გამარჯობა! ჩემი სახელია ნიტა. მე ვარ ერთი ჩვეულებრივი გოგონა, სკოლის მოსწავლე თბილისიდან. მე მოგიყვებით ჩემი ერფეროვანი ცხოვრების - მრავალფეროვან ისტორიას.
ეს ყველაფერი დაიწყო შემოდგომას...ნოემბერში... თითქოს ძალიან ჩვეულებრივი დღე იყო სკოლაში და არაფრით განსხვავდებოდა დანარჩენი დღეებისგან.
წკკრრრრრრრ! - დაირეკა შესვლის ზარი. ზოზინით და ნახევრად მძინარე სახით "შეგვრეკეს" კლასში. ფიზიკის გაკვეთილი ხომ ყოველთვის მოსაბეზრებელია, მაგრამ იმ დღეს განსაკუთრებით უინტერესო იყო. სიცივისაგან გაშეშებული გამათბობელთან ვიყავი ატუზული და მასწავლებლის ლაპარაკი "ნიუტონზე" სულ იავნანად ჩამესმოდა.
ზუსტად ხელსაყრელი დრო იყო ფიქრების სამყაროში გადასაშვებად, მეც არდამიყოვნებია. განახსენდა დედა, ჩემი დედიკო. როგორ მენტრება... მახსენდება მასთან გატარებული თითოეული წამი. როგორ მინდა ჩემთან იყოს და მასთან გოგოშკურ თემებზე საუბარი შემეძლოს. თუმცა ეს ხომ შეუძლებელია?! მან ხომ ცაში ანგელოზებთან ყოფნა არჩია. ანდა რა უნდოდა ამ უაზრო სამყაროში? ის ხომ მართლაც ანგელოზია...
არც სკოლაში მიმართლებს. ეს ამპარტავანი და მამიკოს ფულებით გაყოყოჩებული სასტავი ლიდერობს სკოლაში პირველობით. აბა, ვის აინტერესებს ღარიბი და არაფრით გამორჩეული ნიტა? ბიჭებს ხომ ფულიანი გოგოები იზიდავს...
ერთი ბიჭი მომწონს, ხო კარგი... მიყვარს! (უკვე 4 წელია) თემო ქვია. ისიც იმ "გაჩითულ" სასტავში შედის. ჩემზე ერთი წლით უფროსია, მეთერთმეტე კლასშია. იმ აზრთან შეგუება მიჭირს რომ არასოდეს შემომხედავს. დალაპარაკებაზე ხომ ზედმეტია საუბარი. თემო ერთი მეტიჩარა, ამაყი ბიჭია ყველა გოგოს რომ თვალზე ბინდს უხვევს, ისეთი. არც მევარ გამონაკლისი მაგრამ, მორჩი ნიტა ამაზე ფიქრს. ვინ მოგცა მაგის ბედი?
კიდევ სხვა თემებზე ფიქრიც მოვასწარი 45 წუთში. საბოლოოდ ფიქრებიდან კლასში შემოსული ბიჭის ხმამ ორი კალმის თხოვნაზე გამომაფხიზლა. ოჰ, ღმერთო ეს ხომ თემოა!


----------------------------------------------
ჩემო მკოთხველნო! ეს არის ჩემი პირველი სტატია. ძალიან ვნერვიულობდი და ვიცი რომ კარგი არარის. ღიირს გაგრძელება? გთხოვთ კომენტარებში თქვენი აზრი მომახსენეთ. სიყვარულით ახალბედა მწერალი ნიტა!