ხელის კანკალით მობილურს დავხედე , 11ს აკლდა 10 წუთი . გიჟივით გავიქეცი ტყისკენ .
"მთავარია მია იყოს კარგად , ის ჩემს გამო არ უნდა დაზარალდეს . მია ამ საქმეში არ უნდა ჩაებას . რაც მთავარია ის უვნებელი უნდა დაბრუნდეს სახლში . "
ამ ფიქრებშჯ გართული როგორღაც მივედი ტყეში . სამარისებული სიჩუმე სუფევდა , ამ სიჩუმეს მხოლოდ ჩემი ფეხის ხმა არღვევდა , თუმცა ესეც კი საოცრად სასიამკვნკ მეჩვენებოდა .
-პატარაა ოლივია ! რამხელა გაზრდილხარ !-არსაიდან გამოცნდა შავებში ჩაცმული ქალი და ჩემს წინ დადგა .
-ჰაჰაჰაა ! ალბათ შიშისგან ცახცახებ უკვე არა ?! -უკან დავიწიე თუმცა მეორემ ხელი მკრა და წამაქცია . ამ ორს კიდევ 4 მოყვა და ჩემს გარშემო წრე შეკრეს .
-ჩემი და სადარის ? - გამბედაობა მოვიკრიბე და როგორღაც ამოვილუღლუღე , თუმცა ეს ნათქვამი იმდენად საცოდავი და სევდით სავსე იყო რომ სიკვდილის პირას მყოფ ლოკოკინასაც კი შევეცოდებოდი .
-შენი დაა ? ჰაჰაჰაჰაჰა ! შენ როგორი გულუბრყვილო ყოფიხარ . -მითხრა როგორც მე დავასკვენი ესმერიტამ .
-რააა ?!-წამოვიწვირე მე .
-საბრალო , პატარა ჯადოქარი . -მითხრა ერთ ერთმა მათგანმა და დაიწყო რაღაც შელოცვის თქმა .
-nemagos anus miva na susuna garmas , belaktros anus ka laviosar , na mafa ka watos mika nira ta dobi.... -იძახდნენ ერთხმად , მე კი ამ დროს მუცლის არეში საშინელ ტკივილს ვგრძნობდი ....ბოლოს კი , ბოლოს მათი წრე გაიხსნა და წრეში ვიღაც მაღალი ცისფერთვალება ბიჭი შემოვიდა .
-აბაა დედა დავიწყო სისხლის დალევა ? -ეტყობოდა საშინლად უნდოდა მიეღო ძალები , მე კი გაფითეწბული ვცახცახებდი , არა იმიტომ რომ მეშინოდა არამედ იმირომ რომ ....რა ბედი ეწეოდა მამიდას ? ანდაც მიას ? ანდაც ბრაიანს და ვიოლეტს ? ღმერთო , ამაზე ფიქრები ....
-კიდევ ცოტაც მოიც........-სიტყვის თქმა ვერ დაასრულა ისე წაწრპძრო ვიღაცამ თავი . ამაზდ ხომ მთლად ავიწერი , თუმცა რას ვიზამდი ? სასუსტებული ვეგდე .
ჯადოქრებმა შელოცვის წაკითხვა დაიწყეს , თუმცა ტკივილისდა მიუხედავად "ის" მაინც მიიწევდა მათკენ და .....მან 2 ჯადოქარს გული თავისუფლად ამოაგლიჯა , ბოლო კი გაიქცა ... და აი ....
-იდიოტო , რას აკეთებ ?! შენც ხომ ვამპირი ხარ , ნუთუ არ გინდა რომ განუსაზღვრწლი ძალა მიიღო ?! ერთად გავაკეთოთ ეს , ამოვწკვოთ მისი სისხლის უკანასკნელი წვეთები .
-არა ! მე, მას , არ , მოვკლავ -დამასცვლით უთხრა "მან" და ეშვები გამოაჩინა .
გამწარებულუ ბრძოლა იყო , ერთ წამს მეგონა რომ ჩემი მსხნელი ვამპირი მოკლეს , მაგრამ ეს ასე არ იყო , ბევრი ჭრულობა მკიღო თუმცა მალევე შეუხორცდა . საბოლოოდ "მან" გაიმარჯვა და როგორც მივხვდი ალექსს გული ამოგლიჯა .
-კარაგდ ხარ ? -მკითხრა კოლმა და ხელი გამომიწოდა .
პასუხად თავი დავუქნიე .
-წამოდი , წაგიყვან . -მითხრა მან და ხელში ამიყვანა . საშინლად დაუძლურებული ვიყავი , თუმცა ყველაფერს ვგრძნობდი და ვხედავდი . კოლის კისერზე კი თავს გადასარევად ვდ..... ჯანდაბა ! მისი საოცარი სუნამო , თავბრუს მახვევდა და აი ...მალევე მის ხელებში ჩამეძინა .
როცა გავიღვიძა ვიოლეტის სახლში , დივანზე ვიწექი და ადიელა მქო და გადაფარებული , თავზე კი ბრაიანი და ვიოლეტი ჭიქით ხელში მადგნენ .
-აქ როგორ მოვხვდი?მე ..მე ხომ ..... -ვბლუყუნებდი მე .
-აქ იწექი რო მოვედით და ეს გეფარა . -ხელშჯ დაჭმუჭნული მოშავო ფერის პიჯაკი მომაწოდა .( გამახსენდა რომ კოლმა გადამარჩინა და მისი სასაცილო მზერა როდესაც ვერასდროს დავივიწყებდი ) ჩამეღიმა .... -ვისია ?
-ჩემი ....ჩემი..... მეგობრისია , ალბათ ის იყო აქ და , მან მიპოვა .
-კარგად ხარ ? თავს როგორ გრძნობ ? -შეკითხვები დამაყარა ბრაიანმა .
-კი .....მაგრამ მშია -წამოვდექი თუმცა წავბარბაცდი , თუმცა ბარაიანმა დამიჭირა . -მადლობა .
-ფრთხილად ! თავს უნდა გაუფრთხილდე -დამარიგა ბრაიანმა .
-სტეიკი გვაქვს და ფორთოხლის წვენი . -თქვა ვილოლეტმა და სამზარეულოსკენ წავიდა .
ვიოლეტმა უცებ გაშალა სუფრა , ხოლო მე და ბრაიანი სტეიკს დაველოდეთ . ნახევარი საათის ლოდინის შემდეგ ვიოლეტმა სტეიკი მოიტანა და სუფრაზე დადო , თვითონ კი დასაძინებლად წავიდა . სტეიკს ჩანგლით ვჭრიდი და ფიქრებში ჩართული გონებით სხვაგან ვიყავი.
-გიყვარს ? -მკითხა ბრაიანმა და ოცნებებიდან რეალურ სამყაროში დამაბრუნა .
-რაა ? მე ? რას ამბობ ? ვინ ?
-სტეიკი , სტეიკი გიყვარს ? -მკითხა ბრაიანმა .
-აა , ხო , მიყავრს . -მოკლედ ვუთხარი მე .
ბრაიანი მთელი საღამო თვალს არ მარიდებდა , სულ მისი მომღიმარი სახე მხვდებოდა თვალში . მე კი როგ8რც შემეძლო ვერიდებოდი ..... სასტუმრო ოთახი გავედით და ტელევიზორი ჩავრთეთ .
-მე დასაძინებლად წავალ . -ვთქვი მე და წასვლა დავაპირე , თუმცა ....
-თავს რატომ მარიდებ ? -მკითხა ბრაიანმა მე კი ბპდავიძაბე .
-რაა ?
-ხო , მთელი საღამოა თავს მარიდებ .-ფეხზე წამოდგა ბრაიანი .
-არა , არა .
-ნუთუ ვერ ხვდები რომ მომწონხარ ?თუ სხვა გიყვარს მითხარი და მე ...
-ბრაიან , მე , მე ....მაპატიე .უნდა წავიდე ! -ეს ვუთხარი და გაქცევ ა დავაფირე თუმცა გავშეშდი და ...
-ლიივ ?კარაგდ ხარ ? ლიივ , მთლად ლურჯი ხარ .
დიახაც ეს სილურჯე ფეხებიდან დაიწყო და მთელი სხეული დაფარა . ბრაიანმა ხელი მომკიდა თუმცა როგორც მისი სახის გამომეტყველებით მივხვდი ცივი ვიყავი , თუმცა შიგნიდან ვიწვოდი . ჟაკეტი გავიხადე თუმცა არაფერმა მიშველა , ვგრძნოვდი რომ ცუდად ვხდებოდი . სუნთქვა მიჭირდა და ყველაზე ცუდი ის იყო , რომ ვერაფერა ვაკეთებდი .
-ლივ , ლივ , გამოფხიზლდი ...ვიოლეტ ! -ეს სიტყვები იყო ის რაც ბოლოს დამამახსოვრდა .
თვალები ენლ-ნელა მეხუჭებოდა შემდეგ კი ....გავითიშე .