შესვლა
რეგისტრაცია
რეკლამა

მათხოვარი (18 თავი)


20-09-2016, 01:06
ავტორი murachashvili
ნანახია 3 858

მეთვრამეტე თავი
- იქნებ ლუკას არ მოუკლავს? - რატომღაც არ მინდოდა იმის დაჯერება, რომ ბავშვობის მეგობარი ასე გაიმეტებდა, თითქოს ხავსს ვეკიდებოდი მე.
- მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი თვალით ვნახე, როგორ იჯდა ავტომობილის საჭესთან, მისი დადანაშაულება აზრად არ მომსვლია, ვიდრე... - ხმა უკანკალებდა მას.
- ვიდრე?! - ინტერესით ჩავეკითხე მე.
- ვიდრე კახას წერილი არ წავიკითხე...
- წერილი?!
- დიახ, კონვერტში, რომელიც ბანკეტის დღეს გადმომცა, მისი წერილი იდო...
- იცოდა, რომ მოკლავდნენ?! - გაოცებას ვერ ვმალავ მე.
სევდიანად გაეღიმა და ისევ თხრობა გააგრძელა: - ალბათ, ძნელი წარმოსადგენი არ უნდა იყოს, როგორ ჩაივლიდა დასაფლავება. ის დღეები გონებამ ფრაგმენტებად შემოინახა. კახასგან სამახსოვროდ დამრჩა ტკივილი, მონატრება და ერთი დიდი, გაუყუჩებელი, ღიად დარჩენილი იარა. დასაფლავებიდან დაბრუნებული უგონოდ მთვრალი ჩემს ოთახში შევიკეტე, მომხდარში თავს ვიდანაშაულებდი, უკვე მერამდენედ ვეკითხებოდი საკუთარ თავს: - იქნებ შემეძლო მისი გადარჩენა? რა იქნებოდა რომ არ დაბრუნებულიყო? გაშტერებული ვცდილობდი გამეანალიზებინა, მივმხვდარიყავი კონკრეტულად სად, რა მომენტში დავუშვი საბედისწერო შეცდომა.
თვალი გამექცა კუთხეში მიგდებული სმოკინგისკენ. მახსოვდა, როგორ ზიზღით მოვისროლე ბანკეტიდან დაბრუნებულმა. დიახ, ყველა და ყველაფერი მძულდა, რაც იმ დღესთან მაკავშირებდა.
ახლაღა გამახსენდა კახას საჩუქარი, კანკალით დავწვდი სმოკინგს და ჯიბეში ჩაკუჭული კონვერტი ამოვიღე. სენტიმენტალური არასოდეს ვყოფილვარ, თუმცა იმ წუთში ვაღაირებ, გახსნამდე ქაღალდის კონვერტს ვეფერებოდი, არ მემეტებოდა ჩემი ბინძური თითებით დასასვრელად.
ბოლოს როგორც იქნა გავბედე, გაოცებული ჩავცქეროდი შიგნით მოთავსებულ ფურცელს, გაუცნობიერებლად მეშინოდა მისი წაკითხვის, თუმცა მაინც ვკითხულობდი, ვკითხულობდი და ვგრძნობდი ნელ-ნელა როგორ მეცლებოდა ფეხქვეშ სამყარო, ნელ-ნელა კახას თვალით ვხედავდი ყველაფერს, ისევ მტკიოდა, თუმცა გატყუებ, ამას ტკივილი აღარ ერქვა, მე ვიდექი ფსიქოზისა და შერაცხადობის ზღვარს შორის, იმ წუთში შლეგი ვიყავი, ჩვეულებრივი გიჟი.
- „ვიცი რომ კითხულობ, ვიცი რომ გტკივა, თუმცა უნდა მეთქვა, უნდა მომეწერა! - ასე იწყებდა წერილს კახა - „ბევრი დაგვიგროვდა, ბევრი დაგვრჩა უთქმელი, გაუზიარებელი. თუმცა ზუსტად ვიცი, რამდენი წელიც არ უნდა გასულიყო, ამ სიტყვებს ვერ გეტყოდი, გამბედავობა არ მეყოფოდა შენთვის თვალებში შემოსახედად. ალბათ, მხდალი ვარ! არ უარვყოფ, უამრავ ნაკლს შორის ეს კიდევ ერთია, დიახ, შემეშინდა. არ მინდოდა დამენახა შენს ბავშვურ წარმოსახვაში არსებული კახა, როგორ დავემხობოდა, როგორ შემიძულებდი.
მაგრამ შემიძულებდი კი?! სადღაც გულის სიღმეში მინდა მჯეროდეს, რომ - არა, ვიცი რომ - არა!
ეგოისტი ვარ, მესაკუთრე, ასეთი ვიყავი და ასეთად დავრჩი. იცი, შენს დაბადებამდე პატარა ბავშვებს ვერ ვიტანდი, მეზიზღებოდნენ მჩხავანა, წითელი არსებები, მაგრამ შენ გაჩნდი და... მახსოვს მუთაქასავით შეფუთული როგორ მოგიყვანეს სახლში. ისეთი უსუსური იყავი, ისეთი პატარა, გაოცებული გიმზერდი და ვინ იცის მერამდენე ვკითხულობდი:
- მეც ასეთი ვიყავი?! მხედავს?
ძირითადად ჭამდი და გეძინა, ერთხელ შენს ოთახში შემოვიპარე, გეღვიძა. ფრთხილად შეგეხე ხელის გულებზე, მოცუცქნული თითებით მომეჭიდე და გამიღიმე. მაშინ ვიწამე სასწაულების, შენით ვისწავლე სიყვარული, შენით ვისწავლე ერთგულება.
მშობლები მიხსნიდნენ, რომ ორმოცი დღის განმავლობაში ჩვილს მხედველობა არ აქვს და ვერც სახეებს არჩევს.
არ გეწყინოს, სან, მაგრამ მაგარი მტირალა კი იყავი. იმხელა ხმაზე ჩხაოდი, რომ...
თუმცა შემოვიდოდი თუ არა, ჩუმდებოდი. დედას გაფიცებ, ხომ მხედავდი?! ჩემი არ სჯეროდათ, მაგრამ ზუსტად ვიცოდი რომ მცნობდი.
ეჰ, სან, მაგარი დრო იყო! იცი რა მიყვარდა ყველაზე მეტად?! შენს თვალებში დანახული სიხარული, ასე მხოლოდ შენ გიყვარდი, ასე მხოლოდ შენ მხვდებოდი. გულით მინდოდა იდეალური ვყოფილიყავი, ისეთი შენ რომ გაგიხარდებოდა, მინდოდა შენი უფროსი ძმით გეამაყა, თუმცა შენ ხომ ისედაც ამაყობდი?!
დედას გეფიცები, მინდოდა შენთვის მისაბაძი ვყოფილიყავი, არ გამომივიდა, ვერ შევძელი!
ყველაფერი შემთხვევით დაიწყო. მაშინ არც კი ვფიქრობდი, ასე თუ გაგრძელდებოდა, ასე თუ გამიჭირდებოდა ამ ჭაობიდან თავის დაღწევა.
ლუკას მშობლებს დიღომში დაკეტილი ერთ ოთახიანი ბინა ჰქონდათ. გასაღებს ვიღებდით და იმ ბინაში ავდიოდით. არ იფიქრო რამე ცუდს ვაკეთებდით, სულაც არა, ვერთობოდით ჩვენებურად, თბილისურად, იყო კარგი მუსიკა, ძირითადად როკი ცოცხალი შესრულებით, ალკოჰოლი, ცოტა მოსაწევი და ბევრი სექსი. ეხლაც მეცინება ამის გახსენებაზე. უდარდელები ვიყავით.
შემდეგ?! არც მახსოვს რამდენი წლის ვიყავი, ალბათ თხუთმეტი-თექვსმეტიის, ან იქნებ ჩვიდმეტის?! თუმცა რა მნიშვნელობა აქვს? ერთ დღეს ლუკამ ამპულები მოიტანა, სუფთა მორფი იყო. დღემდე არ ვიცი სად იშოვა, მაშინ ეს კითხვები არ გამჩენია, საერთო ბაიანით ყველამ გავიკეთეთ, თითქოს ასე ვუმტკიცებდით ერთმანეთს ძმობას, ერთ-ერთს, მისი სახელი კარგად არც მახსოვს, შპრიცის ეშინოდა, პანიკურად კანკალებდა, ჩვენ კი დავცინოდით, ისტერიულად ვხარხარებდით, აკანკალებული ხელები ვერაფრით რომ ვერ დაიმორჩილა, საბოლოოდ წამალი ვენაში ლუკამვე გაუკეთა.
ნელ-ნელა მოდიოდა სანატრელი გაბრუება, ნელ-ნელა ვეთიშებოდი ამ სამყაროს. იმ წუთში თავს ნარკომანად არ ვთვლიდი. არც ვიყავი, ვის არ გაისუნჯავს? სხვა თუ არაფერი ჩვიდმეტი წლის კაცს ერთხელ ხომ მაინც უნდა მქონოდა გაკეთებული?!
ერთს მეორე მოჰყვა, მეორეს მესამე. მეოთხედ კი ჩემით მოვითხოვე.
ლუკას სასაცილოდ არ ეყო ჩემი სიტყვები: - ეეე, შე ჩემა... ამპულებს ხეზე კი არ ისხამს?! ფული უნდა, გაჩითე და...
ფიქრი არ დამიწყია, ფულის მეტი რა მქონდა?! უპრობლემოდ ვიხდიდი სასურველ წამალში. მასაც მოჰქონდა და მოჰქონდა. მაგრამ... მახსოვს როგორ მოვპარე მამაჩემს საფულე. უტყვი, უტიფარი თვალებით ვუმტკიცებდი, რომ სადღაც გზაში, სახლში მოსვლამდე დაკარგა. შემდეგ დედაჩემის ნაყიდი ახალი ტყავის ქურთუკი გავყიდე, ნელ-ნელა გაქრა სახლიდან ვიდეო- მაგნიტოფონი, ძვირფასი ჭურჭელი, დედაჩემის სამკაულები.
არ ვიცი რატომ, მაგრამ კითხვას არავინ მისვამდა სად მიმქონდა ნივთები, იქნებ ეშინოდათ პასუხის მოსმენის?! ალბათ, ეშინოდათ!
ნელ-ნელა შემომეძარცვნენ საყვარელი ადამიანები, ნელ-ნელა ზურგი მაქციეს. შემდეგ გასაყიდი აღარაფერი დამრჩა, თავიდან ვფიქრობდი, რომ წამლის გარეშე არსებობას შევძლებდი, ამის მჯეროდა, მაგრამ გაბრუების სურვილი ჩემზე ძლიერი აღმოჩნდა. არ ჩათვალო, თითქოს თავს ვიმართლებ, არა! მხსნელად ისევ ლუკა მომევლინა, დიახ ჩემი „ერთგული“ მეგობარი. ყველაზე სარფიანი წინადადება შემომთავაზა:
- საძმოს წევრი გახდები! -რაშიც სამარცხვინოს მე პირდად ვერაფერს ვხედავდი - და ნარკოტიკების რეალიზაციით დავკავდებოდი, სანაცვლოდ კი უფასოდ მივიღებდი წამალს!.
სან, გძულვარ?! მერწმუნე იმაზე მეტად არა ვიდრე მე მძულდა ჩემივე თავი. თუმცა მინდა გითხრა, რომ საკუთარ საქციელს მაინც ვამართლებდი: - რატომღაც მჯეროდა, რომ ჩემისთანა გაჭირვებულებისთვის წამლის მიტანა დახმარება იყო, განა ასე არ იყო?! დავიფიცებ სან, რომ პირველად არავისთვის არ გამისინჯებია, წამალზე არავინ შემისვამს. მე მხოლოდ ლომკაში მყოფებს ვეხმარებოდი, განა ეს სიკეთე არ იყო?! თუმცა სიკეთესაც ყველა მისებურად ხედავს.
მახსოვს, მამაშენმა დამიბარა, პირდაპირ მკითხა:
- რაც გავიგე მართალია?!
- ნეტა რომელს გულისხმობდა, ნარკომანობას თუ ბარიგობას?
მოცდა ვავჯობინე, მინდოდა სათქმელი თავად ეთქვა: - კახა, თუ დახმარება გჭირდება, შენ მხოლოდ მითხარი, მხარში დაგიდგები, ოღონდ მაგ ხალხს ჩამოშორდი, ოღონდ!....
- ვინ ხალხს, ვაჟა ბიძია?! - მიამიტი თვალებით მივჩერებოდი.
- იცი შენ ვისაც, სანდროს რა მაგალითს აძლევ, ერთ დღეს მასაც მიჰყიდი წამალს?
გამაცია, დედას გეფიცები იმ წუთში მოვკვდი: - არა, სანდრო წამალს არც კი გაეკარება, სანდროს რა უნდა ნარკოტიკებთან?!
- არა? აბა იმ ბიჭებმა რა დაგიშავეს? გეკითხები რა დაგიშავეს? - მამაშენი ქეჩოში მანჯღრევდა - აზრზე მოდი, ვიდრე გვიანი არაა, აზრზე მოდი!...
- ისინი ჩაძირულები არიან, დაღუპულები, ჩემსავით დაღუპულები... - ვინ იცის მერამდენედ ვუმეორებდი.
მკაცრი სახით მიმზერდა ვაჟა. ვხვდებოდი, მასაც ვკარგავდი, თუმცა გული აღარ მწყდებოდა, მხოლოდ შიში მქონდა, ერთი რამ რაც ისევ მტკიოდა შენ იყავი, შენი ნახვა რომ აეკრძალა ვერ გადავიტანდი.
მოვდიოდი, ისეტერიულად დამყავდი ატრაქციონებზე, შენ იქნებ არც გინდოდა, მაგრამ მე მჭირდებოდა, უნდა მეგრძნო რომ ჯერ კიდევ მქონდა შეგრძნების უნარი, ჯერ კიდევ მყავდა პატარა სიწმინდე.
სამი წელი, დაუსრულებელი სამი წელი გავატარე საძმოში. შემდეგ იცი რა მოხდა? ქალაქში გაკეთებული წამალი შემოიტანეს. შენ თავს ვფიცავარ, არ ვიცოდი ისე მივუტანე ბიჭებს. ჩემი მიწოდებული წამლით ჩემივე უბნის ბიჭები დაიღუპნენ, გესმის სანდრო?! მკვლელი გავხდი. საკუთარ სურვილებს აყოლილმა ძმაკაცები დავხოცე. აი, რა სანაქებო ბიძაშვილი გყავდა, ჩამპალი ნარკომანი, კაცის მკვლელი, უპრინციპო, ნაძირალა!
იმ ღამით ვაჟამ დამიბარა, სულელი არ ვიყავი, კარგად ვხვდებოდი მისი მოწვევის მიზეზს. არ შემშინებია, უკვე აღარაფრის აღარ მეშინოდა. ჩუმად ვუსმენდი, ბიჭების დაღუპვის შესახებ იცოდა, რათმა უნდა ჩადენილში მადანაშაულებდა. თავის მართლება არც კი მიცდია.
იმ დღეს გადავწყვიტე, რადაც არ უნდა დამჯდომოდა წამალი უნდა გადამეგდო, საძმოდან უნდა წამოვსულიყავი.
იმ საღამოსვე შევხვდი ლუკას, მისგან ახსნას ვითხოვდი, მინდოდა ეთქვა, რომ არ იცოდა, რომ ისიც ჩემსავით მოატყუეს, გააბითურეს, გამოიყენეს. რაც გინდა ეთქვა, შენს თავს ვფიცავარ დავუჯერებდი, ოღონდ ის სიტყვები არა!
- მიკვირს შენ რატომ არ გაიკეთე, ცდუნებას როგორ გაუძელი?! - ირონიულად მეკითხებოდა ის.
მეგონა მომესმა, ხვდები რა მითხრა?! იმ ნაბიჭვარმა მარტო ბიჭები კი არა, მეც გამწირა! იმ ღამით მეც უნდა მოვმკვდარიყავი. კარგად იცი, როგორ დასრულდა ჩვენი შეხვედრა.

მამაჩემთან მისვლას აზრი არ ჰქონდა, დახმარების სათხოვნელად ისევ ვაჟასთან მოვედი. არ დამიმალავს, პირდაპირ ვუთხარი, რომ წამლის გადაგდება მინდოდა, რომ ერთხელ და სამუდამოდ ამ წუმპისგან განთავისუფლება მსურდა.
დამეხმარა, როგორც ყოველთვის ვაჟა დამეხმარა, იცი რატომ? იმიტომ რომ კაცია! მაშინ პირველად მითხრა:
- ის ბავშვი, ეხლა მალულად რომ გვისმენს, იცოდე შენი ძმაა, შენი ხასიათი აქვს, შენ თუ ვერ გამოძვრები, ისიც დაიღუპება!
გესმის სან, რა მითხრა?! ეეე.. შენ არც კი იცი ეს სიტყვები რას ნიშნავდა ჩემთვის, მოვკვდებოდი და წამალს მაინც აღარ გავიკეთებდი, შენს თავს ვფიცავარ ვერავინ გეტყოდა, რომ შენი ბიძაშვილი, შენი საამაყო კახა, წამალში გაიპარა! ისე ძმაკაცების მკვლელის სახელს წამალში გაპარვა არ სჯობდა?! დამიჯერე, სან, ჯობდა, მაგრამ....

სან, წამალს ხომ არ გაეკარები?! ჩემ თავს გაფიცებ, არ გაეკარო, არ მიიღო! ნებისმიერი ვინც ბაიანს მოგაწოდებს მაშინვე ჩაკალი, ჩააძაღლე, გესმის სან? ხომ გესმის არა?! მაგრამ მე ვინ ვარ რჩევა რომ მოგცე?!
წამოვედი, პირობა შევასრულე, არც არავინ ჩამიშვია, არც არავინ გამიცია, მაგრამ ვერ მოისვენეს, ყველაზე სათუთით, შენით მემუქრებოდნენ.
ვხვდებოდი, რომ რეალურად ვერც ვერაფერს დაგიშავებდნენ, უბრალოდ ვაჟა არ მისცემდა ამის უფლებას, მაგრამ თავის დაზღვევა გადავწყვიტე. არც ისეთი უვიცი ვიყავი, ლუკას რომ ეგონა, საკმაოდ ბევრი რამ მესმოდა, ბევრი რამ ჩემითაც გავიგე. შენი სიცოცხლის ხელშეუხებლობის გარანტიის სანაცვლოდ, ჩემს მიერ მოგროვებული ინფორმაციის ნაწილი გადავეცი. შედარებით დამშვიდდნენ, ჩაწყნარდნენ. ალბათ, მიხვდნენ, რომ პოლიციაში წამსვლელი მე არ ვიყავი, უშიშროებაში ხომ მითუმეტეს.
მაგრამ, გგონია მუქარას ვაპატიებდი?! შეიძლება ნაძირალა ვიყავი და ვარ კიდევაც, შეიძლება უპრინციპოც ვიყავი, მაგრამ სიყვარული შემეძლო. ყველაზე დიდი შეცდომა, მაშინ დაუშვეს შენით როცა დამემუქრნენ. ისიც ზუსტად ვიცოდი, ადრე თუ გვიან მაინც მომკლავდნენ, ამხელა ინფორმაციის მატარებელს როგორ გგონია ცოცხალს დამტოვებდნენ?!... ცოდვა გამხელილიც სჯობს, ცუდი რამაა სინდისი, გულითაც რომ გინდოდეს ვერ გაექცევი, ვერსად დაემალები.
კარგად ვხვდებოდი, რომ ამ დიდ თამაშში ჩემისთანა პეშკები საკმაოდ ბევრნი იყვნენ, არც ლუკას ჰქონდა მაინც და მაინც სახარბიელო პოზიცია. პოტენციურ რეალიზატორების მოძიებით იყო დაკავებული, ჩემისთანა გოიმებს, საკუთარ თავზე შეყვარებულ კრეტინებს პოულობდა, წველიდა, წველიდა, აკოტრებდა და...
მაგრამ მხოლოდ ნარკოტიკები რომ ყოფილიყო კიდევ რა უჭირდა, ბავშვებით ვაჭრობდნენ, ტო! საზღვარგარეთ გაჰყავდათ, ვითომ აშვილებდნენ, ვითომ მკურნალობდნენ. ძიება დავიწყე, გესმის სან?! შვიდი წელი ვაგრობევდი ინფორმაციას, შვიდი წელი პატარა დრო ხომ არაა?! დიდიან - პატარიანად, პეშკიან, მბძანებლიანად... შევძელი, სან. გეგონა ვერ შევძლებდი?! ეეე, რას ამბობ, ტო?! შენით მემუქრებოდნენ, ყველაზე წმინდით, ყველაზე თბილით!...
ეეეჰჰჰ, სან! რომ იცოდე როგორ მიყვარხარ! ნეტა ჩემით ისევ იამაყებ? ნეტა ამ წერილის შემდეგ ისევ გეყვარები? სან, ამ კონვერტში მეხსიერების ბარათია, სულ რაღაც ერთმა ბარათმა დაიტია მთელი მასალა. თუ ვინიცობა და დაკარგო, ჩემი მოსკოვის ბინის კარადაში მეორე ეგზემპლარიც ინახება, ერთი წლის ქირა წინასწარ მაქვს გადახდილი, ბინაში არავინ შევა, გესმის სან? ამ მასალებს სხვას ვერ ვანდობ, ვერც პოლიციას, ვერც უშიშროებას. ადრე თუ გვიან, შენითვე მიხვდები რატომ...ნახე, და შენით გადაწყვიტე როგორ იმოქმედო.
ეს რა ყოფილა წერილის წერა?! წესით უნდა ვასრულებდე არადა ვერ გელევი, იმდენი რამ დამრჩა უთქმელი, იმდენი... გახსოვს ეშმაკის ბორბალზე ჯდომისას შუქი რომ ჩაქრა? სან, ეხლა მაინც აღიარე, შეგეშინდა?! მე - შემეშინდა. კი გეუბნებოდი ვაჟკაცი ხარ, არ შეშინდე მეთქი, მაგრამ მე მეშინოდა, ვკანალებდი და ხმას ვერ ვიღებდი.
ჩემი ხარ, სან! მხოლოდ ჩემი, მერე რა რომ ერთი უპრინციპო და ნაძირალა გამოვდექი, მე რა რა, რომ შენთან არ ვიყავი, შენს თავს ვფიცავარ, ყველაზე დიდი ძმა გყავდი, ყველაზე ერთგული და ყველაზე გამტანი.

სან, ჩემი უბნელი ლიაკო გახსოვს? ჰო, ჰო, ის შავი, ტყავის ქურთუკით რომ დადიოდა, გაგახსენდა ხომ? ისე მაგ გოგოს შენთვის კამფეტები არ მოუცია, პრინციპში არც წერილები მოუწერია, მაგრამ შენ მაინც ყველასგან გამოარჩევდი. ნეტა როგორ ხვდებოდი? იცი რომ მისთვის არ მითქვამს? ისე წამოვედი, ერთხელაც ვერ ვუთხარი. ზოგჯერ მოინახულებ ხოლმე? არა, ხშირად არ გთხოვ, უბრალოდ, ზოგჯერ, კვირაში ერთხელ?!.. ბევრია? კარგი თვეში ერთხელ?!... ესეც ბევრია?!. ვიცი ბევრია, მაგრამ... თუ გინდა ნუ ნახავ, არ მინდა ეტკინოს. ვიცი, არ იტყვის, არ გაამხელს, მაგრამ ეტკინება.
ეჰ, სან... სან!“...
ასე სრულდებოდა კახას წერილი, კონვერტში მართლაც იდო მეხსიერების ბარათი, მაგრამ ეს ინფორმაცია არ გამივრცელებია. იმდენს კი ვხვდებოდი, რომ ვერავის ვენდობოდი, საბუთები იმ წელს ეკონომიურიდან იურიდიულზე გადავიტანე, გაგეცინება ალბათ, სად ფინანსები და სად იურისპუდენცია, მაგრამ ასე გამოვიდა.
ჩემებმა გააპროტესტეს, დედაჩემი გადაირია, შვილს პოლიციელად კი არ ვზრდიდიო, მაგრამ მათი აზრი არ მაინტერესებდა, მე მჯეროდა, მოვიდოდა დრო და ჩემითვე მივიყვანდი კახას დაწყებულ საქმეს ბოლომდე. ალბათ, მეტყვი, რომ ისიც დამნაშავე იყო, რომ ისიც ლუკასგან არაფრით განსხვავდებოდა, მაგრამ ჩემი იყო, გესმის გვანცა ჩემი?!
- კახასა და ლუკას მტრობის მიზეზს მივხვდი, გავიგე რატომ გძულს და რატომ უნდა შენი განადგურება, მაგრამ ამ ისტორიასთან რა აკავშირებს ვახოს, მათხოვრებს?
- ალბათ უსამართლობაა, მაგრამ მეტს ვერაფერს მოგიყვები! კახასა და ლუკას მსგავსები ამ ჯგუფში ბევრნი იყვნენ, არიან და სამწუხაროდ, ალბათ იქნებიან. მე მხოლოდ ლუკას მსგავსების დაჭერა კი არა, მათი ლიდერების განადგურებაც მინდა. იმ ბობოლების მათი მახინჯი წესებით ადამიანების სიცოცხლით ასე რომ თამაშობენ!
- რამე რომ დაგიშავონ?! კახას მსგავსად შენც რომ გაგიმეტონ?!- შიშით ხმა მებზარება.
- შენ ხომ დამიცავ?! - აშკარად დამცინის სანდრო და დასმულ კითხვაზე პასუხის ნაცვლად ტუჩებში მსუბუქად მკოცნის.
- სანდრო... - ხმაში ჩვეულებისამებრ ცრემლები მერევა, მაგრამ ყურადღებას აღარ მაქცევს, სათქმელი აღარაფერი აქვს, ზურგს მაქცევს და საძინებელში შედის. ისე იძინებს, თითქოს ქვეყნად დარდი არ აქვს, მე კი თვალს ვერ ვხუჭავ: სივრცე აღარ მყოფნის, ემოციებისგან დაღლილი გარეთ გამოვდივარ და ჰაერს ღრმად ვისუნთქავ. ცრემლებს გასაქანს ვაძლევ და ვგრძნობ ნელ-ნელა როგორ ვმშვიდდები, თუმცა არც აქ ყოფნა შემიძლია, ისევ ოთახში ვბრუნდები.



№1  offline წევრი dr ghost

shen wer ise rogorc mamas unda;D

 


№2  offline წევრი Nia♡Nia

Nu mokled werili iyo ragac saocreba imdan tbili da ykivilit savse rom verc agvwer sityvebit, pantastiuri tavi iyo, ar velodi amdenad dzliers da emociebit savses jer kidev wakitxulze vpiqrob, arc ki vici ra gitxra, albat shesaperis sityvebsac ver vipovi rom sheni shepaseba shevdzlo imdenad arachveulebrivad gadmogaqvs sheni pantazia da imdenad giltan axlos wer.dzalian momewona da moutmenlad velodebi shemdeg tavs :)

 


№3  offline წევრი dr ghost

auuu tvitmkvleloba rohor minda

 


№4 სტუმარი peko

ძალიან კარგი მოთხრობა ველოდები შემდეგ თAვს

 


№5  offline აქტიური მკითხველი უცნობი ქ

კახას წერილს ჰქონდა მთელი ისტორიის ფასი... იმდენად თბილი, სიყვარულით სავსე, სევდიანი და ამავე დროს მონანიებით სავსე იყო მე პირადად მთელი ისტორია არაფრად რომ არ ღირდეს მარტო ამ წერილის გამო შევიყვარებდი... კახა უკვე მიყვარს თავისი ცუდი და კარგი თვისებებით, მართლაც საოცარი სიყვარული შეძლებია, მერწმუნე ასეთი სიყვარული ცოტას შეუძლია... სანდროს სიყვარულის უნარიც საოცარია... მომწონს, მომწონს ასე რომ წერ და ძალიან მაგარი მწერალი ხარ მინდა გითხრა... ეცადე მალე დადო რა ისტორია...

 


№6  offline ახალბედა მწერალი murachashvili

dr ghost
shen wer ise rogorc mamas unda;D

dr ghost
auuu tvitmkvleloba rohor minda


იცი შენი კომენტარები ვნახე, მხოლოდ ჩემთან მოწერილი არა, შენი ბოლო სიტყვები საკმაოდ დამაფიქრებელია, ასეთ თემებზე არ ხუმრობენ, ალბათ ცოტა უცნაური იუმორი გაქვს. იქნებ დახმარებისთვის ვინმეს მიმართო? ადამიანს რომელსაც ენდობი.

Nia♡Nia
Nu mokled werili iyo ragac saocreba imdan tbili da ykivilit savse rom verc agvwer sityvebit, pantastiuri tavi iyo, ar velodi amdenad dzliers da emociebit savses jer kidev wakitxulze vpiqrob, arc ki vici ra gitxra, albat shesaperis sityvebsac ver vipovi rom sheni shepaseba shevdzlo imdenad arachveulebrivad gadmogaqvs sheni pantazia da imdenad giltan axlos wer.dzalian momewona da moutmenlad velodebi shemdeg tavs :)

უცნობი ქ
კახას წერილს ჰქონდა მთელი ისტორიის ფასი... იმდენად თბილი, სიყვარულით სავსე, სევდიანი და ამავე დროს მონანიებით სავსე იყო მე პირადად მთელი ისტორია არაფრად რომ არ ღირდეს მარტო ამ წერილის გამო შევიყვარებდი... კახა უკვე მიყვარს თავისი ცუდი და კარგი თვისებებით, მართლაც საოცარი სიყვარული შეძლებია, მერწმუნე ასეთი სიყვარული ცოტას შეუძლია... სანდროს სიყვარულის უნარიც საოცარია... მომწონს, მომწონს ასე რომ წერ და ძალიან მაგარი მწერალი ხარ მინდა გითხრა... ეცადე მალე დადო რა ისტორია...

peko
ძალიან კარგი მოთხრობა ველოდები შემდეგ თAვს

არ მეგონა ამ თავს ასე უცებ თუ დავწერდი, შევყევი, შევყევი და ემოციებისგან დავიცალე... დიდი მადლობა თქვენ, ამის საშუალებას რომ მაძლევთ heart_eyes იმედი მაქვს ზედმეტად მძიმე არ გამოვიდა, ვზივარ და თქვენი კომენტარებით ვთბები, ბედნიერებისგან რომ შემეძლოს ალბათ ვიკივლებდი, მაგრამ ეხლა სამსახურში მჯდომმა ემოციები რომ გამოვხატო, აშკარად გიჟად ჩამთვლიან sweat_smile სიმართლე გითხრათ ამ წერილთან დაკავშირებით მამაკაცების აზრიც მაინტერესებდა, ნეტა ისინი როგორ ხედავენ აქ წარმოჩენილ პრობლემებს? ან საერთოდ თუ თვლიან პრობლემად? იქნებ მხოლოდ მე მეჩვენება ნარკომანობა ერთ დიდ უზარმაზარ ლაქად?

 


№7 სტუმარი ემი

სანდრო ხომ ძალიან კარგი ადამიანია და უკვე მიყვარს, მაგრამ კახას დანახული სანდრო კიდევ უფრო მიყვარს. ლუკა რო არაკაცი იყო, ამას უკვე ვგრძნობდი სანდროს შეხედულებებიდან. უბრალოდ, ლუკამ, ამხელა „წარსულის“ და „გამოცდილების“ კაცმა სანდროზე თავდასხმა, ასე, პირველკლასელი ყაჩაღივით, რატო მოაწყო, ვერ ვხვდები.

ვკითხულობ, სანდროს ამბავი მითრევს, მაგრამ გვანცა აღარც მახსოვს. მგონია გვანცას ისტორია ცალკე ისტორია იყო....მგონია, რომ ეს გვანცა, რომელიც სანდროსთან არის ეხლა, სულ სხვაა, ვიდრე ის, ამდენი ხანი რომ „გვაზურზღულებდა“ ... worried

ამიტომ, მგონია რომ ასე ცალ-ცალკე თავებად შენს ისტორიის წაკითხვას, მაინც მთლიანად, ერთად წაკითხვა ჯობია, ჩემთვის ყოველ შემთხვევაში. რამდენჯერ გადავწყვიტე, მაგრამ მაინც რომ ვერ ვითმენ...რას მიკეთებ, ვერ ვხვდები bowtie heart_eyes

პ.ს. ამ თავმა ძველი ანა გამახსენა, ძველი ისტორიები, აი ისინი, მე რომ ძალიან მიყვარს და ის, რაც მე ძალიან მომწონს ანაში.... kissing_heart

 


№8  offline ახალბედა მწერალი murachashvili

ემი
სანდრო ხომ ძალიან კარგი ადამიანია და უკვე მიყვარს, მაგრამ კახას დანახული სანდრო კიდევ უფრო მიყვარს. ლუკა რო არაკაცი იყო, ამას უკვე ვგრძნობდი სანდროს შეხედულებებიდან. უბრალოდ, ლუკამ, ამხელა „წარსულის“ და „გამოცდილების“ კაცმა სანდროზე თავდასხმა, ასე, პირველკლასელი ყაჩაღივით, რატო მოაწყო, ვერ ვხვდები.

ვკითხულობ, სანდროს ამბავი მითრევს, მაგრამ გვანცა აღარც მახსოვს. მგონია გვანცას ისტორია ცალკე ისტორია იყო....მგონია, რომ ეს გვანცა, რომელიც სანდროსთან არის ეხლა, სულ სხვაა, ვიდრე ის, ამდენი ხანი რომ „გვაზურზღულებდა“ ... worried

ამიტომ, მგონია რომ ასე ცალ-ცალკე თავებად შენს ისტორიის წაკითხვას, მაინც მთლიანად, ერთად წაკითხვა ჯობია, ჩემთვის ყოველ შემთხვევაში. რამდენჯერ გადავწყვიტე, მაგრამ მაინც რომ ვერ ვითმენ...რას მიკეთებ, ვერ ვხვდები bowtie heart_eyes

პ.ს. ამ თავმა ძველი ანა გამახსენა, ძველი ისტორიები, აი ისინი, მე რომ ძალიან მიყვარს და ის, რაც მე ძალიან მომწონს ანაში.... kissing_heart

დიდი მადლობა ჩემო საყვარელო ამ სითბოსა და ასეთი შეფასებისთვის heart_eyes ძნელია არ დაგეთანხმო, ალბათ იცი კიდევაც ჩემი მიდგომაც, ბევრად მირჩევნია სრულად დადებული ისტორიის კითხვა, ვიდრე ასე თავებად გაძიძგნილის ლოდინზე ვიშალო ნერვები, თუმცა ხშირად ცდუნებას მეც ვერ ვუძლებ და მერე საკუთარ თავზე ვბრაზდები smile რა თქმა უნდა ვერ გირჩევს, ისტორიის სრულად დადებას დაელოდო, როგორც ავტორს მიხარია და მსიამოვნებს შენი "ფორიაქი", თუმცა საკუთარ ნაწერსაც კი დასრულებულს რომ ვნახულობ, მეც ისეთი განცდა მიჩნდება, თითქოს სრულიად ახალ ამბავს ვეცნობი.
საბოლოოდ ალბათ ეგოისტად ჩამთვლი, მიხარია ჩემთან რომ ხარ, შენი კომენტარის ბოლო ფრაზა კი განსაკუთრებით heart_eyes kissing_heart

 


№9  offline წევრი neilo

ra sevdiani tavi gamogivida...

 


№10  offline ახალბედა მწერალი murachashvili

neilo
ra sevdiani tavi gamogivida...

heart_eyes

 


№11 სტუმარი makukuna

უუუფ, რამდენი მატირე, რა არიი. ძალიან ემოციური იყო. კახა მაინც არ მემეტებოდა სიკვდილისთვის. ისე ებრძოლა უნდა უფრო მეტი სიცოცხლისთვის. თითქოს მზად იყო.

 


№12  offline ახალბედა მწერალი murachashvili

makukuna
უუუფ, რამდენი მატირე, რა არიი. ძალიან ემოციური იყო. კახა მაინც არ მემეტებოდა სიკვდილისთვის. ისე ებრძოლა უნდა უფრო მეტი სიცოცხლისთვის. თითქოს მზად იყო.

smile heart_eyes

 


№13 სტუმარი დაინტერესებული

ძალიან ბევრის მთქმელი იყო ეს თავი. კახას წერილში ბევრი რამ დავინახე, კარგად ჩანს რა არის სიყვარული-არა ის ბანალური სიტყვები, რომლითაც 'ფ'ეისბუქია გადაჭედილი, არამედ ის, რის გამოც ყველაზე გამოუსწორებელ შეცდომასაც კი გამოასწორებ. რამხელა პატივისცემა, ტკივილია ნაჩვენები ერთმანეთის მიმართ. გვანცა კი არ ვიცი, მინდა სანდროს სიყვარული სწორედ ისეთი იყოს მის მიმართ, როგორიც კახასადმი ჰქონდა, ცხოვრების ახალი მაგალითი ჰყავდეს. საოცრად წერ და მიყვარს ეს ისტორია

 


№14  offline ახალბედა მწერალი murachashvili

დაინტერესებული
ძალიან ბევრის მთქმელი იყო ეს თავი. კახას წერილში ბევრი რამ დავინახე, კარგად ჩანს რა არის სიყვარული-არა ის ბანალური სიტყვები, რომლითაც 'ფ'ეისბუქია გადაჭედილი, არამედ ის, რის გამოც ყველაზე გამოუსწორებელ შეცდომასაც კი გამოასწორებ. რამხელა პატივისცემა, ტკივილია ნაჩვენები ერთმანეთის მიმართ. გვანცა კი არ ვიცი, მინდა სანდროს სიყვარული სწორედ ისეთი იყოს მის მიმართ, როგორიც კახასადმი ჰქონდა, ცხოვრების ახალი მაგალითი ჰყავდეს. საოცრად წერ და მიყვარს ეს ისტორია

დიდი მადლობა ამ სიტყვებისთვის, ზოგადად ჩემი პრინციპი ასეთია, გრძნობასთან დაკავშირებით საუბარი არ მჩვევია, ვფიქრობ რომ ჭეშმარიტ გრძნობას მოქმედება უხდება, თავდადება და პატიოსნება. სიყვარული ხომ მრავალმხრივია, ქალის და მამაკაცის, მშობლის და შვილის, ჩვენს შემთხვევაში თუნდაც ბიძაშვილების, მიხარია ჩემი განწყობა ამ თავში თუ გამოჩნდა. სანდროს და გვანცას კი თუ გამოუვა ამხელა გრძნობით შეყვარება ვნახოთ, ამას ისტორია აჩვენებს. heart_eyes

 


№15  offline წევრი მარეამო

ძალიან მომწონს და ერთი სული მაქვს ხოლმე როდის დადებ ახალ თავს

 


№16  offline ახალბედა მწერალი murachashvili

მარეამო
ძალიან მომწონს და ერთი სული მაქვს ხოლმე როდის დადებ ახალ თავს

heart_eyes

 


№17  offline აქტიური მკითხველი La-Na

გელოდე გელოდე და მაინც ვერ მოვითმინე დასრულებამდე.არ ვიცი რა ვთქვა,ძაან მაგარი ისტორიაა.სულმოუთქმელად ველი ახალ თავს.სანდრო ძალიან კარგი ადამიანია,კახაც ძალიან დადებითი ადამიანი იყო ჩემთვის.მალე დადე რა.თქვენს წიმა ისტორიაზე ხო ჭკუა მეკეტებოდა,ძალიან კარგად წერ.ემოციასაც ზუსტად გადმოცემ
--------------------
ლანა

 


№18  offline ახალბედა მწერალი murachashvili

La-Na
გელოდე გელოდე და მაინც ვერ მოვითმინე დასრულებამდე.არ ვიცი რა ვთქვა,ძაან მაგარი ისტორიაა.სულმოუთქმელად ველი ახალ თავს.სანდრო ძალიან კარგი ადამიანია,კახაც ძალიან დადებითი ადამიანი იყო ჩემთვის.მალე დადე რა.თქვენს წიმა ისტორიაზე ხო ჭკუა მეკეტებოდა,ძალიან კარგად წერ.ემოციასაც ზუსტად გადმოცემ


დიდი მადლობა ამ სიტყვებისთვის, რაც შეეხება თავების მალე დადებას, სამწუხაროდ ჩემი გრაფიკიდან გამომდინარე, როცა მიჭირს უფრო სწრაფი ტემპით გამოქვეყნება, ვეცდების შაბათ-კვირაობით გამოვსწორდე და ტრადიციული სამ დღეში ერთხელ დადების გრაფიკი დავარღვიო heart_eyes smile ველოდები თქვენს შენიშვნებსა და კომენტარებს, იმედია არ დაიზარებთ და ისევ გამიზიარებთ თქვენს აზრს heart_eyes

 



სახელი: *
  • bowtiesmilelaughingblushsmileyrelaxedsmirk
    heart_eyeskissing_heartkissing_closed_eyesflushedrelievedsatisfiedgrin
    winkstuck_out_tongue_winking_eyestuck_out_tongue_closed_eyesgrinningkissingstuck_out_tonguesleeping
    worriedfrowninganguishedopen_mouthgrimacingconfusedhushed
    expressionlessunamusedsweat_smilesweatdisappointed_relievedwearypensive
    disappointedconfoundedfearfulcold_sweatperseverecrysob
    joyastonishedscreamtired_faceangryragetriumph
    sleepyyummasksunglassesdizzy_faceimpsmiling_imp
    neutral_faceno_mouthinnocent