ვინ ვარ მე? ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, 17 წლის თავქარიანი და გულუპრყვილო. ამ დახასიათებას ჩემეულ ვერსიას არუწოდებდი მანამდე სანამ თვითონ არ დავრწმუნდი ამაში..
სარკეში ვიყურებიდი და ჩემ თავზე მეღიმებოდა ვფიქრობდი თუ როგორ ვგავდი დედას, ერთი თვალები მქონდა დედასგან განსხვავებული უჩვეულოდ შავი როგორც მამას... დედას ეკატერინე ერქვა ჩემი ჭკუის კი იყო, მაგრამ საზოგადოებაში მკაცრი და ფრთხილი იყო მიკვირდა ამას როგირ ახერხებდა. ამ ფიქრებში ვიყავი გართული როდესაც ეკას ხმამ გამომაფხიზლა.
-ნუ ბოდიალობ მალე ჩაიცვი სკოლაში პირველი დღეა და უკვე იგვიანებ?!
დედაჩემის ამ სიტყვებმა უცებ გამომაფხიზლა და გულში რაღაც პატარა ნაწილი ჩამწყდა.. ახალი სკოლა.. ახალი ბავშვები...ახალი გარემო.. მითუმეტეს კერძო სკოლა იყო ამიტომ ვიფიქრე აქ ძაალიან თავში ავარდნილი ხალხიიქნებოდა. ამ ფიქრებში გამეცინა და ჩემ თავსვე ვუთხარი
-აუ კაააი (კაი ისე სასაცილოდ გავწელე ღიმილი მაინც ვერ შევიკავე)
სააბაზანიში შევედი ცივი წყალი სასიამოვნოდ მომხვდა სახეზე, ძალიან მესიამოვნა და უცებ მომიყვანა გონს. ოთახში შევედი და ტანსაცმის არჩევა დავიწყე ბოლის ჩემი საყვარელი ზედა ჩავიცვი თეთრი იყო პატარა ჯიბე ქონდა გულთან.. ჯიბეს კი შუა თითი ეხატა ექსკლუზიურად ახალი სკოლისთვის მქონდა ნაყიდი ღია ფერის ჟინსის შორტი ამოვიცვი და ზედ ჟაკეტი მოვიხურე.
სამზარეულოში რასაცქია შევვარდი ყავა დიდი სისწრაფით დავლიე, ჩანთას ხელი დავავლე და ახალი სკოლისკენ გავემართე.. თავგადასავლისთვის მოვემზადე ღრმად ამოვისინთქე და სკოლის კარებში მოწიწებით მაგრამ ამავდროულად ცნობის მოყვარეობით აღსავსემ შევადგი ფეხი...
ძლივს ძლიობით მივაგენი დირექტორის კაბინეტს რიმელიც იმ წამს სკოლაზე დიდი მომეჩვენა კარები ღია იყო მაგრამ მაინც დავაკაკუნე.
-მობრძანდით
-დილამშვიდობის....მე ანამარია მინდელი ვარ ახალი მოსწავლე..
-მიხარია ანამარია თქვენი გაცნობა წამონყევით თქვენ ახალ კლასს განახებთ.
ვგრძნობდი როგორ ჩქარდებოდა გული ყოველი კიბის საფეხუის ავლაზე ბოლის კი კლასის კართან აღმოვჩნდი, სადაც გაკვეთილი არც თუ ისე დიდი ხნის დაწყებული იყო. იმ წამს ვიგრძენი ერთ დროულად წნევის დავარდნაც და ავარდნაც სახეზე უხასიათობა
ლდამეტყო და კარებიდან რადენიმე ნაბიჯი უკან გადავდგი, როდესაც ვიღაცამ მხარზე ხელი დამადო
- ასე აპირებ აქ დგომას? არ შემოხვალ ნუ გეშინია არ ვიკბინბით ყურებამდე ღიმილით მითხრა არაამქვეყნიურად სმპატიურმა ბიჭმა და შიგნით შევიდა კარების დახურვისას კი ისევ იგივე ღიმილი მსტყორცნა და კარი მიიხურა
ღრმად ამოვისუნთქე და 1 წუთის დაკეტილი კარები შევაღე და კარებთან დავდექი მოწიწებით.


(ეს ჩემი პირველი ნამუშევარია ამიტომ კრიტიკა არდაიშუროთ მჭირდება ხალხის აზრი, რომ უკეთესობისკენ შევცვალო.. მადლობა ბავშვებო 5 წუთი მაინც თუ დაუთმეთ ჩემ მოდხრობას <3 )