გოგონა ნახევარ მილიონად! თავი (5)
გრძნობდე რაიმეს ეს ადამიანისთვის საჩუქარია, ბედნიერი ვიყავი ყველაფრით, ნამდვილად მესმოდა ღმერთმა ეს განსაცდელი რატომაც მომივლინა, ალბათ იმიტომ რომ ალექსანდრე ჯაჭვლიანს შევხვედროდი, ან იქნებ ჩემი გამოცდა უნდოდა, არ ვიცი რაც არ უნდა იყოს ჩემი ცხოვრების შავი ლაქები თანდათან ფერადი ხდება... იმედი მაქვს რომ ყველაფერი კარგად იქნება, მჯეროდა რომ ღმერთი არსებობდა და იქ, სადღაც ზეციდან ყველა ადამიანს აძლევს საშუალებას კვლავ გააგრძელოს ცხოვრება... თვალებს ვახელ და ვცდილობ ალექსანდრე დავინახო, მაგრამ ის ჩემ გვერდით არაა... გულში უსიამოვნო შეგრძნებამ გამკრა, თუმცა ყველა ფიქრი უკუვაგდე, სულ უნდობლობა არ შეიძლება, ერთხელ მეც უნდა ვიწამო სხვისი და მისი ნდობა უნდა ვისწავლო.. კარგად მოვათვალიერი ლუქსი მაგრამ ის აქ არ იყო.. ფრთხილად ავდექი საწოლიდან, ძირს დაგდებული ალექსის პერანგი მოვიცვი და აივანზე გავედი... იქაც არ იყო, შემდეგ აბაზანის კარები შევამოწმე და ღია იყო.. ფრთხილად მივადე ხელი და ფრთხილი ნაბიჯებით შევედი... მაგრამ ჯობდა საერთოდ არ შევსულიყავი... მხეცის თვალებით იდგა ალექსი და კანკალით ცდილობდა ზონარი ხელზე გადაეჭირა.. არ მინდოდა დამეჯერებინა რომ ის ახლა, ამ წუთას წამალზე ფიქრობდა... რა სულელი ვარ არა?! სარკეში იყურეა სისხლიანი თვალებით და მკაცრად მაფრთხილებს რომ აბაზანა დავტოვო -გადი ახლავე! არ მინდა ესეთი მნახო! ადგილიდან ვერ ვიძვრი ვხედავ როგორ უვარდება ნემსი და კვლავ მის აღებას ცდილობს... ძალიან ცუდათა, ვხედავ როგორ უჭირს... სწრაფად ვწყედები ადგილს და მას ვეხმარები .. ნემს ვენაში ვუშვებ და ფრთხილად ვაჭერ ხელს.. -რატომ აკეთებ ამას! მის კითხვას პასუხს არ ვცემ დაწამლიან ნემსს ისევ უკან ვიღებ ვენიდან და დარჩენილს ნიჟარაში ვრეცხავ... -ჯანდაბა ეს რა გააკეთე ამის დ.შ ბოლომდე რატომ არ შეიყვანე ვერ გავაკონტროლებ თავს -უბრალოდ სხვა რამეზე იფიქრე, უბრალოდ ,ჯანდაბა არ იფიქრო წამალს შემომხედე! აკანკალებული ხელებით თავს ვუჭერ და ვაიძულებ თვალებში შემოხედვას... -უბრლოდ არ დანებდე, გთხოვ... თვალებს დახბრა ხრის და კედელზე მიყრდნობილი ძირს ეშვება... მასთან ერთად მეც.. მის თავს კალთაში ვიდებ და ვცდილობ აკანკალებულ მხრებზე ვეფერები... -გთხოვ გაუძელი -რატომ ხარ ასეთი კეთილი! -ალბათ ეს ჩემი ნიჭია... * * * როგორც იქნა წყნარდება, ფრთხილად წევს თავს, თვალებში მიყურებს და ლოგინის მიმართულებით მიდის, მეც მას მივყვები დასჯილი ბავშვივით... შეპარული სიფრთხილით ვიწყებ საუბარს, არ მინდა რამე ზედმეტი წამოვაყრანტალო -დიდიხანია რაც ეს გემართება.. ხელების მტვრევით ველაპარალები -ერთი წელია უკვე! საშინლად დაღლილი ხმით მელაპარაკება და მდივანში ეშვება, თან სიგარას უკიდებს და ღრმა ნაპას უშვებს პირიდან -რატომ? -როცა დრო მოვა გაიგებ, წამოდი დედაშენთან წაგიყვან მოკლედ მიჭრის თემას და სწრაფად გადის ოთახიდან... მე სულელმა კი ვიფიქრე დილით გავღვიძებულს ვარდი ან რამე მსგავსი დამხვდებოდა... მაგრამ მიიღო ის რაც მას სურდა და ასე უბრალოდ წავიდა.. ან იქნებ ჩემი რცხვენია... თვალებით თეთრ ზეწარს ვუკვირდები და მასზე არსებულ ნიშანს რომ ყველაფერი მას ჩავაბარე.. მახსენდება მისი თითოეული შეხება და ისტინქურად თითს ბალიშებს ტუჩებზე ვიტარებ... მეყოს ოცნება.. სწრაფად ვემზადები და მეც დაბლა ჩავედი.. სწრაფად ვჯდები მანქანაში, ის კი მთელი სისწრაფით მიჰქრის... ამაოდ ვცდილობ სასაუბრო თემის წამოწყებას.. მოკლედ მიჭრის და მეც უბრალოდ ვჩუმდები.. ასე უბრალოდ მოხდა ყველაფერი მან სავადმყოფოშ ტამტოვა, თვითონ კი წავიდა... გაორებული შევდივარ და ვკითხულობ დედაჩემი თუ გამოფხიზლდა... დადებითი პასუხის შემდეგ არეული ნაბიჯებით მეც პალატაში შევდივარ.. საშინლად დაღლილი თვალებით მიმზერს, და მის თვალებში სიმკაცრესაც ვკითხულობ.. -დედიკო თავს როგორ გრძნობ? სიყვარულით ვიწყებ საუბარს.. -რატომ არ მომეცი უბრალოდ საშუალება დავნებებოდი, მე უბრალოდ დასვენება მინდა ტასო,შვილო მესმის რომ ეგოისტურად ვიქცევი და ამით გტკენ, მაგრამ შვილო დავიღალე მომეცი საშუალება, უბრალოდ წავვიდე ამ ქვეყნიდან -დედა! გთხოვ შეწყვიტე დედიკო ... ცრემლიანი თვალებით მის ლოგინზე ვეცემი და ვტირი.. ნუ გამიკეთებ დე ამას, ეხლა ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული გთხოვ ნუ იქნები ეგოისტი დედიკო მჭირდები.. -ჩემო გოგო, მის სიბერეშეპარებულ ხელებს თავზე მისვამს და მახსენდება 3 წლის ასაკში როგორ მაძინებდა, მახსოვს როგორ მიყვარდა მისი ეს მოფერება... მის ხელს ჩემს ხელში ვიღებ და ვკოცნი... -ჩემო გოგო გაიზარდე დედი, მიყვარხარ დედი და ეს არ დაგავიწყდეს, შენ ყველაზე ძლიერი ხარ... ცრემლიანი თვალებით მას ვაშტერდები და ის უბრალოდ თვალებს ხუჭავს, აპარატის საშინელი წრიპინი... -ექიმო დამეხმარეთ, ბოლო ხმაზე გავკივი და სასწრაფოთ იღება კარები საიდანაც ექიმების ჯგუი შემორბის... მე კი გარეთ მიშვებენ.. -გადაარჩინეთ გთხოვთ ის დედაჩემია,გთხოვთ ყველაზე მეტად ალექსანდრე თუ დამამშვიდების მისი ნახვა მინდა, სასწრაფოდ ტელეფონს ვიღებ და ბუნდოვნად ვკრიბავ მისი ტელეფონის ნომერს... გთხოვ აიღე, გეხვეწები.. თუმცა ის ტელეფონს ხელს არ კიდებს, კიდევ უამრავჯერ გადავრეკე მაგრამ ის პასუხს არ მცემდა... საშინლად ვიყავი.. ერთ მხარეს დედას ვკარგავდი მეორე მხარეს ალექსანდრეს... შემდეგ რა იყო?! ექიმების უიმედო თვალები , რომლებიც დედის გარდაცვალებას მამცნობდნენ, და უბრალოდ გაშავებული ჩემი სამყარო. უბრალოდ მკვდარი ლეში.. და აღარავინ.. არც ალექსანდრე, არც დედა და უკვე აღარც ღმერთი... ალბათ ეს იყო იმ ცხოვრების დასასრული რომელიც ვითომ და უნდა გაფერადებულიყო... არ მახსოვს როგორ დავკრძალე დედაჩემი.. მხოლოდ მე ვესწრებოდი ყველანაირ ცერემონიალს, მხოლოდ მე გავამგზავრე იმ სამყაროში... და ასე მკვდარი ლეში დამტოვა ამ სამყაროში.. * * * გაინტერესებთ არა? სად იყო ამ დროს ალექსანდრე ან ვნახე თუ არა? არც მინახავს არც დაურეკავს და არც ვიცი სად ჯანდაბაშია, მან მიიღოის რაც სურდა და ასე უბრალოდ წავიდა... ალბათ ეხლა რომელირაც ღამის კლუბში ზის და ვინმე ჩემნაირს სთავაზობს იგივე წინადადებას რასაც მე... ბინა გავყიდე სრულიად უსახლკარო დავრჩი ჩემი პატარა ჩემოდანით, გარეთ ქუჩაში.. მაგრამ ეხლა ზუსტად ვიცოდი სადაც წავიდოდი, და რას მივუძღვნიდი თავს.. შემოდგომაა... ძაძებით მოსილი მივიწევ ლამარიის ტაძრისკენ... ვიცოდი სვანეთში ვერავინ და ვერაფერი ვერ მომაგნებდა... ანვის უნდა მოვეგნე არავის მე არ ვიცნობდი... პატარა კარებს ვარებ და მონაზვნებს ვხვდები, რომელებიც მწუხრისლოცვას კითხულობდნენ... მოთმენით ველოდებოდი ... ერთ-ერთმა თბილი თვალები მომაპყრო და სანდომიანი ხმით დაიწყო.. -ჩემო გოგონა აქ რას აკეთებ? -უბრალოდ , გთხოვთ დროებით აქ დავრჩები შეიძლება? თბილი ხელებით სახეზე მეფერება და უნებლიეთ დედის ხელები მახსენდება რის გამოც გულამოსკვნილი ვტირი... ჩემს მოსასვენებელ ადგილს მანახებს და მთხოვს მოვუყვე ყველაფერი... თუ რა გადამხდა თავს.. ვცდილობ ხმა ამოვიღო მაგრამ არ შემიძლია ის კი უბრალოდ მარტო მტოვებს..ალბათ ხვდება როგორ მიჭირს... მოკუნტული ვწევარს საწოლზე და ვცდილობ ყველაფერი გავიხსენო, რაც კი თავს გადამხდა ამ რამდენიმე კვირის განმავლობაში... ტირილში მეძინება და თითქოს შვებას ვნახულობ.. სიბნელე... ცრემლები.. დაუნდობლობა.. და სინათლე დედაჩემს ვხედავ, რომელსაც ბედნიერი სახე აქვს..მემიახლოვდება.. ხელები ჩემსკენ აქვს გამოწვდილი.. სიხარულით გული მევსება.. მის სითბოს შევიგრძნობ. არაამქვეყნიური ძალით ვივსები, თითქოს მოტეხილი ფრთები კვლავ მიშუშტება ფრენა შემიძლია სიხარულით მეეცხრე ცაზე ვარ.. მისი შეგრძნება შემიძლია ის მე მეხება.. მაგრმ მისი ხელები ჩემს მუცელს ეფერება -ტასუნა დედიკო გაუფრთხილდი მას.. გაკვირვებული მივშტერებივარ თუ რას მეუბნება.. აქეთ-იქით ვიხედები და ვცდილობ ვინმე დავინახო მაგრამ სრული სითეთრეა.. მეფერება მკოცნის და ის უბრალოდ უჩინარდება, მე კი ისევ იმ ადგილას ვიღვიძებ საიდანაც ყველაფერი დაიწყო. სიბნელეში.. ვიაზრებ , რომ ეს ყველაფერი მხოლოდ სიზმარი იყო და უნებურა ხელებს მუცელზე ვისვამ... თითქოს სიცოცხლის ახალ წყაროს ვგრძნობ, მაგრამ ეს შეუძლებელია, ასე მარტივად ვერ მოხდებოდა... განთიადია.. დედაოები გარეთ შეიკრიბნენ ალბათ სადმე მიდიან, მეც სწრაფად ვდგები და გარეთ გავდივარ.. -დილამშვიდობი, სადმე მიდიხართ? -ჩემო გოგო ასე ადრიანად რატომ გაიღვიძე? -უბრალოდ გამეღვიძა... მიდიხართ სადმე? კითხვას ისევ ვიმეორებ -ქალაქში მივდივართ, რაღაცები შემოგვაკლდა და მატ მოსატანად მივდივართ.. -მეც წამოვალ ძალიან გთხოვთ, თან დაგეხმარებით -შეძლებ ? -დიახ რა თქმაუნდა.... * * * ორსულობის ტეტსტი ხელში მიკავია და ორი ხაზი, მამცნობს რომ მე ორსულად ვარ... აღარ ვიცი ვიცინო თუ ვიტირო, ბედნიერებით ავივსი... არ ვიყავი მარტო ამ სამყაროში.. მხოლოდ მე აღარ ვიყავი.. ყველაფერს გავაკეთებ რომ მან იარსებოს.. ერთადერთი რამ რის გამოც ალექსანდრე მადლობა ვეტყვი... ეს ბავშვი მისი ყველაზე დიდი საჩუქარია, რაც კი გაუკეთებია... მინდა ეს სიხარული ყველას გავუზიარო და უნებურად დედაო მახსენდება, რომელიც გვერდით დამიდგა, მის ოთახში სევდივარ და ვეხუტები.. თითქოს დედაჩემს ვეხუტები.. მაგრამ ის შეუცვლელია... -ასე რამ გაგაბედნიერა.. ისიც ტბილად მისვამს მის პუტკუნა ხელებს... მეც ვიაზრებ რომ მისთვვის არაფერი არ მაქვს ნათქვამი , დაჯდომას ვთხოვ და მეც ყველაფერის მოყოლას ვიწყებ.. ვგრძნობ რომ მას უნდა ვენდო... ბოდიშით დაგვიანებითვის და ამ პატარა თავისთვის მაგრამ სიცხიანი ვარ ჩემო ტკბილებო და გადასხმებს ვიკეთებ ძან ცუდად ვარ, ეს ის თავია რისი შემოთავაზებაც შემიძლია.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ და ძალიან მიყვარხართ ყველანი.. მაბედნიერებთ |
 |
 |
ტესტები
სხვა გვერდები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
გჯერათ ბიჭის და გოგოს მეგობრობის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.
