***
თმას მაღლა ვიწევ და გარეთ გავდივარ. დღეს მარტო მიწევს მოხალისედ წასვლა, ნეა სხვაგან მიდის და თან მანქანაც მას ვათხოვე. ნაბიჯებს ვითვლი, ერთი, ორი, სამი... რომ ამ დროს ავტომობილის სიგნალი მაშინებს და გვერდზე ვიხედები:
-ბათუ?
-მოდი, მეც ბავშვთა სახლში მივდივარ!-მთავაზობს ის.
-რა ვიცი, კარგი!-ვამბობ და მანქანაში ვჯდები.
-როგორ ხარ?-მეკითხება ის.
-კარგად, შენ როგორ ხარ?-ვეკითხები და მობილურში მოსულ შეტყობინეას ვხსნი:
,,რას შვები?“-ჩემი მეგობარი ნინა მწერს.
,,იმ დღეს რომ მოგიყევი ხომ გახსოვს, მანქანა რომ აგვერია, ერთად მივდივართ ახლა ბავშვთა სახლში.“ -მივწერე მას.
,,ამას უყურე!“
,,არა, ცოტა მასხარა კი არის, მაგრამ ძალიან კარგი ბიჭია და უზომოდ...“- ვაგზავნი შეტყობინებას.
,,უზომოდ...?“
,,სიმპათიური!“
-სიმპათიურიც ვყოფილვარ!-მესმის ბართლომეს ხმა.
-უკაცრავად?-თავს ვწევ.
-ვიცი, სხვისი შეტყობინებების კითხვა უზრდელობაა!-იცინის ის.
-დიახ, არ შეიძლება, სხვისი შეტყობინებების კითხვა!-ლოყებ აწითლებული ვეუბნები ბართლომეს.

***
რამდენიმე წუთში ბართლომე შენობის წინ ავტომობილს აჩერებს და მანქანიდან გადმოვდივარ:
-დიდი მადლობა, რომ მომიყვანე!-ვეუბნები მას.
-არაფრის!-მიღიმის და შენობის კარს აღებს. ღიმილიც რომ შესანიშნავი აქვს! პირველი მე მატარებს და მეღიმება:
-ჯელტმენიც ყოფილხარ, ბართლომე!
-დიდი მადლობა გადაგიხადა ჯელტმენმა ბიჭმა!-ამბობს ბათუ.
-არაფრის!-ვამბობ და შიგნით შესული ხალხს ვესალმები. საღებავის ფუნჯს ვიღებ და ბართლომეც საღებავის ყუთს იღებს და ჩემკენ მოდის:
-ნუცა!
-რა იყო?-ვეკითხები და ბართლომეს საღებავის ყუთი უყირავდება და ფეხსაცმელზე მესხმევა:
-ნუცა!-მისი სიცილი მთელ დერეფანში ისმის.
-ბართლომე!-გაბრაზებული ვამბობ მის სახელს.
-კარგი, რა იყო ბოდიში!-მეუბნება ბათუ.
-რა იყო, ვერ უყურებ რომ საღებავით დამესვარა ფეხსაცმელი?
-მწვანე კედები არ მოგწონს?-მეკითხება ის.
-დაჭკვიანება არ გაწყენდა!-ვეუბნები და გარეთ გამოვდივარ.

***
სახლში შესული, ნეა გაკვირვებული მაკვირდება:
-რა დაგემართა?
-იმ შენმა ბართლომემ, შემთხვევით საღებავი გადამასხვა!-ვამბობ და ამ სიტუაციაზე მეცინება.
-ჩემმა რა, შენმა!-იღიმის ჩემი დაიკო, ნეა.
რამდენიმე წუთში კომპიუტერთან ვზივარ და სოციალურ ქსელში ერთ-ერთი თანამონაწილეს შეტყობინება მომდის:
,,ნუცა, მონაწილეები ვიკრიბებით და ბათუს შეატყობინე რა, გთხოვ!“
,,კარგი, გადავცემ!“ ვაგზავნი და მობილურ ტელეფონს ვიღებ. ბართლომეს ნომერს ვეძებ და ვურეკავ.
-დიახ!-მესმის გოგონას ხმა.
-ბართლომეს დაუძახეთ!-ვეუბნები მას.
-ვინ ბრძანდებით?
-და თქვენ ვინ ხართ? იქნებ ბართლომეს გადასცეთ მობილური!-ვამბობ მე.
-მე ანკა ვარ! ბართლომე კი სააბაზანოშია შესული!-მეუბნება და ჩაცინებაც მესმის და ჩურჩულიც.
-მაშინ გადაეცი, რომ დამირეკვოს!-ვეუბნები და მობილურ ტელეფონს ვთიშავ.
ბართლომემ გახუმრება გადაწყვიტა? როგორც ენებოს! იქნებ ბართუს ჩურჩული არ იყო? ან მე რატომ მანაღვლებს?! რამდენიმე წუთში ზარის ხმა მესმის და მეც მობილურს ვიღებ:
-გისმენთ!-ვამბობ მე.
-ბართლომე ვარ, შენ მირეკავდი ხომ?
-კი მე გირეკავდი! ნინომ და მარიამმა მომწერეს რომ მონაწილეები უნდა შევიკრიბოთ ხვალ სადმე და გააგებინეო!
-და ხვალამდე არ გინდა ერთმანეთს შევხვდეთ?-მთავაზობს ბათუ.
-არა, სხვაგან უნდა წავიდე!-ვამბობ და აივანზე გავდივარ.
-ნუ მატყუებ, არ მიყვარს ტყუილი!-მეუბნება ის და ქვევით ვიხედები.
-აქ რა გინდა?-ჩემი აივნის ქვევით მდგარ ბართლომეს ვხედავ.
-შენთან ახლოს ვცხოვრობ!-მიღიმის ის.
-ჩამოხვალ?-მეკითხება ბართლომე.
ვერა!-ვპასუხობ მე.
-ნუ მატყუებ რა, გთხოვ!-იძახის ის.
-არ გატყუებ, ან ვის უყვარს ტყუილი?!-ვამბობ მე.
-ანუ ჩამოხვალ?-თავისას არ წყვეტდა ის.
-არა!-ვპასუხობ მას.-ნახვამდის, მეჩქარება!-საძინებელ ოთახში ვბრუნდები და მობილურს მაგიდაზე ვდებ. არა, მართლა მეჩქარება, ნეას უნდა გავყვე წიგნების მაღაზიაში, მართალია არც ისე ჩავიდოდი, მაგრამ...

-----------------------------------------------------------------
ძალიან დიდი ბოდიში დაგვაინებისთვის და კიდევ ერთხელ ბოდიში რომ დავაგვიანე და პლიუს ამას პატარა თავით დავბრუნდი! იმედია მოგეწონებათ, ჩემო ცისარტყელებო და ისევ გახსოვართ! გელოდებით,დიდი მოლოდინით!