როგორც ყოველთვის ეს დღეც ისევე დაღამდა როგორც სხვა დღეები მას შემდეგ რაც იმ ერთადერთს დაშორდა ანასტასია. მასზე მონატრებით და ფიქრებით გადაღლილს როგორც იქნა ჩაეძინა შუაღამისას. უკვე ორი თვე გავიდა იმ დღიდან რაც დემეტრემ ბოლოჯერ მიწერა მას იმ დღიდან როცა ტასომ ბოლოჯერ გაიღიმა იმ შეტყობინების წაკითხვისას „უნდა დავშორდეთ“ ყოველგვარი ახსნა განმარტების გარეშე ასე უბრალოდ ადგა და წავიდა დემე ტასოს ცხოვრებიდან, ერთი შეხედვით ასე უბრალოდ დაივიწყა ის სამწლიანი ურთიერთობა ის დიდი სიყვარული რომელმაც დიდ წინააღმდეგობას გაუძლო. ანასტასიასტვის ყოველი დილა ამ ფიქრებით თენდებოდა და ამ ფიქრებითვე ღამებდა დღე. ამ ხნის განმავლობაში მისი სადარდებელი მხოლოდ ის იყო თუ რატომ მოიქცა დემე ასე ხომ იცოდა რომ ანასტასია ყველაზე მეტად გაურკვევლობას ვერ იტანდა. გოგონას ყოველ დღე ახალი კითხვა ებადებოდა თუმცა პასუხებს ვერ პოულობდა. გრძნობდა რომ რაღაც ისე არ იყო როგორც ერთი შეხედვით ჩანდა, სწორედ ეს სტკიოდა ყველაზე მეტად. კიდევ ერთი ღამე ყველაზე მტკივნეული 2 სექტემბერი მათი სიყვარულის დღე. თვალებ დასიებულს, ფიქრებით გადაღლილს როცა უკვე თავის ტკივილმა პიკს მიაღწია როგორც იქნა დაიძინა ისე რომ ცხოვრებაში პირველად sms ხმა ვერ გაიგონა არც კი გაღვიძებია…. ძილში გოგონამ იგრძნო როგორ უყურებდა ვიღაც და სწრაფად გაახილა თვალები როცა მისი ხელი ლოყაზე შეეხოო.
-კარგი რა ნია რა გინდა ასე ადრ ჩემთან საწოლიდან გადმოვარდი თუ რა ჯანდააბაა მე მაინც მაცადე ძილი. ( ნიაკო მისი უახლოესი მეგობარია, მისი ნათლული)
-გაგიჟდი ანასტასია უკვე ოთხია სააათი ნორმალური ხარ გამიხეთქე გული მთელი დღეა გირეკავ სად ჯანდაბაში გიგდია ტელეფონიი ოცდამეთხუტმეტე ზარზე რომ არ მიპასუხე გადავწყვიტე ჩამოვსულიყავი და მენახე და რას ვხედავ ქალბატონს მშვიდად სძინავს.
ტასომ უსმინა დაქალის ლანძღვას, მხოლოდ ჩააიცინა და ტელეფონს დახედა ზარების შესამოწმებლად, იქ შეტყობინებაც დახვდა უნდა გაეხსნა მაგრამ ნიამ გამოგლიჯა ხელიდან და საწოლის მეორე მხარეს მოისროლა
-ანასტასია შენ გელაპარაკები და იქნებ მიპასუხო რა გჭირს რა გემართება? ჩაიხედე სარკეში რას გიგავს თვალები ან საერთოდ რას გავხარ შენ რით ვერ შეიგნე რომ მორჩა დამთავრდა წავიდა ის და აღარც მოოვა დროა დაუბრუნდე შენს თავს სად გაქრა ის მუქი შავი ფერის თვალები მე რომ მიყვარდა მისი გაბრწყინებული გამოხედვა სად გაქრა შენი თბილი ღიმილი ან თმა რას გიგავს სულ დაგშლია ჩემი საყვარელი კულულები აეთრიე საწოლიდან მოწესრიგდი უნდა წავიდეთ
-კარგი რა ნია არ დაიღალე ? რამდენს ლაპარაკოობ მე მეძინება მოდი მომიწექი და ერთად დავიძინოთ
-ნუ მაგიჟებ გოგო რა დროს ძილია ერთ კვირაში უნივერსიტეტი გვეწყება არ ფიქრობ არაფერზე წავალთ დღეს ქალაქში დავრჩებით ჩვენ ბინაში და ხვალ დილითვე გავალთ მაღაზიებში სანამ ძალიან დაცხეს.
მართალია ძალიან არ უნდოდა ტასოს წასვლა მაგრამ მეგობარს ხათრი ვერ გაუტეხა და დათანხმდა. ერთ საათში გოგონა ყველაფრით მზად იყო გავიდა ეზოში სადაც ნია და თოკო ელოდებოდნენ
-ოჰ გვრიტები ჟღურტულებენ თბილად გაუღიმა ტასომ წყვილს და უკანა სავარძელზე მოთავსდა . მხოლოდ ახლა მიეცა საშუალება ტელეფონი ხელში დაეჭირა გახსნა შეტყობინება ტექსტით -„მაპატიე სიყვარული“ გაოგნებული უყურებდა ხმას ვეღარ იღებდა თუმცა ცრემლებმა თავისით მოძებნეს გზა და დაიწყეს დენა. თოკომ სარკეში შეამჩნია და ნიას გახედა თვალებით ანიშნა რომ რაღაც ხდებოდა.
- ტას რა ხდება ჩემო პატარავ ხომ კარგად ხარ ?
-იცი დაო? დღეს ორი სექტემბერია
-ხომ გთხოვე ჩემო გოგო რომ არ მიგექცია თარიღებისთვის ყურადღება უფრო გაგიჭირდება იმ ვაჟბატონის დავიწყება არა ის შენი ცრემლების ღირსი გესმის არააა და მორჩიი ცრემლების ღვრას და სწორედ დღეს ორ სექტემბერს შენი ცხოოვრება დაიწყე სუფთა ფურცლიდან.
-მომწერა რომ ვაპატიო სიყვარული
-არა ანასტასია არც გაბედო არ გადამრიო და არ მისცე უფლება კიდევ ერთხელ გატკინოს გული .. ანასტასიამ პასუხად მხოლოდ გაუღიმა და ცრემლები მოიწმინდა შემდეგ კი დაქალის თვალწინ შეტყობინება წაშალა
ეს არ იყო დემესგან ბოლო გამოხმაურება .....
...............................................................
გოგონები თოკომ კაფეში წაიყვანა. თოკოს დასავით უყვარდა ტასო და ტასოს მოწყენილ სახეს ვერ იტანდა, ის მას მხიიარულს და ლაღს იცნობდა ამიტომ გადაწყვიტა მისი გამხიარულება
კაფეში შესვლისას ტასო ძალა გამოცლილი ჩამოჯდა თავის საყვარელ ადგილას კუთხეში ამჯერად გზისკენ ზურგით
-მე არაფერი არ მინდა არ მაქვს მადა. გამოუცხადა მეგობრებს თუმცა წყვილს ამ სიტყვებისთვის ყურადღება სულაც არ მიუქცევია.
ორ წუთში ნია და თოკოც მიუჯდა გვერდით
-ნახე ტას შენი საყვარელი ქოქოსის ტორტი მოგიტანე გთხოვ ეს მაინც ჭამე ჩემი ხათრით
ტასო თოკოს უარს ვერასდროს ეუბნებოდა და აქაც არაფერი გამოუვიდა თბილად გაუღიმა მეგობრებს და თეფში თავისკენ მიიწია. როგორც ჩანს მართლაც უშველა ნამცხვარმა ის ხომ ტკბილეულზე ყოველთვის გიჟდებოდა და დეპრესიიდანაც მხოლოდ ტკბილეულს გამოყავდა
-როგორ შეიდზლება ამდენ ტკბილეულს ჭამდე და მაინც ასეთი სუსტი იყო ?
-ნუ გშურს ნიაკო ჩემი, მომწონს მოსწონხარ რას დარდობ ვერ გავიგე. ისე და ამ გახსენებაზე როდის უნდა მაღირსოთ ქორწილი დაგიბერდა გოგო ნათლია არ გეშინია რომ ვეღარ მოვესწროო?. გაკრეჭილი უყურებდა ტასო წყვილს.
-ვაიმე ტასოოოოო ოღონდ შენ სიცილს მომასწრო ღმერთმა რაღას დავეძებ დღესვე მოვიყვან შენს ნათლულს ცოლად მაგაზე დაგზარდებიი შენ? უთხრა და ლოყაზეც გემრიელად უკბინა საცოლის ნათლიას
- გვეყო ცანცარი სახლში წავიდეთ რა ძალიან დავიღალე ( უცებ დასერიოზულდა ნია)
-კარგი რა შენ რა დაგღლის მე მატყუებ? სიცილით უთხრა ტასომ და წამოდგა
თორნიკეც ნიას ნებას დაყვა და სამივენი მანქანიკენ წავიდნენ თითქოს მიუხვდა მამაკაცი საყვარელი ქალის აღელვებას. როცა კი ნიას გათხოვებაზე იწყებდნენ მეგობრები საუბარს ნია ყოველთვის წითლდებოდა და გული უჩქარდებოდა, ყოველთვის ცდილობდა ამ შეგრდზნებების დამალვას მეგობრების წინაშე და სწორედ ამის გამო შეეეცვალა დღესაც ასე მოულოდნელად ხასიათი მორცხვია პატარა გოგო და რა ქნას.
როგორც იქნა მიაღწიეს ნათლია-ნათლულმა სახლამდე პატარა მყუდრო ბინა რომელიც ნიაკოს მამამ აჩუქა მაშინ როცა ნიამ უფასოში ჩააბარა და რა თქმა უნდა ნათლიასთან ერთად ცხოვრობდა ამ სახლში ყოველთვის დადებითად იმუხტებოდნენ გოგონები ამიტომაც იყო რომ სულ კარგ ხასიათზე იყვნენ და სულ იღიმოდნენ. ორი თვის მერე ბინა პირველად გააღეს საშინელი მტვერი იყო დადებული ყველგან. სახლში შემოსვლისთანავე გოგონები ენერგიით დაიმუხტნენ თოკო მალევე გააცილეს და გადაწყვითეს სახლის დალაგებას. და აი როგორც იქნა დალაგდა და დაწოლის დროც მოვიდა უკვე თორმეტია საათი. ის ის იყო ტასო მოემზადა დასაწოლად უნდა დაწოლილიყო კიდეც მაგრამ შეტყობინების ზარმა შეაჩერა „ტკბილი ძილი ჩემო სიყვარულო“ თითქოს არც არაფერიო ისე წაშალა საყვარელი მამაკაცის შეტყობინება და მძიმედ დაეშვა მონატრებულ საწოლზე ხმა არ გაუცია ნიას დაქალისთვის ისე ჩაქრო ოთახშში სინათლე და დაწვა. არ უნდოდა დაქალისათვის უფრო დაემძიმებინა ღამე თავისი შეკითხვებით. უკვე ღამის ორია საათი თუმცა ჯერ არცერთს არ ძინავს ნია ნათლიაზე ფიქრობს ტასო კიდევ ისევ და ისევ დემეზეეე თუმცა სიამაყე არ აძლევს უფლებას უპასუხოს მის შეტყობინებას. აი მომდევნო დღე კი სრულიად განსხვავებული იყო ანასტასიასთვის გოგონა ტელეფონის ზარმა გააღვიძა ნახევრად გახელილი თვალითაც კი შეამჩნია უცხო ნომერი რომ იყო და გაოცებულმა უპასუხა....
-გისმენთ!?

-გამარჯობა ანასტასია მაპატიე რომ გაგაღვიძეთ
-კი მაგრამ რომელი ბრძანდებით ?
- მე... მე იციით თქვენ ჯერ არ მიცნობთ მაგრამ წლებია უკვე ვოცნებობ იმ დღეზე როცა პირადად გნახავთ და გეტყვით ვინ ვარ. გთხოვ ეხლა ყურადღებით მომისმინეთ და არ გამაწყვეტინოთ.... მე ვიცი რომ ეხლა ქალაქში ხარ ბინაში სადაც უკვე ერთი წელია ცხოვრობ მეც გუშიინ ჩამოვედი ამ ქალაქში და შენთან ძალიან ახლოს ვარ. დაგადგებოდი პირდაპირ ბინაზე მაგრამ არ მინდოდა შენი შეშინება ამიტომ გთხოვ შემხვდი და დავილაპარაკოთ აგიხსნი ყველაფერს და იმასაც გაიგებ თუ ვინ ვარ მე და რას წარმოვადგენ.
ბიჭის სიტყვებმა ნამდვილად ინტერესი მოჰგვარა ტასოს და არც დაფიქრებულა ისე დათანხმდა შეხვედრაზე თითქოს გულიც კი ეუბნებოდა რომ უნდა შეხვედროდა ისე უძგერდა მთელი საუბრის განმავლობაში
-ალბათ გაგიკვირდებათ მაგრამ ასე უბრალოდ თანახმა ვარ, მაგრამ ერთი პირობით მარტო არ წამოვალ თან ჩემს მეგობარს გამოვიყოლებ. და სად მოვიდე?
-მე თვითონ გამოგივლი ერთ საათში და მზად იყავით შენც და შენი ნათლულიც
-კი მაგრამ რა იცით რომ ეს ჩემი ნათლულია?
-მაგასაც გაიგებ აუცილებლად დღეს
ტასომ იგრძნო ბიჭის ღიმილი სიტყვებში. გაოცებულმა გათიშა და დაქალს გახედა
--გაგიჯი გოგო რას ქვია თანახმა ხარ ვის ხვდები ან სად მიყვები უცხო მამაკაც ნორმალური ხარ შენ რა იცი ვინაა იქნებ მანიაკია კიდეც?
-ო კარგი რა ნია ნუ ბუზგუნებ შენც მოდიხარ ამიტომ არავისი არ მეშინია . უთხრა და ლოყაზე თბილად აკოოცა
მაინც არ ჩერდებოდა ნია და მთელი ერთი საათი ქოთქოთებდა
-სულ გადამრია მევარ ნათლული თუ ეს ვერ გავიიგე თურმე უნდა დავიიცვა გამიგია ნათლიამ უნდა დაიცვა ნათლული უბედურებისგანო ეს კიდევ პირიქიით რა უბედურებაოოო .... თავის სიტყვებზე თვითონაც ეცინებოდა მაგრამ საყვარელ ნატლიას არ ამჩნევინებდა ასე გავიდა 1 საათი მოწესრიგდნენ გოგოები და აი ისევ ზარი... აფორიაქებულმა ტასოომ ვერცკი გაიგოონა შეტყობინების ხმა დემეს მოწერილის „დილამშვიდობისა ჩემო სიყვარულოო“არც კი მიუქცევია ყურადღება ისე უპასუხა უკვე ნაცნობ ნომერს
- მზად ვართ ჩვენ
-კარგია მეც ქვემოთ გელოდებით სადარბაზოს წინ ვდგავარ მაქნქანით
სწრაფად ჩაირბინეს გოგონებმა სამი სართული და გარეთ გაემართნენ „ ბრაბუსის“დანახვაზე ერთმანეთს შეხედეს გაოცებულებმა თითქოს და თვალებით უთხრესო სათქმელი „ვინაა ესო და რა უნდაო „ ნამდვილად თავაზიანი ბიჭი აგმოჩნდა გოგონების დანახვისას მანქანიდან გადმოოვიდა მიესალმა და მანქანის უკანა კარი გაუღო . ეს თავაზიან ბატონი ერთი შეხედვით მშვიდი ჩანდა მაგრამ ვაი რომ თავს ძლივს იკავებდა ისე უნდოდა ჩახუტებოდა ანასტასიას, გულში ჩაეკრა და აღარასდროს გაეშვა. არც ანასტასია იყო მშვიდად არ იცის რატომ მაგრამ უდიდესი სითბო იგრძნო ამ ბიჭის დანახვისას.სიჩუმე ისევ ბიჭმა დაარღვია
-მე ნიკა მქვია ...
ტასომ უბრალოდ გაუღიმა ხმა არ ამოუღია
-სასიამოვნოა მე ნია ვარ
ნიკას ჩაეღიმა გოგონას სახელის გაგონებაზე
-ჩემთვისას სასიამოვნოა თქვენი პირადად ხილვა მაგრამ ვიცი ტქვენი სახელი და კარგადაც გიცნობთ ორივეს
გოგონები გაოოცებისგან ხმას ვეღარ იღებდნენ ასე უხმოდ მიაღწიეს დანიშნულების ადგილამდე ასევე უხმოდ გადავიდნენ მანქანიდან და ნიკას ნებართვით შევიდნენ კაფეში მყუდრო ადგილი შეარჩიეს და დასხდნენ
ნიკამ გოგონებს წვენი მოუტანა თავისთვის კი ყავა წამოიღო
-არ ვიცი ვინ ხარ და რა გინდა ან რის თქმას აპირებ მაგრამ გისმენ შეგიძლია დაიწყო დრო ცოტა მაქვს , ხო კიდევ მთავარი, ნიასი არ მოგერიდოს მაინც ყველაფერს მოვუყვები მე ვენდოობი ასე რომ. გოგონამ სიმშვიდის შენარჩუნება სცადა და წვენი მოსვა ნიას კი ხმა აღარ ამოუღია.