...ყველაფერი უეჩვეულოდ კარგად იყო,ბექა ყოველდღე ახარებდა სხვაადსხვა საჩუქრებით,მთელი საქართველო მოატარა და ამ ულამაზესი ქვეყნის მთელი სილამაზე აჩვენა ტასოს,ერთი შეხედვით ბედნიერი იყო,რომ რაღაც კარგი ხდებოდა მის ცხოვრებაში,მაგრამ ის აზრო,რომ შეიძლებოდა ერთ დღესაც ბექას შეტყობინების გარეშე „დილამშვიდობისა ფერიავ“გაეღვიძა ალბათ ვეღარ გადაიტანდა...ბექა იყო ადამინი ,რომელმაც ტასოს ბნელ და ცივ გულში სითბო და სინათლე შემოიტანა,მისი წასვლის შემდეგ,რაღა დარჩებოდა მის პატარა გულში!?...არაფერი,ისევ იგივე ტკივილი და დაცარიელებული გული...უყვარდა...სიგიჟემდე,მაგრამ ვერ ეუბნებოდა,ეშინოდა,რომ იგივეს არ უპასუხებდა და ეს ყველაფერი უბრალო გართობა ეგონა,გგონიათ არ ენდობოდა...ენდობოდა,უბრალოდ შიში მარტოობისა,ყოველთვის აბათილებდა ამ სიყვარულს და მშვიდად ამოსუნთქვის უფლებას არ აძლევდა გოგონას...მაგრამ მოდი ამას ცოტა ხანში მივუბრუნდეთ...ნია აბა რა მეთქის ამსზე ცუდი?...მოსიარულე ოპტიმიზმი,უბრალოდ სიკეთეს ასხივებდა,ყოველთვის ახერხებდა ტასოსო გაცინებას და აყოლიებას...მახოვს ერთხელ ცარიელ ბასეინში გადახტნენ,წარმოდიგინე,რომ სავსეაო და გადახტნენ,მერე ერთი თვე ტრავმატოლოგიურში იწვნენ,მაგრამ არ ნაბოდნენ რადგან უმაგრესი გრძნობა განიცადეს,თან ერთად,ტასოსთვის ნია უკვე დაზე მეტი იყო,ნიასთვის კი კიდევ უფრო მეტი,წარმოგიდენიათ როგორ უყვარდათ ერთამნეთი,თუ გახსოვსთ თვიდან დასანახად ვერ იტანდა ტასო,მაგრამ ნიამ შეაყვარ თავი და მის გულში დიდი ადგილი დაიკავა,მიუხედავად იმისა,რომ სრულიად განხსვადებოდნე ერთმანეთისგან,მაინც უზომოდ უყვარდათ და უფრთხილდებოდნენ ერთმანეთს,ამაზე გამახსნედა,ერთხელ ტასოს მაღალი სიცხეები ჰქონდა და მარტო დარჩენა მოუწია,ბატონ არევაზეს საქმები გამოუჩნდა და ქალიშვილის დატოვება მოუწია,ღამის ოტ საათზე სიცხმე უფრო აუწია და ძალიან ცუდად გახდა,ეგრევე ნიას ნომერო აკრიფა და ყველაფერი უთხრა 5 წუთი არ იყო გასული,ტასოს ოთხაში,ვარდისფერ მიჯამოებში,კურღლის ბაჩუცებში და ცისფერ ხალატში გამოწყობილი აქოშინებული ნია,რომ შემოვარდა,ხელში კი წამლებით სავსე პარკი ეჭირა,მაშინ მიხვდა თუ რას ნისნავდა ნია მისთვის და კიდევ უფრო შეუყვარდა...საკამოდ შესაშური მეგობრები იყვნენ და შურდათ კიდეც,ყოველდრე ცდილობდა კლასის ბო** მათ წაკბენას,მაგრამ ვინ უსმენდა მის ფიჭ სიტყვებს? არც არავინ,ერთს კარგად დასცინებდნენ ხოლმე და მორჩა...რაღაც ძაან გადავეშვი მგონი მოგონებებში...ბექასტან და ტასოსთან ყველაფერი კარგად იყო,ზედმეტად კარგადც კი...იმის შემდეგ რამდჯერ გამოაპრა კიდევ სკოლიდან,რამდენჯერ შემზვრალა მის ოთახში და შუბლზე უკოცნია,რამდენჯერ უცემიათ ოთხ მუშკეტერს ტასოს გამო და რამდენჯერ დაუმტკიცებია ტასოსთვის სიყვარული...ბვერჯერ,ძალიან ბევრჯერ...როცა ბექა არ იყო,იყო საბა,დემე და აჩი,რა უნდა ეთხოვა ტასოს და მათ წამში არ გაეჩინათ,აი ეს იყო მეგობრობა და სიყვარული,თბილისში კაცი არ დადიოდა,ვინც მათ სესახებ არ იოდა და იცი რითი დამახსოვრეს ყველას მათის ახლეები ახალვე მოგიყვებით...ბექას და ტასოს რომ დავანებოთ თავი იყო ასვე დემე და ნია,აი ეს ორი რავი,უბრალოდ ერთმანეთისთის იყვნენ გაჩენილები,ამას ყველა ხვდებოდა,მათ გარდა,ბევრჯერ მიუყვანია ტირილიმადე დემეს ნია,მაგრამ ბოლოს მაინც ირიგებდი და ლოყებს უწითლებდა კოცნით...ვერ წარმოიდგენთ რა საყვარლები იყვნენ...ხოდა ერთხელ დემეს ჩკუამდეც მიაღწია და მიხვდა რომ ნია უყვარდა,გიჟდებოდა,უბრალოდ“ლომკა“სჭირდა მის დანახვისას,ადგა და უთხრა,რომ უყვარდა,იყო ბევრი ვარდი,ბუშტები და პალაკათი“მიყვარხარ ნიაკო“,მეგობრები და ყურებამდე გარიმებული ხახლი,მხოლოდ ნია იდგა უემოციოდ...სემდეგ რამოხდა,არაფერი...ვერაფერი...ნია გატრიალდა და წავიდა უკან კი გაოცებული დემე დატოვა,ყველა ნიას უყურებდა და აზრზე ვერ მოდიოდნენ რა ხდებოდა,მაგრამ სემდე იცით რაგააკეტა?გამოტრიალდა,მაგრად გამოქცა,დემეს სეხტა და პირველი კოცნაც უსახსოვრა...აი შემდეგ იყო სიგჯეებში გატრებული სამი წელი,ტრავმატოლოგიურის ხშირი სტუმროა და ა.შ...აი ახლა უკვე ვენი პატარ გოგონები,უკვე პატარები აღა არიან,სარკის წინ დგანან და ბანკეტისთვის ემზადებიან...ტასოს თეტღი დაშვებული და ზურგამოებული კაბა ეცვა,ცოლო ნიას წითელი, მოტკეცილი,ქვემოთ ოდნავ გაშვებული სადა კაბა,მოკლედ,რომთქვათ ულამაზესები იყვნენ,გაინტერსებთ ვინები იყვნენ მათი მეწყვილეები,რათქმაუნდა ბექა და დემე,ორი უსიმპატურესი, სმოკინგში გამოწყობილი აწ უკვე ილიას წარჩინებული სტუდენტები,ბვერი რამ დაიტია ამ სამმა წელმა,დიდი ტკივლიც,დიიდ სიყვარულიც და დიდი მწუხარებაც,მაგრამ ამ წამს,ტასოს ამყად სეიძლია თქვას,რომ ბექა დედამისი მიერ გამგზავნილი ანგელოზია,რომელმაც ამ ქვეყნად დააბრუნა და ულამზესი გრდძნობა, სიყვარული ასწავლა...მანქანაში ჩაჯდნენ და რესტორნის გზას დაადგნენ...იქ სესულებმა ყველას ყურადრება მიიბყრეს,არც მიკვირს ზენლია მა ორ წყვილს თავლი აარიდო,ძალიან ზნელია...ბოლომდე მოილხინეს და დამეშვიდობნენ ბავშვობას,მეორე დღიდან უკვე ზრდასრული ქალები იქნებიდნენ,ეგ მათ ეგნათ ასე თორემ ბექასთვის და დემესთვის ისინი ყოველთვის პატარ ანგელოზები იქნებიან და ჩვენთვისაც...
-აუ დორზე რა ტასო
-ვაიმე მოვდივარ ბექა მააცდე
-ორიდრეა ემზადები,რა მოგაქ ასეთი
-რაც საჭიროა,მორჩი წუწუნს და დამეხმარე
-ღმერთო მომეცი გაძლება_ჩუმად ჩაილპარაკა თავისთვის
-გავიგე_დასჭექა არევაძემ
...სულ ჯუჯღუნით ჩაიტანა ხუთი ჩემოდანი ბექამ და ტასოს გვერდით მძღოლის ადგილის დაიკავა...

ამ დროს ნიასთან და დემესთან
-ნია ხუთ წუთში თუ არ ჩამოხვალ,ამოვალ და წამოგიღებ
-ვერაფერსაც ვერ მიზამ
-ეგრე ხო
-ხო
-კაი_წამებში ავრდა მესამე სართულზე,კარებში გაოცებულ მდგომ ნიას,ფეხებში მოკიდა ხელი გადაიკიდა და მანქანამდე ისე „ჩაიტანა“
-დამსვი დეგენრატო
-მე გაგაფრთხილე
-დებილი_ჩაიბურტუნა გაბრაზებულმა
-ენა!_ბარგი საბარგულში ცადო და წავიდნენ...არ გაინეტერსებთ სად მიდიოდნენ ახლავე გეტყვით...ბათუმში...თვქნეი ციხიდან დახსნა როგორ არ ავღნიშნოთო თქვეს ბიჭებმა და და გააწყვიტეს ზავზე დაესვენათ,ტავიდან მარტო წყვილები მიდიონენ,მაგრამ აჩი და საბა ჩაეკვეხნენ ... ახლა შუაში უზიან წყვილებს და ნერვებს უჭამენ...