საღამოს ფეისბიუქში შევედიი როგორც ყოველთვის, დაა როგორც კი შევედი ეგრევე ბობოს ფოტო ამომიგდო. დავფიქრდიი დაა უცებბ 6 თვის მერე რატომღაც მომინდა მიმეწერა.
- როგორ ხარ? (მე)
- რავიი ვარრ შენ? (ბობო)
- ჰორავი მეც. (მე)
- ჩემი თავი რამ გაგახსენა? (ბობო)
- რავიი რატომღაც მომინდა მომეწერა (მე)
- აჰაა გასაგებია. (ბობო)
- რახდება ახალიი შენსკენ? ნიცასთან რაშვები? (მე)
- დავშორდით. (ბობო)
- ვაა რატო? (მე)
- რავიიი გრძელი ამბავია. შენსკენ რახდება. შეყვარებული არგყავს? (ბობო)
- არა (მე)
- სადხარ? (ბობო)
- სახლში რაიყო? (მე)
- მომენატრეე, ჩამო რაა გნახავ (ბობო)
- გაგიჟდი 1 საათია (ღამის) (მე)
- არაუშავს ჩამო და 5 წუთში ადი (ბობო)
- დღეს არგამოვაა ხვალლ გნახავ, წავეეხა მეძინება (მე)
- კაიი ტკბილიძილი (ბობო)
- მადლობა (მე)
გულიი ამოვარდნაზე მქონდა. ისეე დავიბენიი, ამდენიხნის მერეე ისევ ისე მწერდა როგორც ადრე. ვეღარაფერზე ვფიქრობდი, უბრალოდ მისი ნახვა მინდოდა ძალიან. ძლლივს დავიძინე, მეორე დღეს ბედნიერი წამოვდექი ლოგნიდან და ეგრევე ფეისბუქში შევედი. ბობო საიტზე იყო და მივწერე.
- რას შვები? (მე)
- არაფერს შენ? (ბობო)
- რავიი ვემზადები სკოლაში მივდივარ (მე)
- წამო რა შატალოზე (ბობო)
- გაგიჟდი? (მე)
- ჰოორაიყოო ამდენი ხნის მერე მინდა ნორმალურად გნახო და დაგელაპარაკო (ბობო)
- აუუარვიცი (მე)
- დარწმუნებულივარ შენც გინდა ჩემი ნახვა ასერომ ნუღა ფიქრობ ნახევარ საათში შენ პადიეზთან ვიქნებიი და ჩამოდი. (ბობო)
- ჰოკაი (მე)
საშინლად დავიბენიი, ამას ვერასოდეს ვიფიქრებდი რომმ ისევ ვნახავდიი და დაველაპარაკებოდი. რამდენჯერაც ვნახე მხოლოდ ერთმანეთს ვუყურებდით, არანაირი გამარჯობა, არანაირი გადაკოცნა, ახლა კიი მთელი 7 საათი მასთან ერთად უნდა გამეტარებინა, თან მეშინოდა, მაგრამ ვერაფერზე ვფიქრობდი იმ დროს. უბრალოდ ჩავიცვი და წავედი.
ლიფტიდან გამოვედი დაა ბობო დავინახეე, მართლა არმეგონა თუმოვიდოდა მე მეგონა მეღადავებოდა. ჟრუანტელმა დამიარაა როგადავკოცნე.
- სადწავიდეთ? (მე)
- რავიი გავისეირნოთ (ბობო)
- კაი (მე)
მივუყვებოდით ისევ ერთად იმქუჩებს სადაც ადრე ერთად დავდიოდით, მაშინ როცაა მას ვუყვარდი და მე არმიყვარდა. ახლა პირიქით გამოვიდა, მე მიყვარდა მას კი აღარ. მთელი ზამთარი ცემ თავს ვარწმუნებდიი რომ ბობო ყველაზე საშინელი ბიჭიიყო და მისი სიყვარული ჩემთვის ტკივილის მეტი არაფერი იქნებოდა ამიტომ ვცდილობდი დამევიწყებინა, მაგრამ არაფერი გამომდიოდა. სულ მასზე ვფიქრობდიი და აი შედეგიც.
გვერდიგვერდ მივდიოდით, და თავი სიზმარში მეგონაა, მინდოდა ეს სიზმარი არდამთავრებულიყო და ყოველი წამით ვტკბებოდი, ყოველი წუთით. გამუდმებით საათს ვუყურებდი და ვოცნებობდიი ნელა გასულიყო დრო.
ცოტახანში ხიდზე წავედით, ისეთი ლამაზი ხედი ჩანდაა ხიდიდაანნ... ამყველაფერს ბობოც ემატებოდა და თავი ზღაპარში მეგონაა.. ვიჯექით და ვლაპარაკობდით, ისეთი ბედნიერი ვიყავიი ხმას ვერვიღებდიი ვიჯექიი და ბობოს ვუსმენდიი. ყველაფერი მომიყვაა თავის ცხოვრებაზე, ის რაც ადრე არვიცოდი, ნიცაზეც მიამბო. მეკი უბრალოდ ვიჯექიი, ვუსმენდი, ვიცინოდი, ვიღიმოდიი, მოკლედ უბედნიერესი ვიყავიი. შემდეგ ზევით ავიხედეე და ტყეე დავინახეე.
- აუუ ნახე რალამაზიი ხეებია (მე)
- ხოო ძაან ლამაზიი ადგილიაა, არხარ ნამყოფი? (ბობო)
- არაა (მე)
- წამო წავიდეთ (ბობო)
- წამო (მე)
მივდიოდით, მე წინნ მივდიოდი, ბობო კი უკან. აღმართიიყო და მეშინოდაა.
- აუუ ბობო მეშინიაა (მე)
- ნუგეშინიაა თურამე დაგიჭერ (ბობო)
- კაი აღარ მეშინია (მე)
ტყეში ავედით დაა მიწაზე ჩამოვჯექით, თან მეშინოდა მაგრამ მერეე მახსენდებოდა რომ ბობოც აქიყო და ყველანაირი შიში მიქრებოდა. აქაც ისევ ბობო ლაპარაკობდა. თავის ცხოვრებაზე ლაპარაკს რომ მორჩა მერე ჩვენზე დაიწყო ლაპარაკი.
- აუუუ იციი ყველაზე მეტად რამახსენდებაა ჩვენ უერთიერთობაზე? (ბობო)
- რაგახასენდება? (მე)
- აიი იმდღეს მე რო სიყვარული აგიხსენი და შენ უცებ რომ მაკოცეე პროსტაა იციი როგორ გამიკვირდა? ნაღდად არ ველოდი მაგას (ბობო)
- არც მე ველოდი შენგან სიყვარულის ახსნას (მე)
- კიდევვ იიციი რამახსოვს? სტადიონზე რო მივდიოდით, ჩემ უკან რომოდიოდი და უცებ რო გამოვიხედე აღარ იყავი გავგიჟდიი ასეუცებ სად გაქრა თქო. ქვევით გამოვიქეციი დაა უცებ ნანგრევებთან დაგინახეე, დაგიძახე და შიგნით შეხვედი. მერე მეც შემოვედი, აქეთ იქით დარბოდი მემალებოდი შენი ჭკუით მაგრამ ბოლოს დაგიჭირეე (ბობო)
- მეკიდე იცი რამახსენდება ყველაზე ცუდად? (მე)
- რა? (ბობო)
- 17 ოქტომბერს ანის გამო როდამშორდი, მაგას რო დაუჯერე და ჩემზე უარი თქვი. ეგეც არიკმარე და ღამე როგნახეე რეები მითხარიი. მთელიი დღეები სულ მაგ დრეზე ვფიქრობდიი, იცი რაცუდად ვიყავი? (მე)
- ვიციი ვიცი ძაან ვნანობბ მაპატიეე არუნდა მეთქვა მაგდენი სისულელე, უბრალოდ მეც ზაან გაბრაზებული ვიყავი შენზე რომ მომატყუე, მაგრამ ყველაფერი წარსულში დავტოვოთ კაი? (ბობო)
- ჰოკაი (მე)
- აუუ ძაან დავიღალე ჯდომით დაა თავს ფეხებზე დაგადებ რა (ბობო)
- კაი (მე)
თავი ფეხებზე დამადოო დაა მიყურებდაა ისეთი საყვარელიიყო... ცოტახანში თავი აწიაა და ისევ დაჯდაა. მერე წამოწვაა დაა მე მივეყუდე ისეთი ფუმფულა იყოო..
- ქეთი ადექიი რაა.. (ბობო)
- რაიყო? (მე)
- არაფერი უბრალოდ ადექი (ბობო)
გამიკვირდაა, ავდექიი და უცებ ჩამეხუტაა... დამაჟრიალა ისევვ. ცოტახანიი ვეხუტებოდით მეერე კი სახეე მომაახლოვაა დაა კოცნაა დააპირაა მაგრამ თავი გვერძე გავწიე
- რაიყოო? (ბობო)
- რანაირად იქცევი? (მე)
- ჩვენ ხო შევრიგდით უკვე? (ბობო)
- შევრიგდით? (მე)
- ჰო (ბობო)
- და ვინ გითხრა რო შეგირიგდი. (მე)
- კაიი რა ვიცი რო გიყვარვარ მეც ძაან მიყვარხარრ, ასერომმ წარსულიი უკან დავტოვოთ და ყველაფერი თავიდან დავიწყოთ. (ბობო)
- არშემიძლია. 6 თვე გავიდაა იცი? (მე)
- არმაინტერესებს. თქვა და მაკოცააა.... მეცც საკუთარ თავს წინააღმდეგობა ვერ გავუწიე და ვაკოცე. ისწუთები ისევ თვალწინ მიდგას. ნახევარი საათი ვეხუტებოდით და ვკოცნიდით...
- დაიღალე? (ბობო)
- აუუკიი... თან მეძინება (მე)
- დაიძინე საყვარელოო დროგვაქვს ჯერ (ბობო)
12 საათი იყო, წამოვწექით, თავი მკერდძე დავადეე დაა თვალები დავხუჭე. ესიყოო ჩემიი ყველაზე ტკიბილი, 1 საათიანი ძილი.
როგავიღვიძე 2ის ნახევარიიყო.
- რამდენი ხანი მძინებიაა, რატო არ გამაღვიძე? (მე)
- ისე ტკბილად გეძინა ვერ გაგაღვიძე (ბობო)
- წამოო წავიდეთ რაა დავიღალე ასე წოლით თან 2 ზე სახლში უნდა ვიყო (მე)
წამოვედით. მოვდიოდით მაგრამ დარჩენა მინდოდაა, მთელი დღე მასთან ერთად ყოფნა მინდოდა მაგრამ დედაჩემი მელოდებოდა სახლში. ერთმანეთს დავემშვიდობეთ, მაგრად ჩავეხუტეე და სახლში ავედი. მეგონაა ყველაზე ლამაზი დღე იქნებოდა მაგრამ რომ ავედიი დედაჩემი მეჩხუბაა.
- სადიყავი? (დედა)
- სკოლაშიი, სადუნდა ვყოფილიყავიი! (მე)
- სკოლაშიიყავი? (დედა)
- ხოდედააა.. (მე)
- რატოომატყუებბ, დროზე მითხარი სადიყავიი (დედა)
- ჰოკაიიი.. ბობო ვნახე, ვენდიში ვიყავით მერე კი პარკში. (მე)
- რასქვია ბობო ნახეე გოგოოო?!! შენ ხუარ გაგიჟდი, რანაირად იქცევიი! (დედა)
- აუუ დეე შემეშვი გთხოვ რა. (მე)
- ამდენი ხნის მერეე საიდან გაახსენდი. (დედა)
- გაჩერებაზე ვნახე დილას დაა წამოდიო და წავედი. (მე)
- აუუუ შენთან ლაპარაკს აზრიარააქ, მეორედ ფეხს ვერსად გაადგავ (დედა)
- ნუდაიწყეე რაა ! (მე)
- წადიეხა მომშორდიი თორე არვიცი მართლა არვიცი რასგიზავ (დედა)
როგორც ყოველთვის ყველაფერი ჩამაშხამა. მაგრამმ სულ არმაინტერესებდა დედაჩემი რასამბობდა მთელი დღე ბობოზე ვფიქრობდი. საღამოს ფეისბუქში შევედიი. საიტზე იყოო.. ველოდებოდი 5 წუთი მეთქი მომწერს თქო, მაგრამ არმომწერა, ამიტომ მე მივწერე.
- რას შვები? (მე)
- არაფერს შენ? (ბობო)
- რავიი დედამ გაიგო შატალოზე როვიყავი, თან შენთან ერთად და ცოტა მეჩხუბაა (მე)
- ჰოო ცუდია (ბობო)
- რაიყო რანაირად მწერ? რამემოხდა? (მე)
- ხო (ბობო)
- რამოხდა? (მე) ავნერვიულდი..
- დღეს რაცმოხდაა არუნდა მომხდარიყო, მაპატიე რა ქეთი, ავვარდიი, უბრალოდ ვერ ვფიქრობდი რას ვაკეთებდი. ჩვენი ისევ ერთად ყოფნა შეუძლებელია, გამიგე რა გთხოვ, არგეწყინოსს. (ბობო)
გავშტერდიი, ვეარ ვაზროვნებდიი, ვუყურებდიი 3 ჯერ თუ 4ჯერ წავიკითხე და მაინც ვერაფერი გავიგე.
- რასმეუბნები? ნანობ დრეს რაცმოხდა? (მე)
- ხო რაა (ბობო)
- კაი კაი შენი გამოსწორება არიქნება, ისევ ისე მომექეცი როგორც ადრეე, სხვას არც ველოდი შენგან. (მე)
- კაი ვსო შემეშვი ეხლა (ბობო)
გავითიშეე, უბრალოდდ მისიი ეს მონაწერიი და ჩემი სიკვდილიი ერთიიყო.. ყველაფრეს გადავაბიჯეე და ისევ მას გავყევი, ისევ შანსი მივეცი, ისევ ვენდე, ისევ იმედები მომცაა, ისევ გამომიყენა და მიმაგდო. თუკი აღარ ვუყვარდი, თუ ჩმეთან ყოფნა არუნდოდაა, რევანდელი რე რასაჭირო იყოოო?!! რასაჭირო იყო ესყველაფერი? რასაჭირო იყო ისევ გულიეტკინა. თან ავუხსენიყველაფერი. ავუხსენი მისგარეშე რაცუდად ვიყავი. ავუხსენი მთელი 6 თვე როგორ საშინლად ვიყავი, მაგრამ ისევ გამწირაა, ისევ დამტანჯა, ისევ სიკვდილისთვის გამიმეტა. 17 ში რო დამშორდა 31 ში ისევ სანსი მივეცი და შევუიგდი მაგრამ ნიცას გამო მეორე დრეს ისევ მიმაგდოო, ახლა კი ისეე მენატრებოდაა სუ დამავიწყდა მთელი 6 თვე როგორ ვიყავი და უბრალოდ მასთან ყოფნა მინდოდა, მეტი არაფერიი.. 1 დღის გამოო ისევ ყველაფერი დავკარგეე. უკვე ვეჩვეოდიი ბობოს გარეშე ცხოვრებას, მაგრამ იმდღეს ისე დამაიმედა ვერც ვხვდებოდი რამოხდა ან რახდებოდა.
მეორე დღეს ველოდებოდი, მეთქი მომწერს, მეთქი ინანებს გუშინ რაც მომწერა თქო მაგრამ არაფერი მომწერა. მესამე დღეს კიი დაქალთან წავედიი და ეზოში ბობოს ძმაკაცები ვნახე, მიშო და დიმა.
- პრივეტ (მიშო)
- პრივეტ (მე)
- როგორხარრ (მოშო)
- რავიი კარგად შენ (მე)
- ჰომეც(მიშო)
წამოვედიი, გაჩერებაზე მივდიოდი, დაუცებბ გავიგონეე..
- რაკაიააა ტყეე, ძილიიმ კოცნაა... (მიშო)
- რათქვი? (მე)
- არაფერი არაფერი (მიშო)
გავმწარდიიი.. გავგიჟდიიი.. ესრააგააკეთა ამ უნამუსომ თქო. ფეისბუქში შევედი და ბვობოს მივწერე.
- ენას კბილს რატოარაჭერრ?!! მაგარიი ბიჭი გგონია თავი იმდღის გამოოხოო?!!! (მე)
- რაზელაპარაკობ? (ბობო)
- ვითომ ვერხვდებიი ხოო?! დიმამ და მიშომ საიდან გაიგეს იმდღეზე?! რატოუთხარიი?!ხოგითხარი არავის უთხრა თქო!!! (მე)
- აუუუ ისტერიკებს ნუმიწყობბ რაა1 მარტო საბას ვუთხარიი მეე და მაგათმა საიდან გაიგეს არვიცი. (ბობო)
- უნამუსოო, და საზიზღარი ადამიანი ხარ, ვაბშე ადამიანიც არხარრ, რაა ცხოველი ხარრ არვიციი!! (მე)
- აუუ გეხვეწებიი დაწყნარდიი რაა შენი თავი არმაქქ შემეშვი ეხლა! (ბობო)
- ეხლა შეგეშვა ხოო? იმდღეს რასაჭირო იყო ის ყველაფერი თუ კი ისევ უნდა მიგეგდე!! (მე)
- აუუ ეხა მართლა ზედმეტები მოგდისს! ჯობია გაჩუმდე თორე არიციი რისი გამკეთებელივარ! (ბობო)
- რასგააკეთებ ყველას მოუყვები ხოო?! რათქმაუნდა ეგაა შენი კაცობაა, დამამცირო და შემარცხვინო (მე)
- ოოო ეხა მართლა ზედმეტი მოგივიდაა! და ვაბშეე მართლა თუარგინდაა ყველას მოვუყვეე იმდღეს რაც გავაკეთეთ უნდა გავიმეოროთ (კოცნაზე ამბობსს) (ბობო)
- შენ ხუარ შეიშალეე რა უნდა გავიმეოროთ, გგონია მაგის მერე კიდე შევძლებ მაგის გამეორებას?! ვაბშე რასინდისით მთხოვ მაგასს, სუდაკარგეე კაცობაა და ადამიანობა?! (მე)
- აუუ მაგრად შენი აზრებიი და მე გითხარიი, ხვალამდე გაქ დროო მმოიფიქრე, თუ უარს მეტყვი ყველას ყველაფერს მოვუყვები (ბობო)
გავგიჟდიი, ესე როგორუნდა დაეცეს ადამიანიი?!! ესროგორ უნდაა გააკეთოს? მაგრამმმ იმისმერე როგორაც მომექცაა სიმართლე გითხრათ ესეც ააღარ გამიკვირდა. მთელი ღამე ვფიქრობდი, შევძლებ ისევ ვაკოცო? ამდენი ზიზღის სიძულვილის შემდეგ როგორ შეიძლება ისევ ვაკოცო ისევ ჩავეხუტო. ან მას როგორ შეუძლია?!