უაზრობისგან გადაღლილი, ფერდაკარგულ ქალაქში ფეხით ხეტიალზე კარგი არაფერია. ზშირად საზლიდან ,, უნიში'' და პირიქით უნიდან სახში ფეხით გავდივარ. ნაცნობ ბევრჯერ დანახულ და დამახსოვრებულ მაღაზიებს და სტენდებს ჩავუვლი წამის სიმშვიდეს შევიგრძნობ და მერე სახლს მივაშურებ . ნაცნობ და საყვარელ აბაზანას შევაკედლებ ჩემს გრძნობებს და გონებას და მეტად შევიგრძნობ წამის ბედნიერებას.
დიდი ბედნიერებაა თბილი წყლის ქვეშ , ათას რაიმეზე ფიქრი , მილიონი აზრის გარჩევა და მერე ისევე შენთავთან კონფლიქტი თითქოსდა სხვა ვინმე გეკამატებოდეს თავისი პოზიციის დასაცავად.
მომწონს როდეშსაც განვსხვავდები სხვებისგან , აზროვნბით ქმედებებით და რაც ჩემთვის მეტად მნიშვნელოვანია ღირებულებებით.
არმიყვარს მზე. კანზე ფერის შეცვლა საზიზღრად მაღიზიანებს და ამიტომ სულ ჟაკეტით დავდივარ .
ახლა ოქტომბრის ბოლოა სწავლა ახალი შესულია მუღამში , გარეთ მზეა და ქალაქიც ირეცხავს ნელნელა გახუნებულ ფერებს.
ადრიანად მოვწესრიგდი სააბაზანოდან კარგ ხასიეთზე გამოვედი ჯინსი ბოტასი და რემბო მაიკა გადავიცვი. ზურგჩანთა შევკარი და გასასვლრლში გავედი . ჟაკეტი მოვძებნე დედას დავემშვიდობე და ქუჩას გავუყევი. ყურსასმენები მოვირგე და მშვიდად გავაგრძელე გზა. ნაცნობ საცხოვს ჩაუარე ხმაური გამოდიოდა , გაჩერება არცღირდა უკვე ვიცოდი რაც ხდებოდა. მარტოხელა დედა ზრდიდა შვილს და ძლივს ფილი მოაგროვა საწყალმა ქალმა და საცხობი გახსნა მისი შვილი კი ცუდ წრეში ტრიალებდა დედამისს არაფრით ეხმარებოდა და პირიქით ბოლო კაპიკამდრ ართმევდა. უზომოდ მეცოდებოდა ის ქალი მაგრამ მერისი გაკეთების ძალა მქონდა ...
ნაცნობ საკანცელარიოს ვესტუმრე , როგორც ყოველთვის რვეული და შავი ფანქრები ვიყიდედა უნიში წავედი.
ისე უხალისო იყო ჩემთვის ცხოვრება , არაფერი პრობლემა არმქონდა ოჯახში, ერთი უბრალო ოჯაზი გვაქვს . მამა ისტორიკოსია და საშუალო სკოლიაში მუშაობს დედა კი ფიზიკოსია მარა არმუშაობს და სახში ამეცადინებს ბავშვებს. მამასთან მეტად კარგი ურთიერთობა მაქვს ვიდრე დედასთან რადგან , მამას ვგავარ თითქმის ერთნაირი ხასიეთი გვაქვს.
მეჩემი შინაგანი პრობლემები მაქვს .... 21 წლისვარ არმყავს დიდი სამეგობრო წრე და არმიყვარს ხალხმრავლობა.
მხოლოდ ერთი მისწრაფება მაქვს , ჩემი საქმის პროფესიონალი შევიქნმა და ამისთვის ბევრს ვშრომობ. ხომართლა ბიოლოგიურზე ვაწავლობ. ბავშობიდან მიყვარდა ბიოლოგია . და ამით ნაწილიბრივ ბავშობის ოცნებას ვისრულებ .
როგორც ყოველთვის ადრე მივედი უნიში. ჩანთა აუდიტორიაში დავთოვე და შიდა ეზოში გავედი. იქ თითქმის არავინ შედის . ყურსასმენები კარგად მოვირგე კაპიუშონი წამოვიფქრე და ფიქრებში გადავეშვი.
ათი თხითმეტი წუთი გავიდოდა რაც ასე უმოძრაოდ ვიჯექი . თვალი გავახილე და გვერდით ვიღაც მეჯდა. ცოტა შევშფოთდი.
- პრივეტ- მომესალმა და გამიღიმა.
- პრივეტ, დიდი ხანია აქ ხარ?!
- არა ათი წუთი იქნება. ხელი შეგიშალე?!
- რაში?!- გამეცინა- უბრალოდ ვერ გავიგე როგორ მოხვედი.
- დაჩი ვარ მე- ხელი გამომიწოდა .
- ცირა... მეცირა ვარ- ჩემი ხელი მოიქცია მამაკაცურ თითებში და რამოდენიმე წამი არ გამიშვა.
- აქ სწავლობ დაჩი?
- კი დღეიდან კი....- გვარს მეტყვი თუ სახელიც საკმარისია??- ლამაზად იღიმოდა. თითქოს დაბადებიდან ღიმილი მოჰყვა ღვთის საჩუქრათო.
- გაზდელიანი.... შენ?- მის ღილში ჩაძირული წანის ბედნიერებას ვეტრფოდი.
- ჯიბუტი ....სვანი გოგოხარ შენ?!- ისე გამიღიმა ლოყა ჩაეჩხუტნა. მეც გამეცონა ლოყა მეც მეჩხუტნებოდა .....

- ვატყობ ხშირად შევხვდებით.
- ალბათ ,
- ახლა წავალ - ფეხზე წამოდგა მერე წამით შემობრუნდა . თავზე წამოსკუპებული რეიბანები მოიხსნა და მომაწოდა.
- აწი შენ გქონდეს. მაგ ჩემთვის მნიშვნელოვანია და გთხოვ გაიფრთხილდი კაი?
- თუკი მნიშვნელოვანია მე რატომ მჩუქნი?
- გჩუქნი?- გაეცინა მეკი გავწითლდი.- უბრალოდ მინდა რომ ატარო და გაუფრთხილდე.
ისე გავიდა პასუხის დაბრუნებაც ვერ მოვასწარი.
ტვალებზე მოვირგე ტელეფონში ჩავიხედე და მომეწონა . ცოტა დიდი მქონდა მარა მომწონდა და ვატარებდიკიდეც......
ლექციები მეტად გაიქელა გონება გამირბოდა . ახლოს ვიჯექი ფანჯარასთან , რომელიც გზას გადაყურებდა და მეც , მომლოდინე პალივით უკიდეგანოდ გავყურებდი უნის კიბეებს და მასზე ჩამომჯდარ სტუდენტებს.
ფიზიკის ლექტორი ქალბატონი ქეთი შემოვიდა . ყველა მოვწესრიგდით. სათვალე საგულდაგილედ გავწმინდე და მერხზე დავდე. შევხედე ტურარა თითქოსდა მასში ვიღაც სახვა დავინახე. გვარი გავიხსენე ქეთევან დვალი ჯიბუტოსა. და დაჩის ნაკვთებიც ვიცანი.... ქეთი მომიახლივდა მეგონა დაბნეულობა შემატყო მაგრამ მერცზე დადებული სათვალე ხელში შეათამაშა და უკან დადო.
- ცირა ვისია ეს?! - ქალბატონი ქეთი მკაცრი ქალი იყო მაგრამ მისი მათქვამი ეს წინადადება სიმკაცრეს კიარა გაბრაზებას უფრო გამოხატავდა.
- ჩემია .... უფროსწორედ ჩამაბარეს და ....
- გეყო კაი . - გამეცალა და მეტი აღარცკი შემოუხედავს ჩემთვის.






.......თუკი ვინმე კითხულობთ ჩემა ისტორიებს, მაინტერესებს თქვენი აზრი ღირს თუარა, რომ გავაგრძელო ამისტორიისწერა .....
დაკიდევ ყველას დიდი მადლობა რომ თუნდაც გადარბენითლითხულობთ...... დიდი ძალა ხართ ჩემთვის....