25 მარტი...
გაზაფხულის დადგომა, არ შეეტყო ამინდებს.
მთაში, ისევ ზამთარი გვაქვს!
სუსხია.
მე, სითბოს ნაკლებობა მაღვოძებს. უკმაყოფილო ვუყურებ ქათქათა ლოგინს. ხალათს ვიცმევ და ვბუზღუნებ: "სად წავიდა, ამ დილაუთენია."
გარეთ თოვს.
წარბშეკრული ვუყურებ გრძელ ეზოს, ფანჯრიდან. ჯიუტად არ ვინძრევი ადგილიდან, არადა მცივა.
ცოტახანში, ეზოს ჭიშკარი იღება და ჩემი გული, ორმაგად ცემს.
ჩემ ბიჭს, ხელში ყვავილები უჭრავს, იღიმის და მობუზული მოაბიჯებს , ქვაფენილზე. "სად იშოვა ყვავილები." მიკვირს მე.
თვალი მომკრა და უფრო იღიმის.
სწრაფად ამოირბინა კიბეები და კარი ხმაურით შემოაღო.
Gგაკრეჭილი წამოვიდა ჩემსკენ.
მი სი მალატ, მიშგუ დინა!
ღმერთო, რა თბილია, რა ტკბილი.
-ჩემი სვანი ბიჭი! ბუტბუტებ და ვეკვრი ჩემ ქმარს.