2 დღე ველოდებოდი როდის მომწერდა მაგრამ არ მწერდა, საერთოდ არაფერს არმწერდაა, მე რათქმაუნდა მიხაროდაა, ვფიქრობდი მეთქიი გადაიფიქრა და აღარ მთხოვს შეხვედრას თქო, მაგრამ რაღაცნაირად მაიმც გული მწყდებოდა რომ არვახსოვდიი, რომ არ ვაინტერესებდი და სურვილიც არ ქონდა მოეწერა. ხო მიუხედავად ყველაფრისა ამაზრებით ვიყავი შეპყრობილი.
კვირა იყო, როგორც ვთქვი მთელი დღე ველოდებოდი როდის მომწერდა შევხვდეთო. თან სულ საიტზეიყო.
11 საათი იიყო, დავწექი დაა ფეისბუქში შევედი, უკვე აღარც მწგონა რომ მომწერდა მაგრამ შევედი და მისი მესიჯი დამხვდა, თავიდან გამიხარდა როდავინახე ბობომ მოგწერაო, მაგრამ რომგამახსენდა რაზეც უნდა მოეწერა ღიმილიბგამიქრა.
- როდის შევხვდეთ? (ბობო)
- აუუ კიდეე მაგას მეუბნები?! შემეშვითქო ხოგითხარიი რაღა გინდა, რატო ცდილობ ყოველთვის დამტანჯო და გამაუბედუროო!! რადაგიშავე მითხარიი?!! (მე)
- კაი გეყოეხლა ბავშვური ლაპარაკიი და მიპასუხე.
- არგნახავ თქო და შევეშვათ ამთემას!
- მნახავვ თუარადაა კარგად იცი რასაც ვიზავ.
- ნუმემუქრებიი!!
- ხოდაა გეკითხებიი როდის შევხვდეთ?!
- არვიცი ამცალია ესდღეები.
- არგცალიახო? კაი ხვალვე ყველას ყველაფერი ეცოდინებაა მერე ვნახოთ როგორ არგცალია.
- ხოკაიი კაიი გეყოო ეგ ნაგლური ლაპარაკიი!! ხვალ პირველი და მეორე გაკვთილი სპორტი მაქქ შემიძლია გავაცდინო.
- კაი 9ის ნახევარზე შენ პადიეზთან ვიქნები.
- კაიი და მაცადე ეხლა ძილი!!
ესრომივწერეე მეთქი მომწერს "ტკბილი ძილი, ხვალამდე" მაგრამმ მაგისგანნ რა ტკბილ სიტყვებს უნდა ველოდო, მთელი ღამე თვალი არმომიხუჭია სულლ ხვალინდელ დღეზე ვფიქრობდიი, მეშინოდა, მე იმ დღოს დავიწყებას ვცდილობდი, ის კი ახალ მოგონებას მჩუქნიდაა.
Dილაც გათენდაა, ავდექიი ჩავიცვიი, ჩანთა ჩავალაგე და წავედი. მანამდე ანის ვწერდი ( საუკეთესო დაქალს, თურქეთიდან მოდიოდა)
- რას შვები? (ანი)
- რავი გოგო ბობო უნდა ვნახო ეხლა (მე)
- ბობოო??!! რა ბობო გოგო!! მაგას როდიდაბ ხვდები?
- აუუ ანიი რაც შენ წახვედიი იმდენი რამ მოხდაა, მაპატიეე რაა ეხა ვერ მოგიყვებიი ძაან მეჩქარება, არც წერის თავი მაქ. როგნახავ მოგიყვები.
- ხო კაიი. 1 თვეში რამდენი რამ მომხდარაა, ყველაფერს ველოდი მაგრამ ბობოზე ნაღდად ვერწარმოვიდგენდი, კაიი ეხაა გზაში ვარრ მოვდივარრ ხვალ გნახავ და მომიყევი.
- კაიი, მიყვარხარრ , კეთილიმგზავრობაა.
- მადლობბ, დროებით.
მოკლედ ჩავიცვიი და წავედი, პადიეზთან ბობო ვნახეე გადასაკოცნად მოვიდაა მარაა თავიბგავწიეე, ვაბშე არ შემიხედავს. მიხვდა თვითონავ გაბრაზებული როვიყავი და აღარაფერი მითხრა. მივდიოდით ის წინ მე უკან. ვუყურებდი დაა ზიზგით ვივსებოდიი, მინდოდაა მეყვირაა, მეცემაა, გამელანძღაა. მთელი 6 თვეე საკუთარიი თავი მძულდაა რომ "ასეთი კარგიიი, არაჩვეულებრივი ბიჭი დავკარგეე", ღამეებს ტირილში ვათენებდიი, ყველა და ყველაფერი მეზიზღებოდა. მაშინ რომ მცოდნოდა სინამდვილეში ვინც იყო და როგორიც იყოო ასე ხო არ დავიტანჯავდი თავს, სულ ვამბობბ ყველაფერის მიუხედავად რაკარგია რომ ამდენიხნის მერე ისევ შწვრიგდით თქო, მაშინ დავინახე მისი ნამდვილი სახე, ისე ვერც ვერასოდეს გავიგებდი, როგორი ამაზრზენი ადამიანიც იყო.
ცოტახანში მაღაზიაში შევვიდა კევები იყიდა. ერთს მე მაძლევდა მაგრამ არ გამოვართვიი, არც შევხედე, გვირაბამდე ისე მივედით ვაბშე არ შემიხედავს.
შევედით გვირაბშიი დაა დავჯექით, ცოტახანი ჩუმად ვიყავით, მერეე უცებ წამოდგა.
- ეხა რაც მოხდებაა მარტო ჩვენ შორის რჩება ხოიცი?! ( ბობო)
ისევ ჩუმად ვიყავი.
- გაიგეე??!!
- ....
- რაიყოო დამუნჯდიი?!
- ....
- ამოიღეე ხმაა, ნერვებს ნუღა მიშლიი ეხლაა.
- აა მე გიშლი ნერვებს? წარმოიდგინე მე რას ვგრძნობბ და მერეე გაიმეირე იგივეე.
- კაიი რა ქეთი, თავს ნუმაცოდებ კარგად ვიცი ვინც ხარ და როგორიც ხარ.
ამსიტყვების მერე უფროო მომემატა ბრაზიი, მომინდაა რაღაც მესროლაა მისთვისს დაა სულიერი თუარა ფიზიკური ტკივილი მაინც მიმეყენებინა მაგრამ ეს მხოლოდ ფიქრებიიყო. ისევ ჩუმად ვიყავი არაფერს ვამბობდი, უცებ კიი მომიახლოვდა და მაკოცაა. მეკი გავიწიე.
- ქეთიი ბოლოჯერ გაფრთხილებ ნორმალურად მოიქეციი თორეე , გაისწორეე შენიი! ყოჩაგ, საღოლ, გილოცავვ, მაგარიიხარრ! (მე)
ნუმოკლედდ მერეე მიღუტუნებდაა, მეღადავებოდაა დაა ისე გააკეთა რო ბოლოს მართლა გამაცინაა, მეც. არმეგონა ამას თუ შეძლებდა დმაგრან შეძლო. ბოლოს მივხვდი რომ ჩემ ასეთ უაზროდ ყოფნას აზრი არქონდა დაა ავლაპარაკდიი. ისევ რაღაც თემებზე ვილაპარაკეთ, ვიციბეთ ბოლოა კი ჩემი წასვლის დროც მოვიდა.
- ჩემი წასვლის დროა, ნახევარ საათში გაკვეთილი ნეწყებაა უნდა წავიდე.
- გაგაცილებ.
- არმინდა.
- მემინდა.
გაჩერებამდე გამაცილა და სანამ ავტობუსი მოვიდა ისევ ვლაპარაკობდით.
მეგინაა ამ ყველაფრის შემდეგ როცა ვნახავდი მომესსალმებოდა, გამიღიმებდა, შემომხედავდა, რამეს მეტყოდაა მაგრამმ კვლავაც შევცდიი. უბრალოდდ გული მწყდებოდაა რომ ესყველაფერიი სიზმარივით მოხდაა. უბრალოდ მოხდა და ამით არაფერი შეიცვალა გარდაა ჩემიი უარესი ტანჯვისა.
მეგონაა რომმ ჩემი ცზოვრებიდან სამუდამოდ გაქრა დაა ჩემ ცხოვრებაში აღარასდროს ჩაერეოდაა, ისევ აღარ მატკენდა მაგრამმ ისევ შევცდი.
ბობოს ძმაკაცთან, გიოსთან ძაან ახლოს ვიყავიი, კარგი ურთიერთობა გვქონდა, ხშირად ვნახულობდი და ვამჩნევდი რომ მოვწონდი მაგრამმ არვიცოდიი თუ ვუყვარდიი. იმდღეს როცა სიყვარული ამიხსნა თან მითხრა.
- ქეთიი რამომწერაა ბობომმ იციი??! ნუუ მე რათქმაუნდა მაგისი ამრჯერა მაგრამ მაინცც ჩემი ფეისბუქის პაროლს გეტყვიი და ნახე მეაინებიი.