*მარიამი*
ჩაი ხმის ამოუღებლად დავლიეთ.შემდეგ დაძაბულობა თითქოს სადღაც გაქრა და გიოს ვკითხე:
-არ ვიმეცადინოთ?
-ჰა?...ააა...კი,კი რა თქმა უნდა თითქოს ფიქრებიდან გამოერკვა და ლოგინზე მიმითითა,დაჯექიო
-მოიცა, ლოგინზე უნდა ვიმეცადინოთ?
-ხო, რა იყო? მე მაგიდას არასდროს ვიყენებ.სულ ლოგინზე ვმეცადინეობ
-აბა ამ მაგიდას აქ რა უნდა? და ლოგინის გვერდით მდგომ მაგიდაზე მივუთითე
-ეს უბრალოდ წიგნების დასადებადაა.
-კარგი,კარგი. ჩავილაპარაკე ბუზღუნით და ლოგინზე ჩამოვჯექი.
-და ასე დამჯდარი აპირებ აქ მთელი დღის გატარებას? მკითხა უეცრად გიომ
-აბა რა გავაკეთო?
-უბრალოდ მოეშვი და წამოწექი(გამიღიმა). თავიდან ცოტას ვჯიუტობდი, მაგრამ მალევე დამიყოლია. აქამდეც მიმეცადინია ლოგინზე უბრალოდ მასთან ერთად არ მინდოდა წამოწოლა. მერე მათემატიკაში რამდენიმე საკითხი ავუხსენი. როცა ვლაპარაკობდი მაკვირდებოდა და თუ რაიმეს ვკითხავდი, თვალს არ მაცილებდა ისე მცემდა პასუხს. მერე რამდენიმე(რამდენიმე რა ბევრი) მაგალითი დავუწერე და მხოლოდ ამის შემდეგ მომაშორა თავისი მზერა და რვეულს ჩახედა. თავიდან გაუჭირდა,მაგრამ ყველაფერი მალე აითვისა.
-საპირფარეშო საით არის?(მე)
-ოთახიდან რომ გახვალ, ხელმარცხნივ წადი,პირდაპირ იარე და სულ ბოლოს კარია.
-კაი მადლობა და ისიყო ოთახიდან გავდიოდი რომ დამიძახა
-ხო მართლა მარჯვენას და მარცხენას გარჩევა თუ არ იცი მაშინ კიბის მხარეს წადი და გამიცინა, მე კი საპასუხოდ დავეჭყანე და გამოვედი.
*გიორგი*
არ მესმის ლოგინზე მეცადინეობა რატომ გაუკვირდა. ალბათ ჩემთან ერთად წამოწოლის შერცხვა, რადგან ლოყებზე მაშინვე დაეტყო სიწითლე და ძლივს შევიკავე ღიმილი. მერე როგორც იქნა დავიყოლიე და ძალიან გამიხარდა. როდესაც გაკვეთილს მიხსნიდა ძალიან საყვარელი მომეჩვენა და თვალები ვერაფრით მოვაშორე, მერე კი მაგალითების ამოხსნაზე გადავერთე და ყველაფერი დამავიწყდა, სანამ ისევ თვითონ არ გამომაფხიზლა. ის მალევე დაბრუნდა და გაკვირვებული სახე ჰქონდა:
-რა მოხდა? ვკითხე შეშინებულმა
-არა,არაფერი. რა ქენი დაამთავრე მაგალითები?
-კი, მაგრამ ჯერ არ მინდოდა რომ დამთავრებულიყო და მოწყენილი სახით შევხედე
-რატო?
-მინდოდა, რომ ცოტა დიდიხნით ყოფილიყავი ჩვენთან... სახე არ შემიცვლია
-ჯერ ერთი ნუ სულელობ და მერე მეორე მაგაზე დედაშენმა უკვე იზრუნა(უდარდელად დაჯდა ლოგინზე)
-კაი გაგაც... მოიცა რა? ვკითხე გაკვირვებულმა და ახლა მარტო გავიაზრე მისი ნათქვამი
-დედაშენმა დედაჩემს დაურეკა და უთხრა რომ ჩვენ მეცადინეობას გვიანობამდე ვერ მოვრჩებოდით, ღამეს კი გარეთ საშიში იქნებოდა, ამიტომაც ჩემი დარჩენა შეთავაზა, თავიდან დედაჩემმა უარი უთხრა, მაგრამ როგორც ჩანს დედაშენს კარგი დარწმუნების უნარი აქვს. სწორედ ამიტომ მქონდა გაკვირვებული სახე, როდესაც ოთახში შემოვედი
-ანუ ამაღამ აქ რჩები? ვკითხე გაკვირვებულმა
-კი ამაღამ აქ ვრჩები
-მართლა? მაიც ვერაფრით ვიჯერებდი ამ ამბავს
- ჩემი ნათქვამიდან რომელი სიტყვა ვერ გაიგე კარგად? მკითხა გულმოსულმა
-კაი, კაი ბოდიში
-ახლა კი დედაშენი გვეძახის, რომ ვისადილოთ
-კარგი. შენ ჩადი და მეც ჩამოვალ ახლავე
-კაი. ის მალევე ჩავიდა, მე კი გულში ვლოცავდი დედაჩემს...ფეხზე ჩავიცვი და მეც ჩავედი
*მარიამი*
მასთან ნელ-ნელა უფრო თავისუფალი და გახსნილი ვხდები. ეს უკვე თამაშის ნაწილი აღარაა, ეს ყველაფერი უკვე რეალურად ხდება. ნეტავი ბანკეტზე ვინ იქნება ჩემი პარტნიორი? ნუთუ გიო? არა, ეს შეუძლებელია... ალბათ გამოსაშვებზე ზედაც არ შემომხედავს... სასადილოდ რომ ჩავედით, დედამისს უკვე ყველაფერი მზად ჰქონდა. შემდეგ გავიგე, რომ დედამისს კარა ჰქვია, ხოლო მამამისს არჩილი. მალე ვისადილეთ, შემდეგ კი კარას მაგიდის ალაგებაში მივეხმარე. ჩვენ სამზარეულოში დავჯექით ’’საჭორაოდ’’, კაცები კი ტელევიზორის საყურებლად სასტუმრო ოთახში.
-აბა, როგორი მოსწავლეა ჩემი გიო? მკითხა უეცრად კარამ
-ის კარგი. მაგალითებში მხოლოდ რამდენიმე შეცდომა ჰქონდა, მაგრამ ისეთი არაფერი. არადა ერთი-ორი მართლაც ძალიან ცუდი შეცდომები იყო, მაგრამ დედამისს აღარ ვუთხარი, მე თვითონ მოვაგვარებდი
-იცი გიო ძალიან ჭირვეული ბიჭია...
-საერთოდაც არა. მშვენიერი და გახსნილი ბიჭია და სულაც არ არის ჭირვეული. გამიკვირდა მისი ნათქვამი, რადგან გიო არასდროს ყოფილა ჭირვეული
-ეს შეიძლება შენთან. მითხრა და ჩაეცინა.
ცოტა ხანში გიოს ოთახში ავედით და გიომ დაიწყო:
-ესეიგი შენ ფიქრობ, რომ მშვენიერი ბიჭი ვარ არა?
-რა? საიდან? გვისმენდი არა,შე საძაგელო და გავეკიდე. ისიც გაიქცა და ასე მოვირბინეთ მთელი სახლი, სანამ ძალიან არ დავიღალეთ... ერთ მომენტში სირბილისას ერთმანეთს დავეჯახეთ და ამ დროს მან ინსტიქტურად ხელი მომხვია...ორივე ვდუმდით,მაგრამ ბოლოს ეს დუმილი მე დავარღვიე ხელი და მის ოთახში გავიქეცი, როცა ოთახში შევედი უკვე ფეხები მეკეცებოდა და სირბილის თავი აღარ მქონდა ამიტომ დავნებდი:[center]
-ღმერთო ჩემო, ძალიან დავიღალე ძლივს ამოვღერღე და ლოგინზე გადავეშვი
-მეც. ეს თქვა და ისიც ლოგინზე გაწვა...
მალე კარგად მოვკალათდით და ცოტახანში ორივეს ჩაგვეძინა, მიუხედავად იმისა რომ ყველანაირად ვცდილობდით არ ჩაგვძინებოდა.

იმედია მოგეწონებათ.შეცდომებისთვის დიდ ბოდიშს გიხდით ხო და კიდევ ერთი,ეს მოთხრობა საშინელება გამოვიდა ამიტომ ვფიქრობ რომ აღარ გავაგრძელო... :( თქვენ რას იტყვით? მირჩიეთ რამე მადლობა წინასწარ