სიკვდილი..
ერთი ცვეულებრივი სიტყვა მაგრამ წარმოუდგენლად ბჰევრ რამეს ცვლის, ჩემი აზრით სამართლიანი იქნებოდა ადამიანები იმის მიხედვით ცხოვრობდნენ რამდენს რა რამდენად უყვარს..
უსამართლობაა როცა ამ ქვეყანას ტოვებს ადამიანი რომელიც ამდენს უყვარდა...
.........................................................
დათა ამილახვარი, მამის საფლავზე იდგა და სურათს უყურებდა, სამწუხაროდ მის ციხიდან გამოსვლამდე გარდაიცვალა, მამას ვერ პატიობდა რომ ციხეში დატოვა მაგრამ ეს კაცი მისთვის ყოველთვის კერპი იყო...
სასაცილოა, მას დათა ამილახვარს ახლა არავინ გააჩნდა ...
.........................
-დათას ყველა ვიცნობტ, მის შესაძლებლობებსაც არ გაჩერდება თუ მართლა ჩვენ გვთვლის დამანშავედ ყველაფერში- დაძაბული ლაპარაკობდა ალექსანდრე.
-ვიცი-დაიჩურჩულა ლუკამ.
-ამილახვარიყოველთვის ზედმეტად ამაყი იყო, ქედმაღლოპიდ პიკი ჰქონდა მიჩვეული იყო ყველაფერი ქონოდა რაც სურდა იმიტომაა ახლა ასე დაბოღმილი და გაბოროტებული, კარიერა დაკარგა, მამა დაეღუპა ტიპი რომელიც თბილისის კუმირი იყო ახლა მხოლოდ ყოფილი დამნაშავეა-დემეტრემ სიტყვა დაასრულა და სასმლის ჭიქა დაცალა.
-საღგონებაზე თუ დაფიქრდება მიხვდება რომ თვითონაა დამნაშავე და სხვა არავინ- გამოსცრა ზუკამ.
-საღი გონებით ვერ იფიქრებს იმდენად დაბრმავა ბრაზმა.
-რა უნდა გავაკეთოთ?-იკითხა ალექსანდრემ.
-მხოლოდ თავი დავიცვათ, ვაცალოთ დაიცალოს...-ხმადაბლა უპასუხა ლუკამ.
-თუ მოთმინება მეყოფა...
...........................................................
უნივერისტეტიდან გამოსული პირდაპირ გეგეს მანქანისკენ გაიქცა, სასწრაფოდ ჩახტა მანქნააში და გეგეს ჩაეხუტა, სამი დღე გეგე ბათუმში სამსახურის გამო.
-მოგენატრე?-გაეღიმა გეგეს და თავზე აკოცა.
-აუ ძალიან -
ღიმილით უპასუხა ლილიმ და ისევ ჩაეხუტა.
-კაი წავიდეთ..
-სად?
-სადღაც-გაუცინა გეგემ.
-აუ გეგეეე..-გაიწელა ლილი.
-მაინც არ გეტყვი...
თბილისს რომ გასცდნენ კიდე აუწუწუნდა, შემდეგ მცხეთას, გორს... და რომ აღარ გაჩერდა არსად კიდე წუწუნი დაიწყო..
-გეგებერო მიტაცებ?-გაიცინა ლილიმ.
-მხოლოდ სამი დღით.. თუ გინდა სამუდამოდაც..
-გეგე სერიოზულად...
-ხო-ისევ იცინოდა გეგებერი.
ბათუმის აბრა რომ გამოჩნდა ხმნამაღლა შეჰკივლა კიდევ არ ჯეროდა რომ ბათუმში იყო...
გეგემ მანქანა სასტუმროსთან გააჩერა და ლილის სიცილით გაუღო კარები:
-ქალბატონო-რევერანსით ანიშნა გადმოსულიყო..
-გეგე -ვეღარ ლაპარაკობდა ლილი-აქ რატომ , ანუ ..
-მინდა რომ დავისვენოთ..
-ახლა ხომ ოქტომბერია..
-მერე რა ზღვა ოქტომბერში უვფრო ლამაზია, წყნარი და სუფთა...
-გეგე მიყვარხარ-გულში ჩაეკრა ბიჭს...
............................................................
-გეგე ნახე ფრანი-თბილ სვიტრში გამოწყობილმა ლილი ფრანებისკენ დაიძრა...
ბევრი იწვალეს მაგრამ ვერ გაუშვეს ქარი იყო, ლილი გაბუსული დაყვებოდა უკან გეგებერს.. მერე გეგემ დიდი ბამბის ნაყინი უყიდა და ლილიც გამხიარულდა..
უცვეულო დღეები იყო, გეგებრით სავსე დღეები, ბედნიერებით სავსე...
ხვდებოდა რომ ეს ადამიანი აბედნიერებდა.. უბრალოტ იმიტომ რომ არსებობდა...
სამი დღის მერე დაბრუნდნენ თბილისში, ენანებოდა ამ ადგილის დატოვება ესედმეტებოდა თბილისი მაგრამ...
სახლში მარტოს მოუწია ყოფნა, ანა სოფელში იყო.. წყალი გადაივლო პიჟამოები ცაიცვა და სამზარეულოში გავიდა ძალიან დაღლილი იყო,მგზავრობით და ემოციებით..
-უცნაურია ცხოვრება არა ლილიკო-სახლში გაჟღერებულ ცივ ხმაზე შეკრთა.
-შენ?-შეშინებული მიუბრუნდა ამილახვარს, ბიჭი მშვიდად იყო მიყუდებული სამზარეულოს კართან და ლილის უღიმოდა.
-ხო მე...ჩაის მეც დამალევინებ?
-როგორ შემოხვედი?
-კარიდან..
-კარი დაკეტილი იყო-ნერვიულად ამოილაპარაკა და მზერა ტეეფონისკენ გააპარა.
-კარგი რა ლილი-მაგიდისკენ დაიძრა და ტელეფონი აიღო დათამ-არაფერს დაგიშავებ უბრალოდ ჩაი მინდა ..
-წადი აქედან..
-რატომ?
-იმიტომ რომ არ გიცნობ და თანაც ..
-თანაც?
-როგორ შემოხვედი?
-ლილი მე ციხეში ვიჯექი..
-წადი-იყვირა ლილიმ..
-შენ-ხმადაბლა დაიწყო დათამ და ლილის სახე ხელებში მოიქცია-შენ ერთადერთი იყავი ცხოვრებაში რაც ვერ მივიღე-ჩურჩულებდა დათა-ჩემი უნდა ყოფილიყავი...
-დათა გამიშვი..
-რათქმაუნდა გაგიშვებ..გადაეცი გეგებრს ტრ@2 დააყენოს-დაჩურჩულა დათამ და ლილის მოშორდა-რადგან ჩაის არ მალევინებ მაშინ წავალ.. აბა ჭკვიანად-ლოყაზე აკოცა და სახლი დატოვა სწრაფად ჩაკეტა კარები და გეგეს დაურეკა...
-საკეტს არაფერი ჭირს-გაბრაზებული ჩანდა გეგებერი..
-ხვალ გამოვცვლი-ახედა ლილიმ.
-ხო გამოვაცვლევინებ, შეგეშინდა?
-არა, არ ეტყობოდა რომ რამის დაშავება უნდოდა, გეგე შენ ხომ თქვი რომ არ ჩაერეოდი.
-არც ვერევი ლილი..
-მაგრამ დათამ..
-კარგი ნუღარ ახსენებ..
გეგე მასთან დარჩა ასე უფრო მშვიდად იყო...
გონება მაქსიმალურდ გათიშა დატკბა წუთებით სადაც სიმშვიდე იყო..