***
მანქანას ვაჩერებ და მე და ნეა ავტომობილიდან გადმოვდივართ. ნარინჯისფერ შენობაში შევდივარ და იქ მოტრიალე ქალს ვეძახი:
-უკაცრავად, ქალბტანო!
-დიახ!-ბრუნდება უკან მაღალი, კეხიანი ცხვირით, ლამაზი ნაკვთებით დამშვენებული მანდილოსანი.
-ბავშვთა სახლის მოწესრიგება ვისაც ევალება მოხალისედ, სად უნდა ჩაეწერონ?-ეკითხება ჩემი დაიკო, რომელსაც ერთი სული აქვს საქმეს შეუდგეს.
-აი იქ მიბრძანდით!-ხელით გვანიშნებს კარებისკენ. მორიდებულად ვაკაკუნებ და ხმაც გვესმის:
-შემობრძანდით!-ნეას ვუღიმი და პირველი მე შევდივარ.
-გამარჯობა!-ვესალმებით ჩვენ.
-მოხალისედ გსურთ ჩაწერა ხომ?-გვეკითხება დაახლოებით ოცდაათი წლის გოგონა.
-დიახ თუ შეიძლება!-ვუღიმით და ფურცელზე რაღაცის შევსებას იწყებს.
-სახელი და გვარი?-მაღლა სწევს თავს.
-ნუცა ჯაველიძე!-ვპასუხობ მას.
-თქვენ?-ეკითხება ჩემ დას.
-ნეა ჯაველიძე!-აწერინებს ის.
-დები ხართ?-იღიმის ის.
-დიახ!-ეუბნება ნეა და ხელს ვაწერთ ფურცელზე.
-რაც მალე დასრულდება ეს ყველაფერი მით უკეთესი, ბავშვები სხვა შენობაში გვყავს გადაყვანილი!-გვაცნობს და წინ გვიძღვება. თავის კაბინეტის კარს აღებს და დიდ ოთახში შევყავართ, სადაც ახალგაზრდები ტრიალებენ.
-აი, ესენიც თქვენსავით მოხალისეები არიან, მიდით და დაგაკვალიანებენ, თქვენც მიხვდებით... წარმატებები!-გვიღიმის და უკან ბრუნდება.
-გამარჯობა!-ვიძახით მე და ნეა.
-გაფუჭებული მანქანა...-მესმის ხმა და ბიჭისკენ ვიხედები, რომელიც კიბეზე დგას და ხელში შესაღები ფუნჯი უჭირავს.
-ბართლომე?-ვიკვირვებ მე.
-ხო, ჩვენც ჩავეწერეთ, გადავწყვიტეთ კეთილი საქმე ვაკეთოთ!-მიგვანიშნებს თავის მეგობრებზე, რომლებიც მაშინაც ახლდნენ ბათუს.
-კარგია!-ვიძახი და ამ დამთხვევისგან გაურკვეველი და გაღიმებული მეც მასავით კიბეზე ავდივარ. ჩვენი შეხვედრები სულ გაურკვეველი რატომ არის?! ჯერ იყო და ავტომობილები, შემდეგ ეს... იისფერ საღებავს ვუსვამ კედელს და თან გაღიმებული ბართლომესკენ ვაპარებ თვალს.
-ეგრე ნუ აპარებ თვალს, თორემ შემრცხვება!-განაზებული ხმით მეუბნება ის.
-მასხარაც ყოფილა, ჩვენი ბათუ!-ლოყებ აწითლებული ვამბობ მე.
-ყურადღებით იყავი, შეხედე მწვანე საღებავზე გადახვედი!-იღიმის ბართლომე. მას თვალს ვაცილებ და მწავნე კედელს ვუყურებ, რომელსაც იისფერი შეერია.

***
დაღლილი დაბლა ვჯდები და ბათუც ჩემკენ მოემართება და გვერდზე მიჯდება.
-ისე მცხელა, ნეტავ ახლა ვინმემ წყალი გადამასხას!-ვამბობ და თმას უკან ვიწევ. რამდენიმე წამში, ჩემ თავს ვუყურებ, დასველებულს.
-ნორმალური ხარ?-ფეხზე ვდგები მე.
-წესით გოგოებს უყვართ, როდესაც ბიჭი ოცნებას უსრულებს!-გაღიმებული ამბობს ის და წყლის ბოთლს ფანჯრის რაფაზე დგამს.
-ოცნებასაც გააჩნია!-ვეუბნები მას.
-ჩევნი შეხვედრა წყლით ავღნიშნე, არ შეიძლება?!-წყნარად მეუბნება ის.
-კარგი არჩევანია!-ვიძახი და გერეთ გამოვდივარ.

შარვალზე ხელებს ვისვამ. ვაშლის ხეს ვხედავ, რომელიც ჩემს ყურადღებას იქცევს.
-კარგი რა, მართლა გეწყინა?-მესმის ბართლომეს ხმა.
-ის ვაშლი მომიწყვიტე და წყენას გამოისყიდი!- ვუღიმი მას. ეცინება და ხეზე ასვლას იწყებს.
-დაიჭირე!-ვაშლს მესვრის და ხელებს ვამზადებ დასაჭერად, რომ თავში ვგრძობ რომ რაღაც მძიემე მხვდება. ნატკენ ადგილას ხელს ვიკიდებ და ბათუს შევყურებ:
-აღარ მინდა ვაშლი! ნორმალურად რომ მოგეცა ვაშლი და თავში არ გესროლა, არ შეგეძლო?!
-შემთხვევით მომივიდა, ბოდიში!-იცინის ის.
-რა სასაცილოა?!-სიცილს ვეღარ ვიკავებ მე. ხიდან ჩამოდის და წინ მიდგება.-რა გინდა?-ვეკიტხება მას.
-ეს შენ ყველაზე მწვანე და დიდი ვაშლი!-უკან წაღებული ხელი, ჩემკენ მოაქვს.
-მასხარა!-ვაშლს ვართმევ და შენობაში ვბრუნდებით.

--------------------------------------------------------------
დიდი სიყვარულით ნუცას და ბათუს! რეალური ამბავია ეს ისტორია და იმედია მოგწონთ! უღრმესი მადლობა შეფასებებისთვის! ფოტოზე ბართლომეა! პატარა თავებს ვერ ვცდები...