არვიცი რა გამოვიდა!იმედია მოგეწონებათ ♥ ^_^ აი სიმართლეს გეტყვით.მართალია ეს მოთხრობა ჩემი ფანტაზიის ნაყოფია მაგრამ ერთი წუთით მიმის ადგილას წარმოიდგინეთ თავი! :) მე მაგალითად ასე ვაკეთებ ყოველთვის როცა ვწერ.იმ მომენტში იმას განვიცდი რასაც პერსონაჟი.დამიჯერეთ არ ინანებთ.ყოველთვის ეცადეთ ჩაწვდეთ მთავარ აზრს.არ დაგიმალავთ და გეტყვით! ამ თავს,რომ ვწერდი ცრემლებიც კი წამომივიდა.რადგან მიმი ძალიან უსუსური არის და იცის რა მოხდება შემდეგ. :/

2თავი
გავიხედე და ჩემს გაოცებას საზღვარი არ ქონდა! მე სვანეთში ვიყავი ! საიდან ვიცი? მე სვანი ვარ მამაჩემი სვანი იყო. იცი სად ვიყავი? ჩემს სახლის 2 ქუჩით მოშორებით. თან გამიხარდა თან მეწყინა. ეხლა რომ ტყვეობაში არ ვყოფილიყავი ჩემს სიხაულს საზღავარი არ ექნებოდა, მაგრამ რა ვქნა ასთი ყოფილა ჩემი ბედი კარებთან მივედი და გაღება დავაპირე მაგრამ ჩაკეტილი იყო. ნუ არც მიკვირს. კარის უკიდან კკი ყვირილი ისმოდა. ალბათ ის სამი რაღაცაზე კამათობდნენ. მივუყურადე და რაგაცეები გავიე.
- აუუუ ბიჭო ესღა გვაკლდა! მართალია ის ს..ი რომვკალით მმაგრამ ამ გოგოს რაღა ვუყოთ!- ამბობდა ერთ-ერთი
-აზრზე არვარ!
- ახლა ჩვენ უნდა წავიდეთ ! თბილისში უნდა დავბრუნდეთ. რაგაც საქმეები გვაქ დასამთავრებელი და შენ რაგაქ უქენი მაგ გოგოს იქნებ და მოარჯულო! არც გაბედო და არ გაგექცეს თორემ რომ ჩაგვიშვას ცუდათ იქნება ჩვენი საქმე!
- კარგ გასაგებია!- თვა ერთმა და კარების ხმაც გავიგონე. მე ფანჯარასთან მივედი და ფიქრი დავიწყე ჩემს მომავალზე. დავაღწევდი კი ამ ტყვეობიდან თავს? თუ ჩემი სიცოცხლე დამთავრდებოდა? ვეღარასოდე ვნახავდი იოს! იოს გახენებაზე ცრემლები წამომივიდა! ის ხომ ჩემი ერთადერთი საყრდენი იყო! რომელის გარეშც მე სიცოცხლე არ შეემეძლო!ამ ფიქრებიდან კი იმ ბიჩის ხმამ გამომარკვია. აი იმას ჩემი ტელეფონი რომ აქ.
- ნუ დარდობ არაფერს არ დაგიშავებთ!
- ეჰ! რა ადვილია მაგ სიტყვების თქმა! შენ არიცი ახლა მე რას ვგრძნობ! გეფიცები ჩემი მშობლების სულს ვფიცავარ თუ კრინტი დამცდეს ვინმესთან. იცი რას ვგრძნობ ახლა მე?! არა არიცი! იცი მე ობოლივარ! ქვეყნად ჩემი ძმის მეტი არავინ არ მყავს! ჩემი იოა ჩემი ყველაფერი! იცი რა ცუდია მისგან შორს ყოფნა? იცი როგორ მტკივა გული? იცი როგორ მინდა ეხლა მის გვერდით ვიყო და მის კალთაში მედოს თავი და თმებზე მეფერებოდეს? ახლა კი აზრზეც არვარ ვნახავ თუ არა ოდესმე იოს. - ვთქვი და ისერიკული ტირილი ამივარდა.
- ვერ ვიტან როდესაც გოგო ტირის! გთხოვ რა არ იტირო!- მითრა და ჩემსკენ წამოვიდა.
- არც გაბედო! არ მომიახლოვდე! შენ მკვლელი ხარ და ახლა აზრზეც არვარ რა მომივა! კარგი მოკალით! მიდი მოიტანე იარაღი და მომმკალით. ჩემს ქალაქში მაინც მოვკვდები! სვანეთში !
- მოიცა რაა? შენ იცი სად ვართ ახლა ჩვენ?
- შენზე კარგად მე ვიცი სად ვართ ! მე ხომ აქ გავიზარდე! მე ხომ სვანივარ!
- კარგი კარგი! ახლა ცოტა ხნით უნდა გავიდე! რამე ჭამე ისე არ იყო! გაფრთხილებ გაქცევა არც გაბედო თორემ რომ დაგიჭერ ასე კი არ მოგეფერები.- მითხრა და ოთახიდან გავიდა. მე კიდე ისტერიკული ტირილი ამივარდა. ძალიან მეშინია მომავლის. არვიცოდი რა მოხდებოდა . ვნახავდი კი იოს? ან დავუბრუდებოდი ჩვეულებრივ ცხოვრებას? უეცრად გრუხუნი დაიწყო მაგას მოყვა ჩექა-ქუხილი. მე ბავშობიდან ძალიან მეშინოდა ჭექა-ქუხილის. ყოველთვის როცა დაიწყებდა იმწუთში იოსთან მივრბოდი და ვეხუტებოდი. ახლა კი ? ახლა ვერავის ვერ ჩავეხუტები. შშევძვერი ლოგინში და ბალიშს მთელი ძალით ჩავეხუტე. დაძინება მინდოდა მაგრამ ვერაფერსაც ვერ ვშვებოდი . ხმამ უფრო უმატა. კანკალი ამივარდა . ვგრძნობდი რომ სიცხეც მქონდა. რამექნა არ ვიცოდი. პატარა რომ ვყოფილვარ თურმე ტყეში დავკარგულვარ. საშინელ ამინდში. ყველაფერი ერთად იყო! ჭექა-ქუხილი, ელვა . თურმე ვეერავის ვერ ვუპოვივარ და მთელი ღამე ტყეში გამიტარებია. ერთი კვირა ხმას ვერ ვიღებდი. მის მერე მეშინია ასეთი ამინდების.
საბანში თავით ჩავძვერი. უფრო გაიზარდა ხმები. ჩემმა შიშმაც იმატა. უფრო ავკანკალდი.ეს კანკალი სიცხისგანაც იყო! სიცხისგან ვიწვოდი. უეცრად კიი კარი გაიგო და ვიგაც შემოვივადა ისე შემეშინდა რომ წამოვიკივე!
- ვაიმეე!
- რაიყო ლამაზო? - მისი ხმა რომ გავიგე ისე გამიხარდა რომ რავიცი. გავიქეცი და მთელი ძალით ჩავეხუტე.
- ვაიმე ლამაზო სიცხისგან იწვი. მოდი დაწექი ლოგინში წამლებს დაგალევიებ. - მითხრა და ლოგინისკენ წამიყვანა. უეცრად დაიგრუხუნა.
- ვაიმეე! - წამოვიკივე და ბალიშს ჩავეხუტე.
- რაიყო ლამაზო ასე გეშინია ? - თანხმობა თავის დაქნევით განვუცხადე.
- კაი მოიცა ორი წუთი. - ოთახიდან გავიდა და უკან წამლების ყუთით დაბრუნდა. რაგაც წამლები დამალევინა და სიცხემაც უცებ მიკლო.
- აჰა სიცხე არ გაჰ.
- მადლობა.
- არაფრის ლამაზო. ისე ასე როგორ შეგეშინდა.
- ბავშობიდან ასე ვარ!
- ყოველთვის სიცეს გაძლევს მერე.
- არა ეს პირველად მოხდა. ყოველთვის ოცა ასეთი ამინდი იყო იოსტან მივდიოდი და ვეხუტებოდი. მასთან ვატარებდი იმ დროს როცა ასეთი ამინდი იყო. დღეს კიდე მარტომ ვიყავი თან მციოდა თან ნერვიულობამაც იცის .
- აჰა გასაგებია! არ გშია? წამო რამე ვჭამოთ.
- ნუ ისე რა მაგრამ წამო მაინც ვჭამოთ. - ვუთხარი. და გავედით ოთახიდან. სახლი პატარა და მყუდრო იყო. ერთ სართულიანი. სამზარეულოში შევედით და მაცივარი გამოვაგე რომელიც სულ ცარიელი იყო.
- აუ არაფერი გვაქვს! - ვთქვი დანანებით.
- კარგი წავალ მოვიტან პროდუქტებს.
- შეიძლება რაგაც გთხოვო?
- თხოვნას გააჩნია!
- მეც წამოვალ რა მაღაზიაში! იცი რამდენი ხანი აქ არ ვყოფილვარ?! დაახლოებით ორი წელი. რაც მამაჩემი გარდაიცვალა. - მამაჩემის ხსენებაზე თვალები ამიწყლიანდა რომელიც უეჩველიი დაინახა .
- კარგი წამოდი ოღონდ გაქცევაზე არც იფიქრო!
- ნუ დარდობ კარგად ვერ დავრბივარ თორემ დიდი სიამოვნებით.
- კაი კაი წამო! - მაღაზიამდე მივედით. აუუ როგორ მომნატრებია ეს ადგილი. შევედით და რას ვხედავ ...