მობილურს ვიღებ და ყაზბეგში, ჩემს მეგობრებთან ლელასთან და ნინასთან ვრეკავ:
-როგორ ხარ, ნინა?-ვკითხულობ მე.
-კარგად, შენ?-მეკითხება ნინა.
-მე კარგად ვარ! ლელა, როგორ არის?-მობილურზე ვლაპარაკობ და თან ერბო კვერცხს ვიწვავ.
-დიდი მუცლით დადის და არის!-იცინის ნინა. ლელა კი ორსულადაა და მეშვიდე თვეშია.
-ალექსანდრე და ვაჟა მომიკითხე.-ვეუბნები მე.-ვთიშავ ახლა, თორემ დამაგვიანდება სამსახურში.
ლელა და ნინა თბილიში გავიცანი, როდესაც თავისი ნათესავები უნდა ენახათ. მე კი ლელას ბიცოლის მეზობელი ვარ და მასთან გავიცანი გოგოები.
გაზს ვაქრობ და ჭამას ვიწყებ. გასარეცხი თეფშს, რაკოინაში ვდებ და სახლის კარებს ვკეტავ.
-გამარჯობა, მანანა დეიდა!-ვესალმები ლელას ბიცოლას და თან კიბეებზე ჩავრბივარ.
-სალამი, იდა!-მეუბნება და თან სადარბაზოს ასუფთავებს.
მანქანის კარებს ვაღებ და ვჯდები. სარკეს ვასწორებ და მანქანას ვქოქავ.
მე ერთ-ერთ ცნობილ დიზაინერთან ვმუშაობ, მკერავად. ანაზღაურებასაც არ ვუჩივი და რაც მთავარია ჩემი სამსახური მიყვარს. ფიქრებში ვარ გართული, როდესაც მანქანა ჩერდება და აღარ იძვრება. რა მოუვიდა?! მანქანიდან გადმოვდივარ და აქეთ-იქით ვიყურები. სამსახურში დამაგვიანდება! ნერვებ მოშილი, საბუარვს ფეხს ვარტყამ და უკან ვიხედები. სიხარულისგან თვალები მიბრწყინდება, როდესაც მანქანის პროფილაკტიკას ვხედავ. პატარა შენობისკენ მივერმართები და იქ მომუშავე კაცებს ვესალმები:
-გამარჯობა! მანქანა გამიფუჭდა და იქნებ რამე მიშველოთ?!-ვამბობ მე.
-მანქანა სად არის?-კითხულობს ერთ-ერთი.
-აი, იქ!-ხელს ვიშვერ მანქანისკენ.
-კარგი, შევამოწმებ!-მეუბნება და მანქანისკენ მიდის. რაღაცეებს ამოწმებს და ჩემსკენ ბრუნდება:-ნომერი დამიდტოვე და რომ შევაკეთებთ, დაგიკავშირდებით!-ამბობს ის.
-ახლა ვერ მოხერხდება?!-ვეკითხები მე.
-ახლავე, რანაირად გოგონი?!-გაკვირვებული მეკითხება.
-ჩემს ნომერს დაგიწერთ!-მანქანის კარებს ვაღებ და ჩანთას, მობილურს და წიგნაკს ვიღებ. პატარა ფურცელს ვხევ და ნომერს ვწერ:
-აი, გამომართვით!-ვაწვდი ფურცელს.
-კარგი, საქმეს შევუდგებით!-მიღიმის კაცი.
-გმადლობ, ნახვამდის!-ვუღიმი და უკან ვბრუნდები. სამსახურში დამაგვიანდა! მომავალ ტაქსს ვხედავ და ხელს ვუქნევ:
-გააჩერეთ!-ავტომობილი აჩერებს და ვჯდები.
-საით, გოგონი?-მეკითხება მძღოლი. მისამართს ვკარნახობ და ფანჯარაში ვიხედები.
მე მარტო ვცხოვრობ. ბავშობაში, ჩემი მშობლები ავარიაში მოყვნენ. ბებომ გამზარდა, დროთა განმავლობაში, ისიც მოხუცდა და ბებოც დავკარგე. სულ მარტო ვარ თუ არ ჩავთვლით ადამიანებს, რომლებიც ჩემს გევრდით არიან და სიმარტოვეს არ მაგრძნობინებენ. ჩემი მეგობრები: ნინა, ლელა, ალექსანდრე და ვაჟა. მართალია, ხშირად ვერ ვნახულობ, მაგრამ ყოველდღე მამხიარულებენ, მობილურით ლაპარაკისას.
-მოვედით!-ფიქრებიდან გამოვყავარ, ტაქსის მძღოლს. საფულიდან ფულს ვიღებ და ვაწვდი. მანქანიდან გამდმოვდივარ და სამსახურში შევდივარ. ჩვენს უფროსს ანუ დიზაინერს ვხედავ და მობოდიშებლად მივდივარ:
-ქალბატონო, თამუნა ბოდიშს გიხდით! მანქანა გამიფუჭდა და...-ვიწყებ თავის მართლებას.
-პირველად დაიგვიანე და ბოდიშს მივიღებ, მაგრამ ბევრი სამუშაო გვაქვს!-მეუბნება და ხელით მანიშნებს, რომ საქმეს მივხედო. საქორწინო კაბას ვიღებ და თვლებს ვაკერებ.
-დია, ჩაის დალევ?-მეკითხება, მეორე მკერავი მაიკო.
-იყოს, არ მინდა!-ვეუბნები და საქმეს ვაგრძელებ.
-ახალი შეკვეთა გვაქვს!-მეუბნება მაიკო.
-რა?-ვინტერესდები.
-საღამოს კაბა!-მპასუხობს ის.
-ის მძივები მომაწოდე, რა!-მის გევრდზე დადებულ, პატარა ყუთზე მივუთითებ.
-გოგოებო, აბა რას აკეთებთ?-თავზე გვადგება ქალბატონი თამუნა.-აი, ეს დიზაინი და მაიკო საქმეს დაიწყე უკვე.-ეუბნება მას.
-კარგით, ქალბატონო!-ფეხზე დგება და ფინჯანს მაგიდაზე დებს.

***
სამუშაო საათები სრულდება და გარეთ გამოვდივარ. მაიკოც გვერდზე მიდგას:
-არ წამოხვალ?-გაჩერებულ ტაქსზე მიმითითებს.
-არა, ცოტას გავისეირნებ!-ვეუბნები და გზაზე გადავდივარ.

***
^დადა^
ნასვამი, ბიძაჩემის პროფილაკტიკაში მივდივარ. არასდროს მითხოვნია მისთვის მანქანა, შეუფერებელ საქციელათაც კი ვთვლიდი, ბიძაჩემისთვის სხვისი მანქანა მეთხოვა, მაგრამ ახლა მივედი და რეზოს დავუძახე:
-რეზო, როგორ ხარ?-ვეკითხები მე.
-სად დალიე, ბიჭო?-მკითხა სიცილით.
-მეგობრებთან ერთად.-ვპასუხობ მე და მობილურზე მოსულ შეტყობინებას, ყურადღებას არ ვაქცევ.-რეზო, მანქანას ერთი საათით მათხოვებ?
-ეს მანქანა მყავს დატოვებული, ხვალ მოაკითხავენ!-მიმანიშნა წითელ ,,HONDA FIT“-ზე.
-ანუ მათხოვებ?-კიდევ ერთხელ შევეკითხე.
-წაიყვანე, წაიყვანე!-მხარზე დამკრა ხელი. ბავშობიდან რაც არ უნდა მეთხოვა, ყველაფერს მისრულებდა.
-უვნებელს ჩაგაბარებთ, თავადო!-ვეუბნები და გასაღებს ვართმევ.
-თავადობამდე ცოტაღა მიკლია!-აღნიშნავს ის.
-გმადლობ!-მანქანაში ვჯდები და ტრასაზე გამყავს. სიმღერებს ხმაღლა ვრთავ და სიჩქარეს ვუმატებ. არაფერზე არ ვფიქრობ. სუფთა ჰაერზე მინდა და მანქანას ვაჩერებ და გადმოვდივარ.
-------------------------------------------------------
დავბრუნდი, ჩემო საყვარლებო! მინდა კიდევ ერთხელ გადაგიხადოთ მადლობა ასე,რომ აქტიურობდით წინა ისტორიაზე. იმედია ამ ისტორიაზეც გამახარებთ და თქვენს აზრს დააფიქსირებთ. ხო თავები გაზრდილია. გელით, გელით მოგელით