ყველაფერი დაიწყო იმით რომ მე მომიწია სხვა სკოლაში გადასვლა მომიწია შევგუებოდი იმ ფაქტს რომ მალე ჩემს ქალაქს დავტოვებდი...6 წლის ვიყავი როცა მამა გარდამეცვალა მას შემდეგ ლონდონში ვცხოვრობ დედასთან ერთად მამა საკმაოდ წარმატებული ბიზნესმენი იყო ამიტო მტრებიც ბევრი ყავდა..11წელიო გავიიდა და მე ის ისევ ისე მიყვარს როგორც ადრე ისევ იოსე მახსოვს მისი თბილი ჩახუტება და კოცნა ძალიან მენატრება და ასე იქნება მუდამ იმ იმედით ვცხოვრობთ მე და დედა რომ დრო როცა მოვა მას ისევ შევხვდებით...
-ემილი გაიღვიძე ფრენა 8საათზეა-გაისმა დედაჩემის ხმა მორჩა დღეს მივდივალ ვბრუნდები ჩემს სამშობლოში ჩემს მშობლიურ სახლში ნეტა როგორია ახლა საქართველო..
-ვდგები დეე..-აუ დე სადაა ჩემი წოტელი ტოპი?
-კარადაშია ემილი სად იქნება?
-ოო კარგი ხო რა იყო
-დროზე დროზე გვაგვიანდება
უცებ შევკარი ბარგი დედამ ყველაფერი გადაამოწმა სახლი ჩაკეტა გარეთ გავედით ბოლოჯერ შევბრუნდი და მოვავლე არემარეს თვალი მომენატრება აქაურობა მეგობრებს უკვე დავემშვიდობე ნუ აქ ზოგადად ძალიან მაგარი მეგობრები არ მყავცდა პროსტა გართობის პონტში იყვნენ რა აქ ყველაფერი სხვანაირია საქართველოში მახოსვს მყავდა ჩემი განუყოფელი ნაწილი ნატა ჩემი დაიკო ყველაფერი იყო ჩემი რაც მამა გარდაიცვალა მის მერე არ მინახავს ალბათ დავავიწყდი ან არც ცხოვრობს იქ არ ვიცი...მძღოლმა ყველაფერი მაქანაში ჩადო და წავედით აეროპორტისკენ...აეროპორტში გამოაცხადეს ჩვენი რეისი და აი თვითმფრინავი აფრინდა ვემშვიდობები აქაურობას სამუდამოდ არა მამამ დიდი ქონება დაგვიტოვა ახლა მას დედა უძღვება მაგრამ ერთ დღეს მე მომიწევს ყველაფრის გადაბარება ასე რომ ლონდონშიც ხშირად მომიხდება ყოფნა...ყურსასმენები მოვირგე ჩვრთე ჩემი საყვარელი მუსიკა და დავიწყე ფიქრი ყველაფერი გავიხსენე საქართველო ჩემი მეგობრები მაშინ პირველ კლასში ვიყავი ძალიან ბევრი მეგობარი მყავდა ღმერთო გული გამალებით მიცემს მე ვბრუნდები მე ვბრუნდები ამას ვიმეორებ გულში დედას ვუყურებ ვხვდები როგორ ღელავს არაა ადვილი 11წლის შემდეგ დაბრუნდე შენს სახლში შენს ქვეყანაში იქ სადაც გაატარე ცხოვრების ყველაზე ბედნიერი დღეები მას მამა ახლაც ენატრება და უყვარს ვიცი უჭირს მაგრამ ასეა საჭირო მას უნ და რომ მე დავბრუნდე და მივიდე მამას საფლავზე აქამდე არასდროს არაფერს მეუბნებოდა მამაზე არასდროს ახსენებდა მაგრამ 2თვის უკან ყველაფერი მომიყვა არ ვიცი ,მათ ისე უყვარდათ ერთმანეთი როგორ ძლებს დედა მისი ერთადერთი ბედნიერება და იმედი მე ვარ ამიტომ სულ ვცდილობ იმედები არ გავუცრუო დედას...ჩავედით აქაც დაგვხვდა მძღოლი ჩემოდნები მანქანაში ჩააყწო...მანქანიდან ვაკვირდები გარემოს თოტქოს ყველაფერი შეცვლილია მაგრამ მაინც არის რაღაც ძველი დედას თვალზე ცრემლსაც ვხედავ მხარზე თავს ვადებ და მზრუნველი მზერით შევცქერი მან იცის რომ მე სულ მის გვერდით ვიქნები...მივედით ჩემი სახლი ღმერთო აქ 11 წელი არავინ შესულა 11 წელია სახლი ცარიელია დედამ ნაგროვები ცრემლები ერთიანად გადმოუშვა მეც ავტირდი ამდენი ხნის შემდეგ პირველად ვიტირე ყველაფერი გამახსენდა ყველა მოგონება ამომიტივტივდა მე დედა მამა ბედნიერი ოჯახი...მალევე მოვიწმინდე სახე და შიგნით შევედი ყველაფერიო თეთრი ნაჭრით იყო დაფარული პირველად რაც მომაფიქრდა ჩემი ოთახის მოძებდა იყო ასეც მოვიქეცი მეორე სართულზე ავედი კარი გავაღე და დავინახე ჩემი ბავშვობა ჩემი თოჯინები ყველაფერი ისე იყო როგორც დავტოვე თითქოს სახლი გველოდა თითქოს ჩემი ოთახი მელოდა...დედამ სადღაც დარეკა და მალევე გაჩნდა სახლში ხუთამდე დამლაგებელი სახლი დაასუფთავეს ახალი ჭურჭერლი მოიტანეს ჩემი ოტახიდსან ბევრი რამ წაიღეს და ახლით შეანაცვლეს ასე გავიდა დღე საღამოს ყველაფერი მოწესრიგებული იყო..დავრჩით ისევ მე და დედა დიდ მაგიდასთან სადაც გემრიელად შევექცეოდით ვახშამს
-დედა ხვალ მამას საფლავზე ავიდეთ
-კარგი ემილი ავიდეთ~
-უმისოდ სახლი ცარიელია ძალიან მენატრება დე
-ვიცი პატარავ ვიცი მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვანაირად იქნება ის ისევ ჩვენთანაა და გვიცავს
-ვიცი მე მას ვგრძნობ დე...
-კარგი ემილი დაღლილი ხარ მიდი დაისვენე ხვალ ჯერ სკოლაში წახვალ შემდეგ ავიდეთ საფლავზე
-კარგი..დედას როგორც ყოველთვის შუბლზე ვაკოცე და დასაძინებლად წავედი..ხვალ სკოლაში მივდივარ ხვალ ისევ ვნახავ ჩემს კლასელებს იმედია მიცნობენ ან არა არ ვიცი მე ვიცნობ კი რომელიმეს?
დილით ადრე ავდექი წყალი გადავივლე მაღალ წელიანი ჯინსი და ტოპი ჩავიცვი თმა გავიშალე ვივახშმე დედამ დამრთო ნება მანქანა წამეყვანა 17 წლის ვარ და მართვის მოწმობაც მაქვს...ჩავჯექი ჩემს მანქანაში და წავედი სკოლისკენ შორს არ არის მაგრამ მაინც მანქანა სკოლისგან ცოტა მოშორებით დავაყენე და გავემართე ეზოსკენ გარეთ უამრავი ბავშვი იყო...შევედი თუ არა მზერა ყველამ მე მომაპყრო ჯანდაბა აქ ხომ ასე იციან ისე მიყურებენ მგონია რამე ცუდად მაცხია :დდ
ეზო გავიარე და ახლა დირექტორის კაბინეტში შევედი
-მაგარჯობათ შეიძლება"? ვიკითხე მოკრძალებით სკოლის დირექტორი საკმაოდ მაღალი და ლამაზი ქალი იყო თბილად გამიღიმა
-შემოდი,შენ ალბათ ახალი მოსწავლე ხარ ემილი ხომ ასეა?
-დიახ
-ძალიან კარგი ემილი იმედია სასწავლო წელი წარმატებული იქნება შენთვის შენი მიღწევები გავიგე და იმედია აქაც ასე გააგრძელებ
-რათქმაუნდა
-კარგი მოდი ახლა კლასს გაჩვენებ როგორც ვიცი აქ ადრეც სწავლობდი
-დიახ მხოლოდ ერთი წელი
-კარგი წამოდი..ქალბატონს გავყევი მეორე სართულზე ავიდა და ერთ კლასთან შეჩერდა კარები გააღო ყველა ფეხსე დადგა უკან მივყვებოდი
-კარგი დასხედით მინდა ახალი მოსწავლე გაგაცნოთ ლონდონიდან ის ადრეც სწავლობდა ჩვენთან ერთი წელი გაიცანით ემილი ბაქრაძე..ემილი ეს შენი დარიგებელია უკან მერხი ცარიელია შეგიძლია იქ დაჯდე ეს მითხრა და გავიდა ბავშვები მაკვირდებოდნენ გული ამიჩქარდა ვიცანი ბევრი ვიცანი მხოლოდ ორი იყო უცნობი სახე ვიგრძენი რომ მათაც მიცნეს არავის არაფერი უთქვამს ადგილი უკანა მერხზე დავიკავე სულ მარტო მდგომზე მთელი გაკვეტილის მანძილძე ვგრძნობდი როგორ შემობრუნდებოდნენ და მაკვირდებოდნენ მე არავისთვის შძემიხედავს გაკვეთილი დამთავრდა მასწავლებელი ადგა
-ემილი მე ნანა ვარ შენი მასწავლებელი სასიამოვნოა რომ ისევ დაბრუნდი წარმატებულ წელს გისურვებ
-დიდი მადლობა ქალბატონო ნანა ჩემთვისაც სასიამოვნოა
მასწავლებელი გარეთ გავიდა ახლა ყველა ჩემსკენ შემობრუნდა
-არ მჯერა ნუთუ შენ ის ემილი ხარ? მკითხა ჩემმა კლასელმა როგორც მახოსვს ეს გუგა იყო ყველაზე მხიარული კლასში
-გავუღიმე,,ჰოო...მე ის ემილი ვარ შენ გუგა ხომ ასეა?
-გახსოვარ?
-შენნაირი ჭკუამხიარული ადვილი დასავიწყებელი არ არის
-როგორ გაზრედილხარ და გალამაზებულხარ
-მადლობა გუგა
ახლა ჩემკენ ქერა თმიანი გოგონა წამოვიდა ეს რიტა იყო უცებ მოვიდა და მომეხვია მეც მოვხვიე ხელები ემილი მომენატრე აღმოხდა მას
-მეც მომენატრე რიტა
-შენ.....არც კი ვიცი როგორ შეცვლილხარ
-თქვენც შეცვლილები ხართ..გავუღიმე ბავშვებს
-ხალხო რა გჭურთ ემილი დაგვიბრუნდა ჩვენი ძველი ბიჭი,,დაიყვირა გუგამ ეს იყო და ეს მერე ყველას ვეხვეოდი ყველა გავიხსენე მხოლოდ მაშინ შევჩერდი როცა ჩემს წინ ნატა იდგა ისევ ისეთი ლაღი ღიმილით
-ემილი შენ..
-მომენატრე
-მეც ძალიაან..მოვიდა და ჩამეხუტა როგორ მომნატრებია მისი ჩახუტება მაგრამ ჩვენ თითქოს ისევ ისე არ ვიყავით ისევ ისე ვერ ჩავეხუტე...მაგრამ მაინც არაუშავს ნელ ნელა დალაგდება ყველაფერი...მეორე უკვე მათემატიკა გვქონდა მეც ამოვხსენი რაღაცეები საკმაოდ ვიყოჩაღე ძველი მასწავლებლებიც ვნახე დამახრჩეს იმდენი მკოცნეს...ახალ ბავშვებსაც გავეცანი სხვა კლასელებიც ვნახე ყველა გაკვირვებული მიყურებდა ძალიან გაუხარდათ ზოგი შორიდან მიყურებდა...ასე დამთავრდა პირველი დღე მანქანასთან მივედი და დავინახე ბიჭების ხროვა ერთი ზემოდან ეჯდა მეორეს და სასტიკად ცემდა დანარჩენები უყურებდნენ ისე ვითომ არაფერი ხდებოდეს გავბრაზდი შემეცოდა ის საწყალი უცებ გადავკვეთე გზა და ბიჭების ბრბო გავარღვიე..ზემოდან მყოდ ბიჭს მივვარდი
-გაგიჟდი? გინდა მოკლა? ეს რა მხეცობაა?
-პატარა ქალბატონო ჯობია წახვიდე აქედან
-რა წავიდე ან სად? როგორ შეგიძლია ასე ცემო
-წადი მეთქი და ნუ ყოფ შენ დიდ ცხვირს სხვის საქმეში..რაო რა მითხრა ????დიდი ცხვირა ვარ ანუ?
-წესიერად ილაპარაკე პატარა ბიჭო და სახლში წადი დედიკოსთან..ეს ვუთხარი ჩემზე ერთი ტავით მაღალ ბიჭს:დდ
გაცოფდა გავიგონე ვიღაცეების ფხუკუნის ხმა და კმაყოფილებით აღსავსე ღიმილით შევხედე ბიჭს..აჰჰ ჯობია მართლა დროზე წავიდე მაგრამ ამ საცოდავს ასე ვერ დავტოვებ..ბიჭთან დავიხარე ხელი შევაშველე რომ ამდგარიყო-კარგად ხარ..ვკითხე მან მხოლოდ თავი დამიქნია სად ქონდა ლაპარაკის საშუალება მაგ საცოდავს..ნელ ნელა გავიყვანე ბრბოდან და მანქანაში ჩავსვი
-მადლობა მხოლოდ ეს თქვა
-არაფერს ახლა მითხარი სად ცხოვრობ და გაგიყვან
-მისამართი მითხრა მეც სახლამდე მივიყვანე კიდევ ერთხელ მითხრა მადლობა და სახლში შევიდა...მეც დავადექი სახლისკენ მიმავალ გზას თან იმ ბიჭზე ვფიქრობდი არა უნდა ვაღიარო ძალიან სიმპატიური იყო მაგრამ სახეზე ეტყობოდა როგორი სასტიკიც იქნებოდა ღმერთო როგორ ურტყამდა ამ საცოდავმაც რა გააკეთა ნეტა ასეთი?
სახლში შევედი დედამ ამბები მკითხა ყველაფერი მოვუყევი ბოლო ინციდენტის გარდა..გამოვიცვალე და მოვემზადე სასაფლაოზე ასასვლელად ვღელავდი თან ძალიან ვღელავდი...სასაფლაომდე არც ისე დიდი გზა აღმოჩნდა გასავლელი მივედით თუ არა დედა წინ წავიდა მე უკან გავყევი აქ საკმაოდ ბევრი ხალხია დაკრძალული ვხედავ მოხუცი კაცის გამოსახულებას ქვაზე აქეთ 40 წლამდე ქალის გამოსახულებაცაა ძნელია ჩემთვის ნელ ნელა ვუახლოვდებით მამას საფლავს და აი მივედით დედა მარმალილოსგან დამზადებულ კიბეზე ავიდა და მამას საფლავის ქვასთან ჩაიკეცა ვერ შევედი შორიდან ვუყურებდი მომტირალ დედას და მომღიმარი მამას სურათს მხოლოდ მაშინ მოვახერხე გამოფხიზლება როცა დედამ დამიძახა
-ემილი მოდი საყვარელო
-დედა მეე..
-ემილი მოდი გთხოვ
ერტი ნაბიჯი ძლისვ გადავდგი მერე თავს ვაიძულე და მეორე მერე მესამე ბოლოს კიბეზე ავედი და დედას გვერდით ჩავიმუხლე
-გაგა ეს ჩვენი ემილია ჩვენი პატარა გოგო...დაიწყო დედამ თან ტირობა..ნახე როგორი ლამაზია შენ გგავს ძალიან გაიზარდა არა? გვენატრები გაგა მაპატიე რომ აქ აქამდე არ მოვედი მაგრამ არ შემეძლო მიჭირდა შენი მომღიმარი სახის დანახვა ახლაც მიჭირს მაგრამ უკვე დროა ჩვენი გოგო გაჩვენო..დედა ახლა მე მომიბრუნდა-ემილი ეს არის მამაშენი ეს ის კაცია რომლეზეც ბოლო ორი თვის მანძილზე გიყვებოდი
-ვიცი დედა ვიცი მე ის მახსოვს და მეც მიყვარს მაგრამ ახლა წასვლის დროა დე უნდა წავიდეთ ამდენს ნუ ტირი მას არ მოეწონებოდა
-კარგი დე წავიდეთ
ერთად ვივახშმეთ მე დასაძინებლად წავედი დედა კი რაღაც საქმეს აგვარებდა..ესეც პირველი დღე ვნახოთ რა იქნება ამის მერე იმედია აქ მაინც მოვახერხებ მშვიდად ცხოვრებას..ძილის წინაც გამახსენდა ის ბიჭი და ჩემს თავზე მომესჰალა ნერვები ემილი რა გჭირს დაიძინე შემომძახა მეორე მემ მეც მას დავიჯერე და მალე გადავეშვი სიზმრების მორევში