _ თვალი თვალში გამიყარა.

_ არა, რა არის დასამალი. რომ ვიცოდე, რატომ დავმალავდი? _ კანკალმა ამიტანა.

_ ხვდებოდა ვინმეს?

_ არა… არ ვიცი, _ სიტყვები ერთმანეთში ამერია.

_ არა თუ არ იცი? _ ახლა გამჭოლი მზერა მესროლა გიორგიმ.

_ შეყვარებული რომ არ ჰყავს, ეს დანამდვილებით ვიცი. ისე, ვიღაც-ვიღაცებს მოსწონდათ, მაგრამ ნიტა ზედაც არ უყურებდა.

_ აბა, მითხარი, ვინ არიან ის ვიღაც-ვიღაცები? _ ცხვირზე ხელი მოისვა ნიტას მამამ და ახლაღა შევამჩნიე, როგორ უცახცახებდა ხელები.

_ სიმართლე გითხრათ… მე არ ვიცნობ. ერთია, ჯიმი ჰქვია, ჩვენი ლექტორის შვილის მეგობარია.

დაწვრილებით გამომკითხა ყველაფერი, მერე მტრული მზერა მესროლა და დამარცვლით წარმოთქვა.

_ იცოდე, სოფიო, ნიტას თუ რამე დაემართა, შენ მოგთხოვ პასუხს.

_ მე რა შუაში ვარ? _ საწყალობლად შევხედე.

_ იმას გაგიკეთებ, რასაც მას გაუკეთებენ, _ თქვა და გავიდა.

ძრწოლამ ამიტანა. რას ნიშნავს, იმას გაგიკეთებ, რასაც მას გაუკეთებენ? ეგ კაცი ჭკუიდან ხომ არ შეიშალა? იქნებ ნიტა თავისი სურვილით გაჰყვა? მის შვილს კაცი უნდოდეს, მე რა დავაშავე?..

8 8 8

ასე გავიდა ორი დღე. ინსტიტუტში უკვე დაირხა ხმა, ნიტა სანდროს ძმაკაცმა მოიტაცაო. სანდროს დედა, ქალბატონი ნათელა ეს დღეები განადგურებული დადიოდა, სახეზე ადამიანის ფერი არ ედო. როგორც ჩანს, განიცდიდა ამ ამბავს. მეც დარწმუნებული ვიყავი, რომ ნიტა ჯიმის გაჰყვა ცოლად, მაგრამ თავად სანდრო რა შუაში იყო ამ ყველაფერში, ვერ ვხვდებოდი.

ოთხი დღე გავიდა ნიტას გაუჩინარებიდან. საღამო ხანი იყო, დედას ველაპარაკებოდი მოსკოვში. გაბმული ზარი დაირეკა კარზე. სასწრაფოდ დავემშვიდობე დედაჩემს და შემოსასვლელში გავედი. გაოცებისგან შევყვირე _ ზღურბლზე გაფითრებული ნიტა იდგა.

_ ღმერთო, რას დამსგავსებიხარ, რა მოხდა? _ ხელი მოვხვიე და საძინებელში შევიყვანე.

_ ნიტა როგორ ხარ, სად იყავი, სად დაიკარგე? _ კითხვები დავაყარე.

_ მომიტაცა იმ მხეცმა, მომატყუა და ისე წამიყვანა, _ ცრემლები წასკდა.

_ სად წაგიყვანა? ვისთან იყავი? რა მოხდა?

_ ვიღაც ნათესავთან, მცხეთაში. კიდევ კარგი, ნორმალური ხალხი აღმოჩნდა, ახლოს არ გააკარეს ჩემთან. ჭკუაზე არ იყო, ანგრევდა იქაურობას, ეს თუ ჩემი ცოლი არ გახდა, ყელს გამოვჭრიო.

_ მერე?

_ რა მერე, ორი დღე აწყნარებდნენ, ასე არ შეიძლება, ჯერ პირველ ცოლს გაშორდი და მეორეზე მერე იფიქრეო. სანდრო ცალკე ჩასჩიჩინებდა…

_ სანდროც იქ იყო? წესიერად მომიყევი ყველაფერი, რა ნაჭერ-ნაჭერ მელაპარაკები, _ ცოტა არ იყოს, გავბრაზდი.

_ კვირას დამირეკა, ღამით. გამოდი, საქეიფოდ მივდივართო. სანდრო და სოფიოც მოდიანო. მოვატყუე ჩემები, გამოცდისთვის ვემზადებით და სოფიოსთან უნდა დავრჩე-მეთქი.

_ ეგ ვიცი, ბებიაშენმა მითხრა.

_ ჰოდა, დაბლა დამხვდა, სადარბაზოსთან. ისინი სად არიან-მეთქი, სანდროსთან გველოდებიანო. კი გამიკვირდა, სოფიოს სანდროს სახლში რა უნდა-მეთქი, მაგრამ არაფერი მითქვამს. წავედით სანდროსთან. ჯიმი ავიდა. კარგა ხანს შეაგვიანდა. მერე მასთან ერთად ჩამოვიდა. ისიც უხმოდ ჩაჯდა მანქანაში, ძლივს მომესალმა. არ ველოდი ასეთ შეხვედრას, სხვა დროს თბილად მომიკითხავდა ხოლმე. ახლა სოფიოს გავუაროთო, მხიარულად შესძახა ჯიმიმ და დავიძარით. რა ვიცოდი, მცხეთაში თუ მივდიოდით, თავში აზრადაც არ მომივიდოდა. გვიან მოვეგე გონს, გვიან მივხვდი, რაც ხდებოდა. რას ვიზამდი, კივილს და პანიკას აზრი არ ჰქონდა. სანდროს მივუბრუნდი, დამეხმარე და ეს კაცი გონს მოიყვანე-მეთქი. ის ხმას არ იღებდა. არ ვიცი, ასეთი რა უთხრა ჯიმიმ, რით დაანამუსა, მაგრამ ბიჭი მკვდარივით იყო, რობოტივით მოქმედებდა.

თავისი მამიდის სახლში მიმიყვანა მცხეთაში. იქ ამბავი ატყდა-ა-ა! დედა შვილს არ აიყვანდა ხელში. დაიწყო საქმის გარჩევა, ესაო, ისაო, მერე მამიდამისი მე მომიბრუნდა ყვირილით, პატრონი არ გყავსო? ღმერთო, რამდენი ვიტირე. არავის ესმოდა ჩემი. ბოლოს ჯიმის მამიდაშვილმა გამიყვანა ცალკე ოთახში და მას მოვუყევი, რაც ხდებოდა… ერთი სიტყვით, გამარიდეს ჯიმის, არაფრით არ მოუშვეს ჩემთან. სამი დღეა, არ გამოფხიზლებულა და არც უძინია, არც სანდროს იცილებდა გვერდიდან. დღეს დილით, ბოლოს და ბოლოს, მოწყდა კისერი და ჩაეძინა. ჰოდა, ამით ვისარგებლეთ და სანდრომ გამომაპარა.

_ სანდრომ? სად არის სანდრო? _ გული ამიჩქროლდა ამის გაგონებაზე.

_ სახლში წავიდა, აქამდე მომიყვანა და წავიდა, ჩემებს ვნახავო.

_ ღმერთო, ახლა რას აპირებ?

_ უნდა დამეხმარო, სოფიო, შენ გარდა ვერავისთან მივიდოდი, მხოლოდ შენ შეგიძლია გამიგო.

_ მითხარი, რა გავაკეთო?

_ მამაჩემთან უნდა მიხვიდე და უთხრა ყველაფერი.

_ არა, ოღონდ ეგ არა, არ შემიძლია, _ ხელები გავასავსავე და მოვუყევი, მამამისმა რაც მითხრა.

_ მთლად გაუბერა იმ კაცმა, ვერ არის, რა, _ ამოიოხრა ნიტამ, _ სოფიო, ჩემი საქმე წასულია, მამა ამას არასდროს მაპატიებს. რა ვქნა, როგორ მოვიქცე? ორივეს ციხეში ჩასვამს.

_ როგორ და გაშორდეს ცოლს და შენ მოგიყვანოს. ამის პატიება არ შეიძლება, ბავშვი ხომ არა ხარ! _ შევუძახე.

_ გაგიჟდი? მაგას ცოლად არასდროს გავყვები, არ იცი, როგორ მეზიზღება, დანახვაც არ მინდა. ნამდვილი პირუტყვია!

გადავწყვიტეთ, გიორგისთვის ყველაფერი გვეთქვა და მას გადაეწყვიტა, რა გაეკეთებინა. ძალიან არ მინდოდა, მაგრამ უარის თქმაც არ შემეძლო მეგობრისთვის. წავედი მათთან და მისი ოჯახის წევრებს გავაგებინე მომხდარის შესახებ. კაცი მთელი ნახევარი საათი გაქვავებული სახით იჯდა, ნაკვთი არ შერხევია სახეზე, თვალიც კი არ დაუხამხამებია მგონი.

_ მე ვიცი, რაც უნდა გავაკეთო, _ თქვა ბოლოს მუქარის ტონით და მეორე ოთახში გავიდა…

8 8 8

ნიტა სახლში დააბრუნეს. მასთან დაკავშირება ამიკრძალეს, ვერც ვრეკავდი, ვერც ველაპარაკებოდი. მთელი კვირით გამოკეტეს შინ. იქ, ჯიმისთან რა ხდებოდა, არაფერი ვიცოდი. არც სანდრო გამოჩენილა მას შემდეგ, ახლოს არ გამკარებია, თითქოს გამირბოდა. რამდენიმე დღე სრულ ვაკუუმში ვიყავი. ერთი გამოცდა ძლივს ჩავაბარე, მეცადინეობას გულს ვერ ვუდებდი. ცალკე სანდროზე ვფიქრობდი, ცალკე _ ნიტაზე.

იმ დღეს კი… იმ დღეს ისეთი რამ მოხდა, თავზარი დამეცა. ინსტიტუტში მისულმა ფოიეში ქალბატონი ნათელა შევამჩნიე, გოგოები რაღაცას ულოცავდნენ. ჩემს დანახვაზე ისედაც დანაღვლიანებული სახე უფრო შეეცვალა, თვალი ამარიდა. ვიფიქრე, ალბათ დაბადების დღე აქვს და იმას ულოცავენ-მეთქი, მივუახლოვდი, მივესალმე.

_ დაბადების დღე გაქვთ, ქალბატონო ნათელა?

_ არა, _ თქვა და რაღაცნაირად შემომხედა.

_ რძალი მოიყვანა, მიულოცე, _ მითხრა ერთმა გოგომ.

_ მართლა? რა კარგია, სულით და გულით გილოცავთ. რომელმა? არ მითხრათ, რომ აკაკიმ დაასწრო ძმებს.

_ საქმეც მაგაშია, რომ არა, _ თავის კანტურით ამოთქვა ლექტორმა.

გულმა რეჩხი მიყო. თითქოს სული შემიგუბდა. ნუთუ სანდრომ? არა, ეს დაუშვებელია, მას არ შეეძლო ამის გაკეთება.

_ სანდრომ? _ ჩურჩულით ვიკითხე და პასუხის მოლოდინში გავქვავდი.

_ ჰო, სანდრომ. თავისი ჭკუით, გამაბედნიერა… ეს რა ქნა, როგორ დამღუპა ქალი, _ თვალები ცრემლით აევსო ქალს.

_ მომილოცავს, _ ვთქვი, მაგრამ ეს ნამდვილად არ იყო მილოცვის ტონი, ჭირისუფლისთვის თანაგრძნობის გამოცხადებას უფრო ჰგავდა, ჩემსავე ხმას ვერ ვცნობდი, _ იმედია, კარგი გოგო იქნება.

_ გოგოს რა უშავს, არ არის ცუდი. ცუდი სხვა რამეა, სოფიო, სულ სხვა რამე, _ ცხვირსახოცი ამოიღო ნათელამ და თვალები ამოიწმინდა, _ ჩემმა ბედოვლათმა შვილმა ნიტა შეირთო.

ასე მეგონა, ჩემ ირგვლივ მთელი სამყარო დატრიალდა…



* * *

აი, ასე… ჩემი ერთადერთი სიყვარული ჩემმა ერთადერთმა დაქალმა «დამაწერა». ნებსით თუ უნებლიეთ, ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მთავარი ის იყო, რომ სანდრო მე უკვე აღარ მეკუთვნოდა. ჩემთვის განკუთვნილ საალერსო სიტყვებს სხვას უძღვნიდა, ჩემთვის მოსახვევ მკლავებს სხვას უწვდიდა, ჩემი წილი კოცნით სულ სხვა ქალს ანაყრებდა. ძნელი იყო ამასთან შეგუება.

როგორც მოგვიანებით გავიგე, ნიტას მამას ორივე _ სანდრო და ჯიმი დაუბარებია, თავი გაუგიჟებია, ჩემი ქალიშვილის პატიოსნებას ადვილად არავის გავათელინებო და ულტიმატუმი წამოუყენებია _ ან სანდრო შეირთავს მას ცოლად, ან ორივე ციხეში აღმოჩნდებითო. არჩევანი გაკეთდა _ პატიმრობას აშკარად ჯობდა ცოლი. სანდრომ ყველაფერი თავის თავზე აიღო, პირველ რიგში, დედის მუდარა გაითვალისწინა და… დაქორწინდა.

მას შემდეგ ინსტიტუტში არც ნიტა გამოჩენილა და არც სანდრო. ეს უკანასკნელი ორჯერ ვნახე მხოლოდ, ერთხელ _ ამ ამბიდან ერთი თვის შემდეგ _ შემთხვევით გადავაწყდი «ბავშვთა სამყაროს» წინ. როგორც კი დამინახა, შეტრიალდა და შენობაში შევიდა. რა გული მომითმენდა, სასწრაფოდ უკან მივყევი. მეორე სართულზე დავინახე, სუნამოების სექციასთან იდგა და ვიტრინას დასჩერებოდა.

_ ნიტასთვის არჩევ? _ ვკითხე და მეც ჩავიხედე გამჭვირვალე ვიტრინაში.

მძიმედ მოატრიალა თავი და შემომხედა. მის მზერაში ყველაფერი ერთად იყო ნათქვამი _ თავი დამანებე, ჩემი გაჭირვება მეყოფა, ნუ დამცინი, ასე იყო საჭირო და ა.შ.

პასუხი არ გაუცია, მხოლოდ მიყურებდა.

_ მოგეხმარები, კარგად ვიცი მისი გემოვნება, _ გავაგრძელე კბენა, _ ჰო, მართლა, გილოცავ. მთავარი კინაღამ დამავიწყდა.

_ გმადლობ, _ მწარედ ჩაიცინა და თავი დამიქნია.

_ ნიტა როგორ არის?

_ რა უჭირს, კარგად.

_ მომიკითხე…

_ აუცილებლად.

_ ჩემთვის არაფერი გაქვს სათქმელი? _ არ ვეშვებოდი.

ისევ არ მიპასუხა, მზერა ამარიდა და წინ გაიხედა.

_ ის მაინც მითხარი, გიყვარდი? ამას ჩემთვის დიდი მნიშვნელობა აქვს. შენი პასუხი უფრო გამიადვილებს ცხოვრებას.

_ პასუხი არ მაქვს, _ როგორც იქნა, ამოთქვა.

_ არა, ასე არ მინდა. ან «ჰო» მითხარი, ან «არა».

ამაოდ ველოდი მისგან რამის თქმას, ისევ ისე, უაზროდ გაჰყურებდა სივრცეს.

_ გასაგებია… დუმილი საუკეთესო იარაღია თავის გასამართლებლად, არა? _ ირონიულად ჩავიცინე, _ ბედნიერებას გისურვებთ… ღრმა სიბერემდე, _ რაც შეიძლებოდა კეკლუცად წარმოვთქვი და გავტრიალდი.

ფეხარეული მივდიოდი, რადგან ვგრძნობდი, როგორ მიმაცილებდა მისი თვალები _ ყველაზე მეტყველი, ყველაზე დამნაშავე და ყველაზე ნაღვლიანი თვალები მთელ ქვეყნიერებაზე.

მერე, დიდი ხნის მერე, მის ძმას, აკაკის მოვუყევი ამ შეხვედრის შესახებ და დავაყოლე, ვერ გავიგე, მისი დუმილი რას ნიშნავდა-მეთქი.

_ რა თქმა უნდა, თანხმობას, _ გაიღიმა აკაკიმ, _ დუმილი ხომ თანხმობის ნიშანია.

ამის გაგონებაზე გული დამესერა. როგორ ვერ ვიფიქრე ეს მაშინ, როგორ ვერ ვიფიქრე! იმწუთას მისი დუმილის არსს რომ ჩავწვდომოდი, ადგილიდან არ დავიძროდი, ჩავეხუტებოდი და არსად გავუშვებდი, არ მივცემდი ჩემი მიტოვების უფლებას…

მაგრამ გვიან მივხვდი ამას.

მას მერე კიდევ ერთხელ ვნახე. საბედისწერო ქორწინებიდან სამი თვის თავზე დედა გარდაეცვალა. ქალბატონი ნათელა დილით ლოგინში გარდაცვლილი იპოვეს. გულმა უმტყუნაო… თქვეს. პანაშვიდზე მივედი, ნიტა თვალცრემლიანი იჯდა ჭირისუფლებს შორის. მივუსამძიმრე. თავდახრილმა გადამიხადა მადლობა, არ შემოუხედავს. მერე კართან მდგარ სანდროს მივეახლე, ხელი ჩამოვართვი… საჭიროზე მეტხანს დაყოვნდა ჩემი თითები მის ხელისგულში. ვაკოცე, მაგრამ არა ისე, როგორც ჭირისუფალს კოცნიან… და თანაგრძნობის სიტყვებიც ვუთხარი.

_ დიდი მადლობა, სოფი, _ ზედ ყურთან მიჩურჩულა და ოდნავ შემახო ტუჩები ყურის ბიბილოზე…

თითქოს ყველაფერი დატრიალდა, წამით ისე გავითიშე, სამყაროს მოვწყდი, მეგონა, ჰაერში ავიწიე, თავბრუ დამეხვა და შევტორტმანდი.

გარეთ გამოსვლამდე ნიტას გავხედე… გამჭოლი მზერა ჰქონდა, სწორედ ისეთი, როგორსაც მოველოდი _ მის თვალებს არაფერი გამოჰპარვია…

ინსტიტუტს არც ერთი დაბრუნებია და არც მეორე. მათ ამბავს ერთი პერიოდი აკაკისგან ვიგებდი. დედის ორმოცის შემდეგ ორივენი რუსეთში გაემგზავრნენ თურმე. სანდროს იქ ჩაუბარებია სამედიცინოზე, ნიტას კი უარი უთქვამს სწავლის გაგრძელებაზე, რადგან უკვე ორსულად იყო და ბავშვს ელოდებოდა. წლის თავზე გოგონა შეეძინათ, ნათია დაარქვეს, ბებიის სახელი… მერე აკაკიც დამეკარგა და საბოლოოდ გაწყდა მათთან კონტაქტი…

მას შემდეგ თოთხმეტი წელი გავიდა. და აი, ჩვენ კვლავ შევხვდით ერთმანეთს, თანაც _ საკმაოდ უჩვეულო ატმოსფეროში. დღეიდან ჩვენ ერთ ჭერქვეშ უნდა გვემუშავა _ ერთ ახალ, საკმაოდ დიდი ოჯახში. ხომ ამბობენ, სამსახური მეორე ოჯახიაო. ოღონდ ჯერ არ ვიცოდი, ამ ახალ ოჯახში რომელს ვისი როლი უნდა შეგვესრულებინა…

8 8 8

ბევრი რამ შეიცვალა ამ თოთხმეტი წლის განმავლობაში. არ გავთხოვილვარ, მაგრამ სექსუალური პარტნიორი მყავდა. იყო ერთი ასეთი _ ვატო ერქვა. სულ რაღაც ნახევარი წელი გრძელდებოდა ჩვენი ურთიერთობა. ეს სხვა ისტორიაა და მის მოყოლას არ შევუდგები. დიდი სიყვარული და ვნებათაღელვა არ ყოფილა, უბრალოდ, ვავსებდით ერთმანეთს და შეიძლება ქორწინებითაც დამთავრებულიყო ჩვენი რომანი, რომ არა ის ტრაგიკული ავარია, ვატოს სიცოცხლე რომ შეიწირა…

ძალიან განვიცადე… მას შემდეგ დაახლოება არავისთან მიცდია. ასე მეგონა, მამაკაცებისთვის მხოლოდ უბედურება მომქონდა, საბედისწერო ქალის «დიაგნოზი» დავუსვი საკუთარ თავს და ოცნების მამაკაცზე ფიქრს შევეშვი. სანდროზე მოგონებებით ვცოცხლობდი მხოლოდ, წარსული დღეების გახსენება მასულდგმულებდა.

ახლა კი… თავდაყირა დადგა ყველაფერი. თითქოს იგივე მეორდებოდა, თითქოს თავიდან იწყებოდა ცხოვრება. სანდრო კვლავ გამოჩნდა ჰორიზონტზე და ჩემმა გულმა, რომელიც დიდი ხანია, მე აღარ მეკუთვნის, კვლავ დაიწყო ფორიაქი. სანდროსთან მიმართებაში დაუკმაყოფილებლობის შეგრძნება მთელი ამ წლების მანძილზე გამომყვა. ჩვენ ხომ სექსი არ გვქონია. არადა, შინაგანად ვგრძნობდი, რომ ეს სულ სხვა განცდა იქნებოდა. სექსი როგორ არ მქონია, ვნებათაღელვაც ყოფილა, სიმოვნებაც და დარწყულებაც, მაგრამ ეს არ იყო საყვარელ ადამიანთან განცდილი საზღვრებახსნილი ნეტარება. უსიყვარულო სექსი, ჩემი აზრით, მხოლოდ მათთვის არის ნუგეში, ვისაც სიყვარული არ განუცდია. შეიძლება ამიტომაც დარჩა ასე დიდხანს ჩემს გულში სანდროს სახება. მე ყველაზე მთავარი დამაკლდა მისგან _ ის მიწიერი, რომელსაც ხორციელი ლტოლვა ჰქვია. მისი სიყვარული ჩემთვის ხანძარივით იყო, რომელიც დღემდე ბობოქრობდა და რომელსაც წყალი ვერავინ დაასხა, რომ ჩაექრო. ვიცოდი, ათი პარტნიორიც რომ გამომეცვალა, ვერაფერს შევცვლიდი _ ამ ალმოდებული გრძნობის ჩაცხრობა მხოლოდ სანდროს შეეძლო, _ მას და სხვას არავის. ჩემი ერთადერთი ოცნება მასთან სექსი იყო.

და აი, წლების შემდეგ, სწორედ ამის შანსი გამიჩნდა… ახლოს ვიყავი ჩემს ოცნებასთან, ერთი ხელის გაწვდენაღა დამრჩენოდა მხოლოდ…

8 8 8

…ორშაბათს საგანგებოდ გამოპრანჭული გამოვცხადდი სამსახურში. ქარი ჩამდგარიყო, ნამდვილი გაზაფხულის ამინდი იდგა, ახლადამწვანებული ფოთლების სურნელი ტრიალებდა ჰაერში. წითელი, წელში გამოყვანილი გრძელი კაბა მეცვა. მსუბუქი მაკიაჟი და მკვეთრი ფერის პომადა თითქოს რომანტიკულ იერს მანიჭებდა. მომწონდა ჩემი თავი, ზედმეტად ლამაზი ვიყავი, დღეს _ განსაკუთრებით.

თავაღერებული მივაბიჯებდი დერეფანში და ვგრძნობდი, რამდენი წყვილი თვალი მაყოლებდა მზერას ინტერესით _ ნეტავ ვინ არის?

გეზი პირდაპირ კადრების განყოფილებისკენ ავიღე, რომელიც პირველ სართულზე მდებარეობდა. კართან შევჩერდი და მიმოვიხედე იმ იმედით, რომ იქნებ სადმე სანდროსთვის მომეკრა თვალი. რამდენიმე მეტრში, ლიფტთან, ჩემკენ მომზირალი ორი მამაკაცი შევნიშნე, ერთმანეთს რაღაცას ეჩურჩულებოდნენ. ერთი მაღალი და გამხდარი იყო, მეორე _ დაბალი და მსუქანი. იმ მაღალმა თავი განზე გასწია და გამომხედა… ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეხვდა… და თითქოს რაღაც შემესო მკერდში… თითქოს პატარა ამური იჯდა მის მხარზე და, დრო იხელთა თუ არა, გამოსტყორცნა თავისი ლეგენდარული ისარი, სიყვარულის შხამით გაპოხილი… იმწუთას რაღაც მოხდა ჩემში, თუმცა კონკრეტულად რა, ვერ გავაცნობიერე. ერთ რამეს მივხვდი მხოლოდ, ის «რაღაც» იმ მაღალი და გამხდარი მამაკაცის თვალებმა გამოიწვია. თვალები ჰქონდა-ა-ა! დიიდი-დიიდი! დიდრონი-დიდრონი! ლურჯი და მერე როგორი ლურჯი! რატომღაც, მელ გიბსონი გამახსენდა, ალბათ მას ჩამოჰგავდა და იმიტომ. თმა _ სწორი, მოკლე და სრიალა, მხარ-ბეჭი _ განიერი, ტუჩები _ მსხვილი და თითქმის უფერო, მაგრამ ვნებიანი… არა, უფრო სექსუალური… არ ვიცი, რომელი უფრო მეტყველი ჰქონდა _ თვალები თუ ტუჩები, სამაგიეროდ, კარგად ჩანდა, რომ ორივე ერთნაირად მოუსვენარი იყო, ცელქი თუ ურჩი, აი ისეთი, პატრონს რომ არაფერს უჯერებენ და თავის ნებაზე რომ «დადიან». საიდუმლო სიგნალი ერთდროულად მივიღე _ თვალები აღტაცებას ვერ მალავდნენ, ტუჩები _ ნდომას… გამიჭირდა ღიმილის შეკავება _ ასეთი მამაკაცისგან ამგვარი რეაქცია აშკარად სასიამოვნო იყო. არისტისტული ჟესტით დავაკაკუნე კარზე და კადრების განყოფილებაში თვითკმაყოფილი სახით შევედი…

8 8 8

ესეც ასე. საბუთები გააფორმეს და ნახევარ საათში კლინიკის სრულუფლებიანი წევრი გავხდი _ ექიმი-ანესთეზიოლოგი. პირადობის მოწმობა ჩანთაში ჩავიდე და გარეთ გამოვედი. უროლოგიური მესამე სართულზეა. არა, ლიფტით არ ავალ, ჯობია, ფეხით ავიდე, ცოტა გამინელდება ეიფორია. კიბეს ავუყევი. ღიმილი არ მშორდებოდა სახიდან…

საორდინატოროში შევიხედე. წამით სული შემიგუბდა _ ოთახში სანდრო და ნანკა ისხდნენ და რაღაცაზე გაცხარებით კამათობდნენ. დავიძაბე. ჩემს დანახვაზე პირველს მოექუფრა სახე, მეორეს _ გაებადრა.

_ დილა მშვიდობისა, _ დაბნეულად მივესალმე ორივეს და მექანიკურად შევაბიჯე ოთახში.

_ გაგიმარჯოს, სოფიო, მობრძანდით. ჩვენთან იწყებთ დღეიდან მუშაობას, არა? _ ნანკამ სკამზე მიმითითა.

_ ჰო, ვიწყებ. არა, არა, დასაჯდომად არ შემოვსულვარ. უბრალოდ, მაინტერესებს, ქალაქზე როგორ უნდა დამირეკონ, რა ნომერია? _ სპონტანურად რაც მომაფიქრდა, ის ვიკითხე.

_ 29-29. ხედავ, რა «ბლატნოი» ნომერი გვაქვს? შენთანაც არის პარალელური ხაზი, აპარატი მგონი დგას შენს კაბინეტში, არა, სანდრო? _ ნანკამ ფეხზე გადადებულ ფეხს თითები ააყოლა, სანდრომ _ მზერა, _ შიდა კი 322-ია ჩვენი, შენი _ 326.

_ დიდი მადლობა, ეგ მაინტერესებდა, ყოველი შემთხვევისთვის, ჩავიწერ, რომ არ დამავიწყდეს. ბოლო ხანებში რაღაც გულმავიწყობა დამჩემდა, _ ნანკას ფეხებს მეც ავაყოლე მზერა, თან ჩანთიდან ბლოკნოტი და კალამი დავაძრე, რომ ნომრები ჩამეწერა.

_ სხვათა შორის, მეც. ნეტავ, რისი ბრალია? _ ამყვა ნანკა, _ შენ, სანდრო?

_ რა მე-ე? _ როგორც ჩანს, ის ჩვენს საუბარს არ უსმენდა.

_ შენც გავიწყდება რაღაც-რაღაცები?

_ რაღაცები კი არა, «ყველაცები» დავივიწყე, განსაკუთრებით ის, რისი გახსენებაც არ მსიამოვნებს, _ ადვილი მისახვედრი იყო, რომ ეს ჩემს გასაგონად ითქვა.

_ დაივიწყე კი არა, შენც გავიწყდება-თქო, გკითხე, გამოშტერებულო, _ თავში მსუბუქად წამოარტყა ხელი «კლინიკის დედოფალმა» კლინიკის «მაესტროს».

_ აუ, თავი დამანებე, არ მაინტერესებს, რა მკითხე, _ უხეშად გამოუვიდა სანდროს, წამოდგა, ცივად ჩამიარა გვერდით და ოთახიდან გავიდა.

_ რა ეტაკა ნეტავი, ვერ არის, ხომ იცი. აი, ამიტომ ვერ ვიტან, ჩემო სოფიო, ცოლშვილიან კაცებს. შენ გათხოვილი ხარ? _ ძალიან შინაურულად მკითხა უცებ.

_ არა, _ ვუპასუხე და გავწითლდი.

_ არც მე. ან კი რა ყრია ამ გათხოვებაში, შენი ჭირიმე, ქალებს ჭკუა არა გვაქვს. არ ვარ მართალი? _ მხიარულად შესძახა და ხელი ხელს შემოჰკრა.

პასუხად მხოლოდ გავუღიმე და გამოვბრუნდი, რომ დროზე შევსულიყავი ჩემს კაბინეტში, უკვე სული მეხუთებოდა…

ოთახში შევედი თუ არა, შვებით ამოვისუნთქე. აქ თითქოს სხვა სამყაროში მოვხვდი, დაძაბულობა სადღაც გაქრა. რა საზიზღარი კაცია, როგორ იქცევა. ვიცოდე მაინც, რა დავუშავე, რას მერჩის? თვითონ არის ყველაფერში დამნაშავე და მე რატომ მებუტება, ვერ ვხვდები.

გასაღები მაგიდაზე დავაგდე, ჩანთა სკამზე გადავკიდე და ჩამოვჯექი. ცოტა ხანში მთავარ ექიმთან შევალ, დაველაპარაკები, რა გავაკეთო, როგორ ვიმუშაო, პრეპარატების საქმე როგორ არის, რამდენი ოპერაცია ტარდება კვირაში, ზუსტად რა მევალება და ა.შ. მერე ნელ-ნელა გავერკვევი ყველაფერში და მუშაობას შევუდგები. იმედია, თავს გავართმევ და სირცხვილს არ ვჭამ, სხვების სალაპარაკო არ გავხდები. ეს ვაჟა სადღაა? რაღაც მომეწონა ის ბიჭი, მოვიდეს მაინც, დაველაპარაკო. ამ ნანკასთან ალბათ ვერასდროს გამოვნახავ საერთო ენას, ძალიან გატყლარჭული ვინმეა, არ მიყვარს ასეთი ქალები. ცოტა ვულგარულიცაა, მგონი. ამ ფიქრებში ვიყავი, რომ კარზე ვიღაცამ დააკაკუნა.

_ მობრძანდით, _ გავძახე და იმ ვიღაცის შესახვედრად მოვემზადე.

სანდრო იყო. შევეცადე, მშვიდი სახე მიმეღო, აღელვება არ შემტყობოდა. მას ნამდვილად არ ველოდი.

_ შეიძლება? _ მისი ხმა დამთბარი მეჩვენა.

_ რა თქმა უნდა, _ ვითომც არაფერი, ოდნავ წამოვიწიე და ჩემდა უნებურად, სხვა რომ ვერაფერი მოვიფიქრე, მაგიდიდან გასაღები ავიღე და ჩანთაში ჩავაგდე.

_ თუ ნებას დამრთავ, დავჯდები, _ თქვა და გაიღიმა.

როგორ შეცვალა ღიმილმა, უხეში ნაკვთები თითქოს დაურბილდა.

წვერი ოდნავ ჰქონდა წამოსული, ალბათ დილით არ გაუპარსავს. ვერ მოასწრო, თუ?.. _ ამეკვიატა ფიქრი.

_ როგორ ხარ? _ ხმის ინტონაცია არ შეუცვლია, ისე მკითხა.

მხრები ავიჩეჩე პასუხის ნიშნად და ისევ გავსწორდი ჩემს მბრუნავ შავ სავარძელში.

_ კითხვა არ უნდა, ვხედავ, რომ კარგად ხარ, _ თვითონაც დაჯდა, თითები ერთმანეთს შეატყუპა, ნიკაპით ჩამოეყრდნო და… გავიგონე ის, რისი გაგონებაც მსურდა, _ ათი წლით ახალგაზრდად გამოიყურები… ახლა რამდენი წლის ხარ? _ მკითხა და თვალებმოხუჭულმა გამომხედა.

გამეცინა.

_ მთავარი ის კი არ არის, რამდენი წლის ვარ, არამედ ის, როგორ ვგრძნობ ამ წლებს. მე ჯერ კიდევ თვრამეტის ვარ, სანდრო, _ ვუთხარი და მრავალმნიშვნელოვნად შევხედე.

_ სრულიად გეთანხმები. უდარდელი ადამიანები არ ბერდებიან.

_ სხვათა შორის, არც შენ ხარ შეცვლილი, როგორიც მახსოვხარ, ისეთივე დარჩი.

_ შეიძლება… _ წამით სიჩუმე ჩამოვარდა, _ აი, ნიტა კი მოტყდა, ვერ იცნობ, ისეთი შეცვლილია.

_ ბავშვები? რამდენი გყავს?

_ ორი… გოგო და ბიჭი. დიდები არიან უკვე.

_ ვიცი.

_ იცი? საიდან? _ გვერდზე გადაიხარა და იდაყვით სავარძლის სახელურს დაეყრდნო, თან თვალი არ მოუცილებია ჩემთვის.

_ მას შემდეგ ხომ თოთხმეტი წელი გავიდა.

_ ჰმ, როგორ დაგიმახსოვრებია…

_ შენგან განსხვავებით, მე ყველაფერი მახსოვს, არაფერი მავიწყდება, ისიც კი, რისი გახსენებაც არ მსიამოვნებს, _ მისივე სიტყვები მოვუტრიალე.

_ აქ ვინ მოგიყვანა? ჴ სხვა თემაზე გადაიტანა საუბარი, _ იცოდი, აქ რომ ვმუშაობდი?

აი, თურმე, რა ადარდებს, რისი გაგება სურს.

_ არა, არ ვიცოდი. მერე რა? _ გამჭოლი მზერა ვესროლე, თვალი ამარიდა.

_ არაფერი.

_ შენი აზრით, რომ მცოდნოდა, სამსახურზე უარი უნდა მეთქვა? ეგ გაინტერესებს?

_ არა, ეგ არა. უბრალოდ, არ მინდა ვიფიქრო, რომ ჩემს კვალს გამოჰყევი.

_ ანუ შენ დაგდევ უკან? რა სისულელეა! შენი არსებობის შესახებ საუკუნეა, არაფერი გამიგია, ან კი რაში მჭირდებოდა! _ აღვშფოთდი.

_ დაწყნარდი, სოფიო, დამშვიდდი, _ ხელზე ხელი შემახო.

თითქოს შხამიანი მწერი შემხებოდეს, ისე გამოვწიე ხელი. «სოფიომ» კი საბოლოოდ გამანადგურა. უცებ სოფიო გავხდი მისთვის. ეს რაღაც ახალია. თუმცა სხვას რას ველოდი მისგან ამდენი წლის მერე? წლებს ხომ თავისი მიაქვს.

_ იცი? აქ საქმის გასარჩევად არ მოვსულვარ. უბრალოდ, ერთი რამ მინდა შეგითანხმო. აქ არავინ იცის, ჩვენ რომ ერთმანეთს ვიცნობთ, არც მინდა გაიგონ. მე კარგი რეპუტაციით ვსარგებლობ და…

_ ჩემი ნაცნობობა რეპუტაციას შეგილახავს, სანდრიკ? _ ისე სარკასტულად გამომივიდა, საკუთარ თავზე გავბრაზდი, თავი როგორ ვერ შევიკავე-მეთქი.

_ ეგ არ მიგულისხმია, დამამთავრებინე სათქმელი, გთხოვ. არ დაგიმალავ და გეტყვი, რომ შენმა გამოჩენამ თავზარი დამცა.

_ რაღაც ვერაფერი შეგატყვე მაგდაგვარი და თუ ასეა, გეტყვი, რომ კარგი მსახიობი ყოფილხარ. ყოველთვის ასე კარგად თამაშობდი? მაშინაც? _ თავს ვერ ვთოკავდი.

მან თითქოს ვერ გაიგონა ჩემი ნათქვამი, მშვიდად გააგრძელა.

_ ორი ღამეა, არ მძინებია, ვაანალიზებ ყველაფერს. რადგან ერთად გვიწევს მუშაობა და, შესაბამისად, ყოფნა, ორივე უნდა ვეცადოთ, არავინ არაფერი შეგვატყოს. არ მინდა ჩვენი ძველი სიყვარულის შესახებ ვინმემ რამე გაიგოს.

_ სიყვარულის? _ ფეხზე წამოვიჭერი განრისხებული, _ რომელი სიყვარულის? მე შენ როდის გყვარებივარ? როდის ერთხელ გითქვამს, მიყვარხარო?! შენ მშიშარა იყავი, სანდრო, მხდალი, გაუბედავი… ვერ გარისკე, ვერ გაბედე ჩემი შეყვარება. ეს მხოლოდ ძლიერ მამაკაცებს შეუძლიათ. სიმამაცე ოქროს მონეტასავითაა, რომ იცოდე. ზოგი მას უცებ ხარჯავს, ზოგი კი ინახავს, რომ გამოიზოგოს. შენ კი… უყოყმანოდ, დაუფიქრებლად, უსიყვარულოდ დახარჯე იგი სულ რაღაც ერთ საათში, თანაც არა ჩემთვის, არამედ სულ სხვა ქალისთვის. მისი გულისთვის თამამად გადადგი შენთვის არასასურველი, მაგრამ ორივესთვის საჭირო ნაბიჯი. მას სახელის შენარჩუნება სჭირდებოდა, შენ კი თავი გადაირჩინე მაშინ, როცა შეგეძლო, ჩემი სიყვარული გადაგერჩინა. თუმცა ნაკლებად გაღელვებდა იმ დროს სოფიო, იმიტომ, რომ არ გიყვარდი, იმიტომ, რომ შენთვის არაფერს წარმოვადგენდი და არა იმიტომ, რომ არ გამწირე ცუდი ცხოვრებისთვის.

_ შენდამი გულგრილი არასდროს ვყოფილვარ, შენ ეს კარგად იცი, _ მონოტონურად აგრძელებდა სანდრო, თითქოს ჩემს გაკაპასებას ვერც ამჩნევდა, _ ის, რაც იყო, დიდი ხანია, დამთავრდა. არ მინდა ახლა ამაზე ლაპარაკი. მე ბევრი რამ გადავიტანე, სოფიო, ძალიან ბევრი. საკმარისად ვიმუშავე საკუთარ თავზე. დიდი ბრძოლა დამჭირდა, ნარკოტიკებს შევშვებოდი, ცხოვრების წესი შემეცვალა და ოჯახს ჯანმრთელი და საღი დავბრუნებოდი. ამაში ნიტა ძალიან დამეხმარა, მას ამას ვერ დავუკარგავ. ვალში ვარ მის წინაშე, ვერ დავაღალატებ.

_ მერედა, ვინ გთხოვს! თუ გგონია, რომ შენი გულისთვის აღმოვჩნდი ამ კლინიკაში, მწარედ მოტყუებულხარ! შენი არსებობა აღარც მახსოვდა, თუ გინდა სიმართლე იცოდე.

ამის გაგონებაზე წამით გაქვავდა, ნაკვთი არ შერხევია სახეზე, მაგრამ თვალებმა გაყიდა. უაზროდ ახამხამებდა აპრეხილ წამწამებს, თან წამითაც არ მაშორებდა მზერას, თითქოს ამოწმებდა, მართალს ვამბობდი თუ ვატყუებდი. აშკარა იყო, არ უნდოდა დაეჯერებინა ჩემი ნათქვამი, გაფაციცებით მაკვირდებოდა, თითქოს ეშინოდა, ჩემს თვალებში განელებული სიყვარულის კვალი არ დაენახა. დარწმუნებული ვიყავი, რომ დაენახა, აუცილებლად შეეცდებოდა მის წაშლას.

_ როგორც ჩანს, შევცდი. იმედია, მაპატიებ, რომ ასე ვიფიქრე. რატომღაც მეგონა, რომ…

_ ტყუილად გეგონა! _ უკმეხად გავაწყვეტინე, _ შეგიძლია მშვიდად იყო, აქ შენს შესაბმელად არ მოვსულვარ, სულ სხვა გეგმები მაქვს, _ ბოროტად დავაკვესე თვალები და სავარძელში ძალაგამოცლილი ჩავესვენე.

_ მაპატიე, შენი წყენინება არ მინდოდა, _ ამოიხვნეშა და წამოდგა, _ აწი მშვიდად ვიქნები. სწორედ ამის გაგონება მინდოდა, სხვა არაფერი, _ თქვა და კარისკენ გაემართა, _ ჰო, მართლა, ნიტამ მოგიკითხა.

_ ჩემგანაც მოიკითხე, _ დავადევნე დახშული ხმით.

_ უკვე მოვიკითხე, _ თავი მოაბრუნა და უცნაურად გამიღიმა.

და მივხვდი, სულაც არ უნდოდა იმის გაგება, რაც ჩემგან მოისმინა, უბრალოდ, თავი დაიმშვიდა, თორემ ისევ ისე ვუყვარდი და შეიძლება უფრო ძლიერადაც, ვიდრე მაშინ…

ჩვენ ორივეს ერთი რამ გვტანჯავდა მხოლოდ _ დაუკმაყოფილებლობის შეგრძნება _ იმ იდუმალი სიახლოვის დანაკლისი, რომელსაც სექსი ჰქვია და რომელიც ჩვენ არასდროს გვქონია…

სანდრო გავიდა და კარი მოიხურა. თავი ხელებში ჩავრგე. შევეცადე, დავწყნარებულიყავი. მერე თითები მაგიდაზე ავათამაშე, თითქოს ეს მიშველიდა.

მოულოდნელად კარი გაიღო და იმ საოცართვალება მამაკაცმა შემოყო თავი, დერეფანში რომ ჩურჩულებდა ჩემზე.

_ თქვენ ახალი ხართ? _ მხიარული ხმით მკითხა და ოთახში შემოაბიჯა.

_ დიახ, _ ძალაუნებურად ფეხზე წამოვდექი.

_ გინდათ, გამოვიცნო, რა გქვიათ?

_ ძალიან ბანალურია, _ გამეღიმა.

_ მერე რა? ბანალურად დაწყებული ურთიერთობა უფრო საინტერესოდ და სასიამოვნოდ ვითარდება, ჩემი აზრით, არ მეთანხმებით?

_ გააჩნია ურთიერთობას.

იგი უნებართვოდ, არხეინად მოკალათდა იმ სავარძელში, რომელზეც ცოტა ხნის წინ სანდრო იჯდა და ფეხი ფეხზე გადაიდო. მისი გამოხედვა უცნაურად მხვდებოდა გულზე, სწორედ ისე, როგორც ცოტა ხნის წინ მის მხარზე შემოსკუპებული პატარა ამურისგან გამოსროლილი ისარი. არა, ეს არ იყო სიყვარული, არც მისი დასაწყისი, თუმცა სიამოვნებით შევიყვარებდი ამ კაცს, ჩემი გული ჩემივე საკუთრება რომ ყოფილიყო.

_ ნებისმიერი, განსაკუთრებით _ სასიყვარულო.

_ ძალიან თავდაჯერებული ხართ.

_ არამცდა არამც. უბრალოდ, თვითონ სიყვარულიც ხომ ბანალური თემაა _ ყველა ერთნაირად იწყება.

_ ვითომ?

_ ვითომ კი არა, ასეა. მამაკაცს უყვარდება ქალი ან ქალს _ მამაკაცი, მერე მესამე ან მეოთხე ჩაერთვება ურთიერთობაში წარსულიდან ან სულაც მომავლიდან და იწყება მთელი ბატალია, ინტრიგები, გაბუტვები, შერიგებები… ბოლოს ამბავი მთავრდება… კარგად, ან ცუდად, _ ძალიან ლამაზი თვალები ჰქონდა, მაცდუნებელი, არც ერთ ქალს რომ არ დატოვებდა გულგრილს.

_ მარტივი წარმოდგენა გქონიათ სიყვარულზე.

_ სხვათა შორის, გაფრთხილებთ, ქალები მოსვენებას არ მაძლევენ, წუთითაც კი.

სიცილი ვერ შევიკავე.

_ სხვათა შორის, მეც მინდა გაგაფრთხილოთ, რომ არც მე მაძლევენ მამაკაცები მოსვენებას… წამითაც კი.

ახლა მას გაეცინა.

_ ამით რა გინდათ მითხრათ, შეგპირდეთ, რომ ჩემგან ამის საშიშროება არ გემუქრებათ?

_ არა, პირიქით. მე გაძლევთ პირობას, რომ ჩემგან არ გემუქრებათ ამის საშიშროება, _ და ნიშნისმოგებით შევხედე.

_ თქვენც საკმაოდ თავდაჯერებული ყოფილხართ.

_ უფრო მეტიც, ძალიან ცუდი გოგო ვარ.

_ მთლად გოგოს ვერ ვიტყოდი, _ ეშმაკურად მოჭუტა თვალები და გამარჯვებული კაცის იერით შემომხედა, სამაგიერო ხომ გადაგიხადეო.

_ თქვენ კი ცუდი ბიჭი ყოფილხართ.

_ რას ვიზამთ, ცხოვრებაა ასეთი… და რა ჰქვია ამ ცუდ გოგოს?

_ სოფიო.

_ სოფიო? _ წარბები აზიდა, _ კი მაგრამ, «კ» სად გაქრა?

_ ჩარჩა ბავშვობაში.

_ ცუდია, მაშინ «ო»-ც ზედმეტია, თუ ჩემი აზრი გაინტერესებთ.

_ რატომ?

_ იმიტომ, რომ უკეთესად ჟღერს «სოფი».

წამით სუნთქვა შემეკრა. ჩემი სახელის სანდროსეული წარმოთქმა გამახსენდა, წამოვწითლდი.

_ აბა, დაუკვირდით _ სოფი… ისეთი გრძნობით ითქმება, ისეთი ვნებით… გულს ამოაყოლებს ადამიანი.

_ არ ვიცი, არ მიფიქრია ამაზე, _ სიწითლე სიმხურვალეში გადაიზარდა.

_ კარგი, არ მოგაცდენთ, მგონი, თავი მოგაბეზრეთ უკვე. იმედია, ხშირად ვნახავთ ერთმანეთს, _ წამოდგა, თავი დამიკრა და კარისკენ გაემართა. უცებ მოტრიალდა.

_ აბა, მითხარით, ქართულში რამდენი ბრუნვა არსებობს? _ უცნაური შეკითხვა დამისვა.

შევყოყმანდი.

_ როგორც ვიცი, შვიდი. ყოველ შემთხვევაში, აქამდე ასე იყო, _ გაღიმებულმა ვთქვი.

_ ცდებით. რვა.

_ რვა-ა? _ რა თქმა უნდა, მისი ნათქვამი მორიგ ხუმრობად მივიჩნიე.

_ ჰო, რვა. სახელობითი, მოთხრობითი, მიცემითი, ნათესაობითი, მოქმედებითი, ვითარებითი, წოდებითი და… მოწონებითი… იცით? მე უკვე შემიყვარდით, ყველა ბრუნვაში მიყვარხართ, ერთის გარდა _ ნათესაობითი არ მომწონს მარტო. ხედავთ? ქართულ ენას ამით არაფერი დაჰკლებია, მაინც შვიდივე ბრუნვაში მიყვარხართ, _ მომნუსხველად მომანათა თვალები.

_ ძალიან ადვილად იყენებთ ამ სიტყვას, ცუდო ბიჭო! _ უკმაყოფილოდ გადავაქნიე თავი.

_ პირიქით _ ცხოვრებაში პირველად ვამბობ ამ სიტყვას, _ ისეთი სერიოზული ტონით თქვა, ლამის დავიჯერე, _ შეიძლება უნიჭოდ გამომივიდა, მაგრამ ეს მხოლოდ იმიტომ, რომ გამიძნელდა, სულაც არ იყო ადვილი. პირველი ხომ ყველაფერი ძნელია, ბანალური, მაგრამ ძნელი, _ თქვა და გავიდა, ცოტა ხანში კი კვლავ შემოაღო კარი და შემომძახა.

_ სხვათა შორის, ამ ცუდ ბიჭს ბექა ჰქვია, ქირურგია, მედიცინის მეცნიერებათა კანდიდატი, მთავარი ექიმის მოადგილე და რამე. გავაგრძელო რეგალიების ჩამოთვლა? _ ეშმაკურად იღიმოდა.

_ და კიდევ მარიაჟი, _ დავამატე მე.

_ მერე რა არის ამაში ცუდი? ვიღაცამ ხომ უნდა მოგაწოდოთ ინფორმაცია? ჩემზე უკეთ კი ვერავინ იზამს ამას, სო-ფი! _ ხაზგასმით მესროლა და ვიგრძენი, ამურის ნასროლი ისარი უფრო ღრმად რომ შემესო გულში.



* * *

ახალ გარემოს მალე შევეჩვიე, ორ კვირაში უკვე ყველას შევაყვარე თავი, გარდა… ნანკასი და სანდროსი. ნანკასთან საერთო ენა ვერა და ვერ გამოვნახე, ხოლო სანდრო ძველებურად გამირბოდა. რაც დრო გადიოდა, მით უფრო შორს ეჭირა ჩემგან თავი. დამინახავდა თუ არა, გულგრილობის ნიღაბს აიფარებდა სახეზე და ისე ჩამივლიდა გვერდით, თითქოს ვერც მამჩნევდა, არც ვარსებობდი. სამაგიეროდ, ბექა არ მშორდებოდა. ციბრუტივით გამუდმებით ჩემ გარშემო ტრიალებდა. არც მე ვიყავი გულცივი, მსიამოვნებდა მისი ყურადღება. გარდა ამისა, თუ საჭიროება მოითხოვდა, ადვილად შემეძლო მისი გამოყენება. ერთს გავეკეკლუცებოდი და სანდრო ეჭვიანობით გასკდებოდა.

ბექაზე ნამდვილი ნადირობა იყო გამოცხადებული. ექიმი «დამების რისხვას» ეძახდნენ. ყოველი მეორე თეთრხალათიანი ქალი მასზე იყო შეყვარებული. ის კი ზედაც არავის უყურებდა. ერთადერთი გამონაკლისი, მგონი მე ვიყავი. ეს მიხაროდა, თანაც ძალიან. არაჩვეულებრივი პიროვნება იყო, სუფთა, ხალასი, უბოროტო, ამასთან _ ბრწყინვალე გარეგნობის. ერთი სიტყვით, სასურველ საქმროდ ითვლებოდა არამარტო კლინიკაში, მთელ თბილისში.

დღეს პირველი რთული ოპერაცია მქონდა. ცოტას ვნერვიულობდი. გამოუცდელი არ ვიყავი, მაგრამ მაინც. შუადღისას ახალგაზრდა ბიჭი მოიყვანეს, რომელიც დეიდაშვილმა დაჭრა. სამი ჭრილობა ჰქონდა ზურგიდან მიყენებული _ ფილტვში, თირკმელსა და ფერდში. პირველი და მესამე არ იყო საშიში, მაგრამ რაც შეეხებოდა თირკმელს, ცალი მთლად დაფლეთილი აღმოაჩნდა, მარჯვენა. ამასთან, უგონოდ იყო მთვრალი. ბევრი სისხლი დაუკარგავს, ყოველი წამი ძვირფასი იყო. სანდრომ გაუკეთა ოპერაცია. ექვსი საათი მუშაობდა. სასტიკი უარი განაცხადა თირკმლის ამოჭრაზე, ვეცდები, შევუნარჩუნოო. დაჭრილისთვის ნარკოზის დამატებამ ორჯერ მომიწია, რომ არ გამოფხიზლებულიყო. ვფრთხილობდი, შეცდომა არ დამეშვა. ძალიან სარისკო საქმე იყო. იმდენად სერიოზული ოპერაცია კეთდებოდა, მთელი კლინიკა ფეხზე დადგა. დავიღალე. ცალკე ნერვიულობით, ცალკე _ დაძაბულობით. მთელი ექვსი საათი პაციენტის მაჯა მეჭირა ხელში და მის გულისცემას ვამოწმებდი. ხანდახან სანდროსკენ გავაპარებდი მზერას. ოსტატურად მუშაობდა, შესაშური სიმშვიდით აკეთებდა თავის საქმეს. ტყუილად არ შეურქმევიათ მაესტრო. რამდენჯერმე მთხოვა, შუბლიდან ოფლი მომწმინდეო. ხომ წარმოგიდგენიათ, რა სიამოვნებით გავაკეთებდი ამას. თან ოფლს ვწმენდდი, თან გულში ჩემთვის ერთი და იგივეს ვიმეორებდი: «ჩემო სიხარულო, როგორი დაღლილი სახე გაქვს”. ერთხელ შემომხედა მხოლოდ, თითქოს ხვდებოდა, რასაც ვამბობდი…

ოპერაცია საღამოს რვის ნახევარზე დამთავრდა. ძალაგამოცლილი კაბინეტში გავედი და ხანშიშესულ ექთანს, ზინას ვთხოვე, ყავა მოედუღებინა ჩემთვის.

ესეც ასე. პაციენტი გადარჩა. ახლა მთავარია, არაფერი გაურთულდეს. თან ამაღამ მე ვარ მორიგე რეანიმაციაში, სადაც ხუთი ავადმყოფი წევს. ერთი მათგანი თხუთმეტი წლის ბიჭია, შემთხვევით გასროლილი ტყვია მუცელში მოხვდა. გამჭოლი ჭრილობა აქვს. სავარაუდოდ, ხვალ გადაიყვანენ პალატაში. მეორე საშუალო ასაკის მამაკაცია, კენჭი ჰქონდა შარდის ბუშტში. ერთსაც პროსტატის ოპერაცია გაუკეთა ბექამ, მგონი, თავისი მეგობრის მამა უნდა იყოს და ერთიც _ სომეხი კაცია, მოხუცი, თითქმის უპატრონო. შვილი ერევანში ჰყოლია, რომელიც ხვალ დილით ჩამოვა. გაჭრეს, მაგრამ ეგრევე გაკერეს, რადგან სიმსივნე აღმოაჩნდა. შესაძლოა, დილამდე ვერც გაატანოს. მეხუთე ჩვენი ახალი პაციენტი დაემატა, რომელსაც ყველაზე რთული მდგომარეობა აქვს _ ერთდროულად სამი ოპერაცია გაუკეთდა.

ზინამ ყავა შემომიტანა. საამო ცხელი სურნელით გაიჟღინთა ჰაერი.

_ უღრმესი მადლობა, ქალბატონო ზინა, _ გავუღიმე ქალს და მაგიდიდან ქაღალდები ავიღე, რომ ადგილი გამეთავისუფლებინა.

_ ქალბატონოს ნუ მეძახი, სოფიო, გენაცვალე, სახელით მომმართე, _ თბილად მითხრა ჭაღარა ქალმა და ფინჯანი ფრთხილად დადგა, _ მიირთვი, ტკბილად შეგერგოს, ნამდვილად იმსახურებ, შემოგევლე, ოქროს ხელები გქონია. არ მოგერიდოს, როცა მოგინდეს, დამიძახე და მაშინვე მოგიდუღებ, არ მეზარება, იცოდე.

_ დიდი მადლობა, ზინა, გაიხარე.

ექთანი გასული არ იყო, რომ სანდრომ შემოაღო კარი.

_ დღეს შენი მორიგეობაა, არა? _ ცივად მკითხა და გულგრილად შემათვალიერა.

_ ჰო, _ რატომღაც, ფეხზე წამოვდექი.

_ აგერ არის დანიშნულების ფურცელი. ამეებს გაუკეთებ ამაღამ. ყოველ ერთ საათში კი წნევას და ტემპერატურას გაუსინჯავ.

_ გასაგებია.

_ წავალ, ცოტას წავუძინებ, თორემ სიქა გამძვრა, ფეხზე ვერ ვდგავარ, _ თითქოს თავისთვის ჩაილაპარაკა და გავიდა.

გული დამიმძიმდა. რა იქნებოდა, ერთი თბილი სიტყვა მაინც ეთქვა? მადლობაც კი არ გაიმეტა, იმდენ ხანს მის გვერდით ვიყავი.

მოულოდნელად თავი შემოყო კაბინეტში.

_ კარგად იმუშავე, ამისთვის დიდი მადლობა, _ შემომძახა და პასუხს არ დალოდებია, ისე მიიხურა კარი.

სიმწრისგან თავი მაგიდაზე ჩამოვდე. რა საშინელი კაცია, როგორ მექცევა!..

ცოტა ხანში კარზე ისევ გაისმა კაკუნი. მობრძანდით-მეთქი, _ დაღლილი ხმით გავძახე.

ბექა შემოვიდა, შუა ოთახში გაჩერდა და ხელები ხალათის ჯიბეებში ჩაიწყო.

_ გინდა მორიგეობა გაგიცვალო?

_ არა, რატომ, _ მხრები ავიჩეჩე.

_ გადაღლილი ხარ და იმიტომ. შეგცვლი, ჩემთვის პრობლემა არ არის. რაც მთავარია, ცოლი არ მელოდება სახლში, _ ეშმაკურად გამომხედა.

_ არც მე, _ კეკლუცად ავზიდე წარბები.

_ ნუთუ? მე კი მეგონა, ორი წყვილი ცოლ-შვილი თუ წვრილშვილი გელოდებოდა პირდაფჩენილი, _ ვალში არ დამრჩა ბექა, _ რა გაცინებს? მე სამსახური შემოგთავაზე, შენ კი მაფრქვევ აქ შენს ატომურ ღიმილს და თან მაშაყირებ. ეგ ბოროტებაა.

_ ხომ გითხარი, ცუდი გოგო ვარ-მეთქი.

_ კარგი, კიდევ ერთხელ გავიგე, რომ ასეა. რადგან ამ ცუდ გოგოს არ უნდა ჩემი დახმარება, წავალ მაშინ, სხვა რა დამრჩენია.

_ გმადლობ, ბექა, მაგრამ მართლა არ ვარ დაღლილი, მირჩევნია, დავრჩე.

_ ო კეი, «ძილი მშვიდობისა», ლამაზმანო.

გამეცინა. რა უკუღმართი ლაპარაკი იცის, საოცარი ვინმეა.

_ ტყუილად იცინი. შენს დანახვაზე მოკლე ჩართვა მემართება, ამიტომაც ვურევ სიტყვებს. ასე რომ, ნუ დამცინი, _ საყვარლად გამიღიმა და თითი დამიქნია.

_ არა გრცხვენია? სულაც არ დაგცინი. უბრალოდ, მეცინება შენს ლექსიკონზე.

_ იცინე, იცინე, დაცინვას კაცი არ მოუკლავს. აბა, წავედი. იმედია, ლოთივით მაგიდაზე არ ჩამოგეძინება და ყავაში არ ჩაყოფ თავს. შიგადაშიგ დაგიმესიჯებ და გამოგაფხიზლებ.

_ მოუთმენლად ველი შენს მფრინავ ფრაზებს, ბატონო მთავარი ექიმის მოადგილევ, მედიცინის მეცნიერებათა კანდიდატო და ასე შემდეგ.

_ მარიაჟი დაგავიწყდა.

_ მაგას სხვა დროს გეტყვი, მარაგში დავიტოვებ.

_ ო-ჰო-ჰო-ჰო! ისე იკბინები, როგორც კარგი სტაჟიანი შინაბერა.

_ ვარ კიდეც, ეჭვი არ შეგეპაროს. წამო, გაგაცილებ.

_ სახლამდე? _ გაიხუმრა და თვალები ჭინკებით აევსო.

_ კიდევ რა გინდა? მაგას ვერ ეღირსები. კარამდე მიგაცილებ მხოლოდ, ესეც გეყოფა.

სანამ გავიდოდა, თავი მოაბრუნა და შემომხედა. თვალებში სევდა ჩადგომოდა.

_ მსიამოვნებს, შენი ტკბილი სუნთქვის სურნელი რომ მცემს სახეში. ესეც ბანალურია? _ მკითხა და ისე გამიღიმა, შემეცოდა.

_ არც ისე, გამოგივიდა, რა, _ მხარზე შევახე ხელი.

_ არა, შევცდი. ყავის სურნელი ყოფილა თურმე, _ თავისი ეშმაკობით კმაყოფილს ისევ გაუნათდა თვალები.

_ საძაგელო, ბოროტი ხარ! _ მწარედ დავუტყაპუნე ხელი მკლავზე.

_ არა, ისეთივე ცუდი ბიჭი ვარ, როგორი ცუდი გოგოც შენ, _ თქვა და გავიდა.



8 8 8

ღამის ოთხ საათზე კიდევ ერთხელ დავიარე რეანიმაცია. ახალნაოპერაციები ბიჭი ბორგავდა, კვნესოდა. ტკივილები აწუხებდა. ვერ გავბედე დანიშნულების გარეშე კიდევ მორფინის გაკეთება, დიმედროლი-ანალგინით დავკმაყოფილდი. წნევა ნორმალური ჰქონდა, მაგრამ სიცხემ აუწია, 38 და ორი ხაზი მიჩვენა თერმომეტრმა. სხვები მშვიდად იყვნენ, ის სომეხი წუხდა მხოლოდ, საწყალი მთლად გაყვითლებულიყო სახეზე. ხელით მანიშნა, ახლოს მოდიო. მისკენ დავიხარე.

_ წყა-ლი, _ ამოიხავლა საცოდავად.

_ წყალი არ შეიძლება, ბაბუ, როგორმე დილამდე უნდა მოითმინოთ, _ თბილად ვუთხარი, ბამბა დავასველე და ტუჩებზე მოვუსვი.

_ ჩემი ბიჭი ჩამოვა? _ ჩურჩულით, ძლივს ლაპარაკობდა.

_ აუცილებლად ჩამოვა, ნუ ნერვიულობთ. მითხრეს, ხვალ დილით აქ იქნებაო. ნუ გეშინიათ, ყველაფერი კარგად იქნება, _ ხელზე ხელი შევახე.

ფაფუკი ხელისგული ჰქონდა, რბილი. მძიმედ სუნთქავდა. არა, ეს დილამდე ვერ გაატანს, უეჭველი, გავიფიქრე და ზინას დავუძახე, ერთი ყლუპი წყალი დაალევინე-მეთქი. ძალიან შემებრალა. ჯანდაბას, დალიოს წყალი, მაინც არ უწერია დიდი ხნის სიცოცხლე.

შემოვლა დავამთავრე და კაბინეტში შევბრუნდი. უძილობისგან თვალები მებლიტებოდა. დაღლილობისგან ფეხები მეკეცებოდა. დივანზე წამოვწექი და თვალები მივლულე. ფიქრებით სანდროს გადავწვდი. ვინ იცის, ალბათ წევს ახლა თბილ ლოგინში და ნიტასთან ჩახუტებულს გემრიელად ძინავს. უსიამოვნოდ გამცრა ტანში. ამ დროს ზინამ შემოაღო კარი.

_ სოფიო, სანდრო ექიმი მოვიდა, _ გამაფრთხილებელი ტონით მაუწყა.

ელვის სისწრაფით წამოვხტი, დაწოლილს არ შემომისწროს-მეთქი. თმა და ქვედაბოლო გავისწორე და მაგიდას მივუჯექი. განა რა უნდა ეთქვა, მაგრამ მაინც არ მინდოდა უსაქმოდ დავენახე. ესე იგი, შევცდი, ესე იგი, არ ძინავს? მით უმეტეს, ნიტასთან?

დრო თითქოს გაიწელა, არა და არ შემოვიდა. რისთვის მობრუნდა? იქნებ ჩემს სანახავად? თუ ასე იცის ხოლმე რთული ოპერაციის შემდეგ? ფიქრები მაწვალებდა. ამ დროს ქარივით შემოიჭრა ოთახში.

_ დანიშნულება სად არის? _ არც შემოუხედავს, ისე იკითხა.

_ საორდინატოროში. რა ხდება?

_ მორფინი გაამზადე და გაუკეთე.

_ ვიფიქრე, მაგრამ უშენოდ ვერ გავრისკე.

_ რაღაც არ მომწონს მისი მდგომარეობა. სიცხემ დაიწყო კლება, მაგრამ სისხლდენა არ კლებულობს.

_ დრენაჟი ხომ…

არ მაცალა წინადადების დამთავრება.

_ არა და არ მთავრდება ეს კოლტები. დავიჯერო, ვერ შევინარჩუნებთ თირკმელს? _ შეფიქრიანდა.

_ დამშვიდდი, ჯერ ნაადრევია ამაზე ლაპარაკი. სულ რამდენიმე საათი გავიდა ოპერაციიდან.

_ მიდი, მიდი, ნემსი გაუკეთე, მე კი იქნებ ყავა დამალევინოთ, ზინას სთხოვე, მომიდუღოს.

_ ახლავე, _ კაბინეტიდან გაბრუებული გამოვედი, თან მსიამოვნებდა, თან ვბრაზობდი, ასე მორჩილად რომ ვასრულებდი მის ყველა ბრძანებას…

ცოტა ხანში ყავით ხელში შემოვბრუნდი. სავარძელში გაწოლილიყო თვალებდახუჭული და თავი სუზურგეზე დაედო. მომეჩვენა, რომ ეძინა.

_ როგორ არის? _ არ განძრეულა, ისე მკითხა.

_ მალე დაწყნარდება, ნემსი გავუკეთე.

_ წამალი აღრიცხე?

_ აბა რა ვქენი!

_ შენ მოადუღე? _ თავი ასწია და გამჭოლი მზერა მესროლა.

_ ჰო, _ ჩავილუღლუღე და დანაშაულზე წასწრებული ბავშვივით გავწითლდი.

_ საწამლავიც ხომ არ ჩამიყარე? _ უცნაურად გამიღიმა.

_ შენი გულისთვის ციხეში ვერ ჩავჯდები, უკაცრავად, _ აგდებულად ვთქვი.

_ მე შესაყვარებელ საწამლავს ვგულისხმობ…

_ მჩხიბაობა ჯერ არ დამიწყია, შენდა საბედნიეროდ. ამასთან, არ მჭირდება ეგეთი მეთოდები, თუ მოვინდომე, ისედაც მივაღწევ ჩემსას.

_ მერე?

_ რა მერე?

_ რატომ არ ინდომებ?

_ ხომ გითხარი, სხვა გეგმები მაქვს-მეთქი.

_ ვის უმიზნებ?

_ ეგ შენი საქმე არ არის.

_ შენც იმ ქალების გზას ხომ არ დაადექი…

_ ნართაულით ნუ მელაპარაკები, თუ სათქმელი გაქვს, პირდაპირ მითხარი.

_ შენც ბექას ხომ არ ეპრანჭები?

_ შეცდი. ამ დროს პირიქით ხდება, რომ იცოდე!

_ პირიქით რას ნიშნავს?

_ ბექა მეპრანჭება, _ საზეიმო ტონით წარმოვთქვი და გამარჯვებულის იერით შევხედე, თუმცა იმწამსვე ვინანე, ბექა რომ გავეცი.

_ შენთვის გაუსროლია «ავრორას», _ ბოროტად ჩაიცინა და ყავა მოხვრიპა.

_ რატომაც არა, ერთხელ მეც გამიღიმოს ბედმა, არ შეიძლება? _ მის შემოტევას შეტევით ვპასუხობდი.

_ როგორ არ შეიძლება. განუმერებელი წყვილი იქნებით.

_ ეჭვი არ შეგეპაროს. მიყვარს ძლიერი მამაკაცები.

_ ამით რა გინდა მითხრა, რომ მე ძლიერი არ ვარ?

_ შენ მშიშარა ხარ, თანაც ძალიან მშიშარა, უფრო მეტიც, ამ სიტყვის აღმატებითი ხარისხით, ანუ «უმშიშრესი». ახლაც კი გეშინია, ამდენი წლის შემდეგ.

_ გეთანხმები. იცი, რისი მეშინია? გაორება არ დამემართოს.

_ ვერ გავიგე?

_ ჩემი სულის ერთ ნაწილს ნიტა უყვარს, მეორეს შენთან უნდა ყოფნა. აი, ეს არის გაორება. ახლა გაიგე?

ჰმ, გულწრფელობის საათი დაუდგა ალბათ. როგორ გადამიშალა გული?! არადა… ნიტაზე თქვა, მიყვარსო, ჩემზე კი _ არა. მხოლოდ იმით დაკმაყოფილდა, რომ ჩემთან ყოფნის სურვილი აქვს. რატომ? რატომ გაურბის ამ სიტყვას, როცა ჩემთან ურთიერთობაზე იწყებს ლაპარაკს?

_ შენ უფრო მეტის გეშინია, _ ისევ «დავესხი» თავს.

_ მართლა? და რისი?

_ წარსულში დაბრუნების.

_ შენ არ გეშინია ამის?

_ მე დღემდე ამ წარსულით ვცხოვრობ, ამიტომაც არაფრის მეშინია.

_ რა გინდა, სოფიო, ერთხელ და სამუდამოდ გამაგებინე.

_ არაფერი.

_ სხვა? კიდევ ხომ არ დაგრჩა რამე სათქმელი? _ თქვა და წამოდგა. ნახევრად დალეული ყავის ჭიქა ჩემკენ მოწია.

_ აზრი არა აქვს, _ ხმადაბლა ვთქვი და გული ამიჩქროლდა, არ წავიდეს-მეთქი.

_ რატომ გგონია? _ მაგიდას ხელებით დაეყრდნო, ჩემკენ გადმოიხარა და სახე ახლოს მომიტანა.

ოფლმა დამასხა, ხელები გამიცივდა, მისი სუნთქვა ისე ახლოს ვიგრძენი.

ამ დროს ფანჯრები შეზანზარდა. ორივე შევკრთით. უკან მივიხედე. ქარი ამოვარდნილიყო.

_ შენნაირი ცვალებადია ეს მარტი, ვერაფერს გაუგებ, _ ორაზროვნად თქვა სანდრომ.

მისი სიტყვები თითქოს ბუდოვნად ჩამესმოდა, ფიქრებით ქართან ვიყავი. რატომ მაინცდამაინც ახლა? მშვენიერი ამინდი იყო, საიდან გაჩნდა ეს ქარი? რისი მანიშნებელია? არადა, ქარის დროს სული მიფორიაქდებოდა ყოველთვის, თითქოს უცნაურად აღვიგზნებოდი რაღაცის მოლოდინში. ახლაც იგივე დამემართა. მოლოდინით ავივსე.

_ ასე მგონია, შენც ისევე აბობოქრდები, როგორც ეს ქარი. შემთხვევით, შენ ხომ არ შეუკვეთე ასეთი ამინდი? _ ხუმრობანარევი ხმით წარმოთქვა და ისევ სავარძელში ჩაესვენა.

_ ბუნებასთან ვერ იკამათებ, როცა უნდა წვიმს, როცა უნდა ქარია, _ «ვიმართლე» თავი.

_ რატომ მითხარი წეღან, აზრი არა აქვსო? აზრი ყველაფერს აქვს, მით უმეტეს, ჩვენ შემთხვევაში, _ ძველ თემას დაუბრუნდა და დანისლული თვალებით მომაშტერდა.

მეც შევხედე. კარგა ხანს უსიტყვოდ ვუყურებდით ერთმანეთს. თითქოს მბურღავდა მისი შემოხედვა, რენტგენის სხივებივით სხეულში ატანდა მისი მზერა. თავით ფეხებამდე დამიარა სასიამოვნო ჟრუანტელმა.

მეტი ვეღარ მოვითმინე.

_ ღმერთო ჩემო, სანდრო, რა ვქნა, მითხარი, როგორ მოვიქცე? იქნებ მითხრა, რამდენი მილიონი ამოოხვრა იქნება საჭირო, ჩემი სიყვარული რომ დაგიმტკიცო? _ თითქოს თავისით წამოვიდა სიტყვები გულიდან, ჩემი ნებართვის გარეშე.

შეცბა. როგორც ჩანს, ასეთ აღსარებას არ ელოდა.

_ მომისმინე, სოფიო… არ გიფიქრია იმაზე, რომ შენთან ხელახლა დაწყებულმა ურთიერთობამ შეიძლება ყველაფერი გააფუჭოს? ჩემი თავი ჯანდაბას, მაგრამ ნიტას რას ერჩი, რატომ ცდილობ, იმ ქალს ცხოვრება დაუნგრიო?

_ მან მე უკვე დამინგრია ცხოვრება. ასე რომ, ბარი-ბარში ვიქნებით.

_ ის არაფერ შუაშია. მისი ბრალი არ იყო, რაც მოხდა. გადაწყვეტილება მე მივიღე. ასე ჯობდა საქმისთვის და იმიტომ.

_ მერე მე? ჩემზე რატომ არ იფიქრე? იმ დღის მერე ჩემთვის ყველაფერი დამთავრდა, ყველაფერმა დაკარგა აზრი, ვერა და ვერ ავაწყვე პირადი ცხოვრება. დღემდე მარტოსული ვარ.

_ რატომ, მეგობრები არ გყავს?

_ არა და არც მინდა. მათ გარეშე უფრო იოლია ცხოვრება. მას შემდეგ ვერავის ვენდობი, ასე მგონია, ყველას ჩემი სულის რაღაც ნაწილის წართმევა და მითვისება უნდა.

_ ასე არ შეიძლება, სოფიო, ცხოვრება გრძელდება… _ დაიბნა სანდრო, თანდათან დაურბილდა ხმა.

_ შენ ვერ გაიგებ… მარტოობა ადამიანის მდგომარეობაა, ამას ვერავინ შეავსებს, იმის გარდა, რამაც ეს მარტოობა გამოიწვია. არ დაგიმალავ და ყველაფერს გეტყვი, რადგან ჩემთვის უკვე სულერთია, შენ როგორ მიიღებ ამას, რა რეაქცია გექნება. აქამდე მოვედი უშენოდ და ამის შემდეგაც გავაგრძელებ, პრობლემა არ არის. უბრალოდ, მინდა გითხრა, რომ ერთი დღე არ მიცხოვრია შენი სიყვარულის გარეშე. რაც უფრო ვშორდებოდი წარსულს, მით უფრო მძაფრდებოდა ეს სიყვარული და ამას ბოლო არ უჩანს. ახლა თითქოს მოგიახლოვდი, მაგრამ უარესი აღმოჩნდა… მაინც არ ნელდება ძველი გრძნობა.

_ კი მაგრამ, რას აპირებ? სანამდე? _ სანდრო სავარძელში შეირხა და შუბლი შეჭმუხნა, სინდისის ქენჯნამ შეაწუხა ალბათ.

_ როგორ გითხრა… სიყვარული იქამდე იზრდება, ვიდრე მისი შემჩერებელი არ გამოჩნდება, _ ვთქვი და ამოვიოხრე.

_ იმედია, ამ მისიას მე არ დამაკისრებ.

_ არა, ამას _ არა.

_ მაშინ რა გინდა ჩემგან, რით შემიძლია დაგეხმარო.

_ გეტყვი, მაგრამ სულერთია, მაინც ვერ შეძლებ.

_ იქნებ შევძლო.

_ კარგი, გეტყვი. ვიცი, აზრი არა აქვს, მაგრამ მაინც გეტყვი, _ ვთქვი და სუნთქვა შევიკარი, დავიძაბე…

ქარი ღმუოდა, თითქოს თავს ესხმისო, ისე ასკდებოდა ფანჯრის მინებს. წვიმამაც დაუშინა. ქარისგან გამოსროლილი მსხვილი შხეფები სასოწარკვეთილი ეხეთქებოდნენ მინას და წამით ზედვე ეწებებოდნენ.

_ ცხოვრებაში ერთხელ მაინც გამოსცადე ეს საოცრება _ დაწექი მასთან, ვინც გიყვარს, _ ვთქვი და შვებით ამოვისუნთქე, თითქოს სული დავცალე ზედმეტი სიმძიმისგან.

_ ურთულესი მისია დამაკისრე, სოფი, _ წამიერი პაუზის შემდეგ მოულოდნელად იდუმალი გაუხდა ხმა, «სოფიმ» ხომ საერთოდ შემძრა, ისეთი გრძნობით იყო ნათქვამი…

და წამოდგა…

და მომიახლოვდა…

…ის მკოცნიდა… გახელებული… სუნთქვაგახშირებული… თვალებდახუჭული… ისე ძლიერად მიკრავდა გულში, თითქოს ჩემში შემოსვლას ცდილობდა…

…ის მკოცნიდა, ჩემს სხეულს კი უფრო და უფრო ემატებოდა სიმხურვალე, მეტი და მეტი ველური ვნება… ყოველი უჯრედი, ყოველი წერტილი გიჟური თრთოლვით პასუხობდა მამაკაცის ალერსს და მის ყოველ შეხებაზე სხვაგვარი კვნესა აღმომხდებოდა…

ის მკოცნიდა… მისი ტუჩები ხარბად ისრუტავდა ჩემს სურნელს. მკოცნიდა ყველგან, სადაც მოუხვდებოდა _ შუბლზე, თვალებზე, წარბებზე, ცხვირზე, ყელზე, მკერდზე, ტუჩებზე… თითქოს ეშინოდა, რომელიმე ნაკვთი არ დარჩენოდა დაუკოცნავი, თითქოს ჩქარობდა, დროში ჩატეულიყო… თითქოს წამზომი იყო სადღაც ჩართული…

აღარაფერი მახსოვდა, გონი დავკარგე ლამის, მთელი არმია რომ შემოსულიყო ამწუთას, აღარ ვინაღვლებდი, ვისაც უნდა დავენახვე, არ მადარდებდა… ჩემთვის ახლა მხოლოდ სანდრო არსებობდა, მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიყავით ამ ქვეყანაზე. წამიც და ერთ სხეულად გარდავიქმნებოდით ორივე, რომ…

უცებ მობილურმა დაიწრიპინა. გავხევდი. ვიცოდი, ბექა იქნებოდა. ხომ მითხრა, დაგიმესიჯებო. რა დროს ეგ იყო, ღმერთო, რატომ ღვიძავს ამ დროს, რატომ არ იძინებს, რატომ?

_ გიხმობენ, _ სანდრომ ხელი ცივად შემიშვა და ოდნავ უკან დაიხია.

შევხედე. სახე არეული ჰქონდა, თვალები _ ამღვრეული, ცდილობდა, ხმამაღალი სუნთქვა დაეოკებინა.

იძულებული გავხდი, მესიჯი მენახა. «დილა ნებისა, ლამაზმანო… ხომ არ ჩაგეძინა?»_ მწერდა ბექა.

_ რაო, რა მინდაო? _ ირონია გაისმა სანდროს ხმაში.

_ არაფერი, ახლობელია.

_ ჰო-ო? არ წამაკითხებ? _ ჩემკენ გადმოდგა ნაბიჯი.

ჩემდა უნებურად უკან დავიხიე და შეძრწუნებულმა ტელეფონიანი ხელი ზურგს უკან დავმალე. ახლა რომ წაიკითხოს, ყველაფერი დამთავრდება, გამიელვა გონებაში.

_ არა! _ განწირული ხმით შევძახე.

_ მაინტერესებს, უნდა წამაკითხო! _ თავისას არ იშლიდა მამაკაცი და ჩემკენ ნელა მოიწევდა.

_ არა! _ იმავე ხმით გავიმეორე და ფანჯარას მივეყრდენი. უკან გზა აღარ იყო.

მომეახლა… კიდევ… კიდევ… მომეტმასნა, ცალი ხელი წელზე მომხვია და ტუჩებით ყელზე დამაკვდა… თითქოს ოდნავ მოვეშვი… მეორე ხელით მობილური ამართვა… რაც მოსახდენია, მოხდეს, ასეთი ყოფილა ჩემი ბედისწერა…

კვლავ უკან დაიხია და თვალებმოწკურულმა ეკრანს დახედა… წაიკითხა… მომეჩვენა, რომ რომელიღაც ნაკვთი შეერხა სახეზე.

_ ვხედავ, დროს ტყუილად არ კარგავ, _ შესაშური გულგრილობით წარმოთქვა და ზიზღით გამიღიმა.

_ ეს ის არ არის, შენ რაც გგონია, _ ხმა შემეცვალა, ნერწყვი ძლივს გადავაგორე, პირი გამიშრა.

_ მართლა? შენ რა იცი, რა მგონია? _ ტელეფონი მაგიდაზე დადო და ხელები გაშალა, _ მხიარულად ცხოვრობ, ლამაზ-მა-ნო! ვერაფერს იტყვი!

_ ცდები… ჩემი ცხოვრება საკმაოდ მოსაწყენია! _ წამოვიძახე, ნერვიულობისგან ხელები მიკანკალებდა.

_ კიდევ უფრო მოსაწყენი გახდება… გპირდები. _ თქვა და გატრიალდა.

_ ულმობელი ხარ.

გაოცებული შემობრუნდა.

_ მე-ე? კიდევ მე ვარ ულმობელი? _ გულზე მიიდო ხელი, _ შენ? შენ თვითონ ვინ ხარ? საკუთარ თავში ჩაიხედე, კარგად ჩაიხედე. გინდა გითხრა, რა იქნება ხვალ? შენგან ს მეტი არაფერი გამოვა… დაიმახსოვრე!

_ მაგ სიტყვებს არ ვიმსახურებ, _ გაფითრებულმა წამოვისროლე.

_ სრულიად დამსახურებული შეფასებაა.

_ ნუ იქნები ასეთი გულცივი, გთხოვ. ეს მესიჯი არაფერს ნიშნავს.

_ სამწუხაროდ, ჩემთვის ბევრს ნიშნავს, _ თავი გადააქნია და კარს მიუახლოვდა.

_ იცი, ახლა ვის მაგონებ? ზუსტად იმ სანდროს, თოთხმეტი წლის წინ «ბავშვთა სამყაროში» რომ შევხვდი, ჩემთან შეხვედრას რომ გაურბოდა და დამალობანას რომ მეთამაშებოდა იმ უზარმაზარ შენობაში. არამარტო მშიშარა, საშიშიც ხარ! შენც დაიმახსოვრე! _ მივაძახე გაგულისებულმა.

კარი გამოაღო და ცინიკური მზერით მომიტრიალდა.

_ რატომ, მკვლელი ვარ თუ ქურდი?

_ არც ერთი და არც მეორე. შენ გულგრილი ადამიანი ხარ. ეს კი, გაინტერესებს, რას ნიშნავს?

_ აბა, ერთი განმანათლე?

_ ერთიც გჯობია და მეორეც. მკვლელს შეუძლია მოკლას, ქურდს _ გაქურდოს. შენ კი… შენ გულგრილი ხარ _ ყველაზე უმოქმედო, უნერვო და უემოციო. შენნაირები უფრო საშიშნი არიან, იმიტომ, რომ თავიანთი გულგრილობით მეტი ზიანის მოტანა შეუძლიათ, ვიდრე მკვლელებს ან ქურდებს.

_ ძალიან სასტიკი ხართ, სოფიო ექიმო, თუმცა კარგად მესმის თქვენი.

_ არ წახვიდე, სანდრო, გთხოვ, ასე ნუ წახვალ, _ ჩემი გაგულისება მუდარაში გადაიზარდა.

_ ასე ნუ წავალ? აბა როგორ წავიდე? გაგიღიმო? გაკოცო? იქნებ მოგეფერო?.. ჩვენ შორის ყველაფერი დამთავრდა, სოფიო. თუმცა არც არაფერი ყოფილა არასდროს… კიდევ კარგი, რომ ასეა… _ თქვა და კარი გაიჯახუნა.

წამით გავირინდე… საოცარი სიჩუმე შევიგრძენი. ფანჯარას მივუახლოვდი… პირ-ცხვირით მინას მივეჭყლიტე და გარეთ გავიხედე… ქარი ჩამდგარიყო…

საოცრება ამას ჰქვია… ქარიც კი გამეთამაშა…