****კოლი****
და აი რამდენიმე წამში სახლის წინ ვიდექი , კარი სრუკიად თავისუფლად შევაღე და აქეთ-იქით მიმოვიხედე . ჯენისამზარეულოში ფუსფუსებდა და დივანზე მჯდომ მაიკს "ემსახურებოდა" .
-ჰეი , მე ვერავინ მამჩნევთ ... -ხელებგაშლილი , უყმაყოფილოდ დავჯექი სავარძელში . -ჯენ , ძვირფასო დაიკო , სისხლის პაკეტი მომიტანე .
-აბა რას შვები იმ საქმეზე ? -მკითხა მაიკმა და კოსტუმი შეისწორა .
-მაგარი სიურპრიზია , აბაა , ძვირფასო მაიკ , რას იტყვი იმაზე რომ ის უკვე ჩვეულებრივი ადამიანია ?
-ჰააა ? რა ? როგორ ? რანაირად ? ადამიანი ?აბა ჯადოქარიო ?
-ჯადოქრემა მისი ძალები კიითვისა , თუმცა თვითონ მოკვდა . და ვინ მოკლა ალბათ ამას ხვდები . - ვთქვი მე და სისხლი მოვსვი .
-და ახლა რას აპირებ ? უნდა მოკლა ?
-არა , არა . მაგისთვის ჯერ ძალიან ადრეა , მე კი გართობა მიყვარს ... -ჩავილაპარაკე მე , წამოვდექი და ჩემს ოთახში შევედი .
ფანჯრიდან სავსე მთვარე მოჩანდა , რაც საოცრქდ მიმწონდა . ფანჯრის ეინ დავდექი და ჩემს მომავალ გეგმებზე ფიქრუ დავიწყე .
"ოო , როგორ მინდა , რომ მოკვდეს , მაგრამ რას ვიზამთვ ცოტასაც გავუძლებთ . მაგრამ მისი ტანჯვის ყურება ... ოლივია პარკერ , შენი ტანჯვის ყურება საოცრად მსიამოვნებსც"

*****ლივი*****
უცნაურ სიზმარს ვნახულობდი , ვხედავდი ჩემს სიკვდილს ...უცნაური იყო , ამაზე არასდროს მიფიქრია და ალბათ ნ8რმალურმა ადამიანმა არც უნდა იფიქროს , თუ ჩემსავით გიჟი არ არის რათქმაუნდა .
ვხედავდი , რომ დავცი , ვგრძნობდი რომ სუნთქვა მეკვროდა , ვხვდებოდი რომ რამდენიმე წამიც და თვალებს დავხუჭავდი , თუმცა ამჯერად სამუდამოდ . ტანში ჟრუანტელი მივლიდა და ვგრძნიბდი როგორ მინელდებოდა გულის ცემა . ერთი ორი ამოსუნთქვაც და თვალები მიმეხუჭა . ვიოლეტი და ბრაიანი მომვარდნენ და ჩემი გამმოფხიზლება დაიწყეს , თუმცაღა მე თვალებიდან თითქმის ვეღაარაფერს ვხედავდი . და სულ მალე ჩემი გული "გქტყდა" ამჯერად სამუდამოდ !
უეცრად გამომეღვიძქ და ხშირი სუნთქვა დავიწყე . ბრაიანი და ვიოლეტი , როგორც სიზმარში ასევე ცხადში ყოველთვის ჩემა გვერდით იყვნენ .
-რა მოხდა ? - წამოვაყლანტარე უაზრო კითხვა . -დიდი ხანია მძინწვს ?
-2 კვირაა . -მითხრა ბრაიანმა .
-2 კვირა ? კი მაგრამ , რა მოხდა ? ვერაფერს ვხვდები !
-ლიივ , ასე ხდება როდესაც ჯადოქარს ძალებს აცლიან . -თქვა ვიოლეტმა და ქვედა ტუჩზე იკბინა .
-ძალები ? აცლიან ? ანუ მეე , რა ამბობ , ანუ ..ჯანდაბა ! - ბოლოს როგორც იქნა ვთქვი და წამოვდექი-და ახლა ?
-ახლა ჩვენ ვეცდებით დაგიცვათ , ლივ ! შენ ჩვენი ლიდერი ხარ , შენ უნდა გვითცრა თუ რა გავაკეთოთ ! -თქვა ბრაიანმა , ვიოლეტი კი მას თავს უქნევდა .
-გავლა მინდა . -მხოლოდ ეს ვთქვი , წამოვდექი და გავიქეცი , ტყეში მივსეირნობდი....
დაახლოებით ღამის 12 საათი იყო , ღამის ლამზი მთვარია ნათელი გზას მიკვლევდა , სავსე მთვარე იყო , ყოველთვის მიყცარდა სავსე მთვარე , ფანჯრის რაფას თავს დავადებდი და ვუყურწბდი . ეს წუთები რაღაც ხმამ დაარღვია .
ჩემს უკან ვიღაც ბიჭი იდგა , თეთრი პერანგი და ჯინსის შარვალი ეცცვა , ქერა თმა კი მთვარის შუქზე უნათებდა . .
- აქ რა გინდა პატარა გოგონავ ? -მკითხა ამნ და საშინელი , ავის მომასწავლებელი თვალებით აგმომხედა .
-ვინ ხართ ?რა გინდათ ? -შეშინებული ვბლუყუნებდი .
-რა მნიშვნელობა აქვს ამას , მთავარია რომ ... -მიახლოვდებოდა მე კი უკან ვიწევდი . -მთავარი ისაა , რომ მომწონხარ , პატარა ალქაჯო .
-თავი დამანებეთ !
-არ მინდა შეგაშინო გესმის ? ნუ გეშინია ! შენი ემგობარი , კოლი , ის საშიშია , მერწმუნე საშიშია ...
-გთხოვთ წადით !
-ლიივ !
უეცრად სიბნელიდან საშინელი ყმუილის ხმა მომესმა , მალევე გამოჩნდა მგელი , დიახ ეს მგელი იყო ... ჩემს ეინ დადგა და თავისი ეშვები გამოაჩინა . ბიჭმაც მისი კლანჭები ჩამოწია და გარდაიქმნა .
ბიჭი ალბათ მიხვსა , რომ მგლის მიმართ უძლური იქნებოდა და წავიდა , გაიქცა . მგელი კი შემობრუნდა და ჩემს ფეხებთან დაწვა .
-მადლობა .... შენც მარტო ხარ არა ? -ველაპარაკებოდი მას - ვიცი ეს რთულია , მეგობაროო ...- ელიოტს (ასე დავარქვი ) თავზე მოვეფწრე და ჩავეხუტე . მალევე მასთან თეთრმა მგელმა მოირბინა და ყმუილი დაიწყო , მეც აარრ მოვაწყინე , გავუშვი და ისევ განვაგრძე სეირნობა .
ამჯერად კი სასაფლაოზე აღვმოჩნდი , აქ კი ნათლად ჩანდა სასაფლაოები და მათზე ამოტვიფრული წარწერები .ერთ-ერთ ა საფლავმა საოცრად მიმიზიდა , რატომღაც და მასთან ჩამოვჯექი , ხმამაღლა ამოვიკითხე :ნეიჯორ მური . მის საფლავზევე დავდე თავი და თვალები დავხუჭე , ჩამთვლიმა . მე მხოლოდ და მხოლოდ ტანში საშინელმა სიცივემ გამომაღვიძა , მაშინვე წამკვფრინდი და აქეთ-იქით მიმოვიხედე , თუმცა არავინ იყო ..
-გამარჯობა . -გამიღიმა კოლმა .
-მე კიდე რა აღარ ვიფიქრე , საშინლად შემეშინდა . -ვთქვი მე და გავიცინე .
-ჩემი გეშინია ? -მკითხა მან და მომიახლოვდა .
-აა ..არა , რატომ მეკითხები ? -დაბნეული ვიყავი ამ შეკითხვით .
-ლივ , გიხდება წითელი კაბა ... განსაკუთრებით გიხდება ... -მითხრა ამნ და საფლავზე ჩამოჯდა .
-მადლობა ... კოლ , მეშინია ! -ვთქვი მოწყენილმა და თავჯ დავხარე .
-ვისი ?
-მეშინია რომ "ის" მოკლავს , ჩემს საყავრელ ადამიანებს ....
-ეჭვი მეპარება , მე ხომ აქ ვარ ..
-დაშენ სეძლებ მის დმაარცხებას ?
-ის ჩემი გრძნობების მიმათ უძლურია . -ეს მითხრა გაჩეჩილი რიჟა თმა ყურზე გადამიწია და მაკოცა , დიახ მაკოცა და ეს საოცრად მეაიამოვნა . თბილი ხელი გაყი ულ სახეზე მივადე და მეც ავყევი , თუმცა ....
-ბრაიან ... -ჩავილაპარაკე მე და თვალებგაშტერებული ვუყურებდი მას . -ბრაიან , მოიცადე , ბრაიან ! -გავეკიდე მას ის კი მირბოდა და მირბოდა .

*****კოლი*****
-რაო ძვირფასო ძამიკო , შეგიყვარდ ა ?
-რაა ? ხო არ გაგიჟდი ! -ვუთხარი მაიკს მკაცრად და წამოვდექი !
-კარგი რაა ! აღარ უნდა დაივიწყო ის დღე ! ეს მისი ბრალი არაა ! თანაც ვხვდები რომ გიყვარს .
-სიყვარული არ არსებობს !
-რა სისულეა ! კოლ , შენთვითონაც კარგად იცი , რომ გიყვარს , თანაც ძალიან ! კოლ , ნუთუ ის ძველი ძმა არ დამიბრუნდა ?
-ის ძველი კოლი მოკვდა მაიკ , მშობლებთან ერთად მოკვდა ! -ეს ვთქვი და შუაღამის ცას გავხედე .




ისევ დავაგვიანე , თან ოატარა თავია >_< მაგრამ რა ვქნა ? ეს სკოლა , მასწავლებლები ბლა , ბლა , ბლააა ! მაგრამ გთხოვთ ცოტა იაქტიუროთ , თორემ გაგრძელებას რა აზრი აქვს თუ არავინ კითხულობს ?



შემდეგ ნაწილში ^^

- არ მჯერა , ნუთუ შენ ? კოლ ! ჯანდაბა ! შენ , შენ ....
-ლივ , უნდა გამიგო ...
-რა ?! შენ ჩემი მშობლები მოკალი და ახლა ჩემი მოკვლაც გინდოდა და მთხოვ მოგისმინო ?
-შენმა წინაპარმა ჩემი მშობლები ამოხოცა , მე და ჩემი და -ძმა სამათხოვროდ დაგვტოვა , სხვა ნათესავებიც კი ცვენ წინააღმდეგ აღაწყო და შენ იმას მეობნები რომ იმის უფლებაც არ ამქვს რომ მოსმენა გთხოვო ?